Paar daagjes er tussenuit. Direct na de (korte) kerstcross bij Haag Atletiek op tweede kerstdag ging de reis naar Drenthe. Naar Gieten, om precies te zijn. Na een rustige en voorspoedige trein- en busreis was ik ruim op tijd voor het kerstdiner.
Op vrijdag, daags na voornoemde cross was de Drouwenerzand Cross te Gasselte, met een fraai geaccidenteerd parcours dat grotendeels door het Drouwenerzand liep. Eigenlijk had ik wel zin om mee te doen, maar om - onder meer - redenen van logistieke aard zag ik daar op het laatste moment van af. Wel ging ik er met mijn zwager heen om te kijken en dit te combineren met een wandeling door Drouwenerzand.
Misschien (nou ja, ik wist zo goed als zeker) zou ik voor mij bekende drentse lopers (her)ontmoeten die ik via Facebook volg. En dat was het geval: op het punt waar de wegen van de 10km en 5km lopers scheidden, bovenaan een zandheuvel, spotte ik Frans Scheuneman die tot de harde kern van drentse hardlopers hoort, al decennia lang.
Van die cross heb ik nog wel enkele foto's gemaakt. Toen het merendeel van de lopers voorbij was, hebben we een wandeling gemaakt door het Drouwenerzand, een wel bijzonder fraaie natuurgebied met zandverstuivingen en bijzondere vegetatie waaronder diverse heide- en mossoorten, berken, naaldbomen en jeneverbessen.
's Middags nog even naar het dorpscentrum van Gieten gewandeld om wat boodschapjes te doen waaronder de aanschaf van handschoenen. Ik slaagde bij de plaatselijke HEMA. De volgende dag wilde ik een flink stuk hardlopen maar het zou gaan vriezen, en ik had geen handschoenen van thuis meegenomen.
Ook even bij de Jumbo naar binnen gewipt om wat broodjes e.d. te halen. Sta ik bij de kassa hoor ik achter mij: "Die Fred zie je ook overal" of woorden van gelijke strekking. Bleken dat vrienden uit Den Haag te zijn, Reinout en Wilke. Verrassing! Ook zij hadden de hectiek van de residentie ontvlucht door een week in hun vakantieverblijf in Drouwen te verblijven.
Op zaterdag kwam het er toch van: hardlopen. Ditmaal een duurloop van 110 minuten door Gieten en directe omgeving, maar dat wel 'heel erg bruto' vanwege diverse fotostops en een enkele sanitaire stop. Het landschap had een winters karakter: de vorst had weilanden en platen bedekt met een wit ijslaagje.
Al bij het opstaan kwam het winterse karakter vooral tot uitdrukking in een bloedstollend mooie zonsopgang. Naderhand bleek dat die luchten in heel Nederland te bewonderen waren.
In de jaren vijftig en zestig (en ongetwijfeld ook voor die tijd) was de huismus de meest voorkomende vogel in ons land. Overal hoorde je hun getjilp en gekwetter.
Na die tijd nam hun aantal zienderogen af, vooral in de randstad. Tegenwoordig zijn ze bij ons in Den Haag nagenoeg verdwenen. Behalve dan in Kijkduin en aan de grenzen van Duindorp. Daar zijn de leefomstandigheden voor deze kolonievogel nog redelijk: veel dicht struweel waar ze kunnen schuilen, naast voldoende water en zand om een zandbad te kunnen nemen.
Maar ook daar worden ze bedreigd door steeds toenemende intensieve bebouwing. Kijk maar naar het gebied rond de puinduinen, de bouwwerkzaamheden rond de voormalige Norfolkline en de complete renovatie van Kijkduin.
Nu ben ik lid van de AVN (Algemene Vereniging voor Natuurbescherming voor 's-Gravenhage) en las vandaag in hun kwartaalblad 'Haagwinde' dat er pogingen worden ondernomen de mussen voor Kijkduin te behouden. Dit door alternatieve kunstmatige behuizingen te creëren voor 28 huismussen-territoria die door de Kijkduin-renovatie verdwijnen of dreigen te verdwijnen.
Of het gaat werken, is de vraag. Hopelijk wel, het is afwachten.
