Stille bronst na luide muziek

Gisteren (27 september) ging ik weer eens naar De Hoge Veluwe, dat al vanaf mijn twintigste een jaarlijks uitje vormt. Dan ga ik vooral in deze tijd (eind september) want dat is vrijwel altijd het hoogtepunt van de edelhertenbronst. 

Jaren geleden - ik spreek van de jaren zeventig - kon je dat gebeuren goed beschouwen bij de Bosjes Van Staf, maar tegenwoordig (de laatste decennia) is de meeste activiteit vooral te bespeuren op twee naast elkaar liggen velden langs  de Wildbaanweg (de P1 ende P2), ongeveer een kilometer voorbij Museum Kroller Muller, en bij de velden bij Oud Reemst.

Helaas, maar vooral verwonderlijk, is het feit dat het gisteren doodstil was, en bleef, en herten heb ik pas heel laat in de middag, aan het begin van de avond, gezien bij Oud-Reemst. Een roedel hinden met een nog vrij jong plaatshert - ik schat hem vijf, hooguit zes jaar - die weliswaar druk heen en weer liep maar er kwam geen 'burl' uit zijn mond. Bovenstaande foto heb ik dus nog wel kunnen maken.

Toch gek, juist gisteren zou er heel wat te zien en te horen moeten zijn op bronstgebied. Opmerkelijk is dat ik bij het 'googlen' op de term 'Stille bronst' de door AI gegenereerde opmerking kreeg dat daar sprake van kan zijn bij verstoringen van het leefgebied. En dan denk ik zelf meteen aan de wolven (die ik overigens niet heb gezien), of aan overmatig afschot of 'ruimen' (maar uit zomerfoto's blijkt dat er sprake is van grote roedels en veel grote geweidragers). Wie kan andere redenen bedenken? Tja, wie het weet mag het zeggen!

Eerder die middag nog een voortreffelijke paddenstoelensoep bij het parkrestaurant gegeten en na het vertrek van het wildpark bij Het Smulhuis - een mix van cafetaria en restaurant - een al even overheerlijke pannenkoek. Aan museumbezoek ben ik niet toegekomen maar geen ramp, ik heb al heel wat keren Museum Kröller Muller bezocht.

Perpendicular

En dan nog de vrijdag! Wij gingen met een kleine afvaardiging van de haagse bierproevers naar De Boerderij in Zoetermeer voor een optreden van Perpendicular, een 'loodrechte' rockband met uitmuntende muzikanten.

We waren benieuwd. In de eerste plaats de 'centrale man' Ian Paice, de welhaast legendarische drummer van Deep Purple (als groep nog steeds actief), basgitarist Nick Fyffe die deel uitmaakte van de band rond Jamiroquai en Murrat Gould, de gitarist die met grootheden als Eric Clapton heeft samengewerkt.

En dan was er nog de zanger, de uit Ierland afkomstige Robby Thomas Walsh. In feite is Purpendicular van oorsprong zijn band.

Moest wel goedkomen, toch? Na een etentje vooraf in Italiaanse stijl bij Burrata aan de Turfmarkt, gingen wij (Murat, Robbert, Arne, Frank en ik-zei-de-gek) met de randstadrail verder naar Zoetermeer, waar het optreden plaatsvond. Het publiek aldaar bestond vooral uit oudere rockers, ongetwijfeld veel Deep Purple fans, wat voor de hand ligt.

Toen de heren iets later dan aangekondigd het podium betraden, gingen ze er meteen 'vol in'. Wat meteen opviel was dat de zang wat wegviel in het instrumentale geweld, en dat werd ook later niet veel beter. ... Het is niet helemaal eerlijk, maar bijna onvermijdbaar, om hem met Ian Gillan te vergelijken. Voor wat de extreem hoge uithalen betreft - waardoor Child in Time zo'n klassieker is geworden - wint deze zanger het op dit moment van Gillan (laatstgenoemde kan dat leeftijdstechnisch gezien niet meer), maar qua charisma en 'normale' zang wint Gillan het ook nu, wat mij betreft. 

Paice zelf, een bescheiden man die op het laatst het publiek bedankte, toonde zich de vaardige drummer zoals bij Deep Purple. Maar een van beste drummers, misschien wel de beste, van de wereld? Zo wordt hij door kenners wel beschouwd. Ik kan dat niet beoordelen, maar deze avond vormde hij weliswaar een stevige, gedegen basis onder de muziek, maar extreem virtuoze fratsen bleven achterwege.

Was de rock bij de eerste nummers wat voorspelbaar, het publiek kwam pas goed los bij Deep Purple klassiekers zoals 'Smoke on the Water' en 'Perfect Strangers' die naast nummers van onder meer White Snake ten gehore werden gebracht.

