zaterdag 31 januari 2015

Mediterraan natuurschoon bij IFFR Rotterdam


Vrijdag was Rotjeknordag! En dat klinkt oneerbiediger dan ik bedoel want het was een mooie middag. Telkens weer verbaas ik mij over de overweldigende pracht en diversiteit van de moderne architectuur en kunstuitingen die onze grootste havenstad zo aantrekkelijk maakt. En dat zeg ik die op architectuurgebied uitgesproken conservatief genoemd mag worden.


Zo had ik nog niet de nieuwe markthal bezocht, die vorig jaar oktober officieel is geopend. Ik werd er op aangename wijze mee geconfronteerd toen ik op station Blaak uitstapte en daar naar boven ging. Wat moest ik op De Blaak? Naar de film! In het kader van het IFFR 2015 gingen wij een film in Cinerama bezoeken, en later een andere film in Theater Venster/Lantaren.

'Wij' want mijn gezelschapsdame was gisteren Marjorie, oud-collega en een tijdlang mijn kamergenote bij het Ministerie van WVC, dat was in de jaren tachtig. Via FB kregen we weer contact. Voordat we naar Cinerama liepen, gingen we even neuzen in die markthal. Het doet denken aan een hypermoderne versie van Les Halles in Parijs, met vele marktkramen waar de meest uiteenlopende exotische, bijzondere en kleurrijke producten worden verkocht.


Daarnaast zijn er overal zitjes en eetgelegenhedenwaar je iets kunt gebruiken, hetgeen we ook hebben gedaan. We kwamen bij een zeer drukbezochte luxe burgerrestaurant uit waar we wijn en een gevarieerde kaasplank met garnituur bestelden.

La Creazione di Significato

Maar we kwamen niet voor die Markthal, hoe mooi ook, we kwamen voor de film. In Cinerama, waar we na tien minuutjes wandelen arriveerden, werd onder meer de film 'Creazione di Significato' vertoond. Een ècht Italiaanse film met prachtige beelden van de weelderig begroeide heuvelachtige Apuaanse Alpen. De film opent met een schoolklas, die in een kring onder een boom zitten temidden van het paradijselijke landschap. De kinderen vertellen elkaar verhalen over de Tweede Wereldoorlog, toen de Duitsers tijdens hun terugtocht honderden burgers afslachtten.

Daarna wordt de camera gericht op Pacifico, een vriendelijke schaapherder van een jaar of zestig die door de economische crisis genoodzaakt is zijn land aan een Duitser te verkopen.

In deze film worden beelden van de overweldigende natuur afgewisseld met close-ups van insecten en bloemen, inkijkjes van het alledaagse leven en een kort amateurfilmpje over de veldslag in de Alpen.


Persoonlijk vond ik al die beelden door de verstilling en uitgesponnenheid ervan nogal vermoeiend om naar te kijken, ik moest vechten om niet in slaap te vallen. Het interessantste deel vond ik de tweede helft van de film, waar we een groot gezelschap buiten aan een eettafel zien zitten praten en zingen, en vooral het ongedwongen zeer 'naturel' gespeelde(?) gesprek van Pacifico met de Duitse koper en zijn zoontje. Ze praten over het leven in het Italië van Berlusconi, waarbij de duitse man vraagt hoe het mogelijk is dat de Italianen zich jarenlang achter zo'n man hebben geschaard. Het antwoord weet Pacifico ook niet, wel weet hij dat mensen geneigd zijn een standpunt te kiezen en daar niet van af te willen wijken.

La Vie de Jean-Pierre

Na afloop van de film moesten we spoorslags, of liever gezegd metroslags, naar Wilhelminahaven waar theater Lantaren/Venster tegenwoordig is gevestigd. We moesten nog haast maken om op tijd in het theater te zijn, want als de film eenmaal begint mag je niet meer naar binnen. Maar het is gelukt, zij het na enig zoeken en de weg vragen.


De film werd kort ingeleid door de maker, Peter van Houten, die na afloop een aantal vragen uit het publiek zou beantwoorden.

Wat we zagen was een erg lange, maar fantastisch mooie docu-film waarin het leven van dorpspastoor Jean-Pierre in beeld wordt gebracht. Van Houten heeft deze gevoelige, grappige, eigenzinnige man van 2005 tot en met 2008 gevolgd tijdens zijn dagelijkse activiteiten, terwijl hij terugblikt op zijn leven, zijn jeugd, zijn liefde voor meisjes en vertelt waarom hij priester is geworden. Ook vertelt hij over de vrouwen die in zijn huidige leven een belangrijke rol spelen. Daarbij worden soms zwart-wit beelden getoond alsmede veel oude foto's, onder meer van het grote gezin waarin hij opgroeide.


Deze Jean-Pierre die net zo lief in zijn paradijselijk fruit- en bloementuin werkt als de soutane aantrekt om minstens eenmaal daags ergens een mis op te dragen, roept in al zijn bijna kinderlijke vrolijkheid en tegelijkertijd wijsheid onmiddellijk sympathie op bij de kijker. Je gaat als het ware van deze man houden, misschien wel één van de redenen dat deze film vooralsnog op de tweede plaats staat in de Top 10 van publieksfavorieten van deze IFFR. Voorwaar, een geweldig succes.

En terecht, haast ik mij te zeggen. Nogmaals, het is een hele zit - bijna drie uur film - maar schitterend door de liefde en zorg waarmee Van Houten alles heeft gefilmd en naderhand uit al dat beeldmateriaal thuis in een nagemaakte bioscoopsetting urenlang heeft gemonteerd tot een van de mooiste portretten die ik heb gezien. En dan heb ik het nog niet eens over de prachtige 'scenery', de fraaie panorama's van de pyreneeën en die oer-franse sfeer van de oude dorpjes en hun bewoners.

Aan het eind van de film zien we Jean Marie afscheid nemen als pastoor en met zijn geliefde vriendin - waar hij tot aan de dag van vandaag mee samenwoont 'als broer en zuster' - een nieuw leven begint. De man is nu tachtig jaar en komende zomer wordt deze film in het dorp waar hij pastoor was vertoond.

Echt een erg goede film, zoek je spanning en sensatie, niet gaan kijken, wil je genieten van een echt mooi, met liefde gemaakt portret en mooie natuurbeelden: een aanrader van de bovenste plank!

dinsdag 27 januari 2015

Rode vrouw en zwart vlees

Maandagavond, gisteren dus, ging het lopen niet van een leien dakje. Niet dat het programma zo zwaar was - integendeel, we deden een duurloopje in een tempo van dik zes minuten per kilometer - , het had gewoon met mijzelf te maken. Zware benen, zwoegen. Zowel mentaal - weinig zin om te lopen, iets dat mij zelden overkomt - als fysiek (vage pijntjes in heup- en liesstreek) had ik niet 'mijn dag', en mijn schoenen voelden bij elke stap aan als lood. Wat niet wegneemt dat ik het totale programma (netto een uur, bijna 11 km) heb volbracht.

