Aftellen?

Tjonge, dat gaat nog een hele klus worden de komende week. Het hele tuincentrum leegkopen, een deel van de geraniums in het kozijn zetten, de rest een plekje geven in de overige kamers en in de tuin, daarna de leunstoel verslepen en voor het raam plaatsen, de Bokma koud zetten, sigaartje erbij en daarna... genieten maar!

"Nog maar een paar dagen, Fred" hoor ik alom, of: "Ben je al aan het aftellen?" Sommige collega's benijden mij en begrijpelijk: er staat weer eens een reorganisatie voor de deur, vooral ingegeven door de bezuinigingen. Zo eens in de vijf, zes jaar wordt de boel opgeschud, de organisatie-adviesbureaus varen er wel bij. Ik heb ze allemaal overleefd maar om nu te zeggen dat ik er helemaal zonder kleerscheuren afgekomen ben... Maar goed, mij hoor je niet meer klagen. Volgende week komt er een eind aan een betaald werkzaam leven. Of ik het erg vind? Nee. Vind ik het dan fijn? Eigenlijk wel. In zekere zin is het een bevrijding, terwijl ik echt niet kan zeggen dat ik een 'onvrij' bestaan bij mijn werkgever heb gehad. Integendeel, ik heb er met veel plezier gewerkt. Maar er breekt nu een leven aan waarin ik ècht de dingen kan doen die dicht bij mij staan. Maar laat ik voorzichtig zijn, door dit zo plompverloren te stellen leg ik mijzelf weer verplichtingen op. Ik zie wel!

 

Jaha, bovenstaande kaart kreeg ik vorige week van collega Ruud Ootes. Of dit mijn nieuwe sport gaat worden meen ik te mogen betwijfelen. Hoe dan ook: die geraniums laat ik voorlopig maar even in het tuincentrum staan, je zult mij straks eerder in het fitnesscentrum tegenkomen of in het winkelcentrum. Nietwaar andere Ruud? Plannen zat, maar ik leg mij vooralsnog nergens op vast. Oh nee, dat is niet waar, voor maart heb ik al een aardig volle agenda. Gelukkig maar! Er zal in ieder geval meer gelopen worden, als het lijf tenminste niet zo weerspannig doet als de laatste keren.

Ik ben de laatste dagen druk bezig met zaken af te ronden en op te ruimen op kantoor, daarom is het even rustig geweest op dit weblog en op facebook. Daar heb ik straks tijd genoeg voor!

Lopen en koken

Zondagochtend nog een heel langzame duurloop gedaan van ongeveer 110 minuten. Met de nadruk op héél langzaam. Kon ook niet sneller na de testloop van zaterdag. En met onderbrekingen. Zoals onderweg in de duinen, ik kwam Michel Out tegen op zijn fiets en we hebben even gepraat, vijf minuten of zo. Daarna weer doorgelopen door de duinen richting Terheijde, maar bij de houten hekken waar je je fiets kunt stallen keerde ik op mijn schreden terug. Vervolgens via Ockenburg en langs de puinduinen naar de Laan van Meerdervoort gelopen, vanaf dat punt wandelend naar huis.

Ik zag zowaar nog de eerste lenteboden, akonietjes en sneeuwklokjes. We houden de moed er in! Het was trouwens prachtig weer, de zon scheen de hele dag en de hemel was strakblauw.

Het was een rustig zondagje, 's ochtends beetje tv gekeken maar vooral bezig geweest in de keuken. We kregen eters, vandaar. Als voorgerecht paprikasoep. Eerst vijf paprika's , een ui, vier teentjes knoflook en een rode peper klein gesneden, dat alles even aangebraden in 25 gram boter en vervolgens aan ca. 800 cl. hete kippenbouillon toegevoegd. Half uurtje zachtjes laten koken, daarna afgieten in een zeef boven een pan, daarin blijft het bouillonvocht bewaard.

Daarna de massa pureren met staafmixer of blender. De paprikabrei weer toevoegen aan de bouillon. Later die middag nog een paar flinke eetlepels crème fraiche er aan toegevoegd, peper en zout erbij en al roerend verhitten. Als de soep bijna aan de kook is gebracht serveren in een soepkom of diep bord, eventueel war peterselie erover en een halve snee geroosterd witbrood erbij.

Vervolgens de boeuf bourguignon bereid volgens dit recept. Het was heerlijk! Voor de suddertijd in de oven worden verschillende tijden opgegeven, maar minimaal twee uur is van belang. Zelf doe ik er nog wel een half uurtje tot een uurtje bij met de oven niet al te warm (150 graden). Hoe langer in de oven, hoe doortrokkener de smaak!

