Eenzaam, maar niet alleen in Haarlem

Het was een Haarlems weekend. Zaterdagmiddag gingen we naar Wim en Cor, vrienden van ons, die in het schone Aerdenhout wonen. Voor mij geen onbekend terrein omdat ik nogal eens in de Waterleidingduinen pleeg te wandelen.
Het werd een tuinfeest met schitterend weer en een voortreffelijke catering, maar het mooiste was wel dat deze middag en avond het karakter van een reunie kreeg. Heel wat vrienden en betere kennissen van weleer ontmoetten elkaar weer op deze plek. En dan realiseer je je wederom hoe snel het leven gaat: zaten we korte tijd geleden (in ons bewustzijn, het is al veertig jaar geleden) als langharige jonge honden bijeen om te bomen en gitaar te spelen, nu zijn het allemaal oudere, redelijk welgestelde mensen waarvan een aantal al grootvader of grootmoeder is. Uiteraard is iedereen wat grijzer en soms kaler geworden, een enkeling ook wat dikker en/of met (soms veel) meer rimpels, maar toch: één minuut praat je met elkaar en je pakt de draad meteen weer op. Het is alsof al die jaren wegvallen en dat de laatste keer dat je elkaar zag slechts enkele weken terug was.

Wim en Gerda kwamen ook, we reisden naderhand ook met hen terug naar Den Haag. Zij waren ook met de trein gekomen. Grappig is dat ik hen komend weekend ook weer zie, we gaan met nog een aantal lopers, onder andere van hun en mijn vereniging, naar Harwich om daar - naar keuze - te gaan wandelen of de 10 kilometer te lopen.

Over lopen gesproken: dat was mijn tweede Haarlemse avontuur. Dat was op zondag, vandaag dus. Ik ging naar Haarlem om de Achmea Zilveren Kruis halve marathon lopen, daar had ik mij al een maand of twee geleden voor ingeschreven. Maar het is de vraag of ik dat volgend jaar weer doe. Pas later bleek namelijk dat er in de Haagse regio ook twee lopen waren die de moeite van het meedoen meer dan waard waren, de Rijkszwaanloop en de 1 van de 4 loop. Tja, dat was even slikken, als ik mij dat gerealiseerd had dan had ik waarschijnlijk toch voor de 1 van de 4 gekozen, maar ik had mij nu eenmaal ingeschreven voor Haarlem dus de keuze was gemaakt.

Ik nam de trein naar Haarlem vanaf station NOI via de 'mooie route' langs Voorschoten, Leiden en Hillegom, waar het landschap nog niet is verpest door bebouwing. Vanaf station Haarlem was het ongeveer tien minuten lopen naar de Grote Markt, waar zowel de start als de finish was van de halve marathon maar ook van andere lopen zoals de Kidsrun, de 5 en de 10 kilometer die net aan de gang waren.

 

Wat ook slikken was dat ik - afgezien van William, een collega van Ton van Westbroek - niemand, maar dan ook werkelijk niemand ben tegengekomen die ik ken. Dat mag opmerkelijk worden genoemd want ook al is het loperswereldje véél groter dan - zeg - in de jaren zeventig en tachtig, je loopt altijd wel iemand tegen het lijf die je kent, hetzij van je eigen club, of van een andere vereniging, of een kennis, blogger, collega of vriend(in).

Maar goed, netjes mijn startnummer opgehaald, omgekleed, wat ingelopen, even gekeken naar lopers van de 10 km die bijna bij de finish waren, waarna ik even later ook naar de start liep. Alhoewel ik niet genoeg kilometers heb gemaakt om een ècht goede halve marathon te lopen, had ik er veel vertrouwen in. Mijn gewicht is goed en de normale trainingen gaan ook prima, dus ik schatte mij in op om en nabij - maar liefst onder - de 1:50'. Maar dat viel toch tegen. Het weer was prima, 21 kilometer lang zon, véél zon, maar op sommige stukken - vooral op de terugweg - bleek de oostenwind toch een geduchte tegenstander. En het parcours was loeizwaar, het grootste deel van het parcours liep door de duinen en daar ging het constant naar boven en naar beneden.

