Vrijdag was een 'van hot naar her' dagje. In de ochtenduren krachthonk, daarna een half uurtje lopen met enkele (vier) versnellingen op de baan. Nou ja, versnellingen, het tempo is er behoorlijk uit, het kostte mij de grootste moeite om de tweehonderdjes onder de minuut te blijven.
Later in de ochtend naar Rotterdam gegaan om bij Decathlon op de Coolsingel een paar lichte hardloopschoentjes te kopen. Dit omdat het vorige paar aan vervanging toe was. Die heb ik vorige week, met vier paar andere hardloopschoenen, aan de container toevertrouwd.
Het werden deze. Wel erg flitsende kleurtjes, maar er was maar één kleurvoering. En een maat groter dan normaal voor mij maar volgens de verkoper zit dit type schoen vaak iets te krap in jouw 'eigen' maat. Overigens waren deze schoenen bij Decathlon Den Haag niet voorradig, vandaag mijn reisje naar Rotterdam.
Terug in Den Haag even bij Het Filmhuis naar binnen gewipt om de met Oscars overladen film 'Parasite' te zien. Het is een bijzondere film, zeker vanuit cinematografisch oogpunt. Maar wel lastig om na te vertellen, het verhaal bevat een mix van absurdisme, sociaal-realisme, horror, drama en klucht. Het is een koreaanse film met dito regisseur, acteurs en crew, en is ook in Zuid-Korea opgenomen.
Heel in het kort (en zonder spoilers) gaat het over een arm gezin dat zich financieel staande probeert te houden met het vouwen van pizzadozen. Dat gaat niet helemaal goed, waarna zij zich in het huis en leven van een zeer welgestelde familie weten in te dringen. De zoon profileert zich - met een vals getuigschrift van Harvard - als docent Engels. Hij begeleidt de dochter des huizes met haar huiswerk. Zijn zus verkoopt zich overtuigend als kunsttherapeut, vader werpt zich op als chauffeur van de familie en moeder als huishoudster. En alhoewel geen van hen de expertise heeft om deze beroepen uit te oefenen, komen ze er goed mee weg. Echter gaandeweg ontstaan er spanningen die mede het gevolg zijn van - deels onbewuste - standsverschillen.
Een bijzondere rol is weggelegd voor de huishoudster van het rijke gezin die door de 'indringers' wordt ontslagen en vervangen. Naderhand komt de oude huishoudster terug om iets op te halen, waarna de film een heel bizarre, sinistere en gewelddadige wending krijgt. Op dat moment weet je dat de regisseur goed naar Tarantino heeft gekeken die het patent lijkt te hebben op bloederige, compromisloze en extreem zinloos-gewelddadige scenes. In tegenstelling tot menigeen heb ik een hekel aan dat soort absurdisme (hou niet van geweld, of het moet - voor mij - op enigerlei wijze 'zin' hebben) maar dat is uiteraard heel persoonlijk.
Het valt mij toch op dat die Tarentino-achtige scènes zo ongelofelijk populair zijn. Dat had ik een tijd geleden ook bij de Nederlandse equivalent, die film over 'The New Kids' oftewel de Maaskantjes. Ik erger mij er groen en geel aan (de Haag-kleuren), maar vooral bij jongeren, mogelijk het een en ander gewend door Games, was het bon ton om dat excessieve geweld hartstikke grappig en leuk te vinden.
Ook bij de - eveneens Oscar-winnende 'Once upon a time in Hollywood' van Tarentino zelf komen de meest - volkomen disproportionele - gruwelijke en bloederige scènes voor, maar het enige dat je over deze film leest/las dat -ie zo geweldig, grappig en geniaal is.
Weer eens een blogje! Het 'elke dag een blog' ritme is er een beetje uit de laatste tijd. Dit ter voorkoming van herhaling van zetten. Het leven kabbelt in een bepaalde routine voort, zoveel bijzonders valt daarbij niet te melden.
Nog een paar foto's uit de inmiddels oude doos, alhoewel de herinneringen nog vers in het geheugen liggen. De foto hierboven is van de 12-uurs estafette bij Haag Atletiek in 1987, toen ik deel uitmaakte van een 'straat-team', die van de Van Weede van Dijckveldstraat.