Als je zo leest vrij negatief, maar het hoeft niet iedere keer een hoera-verhaal te zijn, toch? Overigens nog een paar anecdoten van de dag waarop de Puinduin-run plaatsgreep, dat was zondag. Eerst kregen wij een loopvriend en zijn vrouw (misschien vindt hij het niet prettig dat ik in dit verband zijn naam vermeld) op visite. Even later vertrokken zij tegelijkertijd met mijn 'rode vrouw' maar dat was ook de bedoeling. Misschien dat ik haar nog eens terugzie, ingelijst en wel...

Tijdens hun bezoek stond de Boeuf Bourguignon zachtjes te pruttelen in de oven, dat was bedoeld voor een etentje met een vriend later die middag. Het hele huis was doortrokken van die op zich niet onaangename geurenmix van wijn, stoofvlees en kruiderij. De avond daarvoor had ik het vlees al gemarineerd in rode wijn met allerlei kruiden, knoflook, ui, winterwortel en specerijen. Zo zou het vlees lekker doortrokken raken.

Die zondagochtend een en ander aangebraden, het vlees, de spekjes en sjalotjes, wijn, bouillon en de rest van de ingrediënten er bij en stoven maar in een niet te warme oven. Na anderhalf uur uitgedraaid en naar de Puinduinrun, bij terugkomst oven weer aangezet.

In totaal stond die hele ratsmodee dus zo'n drie uur te stoven. Tijdens het bezoek toch maar eens kijken hoe het er uit zag. Nee hè! Deksel van de pan, het was één zwartgeblakerde massa geworden, helemaal ingedroogd terwijl er toch veel wijn en bouillon aan te pas was gekomen. Gek, het rook totaal niet aangebrand maar alles kon worden weggekieperd. Pan goed schoonmaken en als de wiedeweerga nieuw vlees gekocht, waarna het hele kookproces is herhaald maar uiteraard zonder die marinade-periode. Uiteindelijk hebben we toch prima gegeten...

zondag 25 januari 2015

Puinduinrun aan de zijlijn: bewegende beelden

Vandaag aan de zijlijn gestaan van de Puinduinrun. Als fotograferende supporter. Er deden maar liefst 700 deelnemers mee aan deze ultrazware loop met veel steile trappen en pittige klimmetjes, een record als ik mij niet vergis. Er stonden diverse fotografen dus de meeste deelnemers zijn wel vereeuwigd denk ik zo.

Ook ik heb aardig wat foto's gemaakt en een paar korte filmpjes.

Dit is het eerste filmpje van 'de eerste helft lopers' tijdens de eerste ronde.


Filmpje nummer twee!


Het derde filmpje


En last but not least nòg een paar sterke dames!

Naar het paradijs


Vrijdag was het weliswaar koud, maar stralend-zonnig weer. Reden om mijn duurloop niet op zaterdag maar een dag eerder te doen. Op mijn route ook nog even landgoed Ockenburgh en het Hyacintenbos aangedaan. Zonder de boshyacinten, maar zelfs in dit kale jaargetijde nog mooi om doorheen te lopen. Netto 90 minuten gelopen in een vrij langzaam duurlooptempo.

Zaterdag naar Rotterdam om in het kader van het IFFR een filmpje te pikken. Later volgende week ga ik in ieder geval nog een keer. Op weg naar Pathé kwam ik langs dit groepje sportievelingen, vlak voor het station. Nederland in beweging...



Nadat ik een ticket had gekocht voor 'Le Paradis' een vrij willekeurig gekozen film met een aansprekende titel, bleek dat ik ruim de tijd had om even bij museum Boymans van Beuningen binnen te wippen. Daar vooral schilderijen uit de middeleeuwen bekeken, waarna ik nog vluchtig enkele zalen bezocht met schilderkunst vanaf de 17de eeuw tot pakweg 1945.




Terug naar Pathé, naar 'Le Paradis'. Het blijft altijd een gok, er zitten heel mooie films bij maar ook films die minder toegankelijk zijn voor gewone stervelingen. Zoals deze film van Alain Cavalier.

Misschien wat erg gemakzuchtig, maar de volgende tekst op de site van het IFFR geeft nog wel de beste beschrijving van de film, dat erg doet denken aan een museaal project. Echt een film voor cinefielen en uitgesproken kunstliefhebbers wat mij betreft, met heel mooie, verstilde beelden. Maar omdat de film mij - als beleving - niet bijzonder aansprak, heb ik het enquete-kaartje dat je bij de uitgang kunt inleveren toch ingescheurd bij 'matig'.

Met onbevangen blik onderzoekt de 83-jarige Franse cineast Cavalier (ThérèseRené, Le filmeur) zijn meest directe omgeving: zijn tuin, zijn huis, de schat aan verhalen in zijn eigen hoofd. Kleine gebeurtenissen in en om het huis verbindt hij op associatieve wijze met dromen, herinneringen en gedachten. Met willekeurige snuisterijen, stukken speelgoed of de oogst van de tuin ensceneert hij persoonlijke versies van Bijbelse en klassieke verhalen.


Aan het begin van de film sterft een pauwenkuiken. De inspanningen om de herinnering aan zijn korte bestaan levend te houden, vormen een terugkerend motief. Het geïmproviseerde gedenkteken voor het vogeltje wordt zo een parallel voor de film zelf: een uit objets trouvés samengestelde getuigenis. In de bescheidenheid van de middelen die Cavalier gebruikt om zijn innerlijke wereld voor de camera te recreëren, schuilt de ontwapenende eenvoud van de film.

vrijdag 23 januari 2015

IJslandse driften en winterkleuren


Het winterde gisteren. Nog zonder sneeuw, maar wel met lichte vorst. De winter liep gisteren ook als een rode draad door al mijn activiteiten heen. Zo ging ik 'middags naar Het Filmhuis, waar ik een mooie maar ook heel bijzondere film zag over IJsland 'Of Horses and Men'. Mooi vanwege het ijslandse landschappelijk schoon; bijzonder omdat de film vooral gaat over de relatie tussen mensen en paarden. Zij vertonen een opvallende verwantschap, zeker als het gaat om karakter: robuust, eigenzinnig, weerbarstig en gedreven, geleid door een sterk driftleven.