Tot slot peertjes in rode wijnsaus, naderhand opgediend met wit (room)ijs, slagroom en de met aardappelzetmeel aangedikte wijnsaus.

Het was een smakelijk geheel. Maar de visite is net de deur uit, ik ben moe dus sluit deze blogpost nu af. Welterusten en morgen gezond weer op!

Update: het is inmiddels morgen (maandag) en zit al een kwartier achter mijn bureau. Niet zo heel lang meer, twee weken nog...

Groep 5 en de testloop

Een gezellige warming up van een deel van Groep 5 ging aan de testloop vooraf zaterdagochtend. Ik had er echt zin in: het weer was eindelijk een beetje normaal, de povere 4, 5 graden boven nul maakte na de lange koudeperiode dat het bijna lente-achtig aanvoelde. Over aanvoelen gesproken: ik voelde mij fit en was van plan om gewoon 'lekker' en ontspannen te lopen.

Echter bleek snel dat het positieve gevoel geen gelijke tred hield met mijn fysieke vermogen. Toen de lopers om 10.00 uur van start gingen, hield ik mij in. Nu niet te hard gaan want dat zou ik gaan bezuren. Maar ook weer niet te zacht/rustig natuurlijk. Echter had ik al meteen geen adem meer terwijl ik niet hard ging. Dat dacht ik tenminste, het voelde beslist niet snel. Vele anderen vonden echter achteraf dat ik veel te snel van start was gegaan. Gek, ik moet gewoon concluderen dat ik na 45 jaar loopervaring niet meer aanvoel wanneer ik te hard of te langzaam ga...

Toch liep ik niet onbezonnen: de eerste ronde liep ik in het kielzog van trainer Sjaak O.
Wij zitten altijd vlak bij elkaar, dat ging best. Het waren twee ronden van 7,7 kilometer. Onderweg kreeg ik weer eens last waardoor Ton en Ellis mij voorbijgingen en ik een tussenstop in het clubhuis moest maken, waarna ik mijn weg vervolgde. Inmiddels had ik ruim twee minuten achterstand opgelopen dus ging ik die tweede ronde in een aanmerkelijk sneller (aanvoelend) tempo, het werd een beetje jagen. Maar twee minuten maak je niet goed, ik haalde wel wat lopers in maar in 1 uur en 22 minuten hoog passeerde ik de finish. Zonder tussenstop had ik misschien 1:20 gelopen maar ook dat is geen tijd om over naar huis te schrijven, zeker als je het vergelijkt met de tijden die door mijn groepsgenoten zijn gelopen en die varieerden van 1:10' tot 1:18'.

Ook op het middenveld was een grote groep lopers bezig met de warming-up

Nu kun je denken: ach, dat gezeur over die tijden, als je maar lekker hebt gelopen. Inderdaad, maar dat was nu juist het punt: ik heb niet lekker gelopen, het ging moeizaam en zwaar van start tot finish. Een smoes heb ik niet, het weer was optimaal en het parcours was weliswaar deels glooiend maar niet overdreven zwaar. Hoe dan ook zat een derde ronde er niet meer in, dus hoe het straks moet gaan bij de CPC? Nou ja, volgende week maar eens - en dan ècht heel rustig beginnen! - een halve marathon lopen in Delft, met Jan Wierenga en Jan Groeneveld. De laatste was trouwens heel trots op het feit dat hij vandaag 1:10'20'' had gelopen, tien seconden achter onze snelste vrouw Ilse Houtman.

Ilse had dus iets meer dan 1:10' en Eveline liep 1:12', ook zo'n mega-tijd, vast een pr!

Na afloop in de kantine nog thee, koffie en cola-light gedronken en gezellig nagepraat met deze en gene. Daarna naar huis en 's middags boodschappen gedaan want zondag krijgen wij eters.

Caillebotte: postuum eerbetoon?

Kies je in je leven voor een creatief beroep, dan betekent dat niet automatisch een keuze voor roem en veel geld. Dat wil zeggen: je kùnt geluk hebben, talent en kwaliteit spelen een rol maar pure mazzel, het juiste netwerk, contact met de juiste personen zijn zo mogelijk nog belangrijker. Dan kun je bijvoorbeeld via DWDD doorbreken als popartiest of schrijver, of je wordt via GTST een beroemd en veelgevraagd acteur.

Schijnwerpers zijn wat dat betreft soms nog belangrijker dan talent, getuige de vlakke acteerprestaties van een soapactrice die in GTST in de rol van Nina weinig meer doet dan grote schrikogen opzetten en opgewonden praten.
 
