Stiekem trainen tussen de druppels door...

 

De laatste weken ben ik vooral bezig met schilderen, boodschappen doen en koken. En hardlopen uiteraard, zolang lijf en benen willen blijf ik dat doen. Eerlijk gezegd is enig opportunisme mij niet vreemd: er werd woensdagavond veel regen voorspeld, dus waarom niet overdag getraind? Alzo geschiedde...

Tijdens mijn bruto/netto 85 minuten durende loopje ben ik welgeteld één medeloper tegengekomen, of medeloopster liever gezegd: Ilse! Dus ook zij zou die avond niet gaan lopen. Haar reden had een minder opportunistisch karakter dan de mijne: zij ging naar een cabaretvoorstelling van Lebbis. Leuk, dat is toevallig ook een van mijn favoriete cabaretiers: Lebbis is bevlogen en zijn shows gaan ergens over, hij geeft je altijd wel iets mee om over na te denken en te praten. Ben benieuwd hoe zij het heeft gevonden.

Ilse was net klaar met het programma waar ik amper mee begonnen was: een duurloop met als kern  2-4-6-4-2 minuten in een snel duurlooptempo (dl3), steeds met 50% rustpauze. Bij de Fuutlaan naar boven de duinen in, rechtsaf en na een kilometer rechtsomkeert richting Kijkduin en van daaruit naar Loosduinen. Inmiddels was ik met de eerste twee minuten begonnen, en na de eerste vier minuten kwam ik uit bij Meer en Bosch. Daar liep ik mijn zes minuten en vervolgens weer vier minuten vanaf Meer en Bosch over de Laan van Meerdervoortloop tot aan het De Savornin Lohmanplein. De laatste twee minuten en nog tien minuten uitlopen waren gereserveerd voor de Vruchtenbuurt.

s' Avonds  na het eten - ditmaal paëlla gemaakt uit 'Het Hardloperskookboek' van Miriam van Reijden en Barbara Kerkhof, een verjaardagscadeautje van Groep 5 - toch nog even naar de club. Ik kwam droog over, en later die avond bleef het ook op de terugweg droog dus ik had mazzel gisteren. Wel viel op dat het aanmerkelijk rustiger was in het clubhuis dan normaal, kennelijk was het weer - er is toch wel het nodige hemelwater gevallen - voor menigeen een overweging om thuis te blijven.

In het clubhuis is veel gepraat over het trainingsweekend volgende week in Burgh Haamstede. Er gaan altijd flink wat leden van onze vereniging heen, wat erg gezellig is. Voor ons huisje moesten nog wat afspraken worden gemaakt over wie boodschappen ging doen, wie met wie zou meerijden enzovoorts. Wij zitten met een groep mannen in een huisje en daarnaast is een vrouwenhuisje met een man (goed geregeld ;-) en het idee is dat Arne een van de avonden gaat koken voor en bij de dames. Een vorige keer deed ik dat maar toen was de samenstelling van het huisje anders, dit jaar gaat voor het eerst een flinke afvaardiging van Groep 5 mee.

Trainingsweekend 2011 in Burgh Haamstede - warming up voor de cross

Verder hebben Arne en ik - na een paar smakelijke dubbelbokjes - nog uitgebreid gepraat over belangrijke zaken die met het leven te maken hebben - over trouw en vrijheid, gewone vriendschap met vrouwen, allemaal zaken die elkaar niet hoeven te bijten - maar het zou te ver voeren om daar nu verslag van te doen.

Groep 5 ging nat...

Vroeger had je geen buienradar. Als er slecht weer werd voorspeld moest je maar afwachten waar de bui viel, als het al ging regenen. Dat is tegenwoordig wel anders. Wij hebben immers buienradar? Prachtuitvinding en inderdaad heel handig om te raadplegen als je er op uit wilt. Maar een mens raakt overal aan gewend, zelfs verwend. Wat dat laatste betreft moet ik de hand in eigen boezem steken.

