Unzipped! Mega-tentoonstelling als ode aan The Rolling Stones

Heerlijk, de rust die van het drentse landschap uitgaat. We waren er even tussenuit, op familiebezoek in Gieten, waar wij de kerstdagen hebben doorgebracht. Huiselijk, sober en af en toe een wandeling maken. Helemaal fit was ik nog niet door verkoudheid (hoesten en  een ontstoken oog), maar kon toch nog op twee van de vier dagen heel langzaam een kort stukkie joggen, om in beweging te blijven. Uiteraard op de droge momenten, die waren er gelukkig ook.        

 

Het is wel een overgang van het stille land tot stevige Rock & Roll. Zelf was ik van plan om, nu ik toch in de buurt was, op de dag ná kerst (woensdag 27 december dus) naar Groningen te gaan om de veelgeprezen expositie 'Unzipped' te bezoeken. Welnu, als ik ergens géén spijt van heb gekregen, dan was dit het wel: een groots en fantastisch eerbetoon aan The Rolling Stones, zeker vanuit pophistorisch oogpunt gezien 's werelds grootste rockgroep ooit (op The Beatles na dan). 

Ik ging er met de bus heen, gewapend met een uitdraai van het van tevoren bestelde ticket. Nu heb ik een museumjaarkaart en hoefde slechts tien euro aan toeslag te betalen. Voor een 'gewoon' toegangsticket betaal je vijfentwintig euro. Dat lijkt een aardig bedrag, maar de bezoeker krijgt absoluut waar voor zijn/haar geld.

 

Al vanaf het begin, waarbij je een goed beeld krijgt van hun beginjaren als band, wordt je door diverse zalen (vol muziekinstrumenten, stage designs, audio- en videofragmenten, iconische kostuums, posters en albumcovers) geleid naar het einde op de derde verdieping, waar om en nabij de zeven minuten een spectaculaire Dolby Surround Experience van hun (gratis) concert uit 2016 in Cuba wordt gegeven (zie ook hierboven het openingsnummer 'Out of Control'. Fantastisch!). 

Het zaadje van wat later The Rolling Stones zou worden, werd geplant in de metro. Daar troffen Mick Jagger en Keith Richards elkaar. Ze raakten aan de praat, en er was meteen een klik vanwege hun gemeenschappelijke interesse in de blues. Dat leidde tot het het plan om samen muziek te maken en uiteindelijk tot de oprichting van een band, met nog een paar andere vrienden. De rest is geschiedenis.

Wij komen - onder veel meer - langs opstellingen van hun bescheiden verblijf waar zij repeteerden, geheel in de sober-rommelige jaren zestig sfeer. Feest van herkenning!

Onderstaande QR-code kun je ter plekke scannen of fotograferen, klik er op en je krijgt via Spotify tal van Stones-nummers te horen, vanaf hun begintijd tot later. 

 Er is ontzettend veel te zien op die expositie, dat - ook al ben je misschien geen uitgesproken Stones-fan - een gang naar en vervolgens een bezoek aan het museum een must is.

Tot 21 januari 2024 te bezichtigen, dus enige haast is geboden! Check verder: Groninger Museum!

 

Le Pot-Au-Feu

Omdat ik met hardlopen in een soort van midwinterdip zit, valt er niet zoveel te bloggen. Wandelen en fietsen doe ik nog wel, maar op dit moment valt er in de natuur - of wat daar nog van over is in de volgebouwde randstad - niet veel te beleven. En laten we wel zijn: het is continu klereweer de afgelopen weken. Dus ja, ook ik ben nu verkouden.

Maar laat ik niet al te negatief zijn: afgelopen zaterdag heb ik wel een mooie film gezien en 's avonds was er een leuk feestje bij Pex.

Voor de film ging ik ditmaal naar Het Kijkhuis  in Leiden, naast Museum Boerhave. Een leuk klein theater met vriendelijke ontvangst door even vriendelijk personeel. 

