Anna en zo



Bij de garderobe van het Appeltheater

Mijn weblog is een dagboek waaraan ik (bijna) alles toevertrouw, maar toch heb ik vorige week een dagje overgeslagen. Dat was op donderdag. Ik zal het alsnog goedmaken, al was het maar om ook die herinnering vast te leggen. Het weblog werkt wat dat betreft tegenwoordig beter dan mijn geheugen.

Die donderdag dus, zou ik naar het Filmfestival Rotterdam gaan. Ik ben daar ook heengegaan, en, zoals ik dat wel vaker doe, 'op de bonnefooi'. Met andere woorden: ik kijk even op het dagprogramma hoe laat er films draaien en dan pik ik er een of twee uit. Vervolgens ga ik naar de kassa toe (in dit geval in De Doelen) en koop een kaartje. Nu wilde het geval dat de ene film al uitverkocht was, de andere niet. Dus heb ik voor die laatste voorstelling maar een kaartje gekocht. De film begon op half vier 's middags in Cinerama aan de Westblaak. De film duurde vrij lang zag ik in de gauwigheid, maar had geen idee hoe lang. De film heette Anna. Waar ging de film over? Over Anna uiteraard.

In een recensie die ik op internet aantrof staat de volgende beschrijving:

"Begin jaren zeventig ontmoetten twee Italiaanse filmmakers in Rome de 16-jarige Anna, een zwangere junkie. Deels uit mededogen en deels uit opportunistische overwegingen (‘hier zit een mooie film in!’) nam een van hen haar onder zijn hoede. Ze filmen haar langzame herstel van verwilderde zwerfster naar mens, eerst met een filmcamera, later met video - indertijd een noviteit. Uit al het materiaal dat de twee filmden, zo’n 11 uur, stelde Alberto Grifi een versie samen van bijna vier uur, waarbij hij het videomateriaal weer omzette naar 16mm-film.

Anna is meer dan cinema vérité; het is een reflectie op de rol van de camera in het maken van documentaires, waarbij ook de crewleden hun zegje mogen doen. In lange takes ontstaat een fascinerend portret van de dynamiek tussen filmer en gefilmde. Ook is het een document van een samenleving vol politieke en sociale onvrede. De film die onlangs gerestaureerd werd door filmlab L'Immagine Ritrovata, is nu voor het eerst ondertiteld buiten Italië te zien."

Ik wist niet zo goed wat ik met de film aan moest. Dat lag uiteraard grotendeels aan mij, ik merkte dat mij gaandeweg een gevoel van irritatie bekroop, wat nog versterkt werd door de serene intellectuele rust en geboeidheid van de overige mensen uit het publiek. Die kriegeligheid had vooral te maken met de soms zeer lange takes, die mij aanvankelijk nog konden fascineren (het tijdsbeeld van de jaren zeventig, dus eigenlijk 'mijn tijd', komt goed uit de verf, mede door de zwart-wit beelden), maar tegen het einde van de film, ondanks de heftigheid van de discussies die daarin plaatsvonden, werden die uitgesponnen scènes behoorlijk langdradig en keek ik steeds op mijn horloge hoe lang die film al bezig was. Vier uur zou het duren begreep ik achteraf, maar dat trok ik niet. Was ik dan de enige die dat gevoel had? Ik kan het mij nauwelijks voorstellen, er eerder waren mensen opgestapt tijdens de vertoning en na ruim drie-en-een-half uur volgde ik hun voorbeeld. Maar goed, dat heb je als je 'zomaar' een film uitzoekt. Het kan goed uitpakken en het kan tegenvallen.

Vandaag (maandag) was de eerste sneeuwdag van het jaar. Beter laat dan nooit. Al moet ik zeggen dat er in Hilversum meer sneeuw lag dan vlak aan de kust, bij ons thuis lag geen 'laagje'. Na thuiskomst ben ik niet gaan trainen, wel heb ik na het eten een stukje hardgelopen naar de club. Samen met Ton hebben we met een aantal trainers gesproken over een aangepaste trainersstructuur en dergelijke. Dit allemaal voor het clubblad.

Blauwbekken

Vandaag, op de eerste èchte winterdag van dit seizoen, gingen we richting Delft. 'We' waren in dit geval Paul K. en schrijver dezes. Clublid Paul W. hoort er strikt genomen ook bij, maar hij ging op de fiets. Ik ging ook op de fiets, maar tot de Troelstrakade waar Paul woont met zijn Marlies. Of Marlies met haar Paul, dat kan ook natuurlijk.

Eenmaal bij de Troelstrakade aangekomen, bij die grote torenflat waar P&M woonachtig zijn - en bij het jaarlijkse Parkpop een verzamelpunt van bevriende festivalgangers vormt - stond ik een half uur te blauwbekken. Want ja, het was al aardig koud geworden. Maar waarom een half uur gewacht? Welnu, de volautomatische digitale deurbel waar je zowel op naam als nummer kunt intoetsen deed het van geen kant en ik had mijn mobieltje thuisgelaten. Hoe nu verder? Woonden ze niet op die-en-die etage? Helemaal zeker was ik daar niet van en om nu het risico te lopen wildvreemde mensen op zondagochtend wakker te bellen is ook weer zowat. Uiteindelijk liep ik een stuk van de flat vandaag en keek naar boven. Zowaar, dat werkte: een in Haag-geel gehulde Paul zag mij staan en wenkte. Hij kwam naar beneden met de lift om mij op te wachten en vijf minuten later zaten wij aan de koffie.

Een half uurtje later vertrokken wij met de auto van Paul en met Stanley, onze Surinaamse vriend (van de Tom Tom). De reis naar Delft ging voorspoedig, om kwart over tien waren wij bij IJsclub Bertus en het vertrouwde Onder Ons, waar de dame achter de bar weer even vriendelijk was als altijd en de cappucino weer voortreffelijk.



Het weiland bij IJSclub Bertus is al onder water gezet, dit moet komende week een ijsvlakte worden

Maar goed, hoe zou het lopen gaan? De afgelopen week heb ik zo goed als niet gelopen, afgezien van een uurtje 'voor mezelf' en de Puinduinrun, maar die was alweer vorige week zondag. Met de knie gaat het wel weer, ik heb er eigenlijk alleen last van als ik een tijdje zit, maar met lopen heb ik er vrijwel geen last meer van. Wel is de pit er een beetje uit, dat merkte ik van tevoren al, de conditie heeft toch een klein opdoffertje gekregen. Ditmaal liep het parcours iets anders dan normaal bij de Kerkpolderlopen, meer door de polder. Echt makkelijk ging het niet, de eerste twee kilometers gingen nog wel maar daarna was het een kwestie van in hetzelfde (niet al te snelle) tempo doorkachelen. Uiteindelijk leidde dat tot een matige tijd van net onder de 52 minuten (51'57'') maar goed, er is gelopen en de komende week toch maar wat meer de loopschoenen aantrekken.

Terug bij Onder Ons stond Paul K. mij op te wachten, hij had 48 minuten gelopen. Voor zijn doen wel aardig, maar ook geen toptijd en naderhand hoorde ik dat de eerste op deze 10 km. 43 minuten had gelopen. Achteraf, in de kleedkamer, hoorden wij dat velen het een zware loop vonden, kennelijk door de wind op de open stukken en die twee flinke klimmetjes tegen de brug op. Hoe dan ook is er weer gelopen en daar gaat het om.

Nog even bij Onder Ons wat gedronken en nagepraat, daarna weer terug naar het Haagje. Bij Marlies nog een boterham met gebakken ei gegeten, daarna weer op de fiets richting huis. Later deze middag gaan we even bij de buren op bezoek, hun dochter is zestien jaar geworden en dat is meteen een mooie gelegenheid voor een klein feestje, ook voor de volwassenen...

Fascinerend voorproefje Herakles

Eigenlijk was het een van de meest fascinerende ‘voorstellingen’ van theater ‘De Appel’ die wij ooit meemaakten. Het woord voorstellingen staat tussen aanhalingstekens, omdat het geen voorstelling was in de betekenis die wij er normaliter aan geven. Dus geen compleet stuk met een kop en een staart.  Integendeel, het waren drie of vier scènes uit twee stukken van de 9-delige en elf uur lang durende theatermarathon  ‘Herakles’ die op 28 februari van start gaat en tot eind mei duurt maar waarvoor nu al, economische crisis of niet, bijna 52% van de kaartjes verkocht is. 

