Snipper dan snip

 

Ik was nog snipper dan snip afgelopen woensdag (gisteren dus), en nu ik achter de PC zit om deze woorden in te kloppen is het niet veel beter geworden, integendeel. Koppijn, bloedneus, gisteren de godganse dag niezen en snuiten, vandaag weer vrees ik, ach, het hoort bij het seizoen zullen we maar zeggen. Maar er was geen koorts dus heb ik zowaar gelopen. Niet met de groep, maar voor mezelf.  Een eenvoudig duurloopje in een normaal tempo.ca. 6 minuten per kilometer. En dat ging best, 50 minuten, maar eenmaal thuisgekomen begon het niezen en snuiten weer.

 

 

 

 

Toch lukte het mij nog om mij rond 21.00 uur naar de club te slepen. Op de fiets, via de Savornin Lohmanlaan omdat ik wat flapjes wilde pinnen. Nee, geen snippen, zou wel bij de titel van deze post passen maar die zijn niets meer waard, tenminste, je kunt er niet meer mee betalen (voor het geval je dat nog niet wist). Op de club was het gezellig, een groot deel van Groep 5 stond aan de vaste ronde tafel tegenover de bar. Peter, Cor, Wim, Anja, Ilse en Eveline. Laatstgenoemde vond dat ik er druilerig uitzag en zo voelde ik mij ook. En ook voelde ik mij wat asociaal om met mijn verkouden kop aan te schuiven, maar men vond dat geen probleem. Vooruit dan maar.

Weer later aangeschoven bij het tafeltje met onder anderen Ruud, André, Arne, Lodewijk en Frank. Over koetjes en kalfjes, maar vooral over sterrenstelsels en andere existentiële onderwerpen geboomd. En over de Duinstrandloop aanstaande zondag, een korte (8,6 km) maar zware loop met een aantal steile duinklimmetjes en strand in het parcours. Het zal mij benieuwen: ondanks mijn verkoudheid probeer ik wel mee te doen.

Snip...

Wat zijn we weer gezellig aan het kwakkelen: snipverkouden, pijnlijke knieën, dus maar even niet meegedaan met 'de groep' die deze avond een fiks tempoprogramma zou afwerken: 200-200-400-400, en dat twee keer.  Maar uiteraard wèl de loopschoenen aangetrokken en voor mijzelf een kort duurloopje gedaan, met wat versnellingen tussendoor, een stuk of vier tweehonderdjes en een driehonderdje. Vijftig minuten totaal, ik vond het mooi zat. Maar het lijf staat in de winterstand zoals elk jaar, het min of meer soepele is heel ver te zoeken, en echt fit ben ik niet. Komt wel weer hoop ik.

Uit meligheid maar weer een muziekje geplaatst. Nou ja, het muziekje zelf is allesbehalve melig en wordt als een van de hoogtepunten beschouwd van het concert uit 2007 in het O2 theater. De oude rockers doen het nog goed. Dat geldt trouwens ook voor Mick Jagger en zijn companen, als bijna zeventigers rollen de stenen nog stevig door. Zag het vandaag nog bij DWDD. Maar ja, ik 'heb' net iets meer met de loden zeppelin. Daar komt-ie: KASHMIR!

Meijendelloop: een DNF-je!

Vroeger, héél vroeger, heb ik mijn PR's gelopen. Dat was nog ver in het voorblogse tijdperk, toen de mammoeten over de toendra's liepen en de mannen gehuld in berenvellen op jacht gingen. Maar nee, dat is een tikje overdreven natuurlijk, het is wel een tijdje terug, begin jaren tachtig.

De laatste jaren lopen de tijden steeds meer terug en ook nu heb ik bepaalde doelen bereikt, zij het ongewild: PD's (Persoonlijke Dieptepunten). Maar één ambitie heb ik nog niet gerealiseerd, namelijk het lopen van een heuse, officiële DNF (Did Not Finish).

