Op weg naar Apeldoorn

Deze woensdagavond heb ik wel getraind, maar voor mezelf. Op het programma stonden namelijk lange tempolopen (1 en 2 km, en dat een keer of drie) en ik  vind dat nu nog nèt iets te heftig, temeer met het oog op zondag. Dan hoop ik de mini-marathon (18,5 km) in Apeldoorn te lopen, het liefst onder de 1'40'' maar dat moeten we nog maar afwachten.

Waar ik gisteravond allemaal heb gelopen weet ik niet meer precies, maar Bosjes van Pex, Laan van Poot, Nieboerweg, Westduingebied, Laan van Meerdervoort en Vruchtenbuurt, het zat er allemaal in. En ook wat schamele pogingen ondernomen om af en toe zo'n tempo te lopen maar in je eentje lukt dat nooit zo goed als in groepsverband. Eindpunt was wel mijn huis, eenmaal daar gearriveerd had ik 85 minuten gelopen. Alweer niet superlang maar lang genoeg om een afstand korter dan een halve marathon uit te kunnen lopen.

Het was wel weer gezellig in het clubhuis, maar dit zinnetje kan ik inmiddels elke week copy-pasten. Want het is daar altijd gezellig. Het heeft wel iets wrangs als je bedenkt dat er de afgelopen week een geliefd (ex)clublid het tijdelijke voor het eeuwige heeft verwisseld. Vreemde beeldspraak eigenlijk, want tijd is iets dat wij mensen hebben uitgevonden, en eeuwig is alles. 'Overgaan' (van de ene naar een andere fase) spreekt mij meer aan. Maar wat waar is, niemand die het weet.

Ik gaf wel het foto-album van Nederlands kampioen horden uit de jaren vijftig, Jan Parlevliet, terug aan secretaris Wim van Es. Ik had dat boek ruim een week in beheer in verband met een interview voor het clubblad. Er stonden uiteraard prachtige foto's in, prachtig van nostalgie.

Ook nu weer een nostalgische foto uit het persoonlijke album, genomen tijdens mijn allereerste marathon. Dat was in 1980, de midwintermarathon van Apeldoorn. Ik liep 'm toen in 3'11''. Zondag, 33 jaar later, weer de midwintermarathon al wordt het nu een van de kortere afstanden. Er gaan heel wat lopers van onze vereniging heen, van mijn groep zeker. Een aantal gaat voor de 27,5 kilometer, een enkeling zal de marathon lopen. Goede voorbereiding voor een van de grote voorjaarsmarathons...

Pyramides op historische avond

Bea bedankt! Bea bedankt! Bea, Bea, etc....

Op deze in historisch opzicht buitengewoon gedenkwaardige maandag is er met Groep 5 meegetraind. En dat na veertien dagen sneeuw en kou. Op het moment dat Koningin Beatrix haar aftreden aankondigde, vertrokken wij voor een ontspannen maar toch pittige training.

Op het programma stond een duurloop met vier pyramides als kern, die waren opgebouwd als volgt: 0,5-1-1,5-1-0.5 minuten, steeds met 30 seconden tussen de tempo's in en een paar minuten tussen de series. De pyramides, en dus ook de tempo's, werden op de Nieboerweg, Houtrustweg en Laan van Poot afgewerkt. De groep bestond deze avond uit Eveline, Ilse, Ellis, Katelijne, Ellen en van de mannen Hans U., Dick, Rob, Jos en ikzelf.

Het viel mee in die zin dat ik het programma relatief goed kon afwerken, maar echt héél makkelijk ging het ook weer niet, daarvoor heb ik in die weken teveel tempotraining moeten ontberen. Maar eenmaal thuis kon ik toch terugkijken op anderhalf uur lopen, en dat is geen slechte zaak want echt lange duurlopen zijn er de laatste tijd bij ingeschoten. Overigens begonnen we droog, maar het laatste half uur van de training begon het te regenen, eerst een paar druppels, daarna steeds harder. En er stak een forse wind op die inmiddels is uitgegroeid tot een ware storm.

 

Op de onderste foto de sprintkoning van de jaren 50, Theo Saat

De rest van de avond heb ik achter de pc een nogal lang interview uitgewerkt. Verder nog wat losse plaatjes uit onder andere het jubileumboek 'Honderduit Haag', waarin veel, heel veel geschiedenis en nostalgische foto's van atleten en atletiekevenementen.

En nu we toch nostalgisch bezig zijn, ook nog een foto van de Lens lenteloop. Deze kwam ik eergisteren toevallig tegen toen ik een van mijn oude foto-albums aan het doorbladeren was. Ik was nog in de outfit van The Hague Road Runners. Vraag mij niet wanneer deze foto is gemaakt, ik schat dat het 1988 of 1989 was. In ieder geval had ik een redelijke 10 km gelopen zo te zien...

Gestuntel en gedoe bij Puinduinrun

Iedereen was dolenthousiast en heeft enorm genoten van die heerlijke puinduinrun! Zalig vond men het, te gek! De jubeltwitters waren niet van de lucht. In ieder geval één persoon kon niet in deze feestvreugde delen... Ik vond het helemaal niks!

Tot boven de enkels constant wegzakkend in de blubbersneeuw, wadend door diepe plassen ijskoud regen- en dooiwater, paden die op sommige stukken gevaarlijk glad waren, ik wilde per se heel blijven dus ben na één ronde uitgestapt. Sorry, het klinkt nogal negatief en weinig heldhaftig. Maar aan de andere kant: waarom zou ik schrijven dat ik het helemaal geweldig vond terwijl het een verschrikking was? Dat zou misplaatste stoerheid zijn, en de jaren van mijzelf waarmaken liggen nu wel zo'n beetje achter mij. Maar aan de andere kant: ik liep onrustbarend slecht, was overvoorzichtig en durfde op zeker moment niet eens meer een spekgladde helling af. Te bang om mijn benen te breken. De geest regeert het lichaam zegt men wel eens, maar dat geldt niet voor het ouder wordende lichaam, ik ga dat steeds vaker merken.


