Muzikale herinneringen (deel 1)

De laatste uren van 2013 zijn geslagen! Op de laatste dag van dit jaar een terugblik, maar een andere dan wat men gewend is. Het is geen terugblik op het afgelopen jaar, maar op de muziek waarmee ik ben opgegroeid. Niet alle muziek natuurlijk, het zijn nummers die voor mij persoonlijk op een bepaalde manier 'Signs of Time' zijn. Niet noodzakelijkerwijs de beste songs of de mooiste muziek, maar wel nummers die mij zijn bijgebleven. Of mij zo te binnen schieten. Herinneringen aan bepaalde perioden in mijn leven.

Hoewel zelf niet erg muzikaal, had ik wel muzikale ouders: mijn vader speelde piano in diverse jazz-combo's en heeft zelfs nog even meegespeeld met de Dutch Swing College Band.

Mijn moeder speelde piano en had als meisje van zestien al een kinderoperettegezelschap. Naderhand werd dat een volwassen operettegezelschap van wel veertig leden, die vele decennia lang optrad in de regio, naderhand met mijn stiefvader als zakelijk leider. Vooral veel uitvoeringen in onder meer de vroegere Dierentuin, het Congresgebouw en het gebouw van K&W dat ooit is afgebrand (ik zie nog toenmalig eigenaar Zwolsman uit zijn auto stappen en - bezorgd of tevreden?! - toekijken bij de bluswerkzaamheden, maar dit terzijde).

Mijn moeder gaf ook zangles, ik weet nog goed dat er dagelijks vele mensen over de vloer kwamen, de meesten maakten deel uit van het operettegezelschap. Na het inzingen van toonladders werd er een een uurtje liederen zongen, meestal operette, ook Schubert en liederen uit het American Songbook.

Ik had veel respect en bewondering voor wat mijn moeder deed maar operette was niet echt 'mijn' muziek. Wat als kind wel mijn muziek was weet ik niet zo goed meer, mijn ´smaak´ heeft zich pas later ontwikkeld, rond mijn puberteit. Dat zal vaak het geval zijn denk ik. Wel heb ik herinneringen aan 'De Postkoets' van The Selvera's en 'Kom van dat dak af' van Peter Koelewijn.


Ik kwam ook weleens bij mijn neef en nicht thuis destijds. Zij hadden een heuse platenspeler en ook wat plaatjes (singles), en ik wilde steeds maar weer dat nummer van The Platters horen, 'Smoke gets in Your eyes'. Prachtnummer, geweldige zang met van die dramatische uithalen, vooral op het eind.

Later, ik zat nog op de lagere school, placht ik een of twee keer de 'Louis Prima' act uit te voeren voor de klas. Dat liedje, 'Buena Sera' was romantisch en dynamisch tegelijk (voor die tijd, 1958). Het was een heel populair nummer destijds, om niet te zeggen een wereldhit. Je kon je hier lekker op uitleven!

Op de middelbare school kwam ik juist op het moment dat Cliff en Elvis op het hoogtepunt van hun roem waren. Daarna kwamen de Beatles, kort daarop The Rolling Stones. Wat ik een erg goed nummer vond destijds was 'I Want To Hold Your Hand' van The Beatles.

Ik hoorde niet tot de populaire jongens, was een ´softie´, aan de dikke kant en had een hekel aan gymnastiek. En heel onzeker op het gebied van meisjes, verliefdheden kende ik wel maar allemaal heel erg op afstand. Dat veranderde wel met de jaren. 's-Zomers ging ik naar De Katjeskelder in Oosterhout, mijn grootouders hadden daar een caravan en ik ging er heen om vakantie vieren. Rond mijn vijftiende levensjaar hoorde ik op de radio aldaar een nummer dat ik prachtig vond: 'It's Over' van Roy Orbison. Ik heb dat heel wat keren voor mij uit geneuried en gezongen.

Niet alleen in het hoogseizoen, ook tussendoor ging ik soms naar De Katjeskelder toe, op mijn Mobylette EEG tuffend van Den Haag naar Brabant. Daar vond ik, zeker later - ik was toen een jaar of zeventien, achttien - aansluiting bij een groep jongeren, vrienden en vriendinnen, velen kwamen uit Rotterdam. Daar kreeg ik veel te maken met muziek, zag bekende bandjes uit die tijd. Ik herinner mij nog een optreden van Les Baroques, en later kwam de KRO langs voor opnamen van het radioprogramma ´Everybody Happy´ dat gepresenteerd werd door Theo Stokkink. Boudewijn de Groot (foto) trad toen op en The Tornados uit Hilversum.

Maar de muziek die ik toen vooral hoorde kwam uit de jukebox van het plaatselijke café, in een vrijstaand gebouw tegenover het openluchtzwembad De Warande, waar wij ook brainbox-zanger Kaz Lux menigmaal zagen zwemmen. Als jonge puber was ik diep onder de indruk van die krachtige trotse man met zijn lange zwarte haren, dat zag je toen (1967) nog niet zoveel. Maar terug naar dat café: daar kwamen wij, dat groepje jongeren van de camping, om te biljarten en wat te drinken (toen nog cola volgens mij), en af en toe een kwartje in die jukebox. De keuze was beperkt, ik koos meestal voor 'The House of the Rising Sun' van Eric Burdon and The Animals of  'Hello Josephine' van The Scorpions.

Liedjes die mij uit die tijd ook zijn bijgebleven waren 'Ferry cross the Mersey' van Gerrie and the Pacemakers, 'Mrs. Brown You've Got A Lovely Daughter' van Hermans Hermits en 'One in the Middle' van Manfred Mann. Echt van die liedjes die blijven rondzingen in je (in ieder geval mijn) hoofd.

Maar dit blogje begint uit de hand te lopen, en we zijn pas bij de periode vóór mijn twintigste levensjaar. Beter om er toch maar een serie van te maken. In het nieuwe jaar deel twee van de muzikale herinneringen!

Op bezoek bij Caspar en Coco

Mooi zomers tafereeltje, is het niet? Ja, alleen is de foto wel hartje winter genomen. Vandaag om precies te zijn, ter hoogte van de Groot Hertoginnelaan. Ik was juist op de terugweg van een bezoek aan het Gemeentemuseum waar het vandaag waanzinnig druk was. Een lange rij mensen stond voor de kassa, het leek het Louvre wel of, dichter bij huis, het Rijksmuseum.