Daarentegen zijn er grote talenten die bij weinigen bekend zijn. Een ieder kan ongetwijfeld voorbeelden uit eigen kring oplepelen. Vooral in de wereld van de niet-populaire kunsten (Beeldende kunst bijvoorbeeld) is dat zo. Alleen in mijn relatief bescheiden Facebook-kring zijn er mensen die wat mij betreft het predikaat 'talentvol kunstenaar' absoluut verdienen maar niet overmatig bekend zijn. Ik ga er een paar noemen: Nellie Schotman, Monique Beulink, Paul Versteegh, Sjerd Teule. Zo kan ik wel een tijdje doorgaan. Stuk voor stuk gedreven mensen, elk met een heel eigen stijl.

Maar ik ben nu behoorlijk aan het afdwalen. Waarom deze inleiding? Dat heeft te maken met de expositie die ik vanmiddag bezocht in het gemeentemuseum Den Haag. Een expositie over leven en werk van Gustave Caillebotte. Ooit van gehoord? Ik niet, maar ik ben dan ook geen echte kunstkenner. Wel weet ik nu dat de man altijd in de schaduw heeft gestaan van tijdgenoten als Claude Monet en Auguste Renoir, terwijl hij zeker niet minder talentvol was.

 

 

Deze Gustave Caillebotte (1848-1894) was eigenlijk de stille kracht van het impressionisme. Zijn vooruitstrevende werk is vernieuwend, gedurfd en vrij van compromissen. Maar Caillebotte was, naast zijn kunstenaarschap, een puissant rijk man, hij was multimiljonair. Dat kwam omdat hij telg was van een steenrijke familie. Door zijn gegoede komaf hoefde hij niet te leven van de verkoop van zijn werk. Zijn rijkdom verschafte hem bovendien de mogelijkheid om als mecenas een belangrijke rol in het succes van het impressionisme te spelen. Hij ondersteunde vrienden als Monet en Renoir financieel door werk van hen aan te kopen en tentoonstellingen te organiseren.

In Frankrijk, Engeland en de Verenigde Staten heeft Caillebotte niet alleen als mecenas maar ook als kunstenaar een meer dan welverdiende plaats in de kunstgeschiedenis ingenomen.

Het bewijs is nu in het Gemeentemuseum Den Haag te zien. De expositie is tot mei 2013 te bezichtigen, in dit overzicht van het schilderwerk van deze grootse kunstenaar ligt de nadruk op de wisselwerking van zijn schilderkunst en de opkomende fotografie.

Je ziet ook veel fotowerk hangen van destijds beroemde fotografen als Robert Bresson. Wat opvalt zijn dat veel foto's gemaakt zijn van het Parijs uit het einde van de 19de eeuw.

 

Iets anders: het weer van vandaag. Ik durfde het niet aan om te gaan fietsen, er was ijzel voorspeld en die is ook gekomen, al viel de gladheid op de troittors wel mee. Dat kwam waarschijnlijk omdat in Den Haag de ijzel was vermengd met sneeuw, waardoor het laagje op de bodem een wat rulle substantie werd. Er viel goed op te lopen.

Wel blijkt ook moeder natuur een talentvol kunstenaar, want wat je hierboven ziet is géén schilderkunst en ook geen matglas, maar een zijraam van een abri, ondoorzichtig gemaakt door de ijzel.

 

Ook bleek de naamloze Griekse halfgod die deel uitmaakt van het Sweelinckmonument aan het Sweelinckplein flink onder handen te zijn genomen door Koning Winter. De ijspegels hangen aan het door weer, wind èn brons geharde lijf...

Lange wintertempo's

Echt vroeg was ik niet thuis woensdagavond, maar vroeg genoeg om mij snel om te kleden en op tijd bij de vereniging te zijn. Er stond een pittig programma op het pro... eh, het zou een pittige training worden.

Ook nu was het aan de frisse kant, maar naar mijn gevoel niet zo bar koud als afgelopen maandag. Er deden ook aardig wat mensen mee aan de training, uitgaand van Groep 5. Uiteraard de allertrouwsten, Eveline, Ellis, Ellen, Rob, Ilse en Dick, daarna de redelijk getrouwen Yvette, Fred, Hans de P., Patrick, Peter en Cor. Zal je altijd zien dat ik er een vergeten ben, bij voorbaat sorry! Oh ja, Wim was er weer op zijn fiets, onze trainer die ons - en vooral de dames - tot een meer dan behoorlijk loop-niveau heeft weten te brengen

We liepen via de duinen richting Kijkduin. Op de schaarsverlichte paden verleenden onze schaduwen in combinatie met de roep van bosuilen een spookachtige, Twinpeaks-achtige sfeer aan de omgeving. Wij liepen door via het duinpad, richting Terheijde. Zó ver zijn wij niet gekomen. Wel zijn wij een kilometer daarvoor, bij het punt waarop je het duinpad uitkomt en linksaf naar beneden gaat naar de Monsterseweg, weer dezelfde weg teruggegaan.