Het was trouwens toch een warrige editie voor mij. Ik was ruim op tijd, Haag-leden Freddy Frauenfelder en Marjolein Dam (in vorige edities altijd een van de snelste vrouwen en drie (of vier?) keer de snelste vrouw) waren er al. Zij speelden voor parcourswachter vandaag. Ik haalde mijn envelop op bij de inschrijving en ging naar de kleedkamer om mij om te kleden. Er was daar nog een loper aanwezig die aandachtig de gebruiksaanwijzing voor de chip doorlas. Hee, was dat niet de Westland-chip? Ja, dat was 'm. Verd..., had ik zekerheidshalve alle chips meegenomen die ik had, behalve de chip die ik voor de loopjes in het Westland gebruik. Laat uitgerekend die nou hier geldig zijn... Suf van mij, ik had het uiteraard kunnen weten want bij de inschrijving had ik mijn chipnummer moeten doorgeven. Maar ja, dat is alweer een tijd terug en je schrijft je voor zoveel loopjes online in dus dat was ik glad vergeten.

Goede raad was duur. Iemand zei dat het niet mogelijk was om een andere chip te huren (dat bleek achteraf wel zo, maar goed) maar lopen zonder chip vind ik niet zo leuk dus ben ik teruggefietst naar huis, chip gepakt en hup, weer terug naar de start. Het was al over elven, dus had ik de start gemist. Was geen punt, zei iemand van de organisatie, de chip registreert jouw netto-tijd. Nou, dat viel weer mee. Spikes aan, chip er doorheen geveterd, startnummer opgespeld (iemand van de organisatie hielp mij erbij) en naar de start gelopen. Iedereen stond daar nog, het bleek dat men een rondje had proefgedraaid. Dus de start moest nog! Wie niet is gestart was Richard van der Klis, die had wel het proefrondje meegelopen en was tot de conclusie gekomen dat het gekkenwerk was. Richard gaat volgende week de hele marathon van Apeldoorn lopen dus wilde hij zich sparen, dat speelde ook mee.

Goed, ik heb maar één rondje gelopen in een treurige tijd (28 minuten) maar goed, ik heb er eentje gelopen. Wel verbaasde het mij dat er héél weinig uitvallers waren, bijna alle lopers gingen welgemoed door naar de tweede ronde, en daarna wellicht naar een derde. Ik sta trouwens niet bij de uitslagen, zeker omdat ik voor drie volle ronden had vooringeschreven. Erg rouwig ben ik er niet om.

 

Andere clubgenoten hebben het veel beter gedaan! Zoals Jeroen van Aken en Pim Quist, respectievelijk eerste en tweede op de langste afstand. En RTC-lid Linda Nalis, die ooit eventjes met onze groep 5 heeft meegetraind, werd eerste dame op de korte afstand.

Een mooi verslag van een aanmoedigende toeschouwer staat hierrrrrr....

Later in de middag probeerde ik opnieuw hard te lopen, een duurloopje. Maar ook nu merkte ik dat het niet ging, de benen zaten helemaal op slot, stroeve knieën. Dus was ik binnen twintig minuten terug. Misschien is er toch meer aan de hand, wellicht iets onder de leden? Ik ga er vooralsnog niet van uit.

Tenslotte nog dit: tijdens het feestgedruis gistermiddag bij Haag Atletiek kwam een bericht tot mij waarvan ik schrok, namelijk dat Peter Kriek is overleden. Peter was bij de vereniging onder meer bekend omdat hij banketbakker was bij Maison Kelder, van de befaamde hazelnoottaarten. Wij liepen in de jaren zeventig en tachtig heel vaak mee in dezelfde wedstrijd- en prestatielopen, waarbij soms Peter, soms ik sneller was. Een heel aardige man die er altijd een stuk jonger uitzag dan-ie was. Hij was ernstig ziek de afgelopen jaren maar leek er weer bovenop te komen. Het mocht niet zo zijn. Op onze site en die van AV Sparta een In Memoriam...

Zeer geslaagd jubileumfeest 100 jaar Haag Atletiek

Het was een geweldig jubileumfeest! 100 jaar Haag Atletiek. Zeker eenderde deel van het ledenbestand (< 500 personen) gaven deze avond acte de presence. Dit ondanks de belabberde weersomstandigheden. De Haag-leden - waarvan een aantal van vergevorderde leeftijd - hebben zich hierdoor niet laten weerhouden om in groten getale te komen feestvieren.



Mirna van der Hoeven (o.a. finaliste 400 m. Olympische Spelen 1968 in Mexico) en Corrie Mooyman

Honderd jaar Haag Atletiek. Sommige leden hebben deze periode bijna helemaal meegemaakt. Zoals de 80-jarige Corrie Mooyman en haar bijna tien jaar oudere echtgenoot Cock. De laatste kon echter wegens gezondheidsproblemen niet aanwezig zijn bij de receptie. Of de 90-jarige Gerard de Bruin, een van de oprichters van LDA, een katholieke atletiekvereniging. Op 14-jarige leeftijd heeft Gerard deze vereniging, samen met twee pientere klasgenootjes, opgericht. Ook waren de 81-jarige hordenloper Jan Parlevliet en zijn echtgenote Imme Vaal aanwezig. En sprintkoning van de jaren vijftig Theo Saat, maar hem heb ik niet meer gezien deze avond. En niet te vergeten Joop Teljeur, de man die tussen de jaren zestig en negentig talloze prestatielopen organiseerde en daarmee heeft bijgedragen aan de 'loop-hausse' in die jaren.

Drie zeer snelle lopers uit de jaren tachtig en negentig: Pieter Fris, Mieke Aanen en Patrick Aris

Na de 'inloop' vanaf 15:30 uur, waarbij de gasten een welkomstdrankje kregen en ontvangen werden door de bestuursleden, was om 16:00 uur de officiële opening van het jubileumjaar 100 jaar HAAG Atletiek.
Dick Witmont heette de aanwezigen van harte welkom en hield een goede, bondige toespraak waarna hij het woord gaf aan voorzitter Ruud Fabrie. In zijn toespraak noemde Ruud zorgvuldig de personen die terecht heel belangrijk voor de vereniging zijn of zijn geweest. Daarna kwam sportwethouder van Haag Atletiek Karsten Klein met een mooie speech en niet alleen dat: hij overhandigde Ruud de sportpenning vande gemeente Den Haag en of dat niet genoeg was, ook nog eens de Koninklijke Erepenning.

Constant Mahieu (supertrainer van Olympia 48) en zijn zoon

Daarna was het moment voor de voorzitter om het jubileumboek aan de wethouder te overhandigen. Hoofdredacteur Ellen Oostvogel en vormgever Jeroen Koelewijn gaven toelichting over de totstandkoming van dit werkelijk prachtige boek (Vooral Jeroen en Judith: chapeau!) en dankten de redactieleden met naam en toenaam, waaronder deze cultuurbarbaar (glim-glim).