De eerste tien kilometers gingen prima, met een tussentijd van 24'30'' op de 5 km en krap 51 minuten (netto tijden) op de 10 km. Op basis van die tijden was mijn inschatting niet onrealistisch. Echter kreeg ik het in het tweede gedeelte kennelijk toch zwaar, alhoewel ik wel bleef doorlopen. Na een uur bleek ik toch een nette afstand afgelegd te hebben (meer dan 11,1 km) en het 15 km punt bereikte ik rond de 1:20'. Ondertussen kregen mijn benen het zwaar te verduren, ze voelden wat pijnlijk aan maar ik kon in een wat lager tempo wel blijven doorlopen. Uiteindelijk kwamen de laatste kilometers in zicht. Het was echt bikkelen, uiteindelijk kwam ik in 1:54'' over de meet. Daarmee werd ik vijfde derde 65-plusser (er waren slechts dertien 60 plussers) maar dat schrijf ik om mijzelf moed in te praten want er was geen 65 plus categorie. Even voorbij de finish kregen de lopers een flesje Extran aangereikt en werd hen een medaille omgehangen.

Daarna voelden mijn benen en lendenen wel wat pijnlijk aan, maar voor het overige was ik snel hersteld. Snel gedoucht en omgekleed en via een boekenwinkel, waar ik een cadeautje voor een jarig buurmeisje kocht, direct door naar het station. Om kwart over zes was ik thuis, snel omgekleed en naar onze buren Jan en Wilma waar ter ere van de verjaardag van Karlijn, een van hun dochters (dat buurmeisje dus), een tuinfeest annex eetgelag werd gehouden voor familie en vrienden. Het tweede tuinfeest deze week, en ook nu waren de weergoden ons goedgezind...

Ja! Ja?! Pats!

Gistermiddag ging ik voor de tweede - en laatste - keer deze week naar De Hoge Veluwe om iets mee te pikken van de hertenbronst. Dat is nog altijd het meest indrukwekkende spektakel dat de natuur ons kan bieden, zeker in ons land.

Even na het middaguur fietste ik naar Arne die in Loosduinen woont. Na de thee gingen wij in zijn auto richting Veluwe waar hij zijn caravan heeft staan. Tijdens een voorspoedige rit waarbij wij heel wat afkeuvelden over de dingen des levens, zette Arne mij keurig af in Otterlo, vlak voor de ingang van De Hoge Veluwe. Wat een service! Arne, bedankt!

 

Vlak bij de ingang weer zo'n witte fiets gepakt waarop ik deze dag constant driftig trappend - alles bij elkaar - zeker vijftien kilometer heb afgelegd. Dat lijkt niet veel, maar de fiets werd louter gebruikt om mij van punt naar punt te brengen, naar die lokaties waar je zo goed als zeker herten kunt observeren. Was dat in de jaren zeventig en tachtig de Bosjes van Staf, de laatste twintig jaar is dat meer langs de weg richting Hoenderloo, ongeveer twee kilometer voorbij Museum Kröller Muller. En ook zie je ze wel bij de wildobservatiepost het Koeverbos, in het bos even voorbij het bezoekerscentrum.

Ook gisteren was het weer druk langs de weg, maar lang zo druk niet als afgelopen zondag toen je bijna over de hoofden kon lopen. Veel professionele en semi-professionele fotografen stonden paraat, met van die enorme indrukwekkend teletoeters op hun camera's gemonteerd. En dan ik met mijn lullige zakcameraatje, maar daar kan ik nog best aardige filmpjes en foto's mee maken. Waarmee ik benadruk dat het mij puur om het vastleggen van indrukken gaat en niet om een in fotografisch opzicht optimaal resultaat te bereiken.

Na eerst warme chocolademelk met iets erbij in De Koperen Kop te hebben genuttigd, eerst naar het Koeverbos. Daar was zo rond 16.00 uur nog niets te zien dus meteen maar door naar de wildbaan voorbij Kröller Muller. Daar was het al druk - veel auto's en fotografen met druk klikkende camera's - en hoorde je van alle kanten de herten burlen. Ook zag je ze al.

