Natte kerkpolderloop

Vanmorgen vroeg naar Delft om aan een kleinschalig hardloopevenement deel te nemen. In ieder geval een stuk kleinschaliger dan het NK Atletiek voor senioren, dat vandaag zijn laatste dag beleefde. Maar wie het kleine niet eert...

Wij spreken natuurlijk over de Kerkpolderloop, de derde van dit seizoen. Ditmaal was Sportcentrum Allround weer aan de beurt om het te organiseren. Wat betekent dat we volgende week weer terecht kunnen bij de aloude locatie, letterlijk en figuurlijk 'Onder Ons'.

Nu ging de weg naar Delft vanmorgen allesbehalve van een leien dakje. Vanaf de Leyweg zou bus 37 van Connexxion omstreeks 09:00 uur richting Delft vertrekken, zoals altijd. Dan is het gewoon een kwestie om uit te stappen bij halte Schoolstraat in Den Hoorn, vlak voor voornoemd sportcentrum.

Busje komt zo.... Mooi niet! Ondanks de vermelding van vertrek op de time table en bij de halte, is de bus van negen uur nooit gekomen. Nergens een vermelding van vertraging of andere calamiteit, ook niet op de site van Connexxion. Dank voor de service!

Dus fluks een alternatieve route gezocht. Bus 23 kwam snel, daarmee ging ik naar station Rijswijk, van daar nam ik de trein naar Delft en daar weer tram (lijn 1) naar de Diepenbrockstraat. Dan nog een kwartier half joggend, via het bospad langs de Kerkpolderweg, naar sportcentrum Allround. Ik was er net op tijd om mij in te schrijven, fluks om te kleden en een sanitaire stop te plegen.

Ondanks het droge beeld dat buienradar rond deze tijd voor Delft toonde, regende het behoorlijk. Tijdens de loop bleef het ook niet droog, al had de nattigheid ook te maken met eerlijk zweet. Tegen mijn verwachting in, ging het niet zo soepel, vooral in de laatste kilometer had ik niet veel meer over voor een extra versnelling. Uiteindelijk toch nog redelijk gefinishd, maar echt tevreden was ik niet eerlijk gezegd.

Na afloop gezellig 'een bakkie gedaan' met Arnold, Bas en Quirina. En de mevrouw van de inschrijvingen. Dat leidde op een gegeven moment tot een spontane 'selfie-sessie'.

Thuisgekomen, omgekleed en even later terug naar de Laan van Poot waar de wedstrijden in het kader van het NK Atletiek nog in volle gang waren. Had mijn goede camera meegenomen, maar eenmaal daar zag ik dat ik de accu in de oplader had gelaten. Lekker slim inderdaad.

NOS-verslaggever interviewt Churandy Martina na zijn 200 meter

Nou ja, ik had mijn telefoon nog waarmee ik een paar foto's en filmpjes maakte. Zie ook Facebook!

Zeven- en tienkampers bij NK Atletiek

Zaterdag was weer een mooi (mid)dagje NK Atletiek voor senioren bij Haag Atletiek. Onder de toeschouwers en medewerkers bevonden zich ook supersenioren (de snelle jongens en meiden van weleer) onder wie Patrick Aris (still going fast maar vooral op de fiets), Frits Boudewijn, Stella Jongmans, Wijnand Bladt, Ysbrand Visser en Bram Wassenaar. Er waren er uiteraard nog veel meer, maar dat zijn de mensen die ik (her)kende.

Voor mij bleef het geruime tijd rustig, wat werkzaamheden betreft. Voor verveling was echter geen tijd, ik maakte een praatje met deze en gene, keek naar de soms ongelofelijke verrichtingen van de atleten (ditmaal vooral kogelslingeren, verspringen, speerwerpen, hoog- en polsstokhoogspringen en niet in de laatste plaats de vele loopnummers (al dan niet als onderdeel van de 7-kamp of 10-kamp). 400 meter in 45 seconden of minder bijvoorbeeld. Dat mensen in staat zijn om zó hard te lopen... Tja, het is wel de top van Nederland dat hier loopt, wel iets anders dan het driemaal per week een rondje joggen in de buurt.

