Korte ontmoetingen

Gisteren, woensdag dus, heb ik een training overgeslagen. Had er 's ochtends sowieso geen zin in, met dat constante overvloedige hemelwater. Kwalitatief uiterst teleurstellend was het weer, zeker bij ons in het westen waar het later ook nog eens hard ging waaien. Zelfs een korte weg naar het krachthonk zat er ditmaal niet in. Nou ja, kon ik meteen mijn geïrriteerde schouder wat rust gunnen.

Achteraf gezien had het 's avonds wel gekund, want juist op het moment dat de diverse loopgroepen vertrokken werd het droog. Maar ja, toen had ik al gegeten en met een volle maag valt niet te lopen en zeker geen zware training te volbrengen.

Kort en goed: vandaag maar de schade ingehaald. Via de Laan van Meerdervoort naar Meer en Bosch gelopen, daar korte rek- en strekoefeningen gedaan en lichte loopscholing, en vervolgens naar landgoed Ockenburgh.

Het was een loopje van zeventig minuten met enkele lichte versnellingen en verrassende ontmoetingen. Zo kwam ik ter hoogte van Meer en Bosch Jan Wierenga (met wie ik bijna altijd meerij naar Delft) en de snelle veteraan John van Zweden (nee, niet de behangkoning) tegen. Zij kwamen net terug van hun trainingsloopje.

Tijdens de laatste Kerkpolderloop van dit jaar had ik Maarten eventjes als 'Personal coach'...

Het zag er in 1983 wel wat soepeler uit ;-)...

Ik was nog aan het rennen op landgoed Ockenburgh toen een auto langszij kwam. Het raampje ging open: het was Ton Gerritsen, chauffeur van de auto waarin ik ook familieleden herkende onder wie zijn broer Harry. Ton zei dat ik even bij Paviljoen Ock moest langsgaan (bij villa Ockenburgh), collega-trainer Wim vierde daar met zijn vrouw hun 45-jarig huwelijk in gezelschap van intimi. Ik aarzelde even want moest ik hen nu wel gaan feliciteren met mijn bezwete lijf maar heb het toch gedaan. Even snel iedereen gefeliciteerd, dat werd wel gewaardeerd geloof ik. Daarna vervolgde ik mijn weg en liep uiteindelijk via de Aaltje Noorderwierstraat en diezelfde Laan van Meerdervoort terug naar huis.

's Middags zijn wij - twee oma's en één opa - met kleindochter Chloë naar het Kinderboekenmuseum gegaan. Dit na een lunch bij ons. Was weer leuk. Na afloop nog wat gedronken op een terras bij New Babylon..

Nazomerse maandagavondtraining...

Maandagavond (gisteren), daags na de Kerkpolderloop, weer eens met de groep getraind. Dat beviel goed, al was het maar omdat duurlopen er de afgelopen maanden bij ingeschoten zijn. Niet dat het krappe anderhalf uur dat er uiteindelijk is gelopen (inclusief ruim twintig minuten inlopen, oefeningen en loopscholing) nu zo lang is, maar wel langer dan de afgelopen maand (ik spreek alleen voor mezelf). Dat voelde ik wel aan mijn benen na afloop.

Sandra leidde de training op de fiets. Ondanks het heerlijke weer was de groep niet zo groot deze avond en bestond uit - onder anderen - Sanny (die het afgelopen weekend evenals Sandra had meegedaan aan een triathlon), Odette, Ana (net terug van vakantie maar nog steeds goed in vorm), Sonja, Ellie, 'snelle' Barend, Peter, Arie en Alexander.

We liepen eerst naar het veldje bij de De Savornin Lohmanlaan, waarlangs we de loopscholing (dribbelen, skippen en korte versnellinkjes) deden. Zelf lette ik op mijn houding, diverse malen ben ik er door diverse personen op gewezen dat ik de neiging heb wat 'verkrampt' en voorovergebogen te lopen. Dat is vooral bij zware inspanning en 'heuvel op' het geval. Beter 'ontspannen' rechtop blijven lopen. Zal er aan werken...

Niet zo...

....Maar zo!