In datzelfde artikel stond dat ons clublid Pieternel Kranendonk ook haar steentje bijdraagt door elke vijf dagen de geplaatste voersilo's te vullen met zaad: vier kilo per silo. Om de mussen niet té afhankelijk te maken, is er per week één 'voederloze dag' gepland.
Beelden vanuit het krachthonk van Haag Atletiek, waar vooral jonge talentvolle atleten aan de slag gaan maar ook een groep recreatieve senioren, elke woensdag- en vrijdagochtend. Tot welke categorie de mannen op de foto horen laat zich raden.
Nog even over het hardlopen: afgelopen woensdag lekker gelopen met Groep Maarten/Chris. Op het programma stonden twee series van 2-4-2-4-2 minuten, en dat twee keer. Het ging goed, op de laatste twee van de tweede serie na. Toch een kwestie van iets te weinig duurconditie en een 'wintergewicht' van 80 kilo, vijf kilo zwaarder dan in juli. En dan komen de kerstdagen er nog aan!
De titel van dit bericht heeft overigens te maken met een 'bruggetje' van bovengenoemde oudere sporters naar een expositie in Museum Bredius getiteld 'In de ban van de zee'. Tot 1 maart 2020 te bezichtigen en vooral interessant voor liefhebbers van zogeheten 'marineschilderkunst' uit De Gouden Eeuw . Ik was er gisteren.
Nu is de verleiding groot om in te gaan op het museum zèlf, waar ik - toen het museum nog aan de Prinsegracht 6 was - tot mijn twaalfde levensjaar woonde, 'opgegroeid tussen de Rembrandts' zeg ik wel eens. Maar daar heb ik in eerdere blogs al over geschreven, zoals deze.
Deze expositie omvat in feite de schilderijencollectie van kunstverzamelaar Anthony Inder Rieden. Deze collectie bevindt zich in Londen en heeft het Verenigd Koninkrijk nooit eerder verlaten. Er zal dan ook niet snel een tweede gelegenheid zijn om de schilderijen te bewonderen.
Schepen voor een meditterane kust (ca. 1660) - Lieve Verschuier
Een storm op zee met een schipbreuk (1626) - Hans Goderis
Veerboten op de Maas voor Dordrecht (1648) - Hendrick de Meijer
Bijna een week geleden dat ik een bericht poste. Wel het een en ander meegemaakt, maar stuk voor stuk is dat te alledaags of te onbelangrijk om er een afzonderlijk blogje aan te besteden. Vooral veel dagelijkse (huiselijke) routinewerkzaamheden.
Laat ik maar met het lopen beginnen. Na de moeizame vijf km. Kopjesloop afgelopen zondag is er twee dagen niet getraind. Wel op de oppasdagen gefietst van Vruchtenbuurt naar Vroondaal v.v. en veel gewandeld, achter een kinderwagen. Tot drie keer toe bij Tuincentrum Ockenburgh met hun uitgebreide kerstmarkt een cappucinootje gedronken.
Woensdag wel een stukje gelopen, en donderdag liep ik - zij het moeizaam (pijnlijke knieën e.d.) dus traag via de duinen en over het strand een flink stuk voorbij Kijkduin en daarna via de duinen terug. Al met al (bruto zogezegd) tachtig minuten. Het begon op een duurloop te lijken, daar wilde ik toch meer voor trainen. Vrijdag ook amper gelopen, maar wel, evenals woensdagochtend, toch met de andere krasse knarren het krachthonk bezocht. Daarna nog een minuut of twintig gejogd inclusief drie versnellinkjes van 200 meter op de baan.
En gisteren (zaterdag) - hoewel niet voor-ingeschreven - toch nog een crossje gelopen, namelijk de Sparta-cross via het mountainbike-parcours op de Uithof. En dan nog de korte variant (4 kilometer). Vanmorgen wist ik nog steeds niet of ik 'm zou gaan lopen, wel dat ik naar De Uithof zou gaan als fotograferende supporter.