Ik kwam voor de film 'Le Pot au Feu' van de Frans-vietnamese regisseur Tran Anh Hung. De film speelt zich af in 1885 en verhaalt over de romance tussen Eugénie (Juliette Binoche) en de - ongetwijfeld rijke - kasteelheer Dodin Bouffant (Benoît Magimel), een ware gastronoom voor wie ze al 20 jaar werkt.

De film (Gouden Palm winnaar) duurt ruim twee- en een half uur. Het is zowel een ode aan de Franse keuken als een liefdesdrama. In het eerste half uur van de film zie je Eugénie met grote toewijding en gedrevenheid bezig in een keuken waarin, naast de keuken zelf, alle dingen megagroot zijn: de tafel, het gasfornuis, de pannen. Maar ook de ingrediënten! Hele kippen, kwartels,  kalfsrug uit de oven, een enorme brasem, groene kool en andere struikgroenten verdwijnen in pannen en worden overgoten met drank en geklaarde boter, alvorens in ovens te worden geplaatst, waarna de volgende taak wacht. Er wordt weinig gesproken, alleen het hoognodige wordt gezegd, en soms wordt even geproefd van een saus of die goed op smaak is.

Dodin is al langere tijd verliefd op zijn kokkin. Hij vraagt haar met hem te trouwen, maar Eugénie geeft haar onafhankelijkheid niet zomaar prijs. Pas nadat Dodin haar op een dag een schitterend koningsmaal  heeft voorgeschoteld stemt zij ontroerd toe in een huwelijk. Of het daar werkelijk van komt? Geen spoilers....

Bredius in 2 voor 12

Eigenlijk is dit een bericht dat ik op facebook heb geplaatst maar vanwege het nostalgisch-persoonlijke karakter hoort het ook wel op mijn weblog te staan vind ik.

Deze avond weer naar 2voor 12 gekeken. Een van de vragen had betrekking op de kunstverzamelaar Abraham Bredius, die in Den Haag een eigen museum had. Met daarbij een illustratie van dat huis.

Nu wil het geval dat ik in datzelfde huis ben opgegroeid. Ik heb daar van mijn derde tot twaalfde jaar gewoond. Daarover heb ik al eerder op mijn weblog 'De Cultuurbarbaar' gememoreerd. Met foto's van Museum Bredius op de oude locatie aan de Prinsegracht.

En ook nog wat persoonlijke herinneringen aan die tijd...

Zie ook https://fredvandergonnetscher.blogspot.com/.../nostalgie...

On-line gallery

Vandaag een 'soort van' presentatieboekje gemaakt met schilderijtjes e.d.: Ik had wel behoefte aan een zeker overzicht. Voor het selecteren en samenstellen had ik nu de tijd vanwege het slechte weer (hoewel dat 's middags meeviel) en een zieke (griep?) thuis. En koken hoefde ik niet. We zouden ook een eter krijgen, maar dat moet worden uitgesteld. 

Bij deze dan het boekje dat ook online te bekijken is!

Cross na aardse en hemelse geneugten

Vandaag weer eens aan een recreatieve korte cross deelgenomen bij The Hague Road Runners, mijn 'oude cluppie'. De meeste deelnemers deden mee aan de lange cross (ca. 7,5 kilometer naar verluidt) die voor het wedstrijdklassement geldt, maar voor mij ging het gewoon om meedoen voor de fun. 

Gelukkig werd het relatief mooi weer, met zelfs een beetje zon, en was het parcours lang zo drassig niet als verwacht. Ik heb de twee ronden over het mooie bosrijke parcours volbracht, en ook al gaat het niet meer snel, toch wel tevreden.  Na afloop met een paar clubgenoten op de foto (onder wie Sandra, Francis en Carel) en weer later onder het genot van koffie en pannenkoek nog wat nagepraat met Pieter Fris (trainer bij Sparta en ooit een snelle regionale loper), Mattijs, Marlon en Jan G. 

Wat het weer betreft was het een erg somber en nat weekend, vooral zaterdag. Toen gingen wij met de hele familie kijken naar de intocht van Sinterklaas. Verzamelpunt was bij ons thuis, waar wij voor koffie met versnaperingen en de lunch hadden gezorgd. Daarna met twee auto's naar de Frederik Hendriklaan.