Erg lang ben ik niet gebleven ditmaal, ik heb een gedeelte van de collectie uit het Mauritshuis bewonderd waaronder een subtiel schilderijtje van een verre voorvader, Caspar Netscher. Toch wel apart om je naam in een museum aan te treffen. Op het schilderij staat een bellenblazend jongetje afgebeeld.

Daarnaast heb ik - zij het vluchtig - de expositie over Coco Chanel bezichtigd. Het is een mooi ingerichte, uitgebreide tentoonstelling met veel fotomateriaal, uitvoerige tekstinformatie en een groot aantal creaties van de legendarische mode-ontwerpster. Ik was net te laat voor de lezing over deze eigenzinnige vrouw, maar waarschijnlijk zat de aula toch al vol. Hoe dan ook is het plan om er vóór 2 februari - de uiterste datum om deze expositie te kunnen zien - nogmaals heen te gaan, dan is het hopelijk wat rustiger en kan ik alles op mijn gemak op mij laten inwerken.

Overigens heb ik vanmorgen nog een aardig stukje gelopen, net als gisteren grotendeels door de duinen. Het lopen ging wel iets beter dan gisteren. Lekker weertje trouwens, de zon liet zich niet onbetuigd. Na een uurtje was ik weer thuis.

Moeizame duurloop...

Zo zoetjes-aan wordt het toch tijd om wat meer duur aan mijn (duur)loopjes toe te voegen, dit met het oog op de marathon komend voorjaar. Die wil ik in ieder geval proberen uit te lopen (mijn ambities passen zich keurig aan mijn leeftijd aan). Of dat gaat lukken, we shall see. Dan moet het in ieder geval niet zo belabberd gaan als vandaag.

Een combinatie van kerstkilo's en nog niet hersteld zijn van de kerstcross - die heel moeizaam ging wat mij betreft - maakte dat ik al snel moest afhaken van Groep 5. Er deden aardig wat 'leden' mee met de groep van Wim: Rob, Dick, Hans (grote), Patrick, Arne, Michel, Hizkia, Eveline, Yvette en wie ik nog vergeten ben (hopelijk niemand). Wij liepen via de duinen naar Kijkduin. Daar zagen we nog een prachtige regenboog, die hing boven zee en de pot met goud zal ergens aan de vloedlijn gestaan heben. Zul je altijd zien, niemand had een fototoestel of iPhone bij zich, zelfs ik niet... Nou ja, dan jat ik er maar eentje van het net! ;-)

Vanaf Kijkduin ging het verder, via de duinen. Het inlopen en de korte versnellingen gingen nog wel, maar al snel nadat we met de eigenlijke duurloop van 90 minuten waren begonnen merkte ik hoe stroef het ging, al snel liep ik 'boven mijn adem' terwijl het echt niet overdreven hard ging. Bovendien kreeg ik andere klachten die het mij onmogelijk maakten om bij te blijven. Ook nog een korte sanitaire stop, mijn zoveelste deze ochtend, daarna weer achter de groep aan die toen zo'n honderd meter voor mij liep. Maar op een kruising zijn zij kennelijk een ander pad ingeslagen, want ik heb ze niet meer gezien. Nou ja, dan zelf maar proberen om die 90 minuten vol te maken. Dat is uiteindelijk gelukt, maar echt van harte ging het niet: vage pijntjes in heupen en knieën, zwaar, het ging in een langzaam tempo. Toch, als ik het inlopen meereken en het uitlopen terug naar huis, kom ik op bijna twee uur bruto. Maar dat is nog niets natuurlijk en zeker niet als die twee uur al zo onwijs zwaar gaan. Ik heb kennelijk weer last van de jaarlijkse winterdip!

Een weinig heroïsche pose...

 

De komende tijd ga ik mijn lange duurlopen zelf doen, ik kan dan mijn eigen - constante - tempo lopen en de groep hoeft zich geen zorgen te maken als ik opeens verdwenen ben. Ik heb het vroeger altijd 'in mijn uppie' gedaan en dat werkte goed. De trainingen op de maandagen en/of woensdagen probeer ik wel zoveel mogelijk met de groep te volgen, dat zijn toch de kwaliteitstrainingen...

De uitslagen van de kerstcross zijn nog steeds niet online, ik begreep dat er moeilijkheden waren met het verwisselen van startnummers of iets dergelijks... Nou ja, dan maar even wachten.

Geen Alex Klaasen, toch Alex Klaasen

Groep 5 afvaardiging minus Jos

En zo zijn de kerstdagen weer omgevlogen. Gezellige dagen maar ook wel wat 'on-vrij', familiebezoek noopt tot veel thuiszitten en kokkerellen. De eerste kerstdag hadden wij een huis vol visite, de tweede kerstdag ook trouwens maar toen was er een vluchtmogelijkheid in de vorm van de Kerstcross; 's-middags gingen wij met onze dochter en schoonzoon naar de bioscoop (film: 'Sloof') en aansluitend 'uit eten' op de Denneweg, waar het deckxels goed eten was.

Wat die kerstcross betreft: ik had ingeschreven voor de 'korte cross' omdat we 's middags naar de kerstshow van Alex Klaasen zouden gaan in het La Mar Theater in Amsterdam. Echter had degene die de kaartjes had geregeld - en al betaald - zich vergist in de datum. De kaartjes waren voor afgelopen maandag. Balen, veel geld kwijt (4 personen) en geen voorstelling. Maar het heeft geen zin om te sippen, dus meteen maar naar een alternatief gezocht. Op zo'n superkorte termijn was er maar één optie: de bioscoop! En dat werd uiteindelijk de film 'Soof'': een 'dun' verhaaltje, maar wel een leuke komedie. Maar goed, ik hol vooruit.

 

Eenmaal bij de Laan van Poot aangekomen, startnummer opgehaald, omgekleed en naar het veldje aan de De Savornin Lohmanlan gelopen. Toch maar besloten om voor de lange cross (8,5 km) te gaan alhoewel ik mij niet superfit voelde: teveel gegeten en gedronken, niet veel getraind afgelopen week dus een tikje zwaarder, daar is bij mij niet veel voor nodig. Eerst even gekeken naar de 3,5 km (korte cross). Daar deden ook veel bekenden aan mee. Daarna was het de beurt aan de lange cross lopers. Er stond hen een uitermate heftig loopje te wachten.