Ik ging met de bus. Vanaf bushalte Vrederustlaan was het nog een heel eind lopen naar De Uithof. Dom - dom, ik had een uitdraai gemaakt van de busroute - ook waar ik het beste kon uitstappen - maar was vergeten die mee te nemen. Daardoor waarschijnlijk te laat uitgestapt. Gelukkig was ik net op tijd voor de inschrijving. Snel-snel omkleden en naar de start. Er deden opvallend weinig lopers mee aan de korte cross, wat niet wil zeggen dat de vier kilometers die volgden een makkie waren. Het traject liep via een slingerdeslang bochtig mountainbike-parcours met overwegend smalle en soms behoorlijk glibberige modderpaadjes. En veel stijgen en dalen.
Na een voor mijn doen snelle start moest ik na pakweg 400 meter dimmen en voor de rest was het een kwestie van overleven. Hoffelijk als ik ben liet ik onderweg de ene na de andere dame voor(bij)gaan en bij meerdere stukken, waar de paden wel erg modderig waren, hield ik de pas in. Wilde niet 'op mijn plaat' te gaan, dan maar wat langzamer. Uiteindelijk in 25'52'' of zoiets gefinishd.
Ik had er niet aan moeten denken om die ronde nog een keer te moeten lopen, hoewel velen (de meesten) dat wel hebben gedaan. Maar ja, ik ben geen goede crosser en wil mijn energie sparen om meer kilometers op de weg te maken.
Naar de Film
Later in de middag gingen we naar de stad om naar de film te gaan en daarna iets te eten. Wij hadden nog een diner cadeaubon liggen, vandaar. Het werd Het Filmhuis, waar onder meer de in Napels opgenomen film 'Martin Eden' draaide. Wel engels ondertiteld, maar dat vormde geen probleem.
De film gaat over Martin, een ongeschoolde zeeman die verliefd wordt op Elena, een verfijnde jonge vrouw. Om haar voor zich te winnen besluit hij schrijver te worden. Om dat te bereiken moet Martin veel leren en studeren, van de basis af zelfs. Geen punt, hij is intelligent en door zijn dorst naar kennis pakt hij zijn studies met veel ambitie en gedrevenheid aan. Hij weet zich, na aanvankelijk de nodige tegenslagen te hebben verwerkt, zowaar tot een alom bekende schrijver te ontwikkelen. Tevens raakt hij steeds meer politiek geëngageerd. Een en ander zal, zo zou later blijken, een grote impact hebben op zijn relaties en leven.
Na afloop van de film naar Café de Florèz in de Annastraat gelopen, waar we van tevoren een tafeltje hadden gereserveerd. Het is een op franse leest geschoeid café-restaurant waar je prima kunt lunchen, maar ook kunt dineren. Erg gezellige en mooie ambiance, vriendelijk personeel en ook prima franse hapjes. We kozen voor de escargots in kaassaus en de boeuf bourguignon, met tarte tatin na. Echt klassiek frans dus.
Even terug naar de films.
Afgelopen week heb ik, met vorengenoemde film meegeteld, drie keer de bioscoop bezocht. Waarbij 'Martin Eden' wel de beste film van de drie was: terecht is de acteur die op charismatische wijze de rol van Martin speelt (Luca Marinelli) in Venetië gelauwerd als beste filmacteur.
De eerste keer - van de drie films - was maandagmorgen, en de film was 'Fête Famille', een echte franse film. Wel mijn ding zeg maar. Het was de laatste week dat de film (in Den Haag) werd vertoond. Evenals bij de klassieke dogma-film 'Festen' is een familiefeest en de daar ontstane dramatische ontwikkelingen het thema, zij het dat de sfeer anders van sfeer en lokatie is.
Op de verjaardag van moeder (Catherine Deneuve) worden felle ruzies gemaakt. Dit vooral naar aanleiding van de onverwachte komst van de hysterische dochter Claire. Zij was jarenlang afwezig en spoorloos, en nu is ze daar om de zeventigste verjaardag van die haar moeder mee te vieren. Maar tegelijkertijd claimt zij een groot aandeel van het huis, dat op juridisch gebrekkige wijze is geregeld.
Verder ontstaan er ruzies over de jarenlange onduidelijke opvoeding door oma van kleindochter Emma, die niets meer van haar moeder Claire wil weten, en om de opmerkelijke levenskeuzes van zoon Roman die, vergezeld door zijn piepjonge maar beeldschone vriendin, het familiegebeuren wil filmen.
