Hoogtepunt voor veel lopers: de Marathon van Rotterdam

Marathonnetje zoet, geeft ditmaal geen witte hoed. Integendeel, april zal zich vandaag, tijdens de grootste marathon van ons land, van zijn warmste kant laten zien.

Voor toeschouwers zoals ik zal dat veel minder problematisch zijn dan voor de helden die wel weer voor de monsterafstand van 42 kilometer en 195 meter gaan. Alhoewel dat voor een echte ultraloper niet meer dan een trainingsloopje is. Alles is relatief.

Hoe dan ook: alle deelnemers VEEL SUCCES!! Dat geldt zeker voor mijn groepsgenoten Sandra, Sanny, Sonja, Ana en Ilja. Het hemd is immers altijd nader dan de rok...

Het moge duidelijk zijn: de dames vormen 'het sterke geslacht' in groep 7. (Ja dames, niet alleen in groep 7, ik weet het...).

Zelf heb ik mij rustig gehouden de laatste dagen, dat wil zeggen niet veel meer gedaan dan anders: driemaal krachthonk, op woensdag en vrijdag. Op woensdagavond ook nog eventjes, het krachthonk zat toen vol jonge atleten die met veel enthousiasme en allesbehalve geruisloos setjes van 95, 100 en zelfs 120 kilo naar boven (bank)drukten.

Hardlopen ging moeizaam de afgelopen week. Na de vijf kilometer timetrial bij de Hague Road Runners, zat er niet veel fut meer in lijf en vooral benen, moest duidelijk herstellen. Woensdag wel een stukje voor mezelf gelopen maar dat mocht geen naam hebben (amper drie kwartier zonder tempowerk), donderdag twintig minuutjes en gisteren - zaterdag - ruim een uur. Veel pit zat er echter niet in. Wel gek, omdat het vorige week juist de goede kant opging. Maar goed, we lopen nog en dat is niet voor iedereen van mijn leeftijd vanzelfsprekend.

Daarnaast nog wat gewandeld en mij een beetje bezig gehouden met 'het groen', waarnaar in deze periode alle aandacht uitgaat. Vanmiddag weer even een kijkje genomen in de heemtuin. Er waren zowaar al vlindertjes, zoals de gehakkelde aurelia, het bonte zandoogje en een enkel witje. Daarna even gesnuffeld in het naburige tuincentrum Ockenburgh: twee kattenstaarten en wat mest gekocht voor de afgelopen week geplante kruisbes- zwarte bes- en frambozenstruik.


Een marathonloper ben ik nooit geweest, laat staan een goede, al kon ik in de jaren tachtig aardig meekomen met ooit een snelste tijd van 3 uur en 1 minuut. Nooit onder de drie uur gekomen. In mijn weblogtijd (van 2004 tot heden) heb ik er slechts twee gelopen, in 2006 in Parijs - wat best makkelijk ging eigenlijk, in 3 uur 54 minuten) en in 2009 liep ik mijn elfde, tevens laatste, marathon in Rotterdam in 4 uur en 16 minuten. Vond het wel mooi zo. Gewoon een beetje supporten aan de zijlijn is ook mooi. Nooit meer een marathon dus? Zeg nooit nooit maar 'misschien' klinkt ook weer té veelbelovend.

Vreemdgaan met weghollende ex

Wat zullen we nu krijgen? Ja, de kop boven dit bericht suggereert gevoelige informatie dat hier wordt onthuld, maar ik kan u geruststellen - of teleurstellen, het is maar hoe je het bekijkt - : niet alles is wat het lijkt.

Wat was het geval? Vanmorgen ging ik naar mijn 'oude cluppie' The Hague Road Runners (HRR) om - als gast - mee te doen aan een timetrial over vijf kilometer. Roadrunner Jan Groeneveld had mij op deze cross-over van training en prestatieloop gewezen. Het wordt met enige regelmaat georganiseerd door voornoemde bevriende vereniging. Morgenavond is het tweede deel van deze timetrial, dan zullen er ook meer deelnemers zijn.

Trainer Izaak Luteyn, een 76-jarige atleet die - trots zijn jaren - nog zeer voortvarend loopt, was de organisator, althans voor de (zijn) dinsdagochtendgroep. Na een reis van amper een uur met tram, bus en tenslotte vijftien minuten met de benenwagen door een nog wat heiïg Clingendael. Onderweg langs het Ruygrockpad heb ik geprobeerd de ochtendsfeer vast te leggen. Ruim op tijd was ik bij het clubhuis van de HRR aan de Groenendaal 11. Sterker: ik was er als eerste.


Weldra kwam Izaak die mij welkom heette en het een en ander vertelde over wat we gingen doen en wat het parcours was. Van lieverlee kwamen meer Roadrunners binnendruppelen. Iedereen kreeg een startnummer, waarna we om half tien als groep naar het startpunt toeliepen. Dat was meteen de 'inloop' van een kwartier en onderweg ook de warming up met oefeningen.