Feit is wel dat veel niet-genoemden zich maandenlang enorm en met veel toewijding en energie hebben ingezet om dit resultaat te bereiken.

Vervolgens werden leden van verdiensten en ereleden benoemd en werd de Hans Hendrikbeker uitgereikt aan een sporter die al vele jaren op topniveau presteert bij en voor onze vereniging, kogelstoter en discuswerper Erik van Vreumingen.

Clubleden Ilse Houtman en Eveline van Leeuwen keuren het jubileum t-shirt

Tenslotte werd het jubileumshirt door ontwerpster en (snelle) clubgenote Angeline van Leeuwen gepresenteerd - men kon deze na afloop bestellen - en werd de jubileumvlag onthuld.

Topsprintster Pascal van Assendelft

Daarna was het tijd voor een informeel hapje/drankje en werd tevens de mogelijkheid geboden om het jubileumboek te kopen en/of af te halen en tevens het jubileumshirt te bestellen. Het was een topavond, maar het was tevens 'slechts' het begin van een jaar vol evenementen van en door Haag Atletiek, dit alles uiteraard in het kader van het jubileumjaar! Daarover later meer.

Snelle foto-impressie om de sfeer van deze avond te vatten. De kwaliteit is niet om over naar huis te schrijven, maar het is iets. De komende dagen komen nog een heleboel ècht goede foto's van o.a. Jeroen Tibbe, dus hou deze site in de gaten!

Ginger en Rosa

 

Nu kan het nog, winterbiertjes kopen. Ik heb vandaag een paar gekocht bij slijterij Amsel op de Loosduinseweg. Eerlijk gezegd was ik daar nog nooit geweest, maar wat een gezellig zaakje zeg, en de meest karakteristieke, opvallende, mooie flesjes bier staan daar, hele schappen vol. En niet alleen bier, maar ook wijn, likeur, whiskey, noem maar op. En allerlei al dan niet praktische, leuke, grappige snuisterijen en hebbedingetjes die 'bier' dan wel 'wijn' gerelateerd zijn. Zelf heb ik nog twee bokbierglazen gekocht. En je merkt aan de mensen die in de winkel staan dat zij liefde voor hun vak hebben, je wordt er heel prettig geholpen.

 

 

Maar dat alles was aan het eind van de middag. Ik kwam net terug uit Rotterdam, waar ik even gesnoven heb aan het Filmfestival Rotterdam. De tijd dat ik er drie dagen rondliep en vijf tot tien films per dag zag ligt lang achter mij, ditmaal was het er slechts één. Maar dat was wel meteen een heel goeje!

 

In een tot de nok toe afgeladen bioscoopzaal (Pathé 5) werd de film Ginger en Rosa vertoond. Volgens mij was het de eerste keer in Nederland want ik heb nog geen Nederlandstalige recensies kunnen googlen.

 

De film (regie: Sally Potter) speelt in het Londen van 1962 en gaat over Ginger en Rosa (Elle Fanning en Alice Englert), twee tienermeisjes die onafscheidelijk zijn, echte boezemvriendinnen. Ze spijbelen, discussiëren over religie en politiek, zoenen met jongens en dromen over levens die verder gaan dan het geijkte huisje-boompje-beestje bestaan. Ze lopen mee in demonstraties tegen de bom, maar zijn ook bezig met gewone meisjesdingen, zoals haarstijlen en elkaar optutten. Kortom: echte pubers.

 

Rosa en Ginger

 

Maar dan gaat de Koude Oorlog over in de seksuele revolutie en begint de dreiging van 'de Bom' serieuze vormen aan te nemen. Vooral Ginger is erg bezig met het naderende onheil, bezoekt bijeenkomsten waar opgeroepen wordt om te protesteren tegen de bom en schrijft gedichten. Het meisje trekt het meest naar haar vrijbuiterige vader, qua denkbeelden zitten zij op één lijn, het is meer de gedachtenwereld van sixties-iconen Jean Paul Sartre en Simone de Beauvoir. Als de ouders van Ginger na een hevige ruzie uit elkaar gaan besluit zij bij haar vader te gaan wonen. Maar boezemvriendin Rosa gaat mee. Het duurt niet lang of de vader van Ginger begint een romance met de minderjarige Rosa, wat niet zonder gevolgen blijft: het meisje raakt zwanger. Vanaf dat moment raken alle verhoudingen tussen de hoofdpersonen op drift en wordt de film één groot drama. Wel kent de film een open einde.

 

Ginger met vrienden van haar vader

 

Wat mij betreft begon Ginger en Rosa als een goede film die steeds beter werd naarmate het verhaal vorderde. De acteerprestaties waren buitengewoon, vooral Elle Fanning zette met haar dertien jaren een geweldige Ginger neer. De sfeer van de jaren zestig is aanwezig, maar niet prominent: een 'Ban de Bom demonstratie, op de achtergrond wat oude jazz en rockmuziek uit de jukebox (Miles Davis, Little Richard, Dave Brubeck), dat is het. Maar het gaat vooral om het verhaal, waarbij het je als kijker best lastig wordt gemaakt om sympathie of antipathie voor wie dan ook te voelen, of om partij te kiezen. Zo'n Ronald, de vader van Ginger bijvoorbeeld: een idealistische bohémien, die vrijheid en liefde predikt maar in de praktijk persoonlijke bindingen verraadt in naam van een bredere levensbeschouwing. En dat ambivalente gevoel blijf je houden. Maar dat is misschien wel een kenmerk van een echt goede film...

 



 

Enne...Oh ja, hij is binnen!

In verwachting van Amadeus

Niets is blijvend. Dat geldt zeker voor gebouwen. Er zijn er bij die - terecht - zo lang mogelijk gespaard blijven, desnoods eeuwenlang. We hebben het dan uiteraard over monumenten: kerken, kastelen, historische of markante panden, noem maar op. Gelukkig maar.

Soms wordt er wel erg snel gesloopt, of misschien moet ik zeggen: lijkt het of er snel gesloopt wordt. In Den Haag, zeker op het Spui, is men voortvarend bezig. Zo moet en zal er een nieuw Muziek- en Danstheater aan het Spui komen, terwijl de verf van wat er nu staat nog maar nog maar nèt droog is, bij wijze van spreken dan.