Het is een film waarin diverse paarden met diverse personen in absurde situaties verzeild raken waarvan de ene keer het paard, de andere keer de mens het slachtoffer wordt. Een goede film met droogkomische maar ook harde scènes. Over de inhoud zal ik niet uitwijden. Ter geruststelling: aan het eind van de film wordt vermeld dat de paarden bij de opnamen niet zijn verwond.

De film duurt met 80 minuten niet overdreven lang en is de moeite om te bekijken absoluut waard, zeker als je iets met paarden hebt. Wie een voorproefje wil zien...



De Winterschilder

Verder maar weer eens 'wat aan gerotzooid' om een befaamde kunstenaar te citeren. Na ruim een maand kwamen wij gisteravond bijeen om te verven. 'Wij' zijn in dit geval Vincent, Paul Kruijsen en ik. Paul Versteegh was zoals altijd onze workshopleider.

Het officieuze thema was 'Winter' waarbij het er vooral om ging de kleuren die bij de winter passen - en die je in de natuur kunt waarnemen - toe te passen. Dat zijn vooral en vanzelfsprekend 'koele kleuren' die je door menging, onder andere met (veel) wit kunt verkrijgen. Voor de rest waren wij vrij in ons onderwerp. Het aardige is dat je in heel korte tijd - dus snel - iets moet opzetten, de ene keer lukt het beter dan de andere keer maar het gaat vooral om het proces, het 'bezig zijn'. Over veertien dagen weer.

De dame in de rode jurk is hier ook ontstaan maar heb ik thuis iets meer uitgewerkt. Als het goed is komt deze binnenkort bij iemand te hangen.


Midwintermarathon

Laatste winternieuws: het startnummer voor de Midwintermarathon (mini-marathon, 10 EM) is binnen!




In Apeldoorn liep ik mijn eerste marathon in 3:11', dat was in 1980. Uiteraard een van mijn meest gedenkwaardige loopervaringen. Op 1 februari dus maar een wat kortere afstand...

donderdag 22 januari 2015

Winters loopje met korte tempo's

Het was koud gisteravond. Niet eens omdat het zo streng vroor, dat viel mee, maar de wind maakte het extra koud. Dus heel wat laagjes over elkaar heen gedaan met als eerste - en voor de eerste keer dit jaar - een thermoshirt. En een maffe porelle-pet van Ayacucho die ik overdag bij Bever Sport had gekocht, eigenlijk zocht ik een goede winternuts maar kwam hier op uit. Ik moet zeggen dat ik tijdens het lopen geen centje last van die pet heb gehad. Ik ben niet zo 'van de hoofddeksels', maar deze pet knelt niet, waait niet af, houdt het hoofd warm maar veroorzaakt geen jeuk op mijn knar.

Ondanks de kou, was de opkomst bij Groep 7 heel behoorlijk. Eerlijk gezegd heb ik het aantal hoofden niet geteld, maar het zullen toch minstens vijftien personen zijn geweest. Onder wie een nieuw gezicht, ene Suzanne. Zij schijnt gemiddeld 42 à 43 minuten op de 10 km te lopen, best snel. Al naar gelang de leeftijd en/of mate van getraindheid lopen de mensen uit onze groep dat niet/niet meer/nog niet. Maar wel verstandig om eerst even 'uit te proberen' bij onze groep.

Er stond een korte duurloop - ca. 70 minuten - op het programma, met drie blokken van vijfmaal tweehonderd meter (5 x 1 minuut) in '10 km tempo', met 90 seconden rust tussen de tempo's en vijf minuten rust tussen de onderdelen. De route liep vanaf de Laan van Poot naar Duindorp en terug via de Nieboerweg en de Goudsbloemlaan.
De tempo's gingen veel harder dan 10 km tempo, wanneer je iedere keer slechts één minuut 'hoeft' heb je de neiging om (bijna) voluit te gaan. Niettemin was het een prettige relaxte training.

De 'nazit' was weer gezellig, als vanouds. Onder andere even bij Groep 5 gezeten, waar is gebrainstormd over de Vaalserberg Challenge (trailrun) en Maastrichts Mooiste. Dat is pas in juni, misschien leuk om er met een stel heen te gaan voor een of meer dagen. Dat ga je krijgen in de winter, dromen over de zomer...

Vanavond maar weer eens naar de schilderworkshop van Paul Versteegh, 'iets met de winter' doen...

woensdag 21 januari 2015

Tuinvogeltelling: te laat!

Tja, dat is natuurlijk suf. Geef je je op voor de Tuinvogeltelling, had ik het afgelopen weekend nauwelijks tot geen tijd om daadwerkelijk te tellen. Toch nog even tussen de bedrijven door gedaan, op zaterdagochtend. Conclusie is dat mijn tuin goed bezocht wordt door diverse vogels. Daar hebben de vetbolletjes en het zakje gevuld met zaden ook aan bijgedragen, dat is waar. Maar de conclusie lijkt gerechtvaardigd dat andere tuinen in mijn straat en buurt eveneens redelijk 'vogelrijk' zullen zijn.


Er stond echter een scherpe deadline voor het indienen van de telresultaten - maandag 19 januari - dus ik was daarmee te laat. Daarom maar even op deze plek.

Op zaterdag 17 januari 2015 spotte ik tussen 08:00 en 09:00 de volgende vogels:

2 spreeuwen
2 merels
2 koolmezen
1 vink
1 pimpelmees
2 houtduiven
1 halsbandparkiet
1 heggemus
1 roodborstje
1 vlaamse gaai

Daarnaast zag ik - op andere dagen en tijdstippen - ook eksters en zelfs een keer een bonte specht.

Na het weekend twee rustige dagen. Overdag naar Nootdorp om met 'oma' mijn 'opa-rol' te vervullen inclusief flesje-geven en anderhalf uur wandelen achter de kinderwagen.

Maandagavond 'voor mijzelf' getraind, een vlot herstelloopje van ca. 70 minuten. Ben trouwens weer eens op de weegschaal gaan staan en zag dat ik in korte tijd behoorlijk ben aangekomen: van 75 kilo eind oktober tot bijna 81 kilo afgelopen maandag. De komende tijd maar een beetje 'streng voor mezelf ' zijn, want de CPC wil ik wel in een beetje (voor mij) 'normale' tijd uitlopen. Nog anderhalve maand!

maandag 19 januari 2015

Zondag vol avontuur

Het was een bijzondere zondag gisteren. Het begon met de Clingendaelcross, georganiseerd door The Hague Road Runners. Na deze spartaanse activiteit het bourgondische Pint Winterbierfestival in Gouda, een jaarlijks terugkerend topevenement. Met als afsluiter een etentje bij Soeboer inclusief een ontmoeting met onze MP Mark Rutte. Maar laten we beginnen bij het begin.