De weersomstandigheden waren prima, veel minder warm dan voorgaande dagen dus gunstig voor de atleten. Naar ik begreep is het elders in het land een stuk warmer gebleven.

Maar dan kwam toch het moment dat de dopings-autoriteit werd aangekondigd.  Dat bericht was al enige tijd door onze coördinator Hans Koning via de app gedeeld maar had ik gemist: mijn telefoon had tijdelijk moeite om verbinding te krijgen met wifi en gaf geen berichten meer door via de app, evenmin kon ik ze ontvangen. Overschakelen naar mobiele data lukte ook even niet. Maar bijtijds wist collega Lodewijk mij te waarschuwen, dus er was geen probleem.

Deze dag werden vier dames en twee heren gecontroleerd, verdeeld over de vrouwelijke en mannelijke 'chaperonnes'. Mijn nieuwe collega-chaperonne Bert en ik kregen twee deelnemers aan de tienkamp toegewezen om te benaderen voor een controle, waarbij uitgangspunt was: de xxxte en de xxxde bij het hoogspringen. Wij spraken hen echter aan direct na de finish van hun laatste onderdeel, de 400 meter. Ook nu ging alles van een leien dakje, zij het dat tussentijds controleren geen usance schijnt te zijn. Hoe dan ook geen problemen bij de begeleiding van de 'uitverkorenen' naar de dopingsautoriteit. Integendeel, in alle gevallen hadden we een goed contact met de atleten.

Onze taak zat er pas op nadat de desbetreffende atleten hun plasje hadden gedaan en ingeleverd bij de dopingscontrole. Soms duurde dat even. Voor mij werd het zelfs iets later dan bij de anderen, evenals gisteren.

Hoe dan ook was er in de ontvangsthal voor de vrijwilligers nog genoeg eten over, dus voordat ik - met tussenstop bij de Jumbo - huiswaarts keerde, kon ik mij nog tegoed doen aan een bordje rijst met spinazie-tomatensalade en pompoensaus. Was meer dan genoeg wat mij betreft....

Vrijwilligersbijeenkomst voor aanvang van het NK Atletiek voor senioren in de Hellas-hal

Vrij willige vrijwilligers bij sfeervol NK Atletiek

Vierhonderd vrijwilligers, de meesten leden van Haag Atletiek, hebben de afgelopen dagen hand- en spandiensten of andere taken verricht voor het onder auspicien van de Atletiekunie georganiseerde N.K. Atletiek voor senioren. En dat gaat dit weekend nog gewoon door.

Zelf mocht ik een van die radertjes zijn in het grote geheel. Na op woensdag meegewerkt te hebben aan de opbouw van het verspring-evenement op Het Plein (in het centrum van Den Haag) had ik donderdagmiddag graag willen zien hoe aldaar twee clubgenoten (Anouk Vetter en Fabian Florant) naar het nederlands kampioenschap toe sprongen, maar dat is er door een combi van hitte en veel hectiek in de privé-sfeer niet van gekomen.

Maar gisteren (vrijdag dus) mocht ik aan de bak. Als vrijwilliger wel te verstaan. Daarvoor hoefde ik niet vroeg uit de veren (was ik niettemin wel). Om half vier moesten wij (ons team) ons melden bij coördinator Hans Koning aan de Laan van Poot waar - vanaf dat moment - een uitgebreid programma werd afgewerkt. Zie onderstaand schema.

Gisteren werd het sowieso erg druk. Wellicht het 'Daphne Schippers effect' want ook zij zou acte de présence geven. En heeft zij inmiddels gegeven, met een (niet zo verrassend, maar toch) mooi resultaat.

Enige discretie over wat wij - de mensen van ons team - daar moesten doen is wenselijk, maar laat ik volstaan met te zeggen dat we een rol speelden binnen de medische begeleiding. Zal daar niet te veel over uitwijden, maar wel dat (ik althans) het erg leuk vond om te doen. Al was het maar vanwege de entourage en sfeer bij het start- en finishgebied, temidden van de atleten die in gespannen afwachting waren op het moment dat zij aan de beurt waren. En achteraf de ontlading, in de eerste plaats bij degenen die in de prijzen waren gevallen en met een aantal waarvan wij direct contact hadden, ook naderhand.

