Golden Ten? Geef me de vijf!

(N.B. De foto's bij dit bericht zijn van eerdere edities. Reden: had mijn telefoon/camera niet bij mij om 'voorzichtigheidsredenen', ingegeven door het verlies van mijn iPhone bij een eerdere loop)

De laatste tijd stond het lopen op een laag pitje. Trainen doe ik nagenoeg niet en deelname aan prestatieloopjes wordt steeds zeldzamer. Maar toch... Vorige week liep ik vijf kilometer in Delft (Bertusloop) en dat ging uiterst moeizaam. Dat was ook te merken aan mijn eindtijd, ruim 38 minuten.

Het was ook een dag waarop ik mijn telefoon ben kwijtgeraakt. Ondanks diverse zoekacties niet meer teruggevonden. In de dagen tussen verlies en aanschaf van een nieuwe voel je je toch enigszins gehandicapt. Hoezo gaan we naar een digitale wereld toe? We zitten er al helemaal in. 

Maar goed, vandaag toch weer de - gisteren nog - nieuw aangeschafte schoenen (mooie Sauconys bij De Hardloopwinkel) ingelopen in Delft, bij de Golden Ten. Een paar weken terug raadpleegde ik de site, en las dat alle afstanden waren 'uitverkocht'. Helaas. Echter kreeg ik vorige week een mailtje van de organisatie waaruit bleek dat ik mij al eerder ingeschreven had en dat het startnummer kon worden opgehaald. Was ik kennelijk helemaal vergeten!

Ik was vroeg in Delft, zó vroeg dat ik na het ophalen van het startnummer op het Gemeentehuis aan de Grote Markt en het achterlaten van mijn bagage in het vertrouwde Congregatiegebouw, tijd had om bij Kobus Kuch te bezondigen aan een puik stuk appelgebak met een copieuze toef slagroom. 

Het was al behoorlijk druk op De Burgwal, want de jeugdloop kon ieder moment van start gaan. Ik schoof aan bij een tafeltje waar een groep dames van het team Hoogheemraadschap Delft druk bezig was met mentale voorbereiding op de loop.

Zelf heb ik na de koffie-met-gebak wat ingelopen, die nieuwe schoenen zaten als gegoten. 

Om kwart over een was de start van de 5 km gepland. Ruim 1200 lopers stonden, verdeeld over drie startvakken (a-b-c), in lange rijen opgesteld vanaf de Brabantse Turfmarkt en de Burgwal, richting start. Een paar minuten later dan kwart over één werd het startsein gegeven en gingen de lopers los. 

Ik moet zeggen dat ik van meet af aan 'lekker' liep en - althans gevoelsmatig - het tempo aardig kon volhouden. In ieder geval ging het een stuk beter dan vorige week 'bij Bertus'. Een leuk parcours is het ook, met dat water en die bruggetjes hier en daar. Alleen zakte ik de laatste kilometer iets in, maar niet dramatisch. Dus kwam ik heelhuids over de finish. Wel weer iets (twee minuten) sneller dan vorige week, maar zeker niet vermeldenswaard. Toch tevreden, al blijf ik toch op - inmiddels hoge - leeftijd bepaalde (bescheiden) doelen stellen!

Na mij en 1220 anderen niet de zondvloed, maar wel de 10 kilometer! Nog veel meer deelnemers! Omdat ik nog het een en ander te doen had, ben ik na hun start - om 15:00 uur - huiswaarts gekeerd. Daar verder kijken hoe iedereen gepresteerd heeft...

Warm bad met zachte machine

Zondagmiddag, tijdens een wandeling door de Amsterdamse Waterleidingduinen, wist ik het nog niet: dat ik 's avonds een 'gig' van Soft Machine zou bijwonen. In De Boerderij nog wel, het poppodium in Zoetermeer.

Lang van tevoren had ik een ticket kunnen bestellen via de site, maar tot voor kort zag het er naar uit dat ik niet kon. Het liep echter anders. Kortom: vorige week toch nog even nagegaan of er nog tickets waren en dat bleek zo te zijn. Omdat ik om logistieke redenen niet in staat ben om online een ticket te bestellen, besloot ik 's avonds op de bonnefooi naar Zoetermeer te gaan. Met de tram, die rijdt daar rechtstreeks heen.

Vanaf halte Voorweg laag is het hooguit drie minuten wandelen naar Poppodium De Boerderij. Ik was er rond 19:00 uur, een half uur voordat de kassa openging. Daar raakte ik aan de praat met iemand. die een kaart over bleek te hebben omdat zijn maat op het laatst had afgezegd. Dus hij was allang blij dat hij de ticket aan mij kwijt kon, en ikzelf ook uiteraard. 

