Van Crossing Border tot Kopjesloop

Kopjesloop

Weer veel gewandeld dit weekend en gisterochtend (zondag) de vertrouwde vijf kilometers hardgelopen bij De Koplopers in Delft. Mooi zonnig (loop)weer, relatief grote opkomst. Vooral de 10 kilometer kende een drukbezet veld. 

Er deden echter niet veel Haagvrienden mee. Er was op dezelfde dag trouwens nog een loop in het centrum van Delft, de Urban Trail. Waarschijnlijk deden daar nog veel meer mensen aan mee. Hoe dan ook liep ik naar tevredenheid. 

Crossing Border Festival

Vrijdagavond was de openingsavond van het crossing border festival, de zoveelste editie van het festival waar muziek, poëzie en literatuur samengaan. Het was alweer een tijd geleden dat ik er was, dat kwam vooral door andere afspraken/activiteiten op die momenten. Maar ditmaal kon ik wel en ging samen met Walter. 

Wij waren ooit - zij het in de marge, als bezoeker maar ook als verslaggever - betrokken bij het festival waarvan de eerste edities op het Zuiderstrand van Den Haag en in diverse kraakpanden plaatsvonden. Dat was begin jaren negentig van de vorige eeuw en zijn ontstaan op initiatief van Louis Behre in samenspraak met destijds iconische dichters zoals Simon Vinkenoog.

Zelf heb ik in verschillende edities veel beroemde artiesten zien optreden. Wat mij nu ter plekke te binnen schiet: Lou Reed (Velvet Underground), Roger McGuinn (van The Byrds), Marianne Faithfull, John Paul Jones (van Led Zeppelin), David Byrne (Talking Heads), Hugh Cornwell (The Stranglers), en ga zo maar even door. En ook bekende popartiesten uit ons nationale alternatieve circuit zoals Roosbeef en De Staat.

De afgelopen decennia is het accent meer op poëzie en literatuur komen te liggen en ook het merendeel van de optredende muzikale acts hebben daarmee een link. Zo hebben wij op deze vrijdagavond drie bands zien optreden, niet de grote 'mainstream' namen, meer bands uit de links-alternatieve sfeer. Wonderlijk: de avond begon met de toegift! In dit geval heet de band zo, De Toegift. Een smaakvol optreden met invloeden van klassiek, jazz, rock en experimentele pop. Ook wat soundscapes die aan de Canterbury scene van eind jaren zestig deden denken. Voor zanger Maxim was een centrale rol  weggelegd met literair verantwoorde 'spinvis-achtige' teksten. Heel goed!

De Toegift

Droom Dit

De tweede band was The Weather Station, een folky groep uit Canada. Ook hier best goede musici en  ook had de zangeres een mooie stem maar, hoe sfeervol ook gebracht, werd het wel wat saai-eentonig. De nummers hadden allemaal eenzelfde sfeer en muzikaal gezien waren er wat mij betreft geen 'uitschieters', alhoewel de saxophoniste er af en toe een speels element in bracht. 

Ook een interview met de Zuid-Afrikaanse kunstenaar William Kentridge over zijn boek 'Anatomie van het atelier', waarin hij vol passie over zijn manier van werken vertelt.

Laatste concert dat wij zagen was een optreden van Droom Dit. Een aangename verrassing! Nu eens dromerig-atmosferisch, dan weer emotioneel-agressief, explosief en vol passie wisten de jonge artiesten het publiek snel voor zich te winnen. Stevige punkrock en poëtisch proza wisselden elkaar af.

Solleveld

Wij zijn nu in de weken waarin de meeste bladeren vallen en de herfstkleuren op hun mooist zijn. Na de alledaagse activiteiten in en rond het huis, in de middag naar Solleveld. Prima wandelgebied, maar afgezien van enkele schapen en vogels, zag ik er geen (wilde) dieren. En de meeste paddenstoelen hebben hun beste (korte) tijd gehad. Toch was de wandeling de moeite waard, al was het maar vanwege het prachtige weer; windstil en véél zon, strakblauwe lucht zonder chemtrails en andersoortige vliegtuigstrepen. En ondanks de rust en verlatenheid van het gebied, kwam ik toch nog twee goede bekenden tegen uit de hardloopwereld.

