Runners in the storm

Het was de eerste ècht herfstachtige dag vandaag, met veel wind, af en toe een spatje regen, ook wat zon en temperaturen die bij dit seizoen passen. Eigenlijk best goed weer voor een pittig loopje, ondanks de wind. Kwam dat even goed uit, want er was zo'n loopje in de buurt, de zogeheten 1 van de 4 loop bij AV Sparta in het Zuiderpark. De tweede van vier lopen waaraan leden van de vier plaatselijke atletiekverenigingen deelnemen.

Er zijn dan ook best goede tijden gelopen en hier en daar is zelfs een pr gesneuveld. Zelf mag ik tegenwoordig al blij zijn dat ik nog steeds kan meehobbelen, en dat ben ik ook. Blij bedoel ik.

Ten opzichte van voorgaande jaren is het parcours, en met name de startlocatie, iets gewijzigd. De 5 km lopers startten op de baan, de 10 km lopers ongeveer 300 meter verderop, aan het begin van het Zuiderpark. De 5 km lopers liepen twee ronden, de 10 km lopers vier ronden, en die waren nagenoeg gelijk als andere jaren.

Voordat de lopers van start gingen, verzocht Bert van Dijk om een minuut stilte in verband met het recentelijk overlijden van twee Spartaleden, Marcel Horrocks en Jeroen Buising, beiden afzonderlijk door een tragisch fietsongeluk om het leven gekomen. Daarna vertrokken de lopers. Ik startte helemaal achteraan en ging vrij rustig weg.

Foto Lodewijk van Dongen

De eerste ronde zag ik mijn groepsgenoten Ton, Odette en Ilja voor mij lopen, laat maar gaan. Patty, Jan en Peter liepen zelfs nog meer 'van voren'. Ik liep vlak achter Sonja die rustig van start ging en besloot bij haar te blijven, eens kijken of dat voor mij zou werken. Tot op zekere hoogte ging dat wel, zowel de eerste als de tweede ronde liep ik blijkens de tijdklok op de baan heel netjes, maar na de tweede ronde liep Sonja toch wat meer uit en omdat ik merkte dat het inspanning kostte om bij te blijven, hield ik het tempo dat ik al liep aan.

Sonja liep steeds meer uit, maar slecht ging ik ook niet want op een gegeven moment haalde ik Odette en Ilja in en heb hen lange tijd niet meer gezien. Echter kreeg ik het de laatste ronde zwaar, ik moest echt 'werken' om het tempo vast te houden. Prompt werd ik in de laatste anderhalve kilometer gepasseerd door eerdergenoemde dames en Ton van der Pol. Toen we uiteindelijk de baan opdraaiden en de finish tegemoet snelden, zag ik zowel Ton als beide dames net onder de 54 minuten finishen. Ik haalde dat niet en moest met 54 minuten en een paar seconden genoegen nemen. Nou ja, het was wel een minuut sneller dan drie weken geleden bij Haag Atletiek (toen was de eerste 1 van de 4 loop van dit seizoen) maar ook niet om over naar huis te schrijven. Daarom schrijf ik het maar op mijn blog...

Foto Jose Xavier

Maar nee, zonder gekheid: ik heb de laatste twee jaar beter maar ook slechter gelopen dus: tevreden! Hoe dan ook hebben 'we' het weer volbracht.

Na afloop nog lang in de kantine van het clubhuis van Sparta vertoefd, eerste bij mijn groep, toen bij de 'Delft-groep', meelopende buren begroet en met Spartaanse generatiegenoten Jan Jol, Bert van Dijk en Peter van Soest aan de bar gewacht op een niet te versmaden broodje kroket...

Als dammers gaan schaken...

De afgelopen dagen wel vrij veel lichaamsbeweging genoten, maar hardlopen was er niet bij. Komt morgen wel.

Vrijdagochtend met acht anderen het krachthonk bezocht. Naast de gebruikelijke oefeningen ook weer eens een partijtje 'droogroeien', mede geïnspireerd door Chris O.M.. Daar was ik vroeger redelijk goed in, maar heb er lange tijd niets aan gedaan. Moest het maar weer eens oppakken, maar nu voelde ik mijn armen al na vijf minuten.

Een van de aanwezigen, Peter E., is inmiddels naar New York vertrokken om deel te nemen aan de marathon, een van de grootste en meest legendarische. Ben benieuwd hoe het hem en vele andere loopvrienden daar zal vergaan. Alvast veel succes en vooral plezier gewenst!