Neem nu gisteravond: voordat ik naar de training ging heb ik even de buienradar geraadpleegd. Dus even klikken op de verwachting 'drie uur vooruit'. Nou, dat viel niet tegen, dat gaf een mooi beeld te zien: een kurkdroge avond zou het gaan worden aan de kust, de laatste regenwolkjes trokken juist naar het noordoosten weg. Maar eenmaal bij de club - ik ging er lopend heen - begon het te regenen, en naderhand, tijdens het lopen, werden we weer geplaagd door een koude langdurige regenbui. Met andere woorden: ook buienradar is niet altijd betrouwbaar.

Hoe dan ook was Groep 5 weer in vrij groten getale aanwezig en werd ditmaal geleid door Ilse. Na het inlopen gingen we iets andere oefeningen doen dan normaal, het ging er vooral om de voet- en kniegewrichten los te maken, te 'hoeken. Het waren oefeningen uit het nieuwe boek van onze fysiotherapeut Tjitte Kamminga. Ziezo, plaatje erbij, meteen gratis reclame... ;-)

Daarna gingen we een duurloopje doen, een uur lang. Daarbij liepen we onder meer over de Laan van Poot en de Houtrustweg en via Duindorp terug naar Vogelwijk en Laan van Poot. Daar gearriveerd ging ik mijns weegs. Al met al vielen de stijfheid en vermoeidheid in de benen mij nog mee maar bij mij komt dat meestal pas twee dagen na een (wedstrijd/prestatie)loop. Thuisgekomen, had ik er in totaal 95 minuten opzitten.

Tot slot nog even een sfeerverslag van Losseveter.nl , om ons even te helpen herinneren hoe zwaar het afgelopen zondag was...

  Sfeerverslag Laan van Meerdervoortloop 2013 from Losse Veter on Vimeo.

Afzien tijdens zware Laan van Meerdervoortloop

Frank en Ingeborg vierden zaterdagmiddag hun verjaardag in Brouwcafé, een van de populairste café-restaurants van de Scheveningse Binnenhaven. Frank vierde er zelfs zijn vijftigste levensjaar.

Het was druk en gezellig in het Brouwcafé waarbij een gezamenlijk cadeautje (in de vorm van een dinerbon) is aangeboden, dit met een tekening waarop alle gevers staan afgebeeld. Dit eigenlijk omdat een bon nogal 'kaal' is om sec te geven. Ik had daar overdag nog wel wat werk aan. Ik ben alleen mijzelf vergeten te tekenen ;-)... Eerder die ochtend heb ik nog wat mensen gefilmd aan de Laan van Poot, de opnamen zijn bestemd voor een compilatie voor het slotfeest.

Of de eerdergenoemde festiviteit in het Brouwcafé de best mogelijke voorbereiding was voor de Parnassia Laan van Meerdervoortloop van vandaag is iets waar je vraagtekens bij kunt plaatsen. Er zijn die zaterdag door mij niet alleen drie bokbiertjes en twee wijn naar binnen geslagen, maar later op de avond ook een ongelooflijke berg gebakken poon met patat frites bij Simonis. Wel lekker, maar vooral veel!

Vanmorgen stond ik dan ook niet helemaal fris en helder op. Maar er moest het nodige opgeruimd worden. Vrouwlief zou vandaag terugkeren van een korte trip naar haar zus en ik heb de afgelopen dagen nogal wat rommel gemaakt. Dat krijg je al snel met schilderen. Dus afwassen, wassen, stofzuigen, van alles en nog wat opbergen. Om twaalf uur zouden we bij Kijkduin, de start- en finishlocatie van de Laan van Meerdervoortloop, verzamelen voor de warming-up. Echter stormde, regende en hagelde het dat het een aard had. Om twaalf uur pas zou het ergste voorbij zijn dus ging ik even voor twaalven op de fiets. Het was flink bikkelen met die tegenwind vanuit het zuidwesten, dus dat beloofde wat.