In ruim 44 minuten rondde ik de afstand van 8,5 km, en zwaar dat het was! Een flink deel van het parcours ging door het nieuwe stuk natuurreservaat, met veel klimmetjes door een uiterst zacht duingebied. En een parcours met veel klimmen ligt mij voor geen kant, ik zag mij meermalen genoodzaakt om wandelend heuvel-op te gaan, maar eenmaal aan de top kostte het geen moeite om te herstellen en dan ging je weer. Wel was ik snel weer hersteld nadat ik over de finish kwam.

In het clubhuis werd warme chocolademelk geschonken en er was kerststol, uitstekende ingrediënten voor een verder herstel na geleverde inspanning.

's Middags dus in Theater Pathé aan het Buitenhof naar de film 'Soof' gekeken, in een uitverkochte zaal (wel wat anders dan wat je doorgaans in Het Filmhuis ziet, waar je soms met een handjevol mensen naar een geweldige film zit te kijken). Het was een leuke, gezellige, grappige film over liefde en (on)trouw. Soof is een moeder van drie lastige kinderen, vader heeft een goede baan, is kostwinner en veel weg voor zijn werk. Totdat bij een gelegenheid blijkt dat Soof fenomenaal kan koken, iets dat ook de charmante womanizer Jim (Dan Karaty, bekend als jurylid van 'So you think you can dance?') opvalt, maar niet alleen dat: hij valt als een blok voor  haar en helpt haar aan klandizie voor haar kookkunst. Dat leidt er toe dat manlief zijn baan opgeeft en een 'sabattical' neemt en Soof het geld verdient met koken en uiteindelijk met een eigen restaurant. Ondertussen weet Jim een aanvankelijk wat tegenstribbelende Soof toch te verleiden wat de nodige reuring in het gezin teweeg brengt. Uiteindelijk loopt het allemaal goed af, althans 'zoals het hoort' in onze maatschappij. Kortom, een echte feel good movie, maar veel om het lijf had de film nu ook weer niet. Wel een goed gecaste film met veel BN'ers waaronder Chantal Jansen en... Alex Klaasen. Hadden wij 'm toch nog gezien op tweede kerstdag! By the way: waarom woont geen enkel normaal gezin in speelfilms in een gewoon rijtjeshuis?!

Daarna eten bij restaurant Deckxels op de Denneweg, waarvan ik niet veel meer kan zeggen dan dat het driegangenmenu met dessert na deckxels lekker was.

Zojuist (vrijdagochtend, maar het lijkt wel maandag voor mijn gevoel) weer vroeg uit de veren maar omdat wij logees hebben en ik hen niet vroegtijdig wilde wekken ben ik maar een stukje gaan wandelen. Het was echter gedaan met het superzachte weer, bovendien begon het te regenen. Met de tram (lijn 3) naar Centraal Station gegaan, krantje gekocht en terug met lijn 2. Daarna een stukje lopen, maar de regen was inmiddels overgegaan in plensregen dus half schuilend, half joggend vervolgde ik mijn weg. Bij de buurtsuper heb ik nog tien minuten staan wachten tot-ie open ging, daarna wat broden gekocht voor het ontbijt, dat ik inmiddels heb voorbereid. Alles staat nu klaar. Momenteel is er nog steeds geen leven in de brouwerij dus daarom klop ik deze laatste woorden in.

Fijne kerstdagen!

Frank en moeder Van Putten gaan met hun tijd mee...

Het is een jaarlijks terugkerend dilemma waar niet alleen moeder en zoon Van Putten mee zitten: het versturen van de kerstkaarten. Zeker nu steeds meer mensen de wondere wereld van Facebook en andere sociale media betreden is het niet strikt noodzakelijk meer om iedereen een kaart te sturen.

Zelf sturen wij nog steeds kaarten aan de hand van een standaardlijst dat elk jaar tegen de kerst tevoorschijn wordt getoverd. Daar staan de namen en adressen op van 'de naasten', familie- en schoonfamilieleden. Verder staan er goede vrienden op die je jaar in jaar uit een kaart stuurt ook al zie je ze de rest van het jaar nauwelijks of niet meer (wat net zo goed aan mij als aan hen ligt, zo gaat het leven, mensen hebben het druk met werk, gezin, nieuwe relaties/contacten etc.). Toch is kerstmis een moment om te laten weten dat je ze niet vergeten bent. Klinkt was soft misschien, maar zo is het wel.

Voor mijn trainingsgroep heb ik vorig jaar zelf een kaart gemaakt. Sorry, jongens (en meiden) maar ik was te laat èn te lui om iets nieuws te bedenken. Daarom een reprise! Ik weet het, ik weet het, een paar gezichten zien we niet meer omdat ze afscheid van de vereniging of Groep 5 hebben genomen, en twee gezichten ontbreken nog. Bij gelegenheid pas ik de tekening nog aan.

En wat de facebookvrienden betreft, waaronder veel mensen van Haag maar ook een flink aantal 'oude' vrienden, waarvan een aantal via Facebook 'herontdekt' zijn (facebook is wat dat betreft net een digitale versie van Spoorloos of Memories). Maar ja, ga er maar aanstaan om ruim tweehonderd mensen een persoonlijke e-mail te sturen of een persoonlijk bericht. Gelukkig hoef ik mij niet schuldig te voelen want wie doet dat nou wel!

Daarom maar een algemene maar daarom niet minder welgemeende wens:

Mokum in kerstsfeer

 

Een paar dagen niet geblogd, dat komt niet zo vaak voor. Een goede reden kan ik niet zo snel verzinnen, laten we het er op houden dat het nogal 'gewone', om niet te zeggen een tikje saaie dagen waren. Maar die moeten er ook zijn, goed om uit te rusten en weer op te laden voor de komende weken. Opstaan, ontbijten, een paar uur achter de pc hangen om te facebooken (hier en daar een reactie plaatsen en jarigen te feliciteren), te joetjoeben en te spotifyen, boodschappen te doen (alvast wat voor de kerst ingeslagen), wat rommelen in en rond het huis, een beetje geschilderd (maar dat mag geen naam hebben) en opvallend weinig getraind. Vandaag een beetje (amper een half uur) en vrijdag drie kwartiertjes met onderbrekingen. Er zit even een 'dipje' in de looplust, hopelijk duurt dat niet te lang.