Met vreugde kan ik mededelen dat mij dit vanmorgen is gelukt! Dat was tijdens de 25 km Meijendelloop. Na een barre fietstocht door een mistig Den Haag waarbij het, naarmate ik het duingebied naar Meijendel naderde, steeds kouder en kouder werd waardoor mijn vingers er bijkans afvroren, bereikte ik het startgebied bij Boerderij Meijendel. Waar was ik aan begonnen? Van tevoren had ik aangegeven dat ik misschien voortijdig zou uitstappen (dat was per slot van rekening mijn doelstelling ;-)). Na de start sloot ik helemaal achteraan aan, als laatste. Gewoon maar rustig beginnen, dan kon ik altijd  nog zien. Mijn  fototoestel had ik niet meegenomen, wel mijn mobieltje waarmee ik bijgaande foto's maakte. Maar door dat stilstaan verloor ik ook de aansluiting met de lopers voor mij. Grappige ervaring om laatste loper te zijn.

 

Uiteindelijk - maar dat duurde wel even - haalde ik de loper voor mij in, en daarna degene die daarvoor liep. Bij het 10 km punt had ik ongeveer zes lopers ingehaald. Maar op dat moment kwamen er steeds meer klimmetjes en dat gegeven, in combinatie met pijnlijke benen en de heup die - weliswaar in lichte mate, maar toch - ging opspelen, maakte dat ik er niet zo veel zin meer in had.

 

Daarbij kwam dat clubgenoot Dick de Jong mij tegemoet kwam, hij stapte ook uit alhoewel het best goed ging. Ik besloot met hem mee terug te lopen naar boerderij Meijendel, dat was vanaf het 12,5 km punt. Even wachten op Dicks zoon die ook niet lekker 'ging'. Voortijdig waren we in de boerderij, de eerste op de 25 km kwam toen ook net aan.



Bij de open haard in het midden van Boerderij Meijendel dronken we koffie en een stuk appeltaart met slagroom erbij, temidden van de snelle jongens waaronder winnaar Wouter van Winden, een Ier en een Fransman. Daarna kregen we ons tasje met reclamemateriaal van Run2Day en het fraaie Meijendelloop T-shirt (misschien niet helemaal verdiend, maar aan de andere kant was het inschrijfgeld ook niet gering). Nog even zo gezeten en daarna weer op de fiets naar huis. Even achter de PC, daarna even naar de stad en vanmiddag naar de vrijwilligersborrel bij de club! Dat laatste geheel vrijwillig ;-)...

De vrijwilligersborrel

Tijdens deze vrijwilligersborrel - waarbij naar schatting amper honderd van de ruim driehonderd vrijwilligers aanwezig waren - werd een aantal van hen door voorzitter Ruud Fabrie in de bloemetjes gezet. Dit waren Jeannet Bloks (de vrouw achter veel commissies waaronder niet in de laatste plaats de 12-uurs estafette), trainer en sponsor Sjaak Oosterlaken (vanwege zijn kritisch-directe maar niet van hunor gespeende opstelling door trainer-bestuurslid Carel Knoester aangeduid als 'de brombeer van Haag' waarbij de vergelijking met Maarten van Rossum zich opdrong) en Patty Schutte (ook actief op vele fronten en mede-webmaster).

 

Ook werd - om hen een hart onder de riem te steken - een aantal personen genoemd die al vele jaren strijd leveren tegen een levensbedreigende ziekte.
Al met al was het toch een gezellige borrel, een goede geste van het bestuur om dit te organiseren want van vrijwilligers kunnen er bij een vereniging als deze niet genoeg zijn.

Amour: confronterend

Wat is hij oud geworden... Jaren geleden, google leerde mij dat het 1969 of 1970 moet zijn geweest, zag ik Jean Louis Trigninant in Z., een Frans-Algerijnse film over een onderzoeksrechter die er achter komt dat de regering de dood van een linkse politicus op zijn geweten heeft.

De tijd vliegt... De fijnzinnige, knappe acteur van weleer is nu een bejaarde man, 82 jaar inmiddels. Over oud worden, beter gezegd over oud zijn, gaat ook Amour, de film waarin Trigninant een hoofdrol speelt. Afgelopen donderdag ging ik naar het Filmhuis en zag deze film die unaniem de hemel in geprezen is, op een enkele uitzondering na vijf sterren. Regisseur Michael Haneke won er dit jaar zelfs de Gouden Palm mee.