Terug naar huis - ik was lopend - viel er een stevige bui, maar de zon scheen tegelijkertijd. En dan krijg je natuurlijk weer zo'n fraaie regenboog. Heb wel geprobeerd 'm te fotograferen maar dat is matig gelukt, het was zo'n complete, 'hele' boog.


Vandaag, zaterdag dus, ben ik - waarschijnlijk voor de laatste keer dit jaar - naar de Waterleidingduinen gegaan. De bronst van de damherten is nu op zijn hoogtepunt, en dat bleek ook wel. Na eerst weer de vermaarde Oase-pannekoek met appel èn appelsap te hebben verorberd, liep ik de vertrouwde zes kilometer lange route naar het gebied waar de meeste damherten bruiloft vieren.



Dat gaat gepaard met veel geknor en gereutel, hier en daar wat hees door het constante burlen, en de nodige schermutselingen tussen de bokken.

Nog te jong om mee te doen met de bronst. Over twee, drie jaar? Voor hem te hopen dat-ie niet tot de 'afschot' damherten hoort...

Op onderstaand filmpje meten twee van die stoere knapen hun krachten. Een duidelijke winnaar of verliezer is er niet, zodra ze er genoeg van hebben gaan ze weer achter de dam-dames aan. Heel wat hinden zullen een 'Me too' beleving hebben deze dagen. Aan de andere kant zijn het wel de hinden die uiteindelijk bepalen welke bok hen mag bepotelen.

Efteling 65, maar niet met pensioen

Efteling in de herfst. Letterlijk en figuurlijk, want in 2017 vierde het attractiepark zijn 65ste verjaardag. Vorig jaar zijn we al geweest bij wijze van familie-uitje, dus dit jaar hoefde ik niet zo nodig. Vooral 'leuk voor de kleine' denk je dan, en ook 'alles is bekend'. Maar daar moet ik op terugkomen.

Mijn dochter had via een of andere actie kaartjes voor De Efteling gescoord en die moesten vóór half november worden opgesoupeerd. Door allerlei (ver)huiselijke beslommeringen, familiale verplichtingen, weekend-afspraken èn een redelijk goede weersvoorspelling bleek woensdag 25 oktober (gisteren dus) de meest geschikte dag.


Dus geen krachthonk en ook geen looptraining omdat we vrij laat thuis waren, ook omdat we op de terugweg nog ergens 'een snelle hap' hebben gegeten. Maar hoe dan ook een mooie dag gehad. Het was een ouderwets dagje Efteling, in die zin dat we bijna uitsluitend het sprookjesbos en directe omgeving hebben bezocht, en de spectaculaire kermisattracties van achtbanen, wildwaterbanen, pythons en andere stoerdere activiteiten hebben gelaten voor wat het is. Daarnaast was het voor Efteling-begrippen rustig, waardoor je niet urenlang in wachtrijen hoefde te staan. En hoewel het niet zo zonnig werd als verwacht, bleef het overwegend droog en was het niet tè fris: eigenlijk best goed weer.

Van alles bezocht: het sprookjespark, de droomvlucht, de wereldreis met Jokie en Jet en het nieuwe giga-project van De Efteling, paleis Symbolica, waarin symboliek, droomleven en fantasie prachtig zijn verbeeld.  Daarvoor moesten we wel bijna 40 minuten in de rij staan maar het was het wachten waard.

De leuke dag die het werd volgde op een dag met een droevig randje: de kat van mijn dochter was plotseling - waarschijnlijk in zijn slaap - overleden. Hartstilstand, zoiets. Wij zouden hem binnenkort door omstandigheden 'overnemen' maar dat hoeft nu dus niet meer.  Ik kreeg de taak om het diertje naar het crematorium aan de Zichtenburglaan te brengen. Kan niet anders zeggen dat er daar respectvol en zorgvuldig wordt omgegaan in dergelijke situaties.

Vandaag maar eens proberen de gemiste training van gisteravond in te halen. Maandag was de laatste dag dat ik de loopschoenen aantrok. Toen liep ik ietsje langer dan een uur, wat aanvankelijk nog niet zo soepel ging vanwege het pittige 5 kilometer loopje daags ervoor. Nu maar rustig-aan doen voor zondag, dan is alweer de tweede 10km loop in het 1 van de 4 circuit. Bij AV Sparta!