Ondertussen kwam de regen bij bakken uit de hemel en dat werd niet minder toen we een plaatsje zochten langs de route. De paraplu's boden amper soelaas. Het duurde niet lang of we sopten in onze schoenen maar de stoet kwam ook al snel langs waarbij de slechtgewassen pieten de handen van de kleintjes vulden met snoep en pepernoten. Die waren in ieder geval blij en daar gaat het uiteindelijk om.

Terwijl de anderen een lokatie zochten om koffie te drinken, ging deze opa terug naar huis om zich om te kleden en vervolgens naar de door Arne gearrangeerde Bierproefmiddag te gaan. Omdat de tram naar Loosduinen vanwege de intocht niet de gebruikelijke route reed, moest er weer een flink eind worden gelopen door de nattigheid, maar uiteindelijk was ik ter bestemde plekke. Kon toch nog een paar uurtjes meedoen met het nuttigen van lekkere herfstbokbiertjes en allerlei versnaperingen waaronder een stoofpotje met rijst van Ton, chocoladetaart van Robert, Appeltaart van Rob en chocolade-dadel-notentaart van Frank. Alles was heel lekker.

Al met al was het weer gezellig!

Requiems

In de hemel is geen bier, daarom was het goed die middag bier te hebben gedronken alvorens open te staan voor hemelse ervaringen. Die kwamen 's avonds.

Toen ging ik met de bus naar De Nieuwe Badkapel aan de Nieuwe Parklaan om een concert van het Haags Toonkunstkoor bij te wonen. Dit omdat koorlid en clubvriendin Marlies Alberts ons op dat concert had geattendeerd en een kaartje had gereserveerd.

Er was veel belangstelling van  het publiek, een uitverkochte kerk! Nu ben ik, hoewel opgegroeid in een licht-klassieke (operette)omgeving, niet zo van de klassieke muziek, al ga ik bijna elk jaar naar de Matthaus Passion. Het werk van Maurice Duruflé en Gabriel Fauré was mij echter minder tot niet bekend. Maar de uitvoeringen van de door hen gecomponeerde requiems werden deze avond wonderschoon vertolkt door de het koor, begeleid door het Ars Musica Orkest en onder leiding van dirigent Patrick van der Linden. Ook werd er nog werk van Claude Debussy vertolkt. 

Er was een korte pauze, waarbij ik van balkon wisselde. Eerst zat ik bij Paul V. en Paul K. maar ik kreeg een beetje nekkkramp en had ook geen totaaloverzicht van het optredende koor. Omdat er echter een duurder kaartje voor mij was gereserveerd mocht ik op het frontbalkon plaatsnemen.

Na afloop weer terug met de bus, die vlak voor de Badkapel stopt en uiteraard meteen volstroomde met concertgangers. Thuisgekomen nog wat (alternatieve) nieuwsprogramma's en muziek geluisterd en dan naar bed. De volgende ochtend voelde niet goed: geen zin om te gaan lopen, kort geslapen, algehele stramheid en lage rugpijn. In de loop van de ochtend ging het wat beter en toch maar de weg naar Wassenaar ondernomen. En dan zijn we weer bij het begin van dit bericht...

In het hof van Koning Karmozijn

Ik wil niet de filmrecensent uithangen, wat bijna onvermijdelijk is als je iets wil vertellen over films , maar de afgelopen weken heb ik toch een aantal films gezien in Het Filmhuis Den Haag die de moeite van het bekijken waard zijn. Zoals de Gouden Palm winnaar 'Anatomy of the Fall' (indrukwekkend acteerwerk maar een nogal uitgesponnen thema), 'Sweet Dreams'  over Indonesië in de nadagen van het koloniale tijdperk, en - wat zeker mijn 'Cup of Tea' is - de documentaire 'In the Court of the Crimson King'.