Gistermiddag zijn we wel even naar Amsterdam gegaan, voor de tweede keer binnen een paar weken was het Rijksmuseum het doel. In de hoofdstad aangekomen, regende het een beetje. Toch besloten we om vanaf het Centraal Station een stukje te gaan lopen naar het Museumplein: zou het erg slecht weer worden, dan konden we altijd nog de tram nemen (lijn 2 of lijn 5). Welnu, erg slecht weer wèrd het, op een gegeven moment kwam de regen met bakken uit de hemel en waaide het kleine parapluutje helemaal de vernieling in. Bovendien liepen we abusievelijk om en kwamen we in een gedeelte waar geen van beide bovengenoemde trams reed, dus moesten we van arremoe blijven lopen. Uiteindelijk kwamen we bij het Leidseplein, van waar het nog maar een kleine kilometer lopen is naar het Rijks. Ten dele doorweekt kwamen we daar aan.

Weer mooie dingen gezien, na de eerste twee verdiepingen bezocht te hebben dronken we een bakkie in het drukke museumcafé waarna we de rest bezochten. Er is zoveel te zien, op een gegeven moment loop je snel langs alles heen en ook nu weer heb ik de zaal met de Cobra-schilders gemist. Een volgende keer maar weer!

Hierbij een impressie!


Ook terug zijn wij met de benenwagen gegaan. Het was inmiddels droog geworden en eigenlijk werd het nog best een aardige wandeling richting station. Veel winkelstraten kerstverlichting en zowel de Dam als het Damrak was omgetoverd in een ware kerstmarkt met alles er op en er aan. En eenmaal terug bij het station hadden we snel de trein terug naar Den Haag.

In de tram (RandstadRail lijn 3) vanaf station Laan van Nieuw Oost Indië naar huis kwam ik nog een oud-collega tegen, Peter van Voorthuijzen. We hebben nog een tijdje met elkaar gepraat. Peter was vandaag in Den Haag voor zijn hobby en om een vriend te bezoeken. Hij is sinds jaar en dag een fervent verzamelaar van stripverhalen en struint menige beurs af om zaken te kopen of te ruilen, zijn grote collectie bevat zeer mooie en zeldzame, soms unieke en originele, zaken. Zelf heb ik ooit een complete verzameling stripboeken van A.M, de Jong, 'Bulletje en Bonestaak' van hem gekocht.

Full Moon

En het was weer gezellig vanavond! Oh nee, gisteravond, ik zie nu dat het al over twaalven is. Maar voordat er aan elke tafel is gepraat over koetjes en kalfjes of over de andere zaken des levens, is er ook nog getraind. En hoe!

Eerst heb ik twintig minuten - rustig - voor mezelf gelopen, vanaf de Laan van Poot naar huis en dan weer terug. Omstreeks half zeven verscheen een levensgrote maan boven de noordoostelijke horizon. Het was net geen volle maan meer (dat was op 17 december) maar 'vol' genoeg naar mijn waarneming. Amper vijf minuten later was die maan aanmerkelijk kleiner, dat was het moment waarop ik bovenstaande foto nam.

Vervolgens terug naar de Laan van Poot. Als ik de tot dan toe gelopen minuten meetel kom ik, inclusief de officiële training, al snel op 100 minuten. Op die manier kom ik een beetje aan extra duurvermogen hoop ik. Ook ditmaal was Groep 5 niet oververtegenwoordigd, maar toch: Jos, Peter, Patrick, Arne, Rob en Fred waren er en van de dames gaven Eveline, Ellis, Yvette en Anja acte de présence. Ilse was er ook maar zij is (hulp)trainster geworden bij een zogeheten CPC-groep dus liep zij met die groep mee. Op het programma stonden: 8-6-4-2 minuten. En dat éénmaal. Met rustpauzes van 50 procent. Gek eigenlijk, als je die vier cijfertjes zo inklopt lijkt het niets voor te stellen, maar toch valt het tegen. Of het nog de naweeën waren van de Meeuwen- en Makrelenloop of wintervet dat, de intensieve trainingen ten spijt, zich toch op buik en heupen begint af te zetten, wie zal het zeggen. Of een lichtelijk verstopte neus (verkoudheid?). Feit is dat ik 'poot aan' moest spelen om de groep bij te houden, ik had constant zuurstofschuld. Maar toch, maar toch... het is gelukt.

 

 

Op het laatst, het programma was achter de rug en we liepen terug naar de Laan van Poot, kreeg ik nog een reprimande van Wim: ik liep achter Eveline aan en dat bleek net iets te snel, we hadden een aardig gat geslagen met de rest. Ik had niet in de gaten dat we zover waren uitgelopen. Hoe dan ook, toen we eenmaal terug waren hadden we allemaal het gevoel een pittige en zinvolle training te hebben volbracht.

En toen was er de nazit. Er is weer over van alles en nog wat gepraat, maar niet alles leent zich om op dit blog of via Facebook te delen. Nou ja, dan maar wat plaatjes... En dit clipje. Geloof me, dit is echt mooi....

Loslopen in ruim 80 minuten

Vluchtend voor de Meeuwen naar de Makrelen met Ellen en René... 
(foto Henk Kop)

Maandagavond waren wij (Groep 5) met z'n zevenen: Ilse, Eveline, Ellis, Yvette, Arne, Hans U. en Fred. Eigenlijk met z'n achten als wij Wim meetellen. Niet zo'n hoge opkomst maar aan het weer heeft het zeker niet gelegen: het was ongelofelijk zacht voor de tijd van het jaar, een graad of tien.
Op het programma stond een duurloop in een redelijk pittig tempo, pakweg dl. 2/3. Deze kwam uiteindelijk neer op 80 minuten netto. Gegeven de duisternis - over een paar dagen is alweer de kortste dag van het jaar - liepen wij vooral over straat, via onder meer De Savornin Lohmanlaan, Groen van Prinstererlaan en een stuk Loosduinen naar Ockenburgh, van daaruit via Kijkduin het laatste stuk door de duinen terug naar Laan van Poot. Daar haakte ik af.