Herfstloop in het niet zo zonnige zuiden...

Bertusloop 22 oktober 2017 (foto Dries Smit)

Wie het kleine niet eert... Dit weekend ging een groot deel van 'Groep Passchier' naar Valencia om deel te nemen aan de halve marathon aldaar. Aan de vrolijke gezichten te zien op groepsfoto's die via Facebook werden gedeeld, hebben de lopers zich prima vermaakt. Per slot van rekening is het toch een 'soort van' mini-vakantie waarbij de loop een mooi excuus vormt. Of omgekeerd.

Zelf heb ik mij getroost door vanmorgen ook naar het verre zuiden te trekken, eveneens met een loop als excuus. Echter werd het geen Valencia maar Delft, en de halve marathon werd slechts vijf kilometer. Wie het kleine niet eert...

De afgelopen weken ging het niet zo lekker met het lopen, maar gisteren had ik tijdens het wandelen opeens weer 'het gevoel' in de benen terug: geen zwaar, vermoeid gevoel meer.

Nu had ik geen concreet plan om aan een loopje deel te nemen, hooguit even 'voor mezelf' lopen, maar vanmorgen na het opstaan keek ik op buienradar en zag dat aan het eind van de ochtend droog weer werd verwacht. Sowieso in Delft. Dus zocht ik mijn loopspullen bij elkaar en ben, na het ontbijt en de 'tweede koffie' op pad te gaan. Bij de bushalte trof ik clubgenoot Jan Metselaar, die net terug was van een weekendje vogelspotten in Texel. Stukje met hem opgereisd, daarna overgestapt op de bus naar Den Hoorn, vanwaar het nog tien minuutjes lopen naar de startlocatie was.

Daar was geen zonnig terras zoals in Valencia, maar wel een zijvertrek van het zwembad waar ditmaal kon worden ingeschreven. Reden was dat de vertrouwde tegenoverliggende uitspanning 'Onder Ons' gereserveerd was voor een feest, receptie of iets dergelijks.

Er kon gekozen worden tussen vijf of tien kilometer, zelf koos ik voor 'de vijf' om te zien hoe de vlag er voor stond. Ik had er weinig fidusie in en zou al blij geweest zijn met een tijd onder de 27 minuten, maar het ging zowaar goed. Vrij ontspannen liep ik als 21ste naar een tijd van 25'45'', een stuk beter dan ik had verwacht. Pierre Tissot dreigde mij op het laatst in te halen maar kon hem nog net voorblijven. Hizkia zat nog een stuk voor mij en kwam in ca. 24'30'' over de meet.

Er waren nog meer clubvrienden die acte de presence gaven: Hans Verbeek, die mij al snel passeerde en voor de 10 km ging. Die rondde hij in een tijd van 47 minuten, evenals Anja die daarmee niet geheel tevreden maar ook niet ontevreden was, gelet op de zware trainingsarbeid van de laatste dagen. Michel tenslotte deed het rustig aan, voor hem was deze 10 km een 'soort van' hersteltraining na eveneens zware trainingsdagen.

De faciliteiten in het zwembad waren prima, afgezien van de bar die al snel sloot. Maar goede ruime kleedkamers en prima douches.

Pierre en ik konden met Anja mee terugrijden. Dank Anja! Ze heeft ons keurig voor de deur afgezet, waarna Pierre zijn vouwfiets uit de achterbak haalde en zijns weegs ging, hij was ook al vlak bij huis.

Naar de fillum

Deze week heb ik twee films gezien: de ene was een kinderfilm getiteld 'Sinterklaas en het gouden hoefijzer.' Dat was donderdagochtend, in het Pathé Theater, met onze dochter en kleindochter Chloë.

Het paard Amerigo verliest zijn gouden hoefijzer dat geluk brengt aan een ieder die het in handen krijgt. Na veel omzwervingen en verwikkelingen komt er weer een gouden hoefijzer onder zijn pootje (sorry: been) terecht. Chloë heeft genoten van de film en het verhaal, 'en daar gaat het uiteindelijk om' zegt menigeen.

Dat laatste is zeker waar, maar dat laat onverlet dat Opa's humeur flink op de proef werd gesteld. De knechten - sorry, medewerkers - van de Sint waren namelijk overduidelijk herkenbaar als blanke dames - en één mijnheer - die keurig ABN spraken, in zwarte pietenkledij gehuld waren met op hun gezicht een paar roetvegen. Zag er niet uit. Noem mij star of een 'retard', maar laat Zwarte Piet gewoon blijven wie hij was, zwart. Wat mij betreft zit daar 0% racisme bij.