Ik zal niets aan die loftuitingen afdoen, maar ik zou de film beslist niet iedereen aanraden. En zeker niet degenen die een feel good movie willen zien, want zij komen bedrogen uit. Amour is het tegendeel van een feel good movie. Het is een film die je vooral pakt door het geweldige acteerwerk van zowel Trigninant als zijn eveneens hoogbejaarde tegenspeelster, de eveneens vermaarde Emmanuelle Riva, maar je ook ongemakkelijk maakt omdat je weet dat de in de film geschetste situatie iedereen kan overkomen, vroeg of laat, vooral laat.

Het verhaal gaat over George en Anne, een intellectueel en bemiddeld echtpaar in de nadagen van hun leven. Zij bewonen een appartement in Parijs, waar de hele handeling plaatsvindt met uitzondering van het beginshot waarin we een goed gekleed publiek zien zitten even voor een... ja, wat eigenlijk? Een film? Een toneelvoorstelling? Het blijkt een concert te zijn van een jonge pianist die ooit leerling van Anne was. Wij zien het oude echtpaar ook zitten op een van de voorste rijen. Deze pianist komt naderhand ook bij het echtpaar op bezoek. Maar voor de rest zien we alleen de binnenkant van het appartement dat daardoor bijdraagt aan het beklemmende, bijna claustrofobische karakter van de film.

Op een ochtend zit het echtpaar zoals altijd te ontbijten en zien wij Anne opeens voor zich uit staren bij het ontbijt. George is niet bij machte haar 'wakker' te maken, zij lijkt wel een wassen beeld, zelfs een natgemaakte handdoek die in haar nek wordt gelegd helpt niet. Net als George op het punt staat hulp te halen, komt ze weer ’bij’, zonder zich te herinneren wat er zojuist is gebeurd.

Een bezoek aan het ziekenhuis wijst uit dat Anne een verstopte ader in haar hoofd heeft en een operatie was noodzakelijk. Echter was er al schade aangericht. Zij raakt verlamd aan één kant van haar lichaam, naderhand kreeg ze er nog een beroerte overheen waardoor haar spraakvermogen werd aangetast. Constante zorg is geboden. Maar in een eerder stadium had zij George op het hart gedrukt niet opgenomen te willen worden in een zieken- of verpleeghuis, waarop haar man die zorg op zich neemt. Alle pogingen - onder andere door hun dochter (Isabelle Huppert) - om hem ervan te overtuigen dat extra professionele hulp noodzakelijk is, zeker naarmate het slechter gaat met de vrouw, wimpelt hij af. Belofte maakt schuld, zo lijkt het wel.

Het wordt echter steeds moeilijker voor George om dat op eigen houtje te doen. Het snijden van een stukje vlees en zijn vrouw af en toe in een badkuip doen, gaan nog wel. Maar naarmate de film vordert zien we Anne ook geestelijk zwaar achteruit gaan, praten is zo goed als onmogelijk geworden maar wel roept zij dan om de haverklap ’Mal! Mal!'(pijn! pijn!’) zonder te kunnen zeggen of aangeven wat er is. Op dat moment wordt de taak voor George bijna onmogelijk. Twee dagverpleegsters geven ook geen soelaas, een daarvan is net iets te jeugdig-hardhandig en wordt op staande voet ontslagen door George, wat hem op een scheldkannonade van de beledigde verpleegster komt te staan.

Amour is daarmee een film over ouderdom, verval, de afstand die ontstaat met de buitenwereld, 'het dagelijkse leven'. dat wordt ook gesymboliseerd door het feit dat de relatie tussen dochterlief en ouders door al dat leed killer is geworden. Amour is echter ook - en getuige de titel: vooral - een film over liefde. Maar zeker niet de liefde in romantisch-sentimentele zin, Hanekes opvatting over hoe liefde uiteindelijk (ook) is of kàn zijn, krijgt uiteindelijk een bittere lading. Daarover zal de komende tijd nog menige discussie worden gevoerd vermoed ik.

6442 - 6422

Het weekend Zeeland zit er op, het normale (werk)leven is weer begonnen. En uiteraard ook de trainingen bij Haag Atletiek.