Bij Kijkduin aangekomen, bleek Groep 5 net klaar met de warming-up. Chris, het nieuwe lid en vermoedelijk een van de jongste van onze groep, bood aan dat ik mijn spullen in zijn auto kon leggen. Nou, dat was zo'n slecht idee nog niet. Ik liep met hem mee naar de Machiel Vrijenhoeklaan waar zijn auto geparkeerd stond, deed mijn jack en lange broek uit en stopte die met rugzak en al in de achterbak. Van Chris kreeg ik de autodeurontgrendelaar mee waarmee ik gedurende de hele loop in de hand heb gelopen. Dit voor het geval ik eerder binnen zou zijn.

Ter zake: om één minuut over enen ging de loop van start. Er waren zo'n 1500 deelnemers, verdeeld over de 5,2 en de 10 kilometer. Als chip diende het opvouwbare 'flapje' aan het startnummer. Meteen maar flink van start gegaan wat vanzelf ging want we liepen al meteen de Kijkduinsestraat af, naar beneden. Ik zag mijn buurman Jan nog, ik kwam bij hem maar hij is veel sneller dan ik dus even later kwam hij weer voorbij en liep vervolgens zijn eigen race. Even later kreeg ik groepsgenoot Dick Pak in het vizier. Hij is net zestig geworden en was er op gebrand om vóór mij te finishen. Dit ook omdat er in deze loop punten te verdienen waren voor het Haag100 jubileum. Ik haalde hem bijna in maar bleef achter hem, krachten sparen voor het strand. En dat bleek geen overbodige actie. De 5 km lopers vervolgden hun weg de duinen in, hoek Laan van Poot en de De Savornin Lohmanlaan, wij (de 10 km lopers) sloegen rechtsaf de Laan van Poot af en gingen na een ronde op en via onze baan weer verder. Dick was in goede vorm en liep meer op mij uit, maar toch bleef ik zelf ook goed lopen. Op een bepaald moment gingen we de duinen in en na het zeven kilometerpunt het strand op.



Drie kilometer strand met windkracht 7 tegen: een lijdensweg! (foto: Peter Hoetjes)

Daar begon de hel. Was het vorige week bij de halve marathon van Monster al loodzwaar (negen kilometer wind tegen op het strand), dat verbleekte met de verschrikking die alle lopers hier drie kilometers lang zouden meemaken. Je moest wel een brede rug of een treintje voor je zien en daar proberen aan te haken, want in je eentje stond je zowat stil. En was het strand in Monster al niet hard te noemen, vandaag was het strand vele malen zachter, je zakte bij elke stap weg in het zand. Wat een narigheid! Wat kunnen drie lousy kilometers lang duren, maar desondanks zakte ik niet ernstig terug. 

En toen kwam de oprit naar Kijkduin. Hoera, het eind in zicht! Even daarvoor had Arne mij nog kort 'gehaasd' en mij gewezen op een loper die voorbijkwam in een gezien de omstandigheden van dat moment pittig tempo. Het lukt zowaar om hem tweehonderd meter te volgen en toen was ik bij de oprit. Steunend en vechtend de loodzware helling op, de adem stokkend in de keel en dan nog een recht stukje naar de boulevard en het laatste stuk linksaf. Zowaar nog een eindsprint. En wie kwam daar langszij? Chris, de man die mij gastvrijheid van de auto had aangeboden. Hij ging enkele meters voor mij over de finish. Later zei hij dat ik hem heel 'sneaky' had gepasseerd maar eerlijk gezegd was mij dat niet eens opgevallen. Mijn eindtijd was 56'20'' (netto) en daarmee was ik 19de 60 plusser (van de 70 zestigers) en derde 65 plusser (dat was bij deze loop weliswaar geen categorie, maar toch wel leuk om te vermelden).