Nu wil het toeval dat ik gisteren - bij het herschikken van cd's en dvd's - cd-roms tegenkwam, eveneens van de 12-uurs estafette maar dan van de edities 2001 en 2003. Wel leuk om na zoveel jaren die foto's terug te zien.
Maar terug naar februari 2020. Nog steeds staat het hardlopen op een laag pitje, maar met drie keer per week zit er wel enige regelmaat in. In het weekend heb ik niet hardgelopen, voelde - en voel - mij niet fit genoeg (nog steeds flink verkouden) en het weer noodde ook niet tot hardlopen, op zijn zachtst gezegd.
Na vorige week woensdag (krachttraining, daarna 45 minuten rustig loopje met enkele (8) versnellingen van 2 minuten) en de vrijdagochtendtraining (20 minuten inlopen en oefeningen, dan 6x200 m in gemiddeld 52 seconden meegelopen met Baangroep Maarten, daarna het krachthonk) heb ik alleen maandag voor mezelf getraind, ongeveer 50 minuten met enkele versnellinkjes (5 x 200 m in gemiddeld 52 seconden).
En vanmorgen - na een kort maar ultiem k*t fietstochtje naar de club, met veel wind, hagel en ijskoude regen- naar het krachthonk. Straks nog een uurtje voor mezelf lopen. Het is pappen en nathouden, op oudere leeftijd moet je ook niet tè lang niets doen....
Goed. Wat verder? Gisteren (dinsdag) hadden we een onverwachte oppasdag waarop wij met onze kleindochtertjes naar een voorstelling van Krokus Kabaal zijn gegaan, dat was in de - recent gerenoveerde - bibliotheek in Loosduinen.
In het kader van Krokus Kabaal is op 10 locaties een rondreizend programma van voorstellingen en activiteiten voor kinderen.
Watervrees
De voorstelling van gisteren ging over het jongetje Marijn (een pop), die zwemangst heeft. Hij gaat op zwemles maar hij heeft zowel vrees voor water als voor zijn strenge zwemlerares; deze eist dat Marijn na de vakantie zonder bandjes kan zwemmen. Misschien kan een strandvakantie hem over deze angst heen helpen!
In de voorstelling waarbij animatiefilm en live-action op een leuke manier in elkaar overvloeien, zien we hem voorzichtig over kleine golfjes springen, maar ziet niet de reusachtige golf die boven hem hangt.
Plotseling wordt hij in het diepe gegooid en komt in de onderwaterwereld terecht. Daar ontmoet hij een zeemeermin die hem in contact brengt met diverse onderzeese figuren en hem helpt zijn zwemangst te overwinnen.
Het was een leuke voorstelling waarbij de zeemeermin onvervalst plat haags sprak (in mijn jeugd werd dat als grof, ordinair en zeer agressief ervaren, tegenwoordig als stoer en grappig) en Neptunus als CEO van de zee zich ontpopte tot een èchte NEP-tunus, echter wel met een hekel aan mensen omdat die voor de 'plastic soep' in de zee verantwoordelijk zijn. Er zat dus wel een duidelijk educatief element in de voorstelling, met terloopse verwijzingen naar genderneutraliteit ( de meermin voelde zich niet thuis in haar lichaam), co2 problematiek en milieuvervuiling.
Dennis maakt er wel een zootje van vandaag. Vooral 'bij ons' in het westen. Veel wind en nattigheid. De zachte temperaturen maken dat maar zeer ten dele goed. Wie wel van dit weertype - zacht en vochtig - houden zijn de padden, die al met hun trek naar sloot en plas zijn begonnen om aldaar bruiloft te vieren. In de natuurvijver bij Frank lieten enkele mannetjes zich al zien, het wachten is nu op de grotere dames.
Foto: Ingeborg Blessing
Frank vertelde dit gisteren tijdens de bierproeverij bij Haag Atletiek. Of, om het helemaal goed te zeggen: het '1e Haagsche Bluf Team 245 Roparun Biertest'. Dit evenement werd in het kader van de Roparun georganiseerd, de opbrengst gaat naar het goede doel.
Nu zat - en zit - ik in lichte mate in de lappenmand, een stevige verkoudheid hield mij dit weekend van het hardlopen af. Maar een biertje gaat er altijd in, bovendien had ik mij met pakweg 25 andere clubleden opgegeven via een lijst op het prikbord.
Het was overigens erg rustig op die bewuste zaterdagavond. Onze vereniging telt ca. 1500 leden en dan kun je met 25 leden niet bepaald van een grote opkomst spreken. Misschien heeft het te maken met de 'Dry January and February' gedachte die zich in het collectief bewustzijn heeft genesteld. En ja, we hebben een sportvereniging dus menigeen is op zijn minst matig met alcoholgebruik.
Deze biertest werd bepaald geen drinkgelag, maar wel een gezellige bijeenkomst waaraan een prijsvraag was verbonden. De deelnemers, over vier tafels verdeeld, kregen elk een boekje uitgereikt waarin 24 biertjes stonden afgebeeld met beschrijving. Deze avond konden we een selectie daarvan (zes biertjes) proeven, bij elk daarvan kon je aangeven om welk biertje het ging en wat het geschatte alcoholpercentage was. Daarmee kon je punten (en bonuspunten via drie jokers) verdienen en - u raadt het al - wie de meeste punten had vergaard kreeg een prijs, namelijk een pakket met de zes biertjes die even tevoren waren geproefd. Met ruim 600 punten bleek Martijn van de Meer de beste bierproever. Overigens was er ook een fles voor Cees, de bierproever met het laagste aantal punten.
Wij hadden aan ons tafeltje ook niet te klagen: de biertjes waren bijna allemaal erg lekker, dat gold ook voor de hapjes. Frank behaalde 460 punten, ik volgde op de voet. Maar het belangrijkste was natuurlijk dat er weer een bijdrage aan het goede doel is besteed!
Even een update van de afgelopen week. Met een beetje trainen, wandelen en een prestatie/wedstrijdloop.
In betere tijden... Maar nog steeds lol in!
Om met het laatste te beginnen: de Midwintermarathon. Ondanks sterke twijfels of ik deze keer mee zou doen - want relatief weinig training en één keer veertien kilometer als duurloop - toch maar een paar weken geleden ingeschreven voor de 10 EM (16.1 km). Het is en blijft natuurlijk een van de mooiste loopevenementen van ons land. Zelf heb ik er meermalen aan deelgenomen en er mijn eerste marathon gelopen. Dat was in 1980.
Er ging een bus vol Haag-leden naar Apeldoorn. Zelf ging ik echter met de trein: vind dat wel prettig, bovendien heb ik in het weekend 'vrij reizen'. Ik had een rechtstreekse trein: om kwart over negen was ik in Apeldoorn, waar een pendelbus voor het station wachtte. Even over half tien ter plekke. In het megagrote souterrain van Schouwburg Orpheus omgekleed en sporttas neergezet, waarna er nog een zee van tijd over was om iets te drinken, wat heen en weer te lopen en bekenden te spotten. Op dat moment regende het flink dus dat noodde niet bepaald tot vroegtijdig inlopen. Naderhand - tijdens de wedstrijd - was het weer een mix van miezelregen en droge momenten. De temperatuur was echter prima, circa twaalf graden.
Gelet op het bovenstaande was mijn uitgangspunt er een trainingsloop van te maken. Dus rustig lopen vanaf de start af. Maar van lieverlee kom je toch in een bepaald ritme waarin je doorkachelt. Eigenlijk viel het voor mijn gevoel best mee, ik kon goed doorlopen. Het parcours was - zoals genoegzaam bekend - zwaar. Licht heuvelachtig en vaak langere stukken 'vals plat' waar ik altijd moeite mee heb, maar ook momenten waar het weg-afwaarts wat sneller leek te gaan. Wat mij betreft ging het goed tot het 12 kilometer punt, daarna kreeg ik het zwaar. De laatste twee kilometers had ik zo goed als geen energie meer in lijf en benen, moest een paar keer wandelen, een keer zelfs langer dan een halve minuut. Zelfs de laatste 500 meters gingen heel stroef. Uiteindelijk kwam ik in 1:44'21'' over de finish en dat viel mij nog mee. Geen mega-tijd, integendeel, maar slechts vier minuten langzamer dan vorig jaar toen ik wel meer trainde (èn een jaar jonger was, ha ha). Ik was er tevreden mee.