Ik vond het best een leuke film, maar lastig om een genre te definiëren. Het eerder genoemde 'Festen' ontwikkelt zich gaandeweg tot een dramatisch hoogtepunt waarbij je als kijker op het puntje van je stoel zit, deze film blijft ondanks de dramatische ontwikkelingen toch iets luchtigs houden. Sommige scènes zijn, ondanks de tragische achtergrond van de personen, bijna hilarisch. Zoals Claire die zich bij een rondleiding door het huis op bijna nymphomane wijze opdringt aan de taxateur, die echter onverstoorbaar zijn taak blijft uitoefenen.
Woensdagmiddag haalde ik Chloë van school en ging met haar naar de bioscoop, dat werd 'Buurman en Buurman ' in het Pathé-theater in Scheveningen. Het was niet één verhaal, maar een aantal korte 'buurman en buurman' filmpjes achter elkaar. Nu ben ik wel een B&B fan, al hoor ik bepaald niet tot de doelgroep. Toch kon ik er ditmaal minder om lachen dan anders. Beide klunzige knutselaars experimenteren er op los met ingenieuze constructies waarbij prompt van alles mis gaat. Zoals bij een zelfgebouwde wasstraat, een zelfgemaakte vliegmachine en een apparaat om een appelboom tegen dieven te beschermen.
Ach, het blijft best leuk maar misschien heb ik al teveel van dit soort filmpjes van 'Pat en Mat' gezien. Toch een leuke middag gehad en bij het aangrenzende McDonalds nog een Happy Kidsmenu gedeeld met mijn kleindochter en een milkshake gedronken.
De afgelopen week heb ik 'lekker' getraind, dat wil zeggen: het ging voor mijn doen soepel en kon woensdag bij de versnellingen goed meekomen. De maandagtraining 'solo' ging zelfs heel goed voor mijn gevoel. In schril contrast daarmee stond het prestatieloopje vandaag (5km Kopjesloop) in Delft.
Ditmaal ging ik met tram en trein naar Delft. Op weg naar de uitgang van station Delft liep ik Lodewijk (trainer van onze snelste loopgroep) tegen het lijf. Hij was met de fiets. Zelf had ik via 9292 gezien dat ik het beste met de bus naar het Bieslandsepad kon gaan, van daaruit was het nog maar een klein stukje lopen naar clubhuis DES, waar de inschrijving en de kleedkamers waren gelokaliseerd. Lodewijk wist mij over te halen om samen te gaan lopen, hijzelf met de fiets aan de hand. Zo geschiedde. Het regende op dat moment trouwens wel, niet met pijpenstelen weliswaar maar toch meer dan op grond van Buienradar.nl voorspeld was.
Maar goed, het zal zo tegen de drie kilometer lopen zijn geweest en we waren ruim op tijd bij DES. Lodewijk is ook weer na lange tijd aan het hardlopen geslagen en - zo bleek later - het gaat weer de goede kant op.
Na de koffie en het omkleden een stukje ingelopen, naar het toilet en vervolgens naar de start. Het was niet overdreven druk wat het aantal lopers betreft, mogelijk door het weer of - nog waarschijnlijker - vanwege de Bruggenloop die later die dag in Rotterdam werd gehouden.
Het inlopen ging niet echt gemakkelijk, de knieën voelden een beetje pijnlijk aan en de benen zwaar. Toch probeerde ik niet te langzaam te starten, ik had per slot van rekening al een redelijke warming up gedaan en wilde zien wat er in zat vandaag. Welnu, niet veel. Al na een paar honderd meter voelde ik sterke weerstand in de benen, viel toen al terug en had veel moeite met de ademhaling. En dat bleef zo, velen passeerden mij en ik kon - als ik dat al gewild had - bij niemand aanhaken. Dacht er zelfs aan om te stoppen maar toch niet gedaan. Kreeg ook nog last van opspelende darmen. Nee, van 'lekker' lopen was geen sprake, ik had het gevoel dat ik bezig was met de laatste vijf kilometer van een marathon. Uiteindelijk had ik nog moeite om onder het half uur te blijven en dat is mij nog nooit gebeurd. Tja, ik had duidelijk niet 'mijn dag!'
