Winterse zaterdag met Alexine Tinne

Het was een mooie winterdag, maar als ik op Facebook naar alle plaatjes kijk van hardloopvrienden die vandaag aan het trainen waren, is het duidelijk dat alleen de kuststrook, in ieder geval Den Haag, zo goed als sneeuw-vrij is gebleven. Gelukkig had ik de foto's van vrijdag nog, van een aanmerkelijk witter Hilversum.

Aan het eind van de ochtend (rond elf uur) trok ik loopschoenen, twee t-shirts over elkaar en een fleece-jack aan en ging op weg voor een duurloopje. Het was prachtig weer, strakblauwe lucht, veel zon. En dat voor december. Drie kwartiertjes, dacht ik zo, maar het werd toch nog een uur. Lekker de duinen in richting Kijkduin en via Meer en Bosch weer terug, met de laatste tien minuten in een wat sneller tempo. Het ging wel weer wat beter dan donderdag.

Of ik morgen in Duinrell ga lopen, is nog de vraag. Het hangt van de weersomstandigheden af. Als het gaat ijzelen of als de (bos)grond keihard-bevroren is lijkt mij dat vragen om moeilijkheden. Ik heb er geen zin in om wéér een hele tijd met een verstuikte voet te lopen of iets dergelijks want er valt nog zoveel te lopen de komende tijd! Maar ik ga sowieso kijken.

Alexine Tinne

's Middags ging ik naar de stad, op de Denneweg een beetje geshopt en naar restaurantjes gekeken (om ons te oriënteren, binnenkort moeten wij een etentje regelen), daarna doorgelopen naar het Haags Historisch Museum. Ik was toch in de buurt en wilde een expositie zien die tot en met 17 februari te bezichtigen is.

Het is een expositie waarin het leven van een avontuurlijke Haagse dame in beeld is gebracht. Haar naam was Alexine Tinne. Zij leefde van 1835 tot 1869 en groeide op in de upper class, haar moeder was hofdame van koningin Sophie. Zij was een van de eerste professionele fotografen van Nederland en bovenal een avontuurlijk reizigster, zij trok naar volledig onbekende en onontgonnen gebieden. Haar reislust voerde haar naar Egypte en Sudan, de bovenloop van de Nijl en de Sahara.

Alexine was een onbevreesde jonge vrouw die zich ten volle bewust was van de risico's van het reizen. Zo schreef ze ooit dat de kans om vermoord te worden reeël was, maar dat ze daar niet zo mee kon zitten: in dat geval had zij in ieder geval intens geleefd en veel gezien. En inderdaad werd het reizen haar fataal. Op 33-jarige leeftijd werd ze in de Sahara door Toearegs om het leven gebracht.



Alexandrine (Alexine) Tinne op 30-jarige leeftijd

De tentoonstelling Alexine Tinne - Afrikaanse avonturen van een Haagse dame - geeft een zo compleet mogelijk beeld van deze bijzondere vrouw. Er wordt zowel aandacht voor haar Afrikaanse reizen als haar tijd in Den Haag besteed. Kledingstukken en portretten geven een beeld van de Haagse 'High Society', het milieu waarin ze opgroeide. Foto's die Alexine en anderen maakten geven een unieke indruk van haar spannende reizen, terwijl haar brieven een heel persoonlijke kijk op haar leven geven.

In het museumwinkeltje op de benedenverdieping is onder meer het boek Reis naar het noodlot verkrijgbaar. Een toepasselijke titel voor een boek over het Afrikaanse avontuur van Alexine Tinne.

Het is een biografie van de auteur Robert Joost Willink, rijkelijk geïllustreerd met grotendeels onbekende foto's waarvan ruim de helft door Alexine zelf is gemaakt. Zoals de foto hiernaast, van haar trouwe Arabische dienstbode Abassa.

Het was nog geen vijf uur toen ik weer buiten stond. Het begon al een beetje te schemeren, de stadslichten waren al aan. De Hofvijver lag er mooi en Haags bij als altijd. Op de schilderijen die in het Haags Historisch Museum hangen zie je veel afbeeldingen van diezelfde Hofvijver, sommige daarvan zijn in de 17de eeuw geschilderd. Wat daaruit blijkt is dat De Hofvijver een van de weinige locaties is die al eeuwen bijna niet zijn veranderd.