Er waren zestien deelnemers, waarvan er twee afhaakten. Het was een 'gemixte' groep mannen en vrouwen. Ook een groep waar de 'Methusalem-factor' een rol speelt wat, gelet op de doordeweekse dag, niet zo gek is: veel pensionado's! Maar dan wel 'oudjes' die aardig kunnen doorstiefelen.

De lopers gingen één voor één van start, telkens met een tussenpauze van bijna tien seconden. Zo ontstond een lint waarbij het mogelijk was om, al naar gelang het persoonlijke snelheidsniveau, voorgangers in te halen dan wel ingehaald te worden door degene die na jou van start waren gegaan.

Zoals ik in vorige blogs al had vermeld, ging het - na de zeer snelle training vorige week woensdag - de dagen erna wat minder met het lopen. Ook deze ochtend had ik nog niet 'de benen' en dat was te merken: het lopen ging minder vlot dan vorige week bij Bertus, ruim een minuut langzamer, maar slecht ging het ook niet. Ik startte tien seconden na Izaak, die tijdens de vijf kilometers die volgden steeds kleiner werd, vanuit mijn perspectief gezien.

Het parcours was mooi, grotendeels verhard, en liep deels langs de Van Alkemadelaan en Pompstationsweg en weer terug langs het TNO-gebouw naar de finish. Het weer was in één woord uitgesproken zonnig, strakblauwe lucht, prima temperatuur. Dat kon niet beter!

Hoe dan ook toch heel behoorlijk kunnen doortippelen, en in een redelijke tijd kwam ik over de finish. Uitslagen van 'onze' groep staan al online.

De kleedkamers waren beschikbaar dus na afloop lekker gedouchd en omgekleed. Daarna even op het buitenterras van het clubgebouw van de HRR in het zonnetje gezeten. Een van de deelnemers was jarig, en even later kwam Izaak de uitslagen voorlezen.

De rest van de dag deels boodschappen doend en tuinierend doorgebracht. Maar niet continu, ook even lekker van de tuin genoten, in het zonnetje. Meteen kennis gemaakt met de nieuwe buurman die zijn hoofd boven de aangrenzende (gezamenlijke) schutting stak. Praatje gemaakt en zo. Het is een gezin met drie kinderen, allemaal jongens. In mei betrekken ze het huis dat nu nog onder handen wordt genomen door 'polen'.

Gisteren heb ik trouwens nog wat kikkerdril, paddensnoeren en poelslakken opgehaald bij Frank en Ingeborg. Ze hebben een prachtige natuurvijver laten aanleggen in hun (grote) tuin, en kennelijk is het door de padden en kikkers eveneens goed bevonden om er te paren en hun eieren af te zetten. Op Facebook stond dat ze wel erg veel dril hadden dus daar ben ik meteen op ingegaan. In ons aanzienlijk kleiner vijvertje zit een enkele kikker maar de laatste jaren meer salamanders. Misschien lukt het om een paartje af te zonderen voor de vijver van Frank en Ingeborg.

Zandmotorrun aan de zijlijn

Meestal doe ik in het weekend wel mee aan een of ander loopje of loop, maar uitzonderingen moeten er zijn om de regel te bevestigen. De wandeling van zaterdag reken ik uiteraard niet mee.

Niet dat er niets te lopen viel: in Delft had je de AV 40 prestatieloop, een week of twee terug had ik de Braassemloop in mijn hoofd, ook was de Zandmotorrun even voorbij Kijkduin een optie.

Maar vanmorgen voelde ik het al: ik had domweg geen zin om ergens aan mee te doen. Wel besloot ik om voor mezelf een stukje te lopen. Mijn intuïtie had mij niet bedrogen: zelfs dat 'voor mezelf' lopen ging niet, het werd een vreemde mix van wandelen en korte stukjes joggen. Evenals tijdens de wandeling van gisteren had ik last van zware, wat 'verzuurde' benen en gevoelige knieën, waarschijnlijk vanwege een mix van tè hard trainen afgelopen woensdag en te zwaar trappen op de fiets een dag later. Wat overigens aanleiding was om mijn ijzeren paard bij de fietsenmaker te brengen voor een onderhoudsbeurt.

Wel liep/jogde ik via het strand naar Kijkduin en van daar uit naar het start/finishgebied van de Zandmotorrun. Op het moment dat de 5- en 10km lopers van start gingen (11:00 uur) was ik er. Toch leuk om even te kijken en zo mogelijk wat foto's te maken van bekenden.