Nadat ik mij in de auto van Chris had omgekleed liep ik naar Rumours op het Deltaplein. Anja had daar een tafel voor pakweg vijftien personen gereserveerd. Heel groep 5 was er inclusief onze trainert Wim Hartman en zijn vrouw. Gezellig! Iedereen had goed gelopen en Eveline is zelfs eerste dame in haar categorie (50 +) geworden!
We hebben daar lekker wat gedronken, een enkeling nam er nog een hapje bij (zelf bestelde ik uiensoep) en er is flink nagepraat over deze loop waar in geen geval pr's zijn gelopen. Integendeel, zowel de 5,2 als de 10 km lopers kunnen zomaar vijf minuten optellen bij de tijd die zij normaliter op een 'normaal' (lees: vlakker) stratenparcours lopen. Maar leuk is blijft het wel en de pijn tijdens het lopen is verdwenen en vergeten zodra je de finish gepasseerd bent. Zo gaat dat nu al tientallen jaren...

Het leven van Adèle: vlak op de huid

Zelden zo'n prachtige, ontroerende en intens-indringende liefdesfilm gezien als gistermiddag. Ik heb het over 'La Vie d'Adèle' van de - naar verluidt nogal dictatoriale - regisseur Abdellatif Kechine. Een film die dit jaar in Cannes terecht de Gouden Palm in de wacht heeft gesleept.

Niet afhaken nu als ik schrijf dat de film gaat over een lesbische liefdesrelatie. Ik hoor menigeen al denken: "Alweer zo'n gay-film, dat ben ik zelf niet, bovendien is het zo'n typisch politiek-correct Amsterdams grote-stads thema dat al tot in den treure is uitgekauwd." Niets nieuws onder de zon dus, zou je denken. Maar eigenlijk is homoseksualiteit niet het thema van de film maar hartstochtelijke liefde.

Niet iedereen zal het kennen of meemaken denk ik: de ervaring van een intense, gepassioneerde liefde, een gevoel dat zò hevig is dat het alles op zijn kop zet. En een hartverscheurend verdriet, zo niet depressiviteit, als de relatie uitgaat. Je voelt je dan letterlijk afgescheurd, vergelijk het maar met een rouwperiode. Erger nog zelfs.

Dit gevoel nu heb ik nooit zó mooi uitgebeeld gezien als in deze film. En degene die dat uitbeeldt is hoofdrolspeelster Adèle Exarclopoulos in de rol van Adèle. Als de film begint is Adèle nog een middelbare scholiere, jong en onschuldig, nog niet bezig met het ontdekken van haar seksualiteit. Toch krijgt zij een vriendje waar ze het op een gegeven moment 'mee doet' maar echte gevoelens kan zij niet voor hem opbrengen. Zij probeert het wel, maar als zij op straat haar toekomstige liefde ziet lopen - een meisje met blauw haar - raakt zij in grote verwarring. Het laat haar niet meer los. Ze probeert het nog wel met haar vriendje maar eigenlijk is er geen houden meer aan.

 

Later raakt ze met een collega verzeild in een homo-bar waar ook dat 'blauwe' meisje (eveneens een voortreffelijke rol van Lea Seydoux) aanwezig is. Ze raken aan de praat en alhoewel ze aanvankelijk vrij afstandelijk-aftastend over van alles praten, voel je het ondehuids zinderen. Hun liefde spat, door subtiele lichaamstaal en terloopse blikken, van het scherm af.

Het wordt dan ook een relatie die uitmondt in genoemde hartstochtelijke vrijpartijen en bezoekjes aan wederzijdse ouders. Maar uiteindelijk blijkt de relatie toch niet zó goed in stand te houden door klasse- (en daardoor interesse) verschillen. Lea studeert aan de kunstacademie, Adèle is kleuterjuf die weinig affiniteit heeft met kunst en filosofie.

