Perpignan, stad met 'Mediterraan' gevoel

14de eeuws fort 'Le Castillet'

Op maandag 12 augustus vertrokken we vanuit Souillac naar een zuidelijker gelegen bestemming, Perpignan. Ook nu weer gingen we met de trein. Het was zo'n drie kilometer lopen naar het station, dat was geen optie met onze bagage dus gingen we met de taxi die wij de avond daarvoor hadden besteld. .

Het werd een comfortabele maar lange treinreis, zes uur in totaal. Je verkijkt je in landen als Frankrijk of Spanje altijd op afstanden: plaatsen die op de kaart vrij dicht bij elkaar lijken te liggen, blijken behoorlijk ver van elkaar verwijderd te zijn. Wij moesten twee keer overstappen, van Cahors naar Toulouse en van Toulouse naar Perpignan. Daar kwamen we tegen vier uur 's middags aan.

En nu naar ons logeeradres, dat was aan de Quai de Genêve. Maar... Hoe kwamen we daar? De man achter het informatieloket in de stationshal draaide na enig zoeken een kaartje uit. Aan de hand daarvan legde hij hoe wij moesten lopen. Wij volgden de aangegeven weg maar kwamen er toch niet goed uit. Wij vroegen de weg aan twee vrouwen, de eerste sprak onduidelijk maar gaf wel aan dat we aan de andere kant van het station moesten zijn. Dus weer terug.

Voor alle zekerheid nog maar eens vragen, die andere vrouw toonde zich zeer behulpzaam en vroeg ons haar te volgen. Ze zou het vragen aan een vriendin die verderop achter de bar van een café-restaurant bleek te werken. Uiteindelijk gaf ook zij aan dat we aan de andere kant van het station moesten zijn.

Inmiddels had ik genoeg van het gedwaal en gezoek en we besloten een taxi te nemen. De chauffeur zei dat het vlakbij was maar dat hij geen kortste weg kon kiezen omdat er overal éénrichtingsverkeer was.  Vlak voor het logeeradres werden we afgezet. In meer opzichten? Ach, dat viel wel mee, die twintig euro voorkwam wel een hoop geslenter en gesleep met die warmte.

Waar we echter een hotel hadden verwacht, bleek het een pension te zijn, althans een 'Chambre d'Hote'.

We belden aan en werden hartelijk welkom geheten door een vlotte vriendelijke vrouw die ons herkende van de foto's op het boekingsformulier. De kamer was niet groot, maar schoon en voorzien van tv, badkamer, koelkast enovoorts. Dat die tv het uiteindelijk niet deed lag niet aan die vrouw maar aan een technische storing. Er werd wel 'een mannetje' gebeld maar die zou pas na ons vertrek langskomen.

In Perpignan hebben we gewandeld, lekker gegeten, twee kathedralen bezocht en het grootste kunstmuseum aldaar, het 'Musée dÁrt Hyacinthe Rigaud'. Daar hangen allerlei kunstwerken van gotiek tot hedendaags, met grote namen zoals Raoul Dufy en Picasso.

Vlietloopje

Even een blogje-tussendoor. Dat ik het niet meer zo vaak over hardlopen heb komt omdat ik domweg niet meer zo vaak hardliep. Hm, vreemd woord zo in de verleden tijd, maar dit terzijde. 

Echter is er een kentering in die zin dat ik weer wat vaker de loopschoenen aantrek en mijn neus zelfs weer laat zien bij een trainingsgroepje. En dan moet ik toch zeggen dat trainen in een groep veel stimulerender werkt dan zo maar wat freewheelen in je eentje. Afgelopen maandag ongeveer een uur gelopen met 2x (4-6-6 min.). Viel mij nog mee. En afgelopen woensdag 90 minuten duurloop met daarin 5x 2 minuten tempoduurloop. Ook dat ging goed, al ben ik de laatste tien minuten, op weg naar de club, gaan wandelen. Het was mijn eerste duurloop dit jaar!

