Van Dior naar IJsbrand

IJsbrand en Fred: er zit zo'n vijftig jaar tussen beide opnamen: de bovenste links is midden jaren zeventig gemaakt, ergens in Frankrijk (vermoedelijk Brive, in de Dordogne) waar we met vrienden Bob en Nel op bezoek gingen bij Janneke. Zij was nog maar net verhuisd van Nederland naar Frankrijk om met haar Jacques een nieuw leven te beginnen.

De tweede foto is vanmiddag gemaakt bij Pex, IJsbrand had mij een paar weken geleden geappt of hij een keer langs kon komen. Leuk uiteraard. Met de auto vanaf Aarlanderveen was hij in een uur in het Haagje.

Na wat gezellige kout gelardeerd met herinneringen aan de seventies en gemeenschappelijk vrienden (we zouden volgend jaar wel weer een 'soort van' reunie willen organiseren), besloten we een korte wandeling te maken die al snel eindigde bij Pex, waar we een pannenkoek als lunch consumeerden.

DIOR in het Kunstmuseum

Om nog even in Franse sferen te blijven: dinsdag ging ik naar het Kunstmuseum, ditmaal voor de grote Dior tentoonstelling.

Nu ben ik geen uitgesproken modefan, maar was zeer te spreken over deze expositie, waar de mooiste creaties van de befaamde modekoning te bezichtigen waren. Dure en stijlvolle kleding die ontworpen werd en werd gedragen door beroemde vrouwen als prinses Gracia van Monaco en filmdiva Elisabeth Taylor.

Er valt veel te vertellen over de expositie, met name ook over het leven en werk van Dior en mensen (waaronder mode-ontwerpers) die hij geïnspireerd heeft. De bezoeker wordt daar uitvoerig over geïnformeerd via de borden die in elke zaal hangen. Ook via de website van het museum!

 

Van Dieppaars tot Kandinsky

Ik had al het een en ander op Facebook gezet, maar deel nu ook dit bericht op mijn blog. Zo blijft de herinnering beter bewaard.

Zoals geschreven was het een geweldig concert van Deep Purple, waarbij Jefferson Starship - gemakshalve noem ik het maar even de follow up van Jefferson Airplane - in het voorprogramma stond. 

Laatstgenoemde groep - met onder anderen bevlogen frontvrouw Cathy Richardson en een opvallend helder klinkende David Freiberg (86 jaar!) - had er duidelijk zin in. Naast enkele hits uit de jaren tachtig (Sarah, Nothing's gonna stop us now en We Built this City) werden twee echte Jefferson Airplane klassiekers ten gehore gebracht: White Rabbit en Somebody to love.

Hoe goed ook, die ondefinieerbare magie van Jefferson Airplane - destijds vooral bewerkstelligd door de 'presence' en indringende stem van Grace Slick en de smartelijke tenor van Marti Balin - miste ik wel een beetje.

Na hun optreden volgde een pauze waarbij de apparatuur en muziekinstrumenten van het Starship van het podium werden verwijderd, en het drumstel van Ian Pace met daarop de letters 'Deep Purple' zichtbaar werden. Het duurde toch nog even voordat aanzwellende symfonische klanken het intro van de groep inluidde. Het spits werd afgebeten met een echte klassieker, 'Highway Star'.

Het was de start van een geweldig concert dat het voltallige publiek twee uur lang in de ban hield. Vrijwel niemand - zeker niet degenen die vooraan bij het podium stonden - verliet de zaal voor een consumptie of sanitaire stop, zelfs niet bij de toegift.

Opvallend was de rol van topmusici als toetsenist Don Airy en de 'nieuwe' sologitarist Simon McBride. Airy ging bij vlagen helemaal los op zijn keyboards, waarbij hij tijdens solomomenten accoorden van 'Tulpen uit Amsterdam' en 'Hocus Pocus' op speels-virtuoze manier verwerkte. Nog opvallender was de verbluffende virtuositeit van de 'nieuwe' sologitarist Simon McBride, bij vlagen deed zijn spel aan Jimi Hendrix denken. 

Roger Glover (boven) en Simon McBride

De dagen erna stonden deels in het teken van museumbezoek. Donderdag gingen wij met kleindochter Chloë naar De Gevangenpoort. Zij wilde dat graag zien, opdat zij er naderhand iets over kon vertellen in de klas.