Na de (afgebroken) woensdagavondtraining en een kort duurloopje (50 minuten) op vrijdag na had ik niet veel gedaan (lees: gelopen) de afgelopen week.

Die schade (nou ja) heb ik gisteren dubbel en dwars ingehaald. Ik ging namelijk met het openbaar vervoer naar het clubhuis van de HRR aan Groenendaal, vlak bij de Buurtweg in Wassenaar. Via de OV-wijzer zocht ik de ideale route daar naar toe. Dat was met de tram naar het station en daar met de bus naar Leiden, uitstappen halte Stoeplaan. Van daaruit zou het slechts 11 minuten lopen zijn naar de Buurtweg.

Welnu, dat klopte, na een klein kwartiertje was ik bij het begin van deze weg. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden was dat de Buurtweg giga-lang is en dat de HRR zo'n beetje aan het eind daarvan gelocaliseerd is. Enfin, na een stevige wandeling in deels mars, deels jog-tempo, arriveerde ik daar na 55 minuten netto(!). Nog wel op tijd om mijn startnummer op te halen en mij om te kleden, daarna snel naar de start, even verderop in het bos van Clingendael.


Ik had mijn spikes meegenomen, schoenen die ik vrijwel nooit draag maar dit parcours (veel grillige zand- en modderpaden, hier en daar een boomstronk dwars over het pad en vrijwel overal op de bodem een flink bladerdek, met een mooie zachte bladerberg als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt) leent zich daar wel voor. Ik had mij ingeschreven voor de lange cross (8 kilometer, vier ronden) en had er zin in. Nadat het startschot had geklonken gingen we op weg.

Laat ik maar meteen schrijven dat het niet goed ging vandaag. De eerste twee ronden gingen nog wel, maar daarna kreeg ik het zwaar en zakte stevig in tempo terug. Ik heb geen legitieme smoesjes voorhanden: ik ben niet geblesseerd, althans niet in die mate dat ik niet zou kunnen lopen, voel mij redelijk goed en het parcours was wel pittig maar zeker niet zwaarder dan de kerst- en oliebollencross die wel goed gingen.


Uiteindelijk kwam ik net onder de 48 minuten (47'55'') over de finish. Best een tegenvallende tijd en veel lopers bij wie ik tijdens loopjes in de onmiddellijke buurt loop of  achter mij laat, waren ditmaal allang gefinishd. Maar goed, ik kan er niet zo mee zitten, nu maar weer focussen op de CPC!

Moet wel even vermelden dat van de 'midden-snelle' Haag-genoten met name Ellis Stolwijk, Berry Kramer en Paul Kruijssen heel goed gingen en allemaal zo rond de 41 minuten over de finish gingen. Later in de middag was er ook nog een prijsuitreiking waarbij een aantal Haagleden - waaronder Ellen en Olga - een beker kregen. Erg volledig kan ik nog niet zijn omdat ik nog voordat de prijsuitreiking plaatsvond weg moest.

Pint Winterbierfestival

Met Jan G. liep ik op naar de bus - ditmaal 'de goede' die ik normaliter altijd pak als ik naar de HRR ga, bus 22 - omdat wij om 14:00 uur 'met een stel' hadden afgesproken op Den Haag CS. Daar was het verzamelpunt voor de liefhebbers van het Pint Winterbierfestival in Gouda.


Jan ging trouwens met de fiets naar het station waar hij zich later wegens onvoorziene persoonlijke omstandigheden zou afmelden, Inmiddels waren 'de anderen' in de vorm van Frank Inklaar, Rob Pronk, Arne Dutour Geerling, Murat Ertop, Frits Bos en Paul van Ooijen gearriveerd, en daar bleef het bij. Uitsluitend mannen, kennelijk is zo'n bierproefmiddag echt 'een mannen-ding' alhoewel wij later in Gouda nog één enthousiaste Haag-dame troffen. Even later pakten wij de trein die ook in Gouda zou stoppen.



Daar aangekomen, weer de gebruikelijk 5 minuten wandeling naar het Welland College. Direct na binnenkomst werden de bezoekers verwelkomd met een glas waarin zes muntjes, een ballpoint en het info-boekje voor deze dag, waarin 150 bieren beschreven stonden.


Uiteraard lukt het geen mens om alle 150 biertjes te proeven op een dag als deze, dus was het zaak om zelf een selectie te maken. Altijd een heel avontuur, waarbij je mede laat leiden door de smaakbeschrijvingen van de biertjes in het info-boekje. Zelf neig ik altijd naar de wat zoetere biertjes (Kasteel bijvoorbeeld, om een idee te geven). Uiteindelijk kwam ik met mijn zes muntjes tot de volgende persoonlijke rangschikking:

1. Winterbier Alisa(?) van brouwerij De Beyerd - Aroma zoet (karamel), kruidig en rood fruit. Smaak zoetig, karamel, honingdrop en rood fruit. In de nasmaak licht zoet rozijn en iets bitter. Cijfer: 9.

2. Nieuw Ligt grand cru van brouwerij De Hemel - Amberkleurig winterbier met zoetig aroma (karamel), fruitig en port. Heerlijke eerste slok, de smaak is dan alcoholisch zoet, karamel, de licht gebrande bitterheid komt later. De nasmaak is licht zoetig en wat bitterig. Cijfer: 8.5

3. Chaams Winterbier van De Pimpelmeesch - gebrouwen met pale-tarwe-, Münchener en Carared mout en honing. Aroma gebrande mout (licht karamel), kruidig en rood fruit. In de smaak en nasmaak zoet en rood fruit. De nasmaak 'vloeit uit en is wat plakkerig'. Hoe dan ook: niets mis mee! Cijfer: 8

4. Reuz winterbier van Reuzbieren. Een lekker kruidig biertje met toevoegingen van maisvlokken, bruine suiker, zoethout Curacao schil en kruiden. Aroma kruidig en zoetig. Kruidig en chocolade. Nasmaak gebrand, chocolade en vloeit uit. Cijfer: 7.5

5. Ducator van Gebroeders Ducaat. Gebrouwen met zoethout en bruine kandij. Aroma esters (snoep). Smaak zoet en alcoholisch, nasmaak zoet en vol. Ik gaf dit biertje aanvankelijk een 7, naderhand 7,5.