Al met al een goed optreden, we hebben het naar ons zin gehad!   

Onrust bij de Koekamp en andere dingen

Het was een onrustig weekend! Daar hoef ik niet over uit te wijden, iedereen heeft de beelden bij het Malieveld gezien. En dan heb ik het niet over onderstaand beeld...

Voor mijzelf stonden de afgelopen dagen in het teken van goede trainingen, een wandeling in Haarlem, op zaterdag de bierproefmiddag - ditmaal bij Jan Bruggeman -, op zondag hardlopen bij Bertus (Delft) en ook nog een rondje Koekamp. Dat laatste omdat ik van plan was een vorige week aangeschaft fotostatief uit te proberen. Was toch nog even wennen, voorlopig doe ik het foto's maken nog uit de hand.

Woensdagmiddag was de start van de nieuwe cyclus improvisatietheater in het Koorenhuis! De komende maanden iedere woensdag. Dat moet leiden tot de voorstelling 'Gesprekken aan de keukentafel' komend voorjaar. Leuk om iedereen weer te zien en we gingen er al meteen vol in.

Wat Haarlem betreft: dat was op vrijdag, ik kwam uit bij buitenplaats Elswout omdat dat een van de 'paddenstoelrijkste' gebieden is. Volgens Natuurmonumenten, en die moeten het weten.

Echter heb ik een - weliswaar mooie - wandeling van circa vier kilometer gemaakt, maar nagenoeg geen paddenstoel tegengekomen. Jammer maar helaas. Misschien over een paar weken meer succes. Het was trouwens niet de eerste keer dat ik Elswout bezocht, vorig jaar waren wij er met vrienden en daarvoor was ik er ook een paar keer. Toen waren er aanmerkelijk meer paddenstoelen!

De bierproefmiddag bij Jan was ook weer geslaagd. Ditmaal geen thema, iedereen nam drie flesjes naar eigen keuze mee. Ook aan versnaperingen is gedacht, kaas, worst, chips, nootjes en uit eigen keuken:. Empenada met sausjes van Jan, walnotentaartgebak van Robbert en appeltaart van ondergetekende.

E r waren ditmaal geen biertjes van onze eigen brouwers bij, die hadden ongetwijfel hoog gescoord. Nu kwam de Trappist Rochefort 11 als beste biertje uit de bus.

Weekend der monumenten

De Open Monumentendagen zijn weer voorbij. In voorgaande jaren heb ik in Den Haag wel het een en ander bezocht, zodat de selectie wat nu weer te bekijken steeds makkelijker wordt. Zaterdag overwoog ik om naar Leiden, Delft of Haarlem te gaan, maar eenmaal richting tramhalte bedacht ik mij dat ik nog nooit het Loosduins Museum had bezocht. Terwijl ik mij dat al dertig jaar lang heb voorgenomen. Gek eigenlijk, want ik woon er niet zo ver vandaan en begeef mij wekelijks meerdere keren op loosduins grondgebied.

Maar goed: zaterdag ter plekke de randstadrail richting Loosduinen gepakt. Vanaf het Arnold Spoelplein is het via het winkelcentrum een kilometertje lopen naar dat museum, waar trouwens ook de molen van Loosduinen (De Korenaer) staat. Beide monumenten heb ik bezocht. 

In het Loosduins Museum werd ik rondgeleid door de enthousiaste bestuursvoorzitter Pjer Wijsman. Op de bovenverdieping krijgt de bezoeker middels tal van parafernalia - foto's, schilderijen, kaarten, voorwerpen etc. - een goed beeld van de ontstaansgeschiedenis van Loosduinen en de veranderingen van deze gemeente die tot 1923 onafhankelijk was. Daarna werd het een stadsdeel van de gemeente Den Haag. Zeker interessant. Vandaag de dag maken onder meer ook Waldeck, Vroondaal en natuurgebied Solleveld deel uit van Loosduinen. 

Uiteraard wordt hier ook hèt grote icoon van Loosduinen, de befaamde wielrenner Piet Moeskops, geëerd evenals zijn vrouwelijke fiets-collega Mien van Bree. Grote namen destijds, ze waren ook internationaal bekend.

Op de onderste verdieping veel foto's e.d van de vele muziekgezelschappen die Loosduinen heeft gekend. Met name koren, tamboerkorpsen (al dan niet met majorettes) en popgroepen.

