Trainingsweekend Burgh Haamstede 2013 (deel 2)

Zaterdag 16 november was de eerste volledige dag van het trainingsweekend. En tevens het hoogtepunt van dat weekend, tenminste, als je het meedoen aan de cross als zodanig ervaart. En zo ervoeren wij het wel. En die 'Wij' waren alle aanwezige lopers en loopsters uit de 'renstal' van Wim Hartman.

Nu gebiedt de waarheid te zeggen dat wij (ditmaal Arne en ik) ons behoorlijk 'brak' voelden toen we 's ochtends wakker werden. Maar wat wil je, na zo'n relatief wilde nacht waarbij niet uitsluitend bronwater is gedronken. Desondanks waren we blij dat we straks - nou ja, straks, dat werd pas om twee uur 's middags - een pittig crossje konden gaan lopen om lichaam en geest wat helderder te krijgen.

's Ochtends gingen we eerste ontbijten bij 'de dames' en Hans, die dit weekend onze naaste buren waren. Dat ontbijt verliep enigszins chaotisch: er was iets met de vaatwasmachine - die het naderhand toch weer bleek te doen na een kunstgreep van Arne -, de verse broodjes die de dames hadden besteld waren nog niet gearriveerd, er werd steeds van huisje naar huisje gelopen om het nodige bestek te vergaren, enzovoorts.

 

 

Kortom, wie een rustig ontbijt had verwacht kwam bedrogen uit. Maar even later kwam alles weer goed toen er in 'het mannenhuisje' allemaal hilarische spelletjes werden gedaan zoals 'Stef stuntpiloot'  en 'Het dertig seconden-spel'.

 

 

Maar uiteindelijk kwam het uur der waarheid toch nabij: om kwart over een verzamelden vrijwel alle Haag-deelnemers zich voor het huisje van Wim Hartman, waarna het gezelschap zich andermaal naar de locatie begaf waar het loopfeest zou plaatsvinden. Het parcours was nagenoeg hetzelfde als dat van vorig jaar. Toen moest ik onverrichter zake uitstappen, ik was niet in vorm en ging toch veel te hard van start.

 

Ook nu ging ik pittig van start maar ditmaal heb ik alle vijf ronden volbracht, zij het met enig tijdverlies door een korte sanitaire stop. Het was wel een heel pittige cross, wat ik mij ook nog van vorig jaar kon herinneren. De bospaadjes gingen nog wel - wel even uitkijken voor de modderpoelen en de aan de oppervlakte liggende boomwortels - maar er waren een paar steile duintjes ingelast die letterlijk adembenemend waren. Toch vielen de rondjes mij wat tijdsduur betreft erg mee. En eenmaal over de finish geeft het toch voldoening dat je het weer hebt volbracht.

 

Strijdende hartvrouwen (Ellis, Anja en Eveline: 198, 202 en 204) (Foto Simon Pronk)

 

 Naderhand hoorde ik dat ik toch nog vierde 60 plusser ben geworden (eerste werd huisjesgenoot en kunstenaar Paul Versteegh) en derde 65 plusser (na Ton Gerritsen en Wim Kramer), maar vele anderen van de Hartmannen en (vooral) de Hartvrouwen waren in de prijzen gevallen! Iets dat mij geen moment heeft verrast want we hebben een sterke (dames)groep.

Bijzonder was ook dat onze trainer Wim Hartman ditmaal ook meedeed en alle vijf ronden heeft gelopen! Het was de eerste keer sinds een jaar dat hij zo lang achter elkaar had gelopen. De dag erop zou hij nogmaals lopen, anderhalf uur lang in een rustig tempo. Nog even en we zien Wim weer terug als 'meelopend trainer' in plaats van als 'meefietsend trainer'. We hopen het voor hem!

v.l.n.r.: Sjoerd, André, Sherman, Cynthia, Ronald, Max en Paul

Snelste 'over all' was Sjoerd Witmont, snelste dame werd Cynthia Ghijsels. Een aantal snelle jongens en meisjes staan hierboven afgebeeld. Veel later op de dag, na de gezamenlijke maaltijd in het restaurant van Landall, werden de prijzen uitgereikt door Wim. Er waren ook categorieprijzen!