Op het programma dat volgde stonden twee series 'snelheidsminuten' als kern (2-4-6-2 minuten in 15km tempo, met telkens twee minuten herstel tussen de tempo's en vier minuten herstel tussen beide series). Dat hele programma werd in de duinen naar Kijkduin, langs de Puinduinen en weer deels door duinen en over straat (villawijk Kijkduin) afgewerkt. Ondanks de 'herinnering' van de 5 kilometer van zondag kon ik goed meekomen.

Al met al was het een fijne training, en zoals altijd ben ik ook het komende seizoen van plan om zoveel mogelijk met de groep mee te trainen. Als er niets tussen komt en in de praktijk is dat vaak het geval...

Hoe dan ook staat er de komende tijd voor de lopers onder ons - en dat zijn er aardig wat - genoeg op het programma. Komend weekend een trailrun door de duinen van Noordwijk, dan heb je de Vredesloop - nog niet voor ingeschreven - , de Bradelierloop en nog veel meer. Wat lopen betreft hoeven we ons niet te vervelen!

Overigens is dit stukje uit mijn hart gegrepen. Logisch zul je denken, want ik hoor bij de doelgroep. Dat is waar, maar ik vraag mij al veel langer - al jaren - af waarom evenementen als de Vredesloop, of dichter bij huis onze eigen vereniging, hier niets mee doen. Zo ingewikkeld hoeft het m.i. niet te zijn. Het is bovendien een win-win situatie: er zijn steeds meer oudere lopers die wellicht sneller geneigd zijn zich in te schrijven voor een loop waarbij een uitgebreide(re) leeftijdklassering wordt gehanteerd. Daarbij hoeft het niet per se om de prijzen te gaan, het is domweg leuk om jouw prestaties met anderen (vooral in dezelfde leeftijdsklasse) te vergelijken.

Kerkpolderlopen: het zit er weer op!

Het was Gé IJzendoorn, generatiegenoot en tevens trouw Kerkpolderloopganger, die mij vanmorgen een aantal gestencilde uitslagenlijsten van vroegere Laan van Poot prestatielopen gaf. Die waren van het jaar 1980, 37 jaar geleden dus. Altijd leuk om te zien, vooral als jouw naam daar tussen staat. Gé kon er trouwens ook wat van destijds, tijden van 37 minuten op de 10 kilometer waren voor hem heel gewoon.

Uit een van die lijsten bleek dat ik ooit (in 1980) als elfde van de 95 deelnemers was gefinishd. Dat was op de halve marathon. Wist ik niet eens meer. Wim Hartman werd toen vierde en Gé zevende. Ja, dat waren mooie tijden in meer opzichten ;-)...

Jullie snappen natuurlijk wel dat ik die lijst met graagte deel, ook om af te zetten tegen de tijden die tegenwoordig worden gelopen. Liep ik vroeger de vijf kilometer steevast in 19 minuten, tegenwoordig kom ik vaker boven de 26 minuten uit dan er onder. Niet boeiend, ik weet het, doodnormaal dat de tijden achteruit gaan, alleen voelt het niet zo als je aan het rennen bent. Het lijkt sneller te gaan.

Tijdens deze laatste Kerkpolderloop van dit jaar waren Ellis en Ilse, de snelle dames van Groep 5 (dezelfden als van de filmpjes in mijn vorige blogpost minus Anja) aanwezig en ook Maarten de Niet, die zich over hen heeft ontfermd als 'snelheidstrainer'.

Dezelfde Maarten begeleidde mij de laatste drie kilometer op de fiets. Ik was aanvankelijk te snel van start gegaan - liet mij opjagen door iemand die doorgaans minder snel is, maar bij het passeren bleek dat iemand anders te zijn - waardoor ik de eerste kilometer binnen de vijf minuten liep. Het achter Maartens fiets aanlopen stimuleerde wel om het tempo vast te houden, al kreeg ik het op het laatst zwaar. Mogelijk ook door de warmte, want de zon scheen flink. Zowel Pierre Tissot - die verrassend goed liep - als Jan W. (met wie Jan G. en ik traditiegetrouw waren meegereden) gingen mij voorbij en ik was niet bij machte om aan te haken. Uiteindelijk finishde ik vlak achter beide mannen, maar geen van ons drieën kwam ditmaal onder de 26 minuten.