Al pratende kwamen we er achter dat we aardig op één lijn zaten, niet alleen op muziekgebied maar ook op wat er allemaal in de wereld gaande is. Hij heeft zelfs artikelen geschreven voor De Andere Krant.

Eenmaal binnen, bleek de zaal een 'soort van' metamorfose te hebben ondergaan: en stonden keurige rijen stoelen die plaats boden aan circa 800 mensen. Deze werden uiteindelijk allemaal bezet. Normaliter moet het publiek tijdens concerten de hele avond staan.

Als persoon 'd'un certain âge' heb ik Soft Machine meer dan eens zien optreden, in diverse incarnaties: Ik heb er ooit een stuk over geschreven, zie hieronder de iets geactualiseerde versie:

The Soft Machine was eind jaren zestig een van de belangrijkste groepen van de zogenaamde Canterbury-scene, zo genoemd omdat in dat pittoreske Britse stadje veel musici en studenten actief waren met het maken van zeer opwindende ‘Arty’, experimenteel getinte pop, rock en jazz-muziek. Groepen als Gong en Caravan maakten ook deel uit van deze scene.

In de late sixties en seventies was er geen groep die zóveel magie in zijn muziek legde als ‘The Softs’. Een bijzonder stel: je had die kleine blonde drummer Robert Wyatt, tevens zanger, met een opvallend hoge, ijle stem; de eeuwig gezonnebrilde Mike Ratledge, die altoos stoïcijns de meest virtuoze klanken uit zijn toetsen wist te toveren; de serieuze maar briljante saxofonist Elton Dean en last but not least die introvert ogende intellectueel Hugh Hopper, die met schijnbaar saaítonige maar oh zo effectieve repeterende basloopjes een ongelooflijk spannend en stabiel basispatroon onder het wilde gefreak van zijn kornuiten wist te weven.

Dat was de Soft Machine zoals ik ze destijds zag, o.a. in het soutterain van het Gemeentemuseum Den Haag, waar nu het Fotomuseum GEM staat. En later in De Doelen in Rotterdam. Ik was er met een vriend heengegaan, maar toen het concert was afgelopen reden er geen treinen meer richting Den Haag. We zijn toen gaan wandelen langs de snelweg, en rond vijf uur ’s ochtends kwamen we in Delft aan, met blaren op de voeten. Daar hebben we nog een uur gewacht op de eerste tram richting Den Haag. Dat waren nog eens tijden….

Naderhand heb ik diverse malen - onder meer in Haarlem en Breda - Hugh Hopper zien optreden met zijn band. Heel sympathieke man,toen nog steeds intensief bezig met muziek. 

Weer wat later zag ik The Soft Machine Legacy optreden in Zaandam. Dat was nagenoeg de formatie zoals die was na het vertrek van Robert Wyatt, met Hugh Hopper, Elton Dean (saxofoon), drummer John Marshall en gitarist John Etheridge. Een beduidend 'jazzier' geluid dan de allereerste Soft Machine, maar nog steeds opwindende muziek...

Twee jaar geleden zag ik de groep eveneens in De Boerderij met John Etheridge, John Marshall, Theo Travis en Roy Babbington. 

En gisteren zag ik ze dus voor de laatste keer (hopelijk vooralsnog...!). 'Lieveling, we worden oud' zei mijn oma weleens. Anno 2025 zijn de meeste oudleden van Soft Machine overleden: Kevin Ayers, Elton Dean, Hugh Hopper, John Marshall en Mike Ratledge. Alleen Robert Wyatt leeft nog en heeft na zijn vertrek bij Soft Machine - onder andere vanwege een val waardoor hij in een rolstoel terecht kwam - door muziekcritici veelgeprezen soloplaten gemaakt. En (Sir) Karl Jenkins die in de jaren tachtig een prominente rol speelde in de toenmalige Soft Machine incarnaties is nog steeds actief als een veelgeprezen componist en musicus,

Deze laatste incarnatie met van Soft Machine heeft de 'legacy' van de groep op overtuigende wijze gerealiseerd. Wat was het genieten, gisteravond in De Boerderij. Geweldige muziek, waanzinnige virtuositeit van de musici, zeker van John Etheridge. Oud en nieuw werk, met subtiele eerbetonen aan het werk van Hugh Hopper, Carl Jenkins en Mike Ratledge, nu eens snoeihard rockend en swingend, dan weer subtiel en melodieus. Vooral in de tweede set na de pauze gingen de heren totaal 'on fire' in een welhaast emotionele rollercoster van harde en tegelijk prachtige, pure muziek.