Sneeuwromance

Zomaar wat plaatjes van het Hilversumse winterlandschap, tijdens de middagwandeling gemaakt... Voordat het zuivere wit in onbestemd grijsbruine blubber verandert!

Voor de (sneeuw)storm uit...

De foto hierboven is gemaakt tijdens de Duinstrandloop afgelopen weekend (en gemaakt door Erik Blokhuis) . Zoals ik er bijloop, zo ging het gistermiddag ook. Nog niet supermakkelijk dus. Zoals beloofd (vooral aan mezelf) ging ik voor een duurloopje met wat lichte versnellingen. Van die versnellingen is niet veel terecht gekomen, daarvoor had ik niet 'de benen' maar een duurloopje van in totaal 70 minuten ging nog wel. De route ging via de Zonnebloemstraat en Fuutlaan de duinen in naar boven, daar linksaf en rechtdoor langs het veldje en bij de tweede afslag rechts het strand op.

Je hebt van dat weer waarbij het vrijwel windstil lijkt, dat je de boomtakken nauwelijks ziet bewegen, maar dat je opeens tegen een muur van tegenwind loopt wat een enorm lawaai om je oren maakt. Het kan mentaal zijn, maar het maakt het lopen extra zwaar. Zo'n dag was het gisteren. Op het strand naar Kijkduin werd ik begeleid door dat razende suizende geluid, maar bij Kijkduin ging ik naar boven en na het overdekte winkelcentrum draaide ik linksomkeert en liep via de duinen terug naar de Savornin Lohmanlaan en van daar uit via de Bosjes van Pex naar huis.


Op het veldje bij de 'Sav' zag ik onze roodharige vriendinnen staan. Ik had mijn mobieltje bij me dus kon ik nog snel een opname van de inmiddels vertrouwde dieren maken.

Later op de dag heb ik bij Run2Day op de Fluwelen Burgwal een sporthorloge gekocht, een Timex. Geen super-geavanceerde, maar dat hoeft niet zo van mij, ik ben niet zo van de knopjes en instellingen. Ik had, nee hèb nog wel een Garmin Forerunner maar het bandje is kapot en het ziet er naar uit dat ik 'm naar Garmin moet sturen voor een nieuw bandje. Maar dan ben ik dat horloge wel wekenlang kwijt. Vandaar de aankoop van de Timex, daar kan ik voorlopig wel even mee verder.
 

 

 

Niet stilletjes ons huisje voorbij...

Een onverwachte Snieklaasviering was het bij ons thuis. Eerst dinsdagavond werd duidelijk dat wij familiebezoek zouden krijgen, wat wij al min of meer uitgesloten hadden wegens een griepgeval. Mijn dochter, haar vriend en mijn schoonmoeder kwamen ook eten. Dat moest georganiseerd worden dus we hadden amper - of eigenlijk geen - tijd om nog cadeautjes te kopen. Toch maar een middagje vrij genomen om een en ander te regelen. 

Uiteindelijk is het wel gelukt met de gedichten, en er waren ook een paar cadeautjes. Zelf kreeg ik van de Sint een cadeaubon voor Zier Running, de hardloopwinkel bij ons om de hoek. Veel van die cadeautjes waren wel calorierijk, er zaten nogal wat chocoladeletters bij. Daar heb ik ook aan bijgedragen, eerlijk is eerlijk. Van goede kwaliteit volgens de diverse chocoladeletter-testen: van Australian, Jamin en Verkade. Het toetje - Omelette Sibériënne - was ook zeer voedzaam, met cake, ijs, opgeklopt eischuim met veel suiker, slagroom, zoete vruchten en rum. Dus al met al toch een in meer opzichten een heerlijk avondje gehad.

Omdat het woensdag was en de training gewoon doorging, moest ik op een ander tijdstip lopen. Dat werd woensdagochtend in alle vroegte. Om kwart over vijf ging ik naar buiten, het weer viel gelukkig mee. Er is toen een kort duurloopje van ca. veertig minuten afgelegd. Daarna wassen, aankleden en naar mijn werk. Gelukkig kon ik in de trein nog wat wegdommelen. Vandaag (donderdag) ga ik weer lopen, waarschijnlijk iets langer.