Na afloop gezellig met z'n allen op het terras van Onder Ons gezeten. Lekker in het zonnetje. Het vertrouwde groepje onder wie Mulay Najib, Mattijs Dulkenraad, Marlon Voorn, Hizkia en Michel, maar ook clubleden Paul Kruijssen en Marlies Alberts. Allemaal goed gelopen, Mattijs was zelfs als vierde gefinishd in 17 minuten en nog wat.

De Kerkpolderlopen zijn weer ten einde, maar de vele prestatielopen in 'Het Delftse' gaan de komende tijd onverminderd door. De ene keer bij AV 40, de andere keer bij De Koplopers of bij IJsclub Bertus, keus genoeg. Alleen verruil ik komende week Delft voor Noordwijk, daar ga ik mij  weer eens aan een - zij het korte, want 10 kilometer lange - trailrun wagen...

Op de grote stille heide

Het nazomert. Dit is dè tijd voor een wandeling 'op de grote stille heide', want die bloeit nu.

Dus ging ik vandaag naar Rheden, meer in het bijzonder naar De Posbank. De laatste jaren ben ik daar wel meer geweest, hetzij voor een sportevenement (hardloopwedstrijd en een trailrun) of een wandeling. Vandaag dus weer een wandeling. Een goede r(h)eden, want het gebied rond De Posbank is een van de plekken waar de heidevelden op hun mooist zijn. Met op het hoogste punt prachtige vergezichten.

Wat valt er over te vertellen? Het was een voorspoedige treinreis met overstaps in Utrecht en Arnhem. Daarna nog een stuk met de sprinter naar Rheden. Daar begon een wandeling van pakweg acht kilometer naar De Posbank, via het bezoekerscentrum waar de eigenlijke rondwandelingen beginnen. De bezoeker heeft keuze uit een aantal wandelingen, mij werd aangeraden de zwarte pijlen te volgen want dan kwam ik op de mooiste heidelandschappen uit. Dat was niet teveel gezegd.

Veel woorden zal ik er verder niet aan wijden, de beelden zeggen genoeg...

Trim u fit! Vroeger en nu...

De gezondheidsrage was in de jaren tachtig niet veel minder dan heden ten dage. Gisteren kwam ik - ergens in een map - deze cartoonachtige tekening tegen die ik ooit maakte vanwege de opening van een fitness-centrum bij het toenmalige Ministerie van WVC.

Zelf was ik er menigmaal te vinden, er stonden allerlei toestellen waarmee je aan de slag kon. Het roeiapparaat was mijn favoriete toestel en daarmee haalde ik nog veel punten in de departementale 'ranking'. 

Later heb ik ook nog gefitnessd, onder andere bij tennispark De Bataaf ('bij Ben'), weer wat later bij Kneteman in de Fahrenheitstraat, en tegenwoordig twee keer per week op een lager pitje bij 'onze' club Haag Atletiek. 

De afgelopen week had ik een beetje een 'loopdip'. Na het uitstappen op de 5 km afgelopen zondag, liep ik alleen op maandag nog een stukje, maar dat was hooguit veertig minuten. De rest van de week heb ik amper gelopen, en die paar keren dat ik liep was het amper een kwartier en ging het niet echt makkelijk.

Wel was ik in het krachthonk te vinden, zowel woensdag- als vrijdagochtend (dat is dus vandaag). Vanmorgen eerst even de verrichtingen van een aantal snelle dames 'van Groep 5' en Maarten Kleijn gadegeslagen. Eerst op de baan ('tweehonderdjes' van tussen de 37 en 40 seconden per halve baanronde), later in het krachthonk. Trainer Maarten begeleidde zowel deze dames als zijn oudere naamgenoot. 

Later deze middag even naar Delft gegaan. Er is een jazz-festival gaande, alleen is daar overdag niet veel van te merken. Wel even de Hortus aldaar bezocht en bij terugkomst hebben wij een biertje gedronken op het buitenterras van De Bierfabriek. Daar stond een oudere heer in jaren-veertig outfit langspeelplaten met uitstekende jazz-muziek te draaien, dus toch nog even iets van het sfeertje geproefd....