Hoewel er nog wel iets voelbaar was van de Meeuwen en Makrelenloop ging het toch goed, en omdat ik lopend naar de club was gegaan en eveneens lopend weer naar huis terugliep, zal ik ruim anderhalf uur onderweg zijn geweest.

De laatste 500 meter... (foto Nico Kruijskamp)

Verder niet zo veel te melden. Wel nog een paar fotootjes gespot op de site van AV Sparta en Haag Atletiek, maar ook de site van de Meeuwen- en Makrelenloop moeten we de komende dagen in de gaten blijven houden want er worden nog vele, vele foto's verwacht.

Meeuwen- en makrelenlopers gaan altijd door!

"De Meeuwen- en Makrelenloop gaat ALTIJD door!" Dat is het motto van het organisatieteam. Iedereen wordt geacht dit goed in zijn of haar hoofd te prenten. Vraag dus nooit en te nimmer of de M&M loop doorgaat, zeker niet in de nabijheid van een der organisatoren, want je zult met gepaste humor worden herinnerd aan bovengenoemde slogan.

"Ja maar", zal de volgende vraag zijn, 'Wat nu als het heel zacht, bijna lente-achtig weer is en geen sprake is van vorst, storm, hagel, sneeuw en ander meteorologisch ongerief?" Ook dan gaat de M&M loop door, altijd is immers altijd.

De M&M-ers van Groep 5, v.l.n.r.: Anja Rienstra, Patrick Meijer, Ilse Houtman, Hans de Putter, Eveline van Leeuwen, Jos Broekman, Dick Pak en ik (Marianne en Yvette waren op dit moment elders)

Zo kon het gebeuren dat gistermiddag een groot aantal masochistisch ingestelde lieden - bijna 700, een record, zo wist race-director Van der Spek ons te vertellen - zich hadden verzameld onder en achter het startdoek.  Mijnheer Veldkamp (vader van Bart) had de eervolle taak op zich genomen om het startschot te lossen. En hup, daar gingen we.



Voor het relatief luttele inschrijfgeld krijg je veel terug: een meeuw makreel, erwtensoep met worst en een fors stuk krokant gebakken vis. Ditmaal kregen we ook met z'n allen een gratis zonnebank erbij. In ieder geval scheen de zon op de heenweg recht in de gezichten van de lopers en, voor zover in korte broek, op de benen. En dat ruim acht kilometer lang. En op de terugweg kregen de achterbenen een beurt. Wel stond er een behoorlijk sterke wind vanuit het zuiden waardoor het zeker op de heenweg - over het strand richting Kijkduin en verder, tot even voorbij de zandmotor - toch nog hard 'bikkelen' was. Als het lukte om even mee te liften achter een brede rug of een passerend 'treintje' was dat mooi meegenomen. Dus zó'n makkie was deze editie nu ook weer niet.

Onderweg waren er mensen die ons aanmoedigden, waaronder Wim en Trudie Hartman, Robert van der Elst en Henk Kop die bovendien foto's stond te nemen. Uit ervaring weet ik dat het wel iets heeft om iedereen zo aan je voorbij te zien trekken, al dan niet getekend door de inspanningen.

Maar na het keerpunt kregen we de wind flink van achteren en dat liep toch een stuk makkelijker. Relatief dan hè, alles is relatief. Maar alleen voor mijzelf sprekend: het ging al die tijd best goed, ik kon mijn loopritme goed handhaven. Dat het voor menigeen 'geen eitje' was, deze M&M bleek wel: er waren aardig wat lopers die een stuk sneller zijn dan ik (en mij onder normale omstandigheden ruim voor blijven, zoals buurman Jan) die ik inhaalde. Het duurde toch wel een tijd voordat eindelijk de verlossende opgang in zicht kwam en eenmaal boven, op het verharde deel waar vroeger de Norfolklijn was, was het nog maar 800 meter tot aan de finish. In exact 1:32:00 kwam ik over de meet.

Ook Spartaan Ewout Ouwehand en Dick Pak hebben de buit binnen!

Een paar honderd lopers waren al in de grote hal bezig met omkleden, soep en/of gebakken vis halen. De meeste van onze Groep waren er ook al, iedereen had goed gelopen, Patrick en Marianne (tweede dame!) hadden resp. 1:15 en 1:18 gelopen, Ilse, Katelijne, Anja en Eveline zaten allemaal 'ergens tussen 1:20 en 1:26'.  Drie van onze groep kwamen na mij binnen. Maar iedereen was supertevreden, 'moe maar voldaan' zoals dat heet.

Volgend jaar weer, Deo Volente, maar aan de organisatoren zal het niet liggen, want..... (zie eerste zin van dit verslag).

En nu volgt een meer persoonlijk deel van dit weblog dat niet voor iedereen interessant zal zijn. Maar ja, het is en blijft een soort dagboek hè...

Na de Meeuwen- en Makrelenloop naar huis gefietst en even achter PC en op de bank uitgerust. Daarna ouderwetse stamppot peen en uien met suddervlees en later in de avond op de fiets naar Joop Nennie. Hij had een ouderwets gezellige spelletjesavond georganiseerd voor een paar vrienden met zowaar nog een paar andere M&M-lopers: Jacqueline van der Elst met eerdergenoemde echtvriend Robert en Frank Inklaar met zijn Ingeborg. Verder waren Paul en Marlies er.

Niet alleen vanwege de Meeuwen- en Makrelenloop en Joop Nennie was het een gezellig weekend: Vrijdag de dertiende waren wij in Alblasserdam waar oud-collega Corrie (het was in 1970 of daaromtrent maar we hebben altijd vriendschappelijk contact onderhouden) haar  zestigste verjaardag vierde. Wij werden opgehaald door een van haar collega's, de reis erheen ging redelijk voorspoedig al was het wel in 'de spits'. Eenmaal op de plaats van bestemming, was het even zoeken naar de locatie (Het Portiershuisje) maar we zijn er gekomen.

Het was gezellig, er werd gezongen en muziek gemaakt en er was een overheerlijke catering (Dunya Locante), met zeer smakelijke 'multiculturele' gerechten. Letterlijk en figuurlijk werelds.