Na afloop toch nog even gezellig nakaarten met een aantal andere lopers onder wie Lodewijk, Bas van Binnendijk, Michel Out, Leen en Hizkia Taal in de kantine van het DES-gebouw. Dit onder het genot van warme chocolademelk. Daarna liep ik - bij afwezigheid van openbaar vervoer - nog eens een kilometer of vier terug naar station Delft, via het historisch centrum. Dus al met al toch nog wat kilometers gemaakt....
Ziezo, Sint zit - als het goed is - weer op de stoomboot naar Spanje. Uiteraard met zijn gevolg, al zullen er her en der wat 'achterblijfpieten' rondlopen om nog iets te regelen voor kindjes die pakjesavond hebben gemist. Sint treft het niet met het weer vrees ik, maar goed, wie zich vanmorgen vroeg buiten waagde kan zich als zijn lotgenoot beschouwen.
Dat gold ook voor mij. Oma heeft griep (of zo), dochter en schoonzoon naar hun werk dus opa moest vroeg (rond zeven uur) op pad om kleindochter naar school te brengen. Dus eerst een half uur fietsen naar Vroondaal. Wat een puinhoop buiten zeg, donker, stortregen, veel wind en knap koud. Maar goed dat ik gisteren bij Decathlon een goede regenbroek heb gekocht, die kwam nu goed van pas. Een regenjack met capuchon had ik trouwens al.
Na Chloë aan de zorg van het Kindcentrum te hebben toevertrouwd, fietste ik naar de club. Het hardlopen met de baangroep haalde ik niet meer (dat begint altijd om negen uur en ik was er pas kwart voor tien), maar had nog wel de tijd om wat in het krachthonk te stoeien. Daar waren we maar met z'n drieën, het slechte weer zal daar debet aan zijn geweest. Toen weer snel naar huis.
Trainingsupdate: de afgelopen week wel iets meer getraind dan de weken ervoor. Maandag voor mezelf gelopen (70 minuten), maar wel met een aantal (6 x) kilometertjes in een (voor mij) snel tempo met als uitschieter een keer 720 meter in 3 minuten. Woensdag met de groep ging het ook goed, op het programma stonden 'snelle minuutjes'. Volgens het schema was dat 1-2-3-2-1 minuut en dat twee of drie keer vijf minuten tussenpauze, maar na twee keer vond ik - en gelukkig ook trainer Maarten - het welletjes. Nog wat afsluitende oefeningen gedaan, daarna terug naar de club.
Voor het overige (vooralsnog) weinig te melden dat van het alledaagse af staat. Moet ook een keer kunnen.
Ja, dat concert van Soft Machine in Cultuurpodium De Boerderij op 1 december was fantastisch natuurlijk. Een hedendaagse line-up met bijna alle leden van latere incarnaties van de band (zeg vanaf 1975), de 'founding fathers' van de fusion (mix van rock en jazz). Hun laatste album 'Hidden Details' na afloop van het concert gekocht bij de merchandising stand. Alle bandleden (John Marshall, John Etheridge, Roy Babbington en Theo Travis waren bereid het te signeren.
Wel tussen neus en lippen mijn lijst voor de Top 2000 ingevuld (kun je vandaag nog doen, misschien morgen ook nog). Ook leuk om de andere keuzes van Facebookvrienden te bekijken...
Tenslotte een deel van een concert van Soft Machine uit 1971. Dit was zonder twijfel hun meest 'spannende' line up met legendarische musici als Elton Dean (sax), Hugh Hopper (bas), Robert Wyatt en Mike Ratledge. Dean en Hopper zijn helaas niet meer onder ons.
De afgelopen dagen stond in het teken van sinterklaasvieringen, trainingen en concertbezoek. In de eerste categorie viel een feestje voor trainingsgroep 8/10, thuis bij Chris O.M. Er waren hapjes, cadeautjes en zowaar gingen later, mede door de goede muziek, de voetjes van de vloer. Wat de hardlooptrainingen betreft, er is woensdag gelopen (met zes maal een kilometer in 10km tempo), vrijdag een klein stukje meegedaan met de baangroep ('tweehonderdjes') en zaterdag een duurloopje/fartlek van pakweg 70 minuten. En natuurlijk de geijkte bezoekjes aan ons krachthonk op woensdag- en vrijdagochtend.
