Goed Gestemd!

Dat kunnen wij allemaal van deze dag zeggen. Dat geldt in ieder geval voor 'de mensen in het (binnen)land', daar schijnt de zon in volle kracht en is het heerlijk warm, hier aan de kust moeten we vandaag onze winterjas aan.

Maar uiteraard kan iedereen die al gestemd heeft dat ook zeggen. Zelfs mensen die niet hebben gestemd, al was het maar omdat het toch, zoals elk jaar, weer voorjaar wordt! Ik heb al gestemd, by the way. Zowel voor de waterschappen als voor provinciale staten.

De afgelopen dagen moest ik steeds vroeg op want maandag en dinsdag hadden we 'oppasdag' in Ypenburg. Maar zelf moest ik nog een aantal interviews houden en uitschrijven voor het clubblad, in de privésfeer moest er nog van alles geregeld worden. Ach, je kent het wel, de gewone alledaagse activiteiten en beslommeringen waar iedereen mee zit en waar wel veel tijd in gaat zitten maar dat weinig boeiends oplevert voor een blogbericht.

Zo heb ik maandagavond om genoemde redenen niet (mee)getraind, sterker nog: ik heb helemaal niet gelopen die dag. Wandelen heb ik niet meegeteld, maar dat heb ik wel gedaan. 

Gisteren was op fysiek gebied een enerverend dagje. Eerst fietste ik via een alternatieve route van huis naar Nootdorp, via Wateringen, Delft en Rijswijk. Maar dat is wel een mijl op zeven, de route via de stad is korter (ca. 55 minuten van deur tot deur) al kom je wel langs dat vreugdeloze gebied rond het Rijswijkseplein. Al met al scheelde dit alternatief mij minstens twintig minuten. En ook op deze route kom je geen mooie landelijke stukjes meer tegen, alles is inmiddels volgeplempt met nieuwe stadswijken en alles wat daar bij hoort (ja, laat ik die oude grammofoonplaat maar weer eens opzetten (grumpy old man).

In Ypenburgh heb ik, na enige grootvaderlijke plichten verricht te hebben (flesje geven, wandelen achter de kinderwagen), voor de eerste keer mijn loopschoenen aangetrokken. Eerst een stuk langs het kanaal van de Nootdorpse Landingslaan, dan linksaf een van de bruggen over en rechtdoor naar Het Delftse Hout. Of liever gezegd Het Bieslandse Bos, want daar heb ik vervolgens de meeste voetstappen gezet. Mooi gebied om te trainen!

Ik heb de training zoals deze maandagavond op het programma stond 'na-geaapt', d.w.z. het werd een duurloopje van 70 minuten met als kern drie 'blokken' van 3x 4 minuten in 10 km tempo. Twee minuten rust tussen de tempo's en acht minuten rust tussen de blokken. Dat was dus best pittig maar ik heb het volbracht, al voelde ik mijn benen op het laatst wel.

Na terugkomst weer een stuk gewandeld met Chloë in de kinderwagen, en naderhand op de fiets naar huis.

Vanavond weer trainen maar ik loop niet mee, wel stond ik vanmorgen vroeg op om drie taarten te fabriceren. Waar hep dat nou voor nodig? Daarover in een volgend bericht meer....

Voor Nostalgie moet je Hoorn

Gisteren, op zondag 15 maart, met het boekenweekgeschenk èn mijn weekend-vrij abonnement op reis gegaan. Het werd een treinreisje naar West-Friesland, bestemming Hoorn.

Eerst iets over het boekenweekgeschenk: De zomer hou je ook niet tegen van Dimitri Verhulst. Het is een geweldig geschreven novelle over een oudere man die een zwaar gehandicapte jongen op de vooravond van zijn zestiende verjaardag uit de inrichting ontvoert waar hij wordt verpleegd. Zij gaan samen naar de Provence waar de man de invalidewagen waarin de knaap zit tegen een berg opduwt en op de top daarvan zijn levensverhaal vertelt. Daaruit wordt duidelijk dat de jongen zijn zoon is. Een mooi verhaal met taboe-doorbrekende elementen, zoals het feit dat sommige mensen hun grote liefde pas ontmoeten nadat zij al getrouwd zijn. Bovenal is Verhulst een ronduit fenomenale schrijver. Wij hebben het boekje de afgelopen week in no time uitgelezen.