6. Bronstig van Het Blauwe Hert. Moest ik als hertenliefhebber natuurlijk even proberen. Een roodbruin winterbier met zoet, iets gebrand aroma. Eerste slokken zoet en fruitig en dan bitter, vloeit bitter uit. Iets te bitter naar mijn smaak. Cijfer: 7

Wat vooral zo leuk is van dit festival is de sfeer: het is er altijd hartstikke druk maar erg gezellig en je ziet er steeds een aantal gezichten die je de rest van het jaar nooit ziet.

Even na vijven vertrokken wij weer richting station. Weer terug in Den Haag, ging ik nog 'ergens' wat eten, 'chinees of indisch', met Frits, Murat en Rob. Dat 'ergens' was een tip van Rob Pronk, Soeboer. Het bleek een gouden tip. Ik heb zelden zó lekker gegeten als daar, het was helemaal top!



Saillant detail was dat wij bij de afhaalbalie onze MP Mark Rutte tegenkwamen. We konden niet nalaten hem even aan te spreken en de hand te schudden. Toen ik nog bij het ministerie bij OCW werkte als redacteur van het cultuurmagazine was hij Staatssecretaris, hij zei dat hij mij herkende maar dat kan natuurlijk ook beleefdheid zijn geweest. Hoe dan ook: een heel 'open' man, zo is hij altijd geweest. En dames; real life is deze meest begeerde vrijgezel van Nederland nog knapper dan op tv!


zondag 18 januari 2015

Steenbokskeerkring na metamorfosen

Steenbokdame Eveline geeft cadeaus aan drie Steenbokheren (alle drie op 17 januari jarig!)

'Geen enkel ding in dit heelal, geloof me, gaat teloor, maar alles wisselt en vernieuwt' schreef de Griekse wijsgeer Ovidius ooit. 'Alles verandert maar niets vergaat'.

Niet lang na het begin van onze jaartelling voltooide voornoemde wijsgeer zijn Metamorfosen, een Latijns dichtwerk over de geschiedenis van de wereld; dit althans gezien vanuit het gezichtspunt van de (Griekse en Romeinse) mythologie. Om onduidelijke redenen werd Ovidius een paar jaar later verbannen uit Rome, waarna hij uit pure frustratie zijn Metamorfosen vernietigde. Dank zij zijn vrienden, die kopieën van het werk bewaard hadden, is de tekst toch bewaard gebleven.

Voor Aus Greidanus, (inmiddels voormalig) artistiek leider en regisseur van Theater De Appel, vormde de bewerking van dit epische gedicht tot een theaterspektakel het sluitsstuk van zijn loopbaan. Enige tijd geleden stelde Eveline, communicatie- en marketingmanager bij De Appel en loopvriendin van Groep 5 bij onze vereniging, voor om er met een groep heen te gaan. Het enthousiasme was groot, waarschijnlijk ook omdat loopvriend Hugo Maerten een van de topacteurs bij De Appel is. Uiteindelijk bleek dat 17 januari (gisteren dus) voor iedereen het beste uitkwam, zij het dat maar liefst drie belangstellenden (Dick, Ton en Rob) op deze dag jarig waren.


Multifunctionaliteit bij De Appel: acteur en loopvriend Hugo Maerten gaat met de hapjes rond

Van deze 'nood' hebben zij gebruik gemaakt door er een feestje van te maken. Dit gebeurde na afloop van de voorstelling in de foyer van De Appel, in de vorm van een aangeklede borrel. Zij waren er met hun echtgenoten en het gezelschap feestvierders - veel mensen van Groep 5 en Groep 7 - was groot. De drie heren moeten het als een heel bijzondere verjaardag hebben ervaren, dat stel ik mij zo voor.

Zoals aangegeven gebeurde dit na afloop van de voorstelling Metamorfosen. Dat was, zoals wij inmiddels van De Appel gewend zijn, weer een bijzonder theaterstuk waarmee Aus Greidanus afscheid neemt van zijn loopbaan als regisseur bij De Appel. Maar volgens Oividius betekent afscheid - zoals elke verandering inclusief de dood - geen vernietiging, maar een transformatie naar iets anders. Een metamorfose tot iets anders. Het zal niet toevallig zijn dat Aus een dergelijk thema voor zijn afscheidsvoorstelling heeft gekozen.

Voor de argeloze bezoeker kan het wel handig zijn om van tevoren even in te lezen wat het stuk behelst. Dit om te voorkomen dat je de draad kwijt raakt of gewoon niet begrijpt waar het over gaat. De Appel heeft zelfs voor scholieren een lespakket samengesteld waarbij op een en ander wordt ingegaan.

Metamorfosen is, wat je noemt, een collagevoorstelling. Daarbij lopen, evenals in het gelijknamige dichtwerk van Oividius, diverse verhalen uit de mythologie in elkaar over. Daarbij vormen zowel de teksten als de beelden belangrijke ingrediënten. Het zijn verhalen uit de mythologie die worden verbeeld: over - onder meer - de schikgodinnen, over Jupiter die met donder en bliksem regeert, de zonnegod Apollo, enzovoorts.


Het werd een stuk dat bij vlagen komisch was en waarbij inventiviteit niet is geschuwd: Icarus die werkelijk een tijdje rondvliegt alvorens hij ter aarde stort, Jupiter die op hilarische wijze uit de figuren van twee acteurs is samengesteld, Daphne die in een laurierboom verandert, de figuur die als straf voor het bespieden van een naakte Diana, godin van de jacht, een reusachtig gewei krijgt aangemeten en wordt aangevallen door een roedel wolven, ach, ik zou zeggen: ben je een liefhebber van theater, ga vooral zelf kijken.


Het zijn inderdaad, zoals toneelschrijver Jules Terlingen stelt, bijna droomachtige beelden, waarbij een gebeurtenis plotseling ergens ophoudt waarna een nieuwe gebeurtenis/visoen/hallucinatie zich aandient. Zo heb ik de voorstelling ook in zekere zin ervaren; als een opeenvolging van droomachtige beelden.