Zo is het nu (24 januari 2013)....

Maar ook als het om panden gaat waarmee je helemaal niets hebt, ervaar je toch een lichte shock wanneer het stadsbeeld door sloopwerkzaamheden drastisch wordt aangetast, ook al weet je dat op die plek weer iets nieuws zal verrijzen. Dat overkwam mij gisteren toen ik aan het shoppen was in onze binnenstad, ik kon niet nalaten om even een foto van het oorlogsgebied te maken.



... En zo was het vorig jaar nog (oktober 2012).

Op het grote gat achter de schutting met graffiti-kunst stond tot voor kort een groot pand met onder andere een vestiging van Albert Heijn. En op de bovenverdieping zat het Ministerie van Defensie. Dat is nu helemaal foetsie, de gebouwen zijn met de grond gelijk gemaakt. Wat er voor in de plaats komt is een groot appartementencomplex, met twee hoge flatgebouwachtige blokken en een winkelgalerij op de onderste verdieping. Wie wil weten hoe het er uit gaat zien, zie hier...

 

Overigens was men gistermiddag in de hal van Centraal Station gratis erwtensoep aan het uitdelen. Zeker vanwege de winterkou, mooie geste van de NS. Maar het kan ook een aardigheidje zijn van een of ander bedrijf, ik heb mij daar niet verder in verdiept. Maar de soep smaakte niet slecht, moet ik zeggen...

HAAG ATLETIEK 100 JAAR!!!!

Woensdagochtend was ik veel later in Hilversum dan normaal. Om kwart over zes de deur uit, om kwart over negen op de zaak. Er reden vanaf Den Haag CS geen treinen naar Utrecht, dus ben ik via Amsterdam gereisd, daar de trein richting Amersfoort Vathorst genomen. Eenmaal op het Mediapark aangekomen, en het gebouwtje passerend waar onder andere de fa. Bourgonje is gevestigd, besloot ik toch even daar naar binnen te gaan. Mijn moeder heette van haar meisjesnaam Bourgonje, dus dikke kans dat hier verre familie zou zitten. En dat bleek inderdaad zo te zijn. Niet dat die verre achterneef aanwezig was, maar wel zijn rechterhand die zich voorstelde als Marc Lubberts. Deze bleek zeer geïnteresseerd in mijn verhaal en vroeg mij mijn gegevens achter te laten. Dat heb ik uiteraard gedaan, wie weet ontmoet ik Fred Bourgonje nog eens. Saillant detail is dat zijn vader ooit impresario van o.a. Mini en Maxi was en dat ik als 6-jarig jongetje zijn huwelijk heb meegemaakt. Zijn weduwe leeft nog steeds, begreep ik van Marcel.

Terug naar de dingen van alledag. Er is weer een sololoopje gedaan. Ditmaal ietsje langer dan afgelopen maandag, netto 70 minuten, dat zal ruim 12 kilometer zijn vermoed ik. Snelle tempo's kon ik echter niet maken, misschien omdat ik al redelijk vlotjes liep voor mijn doen (of mijn gevoel), dus het is bij een duurloopje gebleven.

Parcours in grote lijnen: Laan van Meerdervoort, Bosjes van Pex, Laan van Poot, kwart rondje over de baan - wat ligt daar een dik pak sneeuw zeg, met een dikke laag ijs in de gemaakte voetsporen, er is daar gewoon niet te lopen - weer de duinen in bij de Savornin Lohmanlaan, over besneeeuwde duinpaden naar Kijkduin, weer terug via de Machiel Vrijenhoeklaan en Bosjes van Pex.

Eerst thuis nog wat tv gekeken en mijn mailbox gecheckt. Weer terug bij de club, bleken de anderen toch meer te hebben gedaan: 5-10-5-10-5-10 minuten. Behoorlijk heftig! Dat had ik echt niet getrokken. Volgende week dooit het, dan ga ik mij hopelijk weer wat Groep 5-socialer gedragen.

Nog iets: aanstaande zaterdag is het jubileumfeest van Haag Atletiek, wij bestaan namelijk 100 jaar!
Maar het officiële tijdstip is.... Nu, om 0:00 uur!

Alweer een ego-tripje...

Volgende week treedt - naar verwachting - de dooi in, dan zie ik mij wel weer met Groep 5 meetrainen. Niet dat dit vanavond niet had gekund, maar ik ben nog een beetje voorzichtig. Of een beetje erg voorzichtig, want het had misschien wel gekund. Maar de loopomstandigheden zijn verre van ideaal, veel oude en nieuwe sneeuw naast en over elkaar, soms blubberig, soms hobbelig, alhoewel het met de gladheid wel meevalt. Tenminste, zo tussen zeven en acht uur 's avonds.


Maar ook nu weer heb ik wel 'iets' gedaan. Het werd een solo-loopje van ca. 12 kilometer, eerst naar de Laan van Poot, laten we dat maar als inlopen beschouwen. Daarna liep ik via de Laan van Poot richting Savornin Lohmanlaan, waar ik over de zandpaden van het 'hondentrain-veldje' de duinen inliep. Daar was het eigenlijk best goed te doen, tot aan Kijkduin liep ik op dik besneeuwde maar goed beloopbare paden, daar kon ik zelfs een redelijk vlot duurlooptempo aanhouden. Bij Kijkduin ging ik twee keer heen en weer over de overdekte winkelgalerij, daarna zakte ik af naar de Chinese muur en daar linksaf, richting Meer en Bosch, de Laan van Meerdervoort af.

De fietspaden waren daar goed beloopbaar, toch kostte het mij moeite om tempo te maken, zelfs een minuut was te veel. Toch een paar keer geprobeerd. Ook liep ik nog een stukje over de overdekte winkelgalerij van het Savornin Lohmanplein, tenslotte via de lange Tomatenstraat terug huiswaarts. Evenals gisteren een uurtje. Er worden de laatste tijd steeds uurtjes gelopen, wat niet zo goed is wanneer je traint voor een wat langere afstand zoals de Asselronde in Apeldoorn over veertien dagen. Maar goed, dat zal ik ook wel weer overleven. Eerst de puinduinrun nog zondag!