 

 

Ook terug konden we meerijden, wij waren niet al te laat thuis. Nog even gezeten en naar gemiste programma's gekeken (Pauw en Witteman, DWDD e.d.), noch wat achter de PC gezeten om mail en FB te checken en dan naar bed.

La Grande Belezza!

Op het toppunt van zijn beschaving ging het oude Rome ten onder. Feestend, zo wil de legende. Gaat de geschiedenis zich herhalen? Je zou het bijna denken wanneer je 'La Grande Belezza' hebt gezien.

Gistermiddag gingen wij naar het Filmhuis om deze unaniem veelgeprezen en gelauwerde film (van regisseur Paolo Sorrentino) eindelijk eens te zien. En dat daags na Casanova. Toeval? Ook in La Grande Belezza is de hoofdpersoon een levensgenietende charmeur die terugblikt op zijn mondaine leven. Voor mij persoonlijk werd het een Italiaanse week.

Ik schrijf 'eindelijk' omdat ik de film al een maand geleden wilde zien, niet alleen naar aanleiding van het 'vijf sterren bombardement' van de voltallige Nederlandse filmpers, maar ook vanwege de zeer positieve reacties van een aantal mensen uit mijn omgeving. En als klap op de vuurpijl werd afgelopen zaterdag bekend gemaakt dat de prijs voor de beste Europese film van 2013 naar La Grande Belleza is gegaan.

Het moet gezegd: het is een film van een grote schoonheid. Een heel toepasselijke titel dus, zou je zeggen. En dat klopt, zeker cinematografisch gezien: de schitterende beelden van Rome zijn een lust voor het oog en een feest van herkenning voor iedereen die daar ooit is geweest. Wel met de kanttekening dat het 'andere', armoedige en volkse Rome buiten beeld is gebleven, de focus is duidelijk op de jetset gericht met alle decadentie die daarbij hoort. Van grote schoonheid en impact zijn ook sommige teksten waarbij de monoloog aan het slot van de film, wanneer de hoofdpersoon terugblikt op zijn pogingen om de ultieme schoonheid te vinden en daarbij tot een conclusie komt, het meest verpletterend is. 

Een samenhangend verhaal is het echter niet, het is meer een registratie van beelden en situaties binnen de high society in Rome: een hedendaags 'Dolce Vita'.  Eigenlijk zoals Federico Fellini dat, weliswaar op zijn eigen wijze, eerder heeft gedaan.

Je moet er wel even inkomen, maar op zeker moment is het genieten van Rome in al zijn schoonheid, bijzondere mensen en het wilde uitgaansleven van de rijken, met als tegenhangster de stokoude non die de gelofte van armoede heeft afgelegd en met haar 104 jaar nog op haar knieën de stenen trappen bestijgt om de Madonna te eren.

Centrale figuur in de film is Jip Gabella (gespeeld door Toni Servillo), een uiterst gesoigneerde, 65-jarige journalist die in een grijs verleden een goede maar slecht verkochte roman heeft geschreven en daarna als journalist carrière heeft gemaakt. Maar een gepassioneerd zoeker naar schoonheid is hij altijd gebleven. Zijn grootste ambitie was om het hoofd van de jetset in Rome te worden en dat is hem gelukt.

In de film zien wij Gabella op oudere leeftijd. Nog steeds zien we hem genieten van zijn jetsetleven inclusief nachtelijke dance-parties, drank en mooie vrouwen maar allengs ervaart en doorvoelt hij ook de zwarte kant van dat bestaan. En hij wordt ouder. Uiteindelijk ziet hij - mede naar aanleiding van tragische voorvallen binnen dat milieu - ook de leegheid daarvan in.

Een prachtfilm kortom. Aanrader? Zonder meer!

Casanova: "Savoureer het leven, anders savoureert het leven jou"

(De foto's bij deze blogpost zijn van Leo van Velsen)

"Yolo!" You Only Live Once... Geniet NU van het leven zoveel je kunt, haal er uit wat er in zit, savoureer het met volle teugen want voor je het weet ben je oud, onaantrekkelijk en is het leven op. Dan ga je dood, daarna is er niets meer." Volgens de media is dit het nieuwe levensmotto van de huidige twitter- en social media generatie. Of alle jongeren zo in het leven staan en daar zo over denken is een tweede, wel valt mij op dat bovenstaande - met veel stelligheid geponeerde - levensvisie elke discussie op 'het net' doordrenkt.

Misschien moet ik dan ook niet spreken over 'alle' jongeren maar over een meerderheid. Want ook in de jaren zestig en zeventig was er - zeker bij bepaalde groepen - sprake van hedonisme. De beatniks en de hippies wilden ook het volle leven, de vrije liefde al was er toen een - meer dan tegenwoordig - algemeen besef dat de wereld en het leven veel meer is dan hetgeen wij met onze zintuigen kunnen waarnemen en genieten. Kortom, filosoferen over en experimenteren met andere bewustzijnstoestanden en (geestelijke) dimensies,  echte (non-commerciële) spiritualiteit en zogeheten 'randwetenschappen' als astrologie waren toen niet taboe.

Hoe dan ook is bovengenoemd motto, beter nog deze lijfspreuk, tekenend voor Ciacomo Casanova. Voor deze man, die in de vijftiende eeuw leefde, was het najagen en koesteren van zinnelijke genoegens zijn voornaamste levensdoel. Hij was een kosmopoliet, charmeur, charlatan en bovenal een rokkenjager.

Casanova trok - min of meer gedwongen - door heel Europa. Hij reisde van de ene hofhouding naar de andere en ontmoette veel graven, hertogen, vorsten en vorstinnen, waaronder Madame de Pompadour en Catharina de Grote.

Hij moet een ongelooflijk charmante en mooie man zijn geweest want de dames vielen bij bosjes voor hem. Een soort Jeroen Pauw avant la lettre. Elke dag wilde hij minstens één vrouw beminnen. Hij beweerde echter dat hij zelf niet zozeer verleidde, maar dat hij voortdurend werd verleid. En dat zou zomaar kunnen (denk ik dan), want ondanks zijn twijfelachtige reputatie waren er maar weinig vrouwen die hem haatten. Integendeel! Maar als een echte casanova(!) wist hij elke vrouw het gevoel te geven dat zij de Enige Echte Grote Liefde in zijn leven was. Hij wist zich ook met mooie kleding en veel bravoure voor te doen als een intelligent en succesvol man; waterbouwkundige, architect, financieel expert, mijnbouwkundige, astroloog, dokter, alchemist enzovoorts.