Fotootje van de Vlietloop 2011. Toen zag het er nog een beetje uit :-). 

Gisteren (zondag 1 september) naar Voorschoten om aan de Vlietloop mee te doen. Ik heb hier in de loop der jaren menigmaal de 10 EM - oftewel ruim 16 km - hardgelopen maar dat was nog in de tijd dat ik soepel draaide en veel meer 'duur' in de benen had. Dus nu maar vijf kilometer.

Altijd gezellig daar in het centrum van Voorschoten, waar ik ditmaal met de bus naar toe ging. In het sportgebouw 'De Vliethorst' kon nog na-ingeschreven worden en kon je jouw tas kwijt. In de kleedkamers in de andere zij-ingang was het erg rustig, dus daar maar even omgekleed en naderhand kon er ook gedoucht worden.

De lopers van de 10 kilometer gingen eerst van start. Een flink aantal van hen kregen het naderhand zwaar te verduren omdat de brug openging en zij niet verder konden. Zes boten werden doorgelaten (zo heb ik begrepen) wat betekende dat veel lopers zo'n zes, zeven minuten oponthoud hadden gehad. Daar ging hun goede tijd..

Zelf heb ik lekker gelopen in een duurlooptempo (snelheid is er anno 2024 niet meer bij). In het kielzog van superveteraan en leeftijdgenoot Bert Gerritsma bereikte ik de finish. Onderweg niet veel last van de warmte gehad op de laatste anderhalve kilometer na. 

Bloemetjes

Zaterdag nog even naar de Hortus Botanicus. Het was 's middags te warm voor een lange wandeling, vandaar. Weinig commentaar hierover, wel een paar plaatjes geschoten.

Frankrijk 2024: Souillac

Vrijdag 9 augustus - Na het ontbijt en de koffie moesten we alweer afscheid nemen van Janneke. Openbaar vervoer is er niet in deze contreien, dus reed zij ons naar de volgende verblijfplaats, Souillac. Daar aangekomen, stapten we uit bij een hoofdstraat vlakbij het centrum. Het was kennelijk marktdag: direct na het uitstappen liepen we over een plein langs diverse kramen richting hotel 'Le Pavillon Saint-Martin'. Dat vonden wij snel.

Wij zouden hier drie dagen lang verblijven. Souillac, hoofdplaats van het gelijknamige departement Lot aan de rivier De Dordogne, bleek een leuk stadje. In feite heeft het iets 'dorps'.

Zelf denk ik dat het meer een 'doorreisstad' is voor reizigers op weg naar het zuiden, al is een kort verblijf van twee of drie dagen aan te raden. 

Toen wij er waren, was er tegenover ons hotel een kerk waar een grote - en gratis - kunstexpositie werd gehouden. De titel van de expositie was 'Sauvages' wat zowel op de kunstenaars als op het thema (wilde dieren) kon slaan. Zeer de moeite waard, uiteenlopende kunstobjecten van diverse topkunstenaars waarbij diverse materialen zijn gebruikt, van klei, hout terwijl de met ballpoint getekende dierenkoppen ook bijzonder waren om te zien. 

Op donderdagavond was er op het plein een - eveneens gratis te bezoeken - vuur- en lichtshow, waarbij een aantal dansers op indringende trip hop- en techno muziek acrobatische toeren uithaalden terwijl ze met brandende fakkels rondzwaaiden en allerlei capriolen uithaalden.

Het merendeel van het publiek zat op stoeltjes, waarvan er een paar honderd in een halve cirkel voor het podium waren geplaatst. 

Op dag drie gingen wij met de bus naar de 'Grottes de Lacave', de druipsteengrotten in de 'Vallée de la Dordogne'. De bus daar naar toe ging tweemaal daags vanaf Souillac en vertrok vanaf een bushalte nabij het plaatselijke zwembad. 