Geen kritiekpunten? Toch wel. De expliciete vrijscène is aanvankelijk prachtig om te zien, het werd onverbloemd maar heel esthetisch in beeld gebracht, maar tien minuten was wel lang. Mogelijk heeft de regisseur voor deze lengte gekozen om de ongekend-vurige harstocht tussen de geliefden duidelijk te maken, maar wat mij betreft had met vijf minuten volstaan kunnen worden.

Verder duurde de hele film te lang, maar liefst drie uur. Daar had best een uurtje afgekund. Maar toch heeft de film mij geen moment verveeld: een aanrader van de bovenste plank.

Gewoon, lekker verven...

Gisteren voor het eerst na de halve marathon van Monster serieus getraind met Groep 5. Redelijk hersteld en dat mocht ook wel want het was een zeer pittige training, 10x 200m. op de baan, gesplitst in twee series van 5x 200m en een tussenpauze van ca. vijf minuten. De voorsten van onze groep gingen zó snoeihard, dat onze trainer - niet zonder ironie - vaststelde dat, als aanstaande zondag (tijdens de Laan van Meerdervoortloop) in dit tempo gelopen wordt, de 5 km in 17 minuten makkelijk haalbaar is. Er zijn namelijk nogal wat lopers van onze groep die de 5km kiezen (daar zouden meer punten voor de teams mee behaald kunnen worden) maar er zijn er ook - waaronder ikzelf - die de 10km gaan lopen. Maar goed, er werd stevig geknald gisteren maar na afloop was iedereen meteen weer hersteld. De komende dagen maar een beetje (loop)rust houden.

 

Het is de afgelopen dagen overigens rustig geweest op dit blog omdat ik druk was met andere dingen die eigenlijk, zeker niet in dit stadium, erg 'blogwaardig' zijn. Zo ben ik maar weer eens met schilderen begonnen. Dat deed ik al, vorige week en de week daarvoor waren wij - Paul, Vincent en ik - druk bezig met kleuroefeningen, acryl op grote vellen papier. Het zijn allemaal vingeroefeningen maar het proces van het schilderen, het bezig zijn an sich, is heerlijk om te doen. Maar voordat je zover bent dat je thuis achter je schildersezel gaat zitten... Daar komt wel wat voor kijken. In de eerste plaats je eigen onzekerheid: er wordt alom zulk goed werk gemaakt, wat moet ik nou nog? Bang om te mislukken kortom. Maar dat mag geen overweging zijn om het maar te laten. Integendeel, het gaat om het plezier van het schilderen, nergens anders om. Mislukken zal meer dan eens gebeuren maar daar leer je alleen maar van.

Ik heb uit de bibliotheek een aantal boeken gehaald en deze doorgebladerd, mij wat verder verdiept in technieken en kleuren. Verder heb ik nog heel wat materiaal liggen maar ben toch een aantal malen bij Goedman langsgeweest om wat extra tubetjes verf en andere spulletjes aan te schaffen. Geen goedkope hobby trouwens, dat schilderen, zeker als je met olieverf gaat werken. Maar zodra je achter je ezel gaat staan of zitten en de eerste streken op het doek zet, valt er iets van je af. Dan blijf je ook bezig.

Verder heb ik dinsdag in Het Filmhuis de film Borgman gezien. De film wordt door veel recensenten als beste Nederlandse film van dit jaar genoemd. In deze hele film zit een vreemd soort onderhuidse spanning: dat is al zo vanaf het begin waarin wij een uit zijn schuilplaats in het bos verdreven en opgejaagde zwerver, Borgman, bij een villa zien aanbellen met de vraag of hij eventjes een bad mag nemen. De rest van het verhaal zou echt te lang voeren om hier op te schrijven. In ieder geval wordt er heel geleidelijk een onzichtbaar web om de gastvrouw en haar kinderen gesponnen.
En nadat Borgman zich naderhand gladgeschoren en kortgeknipt meldt als de nieuwe tuinman, is hun lot bezegeld. Dan blijkt dat hij in feite kwartiermaker is voor zijn trawanten (een paar mannen waaronder regisseur Alex van Warmerdam en twee vrouwen) die later ten tonele verschijnen. Dan komt de film in een fase van morbide en impliciet gewelddadige scènes die gekenmerkt worden door een ongemakkelijke mix van puur cynisme en absurde humor.