Het was in één woord; Geweldig! En dat vond ik niet alleen, maar ook het publiek getuige de vele reacties achteraf.

Essex Walk 2025

Het was me het weekendje wel. Vrijdagavond verliet ik, zij het voor een etmaal, huis en haard voor een tripje over de grote plas, oftewel Engeland. Voor mij was de heenweg naar Hoek van Holland slechts een stukje met de tram met een keer overstappen op de regionale bus, dus ik was vrij vroeg in de aankomsthal van Stena Line. Niet lang daarna volgden de andere wandelaars waarvan het merendeel in Friesland e.o. (Oudehaske, Heerenveen, maar ook Wageningen enz.) woont en (dus) al een lange reis achter de boeg hadden.

Om tegenwoordig toegang te krijgen tot het Verenigd Koninkrijk, moet je van tevoren een extra toestemming (ETA visum) aanvragen, waarna de goedkeuring digitaal in de paspoorten wordt geregistreerd. Dat hebben we allemaal gedaan, waardoor het inchecken van een leien dakje ging.

Organisator van de trip, Johan Knoester - jaren achtereen organiseerde hij in samenwerking met Harwich Runners en Stena Line de fameuze Discovery Run - overhandigde onze boardingcards (tevens sleutelkaart voor de hut) - en konden wij na de paspoortcontrole via een loopbrug van pakweg een halve kilometer de ingang van de Stena Britannica bereiken en van daaruit onze hutten betrekken.

Het was niet de eerst keer dat ik deelnam: sterker nog: vanaf  2016 deed ik jaarlijks mee, met uitzondering van het coronajaar 2020 en een andere keer toen ik wegens familieomstandigheden niet mee kon. Ook ditmaal was het doel van de reis een - naar later bleek - bijzonder mooie wandeling door de uitgestrekte 'Scenery' van Essex. Daarbij werd de route Manningtree - Dedham - Horkesley Head en Colchester gevolgd, bij elkaar ruim 30 kilometer. Voor mij best wel pittig, want al wandel ik regelmatig, dergelijke afstanden niet. 

Kon er in vorige edities op drie plekken worden afgebroken waarna de 'afvallige' deelnemers met een (ingehuurde) bus alvast naar het eindpunt van de wandeling (meestal Colchester) werden gebracht, nu moest je wel ruim 30 km. zien te volbrengen.

Overigens waren ditmaal twintig wandelaars van de partij, wel minder dan vorige keren (in 2016 deden vierenveertig personen mee en een jaar later zelfs 51 man/vrouw). maar het was er niet minder gezellig om.

De extra (hand)bagage werd afgehaald door James Martin van voetbalclub Little Oakly. De hele bups ging in zijn auto. Pas later, aan het eind van de dag en terug in Harwich, kon een en ander weer worden opgehaald.

Het eerste deel van de trip ging met de trein naar Manningtree. Van daar uit liepen wij via een smal bospad een stukje heuvelop. Onderweg kwamen we uit op een begraafplaats met een mooi kerkje. Daar hebben wij nog even stilgestaan om foto's te maken en dergelijke.

Meer foto's staan overigens hier!

Daarna volgde een afwisselend, veelal glooiend, landschap met meertjes, bossages, bouw- en weiland, graan- en bloemenvelden. Het was ongeveer zeven kilometer naar Dedham, waar we een koffiestop hielden.

Na deze koffiestop kwam de volgende etappe. Dat was een mooie maar ook een pittige. Uiteindelijk bereikten wij Horkesley Head, en weer even later The Half Butt Inn. Dat was de lokatie waar we onze lunch genoten. 

Ondertussen is het al die tijd prachtig weer gebleven, strakblauwe lucht en veel zon, dus zowel bij de koffiestop Marlborough als hier hebben wij buiten gegeten. 

Ik zat er - eerlijk gezegd - toch een beetje doorheen, mijn linkervoet speelde op, had last van weëe heupen en na de lunch moesten we nog eens tien kilometer lopen naar Colchester. Er bleek echter vanaf hier om het kwartier een bus naar Colchester te gaan, dus een besluit was snel genomen. Uiteindelijk had ik er toch 21 kilometer op zitten dus hoefde mij niet té erg te schamen. Johan vond het zelfs een verstandig besluit.

Eenmaal in de bus, bleek mijn ING-pasje niet te werken en ik had geen cash bij me, maar de chauffeur bleek het 'no problem' te vinden en ik mocht gratis meereizen. Toch wel tof!

