Waterleiding en Bertus

Zaterdagmiddag treinde ik naar de Amsterdamse Waterleidingduinen voor een stevige wandeling. Het was bewolkt met een flauw zonnetje. Koud maar mits goed gekleed prima wandelweer. 

Na mezelf getracteerd te hebben op cappucino met appelgebak bij De Oase, in de benen. Zoals meestal nam ik de 'oranje route', een parcours over licht heuvelachtig terrein.

De route is ruim zeven kilometer lang, maar ook al liep ik in een fors wandeltempo en pauzeerde ik amper, deed ik er toch bijna twee uur over.

Kuifeend 

Dodaars

Natuurlijk nestkastje(?)

Afgezien van veel dor hout, afgewaaide takken en omgezaagde bomen, is er op dit moment niet veel leven te zien. Kennelijk is het daarvoor nog te vroeg. Op dit roedeltje hinden na, schitterden de damherten door afwezigheid.

Er waren niet veel wandelaars, op sommige momenten waande je je alleen op de wereld. Zelfs in ons drukke overbevolkte en volgebouwde landje kun je dit nog ervaren.

Weer naar Bertus!

Zondagochtend vroeg uit de veren voor de Bertusloop in Delft. Met de bus (2x overstappen) naar de Schoolstraat in Den Hoorn, vanwaar het een kleine tien minuten lopen is  naar Onder Ons.

De start was om 10:00 uur, ik was er al een uur eerder dus genoeg tijd om in te schrijven, om te kleden (voor zover nodig) en koffie te drinken met Pierre, die er ook al was. Naderhand kwamen ook Michel en Hizkia, maar dat was het dan wel voor wat betreft de Haag-vrienden.

Het lopen ging goed, al moest ik er wel even 'in komen' en kreeg ik in de laatste twee kilometer wat last van een weee rug. Toch in een voor mijn doen nette tijd de finish bereikt, twee minuten sneller dan vorige week. Dat geeft de burger weer een beetje moed!

Van kopjesloop tot Aznavour

Terugblik op de afgelopen dagen. Wellicht meer dan vier russen hebben inmiddels afscheid genomen van de cultuurbarbaar, die zich weer fit voelt. 

Maar een maand zonder trainingen van betekenis, (alweer) aangekomen en geen deelname aan loopjes, is niet bepaald bevordelijk voor de vorm. 

Dus letterlijk en figuurlijk schoorvoetend  meegedaan aan de Kopjesloop. Dat was afgelopen zondag. Ook al kostte het moeite, de vijf kilometer is volbracht. 

Maandagmiddag nog een uurtje bij Paul Versteegh in zijn atelier gewerkt. Moet nog wel een beetje op dreef komen, niet alleen met lopen maar ook met schilderen. Komt wel weer.

Gisteren (woensdag 12/2) eerst getraind in het krachthonk en na het afsluitende bakkie in het clubhuis terug naar huis. Moest nog iets voorbereiden voor de theaterklas die middag. 

Dat werd weer een leuke inspirerende les onder de bezielende leiding van Robin. 

Ook waren er vier nieuwe gezichten bij, drie dames en  buurman-clubgenoot Roelf. 

Eerst een warming up en oefeningen om de lichaamshouding te verbeteren, waarna wij de opdracht kregen om met de gegevens: binnenkomen - luisteren - kijken - stank detecteren - weggaan een improvisatie te doen. Ieder voor zich, want in mei gaan wij stuk voor stuk een solo-optreden (monoloog) uitvoeren, en het is zinvol om dit soort oefeningen als voorbereiding te doen..

Na afloop heeft Roelf ons (Ton en Fred) getracteerd op een afzakkertje bij Nationaal.

Na thuiskomst toch nog zo'n drie kwartier gelopen met enkele langere tempo's (3x ca. 800 meter). Dat ging alweer iets beter dan zondag.

Monsieur Aznavour

Nu heb ik het nog niet gehad over ons matineuze bioscoopbezoek op maandag 10/2. 

Naar aanleiding van een tip gingen wij naar Het Buitenhof, waar in Pathé de film 'Monsieur Aznavour' van regisseur Mehdi Idir draaide.

Wij hadden er geen spijt van! Een mooie en bij vlagen ontroerende film.

De ruim twee uur durende film is verdeeld in een aantal episodes. Het begint met historische beelden van de Armeense genocide.  

Vervolgens komen we in de periode waarin het gezin Aznavourian In Parijs verbleef, in afwachting van een visum. 

De kleine Charles voelde al het artistieke vuur branden en trad op met zijn zusje. 

Als adolescent maakte Charles (gespeeld door Tahar Rahim) furore als entertainer (zanger, dans en conference) met zijn compagnon Pierre Roche. 