Maar goed, wij gingen dus naar Hoorn. Voor zover ik mij kan heugen ben ik/zijn wij daar nooit eerder geweest. Het leek ons toch weer iets anders dan de ook altijd leuke en mooie steden als bijvoorbeeld Amsterdam, Maastricht of  's-Hertogenbosch.

Toen wij er na een relatief lange treinreis arriveerden - met een half uur vertraging omdat er in de sprinter van Schiphol naar Hoorn iemand onwel was geworden en er op de ambulance moest worden gewacht - , bleek het daar behoorlijk fris te zijn.
We hebben eerst wat in Hoorn rondgewandeld alvorens in d'Oude Waegh, een gezellig etablissement met een oud-hollands interieur, koffie met appelgebak te bestellen.

Daarna liepen we naar het havengebied, een van de mooiere stukjes Hoorn, waar we na enig zoeken 'Het Museum van de 20ste Eeuw' ontdekten. En dat was een voltreffer, wat een leuk museum is dat. En dat heeft vooral te maken met het feit dat je er meteen wordt ondergedompeld in een bad van nostalgie, vele malen ontviel ons de kreet: "Hé, dat hadden we thuis ook! Kijk, die stofzuiger! Die puddingvorm! Dat koekblik! Zo'n scheerapparaat had mijn opa ook!' enzovoorts, enzovoorts. Herinneringen, herinneringen, leuk en bij vlagen zelfs een tikje emotioneel.


In dat museum zie je vooral hoe het er bij veel mensen thuis uitzag, de spullen waarmee zij zich omringden. Schier talloze stukken serviesgoed, tasjes, gebruiksvoorwerpen, radio's, geluidsapparatuur, fietsen en brommers, kledingstukken, spelletjes die in bepaalde decennia populair waren, de eerste televisies, teveel om op te noemen. En dat zeer goed ingedeeld met diverse vitrines en opstellingen in de sfeer van de uiteenlopende decennia, de jaren veertig, vijftig, zestig enzovoorts, tot aan het recente verleden.


Echt een aanrader om dat museum te bezoeken, mocht je Hoorn bezoeken of daar in de buurt zijn! En 'iets' met nostalgie hebben, maar wie heeft dat nou niet...

Uiteraard bleef ik maar foto's maken, dus wie een paar minuutjes tijd heeft voor een korte rondleiding door het Museum van de 20ste eeuw, klik hier!

Na ons museumbezoek in een ander tentje een Texelse Skuumkop gevat met een portie uitstekende bitterballen er bij, terwijl enkele autochtone Hoornaars bezig waren de tv op de goede zender te krijgen om Ajax-Heerenveen te kunnen zien. Op twee schermen konden we het begin van de wedstrijd volgen.

Daarna nog even naar het Speelgoedmuseum, maar dat bleek al gesloten. Dus wandelden we door Hoorn richting station, waar we de sprinter richting Haarlem namen. Aanvankelijk was de gedachte om ook daar nog even te kijken maar we hebben er toch maar van afgezien. In Haarlem komen we wel vaker en eenmaal daar gearriveerd was het ook al vrij laat. Dus overgestapt op een trein naar Leiden en daar de trein naar Den Haag gepakt. Thuisgekomen nog snel wat boodschappen gedaan bij de Jumbo en de dag afgesloten met een smakelijk in elkaar geflanste pastamaaltijd en de uitzending van een stel verliefde boeren met hun nieuwverworven partners...

Tot slot: is er nog gelopen? Ja, maar dat mag geen naam hebben. Na woensdag een afgebroken fartlektraining op zaterdagochtend en zondag heb ik een half uurtje 'voor mijzelf' gelopen. Nieuwe week, nieuwe kansen al zal het een in veel opzichten drukke week gaan worden...