Voor de inwendige mens was op deze dag alles dik in orde, zowel voor de atleten als vrijwilligers en het publiek. Voor de vrijwilligers was er een pastamaaltijd, maar ook in ons clubhuis en in stands die daarnaast stonden was van alles te krijgen.

Goede foto's van het evenement zullen ongetwijfeld snel worden gepubliceerd op of via de site van de Atletiekunie. Een van hen, Bjorn Paree (zie hieronder), een van de meest gedreven atletiekliefhebbers van ons land, was ook nu aanwezig om - ongetwijfeld mooie - plaatjes te maken. Dat ik hem hier vermeld is omdat hij en ik jaren geleden deel uitmaakte van de - toen nog enigszins pionierende - 'bloggende hardloop-gemeenschap'.

Vandaag en zondag staat er - eufemistisch gesproken - nog het een en ander op het programma. Voor het gemak plaats ik deze ook maar hier. Dus wie zin heeft: aan de ingang van het sportpark zijn nog kaarten te verkrijgen!

Vandaag dus weer naar het sportpark, maar eens kijken wat er dan te doen valt...

Hot town, summer in the City

Bijna vierhonderd leden van Haag Atletiek en enkelen van 'buiten de club' zijn vanaf vandaag in touw om van het NK Atletiek een mooi evenement te maken. Een ieder die zich als vrijwilliger heeft aangemeld kreeg een taak toebedeeld, sommige enthousiastelingen zelfs twee of meer taken.

Zelf maakte ik vandaag deel uit van een team dat betrokken was bij de opbouw van het verspringgebied. Daartoe moesten we naar het centrum van Den Haag, naar Het Plein. Om negen uur moesten we daar verzamelen.

We begonnen met het plaatsen van dranghekken. Ik had nog niet gezegd dat Mark Rutte zojuist langs kwam en had gevraagd of-ie kon meehelpen met sjouwen, of burgemeester Krikke liep ons tegemoet. Ze was graag bereid om met ons, 'wethouder Hekking-achtige types, op 'een selfie' te gaan, en Nico mocht zelfs apart met haar op de foto.

En dan weer aan het werk. Dat bestond uit helpen met de opzet van de aanloopbaan, bestaande uit tientallen aaneenschakelbare podiumblokken; het vullen van de zandbak met achtereenvolgens een grondzeil en vervolgens een lading zand, aangevoerd via een vrachtwagen. Daarna scheppen, harken en tenslotte het door twee man gladstrijken van de bovenlaag met een lange stevige lat. Verder werd de VIP-tent en het VIP-podium opgezet en waar nodig rollen kunstgras uitgerold.


Onnodig te zeggen dat het warm, erg warm werd, dus een rustpauze zo nu en dan was geen overbodige luxe. Gelukkig was er water in overvloed (flessen) en naderhand een goed gevuld lunchpakket.

Halverwege de dag was nog een onverwachte rit naar de Laan van Poot met een busje van de organisatie. Dat was om onder andere parasols en aanvullend materiaal op te halen. Dat duurde wel even omdat heel wat spullen erg zwaar waren. Rob Pronk bood wat dat betreft uitkomst met zijn steekwagen, maar velen riepen zijn assistentie in dus het was even geduld hebben. Maar uiteindelijk gingen we zwaar beladen met materiaal terug naar het Plein.

Daar wachtte ons een broodje kroket, maar daarna weer met vereende krachten de bus leegmaken. Dat viel niet mee, vooral de standaarden waarin de parasols geplaatst konden worden waren loodzwaar. Maar ook nu bood een klein steekwagentje uitkomst.

Inmiddels was het kwart over vier geworden en ik mocht vertrekken. Even langs Decathlon om een blauw broekje te kopen (moet in verband met het 'officiële' vrijwilligerstenue - broekje en poloshirt - op de wedstrijddagen) en dan naar huis.