 

The Joy of The Single...

 

Duinstrandloop, foto Jeroen Tibbe

Maandagavond. Het is alweer een tijd geleden dat ik een complete training met de groep afwerkte. Blessure genezen, verkoudheid over: de draad moest hoognodig worden opgepakt. Op het programma stond een duurloopje (ca. 60 minuten netto) met inlopen, oefeningen en wat loopscholing vooraf, dus dat moest te doen zijn. En het was te doen, zelfs na de Duinstrandloop van zondag.

De groep - Deze keer bestaande uit Wim, Dick, Hans & Hans, Rob, Ellen, Ilse, Ellis en Eveline - ging na het verlaten van het sportpark linksaf en zo liepen de Laan van Poot af tot aan de Nieboerweg, waar een vrolijke kerstman ons toewuifde. Met achter hem een heel woud van kerstbomen! Ach ja, de Kerstman is er elk jaar steeds eerder bij, de Sint zal daar niet zo blij mee zijn denk ik.

We staken bij de Nieboerweg over en vervolgden onze weg tot aan de 'inham' bij de Bosjes van Poot. Daar deden we de oefeningen, wat loopscholing en korte tempoversnellingen. Vervolgens het programma. Dat was dus niets meer maar ook niet minder dan voornoemd duurloopje in een lekker tempootje, niet te snel en niet te langzaam. Het ging best goed eigenlijk, al merkte ik dat het duurvermogen nog niet helemaal je dat is want op het laatst werden de benen toch gevoelig. Maar het is volbracht!

Nu even iets anders. Op Facebook zag ik laatst dat Hugo Maerten een link naar een heel leuke en interessante muziekdocumentaire had geplaatst. Ik heb 'm bekeken en heb ervan genoten. Het duurt wel een heel uur dus je moet wel de tijd hebben of kunnen vinden om het helemaal uit te zien. Maar een stukje is ook goed, het is wel een mooie doc. Dit vooral vanwege de bevlogenheid van de geïnterviewden waarmee ze over hun allereerste single spraken (als ze 'm nu draaien krijgen ze er nòg een warm gevoel bij), maar ook vanwege de keur van artiesten en singles die de revue passeren.


Een must-see voor iedere muziekliefhebber en zeker voor de 'al wat ouderen' onder hen die de tijd van de singles en de LP's nog bewust hebben meegemaakt.

Ik weet nog wel welke single ik vroeger te gek vond. Als ik bij mijn neef en nicht op bezoek was vroeg ik altijd of ze 'm wilden draaien, zij hadden die single namelijk, pas later kreeg ik ook een pick up en kwamen de eerste plaatjes.

Het was in 1958, ik was 10 jaar en die single was 'Smoke gets in Your Eyes' van The Platters. Ik smolt helemaal weg bij die plaat. En nu nog, eerlijk gezegd.



Nu ben ik wel nieuwsgierig - heeft ook met de komende 'lijstjestijd' te maken - wat jouw eerste plaatje was en wat voor indruk dat op jou heeft gemaakt...

Zwoegend door duinen en over strand...

De Duinstrandloop is weer gelopen! Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het ging niet goed en het ging niet slecht. Het ging wel, kortom, en dat is al meer dan waarop ik vooraf had gehoopt. Dus per saldo tevreden. Wel is te merken dat het gekwakkel van de afgelopen maand invloed heeft gehad op mijn conditie, de 'ausdauer' (zoals onze oosterburen zo mooi kunnen zeggen) ben ik kwijt, vooral de laatste kilometer kon ik geen hellinkje meer oprennen, naar beneden en op vlakke stukken - maar die waren er eigenlijk niet - ging dan nog wel. Het zorgde er wel voor dat een paar mede-HAAG-genoten mij op die laatste twee kilometers passeerden en het groepje waar ik zo'n zes kilometers mee opliep toch nog flink op mij uitliep. Maar goed, belangrijker is dat de zin om te lopen weer is teruggekeerd, nu de fysieke pittigheid nog, en - daar gaan we weer - wat pondjes eraf.

Ziet er nog niet echt makkelijk uit...