Direct naast het museumgebouw staat de windkorenmolen De Korenaer (ook Molen Prins Maurits genoemd) die in 1721 op een onderbouw uit 1595 is gebouwd. Voor die tijd (vanaf 1310) stond hier al een molen. De tegenwoordige molen is een ronde stenen stellingmolen op een vierkante stenen voet. De molen geeft toegang tot een soort winkeltje waar je allerlei produkten kunt kopen, diverse soorten (bak)meel, peenbuikjes (flesjes bier) en honing. Van hieruit kan men de molen beklimmen via een zeer steile houten trap, waarbij de hulp van een leuning en een stevig touw geen overbodige luxe is.

 

De volgende dag, zondag dus, heb ik wel iets gehad aan de cursus 'omgaan met teleurstellingen'. Die ging wederom niet door, die cursus dus. Ik wilde eens een kijkje nemen bij de Haagse Honingtuin, maar die bleek niet alleen lastig vindbaar, maar eenmaal gevonden ook niet toegankelijk. Het is een soort van natuurtuin, aangelegd om en bij het oude stoomgemaal aan de Houtrustweg. Dan maar even vanaf het hek een fotootje van het gebouw gemaakt.

Toverlantaarns

Dan maar verder, deels met de tram, deels met de benenwagen. Via de Westduinweg kwam ik uit bij de Scheveningseweg. Enigszins verscholen naast de Heilige Antonius Abtkerk bevindt zich het Toverlantaarnmuseum. Het eigenlijke museum bevindt zich op de benedenverdieping van een 19e eeuwse villa, dat door de verzamelaar van de collectie, tevens directeur van het museum, wordt bewoond.  

Een grote verzameling toverlantaarns in allerlei soorten en maten staan hier opgesteld, en van tijd tot tijd worden er beelden via deze 'magic lanterns' - waarvan de eersten al in de 17e eeuw gemaakt werden - geprojecteerd op een scherm. In feite zijn het voorlopers van de latere diaprojectors en animatiefilms.

De Spinozahof

Na het bezoek aan dat bijzondere museum een stukje met de stad naar de binnenstad waar ik uitkwam bij het Spinozapoortje, een fraai steegje waar ook gewoond wordt. 

Daarna nog even de brug over naar de spinozastraat, waar ook de tuin 'Spinozahof' ligt. 

Laatste bij Eerste (vijf ) 1 van de 4

Over oude monumenten gesproken: dat ben ik inmiddels zelf ook geworden. Al voel ik mij meestal zo ergens tussen de dertig, veertig jaar, dat gevoel loopt bepaald niet synchroon met wat het stoffelijk lichaam vermag. Vaak krijg ik reacties van bekenden in de trant van: "Tjee, je bent best oud. Loop jij nog hard? Knap hoor". Tja, knap...het is meer geluk. Dat loopvirus wil maar niet verdwijnen en wat mij betreft blijft - tenzij ik geblesseerd raak of het anderszins onmogelijk wordt - het hardlopen er in.  

 

Foto: Lodewijk van Dongen

Dus zondagochtend toch maar weer aan de '1 van de 4' deelgenomen, het jaarlijkse vierluik - voor leden van Sparta, Haag Atletiek, de Hague Road Runners en De Koplopers, waarbij je 5 of 10 kilometer kunt lopen. Het werd voor de zoveelste keer een 'vijfje'. Daar deden 34 personen aan mee. Meer deelnemers, ongeveer 90 m/v.  liepen de 10 kilometer. 

Ik liep in het laatste groepje 'eminences grises' (Pierre Tissot en Carel Knoester) mee. En ondanks dat ik naderhand als hekkensluiter van de 5 km fungeerde, was ik toch niet ontevreden. Voor mijn gevoel lekker gelopen en toch mijn snelste langzame tijd van dit jaar. En de rest van de middag had ik toch nog fut voor die monumentendag, en dan zijn we weer bij het begin van dit bericht.

Op naar de komst van de toekomst...

Een maand of drie geleden bezocht ik voor het laatst het Haags Filmhuis. 'Ff een filmpie pakken' doe ik meestal in het najaar of winterseizoen, als ik even niets te doen heb. Dat is gemiddeld zo'n twee keer per maand, een 'die hard' cinefiel ben ik nu ook weer niet.

Gisteren dus weer, min of meer op de bonnefooi, naar het filmhuis. 'Min of meer' want online heb ik wel even gekeken welke film mij aansprak.

Dat werd 'La venue de l'avenir' van regisseur Cedric Klapisch. En dat bleek een prima keus! Een van de mooiste films die ik de laatste jaren zag. Goed verhaal, mooie beelden van Parijs in zowel de huidige als vroegere tijd. Er wordt goed en door meerdere personen zelfs geweldig geacteerd, wat bij vlagen tot ontroerende scenes leidt. 

