Van Engelse Kust naar Nederlandse Ku(n)st

Foto: Jaap van Eyk

Toch nog even een staartje aan het abrupt afgebroken verslag van de Essex-wandeling breien. Wij waren gebleven bij de dropping in Stoke-by-Nayland. Dit na een bustocht die werd ingeleid met een uitgebreide speech-met-instructie van  Keith - die ook bij eerdere wandelingen onze chauffeur was.

Bij de kerk aldaar werd de groepsfoto gemaakt, waarna de '55 groep' zich in beweging zette, met Johan en Jaap als herders van de kudde. Wat niet altijd meeviel, want Jaap moest twee fotograferende achterblijvers van de groep - onder wie 'uw verslaggever' - manen de stief doorwandelende groep niet uit het oog te verliezen. Geen overbodige opmerking want ik moest er meermalen flink de pas inzetten om de groep bij te houden.

Het was een pittige wandeling, zeer gevarieerd door het steeds veranderende Engelse landschap. Pittig omdat het parcours enigszins heuvelachtig was en meermalen stukken 'vals plat' bevatte. Bovendien waren er gedeelten waar je goed moest opletten om niet op je plaat te gaan. Dat had vooral te maken met stukken waar de regen niet weg kon en de zompige, kleiïge bodem een ware glijbaan vormde.  Maar iedereen kon zich staande houden.

Wat het weer betreft: dat viel best mee. Ondanks de weersvoorspellingen en de dreigende lucht is het zo goed als droog gebleven. 'Zo goed als' want na de publunch in Lamarsh gingen 19 die-hards nog verder voor de langste afstand (32 km), zij hebben het onderweg niet helemaal droog gehouden.

Die publunch was trouwens weer top, zelf heb ik mij tegoed gedaan aan zo'n grote 'IPA Beer Battered Chips & Chips', een knoert van een vis (kabeljauw) met knapperige korst op een bedje van patat frites.

Genoeg brandstof dus voor die laatste twaalf kilometer. Maar eerlijk gezegd vond ik het na die ruim 20 km welletjes. Ik voelde de benen wel, want ook al wandel ik vrij vaak, het zijn meestal geen echt lange afstanden. Ook had ik die nacht om onverklaarbare redenen niet geslapen, dus stapte ik met 35 andere wandelaars vermoeid maar welgemoed in de bus die ons bij de pub had opgewacht. Ook nu bracht Keith ons veilig naar Colchester waar we de rest van de middag en vooravond doorbrachten.

In Colchester regende het, dus zocht ik een binnenactiviteit. Dat werd het Kasteelmuseum in de burcht van Colchester, waar van alles te zien is over het ontstaan en de geschiedenis van deze oudste stad van Engeland.

Na het museumbezoek weer het druilerige buitengebeuren opgezocht. Wandelend door het park, hoorde ik opeens vanuit een grote tent Oasis spelen: 'Wonderwall'. Ik er naar toe want er weerklonk een oorverdovend applaus en gejuich als reactie op de song. Zou het de èchte Oasis geweest zijn? Toch niet, navraag bij een enigszins aangeschoten groep jongeren leerde mij dat het om een coverband ging en dat dit een uitgebreid feest voor de jeugd was.
Richting centrum besloot ik op zoek te gaan naar de pub waar ik/wij de vorige keer ook verzeild raakten, 'The Purple Dog'. Een van de oudste pubs van Engeland! En zowaar kwamen juist op dat moment Dirk 'met zijn harem' (vriendin en dochters) aan. Dus een lekker pintje gevat.

Echter zat ik nog zó 'vol' van de publunch dat ik niet mee-at. Nou, vooruit dan, een toetje. Maar dat waren twee stevige punten chocoladegebak met warme chocoladesaus en twee bollen roomijs. Sonja Bakker zou hier hoofdschuddend op hebben toegezien.... Ondertussen waren ook andere wandelaars, onder wie de negentien 'die hards' van de 32 kilometer, gearriveerd en de meesten hadden ook trek in iets te eten. Bier was er genoeg om een en ander weg te spoelen!

Om kwart voor acht in de avond stond iedereen in Colchester weer klaar om naar de Ferry in Harwich gebracht te worden. Ook nu verliep de inscheping geolied en de controles bij de douane vielen ook mee. Aan boord kwamen de meesten nog even samen in de bar op 'Dek 9' en nanog wat nagepraat te hebben kon iedereen met een voldaan gevoel naar zijn of haar hut.

Ditmaal sliep ik beter dan de vorige nacht. Na het ontbijt snel de spullen bijeenpakken en wachten op de ontscheping. Dat ging weer op rolletjes. De bus naar Den Haag was net vertrokken maar na twintig minuten zou er weer een komen dus dat viel mee. Echter kwam Wouter langszij en vroeg waar ik naar toe moest. Den Haag? Kwam dat even goed uit, hij wilde daar ook even doorheen rijden omdat hij er meer dan drie decennia had gewoond. Dus kreeg ik zomaar een lift! Waarvoor uiteraard dank.

Zondagmiddag toch nog een reisje naar Amsterdam gemaakt. Dit vanwege een expositie van beeldend kunstenaar (tevens oud-collega/vriendin) Anke Louwerse, die een flinke selectie van haar werk - veelal met losse, sierlijke toets geschilderde mensenfiguren - aan het publiek toonde.

Omdat de trein waarin ik zat defect was, duurde het zeker veertig minuten voordat er weer kon worden gereden. Ik was dus aan de late kant in 'Sooj' aan de Tichelstraat, maar het was nog gezellig druk. Ik schijn alleen een mooie speech van Ankes echtvriend te hebben gemist.


 
De expositie is trouwens nog tot 23 november te zien: