Van Engelse Kust naar Nederlandse Ku(n)st

Foto: Jaap van Eyk

Toch nog even een staartje aan het abrupt afgebroken verslag van de Essex-wandeling breien. Wij waren gebleven bij de dropping in Stoke-by-Nayland. Dit na een bustocht die werd ingeleid met een uitgebreide speech-met-instructie van  Keith - die ook bij eerdere wandelingen onze chauffeur was.

Bij de kerk aldaar werd de groepsfoto gemaakt, waarna de '55 groep' zich in beweging zette, met Johan en Jaap als herders van de kudde. Wat niet altijd meeviel, want Jaap moest twee fotograferende achterblijvers van de groep - onder wie 'uw verslaggever' - manen de stief doorwandelende groep niet uit het oog te verliezen. Geen overbodige opmerking want ik moest er meermalen flink de pas inzetten om de groep bij te houden.

Het was een pittige wandeling, zeer gevarieerd door het steeds veranderende Engelse landschap. Pittig omdat het parcours enigszins heuvelachtig was en meermalen stukken 'vals plat' bevatte. Bovendien waren er gedeelten waar je goed moest opletten om niet op je plaat te gaan. Dat had vooral te maken met stukken waar de regen niet weg kon en de zompige, kleiïge bodem een ware glijbaan vormde.  Maar iedereen kon zich staande houden.

Wat het weer betreft: dat viel best mee. Ondanks de weersvoorspellingen en de dreigende lucht is het zo goed als droog gebleven. 'Zo goed als' want na de publunch in Lamarsh gingen 19 die-hards nog verder voor de langste afstand (32 km), zij hebben het onderweg niet helemaal droog gehouden.

Die publunch was trouwens weer top, zelf heb ik mij tegoed gedaan aan zo'n grote 'IPA Beer Battered Chips & Chips', een knoert van een vis (kabeljauw) met knapperige korst op een bedje van patat frites.

Genoeg brandstof dus voor die laatste twaalf kilometer. Maar eerlijk gezegd vond ik het na die ruim 20 km welletjes. Ik voelde de benen wel, want ook al wandel ik vrij vaak, het zijn meestal geen echt lange afstanden. Ook had ik die nacht om onverklaarbare redenen niet geslapen, dus stapte ik met 35 andere wandelaars vermoeid maar welgemoed in de bus die ons bij de pub had opgewacht. Ook nu bracht Keith ons veilig naar Colchester waar we de rest van de middag en vooravond doorbrachten.

In Colchester regende het, dus zocht ik een binnenactiviteit. Dat werd het Kasteelmuseum in de burcht van Colchester, waar van alles te zien is over het ontstaan en de geschiedenis van deze oudste stad van Engeland.

Na het museumbezoek weer het druilerige buitengebeuren opgezocht. Wandelend door het park, hoorde ik opeens vanuit een grote tent Oasis spelen: 'Wonderwall'. Ik er naar toe want er weerklonk een oorverdovend applaus en gejuich als reactie op de song. Zou het de èchte Oasis geweest zijn? Toch niet, navraag bij een enigszins aangeschoten groep jongeren leerde mij dat het om een coverband ging en dat dit een uitgebreid feest voor de jeugd was.
Richting centrum besloot ik op zoek te gaan naar de pub waar ik/wij de vorige keer ook verzeild raakten, 'The Purple Dog'. Een van de oudste pubs van Engeland! En zowaar kwamen juist op dat moment Dirk 'met zijn harem' (vriendin en dochters) aan. Dus een lekker pintje gevat.

Echter zat ik nog zó 'vol' van de publunch dat ik niet mee-at. Nou, vooruit dan, een toetje. Maar dat waren twee stevige punten chocoladegebak met warme chocoladesaus en twee bollen roomijs. Sonja Bakker zou hier hoofdschuddend op hebben toegezien.... Ondertussen waren ook andere wandelaars, onder wie de negentien 'die hards' van de 32 kilometer, gearriveerd en de meesten hadden ook trek in iets te eten. Bier was er genoeg om een en ander weg te spoelen!

Om kwart voor acht in de avond stond iedereen in Colchester weer klaar om naar de Ferry in Harwich gebracht te worden. Ook nu verliep de inscheping geolied en de controles bij de douane vielen ook mee. Aan boord kwamen de meesten nog even samen in de bar op 'Dek 9' en nanog wat nagepraat te hebben kon iedereen met een voldaan gevoel naar zijn of haar hut.