In het kort komt het verhaal er op neer dat vier neven en een nicht door een onverwachte erfenis in een verlaten huis in Normandië bijeen komen. Het huis stond vanaf 1944 leeg en is door geen mens meer bezocht. Het viertal - die elkaar voordien nooit hebben ontmoet - is daar om toe te stemmen in de verkoop van de bouwval om de bouw van een gigantische parkeerplaats mogelijk te maken.

De vier familieleden worden in diverse scènes nader aan elkaar - en het publiek - voorgesteld. Het gaat om een Imker die in een mooie natuurlijke omgeving woont en daar ook werkzaam is; een bescheiden, bijna gepensioneerde onderwijzer; een jonge (mode)fotograaf en een dame die als ingenieur in een zakelijke setting werkzaam is.

Bij het betreden van de woning wordt het viertal geconfronteerd met foto's en documenten van de laatste bewoonster, hun voorouder Adèle Munier. Van daaruit krijgt het leven van deze vrouw gestalte. Zo blijkt dat zij in 1894 op 21-jarige leeftijd haar huis (voor geuime tijd) heeft verlaten om per paardenkar, boot en te voet naar Parijs te gaan om daar op zoek te gaan naar haar moeder die zij nooit goed heeft gekend. Op die boot ontmoet zij twee vrienden, een kunstschilder en een fotograaf, waarmee een vriendschappelijke band ontstaat.

Na het nodige zoekwerk komt de ontmoeting met Adèles moeder tot stand, een in meerdere opzichten schokkend moment, en naderhand zoekt zij ook verder naar haar vader.

In de film vindt een voortdurend schakelen plaats tussen beelden van Parijs in vroegere tijd (de 19de eeuw) en de huidige tijd, wat weleens verwarrend kan zijn of op zijn best even wennen is. Maar het zijn wel prachtige historische beelden. In een van de scènes komen beide werelden bij elkaar. Daarin worden de vier nazaten geconfronteerd met beroemde kunstenaars en denkers uit die tijd. Een scène met overduideljk metafysische aspecten.

Maar goed, ik ga de film hier niet tot in detail recenseren omdat het zeer de moeite loont om zelf te gaan kijken. Zelf heb ik er twee uur lang van genoten.

Trouwens, ook zelf weer iets geschilderd, dat blijft leuk om te doen al is het soms wel wat behelpen op dat kleine kamertje waar ik mijn onderrug amper kan keren. Maar goed, dat soort ouderwetse kwelling hoort er bij.

Vogelwijkloop vroeger en nu...

Hij blijft leuk. Dat vind ik tenminste, vooral wanneer je bedenkt dat deze foto in 1973 is gemaakt, dus 52(!) jaar geleden. En niet alleen dat, zeker twee van de hier afgebeelde lopers waren ook afgelopen zaterdag van de partij, tijdens de Vogelwijkloop. Ik heb het dan over Peter Puite, die zien wij op de achtergrond (derde loper van rechts) en ik-zei-de-gek die er nogal zomers bij liep, maar dat kon/mocht toen kennelijk.

Dus zaterdag gingen Peter en ik, als twee van de in totaal 400 deelnemers, wederom welgemoed van start. Oude mannen met (veel) minder haar, wat grijzer, strammer en 'langzamer' (relatief begrip) maar met onverminderd enthousiasme. 

Het was heerlijk weer, wel warm, behoorlijk warm zelfs op deze zaterdagochtend. Dat was even wennen want we hebben niet ècht slecht weer gehad, maar de temperatuur was voor zomerse begrippen aan de magere kant. Maar de te lopen afstanden waren te overzien dus grote problemen bleven uit.

Er waren vier startmomenten. De allerjongsten (1 tot 7 jaar) beten om 11 uur het spits af met 1 kilometer, een kwartier later volgden de kinderen van 8 tot 11 jaar, om 12 uur de drie klometer en om kwart voor een de vijf kilometer. Het parcours ging grotendeels over straat met een stuk door de duinen, het wandelpad achterlangs het sportveld van de Laan van Poot.

Geen superlange afstanden, maar toch wel pittig vanwege de warmte. Het was hoe dan ook weer een geslaagd evenement, met veel waardering voor en dank aan de vrijwilligers die zich, hetzij als organisatoren of als parcourswachters, verkeersregelaars of andere hand en spandiensten-verrichters, zich prima van hun taak hebben gekweten.

Er was trouwens ook nog een goed doel aan de loop verbonden. Voor meer details hierover alsmede een wat uitgebreider verslag zie deze site! Gha maar na!