Nog even wat foto's geplaatst van de Bierproefmiddag gisteren. De man met de geel-groene buttons op de brede rug is geen ADO-supporter - alhoewel, misschien wel - maar in ieder geval lid van de Hash House Harriers, de befaamde expatclub, de 'Drinking Club with a Running Problem'....

Pint Winterbierfestival was weer ´helemaal leuk!´

Verzoek aan de afwezige heer van Oijen

Er zijn zo van die hoogtepunten in een leven die ieder jaar terugkeren. En dan heb ik het niet eens over verjaardagen, of over feestdagen zoals Sinterklaas, Kerstmis en Pasen, maar over momenten die je persoonlijk meemaakt en je zó goed bevallen dat je elk jaar van de partij zou willen zijn. Carnaval bijvoorbeeld, of een evenement als de Berenloop op Terschelling. Een ander moment is het Pint Winterbierfestival. De man die ons daar altijd aan helpt herinneren en meteen als de - zij het onnadrukkelijke - leider/gids van een stel Haag-leden fungeert, is Frank Inklaar. Een naam die op zichzelf al klinkt als een eerlijk, helder soort winterbier.

Vandaag was het weer zover. Editie 2013! Eerst - maar dat was vroeg in de ochtend - heb ik een duurloopje gedaan van - alles bij elkaar - zo'n 70 minuten. Het begon net te schemeren, en weer zorgde vooral de toestand op straat en weg (er lag nog veel 'oude' sneeuw) ervoor dat het een duurloopje werd in een heel rustig, aangepast tempo. Maar na zo'n ochtendloopje, hoe koud het ook was, voel je je gedurende de rest van de dag kippie-fit.

Na het zondagochtendritueel - vroeger, in de jaren vijftig was dat met het radioprogramma "weer of geen weer" met Bert Garthof en dr. Fop I. Brouwer, tegenwoordig met tv-programma's waaronder Eva Jinec ("Jellinek" om in de sfeer van dit blogje te blijven) met interessante studiogasten, Vrije Geluiden met niet-populaire muziekgenres en Boeken - nog wat geridderd in huis en om kwart over een van huis. "We" (de mensen die zouden meegaan naar Gouda) hadden om twee uur afgesproken in de hal van Den Haag Centraal Station. Op weg daarheen zat ik in een volle tram (Randstadrail) en twee zitplaatsen van mij verwijderd zat clublid Frits Bos. Ik kon niet bij hem gaan zitten, daarvoor was het tè druk.

Goed, lang verhaal kort: na op elkaar gewacht te hebben in een ijzig koude stationshal, waar, de overkapping ten spijt, de jachtsneeuw naar binnen waaide, zaten wij een kleine veertig minuten later met een behoorlijk grote groep in de trein die ook in Gouda zou stoppen. Wel zo handig, want het winterbierfestival is in Gouda. Om precies te zijn: in het Welland College, evenals voorgaande jaren.



Er waren weer aardig wat oude bekenden, die we alleen tijdens dit festival tegenkomen. Gezellig. En de biertjes smaakten ons weer opperbest. Altijd lastig om 101 soorten bier te proeven, zes biertjes is al een hele hijs maar dat lukt nog wel. Welke biertjes het lekkerst waren? Dat is objectief gezien niet vast te stellen. Zelf vond ik de Mirrwinter Strong Ale van brouwerij Berghoeve, Het Texelse winterbier en de Texelse Stormbok, de Vintrus van Bekeerde Suster en de Elf en en half van brouwerij Klein Duimpje (heel aparte en lekkere smaak) van Vintrus heel smakelijk. En dan heb ik het niet eens gehad over de Klap van de Molen (want die had ik al jaren) en Winters Verlangen (want daar verlang ik niet meer naar).

Maar er is een moment van komen en een moment van gaan. Omstreeks half zes vertrokken we weer richting station en vervolgens met de trein richting Den Haag. Normaliter gaat er een stel altijd eten achteraf, ditmaal ging een afvaardiging naar 'Café Huppel The Pub' in de Oude Molstraat. Dat was niet zomaar, clublid André Tap werkt daar als vrijwilliger en had - zo bleek aldaar - een uitstekende soep gebrouwen. Het heeft ons - Henriëtte, Karin, Jan G. en Jan L., Frits, Arne en de andere aanwezigen waaronder Hans Drabbe en Erik Groenheide - prima gesmaakt.



Dat was meteen een mooie afsluiting van een gezellige middag en gezellig weekend, dat weliswaar gepaard ging met een relatief hoog alcoholpercentage maar dat heeft de stemming bepaald niet versjteerd, integendeel.

Testloop werd testloopje

Nu het al een week flink wintert, begin ik er een beetje genoeg van te krijgen. Alleen voor een mogelijke Elfstedentocht vind ik het leuk als het nog even doorvriest, maar voor de rest...

In Den Haag ligt nog steeds een heleboel sneeuw, dat niet smelt omdat het niet wil dooien. Bovendien worden de straten en fietspaden slecht schoongemaakt, op een enkele hoofdweg na, wat inhoudt dat het lopen lastig wordt, zeker met die hobbels. De gladheid valt wel mee, maar het blijft toch uitkijken geblazen. De afgelopen week heb ik dan ook weinig gelopen, en beide keren heel ingehouden.

Een en ander was ook de reden dat de testloop, die normaliter grotendeels in de duinen wordt gelopen, ditmaal naar het strand werd verplaatst. Er was toch nog een redelijke opkomst. De groepen gingen al inlopend via de duinen, oprit Fuutlaan, naar het strand. Een aantal mensen, waaronder ikzelf, namen van die oranje pilonnen mee om het startpunt af te bakenen.

Het was vanmorgen ongezellig weer, grauw en grijs, en door een fikse noordoostenwind voelde het nog kouder aan dan het al was. Maar erg veel last had ik daar niet van, ik was er op gekleed zullen we maar zeggen. Echt veel zin om te lopen had ik niet, maar uiteindelijk startte ik wel. Van onze groep deden verder mee: de twee snelle Hansen, Ellen, Dick en Ton. En zowaar Wim, die de laatste tijd naast het vele fietsen en schaatsen ook weer loopt, zo af en toe.

