We zijn weer thuis! Nee, we zijn nog niet allemaal thuis. De 'marathon-ladies' Eveline, Yvette en de halve marathonners Ilse en Ellis, en Patrick, zijn nog op Terschelling. Zij hebben er nog een nachtje - en dag - aan vastgeplakt.
Zaterdag verzamelden wij ons bij het huis van Eveline, rond half tien vertrokken we met twee auto's naar Harlingen. De rit erheen ging zeer voorspoedig, ruim op tijd waren we daar. De snelboot vertrok om half een.
 |
| Wij hebben meteen de VIP-ruimte van de boot geclaimd ;-)... |
Zelf kwam ik dit weekend veel bloggers tegen, al begreep ik naderhand dat velen zijn overgegaan naar Twitter en Facebook en niet of nog maar heel sporadisch bloggen. De eerste trof ik in het restauratiegedeelte van de Terminal in Harlingen, Gert Noordhoek. Ook hij zou met 'onze' boot meevaren: zelf ging hij niet lopen, hij ging mee om twee vrienden te supporten en aan te moedigen.
 |
| John en Ans |
Toen we drie kwartier later in Harlingen de boot verlieten, gingen vier van ons meteen naar een fietsenverhuurbedrijf. Enkele minuten later peddelden wij naar Midsland, ongeveer vier kilometer verderop.
Het regende overigens stevig op Terschelling en het was ook nog eens behoorlijk koud, dus helemaal verkleumd arriveerden wij even later bij pension
De Wadvaarder, waar Peter en Jan nog steeds hun uiterst vriendelijke, zorgzame en gastvrije scepter zwaaien. Het was daar waar kort na ons de tweede blogger met zijn vrouw binnenkwamen: John met zijn Ans.
John was van plan om een rustige marathon te open, Ans ging voor de helft van die afstand.
Dat verschrikkelijke natte koude weer zou de hele middag en een flink deel van de avond het weerbeeld bepalen. Dus hebben we geen uitgebreide fietstocht gemaakt, en wéér werd het geen Hessel (te ver weg vanaf Midsland, zeker met dat k..weer). Wij zijn maar even wezen winkelen in de Dorpsstraat en hebben wat gedronken in een naburig biercafé..
Om 18.00 uur hadden we gereserveerd bij een restaurant in de buurt van ons pension. Toen we daar na een minuut of vijf arriveerden, wist men van niets. Het bleek dat wij niet om zes, maar om acht uur hadden geboekt. Yvette wist de e-mail tevoorschijn te toveren waarop het reserveringsbericht stond met ontegenzeggelijk het bewijs: reservering om 18:00 uur. Maar ja, alles bleek al volgeboekt. We konden wel aan de bar gaan zitten om daar te eten. Daar hadden we niet zo'n zin in. We besloten later terug te komen. Terug bij De Wadvaarder zijn we gezamenlijk op de relax-toer gegaan in de huiskamer van het pension, voorzien van de nodige leesstof en - via de cd-speler die aanwezig was - Trijntje Oosterhout op de achtergrond met mooie Burt Baccharach-liedjes en daarna Chet Baker op zijn gevoelige trompet.
Later hebben we bij het restaurant prima gegeten, waarbij wel het meest opmerkelijk was dat, wanneer je kip bestelde, een hele (grote) kip per persoon kreeg. Patrick, Elles en ik hadden dit besteld. Wel lekker, met spek en ratatouille, maar het is geen van drieën gelukt om de hele kip te verorberen, zóveel was het. Ook verhoogde de uitbater de sfeer met zelfgezongen karaoke-liedjes. Al met al werd het toch nog gezellig al hielden we wel wel een beetje vreemde smaak over aan de manier waarop er is omgegaan met de reserveringsfout - geen woord van excuses, alsof de fout bij ons lag zo leek het wel - en bij het afrekenen bleek de aanbetaling van tachtig euro weer in rekening te zijn gebracht. Nou ja, laten we er maar van uitgaan dat het een vergissing was...
Later zijn Patrick, Ilse en ik nog ergens een biertje gaan drinken voordat we het land van Morpheus gingen bezoeken. Patrick logeerde trouwens in een ander pension, ook hem is dat goed bevallen.
Zondag-De Berenloop!
De volgende ochtend was het droog. De buienradar gaf aan dat er wel flink wat regen aankwam, maar dat front zou pas later in de middag Terschelling bereiken. Dat viel dus mee als je Buienradar moest geloven, en die is in het algemeen toch redelijk betrouwbaar.
We hebben goed ontbeten, daarna hebben we allemaal zo onze voorbereidingen getroffen voor de loop. Wat mijzelf betreft: vroeg in de ochtend had ik een paar minuten gelopen en besloten het er op te wagen. Ondanks dat ik nog maar nauwelijks hersteld was van de blessure (en bij het lopen toch nog wel wat had gevoeld in onderrug en heup) en een forse trainingsachterstand had opgelopen, besloot ik toch mee te doen aan de halve marathon. Wel héél rustig, desnoods zou ik er twee uur of langer over doen. Ook Patrick was geblessseerd, juist bij het hardlopen kreeg hij pijn in zijn knie. Hij had die ochtend nog een stukje gelopen en dat voelde niet goed. Dus besloot hij definitief om niet deel te nemen. Jammer maar helaas. De dames hadden nergens last van, ach ja, het sterke geslacht hè....