Een andere film zag ik in Het Filmhuis, 'David Hockney'. De film is een nogal 'vlakke' documentaire, bestaande uit twee interviews met de inmiddels bijna tachtigjarige kunstschilder en beelden van expositie(s) in de Royal Academy of Art. Echt een film voor mensen die zelf schilderen of Hockney-fans zijn. Voor wie niets met kunst heeft kan de film als saai ervaren worden. Dan heb ik het vooral over de cinematografische aspecten.

Wat de film voor mij boeiend maakt is de man zelf en zijn werk: na een periode waarin hij vooral zeer veel landschappen maakte, heeft hij zich de laatste jaren gefocusd op portretten. Inmiddels heeft hij er ruim honderd gemaakt, de modellen - bekenden van de schilder - moesten drie dagen poseren in zijn atelier, de tijd die nodig was om het portret af te ronden. Alle portretten hebben een deels turkoise, deels blauwe achtergrond  en steeds wordt dezelfde stoel afgebeeld waarop de modellen plaatsnamen.

Wat sportactiviteiten betreft: zowel woensdag- als vrijdagochtend het krachthonk bezocht, waar het steeds drukker begint te worden. Niet alleen de 'ouwetjes' die er altijd al waren, maar ook enkele middelbaren en zowaar een enkele jongeling van onder de dertig jaar. Wel allemaal leden van Haag Atletiek.

Hardlopen heb ik wel gedaan, maar ik durfde het niet aan om met de groep mee te trainen. Maandag lukte sowieso niet vanwege 'eters', maar ook woensdag niet, toen er een zwaar baanprogramma moest worden afgewerkt. Vijfmaal 800 meter. Ik had het gevoel dat ik het niet zou redden. En terecht denk ik. Mijn lijf en benen voelden vermoeid aan, waarschijnlijk door het klussen, fietsen en nog niet volledig hersteld zijn.

De dag daarop, op donderdagochtend, wilde ik het programma 'imiteren' maar dat ging niet van een leien dakje. Eerst naar de baan gelopen, daar wat extra ingelopen op het grasveld en de baan.

De eerste 800 meters gingen in 4 minuten en 20 seconden - nog niet zo heel lang geleden kon ik dat zeker 15 seconden sneller -, de tweede achthonderd ging wel iets sneller. Maar toen had ik het wel gehad, wat het nadeel is van alleen trainen. Nu was er wel elke keer drie minuten tussen de tempo's ingelast om te herstellen, waarna ik wel in staat bleek om de training - op mijn manier - te vervolgen. Dus heb ik nog twee tempo's gedaan van 200 meter en twee tempo's van 400 meter en die gingen wel goed, 54 sec. op de 200 meter en iets onder de twee minuten op de 400. Maar dat ging wel 'volle bak', het was zeker geen tempo dat ik vijf, laat staan tien kilometer zou kunnen volhouden.

Een warme herfst

Echte klusdagen waren het, vandaar de stilte op mijn blog. Echter kan de warmste 16 oktober ooit ('sinds het begin van de weersmetingen') natuurlijk niet onvermeld blijven. Al was het maar omdat we 's middags naar het strand in Kijkduin zijn gegaan waar het nog druk was ook. Niet zo gek natuurlijk, met de schoolvakanties.

Vandaag was het minder warm, de zon leek ook niet te schijnen maar was wel zichtbaar als een bleekrode bol aan het firmanent. Sluierbewolking, dat dacht ik. Het bleek echter een door saharazand veroorzaakte zonsverduistering te zijn. Woestijnzand, meegenomen door de orkaan Ophelia. Dat zeggen de weersdeskundigen tenminste.

Maar maandag scheen de zon nog volop. Op het strand werd ik in mum van tijd begraven met zand, ten dele althans. Daarna weer opgegraven. 's Avonds moest er in verband met een op handen zijnde verhuizing van dochter & gezin het een en ander in het nieuwe huis worden aangepakt. En hoewel ik een zeer geschikte kandidaat zou zijn voor het - niet bestaande - tv-programma 'Help! Mijn man is géén klusser!' zijn er genoeg werkzaamheden te verrichten waarmee weinig mis kan gaan. Zoals het met een staalborstel bewerken van een stenen vloer opdat opgedroogde verfresten en andere onregelmatigheden worden verwijderd. Het steviger kluswerk is voor mijn schoonzoon en zijn vader, die hebben 'gouden rechterhandjes'.