Ditmaal sliep ik beter dan de vorige nacht. Na het ontbijt snel de spullen bijeenpakken en wachten op de ontscheping. Dat ging weer op rolletjes. De bus naar Den Haag was net vertrokken maar na twintig minuten zou er weer een komen dus dat viel mee. Echter kwam Wouter langszij en vroeg waar ik naar toe moest. Den Haag? Kwam dat even goed uit, hij wilde daar ook even doorheen rijden omdat hij er meer dan drie decennia had gewoond. Dus kreeg ik zomaar een lift! Waarvoor uiteraard dank.

Zondagmiddag toch nog een reisje naar Amsterdam gemaakt. Dit vanwege een expositie van beeldend kunstenaar (tevens oud-collega/vriendin) Anke Louwerse, die een flinke selectie van haar werk - veelal met losse, sierlijke toets geschilderde mensenfiguren - aan het publiek toonde.

Omdat de trein waarin ik zat defect was, duurde het zeker veertig minuten voordat er weer kon worden gereden. Ik was dus aan de late kant in 'Sooj' aan de Tichelstraat, maar het was nog gezellig druk. Ik schijn alleen een mooie speech van Ankes echtvriend te hebben gemist.


 
De expositie is trouwens nog tot 23 november te zien:

Nederlandse invasie in Essex (U.K.)

Nee, a.u.b. GEEN zwarte pieten discussie! Dan ben ik straks het zwarte schaap....

Een week niet gelopen is een week niet geblogd. Dat geldt zeker in mijn geval. Niet dat er in de afgelopen week niets is voorgevallen - de krachtoefeningen op woensdag en vrijdag gingen gewoon door. Verder is er gewandeld (en uiteraard gefotografeerd) in Clingendael en Meyendel, en dinsdag gingen we naar Festival De Betovering in het Spuitheater waar kleindochter Chloë zich creatief kon uitleven en wij een mime-voorstelling bijwoonden.

Vrijdag is er toch nog eventjes gelopen, voor de krachthonk-sessie. De tweehonderdjes (zelf deed ik er slechts 5 van de 10) heb ik zonder noemenswaardige problemen - zoals opspelende hamstrings - volbracht (in 58-55-53 en 51 sec.). Dat sterkte mij in het vertrouwen de Essex Experience Walk op een goede manier te kunnen volbrengen.

Diezelfde avond met circa 55 medewandelaars de overtocht naar Engeland gewaagd. Niet zwemmend natuurlijk, maar in de comfortabele veerboot 'Stena Hollandica' van Stena Line. Eerst met busvervoer naar Hoek van Holland, waar organisatoren Johan en Jaap de wandelaars - in leeftijd variërend van 12 tot 75 jaar - verwelkomden in de hal van Stena Line. Daarna inchecken, paspoortcontrole en het eerste wandelingetje richting boot en hut.

Eemaal geïnstalleerd, nog even naar Dek 9 om met enkele wandelmaten een 'afzakkertje' te nemen.

De overtocht verliep - zoals op grond van de laatste weersvoorspelling verwacht - nogal roerig: vooral 's avonds laat en de eerste nachtelijke uren was het stormachtig en schommelde de boot behoorlijk, wat soms gepaard ging met luid gebonk en andere onheilspellende geluiden. Gelukkig bleven zwemvesten, reddingsboten en andere attributen ongebruikt en tegen de tijd dat we Harwich bereikten was de wind al iets gaan liggen.

De volgende ochtend een 'klein ontbijtje' (croissant en koffie) genomen omdat ik voor de publunch later op de dag had ingeschreven voor een nogal copieuze maaltijd met Fish en Chips. Anderen kozen voor het veel uitgebreidere maar relatief prijzige buffetontbijt waarbij eieren met spek, bonen in tomatensaus en 'saussages' niet mochten ontbreken.

Daarna met z'n allen naar de bus, aan het eind van het treinstation. Evenals vorige keren volgde een bustocht van pakweg een uur naar het plaatsje Stoke-by-Nayland. Dezelfde plaats was in april het startpunt van de wandeling, ditmaal namen we de andere 'lus'.

Hieronder enkele foto's, voor de deelnemende wandelaars volgen nog een aantal die ik in een album zal plaatsen en ook naar Jaap van Eyk verstuur.

Een van vier: ging voor geen zier

Foto Hans Uytenhout

En zo was er weer de tweede editie van de '1 van de 4' loop, deze morgen aan de Laan van Poot. Er waren veel lopers van de vier Haaglandse atletiekverenigingen komen opdagen.

Eerst gingen de lopers van de 5 km van start. Ik had nog net tijd genoeg om mijn telefoon op hen te richten. Filmpje staat op FB zoals jullie hebben kunnen zien.

Zelf nam ik deel aan de 10 km, tien minuten later. Besloot rustig te starten en mij door niets of niemand 'gek' te laten maken. Die eerste ronde ging nog wel, ik passeerde in ca. 28'30'' het aangegeven 5 km punt op de baan van de Laan van poot.