Van lieverlee wilde Charles meer de solotour op, al ging dat niet onmiddellijk van een leien dakje. Een doorbraak kwam toen hij in het voorprogramma van Edith Piaff mocht optreden. Zij zag wel dat hij talent had maar had haar twijfels of hij succesvol zou worden als solo-artiest. Charles liet zich echter niet door haar ontmoedigen en zette door, met vallen en opstaan maar uiteindelijk met groot succes.

De gedrevenheid is de rode lijn in deze film, Aznavour komt naar voren als een weliswaar bescheiden en liefdevol mens, maar ook als een man met grote veerkracht en ambitie: "Ik wil net zoveel gaan verdienen als Frank Sinatra". 

Het heeft ook voor problemen in het relationele vlak gezorgd. Hij is vier keer getrouwd geweest, had vier kinderen en een zoon uit een vluchtige relatie die op vrij jonge leeftijd id overleden, naar verluidt door overmatig drugsgebruik.

De acteur die Aznavour speelt (Rahim) lijkt uiterlijk op de iconische zanger (vooral op oudere leeftijd), maar zingt ook 'live' in de film. Dat doet hij zeker niet onverdienstelijk. Overigens hoor je ook soundtracks van 'de echte' Charles Aznavour: klassiekers als La Bohème, Emmenez-moi, me voyais déjà worden we langs belangrijke momenten uit zijn leven geloodst. 

Ik zou zo zeggen: gaat dat zien!

Eerst de toetjes, dan de rest: 'Hé, Gezellig!'

Borrel van Ton bij Nationaal, na de voorstelling van de Hoftheatershow 

In de hele maand januari heb ik geen blogbericht geplaatst. Ik kwam daar zojuist pas achter. Verkoudheden en griepjes, somber grauw weer, druk-druk-druk met de dingen van alledag, gebrek aan inspiratie, weinig tot niet trainen en deelnemen aan loopjes, het is allemaal niet zo vermeldenswaardig. Ook veel tijd kwijt met kijken naar onafhankelijke media, naar programma's die ik en mijn 'bubbelgenoten' interessant vinden, al was het maar omdat daar zaken worden belicht die in de mainstream media amper tot niet aan de orde komen. 

Ook is de regelmaat van woensdag- en vrijdagochtend wat stoeien in het krachthonk en twee, drie keer per week een klein stukje joggen er in gebleven. Je moet toch wàt, als oudere lopert.

Februari startte goed. Ik probeer weer een beetje te schilderen, hopelijk komt er snel wat meer inspiratie. Vrijdag nog even uitgeweken naar het Kunstmuseum, waar onder meer een uitgebreide tentoonstelling van allerlei toetjes, puddingen, gebak en andere nagerechten te bezichtigen is. De lekkernijen zien er allemaal zeer natuurgetrouw uit, al zijn ze van uiteenlopende materialen vervaardigd, van wol tot klei en wat al niet. 

Zaterdag was een min of meer grote (mid)dag voor tientallen cursisten van het Hoftheater in het Koorenhuis. In de theaterzaal gaven drie klassen (twee theaterklassen en een musicalklas) een voorstelling voor het publiek. Ton van der Pol en ik-zei-de-gek mochten met vijf dames (hun klasgenoten) het spits afbijten met 'In het OV'. Misschien komt daar nog een filmpje of fotomateriaal van.

Daarna was er de Musicalklas, waarbij een groep jonge vrouwen met uiteenlopende karakters en talenten een compilatie van bekende musicalnummers brachten, met de nodige zang en dans. 

De derde en laatste groep van die middag was een gezelschap vrienden en bekenden die op visite kwamen, en waarbij veel bekende verjaardags clichés de revue passeerden. De begeleidende muziek 'Hé, gezellig!' was zeer toepasselijk. Bij thuiskomst even Spotify en Youtube geraadpleegd, het bleek een hilarisch nummer van Robert Long te zijn.

Na afloop van de voorstelling gingen we nog 'en petit comité' naar Café-restaurant Nationaal aan de overkant, hoek Prinsegracht/Boekhorststraat, waar vroeger (ín mijn jongste jaren') Café Wuck zat.  Gezellig wat drinken en napraten, het was ook nog voor de verjaardag van Ton vorige maand.

Maar de 'culturele dag' was nog niet afgelopen! 's Avonds ging ik met Joop Nennie naar de Heilige Antonius Abtkerk voor een klassiek (koor)concert 'Cantamus Alati' onder leiding van Kees van der Linden. Joop had mij eerder gevraagd of ik belangstelling had, clubgenoot Esmeralda was een van de koorleden.

We gingen op de fiets. Hoewel we zeker niet te laat waren, stond er een lange rij te wachten. Uiteindelijk bleek de hele kerk (prachtig interieur trouwens) vol 'uitverkocht'. En terecht, want het was een koor van hoog niveau. Zelf  sprak vooral het deel na de pauze mij zeer aan, met muziek van Michael Hurd en Cecilia McDowell.