Eerder deze week - zondag - werd de verjaardag van Chloë gevierd in Hoeve Kromwijk (Zoetermeer). Mooie locatie, het restaurant schijnt ook super te zijn (Michelin sterren) maar we kwamen niet voor het eten. Heel druk en gezellig, met minstens zestig personen. En een prachtige taart met bijbehorende gebakjes, een creatie van een van de gasten die professioneel taartenbakster is.

Ook toen was het bloedwarm, hoewel we het een maand of wat geleden een normale zomerdag hadden gevonden, met 25 graden. Toch een kwestie van abrupte overgang.

Ook is er gelopen, elke dag eigenlijk wel een stukje, rond of iets langer dan een uur. Gisteren (maandag) heb ik niet met de groep meegetraind in verband met het geklus, maar wel in de late ochtend de training conform het schema 'geïmiteerd'. Dat hield in: 30 sec. - 60 sec. - 90 sec. - 60 sec. - 30 sec. in 10km tempo, met telkens een halve minuut herstel tussen de tempoversnellingen. Deze pyramide moest zes keer herhaald worden, tussen de series was steeds drie minuten herstel ingelast. De waarheid gebiedt wel te zeggen dat ik het na vijf series welletjes vond.

Vandaag weer verder geklusd!

Rondje Oase

Bijna een week windstilte, en dat komt omdat er eigenlijk niet zo bar veel is gebeurd. Of eigenlijk wel, maar dat ligt meer in de privésfeer zoals de verjaardag van ons kleindochtertje Chloë. Op 12 oktober is zij drie jaar geworden en we hebben het in kleine kring gevierd, maar morgen (zondag) doen we het méér dan dunnetjes over, met veel familie!

Verder is er wat fitness betreft niet veel te melden: woensdag en vrijdag netjes het programma afgewerkt. Met lopen ging het niet zo lekker deze week, dus ook daar geen vermeldenswaardige ontwikkelingen (is het eigenlijk nooit, maar ik schrijf het toch steeds op bij wijze van logboek). Vrij veel last van pijnlijke benen, vooral de knieën en voorzijde onderbenen, en geen schoen die lekker liep. Maar goed, maandag heb ik voor mezelf gelopen, woensdag ook (aansluitend op het krachthonk) en vrijdag nog een uurtje.

Vandaag wilde ik een langere duurloop lopen. Dat wilde ik doen in de Amsterdamse Waterleidingduinen, weer eens een andere omgeving. Dus in trainingsoutfit en een klein rugzakje naar Heemstede Aerdenhout gereisd, wat nog heel wat voeten in de aarde had. Het is weekend, dus waren er weer werkzaamheden aan het spoor: van Den Haag reed geen enkele trein richting Amsterdam, dus moesten de dames en heren reizigers (oh sorry, dames en heren mag niet meer :-()) met de NS bus naar Leiden, vanwaar verder kon worden gereisd.

In Leiden de trein richting Haarlem genomen. Wat opviel was dat er zowaar wat kleur te bespeuren viel op de bollenvelden bij Hillegom: geen tulpen of hyacinthen natuurlijk, maar herfstbloeiers.

Vanaf station Heemstede Aerdenhout begon ik te (hard)lopen maar ik voelde al snel dat ik dit niet lang zou volhouden: meteen gingen de benen protesteren en elke pas voelde ik. Binnen een kwartier was ik in Vogelenzang bij ingang De Oase. Bij de gelijknamige uitspanning bestelde ik de lekkerste appelpannenkoek van Nederland (voor zover ik weet natuurlijk) en een appelsap. En bij het afrekenen een toegangskaartje voor De Waterleidingduinen.


Daarna wel weer geprobeerd om de hardloopdraad op te pakken, maar ook nu hield ik het na zo'n kwartiertje - inclusief wandelonderbrekingen - voor gezien. Het lijf had er duidelijk geen zin in. Nou ja, dan maar wandelen, ik had per slot van rekening mijn pocketcamera bij me en er viel best het een en ander te fotograferen. Vooral paddenstoelen, véél paddenstoelen.