Een uur later kwam een roedel, aangelokt door de even daarvoor rondgestrooide appeltjes, vanuit het bos het veld op. De door vele modderbaden grijsgekleurde haremheer (zie boven) rende constant heen en weer om zijn dames bij elkaar te houden, terwijl andere herten zich niet of nauwelijks lieten zien, maar ze lieten wel van zich horen, en hoe. Een paar honderd meter verderop had een ander roedel zich op het veld verzameld, eveneens met een plaatshert, en daar tussenin, aan de bosrand, was nog een roedel. Maar gelet op het burlen dat van diverse kanten kwam, moeten er zeker vier, vijf roedels in de directe omgeving aanwezig zijn geweest.


Waar je als toeschouwer altijd op hoopt is een gevecht tussen twee plaatsherten, al dan niet vooraf gegaan door een ritueel van paraderen, veel burlen en elkaar imponeren. Maar dat is een kwestie van geluk hebben. Je kunt soms uren achtereen staan te kijken zonder dat er iets gebeurt. Als de herten eenmaal een roedel hebben steken ze niet veel energie in een gevecht. Waarom zouden ze ook? Het doel - een groot aantal dames om zich heen verzamelen - is immers al bereikt. Maar komen ze te dicht bij elkaar dan kan er een korte schermutseling ontstaan, wat meer bedoeld lijkt om eventjes de grens te bepalen.

Op het eerste filmpje zien we een plaatshert het veld opkomen en probeert een hinde die is afgedwaald terug te drijven naar het roedel, op het tweede filmpje zien we zo'n korte confrontatie tussen twee van die macho's. Dit ingeleid door enthousiast commentaar van een fotograaf naast mij: "Ja, ja?! Pats!"

Herfsttraining op tempo

Heerlijk getraind woensdagavond. Windstil, zacht weer - prima temperatuur om te lopen - en mogelijk een van de laatste trainingsavonden dit jaar om zonder reflecterend hesje door de onverlichte duinen te lopen, want bij terugkomst begon het al aardig donker te worden. Op het programma stond zesmaal vier minuten in een pittig tempo. Wij liepen de bekende route naar Kijkduin en verder, tot pakweg anderhalve kilometer voorbij Kijkduin en dan weer terug. Voor mijzelf sprekend kan ik niet anders zeggen dan dat het 'lekker' ging, ik ging mooi mee in de vaart der volkeren. Iets eerder dan normaal waren wij terug op de Laan van Poot. Het najaar is overduidelijk begonnen want het was erg druk in het clubhuis, iedereen is weer 'on the run'.

Vandaag ga ik weer naar De Hoge Veluwe, 'hertjes kijken'. Nu wil het geval, of zeg maar rustig toeval, dat Arne ook die kant opgaat dus ik kan met hem meerijden. Overigens ging ik gisteren naar het stadsdeelkantoor om mijn ID-kaart te laten 'verversen' nadat ik de dag ervoor pasfoto's heb laten maken. Omdat ik online een afspraak had gemaakt werd ik meteen geholpen. Dat scheelt, want er stonden en zaten veel mensen te wachten tot zij aan de beurt waren.

 

 

Nadat een en ander geregeld was - tegenwoordig moet je ook vingerafdrukken laten maken - fietste ik naar de stad en kwam langs de Koekamp. Toch maar even kijken. Juist op dat moment werden de dieren gevoerd door de beheerder en zijn assistent.

De meeste mensen lopen er onverschillig aan voorbij, druk als iedereen bezig is met 'belangrijkere' zaken, maar ook hier, midden in de stad en met druk verkeer rondom, gaat de bronsttijd niet ongemerkt voorbij. In de Koekamp loopt een flink roedel edelherten met een fraaie zestienender als plaatshert - hij was flink aan het 'burlen' gistermiddag - en een aantal jongere mannetjesherten als bijhert.


Ook zijn er weer veel damherten met een stuk of vijf bijna volgroeide bokken en een aantal jonge bokjes. Hun bronsttijd valt iets later dan bij het edelhert maar ook bij hen begint het al te kriebelen: ik was getuige van een korte maar felle krachtmeting tussen twee jongvolwassen dambokken wat tot grote commotie bij hun soortgenoten leidde en ook zag ik een dambok die, als David tegen Goliath, een beetje aan het schermutselen was met het grote edelhert (zie foto). Grappig.