Waar wij op deze vrijdagavond getuige van waren was een openbare repetitie.  Plaats van handeling was de - speciaal voor deze theatermarathon – compleet herbouwde zaal  waarbij  je als publiek in een soort halve piste zit op opvallend comfortabele stoelen.  Het speelvlak bestaat grotendeels uit een lang en breed podium (volgens regisseur Aus Greidanus sr.  twee keer zo groot als dat van de eveneens immense Stadsschouwburg Amsterdam),  dat uit hetzelfde hout is opgetrokken als de achterwand, waarin diverse openingen zijn gemaakt voor opkomsten en verschijningen.  Het zijn geen gewone openingen, maar een soort hangende 'cat walks',  uit hout en staal opgetrokken, die vanuit de muur naar voren komen.  Op deze avond zagen wij niet alle mogelijkheden op dit vlak, maar wel zagen wij hoe de acteurs vanuit die houten wand een aantal enorme zuilen pilaren door het decor naar voren schoven.  Straks, bij de officiële voorstelling, worden nog meer zuilen neergezet zodat je het effect van een compleet Parthenon krijgt.

In de eerste scène zien we hoe Alkmene, de moeder van Heracles, aangevuld door twee mede-goden (verbeeld door Nadia Amin en David Geysen),  herinneringen ophaalt aan haar zoon ‘die zij heeft gevoed, wiens billen zij heeft gewassen etc ’.  Bij deze scène grijpt Greidanus een aantal keren in en de hele scène wordt zelfs een keer herhaald. Met name worden wat accenten gelegd op intonatie en stemvolume, waardoor de trialoog aan kracht wint.  Naderhand zien we hoe een van de zonen van Herakles (Joost Bolt) dodelijk gewond wordt binnengebracht en op een groep aaneengesloten stoelen wordt neergelegd.  Dan ontstaat er enige discussie over en weer en geëxperimenteer met hoe de stoelen stonden en hoe ze nu het beste geplaatst konden worden. Ook zagen wij Heracles (Bob Schwarz) geketend binnengedragen worden op een tafel en uit zijn bewusteloosheid ontwaken, waarna hij zich zal herinneren wat hij heeft aangericht (in een vlaag van waanzin zijn kinderen gedood).  En op het laatst zien we een scene waarin Theseus  en Peirithoios in een dikke mist uit een rookmachine in het Hades zitten, voor eeuwig vastgeroest op dezelfde plek.

Het bijzondere was  dat je er als publiek met je neus op zat, je zag hoe Aus Greidanus sr.  als regisseur te werk gaat, hoe de interactie verloopt tussen hem en de acteurs.  Dat alles wordt heel toegankelijk gemaakt voor het publiek, toch heeft het bijna iets voyeuristisch. Je ziet gedeelten van een stuk in voorbereiding, maakt mee hoe een scène groeit, en dat alles onder de dynamisch-creatieve aansturing van Aus Greidanus sr.  die – zou je kunnen zeggen -  in dit stuk eigenlijk de hoofdrol speelt.  Het aardige is ook dat het voor leken zoals wij goed te volgen en te begrijpen was. Dit overigens niet in de laatste plaats door de uitleg die Aus zo nu en dan gaf over wat wij te zien kregen, om welke scènes het ging en dat wij voor een goed begrip toch vooral de hele voorstelling zouden moeten zien!

In het gedeelte na de pauze zag je een enorm schip rechtstandig op het podium staan, tegen de achterwand  met de punt naar beneden, als het ware vanuit de bodem omhoog rijzend. Dat moest het schip Argos verbeelden waarmee Herakles en de Argonauten op reis gingen om de gouden schapenvacht (het Gulden Vlies) te roven, waarbij hij tevens Theseus uit de onderwereld wist te redden. Het schip is onderweg  gestrand,  nadat het door een  tsunami-achtige golf is opgetild en in de woestijn is neergesmeten.  In de scène die hier werd gerepeteerd zien we Theseus in discussie met de andere Argonauten, die unaniem van oordeel zijn dat zij deze rampspoed te danken hebben aan de Godin Medea. Zij proberen Jason ervan te overtuigen Medea te vermoorden, maar deze weigert dat omdat zij zwanger van hem is.

Al met al hebben we genoten van een geweldige voorstelling die geen voorstelling was. En naar het totale gebeuren, de 11 uur durende theatermarathon Herakles, moeten we ook maar heen. Dit voorproefje smaakte in ieder geval naar meer.

Hectiek in blessuretijd...

Het waren erg drukke dagen de afgelopen week. Onze afdeling heeft sinds deze week een nieuw hoofd die er meteen en met veel enthousiasme 'voor gaat' en ja, daarin wordt je wel meegenomen. Ook al ga ik mijn laatste jaar in - hopelijk niet van mijn aardse leven, maar wel van mijn betaalde werkzame leven - , het zal geen super-rustig jaar worden want 'ik moet mij dat laatste jaar wel gelukkig voelen'. Nu dacht ik al dat ik mij redelijk gelukkig voel maar eigenlijk betekent zo'n opmerking: keihard gaan werken. Niet dat ik daar een hekel aan heb, integendeel. Maar ik kan het niet helpen, ik krijg altijd iets relativerends bij positief bedoelde managers-taal zoals: 'Passie voor je werk hebben'. Helemaal niets mis met zo'n slogan of zo'n 'opsteker', maar toch: passie heb je of heb je niet, dat komt van binnenuit en kan niet worden aangepraat. Het is net zoiets alsof een autoriteit jou aanpraat dat je voor iemand de ware liefde moet voelen. Wat mij betreft, ik heb passie voor het leven en daar maakt mijn werk deel van uit. Maar foei, dat is uiteraard een perfide standpunt, je hoort dag en nacht alléén voor je werk te gaan, wat je in je vrije tijd doet is 'ontspanning', bedoeld om je op te laden voor je werk. Jaja, prima, ik ga daar zó in mee, als je er ook voor betaald wordt...

Maar ik ben aardig aan het leeglopen, het resultaat van wat herfstbokjes na de training. Heb ik dan getraind? Ja en nee. Ik heb gewoon een uurtje voor mijzelf gelopen. Het gaat wel een stuk beter met mijn knie maar ik durfde er niet meteen 'vol voor te gaan'. Met de groep stonden er lange tempo's (1-2-1-2-1-2 kilometer snel) op het programma en die heb ik geen van allen gedaan. Wat niet wegneemt dat het lopen best goed aanvoelde. Dit weekend durf ik wel met twee van de vele Paulen van de vereninging (Wobbe en Kruysen) in Delft een 10 kilometer te lopen...

Uiteraard ben ik, na mij thuis gedoucht en omgekleed te hebben, weer naar de gezelligste club van Nederland gegaan. Haag Atletiek, zo is dat. Gezellig wat gekletst, eerst met de mensen van onze groep en naderhand met 'de jongens'. Een beetje vooruitgeblikt op 'leuke dingen'. Zo speelt de dochter van Ruud van Aarle in een meiden-rockband, Take it Off. Ze treden in februari op in Het Paard, het wordt tevens een cd-presentatie. Niet ondenkbaar dat we er met een groepje heen gaan.

Vrijdag gaan wij naar een openbare repetitie van het theaterstuk 'Herakles' bij theatergroep De Appel. Dat zal ook weer een mega-ervaring worden, ik ben benieuwd.

En volgende week dus naar die geweldige band, Curved Air, in de Zoetermeerse boerderij. Nu zullen al die culturele dingen de meeste lezers van dit blog een zorg zijn, ik vind het zeker iets toevoegen aan het leven. Al blijft hardlopen natuurlijk het mooiste wat er is!

Oh ja, dan is er nog het Filmfestival Rotterdam. Het is weer zover! Misschien ga ik daar vandaag een kijkje nemen.

Van Puinduinen tot Winterbier

Toegegeven, enige ijdelheid is mij niet vreemd, maar zó ijdel ben ik ook weer niet (meer) dat ik bijgaande foto, die Jeroen Tibbe mij toezond, niet zou plaatsen. Van wie was het gezegde 'Alles wat een man mooier is dan een aap is meegenomen' ook alweer? In dit geval wel een belediging voor de aap...