Ton gaat voor de tweede ronde

En Michel was er ook, hij traint niet vaak bij ons maar zo nu en dan. Na de start liep ik de eerste 400 meter achter hem maar dat was puur uit speelsigheid, gewoon kijken hoe lang ik dat zonder veel problemen vol zou houden. Nou, niet lang natuurlijk want Michel is de snelste van het stel. Ik zakte een stuk terug  en bleef in mijn eigen tempo doorhobbelen. Wij liepen richting havenhoofd, bij de oude Norfolklijn, daar moesten we omkeren. Daar dacht ik even dat Wim mij passeerde, nou, laat maar gaan. Later merkte ik dat Wim het niet geweest was. Dat was bij het punt waar wij de pilonnen hadden neergezet, het 5,3 km punt. Daar ben ik gestopt. Ja, het was een kippeneindje maar toch slechts in 30 minuten gelopen, zó zwaar was het. Heen met de wind bijna vol van voren, terug ging wat beter maar soms zakte je stevig door het zachte, natte zand.

Bij dat eindpunt ben ik even blijven staan om foto's te maken. Ik zag Dick en Ton langskomen, zij gingen nog een ronde. Hans en Hans ook begreep ik, maar die liepen al voor mij. Die liepen zelfs drie ronden, bijna 16 kilometer. Ellen was al eerder uitgestapt, het werd haar te zwaar.



Na afloop weer teruggewandeld met een van de trainingsgroepjes, en in het clubhuis wat gedronken. Al met al toch fijn dat er is gelopen, kort weliswaar maar op een heel intense manier. Je krijgt er toch power van, meer in ieder geval dan van een duurloopje. Dat laatste gaan we morgen wel weer doen.

Hieronder nog een paar foto's (meer een korte impressie) van de testloop.

De Paul-loze trainingsavond

Woensdagavond heb ik maar voor mijzelf getraind. De afgelopen tijd had ik - op zichzelf kleine - problemen tijdens het lopen waardoor ik achterbleef, wilde kappen met de training of voor mijzelf wilde lopen. Zeker met het weer van de laatste dagen en het zeer moeilijk begaanbare parcours, was de verwachting reëel dat dit patroon zich zou herhalen, zeker omdat degenen die wel de moed hadden om met de groep te gaan lopen èchte klasbakken zijn. En een klasbak word ik met het voortschrijden der jaren steeds minder. Hoe dan ook wilde ik de groep niet ophouden, bovendien is het voor mij ook prettiger om in deze omstandigheden mijn eigen pad te trekken, al mis ik daardoor wel een 'stuk' trainingsintensiteit.

Maar er moest wel gelopen worden! Dus zodra ik thuiskwam, heb ik mijn hardloopspullen aangetrokken en ging op weg. Eerst naar de Laan van Poot, daarna naar en over de Savornin Lohmanlaan tot aan de Machiel Vrijenhoeklaan, rechtsaf via de villawijk naar Kijkduin, van daaruit 'naar beneden' en via de Chinese muur de Laan van Meerdervoort op, langs Meer en Bosch en vanaf dat punt nog twee kilometer naar huis. Al met al een uur hardgelopen.

Laan van Poot bij (winter)avond

 

Het is zeker geen lang parcours, maar door het weinig soepele, ingehouden en soms voorzichtige lopen had ik er toch een uur over gedaan. Beter iets dan niets zullen we maar zeggen. Wel gek was dat ik voortdurend stilletjes aan het foeteren was op een ieder die in deze omstandigheden gaat hardlopen, daarbij vergetend dat ik één van die 'gekken' was.

Ik heb mij thuis gewassen en omgekleed, nog even naar DWDD gekeken (het schitterende tweede deel met Nico Dijkhoorns ontroerende ode aan 'de drie van '63', de Elfstedentochtgiganten Reinier Paping, Jan Uitham en Jeen van den Berg zag ik later in de nacht pas) en daarna naar de club waar het ook aanmerkelijk rustiger leek dan anders. Niet verwonderlijk, want in Den Haag is de meeste sneeuw van Nederland gevallen de laatste dagen.

Frank, die aanstaande zondag een grote groep volgelingen kan verwachten voor de jaarlijkse pelgrimstocht naar het Pint Winterbierfestival in Gouda, merkte op dat geen van de Paulen aanwezig was. Paul van O., normaliter een vaste klant, schitterde door afwezigheid, zo ook Paul K. die aan het herstellen is van een blessure, en Paul V. had het waarschijnlijk te druk met zijn schilderkunst. Maar ze zullen er zondag ook wel bij zijn vermoed ik...

Winter in Westduingebied

Zolang sneeuw nog geen blubberige brei wordt, gaat opvriezen en wat al niet meer, kun je er nog van genieten. Vanmorgen een flinke wandeling door het Westduingebied gemaakt, met de camera in de aanslag. Route: Laan van Meerdervoort, Zonnebloemstraat, langs de Bosjes van Pex, door de Vogelwijk en bij de Fuutlaan de duinen in. Boven gekomen linksaf en zestig, zeventig meter verderop door het 'natuurhek' de duinen in. Daarna nog een stukje strand, even voor Kijkduin naar boven, duinpad tot Kijkduin en via de Kijkduinselaan naar beneden. Bij de Chinese muur weer naar links en doorlopen tot de Vruchtenbuurt, waar ik woon. De snowboots van de Aldi zijn meteen ingewijd, helemaal niets mis mee...


Hieronder een foto-impressie. Ziezo, en nu even kijken wat er gekookt gaat worden vanavond, daarna de boodschappen doen. Wel gek, zo'n onverwachte vrije dag.

Toch nog winter...

Ziezo, en nu weer een positief bericht. Dat heb ik vooral aan Dick Witmont te danken, die vandaag op FB berichtte hoe heerlijk lopen het was door het besneeuwde duinlandschap. Verrassend voor mij, want in Hilversum was er tot dusver geen vlokje gevallen vandaag. Ik kreeg er zowaar zin in! Sterker nog, direct na thuiskomst trok ik mijn loopspullen aan en ging op weg voor een duurloopje.

Het was vijf over zes dat ik huis en CV verliet, wat op de helft van januari betekent dat het al donker was. Maar het was heerlijk lopen door de sneeuw, eerlijk is braaf. Moet wel de kanttekening maken dat het hier en daar behoorlijk, nee, extreem glad was dus het was uitkijken geblazen. Vandaar dat het een heel rustig duurloopje werd.


Zeker de ingang van sportpark Laan van Poot was omgetoverd tot een spiegelende ijsbaan. Ik maak mij sterk dat er deze avond menige valpartij heeft plaatsgevonden. Eigenlijk stond er een pittige tempotraining op het programma, Groep 5 bestaat uit een stel die-hards die dat programma hebben afgewerkt, maar daar had ik domweg geen zin in. Vooral vanwege het weer, toegegeven.