Persoonlijk werd ik sterk getroffen door die prachtige teksten van Oividius, die ook vandaag de dag nog als een huis staan:

Geen enkel ding in dit heelal, geloof me, gaat teloor,
Maar alles wisselt en vernieuwt. Men spreekt van een geboorte
Als er iets anders aanvangt dan er was, en sterven is
Ophouden met hetzelfde zijn. En toch, het grote geheel
Blijft wel bestaan, al schuift er nog zoveel van hier naar daar.
(Ovidius, Boek 15, 254)

Ons eigen mensenlichaam is ook almaar rusteloos
Aan het veranderen. Wat wij geweest zijn, wat wij nu zijn,
Zullen wij morgen niet meer zijn. Er was een tijd, waarin wij
Als zaad, als eerste hoop op leven, in de moederbuik
Hebben gewoond, een kunstwerk in de handen der natuur;
Die heeft ons in dat zwanger moederbinnenste niet willen
Beknellen, maar uit huis gejaagd, de wijde wereld in...
(Ovidius, boek 15, 214)

Het was, kortom, een mooie voorstelling en een mooie avond.

zaterdag 17 januari 2015

Testbeelden


Vandaag was de eerste testloop voor de CPC editie 2015! Onze vereniging organiseert dat de komende weken een paar keer, en is vooral voor onze leden bedoeld. Met name voor lopers die van plan zijn om de City Pier City Loop 'serieus' te gaan lopen, hetzij de 10 kilometer of de halve marathon. Nu wilde het geval dat er parcourswachters werden gezocht, en daar had ik mij voor aangemeld. Zelf liep ik niet mee omdat ik morgen (zondag) meedoe met de Clingendaelcross bij The Hague Road Runners.


Nadat ik al vroeg op was om broccolisoep te maken (voor het bezoek) toog ik om een uur of negen - met de benenwagen - naar de Laan van Poot. Aldaar vervoegde ik mij bij CPC-trainingscoördinator Carel Knoester. Na het gele hesje in ontvangst te hebben genomen kreeg ik een plattegrondje mee.

Met Arie Don werd ik ingedeeld bij de ingang van het sportpark. Daar moesten we de auto's tegenhouden die het sportterrein op wilden, niet alleen omdat de parkeerplaats bij de entree vol was maar ook om de veiligheid van de lopers te waarborgen. Vooral Arie was op een bepaald moment druk bezig om tekst en uitleg te geven aan de chauffeurs - vooral ouders die hun kinderen die om tien uur gingen trainen af wilden zetten - maar gelukkig was niemand halsstarrig of eigenwijs. Men kon eventueel parkeren bij de HALO, tweehonderd meter verderop.


Om 10:00 uur werd het startsein van de testloop gegeven. De lopers liepen - naar keuze - 5, 10 of 15 kilometer. Naar verluidt waren er ook enkelen die 20 km liepen. Echter nadat de laatsten van de 10 km binnen waren, braken wij onze post op en gingen naar de kantine. Daar kregen wij een flinke mok erwtensoep. Echt winterse kost, al leek het vandaag eerder lente dan winter met die stralende zon. Veel wind stond er ook niet, ideaal loopweer kortom.


Zelf maakte ik foto's van de passerende lopers. Er zijn echter wat technische problemen met Mijn Album, dus het zal wel even duren voor alle foto's online zijn. Maar een paar kan ik wel hierbij posten. Peter Pronk was ook druk doende, dus zullen er van de meeste lopers wel foto's zijn gemaakt.

Straks even met de visite aan de soep en vanavond naar Theater De Appel, met een flinke delegatie van de Groepen 5 en 7. Wij gaan kijken naar de voorstelling 'Metamorfosen'.  Meer daarover in het volgende verslag!

vrijdag 16 januari 2015

Klad?


We zijn er nog! Maar liefst vijf dagen niets gepost. Op de vereniging zei iemand al: "Er zit een beetje de klad in jouw blog!"

Klopt, maar hopelijk is dat tijdelijk. Binnenkort viert dit weblog zijn elfde verjaardag. Tot dusver plaatste ik vrijwel dagelijks een bericht, en op de momenten dat ik niets te schrijven had schreef ik toch iets. 

Maar de laatste tijd ben ik veel bezig met alledaagse, zeg maar rustig triviale zaken. Dat laatste bedoel ik niet badinerend, truttigheid hoort bij het leven maar om daar nu iedere keer uitgebreid verslag van te doen is ook weer zo wat. Bovendien kom je dan ook snel in het grijze gebied van privacy (ook van anderen, familieleden e.d.) en openbaarheid. En verder? Ja, ik heb de afgelopen tijd vrij veel gelezen, maar inspiratie om daarover of over iets anders te schrijven is er momenteel niet echt. Zeker nu, tegen de achtergrond van wat er op dit moment in de wereld gebeurt.

Maar komend weekend barst van de activiteiten, dan raakt dit blog weer aardig gevuld!

Over de training van afgelopen woensdag heb ik nog niets geschreven. Dat komt omdat ik deze niet tot en het eind toe heb volbracht: het ging niet goed. Je kunt er bijna de klok op gelijk zetten: in januari en februari, de wintermaanden bij uitstek, is er altijd 'iets' waardoor het een stuk minder gaat dan in de zomer. Daar zal een aanwas van wintervet mede debet zijn, maar ook een chronisch zeurend 'plekkie' in de rechterbil waar ik vooral bij lang zitten last van heb, en een enkele keer ook tijdens het lopen. Een en ander maakte dat het lopen en vooral de tempo's niet soepel gingen. 

De groep was overigens weer groot (achttien mensen dacht ik). Op het programma stond een duurloop met maar liefst acht keer vier minuten (10 km) tempo. Die acht keer waren in twee blokken van vier maal vier minuten verdeeld, met telkens een tussenpauze van twee minuten. Het eerste blok en het eerste tempo (vier minuten) van het tweede blok (naar Kijkduin en via de Ockenburghstraat en Machiel Vrijenhoeklaan terug naar de baan) deed ik wel mee, maar het was zwoegen geblazen. Terug op de baan, ging de rest van de groep - op deze avond weer onder leiding van Henk Moesman - nog een paar keer achthonderd meter doen en hoewel dat echt niet zó snel ging kon ik dat niet meer opbrengen, ook in een rustig tempo joggen voelde ongemakkelijk en (licht) pijnlijk aan. Maar elk nadeel hep zijn voordeel, want het was erg rustig in de kleedkamer en de doucheruimte. Dus zat ik al snel spic en span in de kantine.

Even bij Groep 5 aangezeten. Oh ja, Groep 5. In virtuele en (deels) concrete zin ben ik daar, evenals Ton, nog steeds 'lid' van (Haag Atletiek is één grote familie maar kent tal van subgroepjes- en groepen). Groep 5 heeft de afgelopen jaren een heuse loopgeschiedenis opgebouwd en er zijn inmiddels vele tientallen, zo niet honderden, foto's van de groepsleden gemaakt in uiteenlopende situaties: tijdens uitjes, trainingsweekenden, hardloopevenementen enz. enz. Sinds een aantal maanden worden daarvan bijna dagelijks zeer hilarische fotocompilaties gemaakt, met van die maffe tekstwolkjes er bij. A la Kakhiel, zeg maar. Een paar leden (Hans U., Arne, Eveline en ik-zei-de-gek) zijn hier heel actief mee bezig.