Casanova zet al deze middelen in om zijn prooi te verschalken, zoals de oude steenrijke dame (Markiezin d'Urfé, een hilarische rol van Hugo Maerten). Alleen ging het in haar geval om geld, hèt middel om in zijn exorbitante levensonderhoud te voorzien. Om met haar de liefde te kunnen bedrijven moest hij toch het beeld van een mooie jonge vrouw voor ogen hebben. Hoe het ook zij, het is niet voor niets dat zijn naam een begrip is geworden: als je van iemand zegt dat hij een casanova is, dan weet je: die persoon is een charmeur en vrouwenversierder. En laten we wel zijn: schuilt niet in iedere man - al is het maar in gedachten - iets van een casanova?

Waarom niet alleen de dames uit die tijd, maar ook de hedendaagse toneelschrijver Jules Terlingen als een blok voor Casanova 'viel', staat uitgebreid beschreven op de site van De Appel. Daarbij ook nog meer gegevens over wie Casanova was, zijn levensloop en avontuurlijke leven. 

Tot en met mei 2014 speelt theatergroep De Appel de voorstelling 'Casanova'. Gisteravond was de eerste openbare uitvoering, de 'try out'. Nadat ik de afgelopen weken tot twee keer toe een openbare repetitie had bijgewoond, zag ik nu 'het totale plaatje'. En dat was het ook, een plaatje van een voorstelling met schitterende en soms groteske kostuums. En ook een zeer vermakelijke voorstelling, vol grappige situaties en geestige dialogen.

In het begin zien we heel even Casanova (sterk gespeeld door Aus Greidanus jr.) als oude, wat vereenzaamde man, maar al snel trekt hij zijn grijze pruik van zijn hoofd en zien we hem als de jonge, viriele vrouwenveroveraar die met hulp weet te ontsnappen uit de kerkers van het Dogepaleis waarna wij hem, in gezelschap van zijn trouwe knecht Leduc, in opeenvolgende scènes van plaats naar plaats zien reizen, steeds opgejaagd doordat hij zich weer ergens in de nesten heeft gewerkt, 'en passant' een spoor van gebroken harten en/of woedende rivalen achterlatend.

Aan het eind van zijn leven, toen aan een oudere en minder aantrekkelijke Casanova gevraagd werd hoe hij terugkeek op zijn leven, was zijn antwoord: "Vroeger was ik gelukkig, tegenwoordig ben ik wijs".

Het hele verhaal zoals zich dat op toneel afspeelde ga ik hier niet navertellen. Ik zou zeggen: gaat het zien! Ook nu zijn (veel) kosten en (nog meer) moeite niet gespaard om er wederom een schitterend theaterspektakel van te maken: de kostuums, de choreografie, de muziek en zang (het valt op dat vrijwel alle Appel-acteurs heel goed kunnen zingen) en last but not least: de decors: evenals vele jaren geleden bij een stuk van Goldoni, is ook ditmaal het Appeltheater onder water gezet. In combinatie met de kostuums en maskers is meteen duidelijk dat hierdoor Venetië wordt verbeeld.
Vanaf balkons langs drie wanden van de grote zaal kijkt het publiek uit over een watervlakte, die de gehele speelvloer - een aantal aaneengeschakelde houten pontons - omvat en waarvan een zijkanaal tot ver in de foyer doorloopt. Met enige regelmatig varen er met acteurs gevulde bootjes af en aan ook maakt het water een essentieel onderdeel uit van de totale enscenering.

"De voorstelling was zó!"

Ik was er gisteren, maar niet helemaal alleen: Eveline (PR- en marketingdame van De Appel en trainingsmaatje) was er met haar vader, vriendin en buurvrouw en Nicolien, een vroegere stagière van haar. We hebben allemaal genoten van de voorstelling, die twee keer werd onderbroken door een pauze, waarbij iedereen van een voortreffelijke maaltijd genoot. Op Italiaanse leest geschoeid, o.a. lasagne met spinazie, malse kippendijtjes, brood met pesto, stoofpotje en (tijdens de tweede pauze) een uitgebreid dessert met onder meer overheerlijke Tiramisu en schaafijs. 

Amsterdams straatbeeld in de Seventies

Vanmorgen lag er een wit laagje op de baan... De eerste tekenen van de winter!

Vanmorgen ging ik eerst naar de club om - voor de eerste keer sinds lange tijd - iets aan krachttraining te doen. Nou, dat heb ik geweten, ik krijg bij het (10x) bankdrukken amper de helft van het gewicht naar boven dan wat ik een maand of vier geleden drukte, toen ik nog twee keer per week het krachthonk bezocht. Dus toch maar wat meer regelmaat in brengen.

Wat lichaamsbeweging betreft bleef het vandaag overigens niet bij die paar vage krachtoefeningetjes. Vanmiddag netjes' gedaan wat op het schema stond. Ik had dat uiteraard al aangegeven maar je moet het ook nog eens doen. Ditmaal liep in naar het Zuiderpark, waar ik tweederde van het programma (2x 1 - 1,5 - 2 - 1,5 - 1 minuten in 5 km tempo) heb uitgevoerd, steeds met 5 minuten tussenpauze. De laatste serie deed ik deels op weg naar huis. In totaal (bruto) 75 minuten gelopen. Gedoucht en omgekleed, want straks is de gang naar het theater.

Iets anders is dat ik gisteravond werd gebeld door Videoland, de tweede lading 8 mm filmpjes uit het verleden waren nu ook op dvd gezet. Ik heb het opgehaald, het was vrij veel met onder andere (vakantie)beelden uit Frankrijk, Noorwegen, Engeland en Ierland. Daarvoor zat nog een filmpje met wat straatbeelden uit de jaren 70. Wat ik mij ervan herinner is dat het op een Koninginnedag was, ik ging met een paar vrienden en vriendinnen naar Amsterdam. Ik heb de beelden op mijn pc afgespeeld en opnieuw gefilmd met mijn digicam.