 

Ik vond het een erg goede maar allesbehalve 'gezellige' film met een onbevredigend eind. Zo blijft het volstrekt onduidelijk wat de missie van de bende (de mannen en de twee vrouwen) was om tot hun gruweldaden te komen en in die zin vond ik de film een typisch voorbeeld van modern cynisme.

Maar eigenlijk verwoordt  Dana Linssen van De Filmkrant het mooier:

"Verwacht geen conclusies, geen klassieke Hollywood 'closure'. Als de 'zij' waarvan in dat door Van Warmerdam zelf verzonnen Bijbel-citaat sprake is, hebben gedaan waarvoor ze gekomen zijn is het klaar. Waarom ze dat gedaan hebben, is waarschijnlijk net zoiets als je afvragen waarom we zijn zoals we zijn. Voor een filmmaker als Alex van Warmerdam is het voldoende om daarnaar te kijken. Met een oog dat de banaliteit, de tragiek en het absurdisme van het alledaagse ziet."

Storm op komst!

Inderdaad, storm op komst. Gisteren, tijdens de halve marathon van Monster, kon je al merken dat de wind flink aan het aanwakkeren was.

Stormachtig is ook het liefdesleven van de damherten op dit moment. Nee hè, begint-ie nou alweer over die herten? Ja, alweer. Zoals eerder gemeld, zijn de Waterleidingduinen een fraai wandelgebied dus ook zonder herten de moeite waard maar deze dieren geven er wel een bijzonder cachet aan.

Yvette (van onze trainingsgroep) is gisteren ook naar de Waterleidingduinen geweest en berichtte mij dat ze weinig tot niets had gemerkt van de bronsttijd. Tja, dat kan natuurlijk, de bronsttijd is bijna voorbij. Tenminste, dat dacht ik. Maar toen ik vandaag voor de vierde keer dit jaar, na een lunch bij De Oase in de vorm van een overheerlijke pannenkoek en appelsap, de Waterleidingduinen betrad en na veertig minuten bij 'het Lek' arriveerde, bleek al snel dat er nog plenty bronstactiviteit was. Eén plek leek wel een soort 'mannenhuisje' want daar lagen uitsluitend grote volwassen bokken (een stuk of vijf, zes) en honderd meter verderop in het bos was één bok heel bedrijvig met een heleboel vrouwtjes (hinden) om zich heen.

Na twee-en-een-half uur gebeurde het opeens: de bokken die al de hele tijd vrij onrustig waren, kregen de kriebels. Van alle kanten hoorde je hun knorrende bronstroep, en kwamen ze te dicht bij elkaar dan kreeg je dat typische imponeergedrag. En zowaar gebeurde het dat twee volwassen dambokken elkaar vlak voor mijn neus in de haren vlogen. Filmpje!

Afzien in Monster

Vanmorgen was ik nog redelijk optimistisch over hoe het zou gaan bij de halve marathon van Monster. Het zou immers mooi weer worden, met niet al te veel wind. Dat het echter geen makkie zou worden was van tevoren ook al duidelijk.

Het werd, ondanks het uitblijven van ècht ruige weersomstandigheden, een zeer zware editie. En dat is niet alleen mijn mening, maar de mening van iedereen die ik naderhand sprak. En dat zat 'm vooral in het stuk strand, negen kilometer vanaf Monster naar Hoek van Holland zoals ik al schreef, maar dat betekende ook negen kilometer lang mul zand met een stevige wind pal tegen. Daar heeft iedereen ook veel tijd verloren. Alhoewel, tijd, tijd.... De halve marathon van Monster loop je niet voor een tijd, die loop je voor het afzien. Zie het maar als een heel zware training.