Bij de grotten aangekomen, stond een lange rij voor de kassa's, zo ongeveer zoals je op een drukke dag bij grotere attracties van de Efteling wel ziet. Het wachten was op een ondergronds treintje, dat om de twintig minuten bezoekers komt ophalen (en weer terugbrengen). Dat treintje doet er zo'n tien minuten over om bij het startpunt van de ondergrondse wandeling te komen. Gidsen - in ons geval een jongedame (studente wellicht) - begeleiden de groep wandelaars vervolgens gedurende zo'n vijftig minuten en geven uitvoerig toelichting van wat er zoal te zien is onderweg. 

Het werd nog spannend, want op een bepaalde tijd zou er weer een bus terug naar Souillac gaan maar  later dan verwacht kwamen met hetzelfde treintje terug bij de uitgang, tevens beginpunt. En inderdaad, we kwamen een kwartier te laat bij de halte en de bus was uiteraard vertrokken.

Het was echter wel de laatste middagbus, pas vele uren later - 's avonds - zou er echt een allerlaatste bus naar Souillac vertrekken. Op hoop van zegen dus. 

Op een terras gingen we even zitten voor een drankje. Iemand van de bediening bood aan om ons naar Souillac te brengen met zijn auto, maar dat zou pas na zijn werk kunnen, een uur later. Goed plan!

Maar naderhand bleek dat hij twintig euro wilde voor de rit. En omdat hij ook nog later dan gepland  zou vertrekken, hebben wij zijn aanbod vriendelijk afgeslagen. Dan maar wat langer wachten op dus bus.

De tussenliggende tijd hebben we overbrugd met een lichte maaltijd (crepe) bij een naburig café-restaurant met een 'ranch-achtige' uitstraling, foto's maken bij een huisje tegenover de bushalte van wat hangbegonia's - daarbij zowaar een kolibrievlinder gespot - en wat rondhangen bij de plaatselijke kerk. 

Die bus is - gelukkig - toch nog gekomen.

Frankrijk 2024: La Chapelle au Saints

Voor veel mensen zit de zomervakantie er op. Hopelijk voor iedereen geslaagd, al kan ik alleen voor mijzelf spreken. Wij hadden een treinreis naar en door Frankrijk, waarbij achtereenvolgens La Chapelle aux Saints (Brive), Souillac, Perpignan, Bujaleuf  en Parijs werden aangedaan, met tussenstops en/of uitstapjes naar Vallee de la Dordogne (grotten), Toulouse en Banyuls sur mer. Met aan het begin èn aan het eind 'oude vrienden' bezoeken.

Terug van deze mooie vakantie afgelopen maandag, meteen foto's inladen. Ja, dat had ik gedacht... Helaas: de computer deed het niet meer dus die moest naar de dokter. Een schoonmaakactie om ruimte vrij te maken bleek hard nodig, en de PC staat inmiddels weer gezond en wel op zijn plaats. 

Het eerste deel van de treinreis ging naar Brive la Gaillarde, met overstap in Parijs, via de metro naar Gare Austerlitz en van daaruit verder. Met een kleine vertraging arriveerden we uiteindelijk in Brive, waar - zoals van tevoren afgestemd - Janneke ons opwachtte. 

Fred, Jacques en Bas in 1986 (halve marathon Tulle)

Het werd een 'live' wederzien na maar liefst 36 jaar, toen wij in de Dordogne vakantie vierden. Met Bas, Hans en Jacques deed ik nog mee aan de halve marathon van Tulle, via een schitterend parcours langs en door de heuvels, van  kasteel tot kasteel. Maar dit even terzijde. Voor de geïnteresseerden deze link...

Een autorit door veel landschappelijk schoon en via soms bochtige wegen volgde naar Jannekes woning in La Chapelle aux Saints, een kleine dertig kilometer van Brive verwijderd.