Gisteravond heb ik met onze groep meegetraind. Wim was er niet bij en zijn vervangster Ilse was ziek, dus heeft Dick de trainers-honneurs op zich genomen. Dat deed hij op een onnadrukkelijk en goede manier, er is lekker gelopen. Wel een beetje regen onderweg en zowaar stak de eerste novemberstorm van dit seizoen op, maar we liepen vrij beschut dus daar hadden we nauwelijks last van.

 

 

We hadden een mooi duidelijk programma dat ik zowaar helemaal heb kunnen volbrengen, zij het rustig achteraan. Het is immers alweer langer dan een maand geleden dat ik tempo's liep, dus maar niet forceren. Bovendien wilde ik mij niet 'opblazen' in verband met de Meijendelloop aanstaande zaterdag. Dat zal toch nog een hele toer worden om die 25 kilometer te volbrengen. Als dat al gaat lukken, zal dat zeker niet op tempo gaan. Maar ondanks het terughoudende lopen van gisteren kreeg ik aan het eind van de bijna anderhalf uur lang durende training wel last van mijn benen. Ze voelden lichtelijk pijnlijk aan, kan een kwestie zijn van weer even wennen.

Zoals gezegd: de tempo's gingen wat mij betreft rustig, de anderen - en vooral de dames (;-) - liepen in een sneltreinvaart. Het schema was: 6-4-4-2 minuten, en dat twee maal. Het waren twee ronden waarbij wij onder andere over de Machiel Vrijenhoeklaan en door Park Ockenburgh liepen.

Wel makkelijk, die markeringen op de Ockenburgselaan, beide keren had ik na die zes minuten iets meer dan een kilometer afgelegd. Zo snel ging het dus niet, maar voor mij was het op dit moment mooi zat. De vier kilometers gingen ietsje - maar niet veel - sneller, alleen die laatste twee minuten heb ik geprobeerd wat aan te zetten. Hoe dan ook was het al met al een prettige training, in ieder geval heb ik het gevoel nog iets te hebben gedaan. Wat mij betreft gaat er nu weer regelmatiger getraind worden, met als bijkomend effect dat de zwembadjes die de afgelopen week zijn ontstaan weer wat kan terugbrengen.

Terug naar de kust (slot)

Zierikzee bij zonsondergang

The Day After The Night Before... Zondagochtend stond ik vroeg op om hard te lopen. Min of meer een vorm van 'self-punishment' omdat ik de cross afgelopen zaterdag niet helemaal heb afgemaakt, maar ook om wat meer duur te kweken. Ik nam dezelfde route, maar bij de parkeerplaats ging ik rechtuit en volgde de groene wandelroute. Het werd een mooi loopje, wel met - alweer - wat geklim en bospaadjes vol kuilen en uitstekende wortels, dus voorzichtigheid was geboden. En het was doodstil, het enige levende wezen dat ik tegenkwam was een donkergekleurd damhert, een jonge bok. Een tijdje stonden wij elkaar aan te kijken, daarna vervolgde ik mijn weg.

Maar hoe mooi die rust en eenzaamheid van de natuur ook is, er zit toch een risico aan. Je zult maar komen te vallen en je been breken, of 'niet goed' worden. Dus na enige tijd toch maar de weg terug genomen en via het hoofdpad terug naar 'huis'. Al met al zo'n 75 minuten gelopen.

 

Weer later in de ochtend - na het ontbijt - zijn wij gaan wandelen of fitwalken. En weer was het verzamelpunt bij nummer 91. Omdat ik al 'gelopen' had, nu maar eens fitwalken onder begeleiding van de lieftallige Bibi. Joop Nennie, een ervaren fitwalker en min of meer 'assistent-trainer' deed ook mee.

Eerst kregen wij instructies hoe te lopen, niet alleen met de benen maar ook met de armen, alsof je aan het langlaufen bent, of jezelf voortbeweegt, al trekkend aan een denkbeeldig touw. Daarna uitleg over de fitwalk-niveaus, waarbij grofweg tempo 3 het snelste is, 2 een stevig tempo en 1 rustig. En bij afdalingen de hakken in het zand om knieklachten te voorkomen.