Die laatste docu is - met name voor liefhebbers van progrock en zeker van King Crimson - indrukwekkend te noemen. In ruim anderhalf uur wordt het 50-jarig bestaan van de band verkend aan de hand van interviews met diverse leden van de huidige en vroegere groepsleden, waarbij meestergitarist Robert Fripp steeds een centrale en dominante rol speelt. 

Fripp is een intrigerende man, die er al jaren uitziet als 'A Real English Gentleman'. Wie hem niet kent, zou denken met een keurige hoogleraar of senior-accountant van doen te hebben. Altijd strak in het pak, met stropdas en - vooral op het podium - opvallend door onopvallendheid. Zo speelde hij een tijdlang zijn virtuoze gitaarloopjes - waarop hij elke dag urenlang oefent - uit het zicht van de spotlights, in de schaduw. 

In de interviews die regisseur Toby Amies met de man had - en niet altijd makkelijk waren, Fripp kan scherp reageren - kwam hij naar voren als een gevoelige, zeer gedreven en gedisciplineerde man, zowel  veeleisend voor zichzelf als voor zijn fellow muzikanten. En dat alles in het teken van de muziek, met als hoogste doel het eveneens veeleisende publiek mee te voeren naar een muzikale en zelfs existentiële

piekervaring.

.

Zelf heb ik een aantal keren KC live zien optreden en heb - vooral in Vredenburgh Utrecht een paar jaar terug - die bijna orgastische uitbarsting van muziek eveneens als verheffend ervaren. 

Ook mooie momenten in de film waren de interviews met bandleden van weleer onder wie zanger-gitarist Adrian Belew, die met Fripp jarenlang optrad totdat de laatste hem uit de band zette omdat hij een andere line-up voor ogen had. Dit tot grote verbazing van Belew, niettemin heeft hij geen hard feelings voor dit besluit en verklaart nog steeds een goede vriendschapsband met Fripp te hebben.

Een ander gedenkwaardig onderdeel van de docu zijn de open gesprekken met de terminaal zieke toetsenist Bill Rieflin, die niet lang na het uitbrengen van de film is overleden.

In Search of Humanity: met de doornvogels naar Ai Weiwei

Aan het eind van een op zijn zachtst gezegd stormachtig en nat weekje was het zaterdag weer wandeldag met de doornvogels. Het werd echter een korte stadswandeling vanaf Rotterdam CS naar De Kunsthal. En naderhand ook weer terug, we zullen op deze dag hooguit zes kilometer hebben gelopen. 

Reden was natuurlijk vooral het weer: kil, uitgesproken nat en nog steeds vrij veel wind. Anderzijds was het een mooie gelegenheid om de grote expositie 'In Search of Humanity' van de wereldberoemde kunstenaar Ai Weiwei te bezichtigen. En daar hadden we geen spijt van. 

Maar eerst in 'De Huiskamer' van Rotterdam CS gestart met koffie en gebak. Dit nog in verband met de verjaardag van Dea. Bij terugkeer enkele uren later zouden we wederom op deze plek een afzakkertje nemen.

Vervolgens naar De Kunsthal via een mooie en gezellige route. Het was daar een drukte van belang. Wat wel de verwachting was, niet alleen vanwege het weer maar de expositie an sich mag gerust een 'hit' op cultureel gebied worden genoemd. 

In de eerste maand na opening hebben al meer dan 50.000 mensen de Kunsthal bezocht. Op grond van reacties op social media en uit het publieksonderzoek is gebleken dat het publiek - gevarieerd in leeftijd - zeer lovend is over het groots opgezette overzicht dat 120 kunstwerken uit de ruim vier decennia durende carrière van Ai Weiwei behelst. 

Ai Weiwei is een van de meest gedreven, maatschappijkritische en productieve kunstenaars ter wereld, dat blijkt wel uit deze indrukwekkende tentoonstelling. Voor meer informatie zie hier! 

Kunstliefhebbers, gaat dat vooral zien maar geen haast want de tentoonstelling is tot en met zondag 3 maart 2024 te zien. 