Na herfstwandeling twee vliegen in meerdere klapjes

De laatste tijd zie je steeds minder insecten. Dat heeft vooral met het - nog steeds niet strict verboden - gebruik van pesticiden te maken, naast zaken als verstedelijking en gebrek aan diversiteit in voedsel. Verhalen dat je 'vroeger' nog de ruitenwissers van de auto moest aanzetten als je over de afsluitdijk had gereden zijn legio.

Hoe dan ook, het is mij afgelopen weekend gelukt om twee vliegen in één klap te slaan. Of in ieder geval twee vliegen te aanschouwen. Daarvoor moesten wij wel naar theater De Kunsthut in de (haagse) Zaanstraat.

Want wat wil het geval? Daar traden '2Vliegen', Hilde ter Laak en Greetje Jansen, op met een cabareteske voorstelling voor  twee dames, getiteld 'Nooit Genoeg'. Wij (Ton van der Pol en ik) gingen er heen omdat Hilde, net als wij, deel uitmaakt van de groep die zich bezig houdt met improvisatietheater bij het Koorenhuis. Hilde is bovendien een nicht van een goede vriendin, met wie ik al eerdere voorstellingen van dit creatieve duo heb mogen bijwonen. Met deze voorstelling vieren de dames tevens hun tienjarig bestaan. 

Hoe dan ook hebben wij ons prima geamuseerd bij deze voorstelling. Alledaagse zaken zoals het opruimen van zwerfvuil, het gebruik van straatboekenkastjes en de monoloog van een vaatdoek komen aan de orde alsook kleine ergernissen zoals het - typisch nederlandse gebruik - van verkleinwoordjes en gendertaal, waarbij Greetje een heel eigen visie geeft op hoe je bepaalde beroepsnamen kunt onderscheiden. En dat alles verwerkt in grappige en ontroerende gedichten en liedjes, persoonlijke verhalen en wonderlijke dialogen.

Na afloop werden Ton en ik nog geïnterviewd over hoe wij de voortstelling hadden ervaren. Dat is opgenomen en wordt binnenkort online gezet.

Het was hoe dan ook een leuke, knap in elkaar gezette en diverse voorstelling, en de dames hebben ons en ongetwijfeld ook de rest van het publiek een mooie middag bezorgd.

ATTENTIE: De inmiddels bijgewerkte datalijst van hun kleine landelijke tournee staat hier!

Autumn Leaves

Voor de voorstelling heb ik nog een rondje Koekamp en Haagse Bos gemaakt met de benenwagen. In de hertenkamp was de bronsttijd nog niet helemaal voorbij, getuige het gedrag van de edelherten, terwijl het sterkste damhert, hoewel een stuk kleiner dan de edelherten, met een van de jongere edelhertmannen een korte schermutseling aanging. En de bomen krijgen nu toch eindelijk hun fraaie herfsttooi. De komende dagen lijkt het aardig weer te worden, dus prima voor meerdere mooie wandelingen!

Herfstvaria

(Foto: Lodewijk van Dongen)

Eén ding heb ik met mijn sportieve leeftijdgenoten gemeen: snel hardlopen gaat niet meer, maar 'we' hebben er nog steeds zin in. Zo was ik afgelopen zaterdag weer van de partij bij de '1 van de 4 loop' (Haagse Tien) bij Haag Atletiek, als deelnemer aan de vijf kilometer. Een thuiswedstrijd dus. Altijd een mooie loop, zo door het geaccidenteerde Westduinpark. 

Het was trouwens toch een bijzondere dag, die zaterdag. Mijn kleindochter Chloe vierde haar 11e verjaardag in de vroege avond in de Kastanjehof in Kwintsheul. 

Het moest een 'griezelfeest' worden en genodigden werden verzocht in passende outfit te verschijnen. Aldus geschiedde.

Het werd een gezellig feest, niet alleen voor de kinderen maar ook voor hun ouders, waarvan de meesten tot de familie, vrienden, buren en overige kennissen gerekend kunnen worden. Uiteraard werden weer de traditionele verjaardagstaarten aangesneden, vakkundig gecreerd door één van Chloe's tantes.