Soft Machine in een vroegere line-up met Robert Wyatt, Mike Ratledge, Hugh Hopper en Elton Dean
Zaandam, 2005 - links John Etheridge, hier nog met Elton Dean en Hugh Hopper
En dan was er het concert van Soft Machine bij Cultuurpodium 'De Boerderij' in Zoetermeer. Dat was zaterdagavond.
Een fanatieke concertganger ben ik niet maar er zijn van die groepen en artiesten die niet te missen zijn. Zoals deze groep, die ik - zeker in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw - tot mijn absolute favorieten op muziekgebied mocht rekenen. Soft Machine combineerde in deze periode psychedelische muziek, symfonische invloeden en jazz tot een eigen en opwindende muziekstijl.
Zeker in de periode tot en met hun derde album (heel toepasselijk 'Third' geheten) beluisterde ik vrijwel dagelijks hun platen (vooral die derde) en als ze in Nederland optraden probeerde ik er bij te zijn. Onder andere in het souterrain van het Gemeentemuseum Den Haag destijds, maar ook op het Kralingse popfestival. De hippietijd, zeg maar. De groep was wars van uiterlijk vertoon en glamour, het ging helemaal om de muziek die met grote intensiteit werd gebracht.
Een van de meest pregnante nostalgische herinneringen bewaar ik aan dat concert in De Doelen: dat liep uit waardoor we de laatste trein richting Den Haag misten en wij, midden in de nacht, twintig kilometer langs de grote weg naar Delft moesten lopen. Daar aangekomen, hebben we nog een paar uur gewacht op de eerste tram. Dat was de tijd van de legendarische line-up met Robert Wyatt (drummer en zanger), toetsenist Mike Ratledge, basgitarist Hugh Hopper en saxofonist Elton Dean. En niet te vergeten was er voor die periode zanger/gitarist Kevin Ayers, ook lid van het eerste uur maar een optreden met die 'hippie avant la lettre' heb ik niet meer meegemaakt.
Concert van Soft Machine in de bestaande line-up, eveneens in De Boerderij, Zoetermeer (2018)
Hugh Hopper en zijn band heb ik nadien nog een aantal malen zien spelen, onder meer in Haarlem en Breda. Ik was een groot fan van Hopper, die met zijn fuzz-klanken en geduldig repeterende loopjes op zijn basgitaar de kakafonie - een wonderlijke mix van psychedelisch-dromerige passages en snoeiharde jazz-rock - die zijn companen uit hun instrumenten wisten te toveren tot een organisch, samenhangend wist te smeden.
Helaas zijn zowel Hopper als Dean overleden. Zij waren er nog wel bij de laatste keer dat ik Soft Machine zag spelen. Dat was in Zaandam, in 2005 (ook alweer 14 jaar geleden, waar blijft de tijd) en net als gisteren was ik daar met concertvriend Ruud.
De bezetting van gisteren is dezelfde als in bovenstaande video (concert Zoetermeer 2018) en bestond uit gitarist John Etheridge (vanaf 1975 bij SM), drummer John Marshall (bijna tachtig inmiddels en vanaf 1971 lid) en Roy Babbington (bas, vanaf 1973 lid). Theo Travis als toetsenist en saxofoonspeler is het 'nieuwe' gezicht bij de groep. Ze speelden veel werk van - zowaar - een nieuw album van Soft Machine, dat in 2018 uitkwam.
Het was een prima concert waarbij vooral opviel dat Etheridge elk nummer aankondigde, zijn companen uitgebreid voorstelde en niet wars was van een kwinkslag zo nu en dan. Op zich bijzonder omdat Soft Machine Old School tijdens concerten zelden of nooit - behalve dan in muzikaal opzicht - communiceerde met het publiek.
Na afloop cd gekocht en laten signeren door de groepsleden. Gezellig gepraat met diverse personen, uiteraard Peter van Soest, Ruud Homs maar ook met enkele enthousiaste muziek- en concertbezoekers uit o.a. Duitsland en een vader en zoon uit Zwolle, waarvan de zoon deel uitmaakt van de zwolse symforockgroep Midnight Train. Al met al een mooie avond!