DNF-je bij Kerkpolderloop

Laat  ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben niet zo van de DNF-jes (Did Not Finish). Niet omdat ik zo volhardend ben, maar tijdens een loop heeft het amper zin om af te haken. Per slot van rekening moet je sowieso een heel eind terug naar de plaats waar je bent gestart.

Of er moet een bezemwagen zijn, zoals eeuwen terug bij de marathon van Amsterdam. Nadat ik een hele tijd op een schema van 'onder de drie uur' liep (wat mijn doel was), werd dat de laatste zeven kilometer steeds langzamer en op zeker moment zat ik er doorheen. Toen ben ik in de bezemwagen gestapt. Maar daar heb ik nooit een gewoonte van gemaakt.

Maar vanmorgen was het zover! Gezellig met z'n vieren (Jan Wierenga, Jan Groeneveld, Paul Wobbe en ik) naar Delft voor de Kerkpolderloop.

Nieuw bij de Kerkpolderloop was Anja Rienstra uit 'mijn' vroegere Groep 5, ze ging na een welverdiende vakantie en een aantal pittige trainingen weer eens een vijf kilometer proberen.

Gezellig, maar ik had er geen zin an. Vrijdagmiddag begon ik te hoesten en te snotteren en dat werd gisteren (op zaterdag) alleen maar erger. Daarbij kwam een algeheel gevoel van malaise (futloosheid) en dat was vanmorgen niet veel minder, dus had ik er al een hard hoofd in om te starten. Maar ja, twee Kerkpolderloopjes achter elkaar missen... dat valt voor een kerkpolderloopverslaafde niet mee. Dus uiteindelijk besloot ik, eenmaal bij Sportcentrum Allround gearriveerd, het toch maar te proberen. Echt geïnspireerd was ik niet, bovendien was ik mijn 'snelle schoentjes' (althans lichte schoentjes) vergeten dus moest ik het doen met de relatief zware klompen die ik al aan had.

Uitlopen met Jos Toth en Michel Out (13 juli 2014)

Na een warming up onder leiding van de tegenwoordig vaak aanwezige Mulay met zijn spartanen, gingen we van start. Ik besloot het heel rustig aan te doen, liep een stuk met Jan W. op. Maar al snel voelde ik dat het 'm niet ging worden. Piepende adem, zware benen, buikkramp en een sterk gevoel van demotivatie maakten dat ik na bijna twee kilometer afhaakte en via een omweg terugliep naar het sportcentrum.

Dus na lange tijd weer eens een DNF gehaald. Nou ja, het is niet anders, heb in ieder geval goed geluisterd naar mijn lichaam. Volgende week de laatste kerkpolderloop van dit jaar, dan hoop ik weer normaal mee te kunnen hobbelen.

Een van de voordelen van een lang bestaand weblog is dat goed na te gaan is wanneer ik ben begonnen met de kerkpolderlopen. dat was in 2005, dus 12 jaar geleden. Ik was toen eind vijftig. De eerste twee jaren liep ik rond de 22 minuten, een enkele keer eronder. Vanaf 2011 tot 2014 liep dat op tot 23-24 minuten, nu zit ik rond de 25-26 minuten. De tand des tijds!

Zurück in Berlin - Schluss!

Woensdag was de laatste dag van ons verblijf in Berlijn. Niet een hele dag, om half drie 's middags vertrok onze trein richting Nederland. Wat het weer betreft was het de minste dag: 's ochtends regende het gedurende lange tijd - meer dan twee uur - pijpenstelen, gelukkig had ik mijn korte matineuze loopje net achter de rug. Heel erg was het niet want we hadden toch al een 'binnenhuis-activiteit' gepland, een bezoek aan The Story of Berlin aan de Kurfürstendamm. Daarvoor even een warenhuis van binnen bekeken en meteen maar een parapluutje gekocht.