Damhertenbronst

De volgende (zon)dag weer naar de Amsterdamse Waterleidingduinen voor een pittige wandeling (ca. 12 km) over sterk geaccidenteerde paden. Hoofddoel was, zoals bijna ieder jaar, om foto's en filmpjes te maken van het bronstgebeuren der damherten, dat zich vooral in het bosachtige gebied nabij het vliegermonument afspeelt. Op facebook en via een reel heb ik al wat beeldmateriaal gedeeld, in dit album heb ik ook het nodige geplaatst.   Inclusief enkele bewegende beelden.

Voorafgaand aan de wandeling heb ik uiteraard bij uitspanning Oase - waar het erg druk was - een pannenkoek met appel als lunch geconsumeerd. 

Klaar voor de strijd

In het bos zelf, waar ook meerder mensen met camera's rondliepen, struikelde je zowat over de vele dambokken. Velen lagen in zelfgegraven bronstkuilen, maar bij vlagen kwamen ze in beweging en zorgden met hun strijdmakkers voor het nodige spektakel, al dan niet veroorzaakt door het uitdaag- en vluchtgedrag van de hinden.

Stille bronst na luide muziek

Gisteren (27 september) ging ik weer eens naar De Hoge Veluwe, dat al vanaf mijn twintigste een jaarlijks uitje vormt. Dan ga ik vooral in deze tijd (eind september) want dat is vrijwel altijd het hoogtepunt van de edelhertenbronst. 

Jaren geleden - ik spreek van de jaren zeventig - kon je dat gebeuren goed beschouwen bij de Bosjes Van Staf, maar tegenwoordig (de laatste decennia) is de meeste activiteit vooral te bespeuren op twee naast elkaar liggen velden langs  de Wildbaanweg (de P1 ende P2), ongeveer een kilometer voorbij Museum Kroller Muller, en bij de velden bij Oud Reemst.

Helaas, maar vooral verwonderlijk, is het feit dat het gisteren doodstil was, en bleef, en herten heb ik pas heel laat in de middag, aan het begin van de avond, gezien bij Oud-Reemst. Een roedel hinden met een nog vrij jong plaatshert - ik schat hem vijf, hooguit zes jaar - die weliswaar druk heen en weer liep maar er kwam geen 'burl' uit zijn mond. Bovenstaande foto heb ik dus nog wel kunnen maken.

Toch gek, juist gisteren zou er heel wat te zien en te horen moeten zijn op bronstgebied. Opmerkelijk is dat ik bij het 'googlen' op de term 'Stille bronst' de door AI gegenereerde opmerking kreeg dat daar sprake van kan zijn bij verstoringen van het leefgebied. En dan denk ik zelf meteen aan de wolven (die ik overigens niet heb gezien), of aan overmatig afschot of 'ruimen' (maar uit zomerfoto's blijkt dat er sprake is van grote roedels en veel grote geweidragers). Wie kan andere redenen bedenken? Tja, wie het weet mag het zeggen!

Eerder die middag nog een voortreffelijke paddenstoelensoep bij het parkrestaurant gegeten en na het vertrek van het wildpark bij Het Smulhuis - een mix van cafetaria en restaurant - een al even overheerlijke pannenkoek. Aan museumbezoek ben ik niet toegekomen maar geen ramp, ik heb al heel wat keren Museum Kröller Muller bezocht.

Perpendicular

En dan nog de vrijdag! Wij gingen met een kleine afvaardiging van de haagse bierproevers naar De Boerderij in Zoetermeer voor een optreden van Perpendicular, een 'loodrechte' rockband met uitmuntende muzikanten.

We waren benieuwd. In de eerste plaats de 'centrale man' Ian Paice, de welhaast legendarische drummer van Deep Purple (als groep nog steeds actief), basgitarist Nick Fyffe die deel uitmaakte van de band rond Jamiroquai en Murrat Gould, de gitarist die met grootheden als Eric Clapton heeft samengewerkt.

En dan was er nog de zanger, de uit Ierland afkomstige Robby Thomas Walsh. In feite is Purpendicular van oorsprong zijn band.