Bewogen maandag

Duurlopen schieten er de laatste tijd een beetje bij in. Niet dat ik op korte termijn de marathon wil lopen, maar voor het basisonderhoud kan één keer per week een duurloop langer dan 90 minuten geen kwaad, lijkt mij. Wel in een rustig tempo natuurlijk. Welnu, dat laatste was gisteren geen probleem, want twee dagen na die intensieve 10 kilometerloop (Vredesloop) voelden de benen nogal geteisterd aan. Wat geen beletsel vormde om toch netto 100 minuten te hebben gelopen.

Eerst liep ik langs de club waar ik even een babbeltje maakte met beheerder Frans Parlevliet en Ton Gerritsen, die gisteren bij de Vredesmarathon een aantal van zijn pupillen heeft begeleid (of 'gehaasd'), zelf heeft hij 33 kilometer meegelopen.
Daarna liep ik via de Fuutlaan de duinen in en ben zo naar Kijkduin en verder gelopen. Even voor Kijkduin kwam de trainer van mijn vorige groep, Ton van Westbroek, mij op de fiets tegemoet, strak in het pak. Ook met hem heel even bijgepraat over de Vredesloop, blessureleed en dergelijke. Daarna via het strand doorgelopen tot even voorbij camping Ockenburgh, daar de duinen in en nog een stukje met de neus richting Terheijde. Ruim daarvoor al, bij de geïmproviseerde fietsenstalling, keerde ik linksomkeert, ging bij Ockenburgh langs het vlakke pad opzij van de Puinduinen in en liep tot aan de Laan van Meerdervoort en langs Meer en Bosch terug naar huis. Om 10:58 uur vertrokken, om 12:46 uur thuis.

's Avonds naar de club, maar niet om te trainen maar voor een interview met een damesploeg die in de jaren tachtig zeer succesvol was op de 4x400 m. Het club- en Nederlands record op dit nummer staat nog steeds. Het interview is geïnitieerd door Wim van Es en Henk Verploeg, want dit was nog een van de opmerkelijke zaken die in het historisch katern van ons clubblad dit jubileumjaar moet worden opgenomen.

 

Nu wilde het geval dat op dezelfde dag dat dit interview plaatsvond, hun trainer Cock Mooyman op 89-jarige leeftijd is overleden. Hij was niet zomaar een trainer, hij was veel meer dan dat: een buitengewoon betrokken coach die samen met zijn al even betrokken vrouw Corrie aan de wieg stond van Olympia '48, de sterke damesatletiekvereniging die naderhand is opgegaan in Haag Atletiek. Cock en Corrie Mooyman waren bij de atleten een begrip, door menigeen werden ze als hun ouders ervaren. Hun huis stond altijd open voor hen en de atleten en atletes werden - bij wijze van spreken - dag en nacht door hen begeleid. Het interview met vier van hun 'kinderen' was, gegeven de omstandigheden, dan ook bepaald niet vrij van emoties. Maar genoeg hierover, in het komende clubblad meer.

Stoere mannen en vrouwen bij Vredesmarathon

Er is weinig leuker dan hardlopen. Ook als je dit al bijna 45 jaar doet - en al aan duizenden loopjes en lopen hebt deelgenomen - blijft het verlangen om te gaan trainen of aan loopjes deel te nemen onverminderd aanwezig. En elke keer voelt het als de eerste keer. Maar zo nu en dan is simpelweg kijken naar hardlopen ook leuk, wanneer zo'n eindeloze stoet mensen aan je voorbijtrekt.

 

Hans de Putter toont zijn welverdiende medaille

 

Dat is zeker het geval bij een marathon, en laat er nu gisteren, daags na de Vredesloop, in eigen stad een hele marathon hebben plaatsgevonden! Er was trouwens ook nog een halve marathon en voor de liefhebbers die over bijna bovenmenselijke 'endurance' capaciteiten beschikken - zoals good old Richard van der Klis - 65 kilometer.