Sprankelende lente-training

Het werd een latertje gisteravond, of moet ik zeggen vannacht? Nog even naar de herhalingen van Pauw en DWDD gekeken, toen pas naar bed. Vandaar deze betrekkelijk late post.

Het was heerlijk trainingsweer woensdagavond: vrijwel geen wind, helder en de eerste keer deze winter dat het bij vertrek vanaf de Laan van Poot nog licht genoeg was om even de duinen in te trekken. Odette gaf op enthousiaste wijze leiding aan onze groep terwijl hoofdtrainer Arie ook weer van de partij was. Na een vrij langdurige blessure is hij voldoende hersteld om weer mee te lopen, zij het nog wat bescheiden in de achterhoede.

Op het programma stond ditmaal al meteen een aardige tempotraining die wat mij betreft 'precies goed' was na de CPC halve marathon afgelopen weekend. Het was ook een training die mede gericht is op de komende 10 km loopjes binnenkort in de regio, om te beginnen op 22 maart bij Sparta.

Het kwam neer op twee blokken van 5-3-1 minuten in 10 km tempo (dus best wel vlot) met telkens twee minuten rust tussen de tempo's en tien minuten tussen de twee series. Wij hebben dit traject deels door de duinen tot Kijkduin, en deels rond de puinduinen afgelegd. Het ging in een lekker pittig tempo ondanks dat er nog wat 'restvermoeidheid' in de benen zat. Maar na twee dagen rust was het ergste leed wel geleden.

Na afloop van de training nog even met Ton en Harry het krachthonk ingedoken - naderhand kwam ook Alona even kijken - en wat oefeningen gedaan. Het is alweer een tijd geleden dat ik aan fitness deed, de bedoeling is om dat wat meer te gaan doen, momenteel sla ik nog geen deuk in een pakje boter. Of, liever gezegd, druk ik nog geen pakje boter omhoog! (overdrijven is ook een vak)...

Bij Bogor....

Overigens konden wij - en nu heb ik het vooral over 'ex-vijfers' Ton van der Pol en mijn persoontje - na de CPC maar liefst tweemaal aanschuiven bij een gezellig en smakelijk groepsetentje, de avond van de CPC zelf was dat met Groep 5 bij Bogor, en op maandagavond met Groep 7 bij Bregje. Beide keren was het top!

...en bij Bregje!

CPC 2015: lijdensweg met mooi weer

Tja, dat heb je ervan hè: je schrijft altijd blogjes waarin de positieve noot zelden ontbreekt, dus wat moet je als je ècht als de spreekwoordelijke krant hebt gepresteerd? Gewoon opschrijven dan maar.

Maar kom, laat ik positief beginnen, zoals de zondag ook begon: alle omstandigheden zaten mee om van de City Pier City loop 2015 een onvergetelijke editie te maken. De zon scheen al vroeg in de ochtend met volle kracht en zou dat de hele dag blijven doen. Zelfs de voorspelde kille mist aan het eind van de middag bleef uit, in ieder geval tijdens de CPC.

Na de ochtend in gepaste rust te hebben doorgebracht, even gekeken bij de Bosjes van Pex of men al bezig was met het optuigen van het parcours, meteen maar eens zien hoe de benen aanvoelden: dat zat wel snor, ik had opeens goede hoop om de halve marathon ontspannen uit te lopen hoewel ik heel onzeker was of dit binnen de twee uur zou lukken. Maar goed, als je maar plezier hebt zullen we maar zeggen.

Redelijk vroeg, voor twaalf uur al, was ik bij het Malieveld. Ik wilde de 10 km zien, ook omdat aan die afstand veel Haag-vrienden deelnamen. Een  gigantische rij lopers stonden in het laatste startvak dat vanaf Paviljoen Maliebaan ('de poffertjestent') tot het einde van de Koekamp strekte. Maar daarvoor, op de Koningskade, stonden nog eens een paar duizend lopers te wachten in daarvoor aangewezen vakken. Soortgelijke taferelen zouden zich later, bij de halve marathon, herhalen. Maar er was geen doorkomen aan, dus liep ik samen met Jan G. - die ik onderweg tegenkwam - naar de finishlokatie aan de korte kant van het Malieveld. Daar zouden we naderhand goed zicht hebben op de aanstormende lopers van de frontlinie.