 

Ziezo, de egotrip hebben we nu gehad, nu de rest van de loop nog. Er deden in totaal 166 lopers mee, waaronder 35 gemeenteambtenaren. Die opkomst viel een beetje tegen. De belangstelling voor wedstrijd- en prestatielopen bij Haag-leden is niet zo groot, gisteren haalde een jeugdtrainer het nog aan tijdens een interview dat ik met hem had voor het clubblad. En dat terwijl het juist zo leuk is om te zien of de trainingen hun vrucht afwerpen. Hoe kan dat beter dan door deel te nemen aan die mooie en gezellige loopjes zoals deze Duinstrandloop?
Mijn theorie is dat mensen veel te doen hebben tegenwoordig en - zeker als je een gezin hebt - in het weekend prioriteit geven aan huis, gezins- en familieleven. De trainingen doordeweeks ervaren zij wellicht meer als ontspanning en 'goed voor de conditie/gezondheid', meedoen aan loopjes is niet zo van belang. Maar dan wel weer meedoen aan die mega-lopen zoals de CPC of de Van Dam tot Dam loop. Tja.

Wel moet ik zeggen dat de Duinstrandloop niet meeviel, het was megazwaar. Dat was objectief zo - meerderen hebben het zo ervaren - maar ook subjectief want, zoals gezegd, mijn conditie is wel wat minder geworden. Geen nood, dat komt wel weer. Toch; het parcours was héél veel stijgen en minder dalen, het te belopen zand op het strand was zacht (ook aan de zijkant) en er stond een fikse (tegen)wind. Die bijna 8 kilometers (7.7 km) leken ook niet voorbij te gaan. Toch kwam ik in ruim 42 minuten over de finish van de Laan van Poot. Uitslagen staan hier!


Na het douchen de kantine, sorry, het clubhuis in voor een drankje en een hapje. Eerst een smakelijk kippensoepje, naderhand werd dit in de maag aangelengd met nog meer vocht in de vorm van twee blondjes. Leffe blondjes, om misverstand te voorkomen. Er waren ook lieftallige brunettes, een van hen komt niet zo vaak meer op de vereniging maar had zich als parcourswachter aangemeld. 'De fanclub' (auteursrechten berusten bij dhr. P.van O.) was in ieder geval blij haar weer te zien.

Over brunettes gesproken: Ilse en Cynthia gingen weer als een speer vandaag, alhoewel de twee oude mannen ;-) Jan G. en Paul van O. Cynthia met resp. 36 en 37 minuten net vóór bleven. Later gingen diezelfde Jan G. en Paul van O. met ondergetekende naar een voetbalwedstrijd in de Bosjes van Pex (Sportpark Nieuw Hanenburg) kijken. Nu is het een publiek geheim dat ik geen voetbalgek ben maar ik dacht: Ach kom, laat ik eens meegaan. Het was een wedstrijd tussen twee regionale amateurclubs in de Hoofdklasse, Quick en RKKAV.



Even het sfeertje geproefd, Sinterklaas en twee zwarte pieten gespot die de clubs of een van de clubs kennelijk een warm hart toedroegen, in de kantine een broodje kroket gegeten en een kwartiertje op de tribune gezeten. Er werd nog een gele kaart uitgedeeld en er was een voetballer die een tijdje kermend op het kunstgras bleef liggen, maar na enige handelingen van de EHBO weer de wedstrijd kon vervolgen. Hoe de wedstrijd afgelopen is weet ik niet, na een kwartier in de tweede ronde was de stand nog 1-1, maar daarna ben ik weggegaan: nog wat thuis-activiteiten verrichten, onder andere voor het clubblad.

Met Groep 5 naar De Marathon

Het heeft even geduurd, maar gisteren was het zover: wij gingen met de hele groep naar de film. Naar De Marathon. Nu pas? Ja, nu pas. 1 december was een dag waarop iedereen kon, zo bleek anderhalve maand geleden al. Ik heb het gevoel dat iedereen, in elk geval iedere marathonloper de film al gezien moet hebben. Van alle kanten, zowel van filmgangers als via de media, werd de loftrompet afgestoken over De Marathon. En nu ik hem gezien heb kan ik weinig anders doen dan meehuilen met de wolven in het bos. Wat een leuke film!
Nu heb ik de gewoonte om steeds nadat ik een film heb gezien daarover een recensie te schrijven. Dat doe ik om mijn falende geheugen te steunen (dat was Überhaupt de reden om destijds, in 2004, met dit weblog te beginnen), maar ook uit 'archief-overwegingen'.