De 5 km lopers zouden twee-en-een-halve kilometer richting zandmotor lopen, en via het keerpunt aldaar weer terug. Ondanks dat het groen-geel van onze club niet sterk vertegenwoordigd was, finishde één van deze shirtdragers - Geurt Jan van der Meiden - als tweede loper. Zie ook hier.

Wat opviel was dat de tijden die werden gelopen best goed waren, in elk geval beter dan je op grond van het zware parcours - met veel stukken mul zand - zou verwachten.

Hoe er door iedereen gelopen is en in welke tijd, weten alleen de lopers zelf, want er zijn geen uitslagenlijsten net als bij de Meeuwen- en Makrelenloop. Waarschijnlijk is dat omdat het bij die lopen meer om 'evenement-beleving' gaat dan om een tijd. De laatste tijd hoor ik van veel lopers dat zij zo'n lijst onbelangrijk vinden. Misschien ben ik een uitzondering want of je nou topper, tobber of middenmoter bent, het blijft leuk om aan de hand van uitslagen prestaties van jezelf en anderen te vergelijken, te analyseren of te evalueren. En interesseert dat alles je niet zo, dan is zo'n lijst altijd een mooi aandenken!

Hierbij enkele foto's van clubgenoten en bekenden die aan deze run hebben deelgenomen.

Ook van de 10 kilometer kon ik nog enkele bekenden zien finishen, onder wie Brenda Schuurkamp van RTC, José Xavier en Hans Verbeek, zoals steeds op blote voeten.

Na de loop weer naar huis gelopen, op dezelfde manier al ik gekomen was: half joggend, half wandelend. Eenmaal thuis weer de handen uit de mouwen, want ik ben al een paar dagen bezig een stuk boom inclusief houtige wortels uit de grond te krijgen, daarvoor in de plaats komt iets anders. Valt niet mee, ik graaf en zaag me ongans maar er zit nauwelijks beweging in. Laten we maar hopen dat de aanhouder wint...

Doornvogels in Vuursche Bos

Na lange tijd - zeker een half jaar - weer eens meegewandeld met De Doornvogels. Vanmorgen reisde de Haagse afvaardiging (Walter en ik) af naar Baarn, dus eerst naar Amersfoort en daar een overstap. Uitgangspunt was uitspanning 'De Generaal' waar je direct na het verlaten van station Baarn op uit komt.

Wij waren er aan de vroeg kant, een kwartier later kwam de rest van het gezelschap: Dea, Loes, Coos, Jan en Hugo. Na de koffie gingen we op weg.

Direct na het verlaten van De Generaal volgden we het met kabouterpaaltjes aangegeven pad voor een vele kilometers lange boswandeling. Typisch bossen zoals deze in ons land zijn, groot en statig, maar ook wat rechtlijnig met brede rechte bospaden. Een mooie boswandeling kortom, maar vooral de eerste kilometers ook wat saai. Dat kwam ook doordat de zon niet scheen, het weer wat druilerig was en de vrolijke lentekleuren die je elders steeds meer ziet hier nog niet zijn doorgedrongen.



Wel grappig waren de door zeer grillig gevormde bomen omlijste laantjes over een lengte van ca. een kilometer.

Na een kilometer of drie kwamen we uit op Paleis Soestdijk, waar ooit Koningin Juliana en Prins Bernhard met hun vijf dochters woonden en op Koninginnedag het jaarlijkse defilé plaatsvond.

Het koninklijk echtpaar van weleer verblijft, zij het in brons gegoten, nog steeds in de tuin van het paleis alwaar zij de passerende onderdanen vriendelijk toewuiven. Het beeld is destijds gemaakt door de beroemde kunstenaar Kees Verkade.

Verder ging de wandeling door de Vuursche Bossen. Na weer een aantal kilometers was het lunchtijd en gingen we op een omgevallen boomstam zitten om de meegebrachte bammetjes en drank te nuttigen. Dit terwijl een onzichtbaar gebleven specht om de zoveel tijd een diepe roffel ten beste gaf. Het ging waarschijnlijk om de middelste bonte specht, al sluit ik niet uit dat het een zwarte specht was. 

Halverwege de wandeling kwam de broodnodige verandering, want toen ging het bos over in een zeer uitgestrekt heideveld (De Stulp), met grillige paden en een gelaagd landschap. 

We kwamen ook langs een vogelobservatiepost, een uit boomstammen opgetrokken hut, waar je kon uitkijken over Het Pluismeer. Even later kwamen we aan in Lage Vuursche, we waren toen op driekwart van de wandeling. We dronken daar nog wat om aangesterkt het laatste stuk van de wandeling - door het Maartensdijkse Bos tot aan station Hollandse Rading - af te leggen.

Met de trein keerden we terug naar ons uitgangspunt De Generaal in Baarn. Daar genoten we de maaltijd als afsluiting van een mooie wandeltocht.