Zelf vrijdag weer aan de bak, maar als ik kan ga ik morgenmiddag wel even kijken naar het verspringen op Het Plein.

Vreemdgaan...

Omdat er op het trainingsschema een duurloop van 90 minuten vermeld stond, en ik (momenteel?) in een andere groep train, durfde ik het wel aan deze avond. Mooie gelegenheid om aan mijn duurvermogen te werken en omdat het niet snel zou gaan, ook een soort van herstel.

Maar dat viel tegen! Het inlopen met de groep Maarten/Chris kostte mij al moeite, ook omdat ik last had van een gevoelige linker hamstring met uitstraling vanuit de bil en de naweeën van de kerkpolderloop gisteren.

Ik haakte direct na de warming up af en besloot voor mezelf een stukje te lopen. Echter toen kwam ik op de vernieuwde Sportlaan Mulay tegen met zijn groep. En zo gaat dat: hij vroeg om met hem mee te gaan. Tegenstribbelen had geen zin, dus ik ging mee.

Al lopend door de Vogelwijk, zag Mulay een jonge huisvader bereid een groepsfoto te maken. Ik had mijn telefoon bij mij, dus je begrijpt....

Achteraf gezien moet ik zeggen dat het mij niet tegenviel. De training deze avond had het een karakter van een zeer uitgebreide warming up van zo'n 100 minuten. Daarin zaten de elementen 'heel rustig lopen', oefeningen, vele malen (20 keer?) 'heuveltje op' rennen, steeds met een andere variant. Ook elkaar al rennend vast/tegenhouden. En afsluitend zo'n tien maal 1 minuut versnellen, met de laatste vijf ècht heel snel, om niet te zeggen voluit.

Het gekke is dat ik mij na die training een stuk beter voelde dan daarvoor. Maar morgen (dinsdag) wordt er ècht uitgerust. De kans dat dit op het strand gaat gebeuren lijkt levensgroot aanwezig.

Op kerkepad

De komende week is er voor onze vereniging Haag Atletiek heel wat werk aan de winkel, want dan zijn de Nederlandse Kampioenschappen Atletiek. Er is aan de leden gevraagd om als vrijwilliger mee te werken. Zij zullen uiteenlopende taken vervullen en ook ik heb daar mijn aandeel in. Dus dit weekend nog maar even freewheelen.


Vandaag numero 3 van de reeks kerkpolderlopen in 2019! Nu was IJsclub Bertus weer aan de beurt om de boel in goede banen te leiden.

De dag begon wel stroef. Waarschijnlijk heb ik mijn schouder overbelast. Dat zou door de zware rugzak kunnen komen waarmee ik gisteren de Sint Pietersberg 'beklom', maar ook door een wat onvoorzichtige oefening met een te zware dumbell. Hoe dan ook behoorlijk wat pijnlijke scheuten in schouder en nek. Maar goed, je loopt met je benen en niet met je nek, hield ik mijzelf voor.

Kortom: na het ontbijt ingepakte sporttas gepakt en naar de bushalte gelopen. Het duurde even voordat-ie kwam dus doorgelopen tot de Alberdastraat waar ik meteen een flapje uit de muur trok. Bij Onder Ons in Delft kan namelijk niet gepind worden. Jazeker, die zaken bestaan nog!

Bij Leyenburg met bus 37 naar Hoorn, halte Schoolstraat. Van daaruit is het twee minuten lopen naar Sportcentrum Allround (maar daar hoefde ik vandaag niet te zijn) en acht minuten lopen naar Onder Ons.


Het werd daar redelijk druk. Altijd is daar de harde kern van lopers aanwezig, de meesten zijn al wat ouder (50 + en ouder, er lopen soms zelfs tachtigers mee) maar ook een groeiende groep jongelingen zet hier hun beste en snelste beentje voor. En ook een atlete die enkele jaren geleden nog furore maakte op triathlons (Joke Keuning) kwam nu voor de derde keer. Ze wil geleidelijk aan de draad oppakken.