Maar eerlijk is eerlijk, het was wel weer lekker zwaar vanmorgen in de Puinduinen. Aanvankelijk wilde ik niet eens meedoen, want mijn knie was nog steeds wat opgezet en gevoelig en ook is mijn algehele conditie niet je dát. Nog steeds dat hoesten, het is erg hardnekkig ditmaal. Dus vrijdag belde ik groepsgenoot Patrick of hij mijn startnummer wilde overnemen. Hij had al eerder aangegeven dat hij graag de Puinduinrun zou lopen maar te laat was voor de inschrijving, vandaar. Echter had Patrick inmiddels andere afspraken gemaakt dus dacht ik: ik doe gewoon mee, ik zie wel waar het schip strandt.

Met de fiets ging ik vanmorgen richting Puinduinen. Bij vertrek van huis regende het behoorlijk (niet helemaal conform de Buienradar) en er stond een stevige tegenwind. Ik trapte achter twee dames aan die aan hun kleding en rugzak te zien naar hetzelfde evenement toegingen. Om tien voor half elf ter bestemde plekke. Gelijk met Carel K. kwam ik aan, we zetten onze fietsen tegen een boom (de rekken waren al vol) en gingen onze startnummers en andere aardige hebbedingetjes ophalen.
Omkleden, even wat inlopen, dat viel wel mee. Andere clubgenoten waaronder Marjolein, Ruud en Paul gaven ook acte de présence, verder zag ik nog René, eerdergenoemde Carel en Anneke.
Ook bloggend Nederland was vertegenwoordigd, in ieder geval in de personen van Bjorn Paree, Richard van der Klis en Ruud Verhoef. Ik kan verklappen dat zij in ieder geval de eer van het weblog-gilde gered hebben, van mij moest men het niet hebben vandaag ;-)...


Tegen elf uur was ik bij de start, waar het behoorlijk druk was! Drukker dan anders, had ik het idee. Allemaal mensen die 1, 2 of 3 ronden zouden lopen wat overeenkomt met 3,5, 7,5 en 10,5 kilometer. Het startschot ging en ik ging heel rustig van start, vrij achteraan. En zo zou het drie ronden lang gaan: heel rustig, behalve op de zeer schaarse min of meer vlakke gedeelten waar ik probeerde wat te versnellen.  De drie uiterst steile 'Stairways to Heaven Hell' heb ik allemaal consequent, drie ronden lang, op- en afgewandeld. Dus dat ik daarmee geen snelle tijd zou lopen was van meet af aan wel duidelijk. Maar ik heb de Puinduinrun min of meer als een (zware) training gelopen, niet als een wedstrijd.

Klimmen, klauteren, lijden. En bij sommige stukken hard doorhalen om de schade te beperken. Uiteindelijk kwam ik in 64 minuten over de meet. Geen geweldige tijd maar gelet op mijn huidige vorm en het bewust ingehouden lopen viel het mij niet eens erg tegen.

Een beetje uitgelopen, gedoucht en omgekleed en in het clubhuis wat nagepraat met Paul K., Jan G. , Marjolein (die goed had gelopen maar nèt buiten de prijzen is gevallen) en Saskia van Vught, de sympathieke nationale topper die vandaag het parcoursrecord van de dames - dat op naam van Sanne Broekema stond, die nu overigens eerste dame op de 7,5 km. werd - met zes seconden brak.

Winterbierfestival

En dan was er weer het Winterbierfestival in Gouda, wat inmiddels een heuse traditie is geworden en evenals vorig jaar op dezelfde dag als de Puinduinrun plaatsgreep. Het was een echt mannengroepje dat die kant opging. Behalve organisator Frank, waren Erik G., Frits B., Paul K. (dezelfde van daarnet, hij had ook de Puinduinrun gelopen) en Jan L. van de partij. We hadden afgesproken in de hal van station Den Haag CS. Jan e Frits bleken al in Gouda gearriveerd te zijn, Paul kwam later.
In de hal troffen we Ruud Verhoef, die ook de Puinduinrun had gelopen, in een fraaie tijd overigens. Het is alweer zo'n tijd geleden dat ik met een medeblogger op de foto stond, dus deze moest even gemaakt worden al is-ie erg vaag geworden. En we hadden nog geen druppel gedronken...

De voetgangerstunnel bij station Gouda bleek ondergelopen, maar dat was nog vóór het bierfestival...

Er viel weer heel wat bier te genieten deze middag, wel 82 soorten werden aangeboden. Al die biertjes worden in diverse kleinschalige particuliere Nederlandse brouwerijtjes gebrouwen. In het info-boekje dat je bij de ingang krijgt mèt een proefglas en wat plastic munten, staan de namen van alle biertjes met een omschrijving hoe ze smaken. Maar ja, 82 biertjes proeven lukt echt niemand, de meesten houden het bij vijf, zes glaasjes. Er zitten heel pittige biertjes bij met een alcoholpercentage van 9 of 10 procent, een enkele zelfs meer dan 11 procent.

Iedereen kiest uit het grote assortiment weer andere biertjes, zelf koos ik Haagse Harry's Winter van brouwerij ABC Beers (Aroma mout, kruidig en geroosterd brood. De smaak is zoet, fruitig met een licht-bittere nasmaak).
dan de Texelse Stormbok van de Texelse brouwerij, een donker gebrouwen bier waarbij duinwater, texelse gerstemout, gebrande moutsoorten, kandij, hop en gist zijn gebruikt. Een robuust biertje voor de ware liefhebber!
Verder Winter van brouwerij Hoeksche Waard, een blond winterbier met een moutig aroma, iets zoetig met licht hopbitter en de smaak van rijpe gele peren en perzik.
Verder de Klap van de Molen van brouwerij De Molen, een diep roodbruin kruidig winterbier. Redelijk zoet, mooie bitterheid en een gebalanceerde subtiele kruidigheid van kaneel, cardamon en laurier.
Laatste biertje was de Quadruppel Oak aged van brouwerij Koningshoeven, vers gerijpt op eiken vaen waarin witte wijn heeft gezeten. Prima biertje ook met een smaak van licht eiken, koffie/tabak en witte wijnaroma's.

Wij kwamen trouwens ook aardig wat bekenden tegen waaronder Angelo die zeer snel kan lopen maar altijd voor zichzelf loopt en al een tijd geblesseerd is, en Hans die in de organisatie van de Hash House Harriers Den Haag zit en voor wie ik vele jaren geleden een ontwerp voor een t-shirt heb gemaakt.

Om kwart over vijf gingen we weer naar Den Haag met de trein. We waren met z'n allen beduidend joliger dan op de heenweg, maar kennelijk vonden onze medepassagiers dat niet storend, integendeel. Eenmaal in Den Haag, liepen wij vanaf het station via stadhuis en bibliotheek naar de Wagenstraat. Daar sloten we de dag in stijl af bij 'De Chinees' (restaurant Harvest, nadat een ander restaurant helemaal vol zat).

Testloop

Prestatieloop Laan van Poot vroeger en nu - 40 jaar later!

Vanmorgen was er een testloop aan de Laan van Poot over 5, 10 of 15 kilometer, naar keuze. Ik heb voor de 0 kilometer gekozen, enerzijds omdat ik nog wat last heb van mijn rechterknie vanwege die val afgelopen woensdag, anderzijds omdat ik morgen de Puinduinrun zou gaan ga doen.

Ik loop die Puinduinrun morgen heel rustig-aan, puur recreatief - voor zover je zo'n helletocht recreatief kunt lopen - want alhoewel het een stuk beter gaat met de knie, ben ik nog steeds verkouden, heb een zeer plekkie in mijn rug en afvallen lukt mij niet in dit seizoen. Kortom: lekker krakkemikkig, dus forceren is wel het stomste dat ik kan doen. Wel heb ik gisteren nog geprobeerd mijn startnummer te slijten aan een groepsgenoot maar die had inmiddels andere afspraken. Dus toch maar proberen, het blijft een mooi avontuur!

Maar vandaag was dus de testloop en ik moet zeggen dat het best leuk is om naar te kijken. Op diverse punten heb ik wat foto's van de deelnemers gemaakt. Deze staan nu allemaal in Mijn Album.