Eerder mochten we van de receptionist van ons hotel bagage achterlaten en een 'leenparaplu' meenemen, wat geen overbodige luxe bleek. Overigens heb ik gehoor gegeven aan het verzoek - dat ik naderhand per e-mail ontving - een recensie te schrijven over Hotel Air In Berlin (voor google), dat heb ik meteen maar gedaan.

Prima hotel! Niet uitgesproken 'glossy' of luxueus, maar daar houd ik ook niet van. Rustig en gunstig gelegen in de directe omgeving van de ZOO, Kurfürstendamm en stadspark Tiergarten. Schone kamers die goed onderhouden worden, elke dag opgemaakte bedden en schone handdoeken. Het personeel is vriendelijk en het buffetontbijt gevarieerd. Uitstekende prijs-kwaliteitsverhouding. Wel maakte mijn vrouw een opmerking over de krakende (houten) vloeren, ik sta 's ochtends vroeg op om hard te lopen en door het gekraak maakte ik haar wakker. Zelf vond ik het niet zo'n probleem. Ik zou het hotel zeker aanraden. (****)


De ingang van museum The Story of Berlin bevindt zich in zo'n shopping mall. Daar kon je toegangskaarten kopen, waarbij een rondleiding door een atoombunker was inbegrepen. Daar was veel belangstelling voor, de groep moest in tweeën worden gesplitst.

Om de bunker te bezichtigen moesten we eerst naar buiten en vervolgens via een andere deur naar binnen en dan drie trappen af. Wel interessant, zo'n bunker, maar allesbehalve gezellig. Een immense ruimte. De bunker werd in de jaren zestig gebouwd, de koude oorlog tussen Rusland en Amerika was op zijn hoogtepunt en het gevaar voor een eventuele kernoorlog was niet ondenkbeeldig. De bunker bevat bedden voor ruim drieduizend personen, er is een uitgebreid toilettenhok, en een ruimte voor basale medische voorzieningen. Meer foto's van de bunker en een aantal andere zaken die in het museum worden tentoongesteld staan in dit album.

Als afsluiting hadden we bedacht om een bezoek te brengen aan een bierstube waar je ook echt op zijn 'berlijns' kon eten. Dat ging mooi niet door.
Waar ik in Berlijn het meest tegenaan ben gelopen, om niet te zeggen het meest gefrustreerd van werd was de huisnummering. Op de Kurfürstendamm bijvoorbeeld lopen even en oneven nummers door elkaar, zoek je bijvoorbeeld nummer 100 dan blijkt dat niet aanwezig aan de kant waar je het zou verwachten. Navraag wees uit dat ik aan de overkant moest zijn maar daar aangekomen leek het een mijl op zeven om nummer 100 te bereiken. Daar zou dus die bierstube moeten zijn.

Daags ervoor was iets dergelijks aan de hand toen we het museum The Story of Berlin zochten, die zou zich op nummer 207 bevinden. We liepen keurig de kant van de oneven nummers af, maar toen we na een dik kwartier stevig doorstappen nog maar twintig nummers gevorderd waren en toen pas 'ergens'  bij 75 waren, dachten we 'Da klapt etwas nicht'. Dus helemaal teruggelopen en toen bleek 207 aan de kant van de even nummers te zijn, helemaal aan het begin van de Kurfürstendamm. Stapelgek!

Nu we alweer twintig minuten aan het zoeken waren om van The Story of Berlin (nr. 207) naar nr. 100 (Das Haus der 100 Biere) te geraken en geen tijd te verliezen hadden - we moesten nog naar de Hauftbahnhof om onze trein naar Nederland te halen - hebben we het zoeken gestaakt.

Tenslotte nog iets over het eten. Dat was alle dagen dik in orde. De eerste dag (zondag) wilden we een 'echt Berlijnse' maaltijd. Na wat zoeken kwamen we uit bij restaurant Knese, in een zijstraat van de Kurfürstendamm (Knesebeckstrasse).

Het werd Kasselerbraten mit Sauerkraut en Berliner Bouletten (een soort gehaktballen). Niets mis mee, maar een hoogst irritante wesp die zowel mijn gehaktbal als onze hoofden agressief belaagde maakte dat de maaltijd in sterk versneld tempo naar binnen werd gewerkt, daarbij steeds alert dat het oorlogszuchtige insect niet mee naar binnen ging.