Rond twaalf uur deze morgen had ik met Jan Groeneveld afgesproken bij Meer en Bosch, vanaf daar zouden we naar Monster fietsen. Dat deden we op ons gemak, het was immers nog vroeg. Voordeel was wel dat we onze fiets nog kwijtkonden in het fietsenrek voor de ingang van sporthal 'De Wieleped' en we op ons gemak koffie konden drinken aan de bar. Ook andere bekenden die aan de vroege kant waren zagen we, zoals Cor van der Geest, Ruud van Aarle, Anja Rienstra (zij zouden de 10km lopen), snelle Rutger Kramer, superveteraan Bert Gerritsma en zowaar de blogger Hans Verbeek en Marathonton! De laatste had ik al een tijd niet meer gezien, vanwege het jubileumjaar heb ik niet meegedaan aan de bloglopen (voor zover die nog bestaan), bovendien heb ik niet altijd zin om naar het andere eind van Nederland te reizen om aan een loop mee te doen. En die ultralopen waaraan al die bloggers deelnemen, daar kom ik niet aan... Toch  leuk om 'm weer te zien.

Jan G. was van plan 'de tien' te lopen maar twijfelde nog of hij zou switchen naar de halve marathon. Uiteindelijk besloot hij toch bij zijn aanvankelijke besluit te blijven. Dus toch de tien! Naderhand werd hij daarvoor - door een hogere macht? - rijkelijk beloond, want bij het inlopen kreeg hij die tien weer terug! Ik spreek in raadselen denk ik, maar hij zag een stukje papier op straat dat, toen hij het opraapte, een tientje bleek te zijn.

Het was nog een aardig stukje lopen van De Wieleped naar de start, in het centrum van Monster. Om twee uur precies was de start van de deelnemers op alle afstanden: vijf, tien en 21.1 kilometer. Eén minuut later kwam ik over de startlijn waarna mijn netto tijd begon te lopen. Ik heb deze halve marathon gelopen in een tempo dat in trainingen bekend staat als dl3, dus een (voor mij) redelijk snel duurlooptempo maar niet 'alles uit de kast'. En dat is best goed bevallen, ik ging niet kapot. Dat was ook niet het geval toen wij na zeven kilometer het strand opgingen en aan de lange, lange voettocht naar Hoek van Holland begonnen. Dat er echter ingeleverd moest worden blijkt wel, want had ik op het 5 km. punt nog iets meer dan 25 minuten gelopen, bij het 10 km punt stond de klok al op 55 minuten. Er stonden enkele supporters en fotografen op het strand ons aan te moedigen. Daartussen ook Hans Uyterhout, de strandfoto's zijn door hem gemaakt.



Groepje HAAGenaars die vanmidag op diverse afstanden hun beste beentje hebben voorgezet!

Er was af en toe een klein treintje, maar geen grote groep. En het duurde en duurde maar. Uiteindelijk konden we bij Hoek van Holland weer de duinen in waarna het nog zo'n vijf kilometer terug was, nu wel met de wind mee. Hoewel ik de benen en het lijf wel begon te voelen passeerde ik op die terugweg toch nog vijf mensen maar werd zelf niet meer voorbijgelopen. Uiteindelijk finishde ik in exact twee uur, misschien iets onder de twee uur. Tenminste, dat zal het netto zijn denk ik, de brutotijd was 2:00'56''.

 

Moe maar voldaan terug naar het sportcomplex, daar gedoucht, een kop stevige snert met rookworst genomen en een broodje worst. En later een biertje. En nu maar wachten, eerst de prijsuitreiking - er waren veel categorieën - daarna de loterij op startnummer. Nadat de laatste prijs - zoals altijd een fraaie fiets - verloot was, ging ieder weer zijns of haars weegs.