Mijn foto-impressie van de Ai Weiwei expositie staat overigens in dit album. 

Houtloop!

Zondag (vandaag dus) de weergoden getrotseerd om in Delft (bij AV 40) mee te doen aan de Houtloop. Het is lang geleden dat die gehouden werd, volgens mij was de laatste keer nog voor het pre-cojonatijdperk. En hoewel het best een regenachtige en behoorlijk frisse dag was, bleef het tijdens de loop zo goed als droog. Ik 'deed' de vijf kilometer. Moet zeggen dat het best goed ging maar bijna iedereen heeft er uiteindelijk zo'n vier minuten langer dan voor hen 'normaal' is over gedaan. Het zou onder meer te maken hebben met een omleiding vanwege een omgevallen boom.

Erg veel deelnemers waren er niet, ook dat had  waarschijnlijk met het weer te maken. Maar goed, we hebben 'het' weer gedaan!

Herfstige onrust

Er gebeurt van alles in de wereld waar wij als burgers amper vat op krijgen. Die gedachte kwam in mij op nadat ik het concept van dit blogje overlas. Op FB gaat het vooral om kleine, persoonlijke berichten en niet om politieke, levensbeschouwelijke zaken. Wel zo interessant, maar het is er de tijd niet naar om daar uitgebreid op door te gaan.

Dus toch maar een update met wat luchtiger onderwerpen.

Drukke weken achter de rug, maar niet druk met trainen. Wel nog op zondag 7 oktober meegedaan aan de Kopjesloop in Delft, daags ervoor een wandeling van circa twaalf kilometer gemaakt. Vanaf station Heemstede-Aerdenhout naar Vogelenzang gelopen vervolgens door de Waterleidingduinen gestruind met ons sterk uitgedunde wandelgroepje. Wel nog even koffie gedronken bij De Oase en na de wandeling eveneens bij De Oase aan de pannenkoeken.

De volgende dag, zondag dus, in Delft meegedaan aan De Kopjesloop.

Woensdag 11/10 met ex-collega en goede vriendin Corrie in en om Ockenburgh gewandeld inclusief een bezoek aan haar goed verscholen pluktuin.

Daarna kregen allerlei activiteiten in de familiekring (kleindochter Chloë jarig, dubbel feest) en een logee (schoonzus) de overhand.

De verjaardag van Chloe werd met veel familie en vrienden/vriendinnen In De Kastanjehof (Naaldwijk) gevierd. Zoals altijd een gezellig samenzijn.

Begin deze week hield mij pc het voor gezien, dus dat werd wegbrengen naar de PC-dokter. Het moederbord bleek overleden, dus een andere PC kast aangeschaft en daar zijn de gegevens (harde schijf) van de oude PC in overgebracht. De portemonnee is nog lichter dan-ie al was maar alles doet het weer!

Tussen de bedrijven door toch even kunnen 'wegsneaken' voor een wandeling. Onder andere een rondje Haagse Bos.

En donderdag 17/10 nogmaals naar de Waterleidingduinen, al ging de reis er naar toe niet van een leien dakje. Tussen Leiden en Amsterdam had een aanrijding plaatsgevonden waardoor het vervoer naar Vogelenzang met de bus ging. Bijna anderhalf uur sightseeing in de bus die onder meer diverse haltes in en rond Hillegom, Lisse en Bennebroek aandeed, en in Heemstede overstappen op het regionale busje van lijn 9 die ook vlak voor De Oase stopt. Alwaar ik weer een appelpannenkoek bestelde alvorens ik de 10 kilometer lange wandeling naar en van de locatie bij het vliegtuigmonument ondernam.

In tegenstelling tot die hardloper hierboven, hielden de meeste damherten zich nog vrij rustig ditmaal.

Wel zag je in het bos nabij het monument veel dambokken liggen in zelfgegraven bronstkuilen, maar afgezien van hun bekende 'gerochel' en wat imponeergedrag sloeg de vlam niet in de pan.