Zonder op te gaan in al te veel details: we hadden er een paar mooie dagen, waarbij Janneke zich een goede gastvrouw betoonde met het koken van goede maaltijden, rondleidingen geven, autorijden en het bemiddelen bij het bezoek aan het Neanderthalermuseum. Wij waren overigens niet de enige gasten: Jannekes neef Lars was er met zijn zoon Magnus, en twee kleinzonen van Janneke die naderhand werden opgehaald door hun grootvader Jacques, die ik ook al die jaren niet had gezien. Gezelligheid kent geen tijd!

Ook voor natuurliefhebbers viel er wel iets te beleven op deze locatie: zoals een koor van cicaden die op warme dagen langdurige concerten gaven. Ik heb ze niet gezien, wel gehoord in de vele eikenbomen aan de bosrijke rand van de tuin - nou ja, meer een landgoed. Verder klauterden regelmatig muurhagedissen tegen de gepleisterde muren van het huis omhoog. 

Naast de ochtendwandelingen in de omgeving, waren het bezoek aan een hooggelegen pittoresk dorpje met fraaie uitzichten over de Corrèze, en het bezoek aan het Neanderthalermuseum mooie uitstapjes.

Dankzij bemiddeling van Janneke mochten wij direct na het openingstijdstip het museum bezichtigen, inclusief een toelichting/lezing vooraf door de directeur. Het museum is opgericht naar aanleiding van een geraamte van 'L'Homme de Neandertal' dat in deze plaats is opgegraven. Een klein maar interessant museum!

Komende dagen verder met mijn digitale dia-avondje....

Struinen door Broekpolder, hollen door Kerkpolder

Zaterdag 3 augustus. Weer tijd voor de maandelijkse wandeling met het groepje, ooit 'De Doornvogels' geheten. Inmiddels sterk gereduceerd vanwege gezondheidsproblemen van enkele wandelaars.

Ditmaal was het mijn beurt om een wandeling uit te zetten. Geen probleem omdat het een route is die ik op eigen houtje met enige regelmaat bewandel. Dan heb ik het over de Vlaardingse Broekpolder, waar ik vooral in de lente wielewalen hoop te horen. Of zelfs te zien, al is dat laatste mij nooit echt goed gelukt moet ik zeggen.

Met de trein vanaf station Hollands Spoor vertrokken Walter en ik naar Schiedam, waar we vroeger dan afgesproken arriveerden. We gingen op een terrasje tegenover het station zitten tot even later Dea arriveerde. Na de koffie namen we de tram (lijn 24) naar het eindpunt Holy. Daar begon de wandeling die uiteindelijk stevig bleek te zijn, ruim tien kilometer over zowel verharde weg als bospaden.

De wielewaal hebben wij niet gehoord, andere vogels ook veel minder dan in het voorjaar wat logisch is: paartijd en broedseizoen zijn immers voorbij. Wel veelkleurige ruigte met een overdaad aan onder meer braamstruiken, springbalsemien en geel boerenwormkruid.

Rond de Broekpolder is het moeilijk om horeca te vinden, maar naast een Sushi-restaurant was er een uitspanning met padel-speelvelden, waar we iets konden drinken. Bij terugkeer in Schiedam zijn we in het centrum uitgestapt en hebben we een late maar copieuze lunch genoten op het terras van Záálig.

Kerkpolderloop

Zondag 4 augustus. En toen was het alweer de derde kerkpolderloop van dit seizoen, het bekende 5 km rondje in Delft. Wat mij betreft een traditie!

Met Jan Groeneveld ging ik met tram lijn 1 vanaf Hollands Spoor naar Delft. Uitstappen Diepenbrockstraat en langs het water naar de Kerkpolder gewandeld, waar we zoals altijd bij Onder Ons werden verwelkomd. 

Ouwe taaien verenigd door Bas van Binnendijk

De opkomst was behoorlijk, veel bekende gezichten. Leuk dat ditmaal ook Michel en Hizkia meededen, lang niet gezien. Even kort ingelopen en wat oefeningen gedaan met Jan, daarna naar de start.