 

 

 

 

Ik liep met Joop mee, even later voegden Freddie F., Simon Pronk en Carel Knoester en nog een stel anderen zich bij ons. Grappig was dat alle hardlopers van de groep - en dat waren er best een paar - van tevoren niet het idee hadden dat fitwalken nog zo - relatief - inspannend zou zijn. Wat mij betreft: ik vond het wel leuk voor een keertje, of als afwisseling, maar ik denk dat ik toch zo lang mogelijk wil blijven hardlopen. Het was trouwens een mooie route waarbij we ook nog een stuk over het strand gingen.

 

Het was ondertussen prachtig weer geworden, de zon scheen en gaf zelfs nog aardig wat warmte, dus eenmaal thuis zijn wij in de tuin gaan zitten. Joop en ik staken er zelfs een sigaar bij op (Oh jee, dit is vloeken in de loperskerk...). De anderen, ook net terug van een wandeling, hadden zich inmiddels op stoelen aan de zonzijde van het huis geïnstalleerd.

 

Even later kregen wij onverwacht visite. Eerst van die jonge zilvermeeuw, naderhand van een groepje mede-Hagers waaronder Cor, Sonja, Ellen en Peter.
Leuk! De algemene neiging is om tijdens zo'n weekend bij het eigen groepje te blijven. Heel menselijk, daar niet van, maar het is een goede zaak om dat patroon even te doorbreken, je gaat dit weekend uiteindelijk toch 'als club' vieren. Tenminste, dat vind ik, daarom vond ik dit spontane bezoek erg leuk.

 

Zierikzee

Weer later gingen we een stadje bezichtigen. Omdat de middag al aardig was gevorderd, besloten we naar een naburige plaats te gaan. Dat werd Zierikzee. En daar kregen we geen spijt van.

Wij wandelden langs de haven met de vele bootjes, liepen straatjes in en uit en stuitten op een gegeven moment op een museum. Een van ons ging daar naar binnen met de vraag of hij kon aftappen. Dat was geen probleem, de vriendelijke suppoost wees hem de weg. Daarop volgden meerderen van ons, ook zij mochten naar het toilet. Uiteindelijk stonden we met de hele groep bij de balie, en zeker vijf van ons kochten een stripboek met als titel: 'Zeeland, 2000 jaar geschiedenis in strip'.

 

 

 

 

Daarop mochten we van de suppoost in het museum een film bekijken over Zeeland, met onder andere beelden van de Meekrap-industrie, destijds een bloeiende bedrijfstak in Zierikzee. Grappig genoeg bleken de twee aardige suppoosten geen van beiden authentieke Zeeuwen te zijn, een van hen was een Hagenaar, zijn collega een Rotterdammer die al 23 jaar in Zeeland woont er 'er voor geen goud ter wereld' weg wilde. Laatstgenoemde gaf ons nog een korte rondleiding. Hij vertelde onder meer over hoe belangrijk de meekrapindustrie ooit was (een duurzaam rode kleurstof) en hoe die bedrijfstak snel afbrokkelde toen er een goedkoper alternatief kwam.

 

Weer even later gingen we een bruin kroegje binnen om iets te drinken, warme chocolademelk met slagroom bijvoorbeeld, of een lekker bokbiertje. Het was een authentiek buurtcafétje waar echter noch het een, noch het ander te krijgen was. Dus werd het een biertje van de tap en blokjes kaas met mosterd. Ook goed.

 

Het begon al aardig te schemeren toen we de kroeg verlieten en terugliepen naar onze auto's. Voor meer plaatjes van Zierikzee zie dit album!

Eerst naar huis, daarna naar Ketelbinkie, een restaurantje aan het begin van het Landal Park waar je heel goedkoop maar prima kunt eten: voor twintig euro de man een driegangenmenu inclusief drankjes. En echt heel goed! Bovendien erg aardige bediening.