Om kwart over tien ging, als altijd, de groep van start. Gaan met die banaan. Nou ja, laten we zeggen dat ik mijn best deed om niet te langzaam te lopen. Op een gegeven moment zat ik in een goed ritme, een tikje te snel voor mijn doen misschien al merk ik wel dat het elke week later in de 'race' wordt dat ik gas moet terugnemen.

Uiteindelijk kwam ik in 27'30'' over de finish, ruim een minuut sneller dan vorige week. Daar was ik best tevreden mee.

Maarten de Niet was er ook om ons aan te moedigen. Leuk! We gingen wat drinken, zelf nam ik een spa rood, en zo kon ik meteen 'uitzweten'. Want het was vrij warm en direct na zo'n inspanning douchen heeft weinig zin omdat het water daarna ook uit alle porieën van je lichaam stroomt.

Later nog even op het buitenterras wat nagepraat met Jos, Michel en Hizkia, Bas, Leen, Paul W. en Pierre. Allemaal goed gelopen! Dat gold zeker ook voor de spartanen Marlon, Mattijs, Arnold, Ralph en Harry van 'groep Mulay' die allemaal zo om en nabij de twintig minuten hadden gelopen. Lekker bezig!

Prikkebeens rondje

Vandaag maar weer eens een wandelingetje gemaakt. Ditmaal niet in de buurt: daarvoor was het mij te nat.

Vanmorgen leek het, afgaand op de buienradar, er op dat Zuid-Limburg geruime tijd gevrijwaard zou blijven van regen. Daar maar eens gaan kijken. Voor de kosten hoefde ik het niet te laten, in het weekend kan ik met mijn OV-abonnement vrij reizen. En waarom Limburg? Afgezien van de relatief gunstige weersverwachting, worden daar regelmatige zeldzame vlinders gespot. En het landschap aldaar blijft natuurlijk wonderschoon.

Na een voorspoedige trein- en busreis kwam ik uit in Maastricht. Dat besluit nam ik onderweg in de trein van Eindhoven naar Maastricht. Aanvankelijk leek een wandeling door het Geleenbeekdal mij ook aantrekkelijk, dan had ik in Sittard moeten uitstappen en nog een keer overstappen naar Schinnen. Misschien een andere keer. Ik wilde toch naar 'de heuvels' en de kans op mooie vlinders was rond de Sint Pietersberg een stuk groter.

In Maastricht nam ik de bus naar Fort Sint Pieter, waar het startpunt van de wandeling was. Het ging al meteen een stuk omhoog, naar het Fort temidden van een zee van wilde bloemen en - inderdaad - veel fladderende vlindertjes.


Maar zowel hier als verderop tijdens de wandeling viel de diversiteit aan vlindersoorten mij toch wat tegen. Ik zag veel bruine zandoogjes en (kool)witjes, maar daar bleef het wel bij. Afgezien dan van een eikenpage (vlindertje in het midden) en één dagpauwoog in de buurt van de Mergelgroeve. Echter had ik niet het geluk de Koninginnepage tegen te komen (die hier regelmatig gesignaleerd wordt), en evenmin de Spaanse Vlag.

Evengoed was het een mooie wandeling door een schitterend gebied, met vele mooie 'echt Limburgse' vergezichten. Uiteraard moest er hier en daar flink geklommen worden en ook afgedaald. Op een gegeven moment kwam ik uit bij en in de Mergelgroeve, waar ik een paar jaar met een afvaardiging van onze trainingsgroep van start ging voor een (zeer pittige) trailrun. Dat was wel een leuke ervaring.

Via de Mergelgroeve liep ik naar de overkant om een grote steile trap te beklimmen, eenmaal boven kon ik mijn weg vervolgen naar waar ik gestart was, Fort Sint Pietersberg. Onderweg daarheen, werd de lucht onheilspellend donker en even later begon het te regenen, eerst zachtjes, daarna wat steviger. Bovendien begon het aardig te rommelen in de verte. Even geschuild, daarna toch maar die ijzeren trap op, de lengte daarvan viel nog flink tegen.