Het was aardig weer, halfbewolkt met een aarzelend zonnetje en weinig wind. Dus eigenlijk behoorlijk loopweer. We hebben het dan ook weer allemaal volbracht. zelf liep ik een minuutje sneller dan de vorige keer, dus dat motiveert wel ook al gaat het zelfs met die minuut sneller om een relatief langzame eindtijd. Ben hoe dan ook tevreden!

Uiteraard na de loop douchen, omkleden en eventjes een nazit onder het genot van koffie of iets anders. Erg lang kon ik niet blijven want ik verwachtte visite. 

Van Gieten naar Garnwerd

Alweer een paar dagen terug uit het land van Bartje. Zoals op Facebook vermeld, werden het vier dagen relaxen met elke dag wandelen en op drie van de vier ochtenden hardlopen in de bosrijke gedeelten van Gieten en Eext.

Zondag maakten wij een grote wandeling in de omgeving van Gieten, waarbij wij onder meer door het waterwingebied liepen en via een omweg terugkeerden naar huis. Al met al bijna twee uur gelopen.

Op maandag gingen we naar Annen, waar regelmatig grote (vlooien)markten worden gehouden. Veel nostalgische spulletjes, oude langspeelplaten, huisraad, kleding, je kunt zo gek niet bedenken. Het was aardig druk, waar het weer ook aan zal hebben bijgedragen.

Op dinsdagochtend met een klein groepje gewandeld. Van de wandeling die uiteindelijk slechts drie kilometer besloeg, was een korte excursie naar en door een drukkerij (Zwindeman) onderdeel. De drukkerij en het zich daarachter bevindende achterland was van een echtpaar onder de wandelaars. Het was een bijzonder bedrijf met zowel geavanceerd als nostalgisch ogende apparatuur: drukpersen, borduurmachines, gekleurde folie enzovoorts, waarmee zij van alles maken voor hun opdrachtgevers: drukwerk, boekjes, t-shirts met opdruk, gadgets, je kunt het zo gek niet bedenken. 

De korte wandeling werd afgesloten met gezamenlijk koffie drinken in het ontmoetingscentrum Impuls  aan De Brink.

Boomhut bungalows in Gieter Bos

Wij moeten altijd nog een keer naar Reinout en Wilke van 'de oude' vriendenkring die enkele jaren geleden een grote herenboerderij hadden gekocht in Drenthe. Gaat wel gebeuren, maar had de contactgegevens niet bij de hand, en al had ik die dan was het vervoer daarheen wel een dingetje. 

Maar er was nog een 'import-groninger' die ik wilde bezoeken: dinsdagmiddag had ik afgesproken met Alfons Braaksma, met wie ik in de jaren zestig op de KABK ('de tekenacademie') in Den Haag zat. Hij woont al jaren in Groningen (Muntendam). Alfons haalde mij in Gieten op en na ampel beraad besloten we naar het groningse dorpje Garnwerd te rijden. Dat was nog een flink stukje rijden, na ruim een uur bereikten wij deze aantrekkelijke plaats. 

Het idee was om bij Café Hamming iets te gaan drinken, dit vooral vanwege het authentieke interieur en buitenterras, maar helaas was het café gesloten. Wij zijn toen uitgeweken naar Garnwerd aan Zee, vlak bij de molen en  een ophaalbrug, waar het op het grote buitenterras aangenaam toeven was en de bediening heel vriendelijk.

Alfons en ik hebben heel wat herinneringen opgehaald aan de tijd dat we op de academie zaten, de feesten die wij bezochten, de mensen die wij hebben gekend, relaties die wij hadden enzovoorts. Zowel vrolijke als meer melancholisch getinte herinneringen. Hoe dan ook was het een gezellige middag en Alfons zette mij later weer netjes af voor de deur van mijn schoonzus in Gieten.