 

 

 

Na het eten met een voldaan gevoel naar huis. Lekker bijkomen op de bank. Echter kregen we weer bezoek, ditmaal in de figuur van Bibi. Of we bij haar langs kwamen, want er was een dansfeest gaande. Aanvankelijk zaten we niet te springen - wat is er mis om gewoon lekker uit te buiken op de bank na zo'n drukke dag en goede maaltijd - maar een half uur later besloten Paul, Paul en ik om toch even te gaan kijken. Inderdaad was iedereen in het huisje - de bewoners en een aantal genodigden van Haag - druk aan het dansen onder de opwindende klanken van Jaren 70 soul, Golden Earring en aanverwante muziek die door onze Haag-DJ Freddie Frauenfeller enthousiast werd geselecteerd.

 

 

Toch ben ik niet erg lang gebleven. Ik zou namelijk dit keer in het huisje van Frank en Paul slapen, daar was een kamer vrij. De twee nachten ervoor had ik op de bank in de woonkamer geslapen omdat mijn kamergenoot erg snurkte en ik de slaap niet kon vatten: de eerste nacht zelfs helemaal niet!
Toch werd het ook nu weer vrij laat voordat ik naar bed ging, omstreeks half twee. Maar daarna is er wel een paar uur lang goed geslapen.

 

De volgende (maandag)ochtend moesten we ons huisje verlaten. Beetje schoonmaken, stofzuigen, inpakken. Vrij vroeg al wilden de anderen ontbijten, maar ik wilde nog naar het dorp Burg om bij Sonnema ècht zeeuwse producten te kopen. Even na achten was ik daar. Ik kocht de zeeuwse bolussen en de andere eerder genoemde waren en meteen een brood voor het ontbijt. Het galgenmaal. Even later verlieten we met z'n allen Landal Park. Terug naar de kust, de Haagse kust!

Terug uit Zeeland

Een lang weekend Zeeland is achter de rug. Een weekend waarin geschranst, gesjansd en gedansd werd. En getraind, niet te vergeten...

In dichte mist zijn wij maandagmorgen vanuit Burg Haamstede teruggereden naar Den Haag, in de auto van Joop Nennie en met Frits Bos. Bijna in dezelfde samenstelling als toen wij er afgelopen vrijdag heengingen, alleen waren Ton van der Pol en Frank Inklaar er toen ook bij. Ton is gisteren al naar huis gegaan, Frank ging met de anderen (Paul en Marlies, Yvonne en Murat) nog even naar Middelburg. Paul ging daar zelfs met de fiets naar toe, zoals hij twee dagen eerder ook met de fiets vanuit Den Haag naar Burg Haamstede is gefietst. Bijna zes uur netto. Wat een bikkel, maar hij was niet de enige, Karin en Henriëtte die in een ander huisje zaten waren ook met het ijzeren ros gekomen.

Vrijdag

Maar laten we beginnen bij het begin. Afgelopen vrijdag, om 10:00 uur 's ochtends, haalde Joop achtereenvolgens mijzelf en Frits thuis af. De rit naar Zeeland verliep voorspoedig, al was de route niet overal even mooi. Voordat we het schone weidse landschap van Zeeland bereikten, doorkruisten we namelijk het afzichtelijke Botlekgebied met al die raffinaderijen, rokende schoorstenen en fabrieken alom en de wegen afgeladen met vervaarlijk grote vrachtwagens die je maar het beste zo snel mogelijk kunt passeren. Maar om half twaalf waren we al te bestemder plekke.

De anderen van ons huisje waren er ook al, dus besloten we in het restaurant van het Landal Park wat te lunchen. Dit ook ter overbrugging van de tijd, om drie uur konden we pas in de huizen hadden we begrepen, maar Cor van de Geest die er nog eerder was dan wij kwam naar ons toe om de sleutels te overhandigen en nadere uitleg over de plattegrond van het park te geven.

Na het huisje betrokken te hebben volgden de bekende rituelen van een (slaap)kamer uitzoeken, uit- en inruimen, thee zetten en bespreken wat we die dag zouden gaan doen. In ieder geval stond er 's middags een stukje hardlopen op het programma. Daartoe moesten we verzamelen bij 'Huisje 91' waar onder andere Wim Hartman zijn tijdelijke domicilie had.

Murat en ik hadden wel zin om mee te doen. Het was een ploegje van louter mannen, dat was vorig jaar wel anders. We hebben een ontspannen duurloopje door de duinen gelopen waarbij we onder andere het punt passeerden waar wij de volgende dag de Cross zouden lopen.