V.l.n.r. Ellen Hilker (werd trouwens tweede 50 plus dame), Annet Pronk, André Moonen, Sjoerd Witmont, Anja Rienstra, Cynthia Gheysels, Eveline van Leeuwen, Ronald, Bep, Henk Moesman en Paul Versteegh

Annet Pronk (van een andere groep) werd snelste 60 plus dame, Eveline snelste in de 50 plus categorie en Anja snelste bij de 40 plussers. In diezelfde volgorde bij de heren komen wij uit bij Paul Versteegh (60 plus), ex-voorzitter van de vereniging André Moonen (50 plus), Ronald (40 plus). Ook de 70 plussers Henk Moesman en Bep werden niet vergeten!

Trainingsweekend Burgh Haamstede (deel 1)

Vanmiddag rond een uur of drie keerde ik terug van een intensief maar zeer gezellig trainingsweekend Burgh Haamstede. Drie dagen zijn voorbijgevlogen: drie dagen gevuld met hardlopen, wandelen, genieten van elkaars gezelschap, lekker eten en drinken, dans, muziek en spelletjes.

Dit jaar ging een groot deel van onze Groep 5 mee, waarvoor trainer Wim Hartman (tevens organisator van het weekend) zich sterk heeft gemaakt. En met recht, want vooral de dames hebben zeer goed gepresteerd tijdens de traditionele 'Hartman Cross' op zaterdag. Een zware cross met gemene heuveltjes, vijf ronden van 1300 meter elk. Maar daarover later!

Het trainingsweekend ging voor de meeste deelnemers in op vrijdagmiddag. Ik reed zelf met Joop Nennie mee, hij haalde mij thuis op. Na de koffie en het inladen van de eerder gekochte boodschappen - onze taak was het om allerlei etenswaren in te slaan voor drie dagen en vijftien personen - reden we vlotjes naar Zeeland toe. Even voorbij Europoort, 'het roergebied van Nederland', kwamen we langs Goederede, waar we even stopten om dat mooie pittoreske plaatsje te bekijken. Op de laatste dag was sprake van een herhaling van zetten, toen gingen wij er - onderweg naar huis - weer heen maar ditmaal met Arne, Wim en Trudie Hartman.

Eenmaal gearriveerd in Burg Haamstede, nog even wat aanvullende boodschappen gehaald bij de plaatselijke Albert Heijn, waarna wij het terrein opreden. De anderen van ons huisje waren er al.

Al vrij snel nadat we onze spullen hadden neergezet, de kamers onderling hadden verdeeld moesten wij aantreden voor de eerste training, een stukje inlopen, daarna de warming-up met de nodige oefeningen gevolgd door een rustig duurloopje door de duinen waarbij wij onder meer langs  de plek liepen waar de volgende dag de cross zou worden gelopen.

 

Voor Groep 5 waren twee huisjes gereserveerd: één (hart)mannenhuisje en één (hart(e))vrouwen huisje (met één man). Deze stonden vlak naast elkaar. 's Avonds werd er bij de dames 'thuis' gegeten, dat was van tevoren afgesproken. Arne had zich opgeworpen als kok, hij had een kostelijke risotto bereid. Zelf had ik het voorgerecht gemaakt (gevulde avocado's met garnalen) en de dames (Yvette en Eveline) een overheerlijk dessert (tiramisu).

Het eten was een succes. Nadat we allemaal in ons eigen huisje hadden ´uitgebuikt´ gingen we later op de avond 'naar voren', in het restaurant van Landall konden wij andere clubgenoten ontmoeten en eventueel een potje bowlen. Het was gezellig, maar na een paar uur gingen we weer terug naar onze huisjes. Morgen wachtte ons een zware dag.

 

Echter is er die avond niet veel van 'op tijd naar bed gaan' gekomen. Twee van onze huisgenoten lagen weliswaar al te slapen, maar de rest bleef hangen en op zeker moment werd er via spotify muziek gedraaid die steeds steviger en opzwepender werd. En toen even later tijdelijke buurtjes Eveline en Ilse spontaan langskwamen ontstond er een waar mini-dance party compleet met lichteffecten uit Arnes laserpistool.