The Artist: stil genieten

Zijn er nog films die zowel grote publiekstrekkers zijn en toch niet voldoen aan hedendaagse criteria, zoals 'cool-vette' special effects, 3d, erupties van donderend lawaai en extreme gewelddadigheid? Je zou zeggen van niet, maar mis: ze bestaan nog.

Zo ging ik vandaag met mijn vrouw naar The Artist, een film die in het Haagse Filmhuis draait en dus per definitie een goede film is, sowieso volgens cinematografische kwaliteitsstandaarden. En deze film behoort daar zonder meer toe, wat zeg ik, ik vind het een uitstekende film. Hoe is zoiets mogelijk? Het is een zwart-wit film en bovendien een 'stomme' film zoals die in de jaren twintig van de vorige eeuw gemaakt werden.

De film speelt zich af in het Hollywood van weleer en gaat over een acteur - George Valentin - die furore heeft gemaakt in het tijdperk van de stomme film. Wij zien hem aan lager wal raken als de gesproken film zijn intrede doet (de 'talkies') en hij weigert daarin mee te gaan. Valentin (naamsverwijzing naar Rudolf Valentino?) regisseert liever zelf een film volgens het beproefde en altijd succesvol gebleken recept - stomme film dus - en speelt daarin zelf de hoofdrol. Deze film flopt echter jammerlijk. De jonge starlet Peppy Miller die min of meer bij toeval door Valentin zelf in de filmwereld is geïntroduceerd, groeit daarentegen uit tot een ware filmdiva. Zij zet alles op alles om de carrière van haar vroegere mentor - voor wie zij ook liefde voelt - weer op de rails te krijgen.

Dit is de kern van het op zich simpele verhaal, ik ga niet in op wat er verder allemaal gebeurt en hoe het afloopt, maar de film is beslist een aanrader. Niet alleen voor cinefielen, maar voor een veel breder publiek. Dat is niet alleen maar mijn mening, dit is inmiddels een feit: in Cannes heeft de film maar liefst 6 Golden Globes behaald en is een groot kanshebber voor de Oscars dit jaar.

Alle ingrediënten voor een succesvolle film zijn aanwezig: nostalgie, humor, liefde en romantiek, ontroering. En, wat heel bijzonder is: er wordt geen woord in gesproken, wat er wordt gezegd is te lezen in van die ingekaderde teksten zoals deze ook in de vroegere stomme film werden ingemonteerd.  De enige geluiden die je hoort zijn de muziek - helemaal in de stijl van die tijd - en de geluiden die Valentijn hoort in een droom waarin zijn angst voor het komende 'geluidstijdperk' heel goed tot uiting komt: een glas dat wordt neergezet, het opgewonden gegiechel van een stel meiden die langs paraderen, het geluid van een exploderende bom wanneer een veertje de grond raakt.

Prachtige rollen van Jean Dujardin als George Valentin en Bérénice Bejo als Peppy Miller. Maar we zien ook heel even Malcolm McDowell van de jaren-60 klassieker 'A Clockwork Orange'. Een heel bijzondere, mooie en uiterst grappige rol is weggelegd voor het hondje Uggie, in de film de onafscheidelijke Jack Russell van Valentin, dat op commando 'dood' kan liggen en zijn baasje van een wisse dood redt. Het diertje - 10 jaar imiddels - heeft al een prijs gewonnen voor 'beste hondenrol'.

Wie zich even wil laten onderdompelen in de tijd van de jaren twintig van de vorige eeuw, of gewoon een fijne mooie film wil zien, aarzel niet! Ga zien, die film.

Brokkenpiloot op drift

Het was een wonderlijke trainingsavond woensdag. Aanvankelijk had ik het idee om niet met de groep mee te trainen, maar voor mijzelf. Aan de ene kant omdat ik verwachtte dat het een zware training zou worden en mijn bronchieën dit niet zouden trekken, aan de andere kant omdat ik verwachtte later thuis te zijn. Eerst moest ik namelijk kaartjes kopen voor een concert in 'De Boerderij' op 3 februari, Frank en ik gaan daarheen. Ik wist niet waar ik die zo snel kon krijgen. Ja, op internet staan allerlei voorverkoopadressem maar die informatie is in veel gevallen niet meer up to date. En  oh ja, het zou gaan regenen woensdagavond, zeker aan de kust, en ik heb een hekel aan trainen in de regen.

Welk concert? Oh, van een Britse groep uit lang vervlogen tijden, weliswaar niet van de naam en faam van 'een' Beatles of  'een' Stones, meer een alternatieve groep die folk, klassiek, pop en rock in hun muziekstijl en nummers verwerkten. Curved Air, met het nummer 'Backstreet Luv' (hieronder) scoorden zij destijds een grote hit.


Maar de bronchitis is wel wat minder geworden, de kaartjes kon ik - na een vergeefse poging bij een GWK-kantoor - doodgewoon kopen bij de Free Record Shop in de hal van station Den Haag Centraal. En de laatste smoes ging ook niet op, want nadat ik thuis de buienradar had geraadpleegd, bleken uitgerekend tijdens de training - van 19.00 uur tot 20.30 uur - de ergste buien overgetrokken te zijn.

Dus zonder smoesjes liep ik van huis via de Zonnebloemstraat naar de club, waar een vrij grote groep klaar stond voor de training van deze avond: een duurloop met wat langere versnellingen, zeg vier minuten per keer. Door het gekwakkel van de laatste twee weken was ik nog niet in bloedvorm en bleef bescheiden achter de groep hangen. We liepen via de duinen naar Kijkduin, van daaruit naar de de Ockenburghstraat waar meteen de eerste lange tempoloop werd gehouden. Rechtdoor tot even voor Madestein, waar we in tempo het pad omhoog gingen totdat we het hoogste punt, de loopbrug van een viaduct, bereikten en van daar uit weer terug naar beneden. So far, so good. Maar op de terugweg werden weer wat tempo's ingelast en toen geloofde ik het wel. Nee, de conditie is niet meer wat ie geweest is, maar dat komt wel weer.

Bij Kijkduin raakte ik de groep uit het oog en ben via de duinen teruggelopen naar de Laan van Poot. Daar kwam ik onze groep weer tegen, net bezig met de rek- en strekoefeningen ter afsluiting van de training. Daarna ben ik naar huis gelopen om mij te wassen en om te kleden, een eindweegs samen met Margreet. Echter aan het eind van de Zonnebloemstraat maakte ik een enorme klapper, ik viel hard en plat op de weg en schoof nog een metertje of wat door. Zo, dat kwam aan. Ik verrekte van de pijn in mijn knieën, ze stonden in brand maar mijn trainingsbroek was niet beschadigd. Thuis zag ik dat de knieën ook niet geschaafd waren, maar ze waren wel dik geworden, vooral de rechterknie. Nu maar eens kijken hoe zich dat gaat ontwikkelen, misschien gaat het wel ten koste van de Puinduinrun dit weekend. We zien wel. Ik ben toch, met bij elke trap pijn tijdens het buigen van de knie, weer teruggefietst naar de club om wat te drinken. En daar was het toch weer heel gezellig. De ludieke barcommissie (met o.a. Cor, Chris en spreekstalmeester Ruud) was weer aan de beurt en hadden ditmaal een loterij geregeld met heuse prijzen.

Later, samen met Paul K., weer op de terugweg, toen zag ik ook dat op de plek waar ik gevallen was een grote scheur dwars over de weg liep met een verhoogde rand.

Dinsdag was trouwens de Nieuwjaarsreceptie van onze zaak. De gebruikelijke mooie opstekers van de leidinggevenden, champagne en andere drankjes. Er was zelfs een heuse patatkraam ingehuurd, waar je niet alleen voortreffelijke bruingebakken krokante patat kon krijgen maar ook uitstekende kroketten en dergelijke...