Op de tweede dag (maandag) zochten we het italiaanse restaurant Maranello in de Fasanenstrasse, dat in het boekje van de Berlin Welcome Card stond vermeld. Ook hier weer die hele lange straat afgelopen zonder dat restaurant te hebben gevonden.

Teruglopend, zagen we een gesloten pand dat geheel verscholen lag achter een cementmolen en andere zaken die met wegwerkzaamheden te maken hadden. Dat was 'm! Gesloten. Dus maar iets in de omgeving gezocht. Dat werd uiteindelijk een andere 'italiaan' aan een gezellig plein, restaurant La Piazza. Prima gegeten, het werd lasagne. Door een vergissing mijnerzijds werd het niet de lasagne met spinazie, maar met deze variant was ook niets mis.

Ook de derde dag (dinsdag) werd het italiaans, en ook nu weer nadat we eerst naar een ander aanbevolen restaurant hadden gezocht in de Rankestrasse. De 'uitstraling' was echter nogal oubollig en we zagen niemand binnen zitten dus besloten we elders te kijken. Uiteindelijk werd dat restaurant Arlecchio aan de Meinekestrasse. Daar hebben we ronduit heerlijk gegeten (Linguine alla Meditteran) met een lekker wit wijntje erbij, en de bediening was top. Misschien zelfs een beetje té, de vriendelijke ober gooide al zijn 'typisch italiaanse' charmes in de strijd waarmee hij menige dame niet geheel onberoerd zal laten...

Zurück in Berlin (Zeil 2)

Hierbij het beloofde tweede verslag van ons stadstripje Berlijn.

Eerst even 'een baardmannetje' er tegenaan gooien. Dus iets over de vogels in de stad Berlijn, uitgaande van wat ik heb waargenomen de laatste dagen.

Welke vogels in Berlijn nog in overvloed aanwezig zijn: de huismus (passer domesticus). Evenals vroeger - zeg dertig jaar geleden - bij ons, zie je ze in Berlijn in groten getale. Bij ons zijn ze lokaal zelfs verdwenen. De mussen op de foto hierboven hebben zich verzameld rond een voederbak in de ZOO, maar ook elders zie je grotere en kleinere groepjes.


Verder zag ik een vogel die al bijna uit mijn geheugen verdwenen leek: de bonte kraai! Dat was 's ochtends vroeg, vlak voor aanvang van mijn ochtendloopje, direct bij het verlaten van het hotel. Een complete verrassing. Ik kan mij niet herinneren dat ik deze vogel de laatste jaren ergens in Nederland ben tegengekomen. Vroeger wel overigens. Even googlen leerde dat de bonte kraai inderdaad tot de zeer zeldzame vogelsoorten is gaan behoren, de oorzaak of oorzaken zijn niet helemaal duidelijk. Maar in Berlijn zie je er genoeg,  ze zoeken hun gading gewoon op straat.

Wat mij verder is opgevallen is het zeer geringe aantal vlinders dat ik in Berlijn heb gespot. Een enkel koolwitje hier en daar, dat is het.

Maandag hebben wij na het Mauer Museum andere 'highlights' bezocht. Eerst het Deutsch Historisch Museum waar de hele geschiedenis van Duitsland in beeld wordt gebracht.

Dan waren er de 'Berlijn-klassiekers' zoals de Brandenburger Tor, Unter den Linden en Berlin Alexanderplatz, voor menigeen een begrip, al was het maar door het indrukwekkende gelijknamige filmepos van Fassbinder (1980).

  

Er was ook een 'soort van' demonstratie van Die Grünen, de duitse equivalent van Groen Links. Zij deelden biologisch verantwoorde frisdrank en met groenten en zachte-kaas gevulde wraps uit. Heel smakelijk!

's-Middags gingen we naar die andere niet te missen hotspot, de Berlijnse ZOO. Dat was vlak bij huis(hotel). Ook hier zeggen plaatjes meer dan duizend woorden.