Bij de opgang Fuutlaan ging ik de duinen in en maakte daar een rondje. Het was donker maar de spierwitte sneeuw gaf een lichtgevend effect. Mooi gezicht en er wordt nog meer sneeuw verwacht dus misschien kan er straks nog gelanglauft worden... Thuisgekomen, had ik er een uurtje op zitten. Dick had gelijk, het is heerlijk lopen zo in die sneeuw.

Balen is wel dat ik onderweg met mijn mobieltje wat foto's van het besneeuwde landschap heb gemaakt maar het lukt mij maar niet om ze vanaf mijn mobieltje door te sturen naar mijn pc. Tig keren geprobeerd. Wat het is, geen idee, normaliter lukt dit altijd. Daarom maar even dit winterse strandplaatje uit mijn archief, maar zo zag het er vanavond niet uit natuurlijk. Volgende keer beter...

De heel-snel-vergeten-loop

Het is dat ik er een gewoonte van maak om elke dag een blogpost te schrijven, zeker in het weekend, anders zou ik deze dag hebben overgeslagen. De leukste posts - tenminste, dat stel ik mij zo voor - gaan toch over hardlopen, en of je nu een snelle loper bent of een steeds trager wordende (zoals schrijver dezes), het is altijd aardig om over een loop te schrijven waaraan je zelf hebt meegedaan. Maar wat als er eigenlijk niets positiefs over te schrijven valt omdat het domweg niet ging? Deze ochtend reed ik weer eens met beide Jannen mee naar Delft om deel te nemen aan de Kopjesloop. Dat wil zeggen, Jan Groeneveld liep niet mee, hij had nog teveel last van zijn rug na de kerstcross die hij overigens uitstekend had gelopen. Jan Wierenga pikte ons bij Meer en Bosch op. Veertig minuten voor de start waren we bij de Delftse Hout. Er moest nog ingeschreven worden, omgekleed - wat aan te doen? Het was erg koud, het vroor, dus het werd een thermoshirt met daaroverheen een t-shirt met lange mouwen, jack en een lange broek. Nog een bakkie gedronken, even naar het toilet en naar de start, waar Jan W. al was.

Delftse Règâh langs het parcours

Vanmorgen had ik al een voorgevoel dat het niet goed zou gaan. Niet dat ik mij ziek voelde, ik kan het niet omschrijven. De gedrevenheid was ver te zoeken, van tevoren wist ik niet of het 10 of 15 kilometer zou worden (twee of drie ronden). Al heel snel na de start wist ik dat het 'm niet zou worden. Alles verkrampte, van de kou, de vrieslucht kneep de adem af. Ik besloot al na twee kilometer dat het bij één ronde zou blijven. Het ging voor geen meter, heel raar. Uiteindelijk werd het slechts één ronde, vijf kilometer. De tijd (25'55'' minuten) en de problemen onderweg - waarvan de vrieskou nog het minst erg was - wil ik zo snel mogelijk vergeten.

Iets onder de leden? Je zou het bijna denken, maar nu voel ik mij weer redelijk. De volgende keer - de 10 km testloop op zaterdag 19 januari - hopelijk beter! Na wat koffie te hebben gedronken met de Jannen en Michel Out, die een voor zijn doen rustige 10 km had gelopen (43 minuten met een snelle tweede ronde van 19 minuten), bracht Jan W. (tevreden met zijn 49 minuten op de 10 km) ons naar huis.

Eenmaal thuisgekomen, boterham eten, pc aan en mail checken. Bericht van redactiecollega Henk aan mij en de secretaris van onze vereniging: "Heren, hadden wij vanmiddag geen afspraak?" Om drie uur of zo. Het was vijf over twee. Ik Henk bellen. Het bleek dat er een korte redactievergadering 'met de benen op tafel' bij hem thuis was gepland, dat had ik niet meegekregen. Hoe dan ook, snel op de fiets en naar de Frankenslag getrapt. Onder het genot van twee Texelse biertjes hebben wij wat zaken 'gefine-tuned' en afspraken gemaakt voor het volgende clubblad. Was wel even nuttig.

Dordrechts Museum

Vandaag was het prachtig weer, maar daar was u ook al achter. Wel koud, maar niet op een onaangename manier, bovendien scheen de zon vrij uitbundig, voor winterse begrippen. De lichaamsbeweging bestond vandaag uit een kort loopje in de ochtenduren - twintig minuutjes - en een stadswandeling in Dordrecht. Na lange tijd - misschien wel anderhalf jaar geleden maar dat moet ik nog checken op mijn weblog - had ik weer eens afgesproken met vriendin en ex-collega (van 40 jaar terug) Corrie. Gewoon een keertje bijpraten, beetje wandelen door het pittoreske Dordrecht, ergens lunchen en een museum bezoeken. Dat hebben we allemaal gedaan in vier uur tijd.

Het was ideaal weer voor een stadswandeling. Het stikt in deze stad van de kunst- en kunstnijverheidswinkeltjes, galleries en musea. Een van de kunstenaars nodigde ons uit om in zijn winkeltje annex werkplaats rond te kijken. De prachtigste sculpturen stonden daar en allerlei sieraden, van colliers tot manchetknopen, lagen daar uitgestald. Aan een en ander hing (soms letterlijk) een behoorlijk (en terecht) prijskaartje, ik vraag mij altijd af hoe deze mensen het hoofd boven water kunnen houden. Kunst is nu eenmaal duur, het zijn doorgaans alleen de (zeer) rijken die zich een kunstwerk kunnen veroorloven.

Na een korte stadswandeling door mooie straten en steegjes, waarbij we ook bij de Merwede uitkwamen - de Veerpont had Corrie en haar fiets eerder die dag daaroverheen vanaf Kinderdijk overgezet naar Dordrecht - kwamen wij uit bij het Dordrechts Museum.

Wat een mooi museum is dat, en wat een grote uitgebreide exposities, met stuk voor stuk topwerken van Nederlandse schilderkunst. Er werden ook rondleidingen gegeven.
Ik ben een beetje lui - bovendien moet je een weblog niet met al teveel tekst volproppen - dus wie meer wil weten over dit prachtige museum, verwijs ik graag naar hun site.