Later wederom naar Amsterdam, naar het d'Hart Museum, voorheen de Hermitage. Ik ging er heen voor de Kandinsky tentoonstelling. Het was er mega-druk. 

Maar hoe dan ook was het een goed opgezette expositie, over diverse zalen en drie verdiepingen verdeeld. De bezoeker wordt - al dan niet onder begeleiding van een gids of via een audiotour - door de zalen geleid. 

Borden bij de schilderijen geven uitgebreid informatie over levensloop, wandel en handel van de kunstenaar en de stroming die hij vertegenwoordigde. Er is uiteraard veel werk van Kandinsky te zien, maar ook van zijn tijdgenoten. Mooi opgezette expositie en mooi kleurrijk werk, al heb ik eerlijk gezegd geen echte (gevoelsmatige) 'klik' met zijn schilderijen: te abstract-geometrisch naar mijn smaak. 

Na dit museumbezoek ben ik nog even wezen kijken bij 'de buren' van de Hortus Botanicus.

De zaterdagse drietrapsraket

Afgelopen zaterdag werd door mij ervaren als een soort van drietrapsraket: 's Ochtends als deelnemer aan de 1 van de 4 'Haagse Tien', 's middags als lid van 'Haag Bierproevers', ditmaal met Robbert van Elst als gastheer en 's avonds als Graaf Dracula bij Halloween, dat in Vroondaal uitbundig werd gevierd. Dat laatste niet alleen door dochter, schoonzoon en kleindochters, maar ook door de vier grootouders en het grootste deel van de buurtbewoners.

Eerst de 1 van de 4: de opkomst was best hoog met 75 deelnemers voor de vijf kilometer en 120 voor de tien. Zelf had ik ingeschreven voor de recreatieloop van vijf kilometer.

De weersomstandigheden waren optimaal. Sterker nog: het was prachtig weer, de zon scheen uitbundig en de lopers konden gewoon in zomertenue van start gaan. Om half twaalf ging de vijf kilometer vanaf de baan van start, even later vertrokken de wedstrijdlopers op de tien kilometer. 

Heden en verleden: de tand des tijds

Foto Lodewijk van Dongen, oktober 2024

Lens Lenteloop, mei 1988

Een mooi parcours als vanouds, deels over straat maar grotendeels door de duinen waarbij het keerpunt nabij de jutterskeet gelegen was. Al met al mijn best gedaan, redelijk gefinisht en na afloop (douchen-omkleden-korte nazit) naar huis om mij voor de middagsessie klaar te maken.

Drinking club with a running problem

'De bierclub' kwam zaterdagmiddag na geruime tijd weer bijeen. Het is elke keer een 'thuiswedstrijd' voor een van de leden, ditmaal was Robbert aan de beurt.

Onze gastheer bleek niet alleen een goede thuisbrouwer te zijn, maar ook een voortreffelijk appeltaartbakker. En appeltaart viel - naast pinda's en chips - goed te combineren met de biertjes die geschonken werden.

De meegebrachte biertjes werden stuk voor stuk geproefd en op de voorgedrukte formulieren kort beschreven en gewaardeerd. 

Het waren vooral (herfst)bokbiertjes, waaronder Bokbeest (dubbelbock), Texels speciaalbier, Gulpen Herfstbock, La Trappe (bockbier en witte trappist), Gulpener IJsbock, maar ook zelfgebrouwen biertjes zoals GD 165B (van Frank, genaamd naar een 'bruine dwerg' (hemellichaam)) en Prieppriep (van Arne, 'Brouwerij Lisztbier).

Lekkere biertjes allemaal maar voor mij persoonlijk waren er geen 'uitschieters' naar boven of beneden. Uiteindelijk werd La Trappe Bockbier de winnaar van de middag!

Halloween

En dan was er 's avonds dus Halloween, officieel is dat op 31 oktober maar in verband met de herfstvakantie (veel mensen weg) werd dit feest afgelopen zaterdag gevierd in Vroondaal.

Dat Halloween juist in die wijk wordt gevierd, is niet zo verwonderlijk: het overgrote deel van de bewoners is relatief jong, er zijn veel gezinnen met jonge kinderen. 