Nu zijn die stripjes en cartoons alleen voor Groep 5 bedoelt en worden via een besloten FB-pagina gedeeld. Maar vandaag werd er eentje door Hans geplaatst, die kan m.i. wel worden gedeeld met de andere FB-vrienden...

zondag 11 januari 2015

Met de kop in de wind

Foto van een Kopjesloop (2014)...
Vanmorgen weer eens naar Delft getogen om bij de Koplopers wat kilometers te maken. Vijftien, om precies te zijn. Je kon er echter ook vijf of 10 km. lopen, resp. één of twee ronden.

Op weg naar de straathoek waar de auto van Jan Wierenga wachtte met Jan Groeneveld, viel mij op dat het weer best tegenviel: dit vooral omdat ik een zachtere temperatuur had verwacht. Het waaide echter dat het een aard had, bovendien was het een koude, snijdende wind die door alles heen ging. Ik was daar bepaald niet op gekleed, een superdun jasje en dito t-shirt, dat was het. Maar naderhand viel het tijdens het lopen nog best mee.

Binnen twintig minuten waren wij op de welbekende locatie in de Delftse Hout, waar sinds jaar en dag de Kopjeslopen worden gehouden.

Anders dan de bikkels die vandaag 'De Halve' van Egmond aan Zee hebben gelopen - waarbij de start een uur werd uitgesteld vanwege een door storm en vloed onbegaanbaar strand - liepen wij tijdens deze Kopjesloop redelijk beschut. Dit vanwege het bosachtige parcours. Wat niet wegneemt dat ook wij op sommige stukken de wind pal tegen hadden.

De bedoeling - althans mijn bedoeling - was om wat kilometers te maken voor de CPC begin maart, deze 15 km. paste daar mooi in. Dat gold trouwens ook voor de twee Jannen, en voor Hizkia en Michel. Met dit verschil dat Michel en onze chauffeur het na 10 km, dus na twee ronden, voor gezien hielden.

Na de start liep ik rustig twee kilometer met Hizkia op, daarna liep zij - niet langzaam maar wel zeker - op mij uit. Maar zelf liep ik toen ook in een tempo dat vijftien kilometer vol te houden was, zeg duurloop 3 tempo. Onderweg nog wel een noodgedwongen sanitaire stop gemaakt, hetgeen even later ook gold voor Jan G. die al die tijd een stuk voor mij liep. Daardoor kwam ik bij hem. Jan ging naar eigen zeggen 'voor geen meter' wat ik onmiddellijk geloofde want normaliter kan hij een stuk sneller: de griep waar hij nog maar amper van was hersteld had een flinke deuk in zijn conditie geslagen. Maar strijdlustig als-ie is, herstelt hij binnen de kortste keren. Hoe dan ook liepen we de laatste ronde samen op, een beetje stuivertje-wisselend: dan liep ik een stukje in flink tempo, dan Jan en zo ging het een paar kilometer door. Uiteindelijk kwamen we nagenoeg gelijk over de finish, beiden in 1:21' rond.


Bij terugkomst in het clubhuis - ditmaal van Excelsior, het tegenoverliggende clubhuis waar normaliter wordt ingeschreven werd verbouwd - hebben we nog gezellig wat 'nagezeten' met de beide Jannen, Michel en Hizkia. Maar ook Lodewijk was van de partij. Na een half uurtje stapten wij op en even later bracht Jan W. ons weer keurig thuis.

vrijdag 9 januari 2015

Herdenking op Texel - onder vogelaars


Om half negen vanmorgen van huis, dezelfde tijd - maar dan 's avonds - weer thuis. Daar tussenin een voorspoedige autoreis naar Texel (inclusief oversteek per boot van Den Helder), een mooie herdenkingsbijeenkomst in De Wielewaal bijgewoond en om kwart over vijf weer terug. Dat is zo'n beetje de kortste samenvatting van deze dag.

Zoals ik in het vorige bericht al schreef, was de herdenkingsdienst georganiseerd in verband met het plotselinge overlijden van Andri Binsbergen, die onder (veel) meer als oud-voorzitter van V&LTC, voorloper van Haag Atletiek, veel zaken in gang heeft gezet. Te denken valt aan de recreatieve lange-afstandsgroepen, de trainingsweekenden en de veteranencompetitie. Hij was bijna tachtig jaar - iets dat je hem beslist niet gaf - maar nog heel actief op allerlei gebied, als sportman, schrijver, radiopresentator, gids, tekenaar - hij maakte vooral voor zijn kleinkinderen prachtige boekjes met fijnzinnige vogeltekeningen en poëtische teksten - maar vooral als 'vogelaar' in de breedste zin des woords. Bovendien was hij ook nog steeds aan het hardlopen. Desondanks een rustige, bescheiden persoon. Markant en alom geliefd.

Anderhalf jaar geleden zijn loopvriend Joop Nennie en ik naar Texel gegaan om Andri te interviewen voor ons clubblad 'Haagse Bluf'. Het werd een uitgebreid verhaal waarbij veel facetten van 's mans persoonlijkheid de revue passeerden. Diezelfde Joop stond vanmorgen al vroeg voor de deur. Even koffie gedronken waarna we doorreden naar Rijswijk om vriend Wim Voortman op te halen. Wim, die in dezelfde periode als ik bij het ministerie van CRM werkte, was vele jaren achtereen collega en kamergenoot van Andri die dè vogelspecialist van het departement was.


De heenreis naar Den Helder was vrij lang maar verliep op rolletjes en werd slechts onderbroken door een koffiestop 24 kilometer vóór Den Helder, bij uitspanning 'De Zingende Wielen'

Eenmaal in Den Helder, vertrok de boot net dus moesten wij even wachten op de volgende. Om half één vertrok deze. Eenmaal aan boord, ging ik koffie halen aan de bar. Op de weg terug naar ons tafeltje begroette ik het illustere duo Peter Lina en Nico de Haan. Lina is dè vleermuizenexpert van Nederland en reist nog steeds de hele wereld af om lezingen te geven en symposia bij te wonen, en Nico de Haan is bekend van radio en tv (o.a. van 'Baardmannetjes' met Hans Dorrestein) en mag de bekendste vogelaar van Nederland worden genoemd.