Foto's van vandaag staan in dit album. Ik schreef het al: véél paddenstoelen!

Nu wil het geval dat de bronsttijd voor de damherten is aangebroken. Dat is altijd een maand later dan bij de edelherten. Weliswaar is de bronst nog niet op zijn hoogtepunt - dat is meestal in de laatste week van oktober - maar je kunt al onrust bespeuren bij de dieren. Van tijd tot tijd hoor je zo'n diknekkige dambok reutelen, en ook vinden er de nodige krachtmetingen plaats. Van twee was ik getuige, ik heb er enkele bewegende beelden van. Met geluid! Al is de herrie die de wind maakt, en wat al te sterk door mijn camera werd opgenomen, wel wat hinderlijk.

Loodzware 1vd4 loop: verslag uit de achterhoede

Het kan aan mij liggen natuurlijk, maar de 1 van de 4 loop van zaterdag was, ofschoon er 'slechts' 10 kilometer gelopen moest worden, de zwaarste loop van dit jaar. Voor mij wel tenminste.

Het liep niet soepel. Het parcours liep vanaf de Laan van Poot via het veld lang de De Savornin Lohmanlaan door de duinen tot even voor Kijkduin waarna via dezelfde duinen werd teruggelopen. Niet echt mijn ideale parcours vanwege het vele klimmen, vooral op het stuk naar Kijkduin. Er stond bovendien veel wind, al bleef het tijdens de loop droog. Na de uitgesproken natte ochtend was dat weer een meevaller!

Na de 10 engelse mijlen (Rijk Zwaan Loop) van vorig weekend en slechts één training op maandag, heb ik mij de hele week rustig gehouden, dat wil zeggen: niet hardgelopen. Wilde uitgerust deze 1vd4 gaan lopen. Maar al voor de start voelde ik dat van volslagen uitgerust zijn geen sprake was maar vaak kun je daar weinig van zeggen, dus lopen maar. Alzo!

Nadat om 14:00 uur de 5 km lopers van start waren gegaan (filmpje hierboven), zette tien minuten later de meute op de 10 kilometer zich in beweging.

De eerste kilometers gingen eigenlijk best goed en dat gaf vertrouwen in een prettige (af)loop. Martijn die bij het begin van het sportpark stond gaf toen ik hem passeerde aan dat ik precies 25 minuten had gelopen, toen moest ik nog zo'n 150 meter naar het 5 km punt, maar bij doorkomst stond de tijdklok op ruim 27 minuten.

De tweede ronde ging aanmerkelijk moeizamer, voortdurend pap in de benen, ik zweette uit alle porieën en kon niet goed doorademen. Het leek wel of ik aan de laatste kilometers van een hele marathon bezig was. Bij het 7 kilometer werd ik ingehaald door Ton Gerritsen die een dame aan het 'hazen' was (dat leek er op) en zo bikkelde ik een tijdje achter hen aan door. In de laatste kilometer kwam ook Carel langszij met zijn befaamde snelle eindschot, ik gaf mij toen over. Maar toch, toen de finish in zicht kwam, probeerde ik nog wat aan te zetten. En zowaar lukte het om Carel voor te blijven. In 55 minuten kwamen wij over de meet. Moest naderhand natuurlijk wel even bij Carel op het matje komen natuurlijk...

Nou ja, het kan niet altijd kaviaar zijn. Dat het niet liep zoals ik hoopte is uiteraard een luxe probleem, als het al een probleem is. Dus niet.

's Avonds gingen we naar de verjaardag van Rosita, de vrouw van een neef van mij. We gingen met het openbaar vervoer maar moesten nog een stuk lopen om de locatie waar het feest plaatsvond te bereiken. Vanaf de Fruitweg was het - al met al - zeker nog een half uur lopen omdat we - in de duisternis en constant geteisterd door veel en kil regenwater - te ver doorliepen tot onder een viaduct, dus moesten we weer terug en bij een benzinestation vragen naar de weg. Daarna duurde het toch nog even voor we bij de locatie waren, voetbalvereniging De Ster aan de Brinckerinckstraat.

Maar het was er erg gezellig, met veel familie van de jarige en 'aangetrouwden'. Het werd een compleet feest met een DJ die met zowel ABBA als ritmische hedendaagse zuidamerikaanse klanken ervoor zorgde dat de voetjes snel van de vloer gingen. Ook kon er worden gegeten, zussen van de jarige hadden een compleet warm buffet geregeld, en gastheer Rob en gastvrouwen dochters Rosella en Pebbels zorgden er voor dat de gasten niets tekort kwamen. Een hoogtepunt was toen de prachtige taarten werden aangesneden, een waar ceremonieel.