Misschien in het weekend al is het onzeker of ik dan wederom naar de Waterleidingduinen ga. Niet dat dit een straf is: het is en blijft een prachtig wandelgebied en het weer zat donderdag absoluut mee; de hele dag zon, strakblauwe lucht en amper wind. Daardoor voelde het ook niet zo koud aan.

Van strandloop via jubileumreceptie naar bosloop

Gerard de Bruin (onder veel meer ex-sprinter en oprichter van de zoetermeerse club ILION), 100 jaren jong

Hoog tijd voor een update. De diverse wandelingetjes die de afgelopen weken zijn gemaakt laat ik even voor wat zij zijn: typische herfstwandelingen. Ook een keer in Clingendael en omgeving. Maar heel veel paddenstoelen heb ik nog niet gezien.  

Zaterdag 30 september ging ik voor de tweede keer dit jaar naar De Hoge Veluwe, waar ik de Hubertuswandeling (9 km met veel bospaden, klimmen en dalen, naaldbomen en boomwortels) liep, en later nog even wezen kijken bij de Wildbaanweg en het Reemsterveld of de edelherten zich lieten zien. Dat was het geval, in de late namiddag. Vooral op het Reemsterveld lieten zij zich goed horen, alleen stonden zij te ver weg om goed te kunnen zien.

Aramco Beach Run

Hardlopen dan. De groepstrainingen met Jan Bruggeman en Henk Martin op de woensdagavonden gaan mij goed af, en op 1 oktober heb ik deelgenomen aan de Aramco Beach Run, onderdeel 5 kilometer. Start en finish waren op de boulevard, vlakbij de Pier.

Ik verwachtte een mooi loopje dat ten dele over de boulevard, ten andere dele over het strand zou gaan. Dat klopte deels, alleen gingen de eerste kilometers vooral over een mooi maar pittig parcours door de duinen, met veel klimmetjes en klimmen. Het was ook nog eens behoorlijk warm voor de tijd van het jaar, terwijl die 2,5 kilometer over het strand ook 'een dingetje' was met veel tegenwind en mul zand. Kortom: lekker zwaar! 

Maar goed, het is volbracht. Dat het geen scherpe tijd werd is evident: ik kwam als honderdvijftigste - en voor zover ik heb kunnen zien oudste - deelnemer (van de 200 op 'de vijf') over de finish. Wel eerste in mijn categorie :-D...

Er deden ook aardig wat clubgenoten mee, ook op de langere afstand (10 km en 15 km). Al met al een geslaagde loop.

110 jaar Haag Atletiek

Later op de dag was de receptie in het kader van het 110-jarig bestaan van Haag Atletiek. Ook dat werd een druk bezocht evenement, waarbij vooral de oude garde goed vertegenwoordigd was. Een flink aantal leden werd in het zonnetje gezet. Dat waren vooral atleten die het afgelopen jaar goed hadden gepresteerd, maar ook vrijwilligers die opvielen vanwege hun bijzondere verdiensten. En leden die al 50 jaar of langer lid van de vereniging zijn. 

Ook werd stilgestaan bij het overlijden van een aantal leden, onder wie ook leden die niet eens zo oud waren toen ze overleden.

Oudste leden zijn momenteel nog Henk Blok (101 jaar) en Gerard de Bruin, die over een paar weken eveneens die leeftijd hoopt te bereiken. Ik had laatstgenoemde ooit geïnterviewd voor het jubileumboek 'Honderduit Haag' (10 jaar geleden dus) maar ook nu raakte ik met hem aan de praat en hij vertelde honderduit over zijn atletiekverleden, onder meer over de toenmalige verenigingen LDA, ILION waarvan hij de oprichter was en zijn strijd op de baan met Osendorp, een topsprinter die 'fout' in de oorlog was. 

Verder zijn er nog wat verjaardagen in de vriendenkring gevierd, waarvan de viering van Cor (80) en Wim (75) het meest opvallend was. Met een aantal vrienden gingen wij naar Overveen, alwaar wij een wandeling onder begeleiding van een gids over het prachtige landgoed Elswoud hebben gemaakt. Met na afloop een gezellige lunch in restaurant 'Loetje'. 