De laatste meters van Cor van Veen

Er deden een paar mensen van onze club en zelfs van Groep 5 mee (Hans de Putter en Cor van Veen), dus maar eens zien of ik hen kon spotten en aanmoedigen. Om tien voor negen gistermorgen was ik op het Spui getuige van de start. Zowaar heb ik hiervan een kort filmpje kunnen nemen.

Vervolgens ben ik de kolonne op de fiets gaan volgen wat nog niet zo eenvoudig was. Op de Frederik Hendriklaan, tegenover het huis waar ik een groot deel van mijn jeugd woonde, maakte ik enkele foto's en naderhand ook een paar op de Laan van Poot en op het strand. Daarna ging ik even naar huis om de eerste foto's online te zetten en de batterij van mijn trouwe Canon Powershotje op te laden.

Om half één was ik bij het centraal station waar de finish van de marathon was. De foto's van deze marathondag, voor zover deze door mij zijn gemaakt, staan in dit album!

Nog meer stoere mannen

Door vakantie en andere activiteiten was het er nog niet van gekomen, maar gistermiddag had ik 'een gaatje' voor mijn jaarlijkse gang naar de Hoge Veluwe. De hertenbronst is daar weer gaande. Dat kwam mooi uit, want de finish van de marathon - voortreffelijk 'gespeakerd' door Dick Passchier - was vlak voor het Centraal Station.

In Utrecht kwam ik Lex Levisson tegen, een van de bewoners van het grote pand aan de Cornelis de Wittlaan waar ik in de laatste fase van mijn vrijgezelle bestaan de parterre bewoonde. Ook alweer zo'n 33 jaar geleden. Hij ging naar Nijmegen dus hebben we tot aan Ede-Wageningen - daar moest ik uitstappen - gezellig oude koeien uit de sloot gehaald. Over de andere mensen die er woonden en wat daarvan geworden zou zijn. Met een aantal van hen heb ik nog steeds contact zo nu en dan, maar anderen hebben wij al jaren uit het oog verloren.

Eenmaal aangekomen in Ede-Wageningen bleek dat ik bijna een uur moest wachten op de bus naar Otterlo, dus ben ik maar een stuk gaan wandelen naar het centrum en in deze geweldige koffietent aldaar een kop cappucino besteld. Voordat ik daar vertrok ook nog een doosje bonbons gekocht voor thuis, volgens mij waren deze van eigen makelij. Het duurde daarna niet lang voordat bus 108 kwam. Bij de rotonde bij Otterlo moest ik er uit en kon meteen overstappen in het klaarstaande busje naar de ingang van de Hoge Veluwe. Van daaruit weer de welbekende witte fiets gepakt en karren maar.

Het was al vrij laat - vier uur of zo - dus eerst maar iets eten. Dat werd weer de traditionele pannenkoek. Geen appelpannenkoek ditmaal want ze hadden de receptuur veranderd, de appel werd niet meer meegebakken maar kreeg je er als compote overheen. Dat hoeft voor mij niet zo.

 

 

Het was trouwens loeidruk, zowel in en buiten bij De Koperen Kop. Maar ook naderhand op de wildbaan waar je de edelherten goed kunt zien, zeker nadat de boswachter op diverse plekken appeltjes had uitgestrooid, was het een gekkenhuis. Maar met alle aandacht in de media voor de hertenbronst - inderdaad blijft het een indrukwekkend spektakel - wordt het steeds meer een massa-evenement. Mijn gevoelens daarover zijn gemengd, zeker toen er ook nog een ijscoman arriveerde om ijsjes te verkopen!

 

Vroeger zag je op dit soort locaties - destijds vooral nog bij de Bosjes van Staf - hooguit vijf auto's staan met wat in jagersgroen geklede mensen die in ieder geval hun mond hielden bij het kijken naar de herten. Er wordt wat afgekwekt, gelachen en geroepen over en weer. Moet kennelijk kunnen, er staan ook geen bordjes met het verzoek enige stilte te betrachten. Waarom niet eigenlijk?


Maar goed, zoals uit de plaatjes blijkt heb ik wel weer het een en ander gezien. Volgens mij is het nog niet het hoogtepunt van de bronst, dus deze week ga ik waarschijnlijk nog een keer. Op het filmpje zien we in ieder geval wel dat twee plaatsherten in elkaars vaarwater zitten, maar tot een treffen is het net niet gekomen.