Terug aan de voet van Fort Sint Pietersberg, waar de bushalte was, bleek dat ik nog een half uur moest wachten. Geen nood, in een gezellig caf'é twintig meter verderop bestelde ik een lekker biertje - helaas hadden ze geen kasteelbier, maar de Westmalle dubbel was ook zeer genietbaar - en nam er wat brood met aioli, kruidenboter en tapenade bij. Een late lunch kun je wel zeggen.

De terugreis met bus, trein en tram verliep vervolgens op rolletjes. Kon thuis meteen achter de potten en pannen.

Kleurig kuurtje

De afgelopen dagen waren dat letterlijk: veel afgelopen. Al moet gezegd dat het maandag nergens naar leek. Of in elk geval voelde. Het werd een (solo) duurloopje dat eigenlijk die naam niet mag dragen. Benen en knieën wilden absoluut niet wat ik wilde, ik kon mij amper in een tempo van zes kilometer per uur voortbewegen. Over het strand, 'On the Edge of the deep green sea'... Liep overigens al met al zo'n 70 minuten. Wist wel waaraan die krakkemikkigheid lag, ik heb mij de dagen ervoor de tandjes gefietst en als ik dat doe krijg ik daar naderhand last van bij het lopen. Vooral de knieën raken dan min of meer geblokkeerd. Bovendien daags ervoor vijf kilometer vrij voluit gelopen.

Dat krijg je als je als oudere man een hardloopblog bijhoudt. Hardlopen wordt steeds meer een 'struggle' maar - hoe paradoxaal dat ook klinkt - je gaat er toch steeds welgemoed en vol blijde zin mee door. En dat zal niet veranderen denk (en hoop) ik. Kortom, er is niets tragisch aan. Hooguit tragikomisch misschien, in de ogen van anderen.

Dus woensdag nog een duurloopje! 's Avonds kregen we de kleinkinderen dus besloot ik na de sessie in het krachthonk - en het gezamenlijke koffiedrinken na afloop - overdag te gaan lopen. Al snel bleek dat ik iets meer was hersteld hoewel van soepel lopen nog niet ècht sprake was.

Via sportpark Laan van Poot liep ik richting oprit Fuutpad en daar het Westduinpark in. Vervolgens ging de route naar het strand en langs de vloedlijn naar Kijkduin. Even voorbij Kijkduin - en de laatste strandtent, People - keerde ik terug. Daar begon ik een deel van de training zoals die op het programma stond uit te voeren: dat kwam neer op vier keer vijf minuten in sneller tempo, met tussenpauzes van 3 - 5 minuten. Al lopende kwam ik uit bij de Machiel Vrijenhoeklaan. Die liep ik af tot aan de De Savornin Lohmanlaan, linksaf, bij de waterpomp aan het eind rechtsaf de Laan van Poot op. En zo 'naar huis' d.w.z. het sportpark.

Toch al met al het nodige gelopen. En tussen de bedrijven door ook weer wat geschilderd. Nog een keertje de engelse kuur om af te kicken, dan maar iets anders bedenken

Genezen van de kuur?

De afgelopen dagen waren een mix van wandelen, fietsen, beetje schilderen (cryptisch: ter genezing van de kuur) en boodschappen doen bij Goedman, verjaardagsfeestje van Ilja bijwonen en twee keer naar de Parade. De eerste keer samen, de tweede keer als grootouders. Weinig hardlopen, behalve vanmorgen dan de Kerkpolderloop, ditmaal bij sportcentrum Allround in Den Hoorn. Waar overigens vandaag voor de leden meer activiteiten waren waaronder wandelen, een MTB tocht, een workout van maar liefst 100 minuten en vijf kilometer hardlopen om 09:30 uur (niet zijnde de kerkpolderloop, want die startte om kwart over tien). Zelf heb ik mij beperkt tot de vijf kilometer evenals de andere trouwe kerkpoldergangers. Ik had geen zin om er echt voor te gaan en liep dan ook een stuk langzamer dan vorige week. Dat had mogelijk ook met de hoge luchtvochtigheidsgraad te maken.