Kriebels rond de luchtpijp

De foto hieronder is niet heel bijzonder, maar wel wanneer je je bedenkt dat hij op zondagmiddag 15 januari 2012, hartje winter, is gemaakt. Naar mijn weten staken de crocussen nooit eerder zó vroeg hun kopjes boven de aarde uit. Maar ja, we hebben natuurlijk wel een buitengewoon zachte winter. Nu is dat de laatste decennia ook weer niet zo uitzonderlijk, vanaf de jaren negentig van de vorige eeuw waren de winters griezelig zacht, ook al hadden we in die periode een elfstedentocht en was de winter van 2010/2011 zeer sneeuwrijk. Zondag was een prima dag voor een duinwandeling. De mooie Westduinen, die op dit moment door graafmachines en bulldozers volkomen omgeploegd en dus vernietigd lijken te worden. Hopelijk bedriegt de schijn, want al dat gegraaf zou er juist toe moeten leiden dat de Westduinen in hun oorspronkelijke natuurlijke staat worden teruggebracht.

Maar vandaag, op maandag (Blue Monday las ik overal, persoonlijk heb ik daar weinig van gemerkt) was het zowaar wat kouder. Een beetje kouder maar, het stelt nog niet veel voor: lichte vorst in de nacht en een paar graden boven nul overdag. Daarbij scheen de zon, het was gewoon een heel plezierige dag om er op uit te trekken. Tussen de middag even gewandeld op het veldje achter ons kantoor, en 's avonds naar de club om te trainen. Ik voelde mij fysiek wel beter dan het afgelopen weekend, zij het dat er rond mijn bronchieën nog wat vastzittende slijm zat dat met wat hoesten kon worden opgelost. De benen voelden echter niet meer zo zwaar en lamlendig aan.

In tegenstelling tot vrijwel alle andere keren, waren de mannen vandaag in de meerderheid, althans in onze groep. Naast Wim waren dat Hans, Dick, Jos, Rob en Fred. Er waren slechts twee dames, Ellen en Ellis. Deze avond was er baantraining. Eerst een kwartiertje inlopen, daarna deden wij aan de tribunekant van de baan wat oefeningen en versnellinkjes inclusief loopscholing. Dit ter voorbereiding van het programma.

Zonnige winterse zondag in Westduinen

De tempo's bestonden uit drie series volgens het schema: 200-400-600-400-200 meter, met telkens zo'n anderhalve minuut tussenpauze en wat meer minuten tussen de series.
Het was niet de bedoeling om erg hard te gaan. Geen probleem. Mocht dat al de bedoeling zijn geweest, dan was dat in mijn geval niet gegaan. Ik hield mij aardig gedeisd in de achterhoede wat hoegenaamd geen moeite kostte. Zodra ik probeerde iets aan te zetten, begon ik te hijgen als een stoompaard en piepten mijn bronchieën als een nest jonge vogeltjes.

Toch ben ik blij dat ik de training heb volbracht, al heb ik maar twee series compleet afgewerkt en de derde serie - in overleg met Wim - steeds de eerste 200 meter van elk tempo. Na afloop nog wat uitgelopen op het grasveld achter het clubhuis, daarna liep ik met Rob een stukje op huiswaarts.

Oud in Het Dolhuys

Graag had ik wat meer loopverhalen geplaatst, maar de verkoudheid heeft een hoop roet in het eten gegooid. Zo zou ik vandaag hebben deelgenomen aan een trailrun-training in Soest met onder andere Gert Noordhoek, een lange duurloop (30 km) over een natuurlijk en waarschijnlijk hier en daar moeilijk begaanbaar parcours. Die dertig kilometer was op dit moment sowieso teveel van het goede geweest maar fysiek was ik überhaupt niet in staat geweest om te gaan hardlopen. Andere keer beter.

Wel ben gisteren (zaterdag) naar buiten geweest, sterker nog: de reis ging naar Haarlem om wat cultuur te snuiven. En frisse lucht, het weer was zeer fraai, zonnig zelfs. Doel was ditmaal Museum het Dolhuys, een museum waar ik nooit eerder ben geweest. De reis erheen ging met de sprinter van CS Den Haag naar Haarlem. Altijd een mooie stad om doorheen te wandelen, waarbij het eerst, na het verlaten van het station, altijd onvermijdelijk richting Grote Markt gaat om bij etablissement Brinkman - in het verleden door illustere gasten als Godfried Bomans en Harry Mulisch veelvuldig gefrequenteerd - te lunchen. Ditmaal was geen uitzondering, al is het nu bij cappucino en thee gebleven. Daarna hebben we (ik was weer eens op reis met 'museum-vriendin' Karin) op de markt wat rondgestruind.

En passant, bij een kraam waar 'originele Franse producten' werden verkocht, ben ik er letterlijk in gestonken, want daar kocht ik twee bollen gerookte knoflook en even verderop, bij zo'n echte warme bakker, een brood met zonnebloempitten voor thuis. Naderhand, op de terugweg, hebben we bij een goedverzorgde lunchroom Jette gelunchd, pompoensoep met brood. Echt goedkoop was de soep daar niet, maar wel smakelijk.

Museum Het Dolhuys bleek niet in de buurt van de Grote Markt te liggen, waar de meeste musea zich bevinden, maar aan de andere kant van het station. Het staat in een parkachtige omgeving, een glooiend plantsoen met een plas waarin vele soorten watervogels bivakkeren. Met de museumjaarkaart zou het gratis toegankelijk zijn, maar we moesten toch € 1,50 toeslag betalen. Dat gebeurt de laatste tijd wel meer, of het met de bezuinigingen te maken heeft, geen idee. Maar het was het wel waard, zo bleek snel.

Het Dolhuys is het museum van de psychiatrie in Nederland. Als bezoeker kun je hier de grenzen tussen 'gek' en gezond, normaal en abnormaal ervaren. De verhalen van (ex)patiënten over wat hun ziekte voor hen betekent (dat zie je ook in presentaties, vaste opstellingen, films en videobeelden), waren de leidraad voor de vormgeving van het museum.

In de vaste presentatie zie je hoe de psychiatrie en de positie van de patiënt in de loop der tijden veranderden. Uiteindelijk blijkt dat abnormaliteit veel vaker voorkomt en dus 'normaler' is dan de meeste mensen denken. Zo blijkt maar liefst één op de vier Nederlanders klant van de Geestelijke Gezondheids Zorg (GGZ) te zijn.

Erg interessant allemaal! Echter was voor ons de directe aanleiding om het Dolhuys te bezoeken een tentoonstelling die tot maart te bezichtigen is. De tentoonstelling gaat over de kunst van het ouder worden en is getiteld 'WIJ ZULLEN DOORGAAN’.  De tentoonstelling wil beeldvorming over ouderen ter discussie stellen. De gedachte achter deze expositie is dat in 2011 de eerste lichting babyboomers met pensioen gingen. Het is de generatie die in de jaren zestig voor het eerst in de geschiedenis een eigen jeugdcultuur vormde. De rebelse jongeren van weleer, de hippies en provo's, zijn de nieuwe ouderen. Hoe ervaren zij die ouderdom en hoe gaan zij daar mee om? Die vraag staat centraal in de tentoonstelling die van 24 augustus 2011 tot en met 4 maart 2012 te zien is.

De tijd dat ouderen na hun pensioen achter de geraniums gaan zitten, is voorbij. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk, maar de bezoeker ontmoet met name inspirerende ouderen, die met hun persoonlijke verhaal vooroordelen over ouderdom wegnemen. Tegelijkertijd krijgen ook de babyboomers te maken met de aftakeling van lichaam en geest. In de tentoonstelling komen het ouder wordende brein en de ziekte Alzheimer aan bod.

Gerenommeerde kunstenaars brengen ouderdom in beeld. Van fotograaf Erwin Olaf is een serie portretten van sexy geklede dames te zien. Kunstenares Anne Verhoijsen portretteert zichzelf op 55-jarige leeftijd op zes verschillende leeftijden. Ook is er een serie erotische foto’s van bejaarde stellen, gemaakt door Marrie Bot. Verder een indringend project over dementie van Gerrino Mulder en fotograaf Bert Verhoeff en zie je foto’s van ‘Persbureau op lokatie’ in Eickendonck, klinische afdeling voor langdurige behandeling van psychiatrische patiënten van 55 jaar en ouder, door Lino Hellings.



Verder vond ik de filmpjes die regisseur Nova van Dijk maakte van onder andere kunstschilder Jan Sierhuis en acteur Peer Mancini, die vertellen over het ouder worden, interessant en ontroerend.