 

Op een gegeven moment gingen de moegedanste dames weer naar huis en wij - althans een delegatie van de Hartmannen - gingen naar Huisje 59 waar Cynthia, Sjoerd en André ook al een minifeestje aan het bouwen waren. Hier leerden wij de schone beginselen van het Twisterspel, waarvan de gevolgen ver(str)ekkend kunnen zijn. Leuk voor een keertje, maar voor stijve harken onder ons zeker geen makkelijk spel.

 

 

Thuisgekomen, nog even wat muziek geluisterd maar toen werd het toch wel tijd om onze oogleden van binnen te bekijken. Half vier was het inmiddels, zó laat maak ik het hoogst zelden, hooguit met Nieuwjaar.

Arne en ik deelden een kamer en we moesten onze bedden nog opmaken. Dat was nog een heel gedoe maar uiteindelijk is het ons gelukt...

Morgen volgt deel 2 van het verslag inclusief het sportieve hoogtepunt van het weekend: de Hartman Cross!

Haagse invasie in Burgh Haamstede

 

Weekendje weg naar Zeeland! Het is weer zover, het altijd gezellige trainingsweekend van Haag Atletiek. Maandagavond hoop ik verslag te doen van de - sportieve en sociale - wederwaardigheden.

Lentepril in November

Donderdag wordt er weer 'een pak' (zoals onze zuiderburen zeggen) regen verwacht, maar vandaag was het ronduit mooi weer. Dus de paden op, de lanen in! Het aangename van de novemberzon verenigen met het nuttige (maar toch ook aangename) van het hardlopen.

Daardoor miste ik wel de duurloop van woensdagavond maar wat op het programma stond (duurloopje in dl1/2 tempo) heb ik naar mijn gevoel goed uitgevoerd. Eerst een beetje inlopen naar de Laan van Poot, daar vijf rondjes op het grasveld achter het clubhuis gedraaid. Daar waren lotgenoten Wim Hartman en Carel Knoester ook aanwezig. Wim is onze trainer dus ik werd betrapt op 'stiekem trainen!' ;-)

Mijn loop moest niet te lang worden onderbroken dus ging ik verder, de Laan van Poot af en via het veldje aan het De Savornin Lohmanplein (in één keer goed Ruud! ;-)) de duinen in richting Kijkduin. Daar kwam ik Kenneth Borking tegen met zijn vrouw en kind, zij gingen ook genieten van de zon. Verder liep ik over het nieuwe pad tot aan de zandmotor, dan linksaf en ter hoogte van het paadje naar de zij-ingang van camping Ockenburgh terug. Daar pakte ik een deel van het Puinduincrossparcours (maar dan zonder de heuvels en trappen) en keerde via Meer en Bosch en Laan van Meerdervoort terug naar huis. Bruto 90 minuten, netto 85 minuten gelopen.

Later op de dag toch maar naar de reformwinkel gelopen voor een fles bietensap, misschien dat ik die meeneem naar Burgh Haamstede komend weekend. Morgen trouwens ook mijn aandeel van de boodschappen halen voor datzelfde weekend, we zitten met z'n achten in een huisje dus zal er ook het een en ander geconsumeerd worden.

Er is de afgelopen twee weken ook wat geschilderd, ik krijg er zowaar 'lol' in. Ik probeer wat uit maar er zit nog weinig lijn in, niet qua thema en niet qua techniek. Daar valt nog veel te winnen. Het gekke is dat ik wilde beginnen met een portret maar dat moet er nog steeds komen. Ik hoop sowieso wat meer vaardigheid te ontwikkelen en daarmee ook meer lef om te experimenteren. Maar ach, het bezig zijn op zich geeft al veel voldoening. Weer een hobby erbij!

Foto's uit de oude doos, lopen als een oude doos...

Zo, ik zet de foto die ik vandaag op Facebook plaatste nu ook maar op mijn blog, dan staat-ie meteen in het digitale archief.  Een echte Ed van der Elsken! Ik dacht aanvankelijk dat deze foto in 1981 of 1982 moet zijn gemaakt, maar in 1982 had ik geen baard (zo blijkt uit de foto links met clubgenoot Wim van Vilsteren voor mij lopend) en in 1983 wel (zie de foto daarnaast, met een gebrilde Arnold Poels voor mij). Dus ik houd het op 1983!