Teruggelopen, weer omgekleed, een forse beker prima erwtensoep met worst gescoord en op zoek naar het café waar wij (onze HAAGenaars) hadden afgesproken, De Graaf van Vlaanderen.
Veel lopers en loopsters - onder wie een paar zeer snelle dames zoals Ellis en Ellen - van onze club waren daar al. Buurman Jan was er ook, hij had met nog een aantal kilometervreters van onze club 25 km gelopen (Asselronde). We hebben er 'gebierd' (Dry January is weer voorbij) en patat frites gegeten. Hij stelde voor om met de Haag-bus terug te gaan. Even aan organisator Annemiek gevraagd of dat kon. Dat bleek niet zomaar mogelijk want alle plaatsen waren vergeven. Maar juist op dat moment kwam een loper binnen die zijn dochter verontschuldigde: zij was wel met hem meegereisd in de bus, maar ging op eigen gelegenheid terug, dus er kwam een zitplaats vrij!
In de bus was het schoolreisjesachtig gezellig en werd de ene na de andere lekkernij doorgegeven: kaasstengels, bananencake, gehaktballetjes, sushi met makreel, chips, noem maar op. Erg lekker, daar niet van, en complimenten aan degenen die dit geregeld hebben, maar na de erwtensoep en de patat had ik er op zeker moment genoeg van.
Na twee uur rijden kwam de bus aan bij de Laan van Poot, waar ik via de Bosjes van Pex op weg naar huis ging en zo nog een laatste kilometer aan het dagtotaal toevoegde. Wandelen door de Haarlemmerhout en Wishbone Ash En dan was er afgelopen zaterdag nog een stadswandeling van ca. dertien kilometer door Haarlem, met ons wandelgroepje. Wij waren slechts met z'n vieren omdat twee van ons elders grote reizen maken.
Eerst koffie bij een uitspanning aan de zijkant van het station (uitgang Kennemerplein), daarna op stap.
Het was een mooie wandeling door pittoreske steegjes en markante locaties van het oude centrum, waarna we in iets minder stedelijk gebied langs de Spaarne kwamen. De wandeling werd afgewisseld met een stop bij een houtzaagmolen, waar een zeer enthousiaste vrijwilliger - hij leek een beetje op The Late Aart Staartjes - ons van alles wilde vertellen over de molen en hoe een en ander werkte en in elkaar stak. Zelf ben ik niet zo technisch ingesteld en luisterde met een half oor, niettemin was het interessant. Maar we wilden verder met onze wandeling dus onze gids heeft zijn verhaal niet compleet kunnen afronden.
Een tweede stop was bij een La Place restaurant waar we hebben gelunchd.
Eenmaal terug in Den Haag, even gereed maken voor het concert van Wishbone Ash in Cultuurpodium De Boerderij. Concertmaatje Ruud Homs had mij getipt en gevraagd of ik zin had mee te gaan.
Nu is Wishbone Ash wel een bekende naam en 'van mijn generatie'. Dit jaar bestaat de band vijftig jaar maar ze timmeren nog steeds met onverminderd enthousiasme aan de weg. Wat dat betreft lijken ze een beetje op Jethro Tull, ook zo'n eeuwig doorstomende locomotief.
Het enige bandlid uit de allereerste incarnatie is Andy Powell, 68 jaar inmiddels, die nog steeds het dak er af speelt met zijn gitaar en ook nog steeds meer dan verdienstelijk zingt. De band is vooral bekend omdat gespeeld wordt met twee sologitaren, een bassist en een drummer.
Eerlijk gezegd heb ik deze band nooit gevolgd en er - ondanks hun lange geschiedenis - ook weinig tot niets van meegekregen. Onwillekeurig heb je een aantal groepen die je zo goed vindt dat je daar een 'fan' van wordt en dan schenk je minder tot geen aandacht aan andere groepen of artiesten. Tenminste, zo werkt dat bij mij.
Of dat terecht is weet ik niet. Onwillekeurig moest ik aan First Date denken. Je kunt iemand tegenkomen waaraan alles klopt: de persoon is knap, charmant, sympathiek, geestig, empathisch, 'een lekker ding' die jouw interesses deelt, kortom: perfect is. Toch voel je niet die 'klik' die je bij een andere persoon - waar veel meer 'randjes' aan zitten - wel kunt voelen.