Gigarij lopers in laatste startvak van de 10 kilometer

En zo geschiedde: meteen maar een paar foto's gemaakt van de lopers tot ca. 54 minuten. Inderdaad liepen daar al aardig wat vrienden en goede bekenden van Haag bij. Op een gegeven moment kwamen er drommen lopers tegelijkertijd richting finish, toen vond ik het welletjes en liep naar de Haag-tent op het Malieveld waar je je tas kon neerzetten en eventueel nog kon omkleden. Om kwart over een zouden we met onze groep nog een warming up doen.

Onderweg naar die tent kwam ik opeens ten val, ik struikelde en mede door het gewicht van mijn sporttas kon ik mij niet staande houden. Resultaat: geschaafde knie en een kapotte trainingsbroek. De schade viel mee, later waste een groepsgenote mijn wond uit met spawater.

Zo omstreeks tien over twee zocht een ieder zijn of haar startvak op, zelf stond ik in 'de tweede manche', de lopers met de groene sticker op hun startnummer. Ik had mij opgegeven als 'rond de 1:55' loper', wat gebaseerd was op mijn laatste halve marathontijd (Berenloop Terschelling). Dat betekende wel dat de lopers toen minuten later van start gingen dan de toppers en snellere lopers in het vak voor ons. Dat gebeurde vrij goed op tijd, eerste de rode, daarna de groene vlag en dan starten maar!

Het parcours was exact hetzelfde als vorig jaar, via Javastraat een flink stuk door de stad en vervolgens.... enfin, zie onderstaande kaart.

Een spectaculair aantal lopers deed mee aan deze CPC, in totaal ca. 45.000 inclusief de vele duizenden lopers aan de halve marathon.

Dit bericht bevat de ervaringen onderweg van slechts één van hen, blogger dezes. Ik ging relatief rustig van start maar ook weer niet tè langzaam, lange tijd (de eerste acht kilometer) liep ik achter de 'ballonisten' waarop 1:55' en 1:50' stond, zeker niet geforceerd maar ook niet met vanzelfsprekend gemak. Al vrij snel - even na het 10 km punt bij de Bosjes van Pex - begon ik het zwaar te krijgen en dat was meteen het begin van een ware lijdensweg. Terwijl drommen lopers en loopsters mij in die tweede helft (Goudsbloemlaan, Van Boetzelaerlaan, Scheveningen) voorbijgingen was de kaars eigenlijk al bijna opgebrand. Bij elke drinkpost even mijn rust genomen en onderweg twee of drie keer een stukje gewandeld. Het was alsof ik de laatste kilometers van een hele marathon liep, zo voelde het ook. Uitgeput!

Dat ik uiteindelijk op het laatst, kreunend en steunend en pijn in mijn hele lichaam toch nog in 2 uur 2 minuten (netto) over de finish kwam, mag een wonder heten. Maar dat moet (veel) beter kunnen en ja, ook op mijn leeftijd. Laten we maar zeggen dat ik mijn dag niet had want ik heb in de voorbereiding weinig aan het toeval overgelaten. Wel had ik verkeerde schoenen aan (Asics Gel-Lyte 33): prima voor korte wedstrijdjes, dat wel. Maar - zo bleek achteraf - ze zijn voor dit uitgesproken stratenparcours niet geschikt, althans niet voor mij: zere tenen door constante druk op de voorkant en nagenoeg geen demping. Nu nog heb ik een ongemakkelijk stijvig gevoel in rug en heupen.

Hoe dan ook, volgend jaar maar eens de 10 km doen, elk jaar weer blijkt dat de 'halve' van de CPC 'niet mijn ding' is.