Vredesloop and The Drinks After

Het is al een uur na middernacht als ik begin met dit blogje. Of ik het helemaal zal redden weet ik nog niet, ik kom net van een feestje in Pier 32, dat werd gegeven door onze buren Paula en Hein. Onze andere buren (Jan en Wilma) waren er ook bij en ter plekke troffen wij Ruud van Aarle met zijn geliefde.

Saillant detail is dat wij alle drie (d.w.z. Jan, Ruud en ikzelf) vandaag, oh nee, gisteren de Vredesloop hebben gelopen. En wij waren niet de enigen, nog zo'n 8700 mensen namen deel aan dit evenement. Niet alleen op de 10 km, ook op de 5 km was een aantal Haag-atleten actief.

De grote verrassing voor mij na afloop was dat Paul Kruijssen, die dit jaar best goed loopt, vandaag maar liefst 41 minuten op de 10 km heeft gelopen. Vier minuten van zijn recente PR eraf?! Naderhand mailde hij mij dat hij geblesseerd was en een goede vriend voor hem in de plaats heeft gelopen. Ook verrassend was de prestatie van Sonja van Breukelen, die de 5 km rondde in 22 minuten en nog wat. Petje af!

Om tien voor twee waren Ton en Arne bij mij aan huis, zoals afgelopen woensdag was afgesproken. Jos en Dick kwamen ook net langs en reden door, zij hadden met de anderen van Groep 5 afgesproken bij het startgebied aan de Groot Hertoginnelaan. Even een kop thee gedronken, even later voegde buurman Jan zich bij ons. Gezamenlijk fietsten wij even later naar de Groot Hertoginnelaan.

Even later (om 15:00 uur) was de start. Het duurde exact 2 minuten en 9 seconden voor ik over de startstreep kwam en mijn tijd begon te tellen. Nou, een goede tijd kon ik al meteen vergeten want de eerste kilometer was er bijna geen doorkomen aan, ik heb daar zeker zeven minuten over gedaan. Maar daarna begon ik wat meer tempo te maken. Eigenlijk had ik verwacht dat het vrij soepel zou gaan maar het tegendeel was waar: juist tijdens deze 10 kilometer scheen de zon en de warmte ging zijn tol spelen. Toch kon ik aardig doorbikkelen.

Aangemoedigd door onder meer vrouwlief passeerde ik na 53 minuten en 15 seconden de meet, snel uitgerekend kwam dat neer op iets meer dan 51 minuten. En achteraf klopte dat, het werd 51 minuten en 14 seconden. Niet slecht, maar ik had op een iets snellere tijd gehoopt, gelet op de vorm van de laatste weken. Toch niet ontevreden.

De anderen van Groep 5 - niet in de laatste plaats onze sterke dames - hebben gemiddeld 46 minuten op de 10 km gelopen. We zijn best een pittig groepje, dat mag met gepaste bescheidenheid worden vastgesteld.

Na afloop ben ik met Frank Inklaar en zijn vrouw Ingeborg en Ton van der Pol iets wezen drinken op een buitenterras aan de Anna Paulownastraat. Ingeborg tracteerde. Onze immer goedgeluimde clubvriend en stadsgids Hans Drabbe, die als supporter naar de wedstrijd had staan te kijken, sloot zich bij ons groepje aan. Al met al was dat even gezellig.

Daarmee was het nog niet gedaan met de alcoholica. Thuisgekomen, moest ik meteen achter de potten en pannen want dochterlief kwam eten, het werd tagliatelle met rode peper, knoflook en basilicum, om en om geroerbakt in goede olijfolie en daaroverheen geraspte Parmezaanse kaas (Pecorino mag ook), met gebakken gamba's en sla na. En een goede rosé erbij.

's Avonds gingen we dus met de buren naar strandpaviljoen Pier 32 waar we tot in de kleine uurtjes gedanst hebben op de eeuwige babyboomerklassiekers 'Paradise from the Dashboard Light', 'When The Lady Smiles' en meer van dat schoons. En op het laatst smartlappen van onder anderen André Hazes, 'Zij gelooft in mij'. Maar gezellig was het beslist...