Uitgewaaid!

Rijk Zwaan Loop

Weer even een terugblik op het afgelopen weekend. Dat begon zaterdag in 's Gravenzande, waar de Rijk Zwaan Loop plaatsvond. Bepaald geen onbekende loop, ik heb hier al vele malen aan meegedaan. 

Het weer viel vooral 's ochtends erg tegen aan de kust, veel regen. Wij (Jan G. en ik) waren ruim twee uur voor de start aanwezig, dus tijd zat om nog ergens iets te drinken, om te kleden (voor zover nodig) en een beetje in te lopen. 

Zoals altijd waren er veel lopers uit het Westland in de kleedkamers (van het schoolgebouw waar we altijd onze spullen achterlaten). Stuk voor stuk snelle, sterke lopers, die westlanders. 

'Uw verslaggever' liep veel langzamer (in tijd) dan een paar jaar geleden, het zij zo. 'We' lopen nog en dat is heel wat waard. Ik heb dit jaar wel aan het vereiste aantal lopen voldaan (5), om in het algemeen klassement te worden opgenomen.

Onze vereniging bleek trouwens goed vertegenwoordigd, en vooral de dames hebben goed gescoord op de diverse afstanden. Proficiat Miriam, Cynthia, Annemiek en Gerda!

De Hoge Veluwe

De volgende dag, zondag dus, deed zijn naam eer aan. Het werd een uitgesproken zonnige dag. Dus wederom ging de cultuurbarbaar richting De Hoge Veluwe. 

Bijna de hele dag op zo'n witte fiets gezeten, het was af en toe flink doortrappen tegen vals plat en heuveltjes op. Vanaf het bezoekerscentrum heb ik wel gewandeld, de helft van de zogeheten Hubertuswandeling, over een parcours van ruim negen kilometer. Behoorlijk pittig! Vijf kilometer lang heuveltje op, heuveltje af over bospaden vol knoestige boomwortels- en zandpaden door een uitgestrekt dennenbos.

Eenmaal bij Slot Hubertus weer de fiets gepakt en terug naar het bezoekerscentrum. Na een lunchpauzestop bij het parkrestaurant (dagsoep was pompoensoep met kruiden, prima) naar De Wildbaanweg, waar zoals altijd in deze periode vele auto's stonden en fotografen, met camera's met daarop van die grote teletoeters in de aanslag stonden. Op 'P1 en P2' is altijd de kans groot edelherten te zien.

Ook nog rond zes uur naar het Reemsterveld gefietst, waar ook veel edelherten kunnen worden gespot. Dat was ook nu weer het geval, maar ze liepen veel te ver weg om duidelijk in beeld te brengen. Wel was duidelijk dat het om meer dan één roedel ging en van alle kanten hoorde je de mannelijke herten burlen.

Rond kwart over zeven fietste ik terug naar de uitgang van De Hoge Veluwe. Wel te laat om de bus naar Ede Wageningen van 20.00 uur te halen, dus heb ik in mij het plaatselijke restaurant Het Smulhuis getracteerd op een pannenkoek met appel, appelsap en achteraf een biertje, Leffe Bruin. Dus de latere bus van 20:58 uur heb ik wel gehaald. Voorspoedige terugreis met bus, treinen en tram, om half twaalf thuis.

1 van de 4 loop met oponthoud en muziektheater in Amsterdam

Zondag meegedaan aan de vijf kilometer (in het kader van de 1 van de 4 lopen) bij Sparta. Het ging niet helemaal zoals ik gehoopt en verwacht had, want onderweg zag ik mij genoodzaakt om twee keer een dixie te bezoeken. Uiteindelijk kwam ik in ruim 36 minuten over de finish.

Bij het schrijven van dit bericht waren noch foto's, noch uitslagen online dus kan ik niet veel meer vermelden over de loop.