De tempotrainingen waren pittig - zeker voor mij - en bestonden uit 6-4-4-2 minuten, en dat tweemaal. Heftig, temeer omdat de tempo's snel en op overwegend glooiend terrein werden gelopen. Het kostte mij moeite om de groep bij te houden (stokkende adem en zo), meestentijds liep ik helemaal achteraan. Maar Cor ging ook niet zo hard als normaal dus helemaal eenzaam was ik niet. Bij de laatste tempo ben ik afgehaakt en ben naar huis gelopen. Bruto tijd (inclusief inlopen naar de club en 'gewoon' inlopen) 1 uur en 40 minuten.

 

Thuis heb ik mij gewassen en omgekleed, waarna ik weer naar de club ging, op de fiets. Het was héél rustig vanavond, maar de mensen die er waren behoren wel tot de gezellige incrowd. Vele koetjes en kalveren passeerden de revue, onder andere over films, theater en een mogelijk reisje richting Texel, waar Joop Nennie en ikzelf een keer willen praten met 'vogelman' en ex-voorzitter Andri Binsbergen over veteranenatletiek, in de jaren tachtig een 'hot item' bij de vereniging.

Korte training werd toch lang

Boven de rivieren hebben veel mensen niets met carnaval. Dat snap ik, vooral carnavalsmuziek is iets waarvan je moet houden, maar de sfeer bij carnaval is wel heel gemoedelijk, weinig opgefokt gedoe van agressieve jongeren, veel gekke en originele outfits en gezelligheid viert hoogtij. Deze inleiding is om de plaatjes van het carnaval bij deze post te rechtvaardigen. Maar het gaat helemaal niet over carnaval, maar over trainen. 'Veel leuker' hoor ik menige 'bovenderivierder' nu denken...

 

 

Iets anders: dacht ik dat de enige zeurpiet was over het weer, maar vanavond voor de training hoorde ik het van alle kanten: "Van mij mag de lente komen!" "Wat een kou, ik ben het zat" of woorden van gelijke strekking. Op zich zeer invoelbaar, sterker, ik denk er net zo over maar ja, wat doe je er aan. Het weer hebben wij niet in de hand. Misschien maar goed ook, wij mensen denken in onze arrogantie vaak dat we alles kunnen beheersen. Mooi niet. Nu viel de kou mij vanavond nog mee vergeleken met vanmorgen, toen ik naar het station fietste. Toen was het gewoon bar en boos, vriesweer met een stevige noordoostenwind continu tegen. Gelukkig hoefde ik maar een half uurtje.

De terugweg in de namiddag ging aanmerkelijk makkelijker, maar dat is vrij logisch want dat was een kwestie van windje-mee.

 

 

Even daarvoor kwam ik in de fietsenstalling clublid Kolonel Been tegen, in militair uniform. Een sterke veteraan. Ik heb ooit in dienst gezeten en door dat uniform voelde ik een nauwelijks te onderdrukken impuls om te salueren. Dat moest nog 'in mijn tijd' (ik ben van 68-2 zoals dat heet). Maar dat is volgens mij niet meer verplicht, of misschien toch wel, bij beroepsmilitairen? Hoe dan ook, hij zei dat-ie ook ging trainen en daardoor voelde ik mij meteen geïnspireerd om te gaan. Nu was ik dat toch al van plan, maar dat gaf mij extra zin.

Thuis dus onmiddellijk omgekleed en op naar de Laan van Poot, hardlopend. Ik was er vrij vroeg dus heb ik wat rondjes gelopen totdat de groepen vertrokken. Onze groep bestond vanavond uit Dick, Rob, Katelijne, Ellen, Ilse, Eveline en Ellis. De drie laatstgenoemden hadden gisteren nog een zeer goede 10 kilometer in Delft gelopen maar er was geen spoor van vermoeidheid merkbaar, ze gingen als een speer. De vrouwen van Groep 5 zijn echte bikkels. De mannen ook hoor, maar de vrouwen helemaal!