Interesstrand

Meeuwen-, makrelen en kraaienloop?

Vandaag toch maar even rust gehouden met hardlopen: morgen ga ik het programma wat dan op het schema staat 'imiteren' in mijn eentje omdat ik 's avonds naar een try-out voorstelling van 'Casanova' ga, in Theater De Appel. Met andere woorden: ook woensdag zal ik de groepstraining bij Haag een keertje moeten overslaan.


Ik heb nog wel een stukje gewandeld door de duinen en over het strand. Onderweg had ik een paar leuke ontmoetingen, welke dat zijn blijkt uit de beelden.

Aan de vloedlijn lagen vandaag duizenden mesheften en zwaardschedes, tientallen otterschelpen en honderden zeesterren, krabbetjes en ander zeegedierte. Wel allemaal dood, de meeuwen en de kraaien hoeven hier niet van de honger om te komen.

Meer strandfoto's hier!

Het uitlopen liep uit de hand...

Foto Herman Cramwinkel

Maandag 9 december: toch maar even uitlopen. Als dat al ging lukken, met de Duinrell-cross nog in de benen. Maar met de blik op de toekomst gericht moest er ook weer eens een duurloop van meer dan 90 minuten worden gelopen. Dus ging ik de deur uit met de mededeling: "Ik zie wel, misschien ben ik binnen een half uur terug maar het kan ook langer worden". Het werden uiteindelijk in totaal 135 minuten, dus twee uur en een kwartier. Wel in een rustig tempo uiteraard, maar dat hoef ik waarschijnlijk niet eens te vermelden.

Omdat komend weekend de Meeuwen- en Makrelenloop is, wilde ik die duurloop niet later in de week doen en ook niet vlak daarna, het zou dus òf maandag òf dinsdag moeten worden. Het werd dus vandaag. De route - moet toch mijn Garmin weer eens opladen - ging als volgt: rondje Pomonaplein, daarna via de Zonnebloemstraat naar de Laan van Poot, rechtsaf en aan het eind naar links. Dan via het veld de duinen in tot aan Kijkduin en daar naar beneden en door tot aan de afslag crematorium, waar ik naar boven ging en via het bospad rechtsaf landgoed Ockenburgh opging. Paar rondjes daar gelopen en daarna via het pad naar de weg langs de puinduinen en via de rotonde aan het eind van de Machiel Vrijenhoeklaan de duinen in tot aan het punt dat het pad naar beneden gaat naar de Monsterseweg. Via deze weg ging ik terug met wederom een rondje Ockenburgh via onder ander het Hyacintenbos, daarna terug en via Meer en Bosch en Laan van Meerdervoort terug.

Pffft, ben je er nog? Nee natuurlijk niet en gelijk heb je...

 

Het ging best goed, geen last van de benen gehad, maar eenmaal thuis moest ik wel eventjes herstellen. Daarna weer aan de slag met het helpen versieren van de kerstboom! Dit onder het genot van warme chocolademelk met slagroom en een speculaasje. Past bij het wintersfeertje. Het is alleen geen winterweer, integendeel, maar eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg! Een van de voordelen van het grote nadeel dat broeikaseffect heet. Lichtjes in de boom, daarna de ballen en de slingers. Hij staat nu!

Voor de liefhebbers heb ik nog een Depeche Mode filmpje op dit blogje staan, een van de filmpjes die ik vanaf het balkon heb geschoten (ik zal bepaald niet de enige zijn geweest). Enjoy the Silence! Maar als je echt van de stilte wilt genieten zou ik 'm niet aanklikken :-)...

Duinrellcross = stoempen over heuvels en door bos

Snelle Marianne & (deel van haar) familieleden

Auto in, auto uit. Bracht Murat mij gisternacht nog netjes thuis na een concertavondje Depeche Mode, vanmorgen reed Groep 5 trainingsmaat Dick Pak voor. Dit nadat hij mij afgelopen woensdag had aangeboden om met hem mee te rijden.

Doel van onze korte reis was Duinrell. Niet om een duik in het Tikibad te nemen maar om deel te nemen aan de oh zo zware maar tevens oh zo mooie en leuke Duinrellcross, een jaarlijks door onze atletiekvrienden van AV Sparta georganiseerde cross. Omdat ik modderige paden verwachtte had ik ditmaal mijn spikes meegenomen.

Eenmaal aangekomen ter bestemder plekke, zagen we wel meer geel-groen of mensen die bij die geel-groene club horen. Even snel buiten omgekleed (gelukkig was het vrij zacht weer), klein stukje inlopen, even naar het toilet en op naar de start. Die was nu op een ander punt gelokaliseerd dan voorgaande jaren. Om kwart over twaalf luidde het startschot en ging de meute op weg voor een zware cross van drie ronden.

Die meneer met het rode jack is Hans van Vliet, de 'hardloopgoeroe'van Dick Pak

 

Het was zwaar, heel zwaar en dat zat 'm vooral in de steile klim en klimmetjes in de eerste helft van het parcours. Af en toe moest ik echt de lange wandelpas aannemen, eenmaal boven ging ik weer normaal (hard)lopen, en tot drie keer toe was er ook een steile afdaling maar ik daal nogal voorzichtig af dus veel tijd win ik daarmee niet. Ja, ik weet dat je altijd rechtop en met korte pasjes heuvelop moet maar ik had daar soms echt de kracht en vooral de zuurstof niet meer voor. Toch heb ik op het laatst nog een paar mensen ingehaald die al die tijd voor mij liepen en samen met Evelien van Rijn en Frank Inklaar kwam ik over de finish, in 55 minuten en 5 seconden. Ik ben zeker niet ontevreden over die tijd. Een minuutje later kwam Dick met wie ik was meegereden over de finish. Grappig, bij loopjes zijn wij altijd wat aan het stuivertje-wisselen, Soms is Dick sneller, soms ben ik dat.

 

 

Helaas zijn de uitslagen bij het intikken van dit stukje nog niet online, maar ik kan melden dat Marianne en Ilse bij de snelste dames hoorden. En Wim, onze trainer, heeft 'de kleine ronde' gelopen. Het ziet er dus naar uit dat hij weer een beetje aan het 'terugkomen' is, een proces dat tijdens het trainingsweekend begon.