Kwam nog een stel bekenden tegen, onder anderen Mirjam Offringa - die bij Allround o.m. Tai Chi lessen geeft - en Joke Keuning, voormalig triathlete die het hardlopen na geruime tijd heeft opgepakt en er weer zin in begint te krijgen. Onder de wandelaars zag ik Jolanda Koedood en haar vriend Han van Schie die ik vooral ken van de 'Engeland-wandelingen'.

De Parade afgelopen vrijdag was trouwens ook weer leuk, niet in de laatste plaats vanwege twee voorstellingen die - zoals te doen gebruikelijk is bij dit theaterkermis - superhilarisch waren.

Eerst  zagen we 'Drie lesbiennes en een talkshow'. Oftewel vrouwen die 'over dingen' praten. De lesbiennes in kwestie werden gespeeld door Stephanie Louwrier, Lowie van Oers en Wart Kamps. Het was, zoals op de Parade-site wordt vermeld 'een hokjesdenkerig, genderfluïde, lesbisch talkshow-komedie-spektakel' waarbij de lgbt-hype van dit moment op de hak wordt genomen.

Erg grappig, maar nog overdonderender waren Martine Sandifort en Remko Vrijdag met band, een show met beste nummers uit hun shows. Moeiteloos switchden ze van een uitbundige vertolking van Bohemian Rhapsody, maar dan gebracht 'door doven', naar een Rage against the Machine-achtige act, een marokkaanse rapper en een parodie op de 'moeilijke brillen pop' van Spinvis ('Sponsvis') en Roosbeef die menigeen deed schuddebuiken.

Klap op de vuurpijl was het met weliswaar veel uitbundig enthousiasme, maar zeer vals gezongen, slotduet.

De volgende dag onverwachts weer naar de Parade, maar nu naar de kinderparade. Dus met dochter en twee kleindochters. Eerst even naar de speeltuin tegenover het wokrestaurant, daarna naar de Parade.

Er viel voor de kinderen genoeg te beleven. Er was een zweefmolen, er kon geschilderd worden of een raket gemaakt van een fles, tape en crèpepapier. Ook konden zij zelf poffertjes maken (en opeten). Wij bezochten Het kleinste circus ter wereld (een nep-vlooientheater) opgericht door Milko, ex-directeur van Circus Renz. Zoals hij zelf zegt 'een klein tentje voor een klein ventje'. Een goede verhalenverteller is hij in ieder geval wel, hij wist de kleinsten er volledig van te overtuigen dat de vertoonde kunstjes door echte vlooien werden uitgevoerd.

Tenslotte kon vanuit een nagemaakte verkeerstoren, met hanteerbare zweefvliegtuigjes, voor luchtverkeersleider worden gespeeld. De meeste 'vluchten' eindigden jammerlijk direct onderaan de toren, maar soms maakte zo'n vliegtuigje nog een lange zweefvlucht alvorens op de grond te belanden.

Kuur netjes afgemaakt

Het werd toch nog een pittige training woensdagavond, tussen de buien door. Op het programma stond 6 x 400 meter, gevolgd door 6 x 200 meter. De rustpauze tussen de tempo's was telkens één minuut.

Er waren groepen die het programma geheel of gedeeltelijk op de baan afwerkten, wij - de voor mij (wellicht tijdelijke?) groep o.l.v. Chris en Maarten - gingen naar de Bosjes van Pex en de Daal en Bergselaan om ons ding te doen. Uiteraard eerst voorafgegaan door inlopen, wat oefeningen met versnellinkjes en dan maar rennen. Het ging vrij goed ondanks licht protesterende knieën, heb de laatste dagen nogal veel op het ijzeren paard gezeten.

Donderdag is onder meer besteed aan een bezoek aan de Gamma, waaruit ik vertrok met twee houten tuinrekken van 180 x 60 cm onder mijn arm, met de fiets aan de hand. Verder boodschappen doen bij de Jumbo en twee verschillende filialen van Hanenburg Tuincentrum afgestruind, op zoek naar pot- en klimplanten. Dat alles om de door de op FB al gememoreerde kaalslag bij de buren enigszins te camoufleren.