Echter zakte ik de tweede ronde volledig door het ijs en het is niet eens winter! Twee weken niet trainen, opspelende darmen en de laatste kilometer een blessure (er 'schoot' plotseling een felle pijn door mijn hamstring) dwongen mij herhaaldelijk tot stukjes wandelen en zelfs stilstaan nu en dan. Ben over het algemeen niet zo blessuregevoelig maar dat korte sprintje heuvel-af naar de Fuutlaan bleek funest.


Of dat nog niet genoeg was, jogte ik (vanwege die hamstring kon ik amper meer lopen) naar de ingang van het sportpark. Eenmaal gearriveerd bij de baan, liep ik 'verkeerd om' (namelijk aan de buitenkant van het hek) naar de finish, wat zeker tien meter scheelde. Mede daardoor kon ik nèt niet onder het uur finishen. Volgende keer zo niet beter, dan toch hopelijk iets minder 'slecht!'

In het clubgebouw (of de kantine zo u wilt) kon men pannenkoeken krijgen, paste wel bij het herfstige sfeertje rond deze loop. Waarbij het overigens wel droog is gebleven!

Later in de middag toch nog een stukje - noodgedwongen rustig, stapvoets - gewandeld door Ockenburgh en Hyacintenbos. Dat ging wel, maar kreeg op het laatst behoorlijk last van rug en onderdanen. Eén bonk stramheid! Kwam ditmaal geen fee tegen, maar wel haar wollige vertegenwoordiger die zich nogal provocerend tussen twee overgebleven vliegenzwammen opstelde. En mocht iemand denken dat ik die kabouter daar heb neergezet, geloof het niet! Allemaal FAKE nieuws!

CPC-geschiedenis en avontuur in het sprookjesbos

Het zal meer mensen zijn opgevallen: op een van de schuttingen die een afbakening vormen tussen het Koningin Julianaplein en het Centraal Station Den Haag staan bovenstaande foto's afgebeeld. Wij zien daarop de start van de City Pier City Loop 1976. Dus dat is 43 jaar geleden!

Uiteraard ging ik kijken of ik - voor zover mogelijk - nog bekenden zag, en vooral of er bekenden bij liepen die vandaag de dag nog hardlopen. Ik meen Ton Gerritsen te herkennen (met zonnebril) maar ik kan net mis hebben, maar daar blijft het bij wat mij betreft. Misschien biedt FB-groep 'hardloopuitslagen van weleer' meer soelaas.

Over lopen gesproken: dat is iets dat ik niet veel heb gedaan na de Hoge Veluwe Loop. Woensdagavond heb ik niet gelopen, was nog niet helemaal hersteld, bovendien was er een verjaardagsfeestje thuis bij een van onze clubvrienden. Wat wel gezellig was, er waren zo'n twintig mensen van onze trainingsgroep.

Vandaag heb ik wel een poging gewaagd, maar dat hield niet over, pijnlijke knieën waardoor het hardlopen zwaar ging en de training (als je dat al zo mocht noemen) een mix werd van joggen en wandelen, en paddo's fotograferen met mijn telefoontje.

Onderweg kwam ik zowaar in een sprookjesbos terecht. Jazeker, dat bestaat zowaar in Den Haag Zuid-West. Het Hyacintenbos, vandaar was het er stil en eenzaam, geen mens te zien. Wel hier en daar paddenstoelen en waarschijnlijk wonen er ook kaboutertjes. In ieder geval woont daar een echte toverfee! Ik sloeg een zijpaadje in en opeens weerklonk vlak achter mij een stem. Geschrokken draaide ik mij om en zag een fee, die mij vriendelijk toesprak en mij een wens liet doen. Ik hield het bescheiden, ik vroeg haar een mooie paddenstoel te toveren opdat ik deze kon fotograferen. Daarop verdween de fee uit mijn gezichtsveld. Maar niet helemaal, voordat zij oploste in een andere dimensie, draaide zij zich nog éénmaal om en wees naar een plek in het bos.

Ik liep er naar toe en precies op die aangewezen plek stond deze paddenstoel. Hoe wonderlijk!

Wat ook wonderlijk was dat de fee opvallende gelijkenis vertoonde met ene Hizkia, die met haar vriend Michel vaak van de partij is bij de 'loopjes' in Delft.

En zo komen we toch weer op het hardlopen uit. Via de Heemtuin bij Pluk wandelde/jogde ik terug naar Loosduinen, waar ik de tram pakte voor het laatste stukje naar huis.

Een album met al mijn 'paddo-foto's' van dit seizoen heb ik in een album geplaatst.