Ter gelegenheid van de tentoonstelling is er ook een speciale krant verschenen die de bezoekers mee naar huis mogen nemen. Het is best een interessante krant vind ik, met interviews met Freek de Jonge, Ciska Dresselhuys, Dick Swaab, Jef Rademakers en Carry Tefsen die blij is met haar nieuwe kunstheupen. "Ik loop als een kievit over het toneel,’’ verklaart de inmiddels ook alweer 72-jarige actrice.

Ik vond de expositie erg de moeite waard. Als je de gelegenheid hebt, ga eens kijken en trek vooral wat tijd uit voor het bekijken van de filmpjes hier en daar.

Het museumcafé is ook erg leuk om even te gaan zitten en wat te gebruiken. Grappig ingericht, aardig personeel, en het gebak is zelf-gemaakt.

Derek en de dominees

Het is wat rustig op dit blog de laatste dagen. Gisteravond was er redactievergadering van ons clubblad bij Henk V. aan de Frankenslag, we hebben onder het genot van koffie met appeltaart en daarna wat biertjes met een knabbeltje de lijnen voor het komende jaar uitgezet en de taken verdeeld. Maar zowel tijdens als na deze sessie (ik was met de bus gekomen en werd door Jan thuisgebracht) speelde mijn verkoudheid fors op. Zo ook vandaag, ik moest mij zelfs ziek melden. Het was een beetje landerig dagje. Maar wat dvd’s bekeken: Jacques Brel in Olympia uit 1966, King Crimson live, wat Wordfeud gespeeld (jaja, ook ik ga met mijn tijd mee ;-)…

En dan nog iets. Ik wilde het er eigenlijk niet over hebben omdat er al genoeg over gediscussieerd wordt op internet, maar het hield mij – met vlagen - wel bezig de laatste dagen. Met buitengewone belangstelling – en zelfs met een persoonlijke inbreng hier en daar – heb ik de discussie gevolgd naar aanleiding van de ‘ontmaskering’ van Derek Ogilvy in het VARA-programma RamBam. Nou stelde die ontmaskering niet veel voor, sterker nog: niets, maar alleen het nieuws vooraf was aanleiding voor de sceptische goegemeente om zich bloeddorstig op de schotse paragnost te werpen. Eindelijk een zwakke plek gevonden! Weg met die charlatan!

Laat ik eerlijksheidshalve vertellen hoe ik persoonlijk tegenover Derek sta: ik heb altijd wel belangstelling gehad voor wat mensen als hij doen, ik sta er zogezegd wel voor ‘open’. En dat komt omdat ik mij van jongs af aan heb verdiept in zaken als astrologie, de I Tjing, de boeken van Rudolf Steiner, Krishnamurti en Bo Yin Ra, tijdschriften over de randgebieden van de wetenschap (zoals Bres), kortom die hele enigszins oosters-georiënteerde mikmak (zouden nuchtere Nederlanders zeggen). Waarom? Niet als een vlucht uit de realiteit, integendeel, het ging mij eerder om de realiteit, of liever gezegd het leven zelf, beter te doorgronden. En soms maak je zelf dingen mee, wonderbaarlijke toevalligheden, voorspellende dromen (heel af en toe), opmerkelijke invallen. En je hoort van anderen bijzondere verhalen. Mijn ‘basisgeloof’ is het ‘ietsisme’, een weten dat de realiteit veel meer is dan wij met onze zintuigen kunnen waarnemen. Maar ik geef toe: dat is een ‘gevoel’, een innerlijk weten maar wetenschappelijk is dat niet hard te maken. Hoeft ook niet, overigens geloof ik niet dat de wetenschap ooit alles zal kunnen verklaren.

Maar wat vind ik nou zelf van die Derek? Als babyfluisteraar vind ik het wel interessant wat hij doet, volgens mij een combinatie van intuïtie, sensitiviteit en psychologisch inzicht. Ik denk dat hij goed werk doet en ouders een flink stuk op weg helpt bij het begrijpen en het opvoeden van hun lieveling.

Wat de tv-show betreft, ik zie steeds hetzelfde format , een bekend gegeven bij commerciële omroepen. Dat Derek een show bij RTL heeft is niet omdat de leiding nu zo ontzettend ‘gelooft’ in zijn gaven, maar omdat het programma erg veel kijkers trekt. Leuk voor de adverteerders en kassa voor RTL. En voor Derek uiteraard, evenals Char is het zakelijke hem niet vreemd. So Far, So Good. Vervolgens zie ik een show met een boel hokus pokus, Derek die zich eerst in een lege zaal concentreert waarbij steeds dezelfde voice-over met steeds dezelfde woorden en op steeds dezelfde bezwerende toon vermeldt dat ‘Derek meteen contact krijgt met een geest’. Waarna een programma-onderdeel volgt waarin de paragnost al dan niet, maar meestal wel, rake dingen zegt over mensen uit het publiek. Eerlijk gezegd vind ik dit altijd boeiend om naar te kijken.

Maar ik kan mij voorstellen dat sceptici (de meerderheid) dit alles maar een hoop voorgekookte show en flauwekul vinden en de ‘gelovigen’ zullen meegeven dat het om niets anders draait dan trucage, coldreading en andere psychologische of goocheltrucs, kortom bedrog. Of zij verwijzen naar Derren Brown, een ‘collega’ van Derek die aangeeft dat het allemaal niets anders is dan trucs, en niets te maken heeft met ‘The Spirit World’. Tja, het is dan gewoon een kwestie van wel of niet willen geloven. Wie wel wil geloven blijft geloven en heeft daar vaak goede persoonlijke argumenten voor, wie toch al niet geloofde zoekt net zo lang tot hij/zij de stok heeft gevonden om de hond (in dit geval Derek) te slaan. Ieder mens gaat nu eenmaal uit van zijn eigen (al dan niet bewuste) overtuigingen.

Wat mij echter het meest overtuigt van Dereks ‘kunnen’ zijn de fragmenten waarbij hij gezinnen thuis bezoekt, meestal waar een gezinslid overleden is. Hij voelt en zegt dan dingen waarvan je denkt: héé, dit is heel bijzonder wat hier gebeurt, dit is niet verklaarbaar. Hier is geen coldreading in het spel omdat de informatie die hij ‘doorkrijgt’ heel specifiek is en soms zelfs niet eens bekend aan de familieleden. Ook het commentaar achteraf van betrokkenen, die na de reading helemaal ‘om’ waren, lijken oprecht en niet ingestudeerd.

Maar juist omdat er best het een en ander voor en tegen de kunsten van Derek valt aan te voeren, verraste mij vooral de stelligheid en de negatieve, agressieve toon, soms zelfs regelrechte botheid, van de sceptici mij. Op diverse fora gingen complete beerputten open. De verontwaardiging en de woede waren niet van de lucht. Hoe een normaal mens in godsnaam in zulke flauwekul kon geloven! En dat men altijd al geweten heeft dat Derek een bedrieger is die veel geld verdient over de ruggen van domme, labiele of anderszins kwetsbare mensen. “RTL-volk” dat in groten getale naar de shows van de Schotse showman-paragnost komt, en daar dik geld voor betaalt.

Tja, ik moest wel een beetje glimlachen toen ik vanavond een reportage zag van een andere ‘gelovige sekte’ die in groten getale naar hun goeroe, Richard Dawkins, kwamen en aan zijn lippen hingen. Dawkins volgelingen zijn intelligente studenten en jonge wetenschappers, die heilig in de evolutie ‘geloven’ en afkerig zijn van het idee dat er aan het leven een ‘Intelligent Design’ ten grondslag ligt. Misschien zijn het dezelfden die positief staan tegenover de denkbeelden van Swaab (heel kort door de bocht: “alle bewustzijn zit in de hersenen”), en niets moeten hebben van wetenschappers als Pim van Lommel (die de gedachte dat het bewustzijn los van de hersenen kan functioneren aannemelijk heeft gemaakt).

Ach, een ieder gelooft kennelijk toch waar hij of zij zich het lekkerst bij voelt, en dat moeten we dan kennelijk maar zo laten …

Bromgieters(?)