Op de fiets gingen we naar de start bij De Brandaris. Daar wat ingelopen - Patrick paste zolang op onze handbagage - een paar keer naar het toilet en voor we er erg in hadden was het half twaalf. Om twaalf uur was de start van de halve marathon. We liepen naar het startvak, voor zover je van lopen kunt sprelen in die mensenmassa. Het werd dringen eblazen en klauteren over het hek om nog op een relatief gunstige plekje te staan, wat vooral voor de dames wel interessant was. Om twaalf uur precies klonk het kanonschot.
Vanaf dat moment kan ik alleen mijn eigen verhaal schrijven, maar ik hou het kort. Er is inderdaad heel rustig gelopen, de eerste vijf kilometer in 28 minuten (om een idee te geven). Onderweg - na een kilometer of zes, zeven - kreeg ik toch een beetje last van heup en onderrug al werd het niet echt pijnlijk(er), het was meer gevoelig. Wel kreeg ik het al bij acht, negen kilometer zwaar en heb even met de gedachte gespeeld uit te stappen. Toch maar niet gedaan en doorgebikkeld, min of meer op de automatische piloot. Het werd voor mij geen prettige loop, ik had het best zwaar, bovendien weer een tot twee keer toe een sanitaire stop. Toen ik na 21 km en 195 meter over de finish kwam was de tijd - uiteraard en naar verwachting - niet geweldig, maar 2 uur en 3 minuten is voor een wat intensievere duurloop over 21 km ook weer niet dramatisch slecht. Ik heb 'm in ieder geval uitgelopen. Later op de avond kreeg ik wel weer ontzettend last van de heup, ik liep helemaal kreupel. maar nu, op maandagochtend, is dat gelukkig weer verdwenen.
We hadden op een bepaald punt afgesproken. Ellen had 1 uur en 44 minuten gelopen, Ellis 1 uur en 52 minuten (PR!) en Ilse 1 uur en 38 minuten. Prima prestaties! Gezamenlijk keerden we - op de fiets - terug naar De Wadvaarder, waar we konden douchen en ik mijn bagage kon ophalen voor de terugreis. Yvette en Eveline waren nog steeds bezig met die monsterlijke afstand die wij marathon noemen, dus werd het een beetje haasten. We wilden op tijd terug zijn om hen te zien finishen.
Dat dit is gelukt, blijkt uit bijgaand filmpje en de foto van de twee trotse dames. Ze hebben het 'm toch maar geflikt en Eveline heeft met 3:42' zelfs een PR gelopen. Nogmaals proficiat dames!!
Wie ik tijdens de marathon ook zag was blogger
Hans van Klaveren, die vorig jaar zó in de lappenmand zat dat het de vraag was of-ie ooit nog zou kunnen hardlopen, maar hij is helemaal terug! Later hoorde ik dat hij 3:39'' had gelopen.
En achteraf zag ik
Kees van de Wetering, de vierde blogger dit weekend. Kees is een heel goede hardloper die evenals Hans ook menig marathon verslijt. Hij was tevreden over hoe het was gegaan.
Behalve Ellen, die dus de vroege boot terug naar Harlingen had genomen, was ik de enige van het gezelschap die deze avond vertrok. Patrick had de boot voor maandag gereserveerd, maar nu hij niet had gelopen had hij geprobeerd zijn ticket over te boeken naar deze zondag. Echter bleken alle boten volgeboekt dus is hij toch nog een nachtje en vandaag gebleven.
In de vertrekhal vond zoals altijd de prijsuitreiking plaats. Daarbij werd ook blogger nummero vijf,
Mo, op het podium ontboden, hij was derde zestig plusser geworden bij de hele marathon. Proficiat Mo!
Uiteraard was Hessel ook weer van de partij om de lopers en hun aanhang toe te zingen. Een goede traditie.
 |
| Fred en Rinus op de snelboot van Terschelling naar Harlingen |
En toen, op de boot, zag ik zowaar
Rinus! Ik riep hem, hij was ook in z'n eentje dus hield hij mij gedurende de bootreis gezelschap en ook daarna, want hij bood mij aan om met hem mee te rijden. Dan zou hij mij bij station Uitgeest afzetten. Nou, dat was natuurlijk aardig aangeboden en zo geschiedde. Rinus praatte honderduit over van alles en nog wat, bij hem geen saaie momenten en stiltes. Hij had deze middag de hele marathon gelopen in een rustig tempo, wel precies in de tijd die hij wilde lopen: 4:29''. Maar Rinus is ook in staat om net over de drie uur te lopen, het is maar net hoe de vorm van de dag is en of hij de zin heeft om zich ervoor in te zetten.
In Uitgeest moest ik wel een half uurtje wachten op de trein want hij had vertraging. Viel niet mee op dat tochtige, open perron, brrrrr! In Haarlem overstappen op de trein naar Vlissingen, en iets te laat kwam ik er achter dat ik bij Den Haag HS had moeten uitstappen (ik schrok wakker toen de trein daar vertrok). Maar in Delft ben ik overgestapt op een trein terug naar Den Haag, en daar pakte ik tram 11 (Lijn 12 reed net voor mijn neus weg) , bij de Laan van Meerdervoort stapte ik over op lijn 3 en om kwart over elf was ik thuis. Al met al toch nog zo'n vier uur vanaf Terschelling naar huis! Nog even achter de PC gezeten maar ik was toch behoorlijk moe. Vandaar dit iets verlate (en nu complete) verslag van een koud en guur, maar erg gezellig weekend Terschelling!