's Avonds was het weer gezellig want met Groep 5 hebben we lekker gegeten bij Bogor. Alle wederwaardigheden van de CPC uitgewisseld, de meesten hebben naar tevredenheid gelopen. Vanavond weer zo'n 'Day After' etentje, maar dan met Groep 7. Maar eerst straks aan het werk, want het is 'oppas-dag' vandaag!

Via Boerhaave, Hortus en Kerstin naar CPC-pastaparty

Na de donderdag waarop ik 's avonds weer 'met de jongens' ging schilderen in atelier 'De Steenslag' (opdracht: eerst stilleven tekenen en daarna schilderen) kwam een afwisselende vrijdag. Eerst in mijn uppie naar Leiden, eigenlijk met als enig doel om daar wat rond te wandelen. Maar al kuierend besloot ik naar een museum te gaan dat ik nooit eerder heb bezocht: Museum Boerhaave. En dat was leuk, vooral voor mensen die 'iets' met techniek en geschiedenis hebben een aanrader.  Na binnenkomst start je het bezoek met een bezoek aan 'het Anatomisch Theater', een replica van dat theater uit 1594. Hier lieten de chrurgijnen van die tijd zien hoe de mens er van binnen uitzag door lijken op de snijtafel te ontleden.

Ondertussen zie je de geschiedenis van de wetenschap tot leven komen via projecties op de wanden, het plafond en op de snijtafel. In een film van zeven minuten ervaart de bezoeker waar het in de wetenschap allemaal om draait: nieuwsgierigheid, lef, creativiteit en doorzettingsvermogen.

Dat zien wij ook terug in de uitgebreide en unieke collectie microscopen van Antoni van Leeuwenhoek, de eerste slingerklok van Christiaan Huygens, het oudste Nederlandse planetarium, anatomische preparaten van Nederlandse Nobelprijswinnaars. Enkele foto's van wat er zoal in Boerhaave te zien is staan hier.

Daarna via een omweg naar de Hortus Botanicus gegaan. Bij de ingang zocht ik druk zowel in portemonnee, jas-en broekzakken en rugzak naar mijn museumjaarkaart. Gek, bij Boerhaave had ik 'm nog. Na alle hoeken en gaten, verborgen plooien en vakjes voor de tweede maal geïnspecteerd te hebben, besloot ik terug te lopen naar Boerhaave. Van de baliemedewerker mocht ik de route in het museum teruglopen, nadat ik eerst mijn naam, adres en mobiele nummer had achtergelaten. Helaas: die tweede rondgang leverde geen museumjaarkaart op maar vlak bij de uitgang werd ik gebeld: het was de baliemedewerker die hem had gevonden. Hij lag bovenop het kluisje waarin ik eerder mijn rugzak had gezet. Gelukkig maar.

Weer terug naar de Hortus, die ten dele is gerestaureerd in de oorspronkelijke stijl. Echter is het nog wat te vroeg om van overdadige bloemenpracht te genieten, de foto's hier geven een geflatteerd beeld.

Terug in Het Haagje, eerst wat boodschappen gedaan, beetje gekookt en na een sobere edoch gezonde maaltijd op de fiets naar Galerie Sophie aan de Paviljoensgracht, waar ex-collega Kerstin Vogel exposeerde met haar collega Bob van Dijk. Dit was in het kader van Hoogtij, de culturele Haagse rondgang. Kerstin had via Facebook een uitnodiging geplaatst en ik vond het leuk om zowel haar als haar werk te zien. Het was zeker tien jaar geleden dat ik haar voor het laatst zag. Kerstin is journalist en schrijfster van beroep maar heeft zich nu ook meer toegelegd op kunst: ze maakt mooie sterke beelden waarbij sprake is van een wonderlijke verschuiving van analoog naar digitaal, van figuratief naar abstract.


Ook haar collega Bob van Dijk, een grafisch ontwerper met internationale reputatie, toonde met veel enthousiasme zijn obtimistische creaties, een verscheidenheid aan vormen die onderling gecombineerd kunnen worden om weer nieuwe kunst te maken. Hij werd geïnspireerd door het idee dat mensen in deze tijd waarin pessimisme en slecht nieuws de overhand hebben, behoefte hebben aan vrolijkheid, kunst waarin optimisme doorklinkt.