Laat ik volstaan met de opmerking dat het Dordrechts Museum in 1842 is begonnen met particuliere verzamelingen van een aantal welstandige Dordtenaren en sindsdien is uitgegroeid tot een van de belangrijkste stedelijke musea van het land. Het museum heeft een internationaal bekende en gewaardeerde collectie schilderkunst, die ruim 400 jaar Nederlandse schilderkunst omvat: van de 16e eeuw tot nu. Dat de verzameling nog steeds groeiende is, is voor een belangrijk deel te danken aan particuliere schenkers, fondsen, de Stichting Vrienden van het Dordrechts Museum en de Vereniging Dordrechts Museum. De collectie vormt steeds het uitgangspunt voor een afwisselend programma van tentoonstellingen en activiteiten.

In onderstaande presentatie een snelle indruk van Dordrecht en van wat er zoal in het Dordrechts Museum te zien is. Niet meer dan het bovenste topje van de ijsberg.


Na het museumbezoek hebben we in een van de talrijke cafés een afzakkertje genomen in de vorm van een biertje, waarna we ieder ons weegs gingen. Om half zes stond ik alweer op Haagse bodem, achter de potten en pannen.

Terug naar De Gouden Eeuw

Zon en dreigende lucht in Mokum: de zon won ditmaal

Vandaag maar weer eens 'een cultureel uitje'. Op naar onze hoofdstad, ditmaal om de tentoonstelling De Gouden Eeuw, proeftuin van onze wereld te zien. In het Amsterdams Museum. Thema: de 17de eeuw, een historische periode die tot ons aller verbeelding spreekt.

In Amsterdam afgesproken met Karin die uit Arnhem kwam, daarna een stuk wandelen naar de Keizersgracht, waar we eerst iets gingen lunchen bij Illys.

Dat uitgerekend in 2013 een tentoonstelling en een tv-serie aan deze periode wordt gewijd is niet toevallig. Dit jaar wordt het 400-jarig bestaan van de Amsterdamse grachtengordel gevierd en het 150-jarig jubileum van de afschaffing van de slavernij herdacht. Een mooi moment dus om extra aandacht te schenken aan deze turbulente eeuw. Tot 13 september is die expositie te bezichtigen, dus haast u langzaam.

Wie herinnert het zich niet van de geschiedenislessen op school: de 17de eeuw, de periode van wereldhandel, de Verenigde Oost-Indische Compagnie, economische bloei, rijkdom, zilver, regenten, culturele en religieuze diversiteit, florerende wetenschap. En niet te vergeten: hoogwaardige schilderkunst, waar we op deze tentoonstelling heel wat staaltjes van zien. Topstukken van Rembrandt maar ook van minder bekende grootheden als Pieter de Hooch, Maerten de Vos, Dirck Hals en Melchior d’Hondecoeter.



De toenmalige Nederlandse samenleving was enorm in ontwikkeling en beweging. De tentoonstelling belicht de invloed van deze ontwikkelingen op de politiek, religie, economie en cultuur en wat dit betekende voor het persoonlijk leven van een dienstmeid, schipper of koopman.


De tentoonstelling laat de samenleving van toen zien als een proeftuin voor Nederland anno 2013. Geschiedenis wordt hierbij constant gekoppeld aan het heden. De serie hedendaagse portretten van fotograaf Hendrik Kerstens, die verwijzen naar de Hollandse meesters uit de 17de eeuw, vormen een treffende afspiegeling van de sfeer van weleer. Voor onderwijsdoeleinden wordt een divers en breed aanbod ontwikkeld bij de tentoonstelling.

Er is ook een boek verschenen bij de tentoonstelling, samengesteld door de historici Hans Goedkoop, presentator bij de NTR, en Kees Zandvliet, hoofd presentaties bij het Amsterdam Museum.

Solo-training

Er was iemand in de kleedkamer die na afloop van de training daarover nogal mopperig deed: "Belachelijk zwaar, zonder noemenswaardige rust tussen de series. Wat is de zin hiervan? Zo vlak na de oliebollencross?" Het zal. Ikzelf had er niet zo'n last van maar dat kwam vooral omdat ik de training voor het overgrote deel alleen heb gedaan. Hoe dat zo?


Op het programma stond een tempotraining die gerust pittig genoemd mocht worden: 8-6-4-2 minuten, en dat twee keer. Als je deze getalletjes zo intikt lijkt het niets voor te stellen, maar het was wel degelijk iets. Meteen al bij de eerste acht minuten werd ik, ondanks de nodige voorzorgsmaatregelen, gedwongen tot een korte sanitaire stop. Kort, maar kennelijk lang genoeg om de hele ijlings voortsnellende groep uit het oog te verliezen. Geen probleem, die kwam ik later wel weer tegen. Mooi niet. Geen ramp, ik zou het programma zo goed en zo kwaad als dat ging imiteren. Dus ook ik ging de benen uit m'n onderrug lopen, eerst 8, daarna 6, 4 en 2 minuten en dat twee keer. Onderweg kwam ik vele groepen van Haag tegen, maar niet die van mij. Steeds liep ik in de omgeving van de Puinduinen en Landgoed Ockenburgh, maar ook over de wegen erlangs.

Die tempo's gingen wel, maar de lengte ervan viel inderdaad tegen. Telkens wanneer ik dacht dat die acht minuten lang en breed voorbij waren bleek dat ik nog een paar minuten tegoed had en dan moest het toch verder. Dat gold ook voor de 6 en 4 minuten. De tussenpauzes rust heb ik op gevoel gedaan, dat zal zo'n twee, drie minuten zijn geweest.

Nadat ik uiteindelijk was teruggekeerd op het honk, kon ik toch terugkijken op een bevredigende training van ca. 90 minuten lengte. Ik vernam dat de groep nog naar mij op zoek is geweest, maar tevergeefs. Tja, het blijft een lastig dilemma, voor mij hoeft de groep niet zo nodig op mij te wachten, ik ken de weg en kom er wel, maar aan de andere kant begrijp ik dat de trainer zich verantwoordelijk voelt voor de groep. En tja, ik kan net zo goed onwel zijn geworden.

De foto's bij dit blogje hebben overigens niets met de training te maken maar met de nieuwjaarsborrel gisteren op de zaak. Overigens hadden dergelijke plaatjes evengoed in het clubhuis gemaakt kunnen zijn, vlak na de training...