Hippe Hop in de Algarve

Ziezo, nog één vakantieblogje, daarna gaan we weer leuke berichten plaatsen. Over hardlopen bijvoorbeeld, want dat is toch de passie van de meeste lezers van dit blog. Zoals vandaag de Vredesloop, met een paar duizend man/vrouw rennen door ons eigen Den Haag. Het groen-geel van Haag Atletiek zal daar een veelgeziene kleur zijn.

Na San Sebastian, Lissabon, Via do Castelo en Porto gingen we naar onze laatste bestemming, de Algarve. Of Sagres, om precies te zijn, een plaatsje aan de uiterste zuidkust van Portugal, niet ver van Lagos en Faro verwijderd.

Het werd een lange en eerlijk gezegd ook nogal omslachtige treinreis: we moesten eerst van Porto naar Lissabon Oriënte en van daaruit via Tunes naar Lagos, zig-zag dus, wat al met al meer dan acht uur in beslag nam. En dan waren we er nog niet, vanaf Lagos moesten we met de bus naar Sagres, wat nog eens - inclusief wachttijd - twee uur duurde. Nadat we waren uitgestapt wezen vriendelijke Portugezen ons de weg naar het hotel, wat zo in het pikkedonker geen sinecure was. Maar we zijn er gekomen. Ook dit hotel zag er weer prima uit, we hadden een kamer met balkon en uitzicht op zee. Het was al over negenen dus na onze bagage te hebben gestald gingen we onmiddellijk op weg om in het eerste het beste restaurant te gaan eten.

De volgende ochtend meteen de loopschoenen aangetrokken en gaan hardlopen, anderhalf uur lang. Mooie natuur hier, met heel opvallende vegetatie die bij ons onbekend is. Wat de fauna betreft: je ziet hier vogels die bij ons zeer zeldzaam zijn zoals de Hop op bovenstaande foto. Eerder, in Via do Castelo, spotte ik al een ijsvogeltje bij de haven. En later, tijdens het ontbijt op het buitenterras van het hotel, zagen we een zwart vogeltje met witte vleugelband en roestbruine flanken, ik heb hem tot dusver niet kunnen determineren. Het leek mij een soort tapuit of vliegenvanger.

De waarheid gebiedt mij wel te schrijven dat ik deze hop pas later op de dag, tijdens een wandelingetje in de omgeving van het hotel, tegenkwam. Tijdens het hardlopen was het interessant om meteen het strandje in de buurt te verkennen. Dat strand zat als het ware tussen twee massieve rotsformaties ingeklemd. De wind vanaf de Atlantische Oceaan kan aardig aanwakkeren maar hier kun je doorgaans goed beschut zonnebaden. Daarna weer naar boven geklommen en een paar kilometer langs de grote weg gelopen, wel zo overzichtelijk.

 

Laat ik het kort houden: twee dagen lang hebben we hier doorgebracht, en in die tijd hebben we veel gewandeld, op het strand in de zon gelegen, gezwommen in de schone heldere zee met de hoge golven, en eenmaal hebben we het oude kasteelcomplex met het achterliggende gebied bezocht. Elke ochtend hardgelopen, en uiteraard weer lekker gegeten in een restaurantje nabij de haven. De foto's zeggen genoeg hoop ik.

Het hele verhaal van de terugweg zal ik zo kort mogelijk houden, in tegenstelling tot de reis: het was inclusief nachttrein naar Hendaye en vervolgens met de TGV naar Parijs bijna twee dagen reizen. Onderweg ontstond er naast ons bijna een handgemeen omdat iemand in een tas naast hem zat te snuffelen die niet van hem was. De kennelijke rechtmatige eigenaar, een breedgeschouderde man die achter ons zat liep op hem af om verhaal te halen. Uit het geschreeuw over en weer dat toen ontstond begrepen wij dat de eerste man in de tas had lopen zoeken naar identiteitsgegevens, hij wilde de tas als gevonden voorwerp aangeven. Na een heleboel geargumenteer over en weer en het opschrijven van 's mans gegevens keerde de rust weer.