Naderhand, eenmaal in het plaatsje De Waal en dorpshuis De Wielewaal aangekomen, had met name Wim een weerzien met een aantal ex-collega's uit die tijd (jaren tachtig), waaronder toenmalig hoofd Just Walter en eerdergenoemde Peter Lina,  Maar er waren veel meer mensen komen opdagen, uiteraard veel familieleden - vrouw, zonen, kinderen en kleinkinderen, broers en zus, neven en nichten - maar ook leden van het koor waar Andri Binsbergen deel van uitmaakte. En last but not least: de vele vogelaars!


De bijeenkomst begon even na twee uur en was rond vijf uur 's middags afgelopen. Er werden toespraken gehouden waarbij ook op Andri's verleden bij V&LTC/Haag Atletiek werd ingegaan, er werden gedichten voorgedragen en er werd muziek gemaakt. De middag werd afgesloten met een smakelijke soep- en broodmaaltijd.

Rond half zes namen wij afscheid van een aantal mensen waarna wij weer naar de boot vertrokken, ditmaal echter met een extra passagier, Peter Lina. Hij was nog net zo energiek als zoals ik hem mij van vroeger herinner, vol prachtige verhalen en anecdotes over zijn rijke heden en verleden als vleermuis-man, boekenschrijver en boekvertaler, cursussen-ontwerper, docent en weet ik wat al niet. Never a dull moment met Peter Lina!

Stormachtige dagen...

De dramatische gebeurtenissen in Parijs zullen weinigen onberoerd hebben gelaten, wat mij betreft heb ik elk sprankje nieuws en alles wat hierover in actualiteitenprogramma's, talkshows en op internet is gezegd en geschreven opgezogen, zowel achter mijn pc als voor de buis. Het houdt je toch steeds bezig, reden dat er weinig uit mijn handen en het toetsenbord kwam. Vandaag maar weer een korte update.

Woensdag was er wederom een training die, net als maandag, een hoge opkomst kende. Dat gold ook voor Groep 7.  Bij vertrek van de Laan van Poot bleek het - na een relatief zachte dag - onverwacht koud. Dat had vooral met de wind te maken, die weliswaar niet zo hevig was als op het moment dat ik deze woorden intoets (vrijdagochtend rond 07:00 uur) maar was op zijn zachtst gezegd frisjes en niet iedereen was daar op gekleed. Maar als je eenmaal loopt...

Op het programma stond een duurloop van in totaal zeventig minuten, met vijf series versnellingen van pakweg drie minuten, de ene keer wat langer, de andere keer wat korter. Nu het winter is, zochten we onder leiding van Henk een goed verlichte route, via de De Savornin Lohmanlaan en Groen van Prinsterenlaan verder naar Den Haag Zuid-West, allemaal straten. Niet het mooiste en minst saaie parcours, maar wel goed beloopbaar.

Het tempo van de versnellingen lag niet erg hoog, maar zelf vond ik dat wel best. Alleen de twee laatste versnellingen nog wat aangezet, zij het niet overdreven. Halverwege verliet Karin de groep omdat zij bardienst had, en op de terugweg had Alice een bijna-botsing met een fietser. Het is gelukkig goed afgelopen.

Uiteindelijk kwamen we weer uit bij de Lozerlaan en via de Ockenburghstraat en Machiel Vrijenhoeklaan ging het terug naar de Laan van Poot. Daar was het uiteraard weer heel gezellig, weer eens bij Groep 5 gezeten waarbinnen vrijwel dagelijks via de afgesloten FB-pagina hilarische 'Kakhiel' achtige fotocollages worden uitgewisseld waarin de groepsleden zelf figureren.



Vandaag ga ik met Joop Nennie en een goede vriend even 'op en neer' naar Texel. Reden is dat wij een herdenkingsdienst gaan bijwonen voor Andri Binsbergen, die in de jaren tachtig voorzitter van Haag Atletiek was en de afgelopen week plotseling overleed. Een uiterst sympathieke en markante persoonlijkheid, natuurmens pur sang, dat was hij. In een volgend bericht kom ik hier nog op terug.

dinsdag 6 januari 2015

Op weg naar de CPC

Gisteren ging mijn dochter voor het eerst na haar bevalling weer werken. Weliswaar (voorlopig) voor drie dagen per week maar toch met pijn in het hart, want dat betekende toch eventjes gescheiden zijn van Chloé. Maar laatstgenoemde was in goede handen. Voor ons was het de eerste officiële 'opa- en oma-dag'. Wat voor de opa in dit geval betekende dat hij een voeding (flesje) mocht geven en later op de dag tijdens een wandeling door het nieuwe (want 13 jaar oude) stadsdeel Ypenburg, een uur lang de kinderwagen mocht voortduwen. Vandaag een herhaling, de rest van de week nemen de andere grootouders de oppas-honneurs waar.

's Avonds weer aan de bak aan de Laan van Poot. Het was rustig weer, dus prima loopweer. En dat was te merken, voor maandagavondbegrippen was het erg druk, er waren veel loopgroepen op de been. Ook onze loopgroep was aardig vertegenwoordigd, bijna compleet zelfs. Andermaal werden de nodige nieuwjaarswensen uitgewisseld, met name met degenen die niet aanwezig waren bij de nieuwjaarsreceptie.


Het programma was best pittig, met die oliebollencross nog in de benen. Na een stukje inlopen, wat oefeningen en loopscholing, gingen wij op de baan een tempotraining doen, bestaande uit twee 'blokken' van 200-400-600-400-200 meter, en dat in 10 km. tempo.

Zelf merkte ik meteen al bij het begin dat mijn benen niet echt zin hadden om heel snel te gaan, reden dat het vooral tijdens de eerst serie relatief rustig ging; de eerste 400 m. in 1'57'' en net iets onder de drie minuten op de 600 meter. De tijden werden niet nauwgezet bijgehouden, maar het belangrijkste was dat het niet té snel mocht gaan, 'je eigen tempo' lopen. Maar of het door de oliebollen van de afgelopen dagen komt, of vanwege het feit dat de cross nog in de benen zat, ik merkte zelf dat het niet 'vanzelf' ging, de laatste 200 m van de tweede serie ging ik weliswaar zo goed als 'voluit' maar werd op het laatst makkelijk ingehaald door Karin en Peter. Dat houdt de spirit er in elk geval in!

Het trainingsschema voor de komende maanden is toegespitst op de CPC, dè ultieme Haagse loop. Dat betekent een afwisseling van snelheids- en duurlopen. Maar eens zien wat de woensdag in petto heeft. Dat kan ik wel zien uiteraard maar ik laat mij graag verrassen...