Na afloop kon ik niet lang blijven want ik ging met een goede sportvriendin naar een matinee, een muziektheatervoorstelling in Amsterdam. De stad waar op deze dag ook flink is hardgelopen, de bekende klassieker de Van Dam tot Dam Loop. Het was een kilometer lopen vanaf het Centraal Station naar Splendor, want dat was het bewuste muziektheater dat deze maand 10 jaar bestaat.

Wij waren ruim op tijd, dus eerst een wijntje gedronken in de foyer van het kleine sfeervolle theater, waar om 16:00 uur de voorstelling 'Caffé Sospeso' (gedoneerde koffie) begon.

De voorstelling gaat over twee dakloze cellisten, moeder en zoon, die op straat moeten zien te overleven door muziek te maken. Ditmaal ook in het theater, waar de acteurs/cellisten Harald Austbo en Doris Hochscheid daadwerkelijk bewijzen zowel talentvolle cellisten als expressieve acteurs te zijn. 

Thema van het door Mirjam Koen gescripte en geregisseerde stuk is het ontheemd zijn, het niet gezien worden - zowel als dakloze als al ouder wordende vrouw (de moeder). Maar het gaat ook over de teloorgang van kunst en de kunstenaar. Wie ben je nog als er geen erkenning meer bestaat van je kunstenaarschap? Wat betekent het voor de samenleving als de waarde van autonome kunst niet meer wordt gezien of erkend? En op welke verschillende manieren kunnen jongeren en ouderen daarmee omgaan? 

(De zinnen in bovenstaande alinea zijn grotendeels overgenomen van Youtube (tekst onder de trailer)).

De voorstelling is de komende tijd in diverse plaatsen te zien. Meer informatie: www.cellosonate.nl

Warme dagen

Menigeen zal de afgelopen week of het weekend op of aan het water hebben doorgebracht. Het ronduit subtropische begin van de septembermaand vormde een dissonant - zij het in positieve zin - met de opvallend koele augustusmaand. Zelf ben ik dit jaar maar een paar keer naar het strand geweest om te zonnebaden, maar vorige week heb ik dat ruimschoots goedgemaakt. 

In wisselend familieverband op het strand doorgebracht, bij de strandtenten Blow, Hudson en Habana. Op de laatste bloedwarme zondag nog met z'n allen iets gegeten bij Habana. 

Na de Vogelwijkloop vorige week heb ik nog twee keer getraind: drie keer op maandagavond, de andere keer op woensdagavond. Beide keren voor mezelf, die van woensdag noodgedwongen omdat ik van plan was met de groep mee te lopen. Ging niet door, het voert te ver om hierover uit te wijden. Iets met verloren en weer teruggevonden fietssleutels en fiets ophalen bij het oppas-adres. Werd dus een wonderlijke mix van lopen, stukje tram, weer lopen met tempo's en terug fietsen.

Op diezelfde woensdagavond was er ook een coopertest aan de Laan van Poot. Iemand van de vereniging werd na 'zijn' 12 minuten onwel maar kon dankzij adequaat handelen van omstanders worden bijgebracht. Wel werd hij per ambulance naar het ziekenhuis vervoerd, waar - na het uitlezen van de AED - bleek dat een hartoperatie noodzakelijk was. 

Afgelopen zondag - 10 september - meegedaan met de Kopjesloop in Delft. Mogelijk vanwege de warmte, zeg maar rustig hitte, was er ditmaal geen sprake van een dichtbezette loop. Ook was ik de enige loper van mijn club. Ondanks de weersomstandigheden heb ik toch - voor mijn huidige doen - redelijk gelopen en was zelfs twee minuten sneller dan ik de laatste maanden op de vijf kilometer liep. Maar het was zo warm dat ik na het douchen lange tijd nat bleef, daar was geen handdoek of papieren tissue tegen opgewassen.

Daags erna nog een stuk meegelopen met de maandagavondgroep van Jan en Henk. Dat ging in het begin okee, op het programma stond een extensieve intervaltraining incl. twee keer 400-600-900 meter, maar na de eerste serie hield ik het - ook weer noodgedwongen - voor gezien en ging in eigen tempo naar huis. Toch beter dan niets.