Ik heb wel de indruk dat dierentuinen als Blijdorp, Emmen en Antwerpen een inhaalslag hebben gemaakt ten opzichte van de ZOO in Berlijn, die toch als grootste dierentuin van Europa wordt beschouwd. Het doet echter hier en daar wat verouderd aan en ook de dieren zijn wat je noemt 'voorspelbare' dierentuindieren: olifanten, kamelen, zebra's, zeeleeuwen.

's Avonds gingen we, na de maaltijd (ditmaal Italiaans, lasagne) naar de A-Trane in de Pestalozzistraat voor een concert van jazz-pianist Andreas Schmidt en zijn band. Normaliter is het er erg druk en kun je het beste van tevoren een tafel reserveren. Dat hadden we niet gedaan maar we konden meteen vooraan het podium plaatsnemen. We werden op onversneden jazz met piano, baritonsax en drums getracteerd. Het was de moeite waard, ook al zijn wij niet tot het einde gebleven.

Dinsdag was de laatste volledige dag Berlijn. Na het ontbijt gingen we richting Slot Charlottenburg. Maar dat viel nog niet mee. Een euvel waar we elke dag tegenaan liepen was dat op de citymap alles dichtbijeen lijkt te liggen, maar het tegendeel is het geval. Zoals bij elke citytrip werden ook hier vele lange kilometers met de benenwagen afgelegd. En dat terwijl het openbaar vervoer 'gratis' is, tenminste als je van tevoren een Berlin WelcomeCard hebt geregeld. Kost € 32,50 maar daarmee krijg je op vele musea, enkele restaurants en bepaalde winkels korting op de toegangsprijs, drankjes, maaltijd, enfin je krijgt er een boekje bij waarin alle opties concreet staan vermeld.

Maar die dinsdag was ook de warmste dag - het werd 's middags 31 graden C. - dus na vier uur doorstiefelen heb je het wel gehad. Uiteindelijk namen we de bus voor het laatste stukje naar Slot Charlottenburg, zes halten nog, wat toch ook weer een aardig eindje was.


Het slot zelf was in ieder geval het bekijken meer dan waard. Grote zalen en overal met bladgoud beschilderde ornamenten, schilderijen en het mooiste aarde- en zilverwerk. Menigeen zal het superkitsch vinden, maar ik vond het wel fraai. 'Mooi van lelijkheid' zullen we maar zeggen. Meer foto's van Slot Charlottenburg hier.

Ik kan mij vergissen, maar volgens mij was dit het kasteel waar ik in de jaren tachtig het slotfeest van de Internationale Filmfestspiele meemaakte. In een smoking die ik nadien - heel soms - nog heb gebruikt bij officiële nieuwjaarsrecepties.

Daarna een korte wandeling gemaakt in de slottuin en door het aangrenzende park met een rustpauze in horizontale ligstand langs het water. Hee wacht, verderop lagen rondvaartboten aangemeerd! Dat stond ook op onze eventuele 'to do list'.

Kortom: even later gingen we aan boord voor een tocht over de Spree, twee en een half uur lang op het bovendek. Heerlijk relaxed, met die warme zon en een windje dat enige verkoeling bracht. We voeren onder een aantal van de 360 bruggen door die Berlijn telt (elders las ik dat het er zelfs meer dan 900 zijn), en tot twee keer toe moesten we wachten voor een sluis.

Wie echt belangstelling heeft voor bruggen en architectuur aan de oevers van Berlijn, be my guest...

Toch gaat ook dit 'draadje' behoorlijk lang worden, dus morgen nog een 'restje Berlijn', daarna gaan we - ga ik moet ik schrijven - over tot de orde van de dag...

Zurück in Berlin (Zeil 1)

'Icke war einmal in Berlin'. Hele tijd geleden dat ik in Berlijn was, dat was in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Tijdens de Filmfestspiele Berlin mocht ik als onderdeel van een promotie- annex informatieteam voor de Nederlandse Film een stand bemannen. Voor mij persoonlijk waren het gedenkwaardige dagen, maar het voert te ver om die belevenissen op te rakelen.