Tijdens dit kinderfeest gaan de kinderen 's avonds (veelal onder begeleiding van een oudere) verkleed langs de deuren, waar ze vragen om een traktatie (treat). De bedoeling is om degene die opendoet een beetje bang te maken. Vaak heeft de bewoner snoep waaruit de kinderen kunnen kiezen in huis. De huizen die deelnemen, zijn herkenbaar door zichtbare halloweenversieringen, waaronder vooral uitgeholde pompoenen, waarin een brandende kaars of lamp is geplaatst, die in het donker voor een griezeleffect zorgt. Vanaf de jaren 80 werd Halloween steeds meer een feest voor volwassenen, ook hier in Nederland.

Het is een soort mechanisme: wat uit de Verenigde Staten komt wordt vroeg of  later overgenomen in onze contreien. In die zin is Halloween nog een vrij jonge traditie, althans in ons land.

Ik vind het wel een leuk feest, net als bij het carnaval zit het in de mens om zich te verkleden. Doe eens gek. Het is echter geen satanisch feest, wat weleens gesuggereerd wordt. Over de oorsprong van het feest bestaan verschillende lezingen, een daarvan is dat het zou voortkomen uit het christendom.

De volgende tekst komt uit de Wikipedia:

De naam 'Halloween' is afgeleid van Hallow-e-e'en oftewel All Hallows Eve (Allerheiligenavond),  kortom de avond voor Allerheiligen. Kinderen gaan dan van deur tot deur om snoep uit te delen.

In de 9e eeuw vierden Frankische en Engelse christenen Allerheiligen op 1 november, terwijl men in Ierland Allerheiligen op 20 april vierde. In de loop van de tijd ontstonden er allerlei christelijke gewoontes. Op Allerzielen (2 november) gingen in lompen gehulde christenen in de dorpen rond en bedelden om zielencake (brood met krenten). Voor elk brood beloofden ze een gebed te zeggen voor de dode verwanten van de schenker, om op die manier zijn bevrijding uit de tijdelijke straffen van het vagevuur te versnellen en zodoende zijn opname in de hemel te bespoedigen. De trick-or-treattocht vindt wellicht daar zijn oorsprong. 

In de Verenigde Staten werd het feest in de tweede helft van de 19de eeuw populair, vermoedelijk door immigranten uit Ierland en Schotland. De autochtone amerikanen hebben vervolgens van hen deze van oorsprong keltische traditie overgenomen. 

Voorlinden en andere bomen

Het is er eindelijk van gekomen: een bezoek aan Museum Voorlinden. Al vanaf begin dit jaar was ik van plan om daar naar toe te gaan, aangespoord door vrienden en kennissen die daar al eerder zijn geweest. Hun reacties waren unaniem lovend.

Dus donderdag 24 oktober was het zover. Zonnetje, prima weer voor een mooi fietstochtje richting Wassenaar, naar de Buurtweg 90. Daar ligt het landgoed - met onder meer een restaurant, het museum en een wandelroute met verderop water, tuin en weide, waar je de zeldzame Belted Galloways runderen kunt zien grazen.

Het moet gezegd: het is een bijzonder museum: grote maagdelijk witte ruimten waarin spectaculaire kunstwerken tentoongesteld staan. Soms gaat het daarbij om één groot object in zo'n grote zaal, waardoor het accent juist op dat object komt te vallen, inclusief de sfeer of het gevoel dat het kunstwerk bij de toeschouwer kan oproepen

De Highlights zijn speciaal voor dit museum gemaakt. Stuk voor stuk belevingskunstwerken, die je gewoon moet ervaren.

Meest opvallend zijn wel de levensechte, zij het in reusachtig formaat gemaakte, beelden van Ron Mueck.

Ook bijzonder is het soloproject van performancekunstenaar Abraham Poincheval 'Walk on Clouds' , waarin je hem door een wolkendek ziet wandelen. Een nevelig, steeds veranderend en schijnbaar eindeloos landschap. Dit werk weerspiegelt hoe zijn brein en dat van vele kunstenaars werkt: ze dromen en omarmen het grenzeloze, verkennen nieuwe mogelijkheden en bekijken de wereld vanuit een ander perspectief.

Een tijdje in de rij gestaan voor de 'Infinity Mirror Room' van lichtkunstenaar Yayoi Kusama. Per persoon mag je ca. 45 seconden lang rondkijken in een wonderlijke wereld van lichtjes en spiegelend water.

Er is nog veel meer te zien in en rond het museum. Beslist de moeite van een bezoekje waard! 

Op de terugweg passeerde ik Landgoed Clingendael. Daar besloot ik nog wat rond te wandelen met mijn fototoestel in de aanslag. Ook wat in mijn album geplaatst.