Maar kom op, het zou wat bizar zijn om nu nog een film te recenseren die bijna iedereen al gezien heeft en waarover al zóveel is geschreven. Dus maak ik mij er nu met een Jantje-van-Leiden af en verwijs naar een paar van de aardigste reviews, zoals deze op Filmtotaal.nl, of deze op Cinemagazine.nl, deze hier op Filmpjekijken.nl, of... Enfin, google zelf maar eens, er staan heel wat recensies op het net en in de kranten en allemaal lovend. Beter nog, mocht je De Marathon nog niet gezien hebben: ga kijken, als de wiederweerga!

Zo, kom ik daar even makkelijk van af. Maar zonder dollen: alle recensenten hebben gelijk. Het was genieten, fantastisch acteerwerk van Stefan de Walle, Martin van Waardenberg (die ook het scenario heeft geschreven), Marcel Hensema en Mimoun Oaïssa. Ook leuke rollen van hun vrouwen Georgina Verbaan, Lous Luca, Cynthia Abma en Annet Malherbe. En, niet te vergeten, een uiterst kort bijrolletje (vijf seconden) van 'onze' Anja, die toen de opname van de finish werd gemaakt nèt over de meet kwam...


Wij hebben erg gelachen om die onvervalste platte Rotterdamse humor en grappige situaties, maar er waren ook een aantal onvervalste Fishermens Friends momenten. Want de ondergrond van het verhaal, vier garagemedewerkers van middelbare leeftijd die hun zaak willen redden en besluiten een marathon te gaan lopen, is in feite diep tragisch.

Maar nu ben ik toch weer begonnen met iets dat op een recensie lijkt. Ik kap er mee. GA SNEL KIJKEN! Ik beloof dat je er geen spijt van zult krijgen, tenzij je lid of sympathisant bent van de Bond Tegen Het Vloeken, want de onderlinge communicatie is niet bepaald zachtzinnig te noemen. Wel hilarisch, dat dan weer wel.

Nog nagenietend verlaten we de bioscoop aan Het Spui

Na afloop zijn we naar het indonesische restaurant Didong gegaan. Een aantal van ons ging met de auto (heel verstandig), een aantal met de fiets. Zelf was ik met het ijzeren ros, evenals Ton, Eveline en Ellis. Wij haalden onze rijtuigen op waar we hem ook neergezet hadden, de fietsenstalling tegenover het Binnenhof.

Nu moet ik wel even vermelden dat zowel de gang naar de stad, op de fiets in de ijskoude stromende hagel-regen, als de gang vanaf de bioscoop naar de 2de Sweelinckstraat, eveneens op de fiets, geen onverdeeld genoegen was. En dat laatste is zeker geen Rotterdamse uitdrukking. Nee, het was Kwalitatief Uiterst Teleurstellend weer! Maar wie gaat er dan ook met de fiets? Tja, we hadden afgesproken om 'met z'n allen' op de fiets naar de bios te gaan, 'samen uit, samen thuis'. Maar niemand kon bevroeden dat het zulk onvoorstelbaar puinweer ging worden.

Ik wilde op het laatst met het openbaar vervoer gaan, het was niet normaal meer. Maar ja, dan ben je toch een watje, dus toch op de fiets. Ton kwam mij op de afgesproken tijd afhalen, toen zijn we naar Eveline gefietst en van haar uit verder. Ondertussen hadden drie anderen al gebeld met de mededeling dat ze met de auto gingen. Verd.., had ik nu ook maar mijn eigen zin gedaan. Maar gedane zaken nemen geen keer. 

Gedeeltelijk doorweekt maar vooral verkleumd van de kou kwamen we bij voornoemd restaurant. Dit overigens ook na enig om- en verkeerd rijden. Maar daar kwamen we snel op temperatuur en hebben we voortreffelijk indisch gerijsttafeld. Zo hebben we al met al toch een fantastisch gezellige avond gehad. En straks maar weer eens een loopje proberen. Nee, geen marathon, maar de Duinstrandloop. Verslag volgt!