Misschien is dat ook zo met muziek of - in dit geval - een band. Wishbone Ash kwam op mij over als een gedreven band met sympathieke gasten, bovendien supermuzikanten die bij vlagen geweldige muziek maken. Toch had ik niet de neiging om meteen een album van hen te beluisteren, laat staan te kopen. Tegelijkertijd vond een aantal nummers erg goed, waaronder het lang uitgesponnen 'King Crimson' achtige nummer Phoenix, wat niet in de laatste plaats te maken heeft met het briljante gitaarspel van Mark Abrahams en het verrassende samenspel van bas en gitaren op 9:45.
Bovenstaand filmpje van de band heb ik van Youtube gejat en is een stuk van het live-optreden van Wishbone Ash anno 2020 met - inderdaad - Phoenix!
Even een update van de afgelopen week. Met een beetje trainen, wandelen en een prestatie/wedstrijdloop.
In betere tijden... Maar nog steeds lol in!
Om met het laatste te beginnen: de Midwintermarathon. Ondanks sterke twijfels of ik deze keer mee zou doen - want relatief weinig training en één keer veertien kilometer als duurloop - toch maar een paar weken geleden ingeschreven voor de 10 EM (16.1 km). Het is en blijft natuurlijk een van de mooiste loopevenementen van ons land. Zelf heb ik er meermalen aan deelgenomen en er mijn eerste marathon gelopen. Dat was in 1980.
Er ging een bus vol Haag-leden naar Apeldoorn. Zelf ging ik echter met de trein: vind dat wel prettig, bovendien heb ik in het weekend 'vrij reizen'. Ik had een rechtstreekse trein: om kwart over negen was ik in Apeldoorn, waar een pendelbus voor het station wachtte. Even over half tien ter plekke. In het megagrote souterrain van Schouwburg Orpheus omgekleed en sporttas neergezet, waarna er nog een zee van tijd over was om iets te drinken, wat heen en weer te lopen en bekenden te spotten. Op dat moment regende het flink dus dat noodde niet bepaald tot vroegtijdig inlopen. Naderhand - tijdens de wedstrijd - was het weer een mix van miezelregen en droge momenten. De temperatuur was echter prima, circa twaalf graden.
Gelet op het bovenstaande was mijn uitgangspunt er een trainingsloop van te maken. Dus rustig lopen vanaf de start af. Maar van lieverlee kom je toch in een bepaald ritme waarin je doorkachelt. Eigenlijk viel het voor mijn gevoel best mee, ik kon goed doorlopen. Het parcours was - zoals genoegzaam bekend - zwaar. Licht heuvelachtig en vaak langere stukken 'vals plat' waar ik altijd moeite mee heb, maar ook momenten waar het weg-afwaarts wat sneller leek te gaan. Wat mij betreft ging het goed tot het 12 kilometer punt, daarna kreeg ik het zwaar. De laatste twee kilometers had ik zo goed als geen energie meer in lijf en benen, moest een paar keer wandelen, een keer zelfs langer dan een halve minuut. Zelfs de laatste 500 meters gingen heel stroef. Uiteindelijk kwam ik in 1:44'21'' over de finish en dat viel mij nog mee. Geen mega-tijd, integendeel, maar slechts vier minuten langzamer dan vorig jaar toen ik wel meer trainde (èn een jaar jonger was, ha ha). Ik was er tevreden mee.
Teruggelopen, weer omgekleed, een forse beker prima erwtensoep met worst gescoord en op zoek naar het café waar wij (onze HAAGenaars) hadden afgesproken, De Graaf van Vlaanderen.
Veel lopers en loopsters - onder wie een paar zeer snelle dames zoals Ellis en Ellen - van onze club waren daar al. Buurman Jan was er ook, hij had met nog een aantal kilometervreters van onze club 25 km gelopen (Asselronde). We hebben er 'gebierd' (Dry January is weer voorbij) en patat frites gegeten. Hij stelde voor om met de Haag-bus terug te gaan. Even aan organisator Annemiek gevraagd of dat kon. Dat bleek niet zomaar mogelijk want alle plaatsen waren vergeven. Maar juist op dat moment kwam een loper binnen die zijn dochter verontschuldigde: zij was wel met hem meegereisd in de bus, maar ging op eigen gelegenheid terug, dus er kwam een zitplaats vrij!