Moest wel goedkomen, toch? Na een etentje vooraf in Italiaanse stijl bij Burrata aan de Turfmarkt, gingen wij (Murat, Robbert, Arne, Frank en ik-zei-de-gek) met de randstadrail verder naar Zoetermeer, waar het optreden plaatsvond. Het publiek aldaar bestond vooral uit oudere rockers, ongetwijfeld veel Deep Purple fans, wat voor de hand ligt.

Toen de heren iets later dan aangekondigd het podium betraden, gingen ze er meteen 'vol in'. Wat meteen opviel was dat de zang wat wegviel in het instrumentale geweld, en dat werd ook later niet veel beter. ... Het is niet helemaal eerlijk, maar bijna onvermijdbaar, om hem met Ian Gillan te vergelijken. Voor wat de extreem hoge uithalen betreft - waardoor Child in Time zo'n klassieker is geworden - wint deze zanger het op dit moment van Gillan (laatstgenoemde kan dat leeftijdstechnisch gezien niet meer), maar qua charisma en 'normale' zang wint Gillan het ook nu, wat mij betreft. 

Paice zelf, een bescheiden man die op het laatst het publiek bedankte, toonde zich de vaardige drummer zoals bij Deep Purple. Maar een van beste drummers, misschien wel de beste, van de wereld? Zo wordt hij door kenners wel beschouwd. Ik kan dat niet beoordelen, maar deze avond vormde hij weliswaar een stevige, gedegen basis onder de muziek, maar extreem virtuoze fratsen bleven achterwege.

Was de rock bij de eerste nummers wat voorspelbaar, het publiek kwam pas goed los bij Deep Purple klassiekers zoals 'Smoke on the Water' en 'Perfect Strangers' die naast nummers van onder meer White Snake ten gehore werden gebracht.

Al met al een goed optreden, we hebben het naar ons zin gehad!   

Onrust bij de Koekamp en andere dingen

Het was een onrustig weekend! Daar hoef ik niet over uit te wijden, iedereen heeft de beelden bij het Malieveld gezien. En dan heb ik het niet over onderstaand beeld...

Voor mijzelf stonden de afgelopen dagen in het teken van goede trainingen, een wandeling in Haarlem, op zaterdag de bierproefmiddag - ditmaal bij Jan Bruggeman -, op zondag hardlopen bij Bertus (Delft) en ook nog een rondje Koekamp. Dat laatste omdat ik van plan was een vorige week aangeschaft fotostatief uit te proberen. Was toch nog even wennen, voorlopig doe ik het foto's maken nog uit de hand.

Woensdagmiddag was de start van de nieuwe cyclus improvisatietheater in het Koorenhuis! De komende maanden iedere woensdag. Dat moet leiden tot de voorstelling 'Gesprekken aan de keukentafel' komend voorjaar. Leuk om iedereen weer te zien en we gingen er al meteen vol in.

Wat Haarlem betreft: dat was op vrijdag, ik kwam uit bij buitenplaats Elswout omdat dat een van de 'paddenstoelrijkste' gebieden is. Volgens Natuurmonumenten, en die moeten het weten.

Echter heb ik een - weliswaar mooie - wandeling van circa vier kilometer gemaakt, maar nagenoeg geen paddenstoel tegengekomen. Jammer maar helaas. Misschien over een paar weken meer succes. Het was trouwens niet de eerste keer dat ik Elswout bezocht, vorig jaar waren wij er met vrienden en daarvoor was ik er ook een paar keer. Toen waren er aanmerkelijk meer paddenstoelen!

De bierproefmiddag bij Jan was ook weer geslaagd. Ditmaal geen thema, iedereen nam drie flesjes naar eigen keuze mee. Ook aan versnaperingen is gedacht, kaas, worst, chips, nootjes en uit eigen keuken:. Empenada met sausjes van Jan, walnotentaartgebak van Robbert en appeltaart van ondergetekende.

E r waren ditmaal geen biertjes van onze eigen brouwers bij, die hadden ongetwijfel hoog gescoord. Nu kwam de Trappist Rochefort 11 als beste biertje uit de bus.