In Lissabon hadden we nog een paar uur een 'break', dus wilden we daar het avondmaal nuttigen. Echter was de omgeving van station Lisbao Oriënte - wel een mooi station overigens, met die bogen - verre van romantisch. Allemaal van die supermoderne kantoorkolossen en glossy winkelgalerijen, één en al weelde en rijkdom. Wat een contrast met het Lissabon van een kilometer of wat verderop.


We liepen een stuk door om al die moderne grootsheid - noem mij aartsconservatief, maar ik blijf het niet mooi vinden, dat strakke gedoe - te ontlopen. Echter werd voorbij een viaduct het straatbeeld wel armoediger maar zeker niet gezelliger. Dus toch maar teruggelopen naar de hedendaagse moderniteit. Er liepen veel jonge sportieve mensen rond met rode T-shirts en daarop een startnummer gespeld. Zij bleken allemaal te hebben deelgenomen aan een stads-duathlon, een soort CPC of Van Dam tot Dam loop maar dan met meer onderdelen dan louter hardlopen.

Na de nodige omzwervingen door shopping-halls kwamen we op een gebied aan het water waar we bij zo'n strakke glossy tent neerzegen op het buitenterras en wat te eten bestelden. Tot mijn verrassing was de bediening allervriendelijkst en het eten - gegrilde dorade - was niet minder dan verrukkelijk.

Parijs

Daarna volgde de lange terugreis naar het noorden, met onder andere de nachttrein via Madrid en een heleboel andere stationnetjes naar Tunes en vervolgens naar Hendaye. Vlak voor Hendaye ging de trein niet verder. Het duurde en het duurde en na een kwartier begon ik mij af te vragen wat er aan de hand was. Ik niet alleen trouwens, andere passagiers in de trein moesten ook de aansluiting op de TGV naar Parijs halen. Maar al die tijd kregen we geen informatie. Via-via hoorde ik dat er kennelijk een wisselstoring was waardoor de trein niet verder kon. Er zou een bus komen, maar na een half uur hebben we toch maar met twee andere gestrande reizigers een taxi naar Hendaye genomen. Op tijd dus voor de TGV die al klaarstond. Even later arriveerden ook de andere passagiers van de gestrande trein dus de bus was toch gekomen.

 

De reis naar boven, waarbij onder meer halt werd gehouden in Biarritz, Bordeaux en nog wat van die befaamde Franse steden. Maar uiteindelijk kwamen we in Parijs Montparnasse aan. Met de metro naar het Gare du Nord, dan was het even lopen naar ons laatste hotel. Maar daar ontstond op de valreep een probleem. Onze namen waren daar niet bekend, kennelijk een foutje bij de reisorganisatie. Maar we hadden wel de bevestiging bij ons. Gelukkig was er wel een kamer over, dus de receptioniste stelde voor om deze vooraf te betalen. Dus ik snel naar buiten om ergens een briefje van honderd uit de muur te trekken. De volgende dag, nadat contact zou zijn opgenomen met de reisorganisatie (op dat moment was het zondag) zouden we het geld terugkrijgen. Dank je de koekoek, we hadden al betaald! Maar het is de volgende dag goedgekomen. We hadden al op typisch Parijse wijze (croissantje met koffie en jus d'orange) ontbeten in een café om de hoek, maar nu bleek dat wij 'onschuldig' waren mochten we hier alsnog ontbijten. Daar hadden we immers ook al voor betaald.

Die avond hebben we nog gewandeld in Parijs en in een klein tentje aan de Seine, vlak bij Place St. Michel, iets gegeten. Helemaal goed, en dat was zeker ook de volgende dag zo, toen wij een lange wandeling vanaf ons hotel naar de Champs Elysées en van daaruit door de Tuileruien, het Louvre en langs de Seine bij de Rue du Harpe uitkwamen. Op de hoek was een tentje (zie foto)waar we op het buitenterras de lekkerste boeuf bourguignon ooit hebben gegeten, met tagliatelle. Daarmee was ook ons Parijse avontuur voor dit jaar afgelopen, we keerden na de maaltijd voldaan terug naar het hotel en vervolgens naar het station. De TGV bracht ons vervolgens snel en veilig terug naar Nederland. Om half negen 's avonds waren wij thuis.

Foto's van de Algarve staan hier....