Zo druk als woensdagavond was het zelden bij de vereniging. Vlak voor zeven uur, het tijdstip waarop de trainingen van de loopgroepen beginnen, leek het clubhuis bijna uit zijn voegen te barsten. Kennelijk zijn heel wat mensen 2012 gestart met goede voornemens, bijvoorbeeld door te gaan trainen voor de City Pier City Loop, 10 kilometer of de halve marathon. En het weer zat ook mee, zij het dat het aanvankelijk behoorlijk motregende.

Ik was er ook, maar ik voelde mij niet fit, een wat vermoeid en pijnlijk lijf en stevige hoestbuien zo nu en dan. Koorts had ik echter niet, dus maar proberen. Er stond een vrij zware training op het programma, met lange tempo's: 5 min. - 10 min. - 5 min. - 10 min. - 5 minuten. Bij het inlopen voelde ik al: "dat gaat 'm niet worden". Inderdaad bleef het bij proberen, nog bij het inlopen, na amper één kilometer, haakte ik af en ging voor mijzelf lopen. Het werd een uiterst rustig duurloopje, hooguit 70 minuten met onderbrekingen (stukjes wandelen), en bij elke stap piepten de bronchieën dat het een aard had. Ik kon nog geen vier meter versnellen, gewoon ademtekort.

Laat ik er geen drama van maken, iedereen is weleens verkouden, en in dit seizoen krijgen velen een beurt. Maar ook de nazit hield ik niet lang vol, om tien uur ging ik al naar huis. Wat in een stoel gehangen met een paracetamolletje, zelfs te lamlendig om naar bed te gaan. Maar een beetje naar Paul & Witteman gekeken. Ik kijk altijd, maar wat het is weet ik niet, misschien vanwege het late uur, ik betrap mij er op dat ik het vaak niet helemaal meer uitkijk. Ook blijf ik het vreemd vinden dat velen Knevel en Van der Brink (de zomerse P&W) zoveel minder waarderen, want zij kunnen mij zowel wat de gasten, onderwerpen als toonzetting betreft nèt iets meer 'triggeren'.

Varia

Het waren drukke dagen maar ook dagen waarin geen dingen gebeurden die uitgesproken 'blogwaardig' waren. Wel kan ik melden dat mijn oude blog min of meer 'terug' is maar ik durf daar nog niet ondubbelzinnig naar te verwijzen. Zelf heb ik nog wat moeite met de lay-out daarvan, maar dat is een kwestie van persoonlijke smaak. Hoe dan ook zal ik daar de komende dagen, misschien zelfs weken, nog flink aan moeten te sleutelen. Wel is dat blog via een smartphone beter leesbaar dan het onderhavige, vooral vanwege de smalle rechterkolom waarin de blogberichten worden geplaatst. Maar ja, ik ben zelf niet zo dol op zo'n smalle kolom. Nou vooruit, toch maar even de link: http://www.fredgonn.weblog.nl/ . Het voordeel is wel dat het archief (vanaf 2004) weer terug is, al ontbreken er hier en daar nog afbeeldingen. We zijn er nog niet!

Voor der rest heb ik de afgelopen dagen telkens een stukje gelopen. Zondag, daags na de zware oliebollencross, een uurtje, maandag een half uurtje (omdat mijn zwager bij ons logeert en kwam mee-eten ben ik niet gaan trainen met de groep) en dinsdag eveneens een half uurtje, tussen de middag in Hilversum, samen met collega Siebrand.

Ook wordt het een weekje van vergaderen, zo was er gisteravond een bijeenkomst van de redactiecommissie van het jubileumboek, en donderdag wordt er vergaderd over het clubblad, dus er is werk aan de winkel. Vandaag (woensdag) wel weer lopen bij de club, al ben ik flink verkouden (veel hoesten en zo), dat had ik dus kennelijk afgelopen zaterdag, tijdens de Oliebollencross, onder de leden. We zien wel hoe het gaat.

Oliebollencross en Nieuwjaarsreceptie

Zaterdagmiddag niet lekker een crossje gelopen. Nou ja, crossJE, het was een cross van acht kilometer oftewel vier ronden met veel geklim en geloop door het mulle zand van het beruchte duinvalleitje en paardenpaden.

Maar eerst zijn er wat foto's genomen van de deelnemers aan de korte cross (twee ronden), de meesten hadden het ook op deze afstand behoorlijk zwaar. Het weer was echter best redelijk, de zon scheen en er stond weliswaar een flinke koude wind maar de duinen gaven hier en daar beschutting dus tijdens het lopen had je daar niet zo veel last van.

Niet dat dit wat mij betreft veel uitmaakte: van meet af aan ging het niet lekker, liep ik constant 'boven mijn adem' met al na één kilometer een stop omdat de veter van mijn rechterschoen los was gegaan, de uiteinden daarvan zwiepten bij elke stap driftig heen en weer. Maar ik kwam daarna niet echt op gang. Wat een gezwoeg vandaag, wat een verschil met de kerstcross twee weken geleden. Acht kilometer lang hijgde ik als een stoomlocomotief en bij elke keer heuvel-op moest ik wandelen. En ja, de smoes is al gereed en voorspelbaar: de winterkilo's!

Maar goed, de cross is volbracht, niet in 35 tot en met 41 minuten zoals mijn overige groepsleden, maar in dik 44 minuten. Heel wat mensen die ik bij de kerstcross met gemak achter mij liet finishden vandaag met eenzelfde gemak (nou ja) ruim vóór mij. Toch is het een cross waaraan ik altijd mee zal blijven doen omdat het een èchte clubcross is en bovendien vooraf gaat aan de jaarlijke
nieuwjaarsreceptie. Traditie kortom! Winnaar van de lange cross werd overigens Marc Rotsaert van De Koplopers en 'onze' Ellen Oostvogel werd eerste bij de dames. Mooie prestaties!

Na de cross heb ik mij snel gedoucht en ben naar huis gegaan om mij in smoking te hullen. Jazeker, evenals tijdens het kerstdiner 'van de zaak', dan doet dat nog eens dienst. De rest van het jaar hangt het werkeloos in de kast. Wederom op de fiets naar de club, al hoort er bij een smoking feitelijk een limousine maar er zijn zo van die dagen dat ik daarover niet kan beschikken.

Wat was het gezellig op de club, en wat was het druk, heel druk. Een geweldige opkomst! Met veel oude getrouwen. Uiteraard eerst het officiële gedeelte met een toespraak van voorzitter Ruud, daarna speeches van Dick en Carel en het in de bloemetjes zetten van de top-atleten en de top-vrijwilligers van de vereniging. De Hans Hendriks Beker die elk jaar wordt uitgereikt aan de atleet, groep atleten of commissie die het afgelopen jaar uitzonderlijk gepresteerd heeft, ging ditmaal naar Khalid Choukoud. Hij werd dit jaar onder meer Nederlands Kampioen op de 10 kilometer en ook bij diverse veldlopen heeft hij grandioos gepresteerd.

Bestuurslid Dick Witmont ging in op de vele ideeën en suggesties die door de clubleden zijn ingediend en verband houden met het 100-jarig bestaan van onze vereniging. Dat is "pas" in 2013 maar voor je het weet is het zover. Het zal ook in dat opzicht een pittig jaar worden want er moet veel georganiseerd en uitgewerkt worden.

Van vijf tot zes uur was het 'Happy Hour' waarin gratis gedronken kon en mocht worden en, voor zover men dat nog kon opbrengen, kon er genoten worden van de prima rijk met krenten gevulde oliebolletjes van onze trainer en trainerscoördinator Wim Hartman die gisteren ook in de bloemetjes is gezet wegens 25 jaar buitengewone verdiensten. En na deze feestelijkheden werd er zowaar nog gedanst en gingen de voetjes voor de tweede maal die dag van de vloer, zij het nu binnenshuis.

Voor de storm uit

Pfoei, de buienradar beloofde niet veel goeds: het westen van ons land zou heel wat water en wind te verwerken krijgen deze woensdag, vooral later in de avond. Echter in de vooravond zou het meevallen. Dat was betrekkelijk, want toen ik om zes uur thuiskwam viel er al aardig wat hemelwater. Ik kleedde mij om en besloot wat eerder te gaan trainen. In mijn eentje, ja. Lijkt wat asociaal maar dat viel wel mee, naderhand heb ik de schade ingehaald. Weer even een snelle blik op de buienradar geworpen: héé, tussen 18.25 en 19.10 uur geen onheilspellende grijze of, erger nog, blauwe, oranje of paarse plekken boven Den Haag. Later wel! Dus het was letterlijk een kwestie van tussen de druppels doorlopen om droog te blijven.