Feit was wel dat de beruchte muur van Berlijn nog niet 'gevallen' was. Wat mij het meest is bijgebleven was het schrille contrast tussen het leven aan de westelijke en dat aan de oostelijke kant van de muur. Zelf zaten we in het westelijke deel waar het straatbeeld werd beheerst door immense welvaart. Het was een waar loflied op het kapitalisme: mooie winkels en warenhuizen, dure restaurants, luxe hotels, het was er allemaal. Een glossy overkill van Amerikaans imperialisme en liberalisme, het leek een dikke middenvinger naar het communistische oosten. Er werd daar in West Berlijn, zeker in materiële zin, van het leven genoten.

Op een van die dagen reden we met een speciaal voor toeristen 'grensoverschrijdende' bus via Checkpoint Charlie Oost-Berlijn binnen waarbij een strenge vrouwelijke gids uitsluitend stilstond bij en wees op glorieuze culturele uitingen van het socialisme zoals het Pergamon Museum. Dat hebben we toen wel bezocht, mij staan vooral de immens grote pompeuze beelden bij.

Op straten en pleinen was het opvallend stil en ongezellig: grauwbruin was de overheersende kleur, er was amper verkeer, wel zag je af en toe zo'n trabantje terwijl de mensen er wat gelaten en neerslachtig rondliepen.

Anno 2017 ging ons stadstripje naar Berlijn. Voor veel hardlopers geen onbekend oord want de jaarlijkse marathon van Berlijn behoort met die van Rotterdam en Parijs tot de grootste loopevenementen van Europa.

Na een lange treinreis - van huis via Amersfoort naar Berlijn is het bijna 10 uur reizen - arriveerden we afgelopen zondag in Berlijn. Vanaf de Hauptbahnhof was het nog een flink stuk wandelen naar ons hotel. Wat niet erg was na zo'n lange maar tevens comfortabele rit.

Na ons te hebben geïnstalleerd gingen we de naaste omgeving verkennen. We kwamen vrijwel meteen op zo'n soort kerstmarkt terecht, onder de 'Hohler Zahn' van de Gedächtniskerk. Kerstmarkt zonder kerst, maar er waren wel Reibekuchen. Konden we toch niet versmaden, en het Berlijnse bier was er prima bij.

En over die marathon gesproken: zelf heb ik de afgelopen dagen elke ochtend een stukje hardgelopen: niet lang maar gemiddeld drie kwartier. De route ging naar en door de Tiergarten, het grootste groengebied binnen Berlijn, grenzend aan de Zoo. Vanaf ons hotel (Hotel Air) dat vlak bij de Gedächtniskirche (vanwege de vorm van de toren 'Holle Kies'genoemd) ligt, was de weg erheen eenvoudig. De weg over, vervolgens langs de buitenmuur van het Aquarium en een winkelgalerij totdat bij een kruising uitkomt, daar sla je meteen een paadje linksaf in en vervolgens loop je een stuk door tot aan de opvallende ijzeren Rosa Luxembourg brug. Na daaroverheen te zijn gelopen kom je in een groot parkgebied met veel wandelpaden. Meer foto's van de trimroute...



Er zijn in Berlijn tientallen musea te bezichtigen, onmogelijk om deze allemaal in drie dagen tijd te bezichtigen. Als je dat al zou willen: in veel van die musea vormen de geschiedenis van Berlijn en de vele (wereld)oorlogen de centrale thema's.

Ik ga ook niet beschrijven wat er allemaal te zien is, ik beperk mij tot de foto's die ik er heb gemaakt. Dat was achtereenvolgens het Mauer Museum in de Friedrichstrasse, tegenover Checkpoint Charlie; het is er druk en er valt best het een en ander te zien maar nog veel meer te lezen, veel lappen tekst op borden en bij vitrines. De meeste mensen hebben daar niet het geduld of/en de tijd voor. Ik zeker niet.

Later bezochten we het Duits Historisch Museum waar van alles te zien is. Kortheidshalve verwijs ik naar de link.

Op dinsdag bezochten we - na een moeizame tocht daarheen - Slot Charlottenburg en op woensdag 'The Story of Berlin'.

Morgen volgt deel 2 van ons tripje Berlijn, want in één keer wordt het teveel. Dan ook meer aandacht voor andere musea en dergelijke, en ook voor een bootochtje over de Spree.