Veel bekenden zagen wij niet, met uitzondering van mijn nicht Marion met haar man Chris. Zij boden ons aan om met hen mee terug rijden, graag natuurlijk! Echter bij het verlaten van het gebouw verstapte Chris zich op de laatste tree van een steile stenen trap, waardoor hij ten val kwam en prompt zijn onderbeen brak. Consternatie, snel 112 gebeld en even later kwam de ambulance. Na een eerste behandeling ter plekke door het ambulancepersoneel ging het richting ziekenhuis. Een minder leuk slot van een erg gezellige feestavond.

Arie in The Sixties

En zo arriveerde onze trainer Arie in zijn sixties... Woensdagmorgen vierde hij het voor 'de jongens' van het krachthonk. Na de training werd hij toegezongen en tracteerde hij op appel-walnotentaart.


Maar daarmee was het nog niet gedaan. In de avonduren geen training of coopertest voor hem. Ook geen training geven. Op slinkse wijze zijn hij en zijn vrouw Wilma naar bistro Berg & Dal in de Bosjes van Pex gelokt, waar het overgrote deel van zijn/onze trainingsgroep 7 al aanwezig was.


Wat volgde was een goed verzorgd en smakelijk etentje voor 27 personen in de bovenzaal van de bistro. Het gezelschap had zich over twee lange tafels verdeeld. Er werd gezongen, er was een speech van Henk en er waren cadeautjes. En er is heel wat afgepraat over van alles en nog wat. Kortom: het was gezellig!

Herstel van Westlands Mooiste

Tja, de titel boven dit blogbericht kan aanleiding geven tot misverstand. Wellicht ten overvloede maar voor alle duidelijkheid: Westlands Mooiste is de bijnaam van de Rijk Zwaan Loop.

De Rijk Zwaan Loop is weer achter de rug. Voor mij was die 10 EM toch wel weer een stukkie. Dus gisteren (zondag) heb ik niets gedaan, afgezien van wat bezigheden binnenshuis, en 'middags ging ik even kijken bij de clubkampioenschappen van onze club die aan de Laan van Poot gehouden werden.

Leuk om al dat jonge talent bezig te zien. En het ging erg hard, vooral bij de loopnummers. Maar omdat ik niet lang ben gebleven kan ik eigenlijk weinig zinnigs zeggen over de wedstrijden, laat staan over namen en rugnummers. Wie daarvoor belangstelling heeft, zie deze site!


Vandaag toch maar even een herstelloopje gedaan, maar ik heb daarmee gewacht tot de avond. Dan kon ik met de groep meetrainen en dan doe je toch iets meer dan wanneer je op eigen houtje loopt.

Wat op het programma stond was eigenlijk niet zo boeiend: 60 minuten duurloop 1 tempo. Odette trok de kar deze avond. Aanvankelijk ging het redelijk, ook omdat ik ècht wilde herstellen en geen 'spielerei' tussendoor van plan was, àls ik daar al toe in staat zou zijn geweest. Dus liep ik keurig aan de staart van onze groep en dat is zo gebleven.

Toch ging het mij niet makkelijk af deze avond. Het parcours voelde zwaar aan. Was grotendeels mentaal - door vermoeidheid geen zin meer - maar het had ongetwijfeld ook met de resterende afvalstoffen in de benen te maken. Wij liepen door de duinen naar Kijkduin en via het duin(fiets)pad langs de Machiel Vrijenhoeklaan naar Ockenburgh en daar weer via Deltaplein en langs hotel Atlantic weer de duinen in. Maar eerlijk gezegd had ik het toen wel gehad. Niet dat het tempo hoog lag, maar echt rustig ging het ook niet en bovendien was er veel 'vals plat' en hellingwerk, niet echt wat ik mij voorstel als 'herstelloopje'. Dus ben ik ter hoogte van de Fuutlaan afgehaakt terwijl de anderen nog een stevig potje gingen klimmen.

Aangezien ik van huis naar de Laan van Poot was komen lopen, ging ik met dezelfde benenwagen terug naar huis. Al met al toch zo'n zeventig minuten 'netto' gelopen.