Ook in Colchester maakte ik kennis met de vriendelijkheid van de britten. Ik had eerst weer even het bekende park bezocht, waarna ik op zoek ging naar de pub waar we zouden verzamelen. Een jong stel begeleidde mij, nadat ik de weg naar de 'Purple Dog' had gevraagd, helemaal naar de straat waar deze pub was. Daar zag ik dat ik hier al meer dan eens ben geweest, ook in deze gezellige en goede pub, maar op de een of andere manier vergeet je dat toch. Ik had een leuk gesprek met de jongeman - zijn vriendin was eerder afgehaakt om ergens een winkel binnen te gaan - en wilde hem iets te drinken aanbieden maar dat sloeg hij af, hij vond het gewoon leuk om deze verdwaalde toerist een dienst te bewijzen.

Na anderhalf uur kwam het overgrote deel van de rest van het gezelschap de pub binnen. Daar hebben we nog aardig wat tijd doorgebracht, sommigen gingen er ook eten maar ik zat nog een beetje 'vol' van de lunch. 

Weer later 'en groupe' naar het station gelopen en met de trein terug naar Harwich. In feite was dat het eindpunt van de wandeling. We waren er iets vroeger dan gepland, dus even wachten op James Martin 'van de koffers'. Daarna gedouchd, wat zitten napraten in de bar en dan naar bed of  'op kooi' om in scheepstermen te spreken.

De volgende dag toch nog een echt engels ontbijtje genomen, waarna het afschepen begon en de rituele handelingen bij de douane. Maar dat ging al met al toch wel vlot en na afscheid van elkaar te hebben genomen ging ieder zijns of haars weegs. 

Misschien en hopelijk tot volgende jaar!
 

Dagen voor, tijdens en na pasen

Het waren nogal chaotische weken, de laatste weken van april. Maar ook mooie weken, zeker wat het weer betreft. Daags na Goede Vrijdag volgde de verjaardag van Hanne, overdag gevierd in de Hortus Botanicus in Leiden en 's- avonds met een etentje bij Sgroppino. 

De paasdagen verliepen relatief rustig met een brunch, waarna een weekje volgde met logees, waardoor sportieve en creatieve activiteiten op een laag pitje kwamen te staan. Wel veel gewandeld en gefietst, in de tuin gewerkt, op Koningsdag naar de kermis en vrijmarkt op de Frederik Hendriklaan gegaan en vorige week met buurman Jan naar Hornbach gegaan om nieuwe schuttingdelen aan te schaffen. Deze zijn vervolgens geplaatst. 

Ook de verjaardag van Lily is afgelopen weekend gevierd in De Kastanjehof in Naaldwijk, in gezelschap van ouders, grootouders en andere familieleden, alsook buren, vrienden en vriendinnen van Daan en Daphne. Eerder deze week gingen we naar het strand bij De Kwartel met Chloë en Lily, en daags daarna naar Recreatieoord Binnenmaas in de Hoeksche Waard, op de warmste dag tot nu toe in 2025. Heerlijk warm weer, de hele dag passief van de zon genoten. Dat was op 1 mei, de eigenlijke verjaardag van Lily. 

Terzijde maar niettemin een saillant detail: Max Verstappen is - op 1 mei jl. - vader geworden van een dochter, die eveneens Lily heet. 

Wandelen door de natuur 

Op drie verschillende dagen ben ik van Den Haag v.v. naar 's-Gravenzande gefietst, omdat daar - in natuurgebied De Pannen - een roerdomp gesignaleerd is. Door zijn schutkleur en verscholen leefwijze in rietkragen is het zeer moeilijk om hem te fotograferen, hoewel het sommigen wel gelukt is. Helaas ben ik er niet in geslaagd, wel zijn  roep gehoord: 'Oem-oem-oem'.

Ook ging ik op maandag 28 april naar Lentevreugd, een natuurgebied langs de Katwijkseweg in Wassenaar. Foto's van die wandeling heb ik op facebook gedeeld.

Dan was er de wandeling door de Vlaardingse Broekpolder die zonder meer geslaagd kan worden genoemd. Niet alleen vanwege de uitbundig bloeiende kruiden, maar nooit eerder heb ik wielewalen zo duidelijk en van zo dichtbij horen roepen. Maar is de roerdomp al moeilijk te spotten, de wielewaal heb ik nooit 'live' gezien, ook ditmaal niet. Terwijl er minstens twee, waarschijnlijk zelfs meer, op nog geen vijftien meter afstand van waar ik stond in de populieren aan het krijsen en dudeljodelen waren. 

Ook iemand anders die op het geluid afkwam met de camera in de aanslag, slaagde er - ondanks intensief zoeken - niet in de op zich fraai geelgekleurde vogel te spotten. 

Jammer maar mijn dag kon al niet meer stuk. 

Meer foto's van de Vlaardingse Broekpolder hier.