Het complete album met de training van deze dag en die van het fitwalken de dag ná de cross staat hier!

Zaterdag

De dag van de Wim Hartman Cross! Maar eerst is er ontbeten, zoals elke dag copieus. Als je zo met z'n allen aan de eettafel zit, eet je altijd meer dan normaal. Het brood, de beschuiten, de eieren, werden niet alleen met koffie en thee weggespoeld: Marlies zorgde steeds voor zeer vitaminerijke sapjes door fijngepureerde kiwi's te mixen met versgeperst sinaasappelsap.

Daarna was er nog tijd om naar het dorp te wandelen. Burg Haamstede kent erg pittoreske winkeltjes waaronder bovenstaande bakker. Alsof je zestig jaar terug in de tijd bent. Op de laatste dag, maandag dus, heb ik daar nog 'typisch Zeeuwse' versnaperingen voor het thuisfront gekocht zoals Zeeuwse bolussen, op speculaas gelijkende koekjes en zeeuwse babbelaars.

Om half twee stonden we weer bij Huisje 91. Een grote groep had zich daar verzameld om gezamenlijk af te reizen naar het startpunt. Onze trainingscoördinator had weer een mooi parcoursje uitgezet, zo bleek later. Wij vertrokken met z'n allen vanaf het 'Hartman-honk' naar het beginpunt van de cross, ongeveer een kilometer verderop in de duinen.

Daar gingen we inlopen, één ronde van pakweg 1300 meter. Al inlopende bleek dat er een paar gemene steile pukkels in zaten maar ja, je loopt een cross of je loopt hem niet. Een groot deel van de deelnemers aan dit weekend deed mee. Vijf ronden, dat moest te doen zijn, maar je mocht eerder afhaken.

Er waren aanzienlijk meer deelnemers dan vrijdag, mannen, vrouwen, jong en oud, al moet ik toegeven dat een flink percentage de MAX-gerechtigde leeftijd had bereikt en in een aantal gevallen zelfs fiks had overschreden.

Ik had er wel zin in. Maar ja, amper hersteld van een blessure - ik voelde er niet veel meer van, gelukkig - en een fikse trainingsachterstand... Maar de wil was er. Na de start liep ik vlotjes weg en eigenlijk had ik niet eens in de gaten dat ik te hard wegging (wat mij vaak wordt verweten). Dàt ik te hard ging leek echter wel duidelijk, want die eerste ronde liep ik in het kielzog van de aanzienlijk snellere Arne en Paul van Oyen.

En jawel, de tweede ronde moest ik al inleveren en de derde ronde wreekte het gebrek aan conditie mij helemaal. De adem stokte in de keel, de benen kregen iets willoos en de een na de ander passeerde mij. Jammer, dat ging 'm niet worden. Ik besloot na deze drie ronden uit te stappen en alzo geschiedde.

Maar geen tijd om de zelfgemaakte wonden te likken, snel mijn fotocameraatje opgehaald bij Joop Nennie die 'm zolang bij zich had gehouden, en plaatjes schieten maar. Uiteindelijk toch heel wat van mijn hardloopmaatjes vereeuwigd evenal naamgenoot Freddie Frauenfelder, die een officiële reportage heeft gemaakt.

Mooi was dat maar liefst twee van onze huisjesgenoten, Karolina Sabbatini en haar kunstcollega Paul Versteegh (hierboven), in de prijzen zijn gevallen. Paul als eerste 60 plusser, en Karolina als eerste 55 plus dame.

Nadat iedereen gefinishd was - met als laatste de door Nico Moesman letterlijk op handen gedragen Bep - gingen we met z'n allen weer dezelfde weg terug.

's Avonds was de gezamenlijke maaltijd in het restaurant, om in de sfeer van het weekend te blijven een 'lopend' buffet. Met daaraan gekoppeld de prijsuitreiking, zoals altijd vaardig-geestig aan elkaar gepraat door Jans Haandrikman.

Foto's van de cross en van het eten staan hier, maar ook op de website van Haag Atletiek.

Morgen meer over een uitstapje naar Zierikzee!