's Avonds naar Pathé Buitenhof, waar - evenals in de andere twee Pathé Theaters  - de film over een integraal jubileumoptreden van The Cure werd vertoond. Marlon was er ook, we dronken nog even een kop koffie op het buitenterras, we hadden nog een half uurtje. Daar kwam Marlon tot de ontdekking dat hij bij een ander Pathé theater moest zijn. Dat was aan 't Spui, gelukkig is dat zowat om de hoek, een paar honderd meter verderop. Geen ramp, per slot van rekening zou ook daar op hetzelfde tijdstip het 40th Anniversary Concert van The Cure worden vertoond.

Om kwart voor acht was ik in de zaal. Daags ervoor had ik een ticket gekocht bij de kassa waarbij ik een zitplaats mocht kiezen. Dat werd een plaats vrij vooraan, op de tweede rij.

De film die werd vertoond was fantastisch. De Cure 'on fire', een twee-en-een-half uur durende onderdompeling in een warm bad van luide, magistrale muziek, een mix van New Wave, Gothic, symfo- en hardrock, Pink Floyd-achtige soundscapes etc. met als voornaamste kenmerk - naast een uitstekende band - de gepassioneerde, smartelijk-klagende stem van frontman Robert Smith. Ook cinematografisch top, de camera zat vaak letterlijk dicht op de huid van de artiesten, niet in de laatste plaats op die van Robert Smith.

N.B.! De film hieronder is van hetzelfde concert, is echter niet de bioscoopversie maar een publieksopname. Klinkt uiteraard een stuk 'vlakker' maar ook op deze versie valt genoeg te genieten.

Het is een hele zit natuurlijk, maar een paar tips (strikt uitgaand van mijn persoonlijke smaak): goed hard zetten en dan Forest (53:30) Burn (1:05:00) en het - voor mij - in muzikaal en emotioneel opzicht absolute hoogtepunt From the edge of the deep green sea (1:19:30).  En nog een oude hit v.a. 1:37:40...

Never promised you a rose garden...

...maar die rozentuin valt niet te vermijden als je in het Westbroekpark bent. Daar was ik niet voor De Parade - hoop daar nog wel heen te kunnen gaan deze week - maar voor een afspraak met een sportvriendin om onze gezamenlijke verjaardagen te vieren met een etentje. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.


Eerst door het rosarium gewandeld waar de rozen er nog prachtig bijstaan. Daarna spontaan gekozen voor het Wokrestaurant. Ook al een tijd niet geweest. In tegenstelling tot vroeger ga je niet meer een lang buffet langs om zelf te kiezen uit het aanwezige uitgebreide assortiment, maar wordt het eten aan tafel gebracht. Dit naar aanleiding van een formulier waarop tientallen gerechten staan afgebeeld waaruit je drie keuzes kunt aankruisen. Nadien kan dit proces een paar keer worden herhaald. Wel kon je tot slot nog naar een buffet voor een toetje, ook daar was er een uitgebreide keuze aan taartjes, fruit, ijs enzovoorts. Ik moet zeggen dat er veel te kiezen viel en alles was top.

Blijdorp

Eerder op de dag gingen we met onze jongste kleindochter naar Blijdorp. Een tijd geleden had ik kruidvatkaarten - met reductie op de toegangsprijs - geregeld en de deadline loopt deze week af. Dus toch maar snel gebruik van gemaakt.


Onderweg van Rotterdam CS naar Blijdorp lag 'de kleine' te slapen in de kinderwagen. Niet dat dit zo erg was, want maandag in Blijdorp is - zo na het weekend - een rustige, om niet te zeggen bijna saaie dag. Maar toen Lily wakker werd waren we al ruim een uur in de dierentuin. Op dat moment waren we wel bij een leuke locatie, bij de giraffen. Lily vond het prachtig, al die dieren die we vervolgens zagen. Maar we hebben niet alles kunnen zien. Misschien een andere keer.