In de bus was het schoolreisjesachtig gezellig en werd de ene na de andere lekkernij doorgegeven: kaasstengels, bananencake, gehaktballetjes, sushi met makreel, chips, noem maar op. Erg lekker, daar niet van, en complimenten aan degenen die dit geregeld hebben, maar na de erwtensoep en de patat had ik er op zeker moment genoeg van.
Na twee uur rijden kwam de bus aan bij de Laan van Poot, waar ik via de Bosjes van Pex op weg naar huis ging en zo nog een laatste kilometer aan het dagtotaal toevoegde. Wandelen door de Haarlemmerhout en Wishbone Ash
En dan was er afgelopen zaterdag nog een stadswandeling van ca. dertien kilometer door Haarlem, met ons wandelgroepje. Wij waren slechts met z'n vieren omdat twee van ons elders grote reizen maken.
Eerst koffie bij een uitspanning aan de zijkant van het station (uitgang Kennemerplein), daarna op stap.
Het was een mooie wandeling door pittoreske steegjes en markante locaties van het oude centrum, waarna we in iets minder stedelijk gebied langs de Spaarne kwamen. De wandeling werd afgewisseld met een stop bij een houtzaagmolen, waar een zeer enthousiaste vrijwilliger - hij leek een beetje op The Late Aart Staartjes - ons van alles wilde vertellen over de molen en hoe een en ander werkte en in elkaar stak. Zelf ben ik niet zo technisch ingesteld en luisterde met een half oor, niettemin was het interessant. Maar we wilden verder met onze wandeling dus onze gids heeft zijn verhaal niet compleet kunnen afronden.
Een tweede stop was bij een La Place restaurant waar we hebben gelunchd.
Eenmaal terug in Den Haag, even gereed maken voor het concert van Wishbone Ash in Cultuurpodium De Boerderij. Concertmaatje Ruud Homs had mij getipt en gevraagd of ik zin had mee te gaan.
Nu is Wishbone Ash wel een bekende naam en 'van mijn generatie'. Dit jaar bestaat de band vijftig jaar maar ze timmeren nog steeds met onverminderd enthousiasme aan de weg. Wat dat betreft lijken ze een beetje op Jethro Tull, ook zo'n eeuwig doorstomende locomotief.
Het enige bandlid uit de allereerste incarnatie is Andy Powell, 68 jaar inmiddels, die nog steeds het dak er af speelt met zijn gitaar en ook nog steeds meer dan verdienstelijk zingt. De band is vooral bekend omdat gespeeld wordt met twee sologitaren, een bassist en een drummer.
Eerlijk gezegd heb ik deze band nooit gevolgd en er - ondanks hun lange geschiedenis - ook weinig tot niets van meegekregen. Onwillekeurig heb je een aantal groepen die je zo goed vindt dat je daar een 'fan' van wordt en dan schenk je minder tot geen aandacht aan andere groepen of artiesten. Tenminste, zo werkt dat bij mij.
Of dat terecht is weet ik niet. Onwillekeurig moest ik aan First Date denken. Je kunt iemand tegenkomen waaraan alles klopt: de persoon is knap, charmant, sympathiek, geestig, empathisch, 'een lekker ding' die jouw interesses deelt, kortom: perfect is. Toch voel je niet die 'klik' die je bij een andere persoon - waar veel meer 'randjes' aan zitten - wel kunt voelen.
Misschien is dat ook zo met muziek of - in dit geval - een band. Wishbone Ash kwam op mij over als een gedreven band met sympathieke gasten, bovendien supermuzikanten die bij vlagen geweldige muziek maken. Toch had ik niet de neiging om meteen een album van hen te beluisteren, laat staan te kopen. Tegelijkertijd vond een aantal nummers erg goed, waaronder het lang uitgesponnen 'King Crimson' achtige nummer Phoenix, wat niet in de laatste plaats te maken heeft met het briljante gitaarspel van Mark Abrahams en het verrassende samenspel van bas en gitaren op 9:45.
Bovenstaand filmpje van de band heb ik van Youtube gejat en is een stuk van het live-optreden van Wishbone Ash anno 2020 met - inderdaad - Phoenix!