Gek toch, vroeger (daar komt-ie weer!) kon het weer mij niet ruig of slecht genoeg zijn: storm, sneeuw, zelfs regen, het deerde mij niet. Lekker juist, dat afzien! Maar tegenwoordig hoeft het voor mij niet. Nou ja, storm en sneeuw, allah, maar regen: ik vind het maar niks.

Maar goed, ik ging dus lopen en het ging best lekker, het werd een pittig duurloopje van pakweg 70 minuten. Het tempo was voor mijn gevoel behoorlijk, en er zat op het laatst zelfs een versnellingsloopje van vier minuten in. En het bleef zo goed als droog! De route? Tja, waarom vergeet ik nou steeds mijn horloge in te stellen, dan hoef ik alleen maar het routekaartje te downloaden. Heb ik meteen een plaatje bij dit praatje. Maar ik kan het ook wel opschrijven. De route liep van de Zonnebloemstraat linksaf de Bosjes van Pex in, op het pad parallel aan de Sportlaan, en zo liep ik door naar Meer en Bosch. Daar heb ik een stukje doorgelopen tot aan de Laan van Meerdervoort, van daaruit naar de Ockenburghstraat in oostelijke richting en bij de Monsterseweg naar rechts, brug over weer naar rechts landgoed Ockenburgh in en daarna langs de puinduinen en via de Laan van Meerdervoort weer terug naar huis. Bent u nog wakker? Tja, voortaan toch maar een plaatje van het kaartje...

Na afloop van de training - want ja, zo zijn we ook wel weer - uiteraard gedouchd, wat achter de pc gezeten, soep gegeten, koffie gezet en gedronken, regenpak aan en naar de club. Het was tegen half tien inmiddels en het regende behoorlijk, dus dat pak was bepaald geen overbodige luxe. Bij de club was het ouderwets gezellig, al waren de meeste mensen van Groep 5 al naar huis en had Wim, onze trainer, nog een appeltje met mij te schillen.

Dat bleek een behoorlijk zuur appeltje, want er was geen goed verslag met foto's van het afgelopen - zeer geslaagde - trainingsweekend in Hoenderloo in het clubblad opgenomen. Ik had het beloofd en inderdaad, er was iets misgegaan. Ik had er wel iets over geschreven op mijn eigen weblog en ook de uitslagen die ik van Wim had gekregen zijn op de website geplaatst, maar in het blad is een en ander onderbelicht gebleven. Foutje, niet bedankt...

Verder nog wat nieuwjaarswensen uitgewisseld met deze en gene en wat biertjes gedronken. Terug naar huis was het gelukkig droog, en ook de wind viel (nog) mee. Maar de nacht is nog lang en er komt wel het een en ander aan storm en regen deze kant op...

Over hollen en bollen...

Twee januari, het tweede loopje in het nieuwe jaar is zojuist gelopen. De gebruikelijke maandagavondtraining met Groep 5. Gek eigenlijk, ik realiseer mij dat ik nu meer groepsgewijs dan individueel loop, vroeger was dat precies omgekeerd. Maar dit terzijde.

Op het programma stond een duurloopje van in totaal 80 minuten, dat in een redelijk pittig tempo werd gelopen, met wat korte versnellingen. Eerst vijf keer 30 seconden en later, op de terugweg, nog wat van die korte tempo's. We liepen ditmaal via de Nieboerweg en Duindorp naar het havenhoofd. Zo vlak aan de kust stond er een zeer krachtige wind waardoor hoge golven het havenhoofd teisterden. Natte voeten!

Aan het eind van de training liep ik met Ellen - pas terug van een vakantiereis naar China en Vietnam - terug naar huis. Woensdag maar weer eens kijken hoe het dan gaat.

Overdag ben ik gaan werken en heb een zak oliebollen en appelbeignets meegenomen die nog over waren. Echter - maar niet geheel verrassend - hadden mijn collega's letterlijk en figuurlijk de buik vol van die dikmakers dus kon ik 's middags het overgrote deel van de bollen weer mee terug naar huis nemen. Het waren heel goedkope oliebollen van de grootste kruidenier van Nederland, maar het was voor mij een ware AH-erlebnis. Ik vond ze lekker, luchtig, goed gevuld met krenten. Echter had ik met oudjaar ook 10 bollen gekocht die op de zesde (nr. 6!) plaats stonden van de AD-oliebollentest, die van Banketbakker Roodenrijs, en 11 bollen van de gebakkraam aan het Regentesseplein die ook behoorlijk hoog hadden gescoord. Het gekke was dat ik die van Roodenrijs best goed van smaak en structuur vond, maar je kon letterlijk fietsen van de ene naar de andere krent, die van het Regentesseplein hadden wat minder 'gescoord' maar waren beter gevuld. Maar eigenlijk waren zowel de 'goede' bollen als de 'gewone' bollen van AH allemaal zeer goed te eten, om niet te zeggen lekker!

Maar goed, ik wijd hier nu zo over uit om aan te geven hoe betrekkelijk zo'n topscore kan zijn. Ooit had ik oliebollen gekocht bij de jarenlange nr. 1 uit de AD-test, Gebakkraam Richard Visser uit Rotterdam, en daar was inderdaad weinig mis mee. En vorig jaar ging ik naar Delft, vlak bij de Makro, ook zo'n top-kraam. Ook goed. Maar om daar nu speciaal voor naar Rotterdam respectievelijk Delft te reizen (wat ik toen inderdaad gedaan heb), ach....

1 januari 2012

Het begin van het nieuwe jaar! Een jaar waarin wij - naar verwachting - flink de broekriem zullen moeten aantrekken. Een roerig jaar wordt voorspeld waarin bepaalde gebeurtenissen door menigeen met nieuwsgierigheid, angst of een mengeling daarvan zullen worden geobserveerd dan wel ervaren, met in hun achterhoofd denkend aan de voorspellingen van de Maya's. Internet staat er vol van, dit is o.a. wel een aardige site waarin beschreven wordt wat ons mogelijk te wachten staat. Fantasie? Flauwekul? Tja, dat kan en mag men denken, het enige dat ik ervan kan zeggen is dat de Maya's bekend stonden om hun buitengewoon exacte voorspellingen. Maar het is ook een menselijke eigenschap om voorspellingen te projecteren op gebeurtenissen van heden en verleden, dingen 'kloppend' te maken. We zien het wel, persoonlijk lig ik er niet wakker van. De dingen komen zoals ze komen. De geleerden zijn het er in ieder geval niet over eens òf en zo ja, in welke vorm veranderingen zullen plaatsvinden. Het kunnen ook veranderingen ten goede zijn, voorafgegaan door flinke turbulentie.

Zelf is het nieuwe jaar, zoals bij zovelen, ingeluid met muziek, champagne, oliebollen en veel vuurwerk. Ditmaal waren we bij de buren op bezoek, zij hadden een aantal vrienden uitgenodigd. Gezellig, alleen heb ik daardoor 'Youp' gemist. Eerlijk gezegd is oudjaar wel een avond met veel aantrekkelijke tv-programma's, maar ik heb wel weer de Top 2000 à gogo gezien en de Top 2000 met 'de laatste tien'.

Wel leuk was - maar dat zag ik later thuis - 'onze' Caro Emerald bij Jools Holland op BBC2, ze zong perfect en had het charisma van een vorstin. Als je bij Jools optreedt, dan heb je wel iets te betekenen.

Vanmorgen was ik akelig vroeg wakker en kon niet meer slapen. Na wat achter de PC gerommeld te hebben, ben ik een stuk gaan lopen. Het was naar verwachting doodstil op straat, laat staan in de duinen. Tot mijn verrassing kwam ik daar Marjolein tegen, ik liep een stukje met haar op richting Puinduinen waar zij verder ging trainen. Straks (op 22 januari) is weer de Puinduinrun!

Ook ik liep een stukje door naar Ockenburgh en van daaruit via de 'Chinese muur' aan de Laan van Meerdervoort, langs Meer en Bosch, terug naar huis. Een uurtje gelopen, de kop is er af voor dit jaar!