 

 

Op het programma stonden twee series van 5 x 1 minuut. Niet al te zwaar dus en prima uit te voeren op de baan, ware het niet dat de halve sintelbaan overdekt was met een laag ijs en opgevroren sneeuw. Dus Ilse (Wim was nog niet terug) leidde ons wijselijk 'naar buiten'. Daar hebben we na het inlopen, de oefeningen  en de tempoversnellingen om op te warmen het programma uitgevoerd. Steeds 1 minuut in een snel 10 km tempo, dan 30 seconden rust, weer 1 minuut snel enzovoorts. En vijf minuten tussen de beide series.

Nadat de series volbracht waren, gingen we aan het eind van de Savornin Lohmanlaan omhoog de duinen in.  Dat viel niet mee na zo'n programma. Daarna weer naar beneden - uitkijken voor gladde gedeelten wat lastig was want zó licht was het niet - en een stuk het strand op. Echter bleek de tegenwind - die dus nog steeds uit het noorden kwam - zó ijskoud dat ik mijn voorhoofd met beide geschoeide handen moest bedekken, wat natuurlijk onhandig loopt. Ik had geen muts opgedaan omdat ik dacht dat het niet hoefde. Was verstandiger geweest om dat wel te doen. Ellis en ik verzochten terug te keren, maar er was een alternatief: meteen de eerste oprit weer naar boven. Dat was beter. Nog een stuk door de duinen, voorzichtig het pad bij de Fuutlaan af - gemeen gladde stukken, zondag ging ik er bijna op  mijn plaat - en terug naar huis. De anderen gingen eerst nog terug naar de club.

 

 

Netto misschien amper een uur hardgelopen, maar alles bij elkaar (dus inclusief inlopen 'solo' en in groepsverband en het uitlopen vanaf de Fuutlaan) kom ik aan 1 uur en 40 minuten.

Carnaval bij de kruikezeikers

Zondagochtend heb ik eerst een stuk gelopen, zo'n tachtig minuten, door de duinen en een stuk over het strand en weer terug. Het viel mij niet mee, het was koud weer, het had de nacht van zaterdag op zondag behoorlijk gesneeuwd en op straat maar vooral op duinpaden kon het verraderlijk glad zijn. ik ben twee keer bijna onderuit gegaan.

Ik weet het, ik moet positief zijn maar ik vind het helemaal niks, dat weer. Okee, één positief puntje dan: de zon scheen een groot deel van de dag uitbundig, maar veel warmte gaf-ie niet. Voor mij mag het zo snel mogelijk voorjaar worden. Met die kou loop ik ook niet lekker. Maar goed, we hebben de kilometers (omdat ik zo langzaam liep zal het het amper dertien kilometer zijn geweest) weer in de zak.

Genoeg gemopperd! Thuisgekomen, gedouchd en mij gereed gemaakt voor het grote verkleedfeest.

 

Bijna elk jaar reist een kleine delegatie atletiekvrienden af naar het zuiden om carnaval te vieren. Niet lang en ook niet al te uitbundig, maar net genoeg om even de sfeer te proeven.

Een enkele maal was het een weekendje, d.w.z. twee dagen met een overnachting in een hotel, pension of jeugdherberg. Die ene keer in Breda en Gilze-Rijen, dat was volgens mij in 2001, een andere keer in Valkenswaard en weer een andere keer in Bergen op Zoom. Tilburg hebben we een paar keer aangedaan, en ook dit jaar trokken we naar de stad van Schrobbeler en Kruikenzeikers.

 

Het ging echter een beetje mis. In mijn outfit ben ik naar het station gefietst, daar aangekomen even gewacht op de anderen. Waar bleven zij? Op dat moment kwam er een telefoontje van Marjolein, waar ik bleef. "Ik sta op centraal" zei ik. Antwoord: "Wij (Paul en ik) staan op HS". Ojee, foutje... Ik heb gezegd dat ze maar alvast naar Tilburg moesten gaan, ik kwam wel een half uurtje later. Alzo geschiedde. Hoe meer de trein zuidwaarts ging, hoe meer carnavalsvierders instapten, allemaal fraai uitgedost.

 

In Tilburg zelf kwamen Paul en Marjolein mij bij de uitgang tegemoet, met twee vrienden van Marjolein, Liesbeth en Henk. Vanaf dat moment hebben we gezamenlijk opgetrokken, hebben een stukje van de optocht gezien, zijn in de feesttent geweest en later in een café. Daar hebben we nog een tijd vertoefd en een beetje gedanst op de vele voor ons onbekende carnavalsmuziek. Om kwart voor acht gingen we in een restaurant voor een driegangenmenu dat voor Carnavalsbegrippen - want het was afgeladen vol - heel goed van kwaliteit was. Zo, nu gauw naar bed, morgen weer vroeg op...