Erg lang kon ik overigens niet blijven omdat ik korte interviewtjes moest afnemen bij Haag Atletiek. Het ging om pakweg acht mensen die hebben meegetraind met de zogeheten CPC-groepen. Er was evenals voorgaande jaren een pasta-party voor hen en voor hun trainers georganiseerd. Ongetwijfeld heel smakelijk, maar aangezien ik al had gegeten heb ik geen vorkje meegeprikt. Daardoor had ik wel mijn handen vrij had voor de gesprekjes-met-fotootjes.

Volle maan

Eerst iets over de dinsdagmiddag. Ik ging toen naar de stad, om precies te zijn naar Café Van Beek onder het Stadhuis, waar ik met vier andere tekenaars was uitgenodigd voor een borrel. Door wie en met wie ik was uitgenodigd, en waarvoor, laat ik nog even in het midden vanwege een 'soort van' onuitgesproken embargo. Laat ik er dit van zeggen dat mijn bijdrage het onderdeel 'discriminatie op het werk' was.

Wat (hard)lopen betreft: dinsdag heb ik de training van afgelopen maandag geïmiteerd. Dat kwam neer op 200-400-400-400-200 meters in 15km tempo, en dat tweemaal. Met 60 seconden rust tussen de tempo's en 6 minuten rust tussen beide series. Ging wat moeizaam, maar het ging.

Gisteren (woensdag) was het laatste duurloopje vóór de CPC aanstaande zondag. Dat kwam neer op 70 minuten netto, overwegend in wat langzamere modus gelopen, met tweemaal twee minuten en tweemaal vier minuten in 10 km tempo.

De komende dagen rust, al schrijft het schema toch nog elke dag een training voor. Wat is wijsheid, ik denk dat het verstandigste is om de benen tot zondagmiddag rust te gunnen. Maar wie weet gooi ik er vrijdag of zaterdag toch een korte training tegenaan.

Ik ging later nog wel naar de club omdat de woensdagavond in mijn beleving de gezelligste avond van de week is. En het werd inderdaad gezellig, niet in de laatste plaats omdat mij volkomen onverwachts een ludieke wisseltrofee werd aangeboden door Patty - die de trofee vóór mij had - en Elly. Die trofee heeft te maken met bepaalde clubverdiensten. Ik kan er niet al te veel over kwijt omdat er in een volgend clubblad aandacht aan wordt besteed. Ik weet wel aan wie ik de trofee de volgende keer overdraag, en denk te weten dat die persoon ook geen trofee verwacht maar het hopelijk tòch leuk vindt.

Verder beweerde clubvriend Paul Kruijssen dat het op deze woensdag 20 jaar geleden was dat hij lid van onze vereniging werd. Dat verdient een foto!

Bij het verlaten van het clubhuis zag ik de maan volop schijnen, met een dijk van een halo er omheen. Volle maan! Doet mij meteen weer denken aan een van de meest romantisch-weemoedige songs ooit geschreven en gezongen....

Het Lentegevoel

Alsof ze het op een (geheime?) kalender hebben gezien en massaal hebben afgesproken op 1 maart te beginnen met hun lente-concert: de zangvogels. Dat viel mij gistermorgen op toen ik een wandelingetje door de Bosjes van Pex maakte. Hoorde je de afgelopen weken hier en daar al wat getsjilp en getwitter, nu, op de eerste ochtend van de lentemaand hoorde je ze overal: merels, zanglijsters, roodborstjes, winterkoninkjes... en de komende weken komen er steeds meer bij! Ook de vogels die elders hebben overwinterd en de reis naar het noorden hebben aanvaard.

Maar ook de eigen achtertuin wordt af en toe bezocht door bijzondere vogels. Naast de vaste gasten (heggemus, merel, houtduif, ekster, vlaamse gaai en roodborstje) kan dat de ene keer een reiger zijn, de andere keer een bonte specht of een exoot zoals onderstaande halsbandparkiet.