Ziezo, met bovenstaande foto's heb ik deze blogpost nog een zweem van heldhaftigheid meegegeven. En dat is wel nodig ook, want de training ging vanavond voor geen meter. De opkomst bij Groep 5 was bepaald niet groot: Eveline, Ilse, Marianne, Hans U. en Rob. Allemaal snelle types dus! En ik, als minst snelle van het stel. Nou, zeg maar rustig langzaamste!

Op het programma stonden drie series van 2-4-2 minuten, en dat drie keer. Of het aan mijn zware kleding lag (ik dacht dat het koud zou worden en had een zwaar loopjack aan), of dat het tussen de oren zat, of aan het feit dat ik al wekenlang geen bietensap heb gedronken, geen idee, maar ik trok de tempo's niet. Die twee minuten gingen nog wel, maar de vier minuten vond ik onwijs zwaar en duurden gevoelsmatig ook een stuk langer. Ik deed mijn best om bij te blijven, maar het grootste deel van de training liep ik helemaal achteraan, wel vijftig meter achter de laatsten. Een volgende keer beter!

Bierproeven tussen de speeldozen

Zondagochtend eerst een stukje (45 minuten) gelopen. Parcours: straat, duinen waaronder de zandheuvels van het - volgens Europese normen aangelegde - natuurgebied, Meer en Bosch en terug naar de Laan van Poot. Vanaf de Fuutlaan ruim zeven minuten lang in een iets sneller tempo naar huis, via Zonnebloemstraat, Laan van Meerdervoort en Tomatenstraat.

 

's Middags gingen we naar Utrecht, voor mij was dat de derde keer dit weekend. Vorige week had ik ons naar aanleiding van een bericht op Facebook online aangemeld voor een bierproeverij in Museum van Speelklok tot Pierement, kortom: Museum Speelklok. Wij waren er ruim op tijd. Eerst de tickets opgehaald aan de kassa waarna we de tijd tot de aanvang (om 15:45 uur) overbrugden door een stukje te wandelen in de omgeving, onder andere over de Oude Gracht en door de Donkere Gaard.

 

 

Eenmaal terug, kregen wij en de andere belangstellenden eerst een rondleiding door het museum dat ik al eerder heb bezocht. Toch kreeg je weer andere dingen te zien en te horen, allerlei speeldozen, pianola's, draaiorgels en wat dies meer zij. Het was erg leuk en wetenswaardig. Zelf werd ik nog uitgenodigd om plaats te nemen op een pianokruk en via voetpedalen zo'n charleston-machine in beweging te zetten. Prompt ging een jong stel, dat de tijd van de charleston overduidelijk niet had meegemaakt - wie wel trouwens - deze dans vol verve uitvoeren.

 

 

Tegen vijf uur gingen we terug naar het Museumcafé, waar de biertrays al klaar stonden. Per persoon kreeg je een tray met vijf glazen bier, je kon kiezen uit twee proeverijen.

Het waren bieren van de Utrechtse brouwerij De Leckere, een toepasselijke naam ook voor de biertjes. Achtereenvolgens proefden, nou nee, dronken wij: Gulden Craen Blond, Crom Hout Dubbel, Rode Toren Bok, Razende Swaen Tripel en Blauwe Bijl Barley. Het ging in een oplopende reeks, van licht naar zwaarder, van 5 tot 11 procent alcoholpercentage. De biertjes waren stuk voor stuk apart van smaak maar allemaal lekker. Niettemin zat er geen bier bij dat mij aanleiding geeft om mij spoorslags naar de speciale bierwinkel te spoeden. Persoonlijk sprak het eerste biertje (Gulden Craen Blond) mij het meeste aan: licht zoetig met een citrus-bloemige smaak.

 

We namen er nog een portie uitstekende bitterballen bij, met grove mosterd, want van al dat bier wordt je melig. Al met al was het een geslaagde middag.

Weekend Utrecht

Vrijdagochtend eerst nog 45 minuten hardgelopen. Via de Zonnebloemstraat en de Fuutlaan de duinen in, daarna naar Kijkduin en via Meer en  Bosch - het bekende rondje kortom - terug naar huis. Het was een rustig loopje, weliswaar met één snellere kilometer er in. Ziezo, dat hebben we weer gehad.

De vrijdagmiddag en avond heb ik in Utrecht doorgebracht. 's Middags wandelde ik wat rond door en in de omgeving van het centrum, waarbij ik en passant een bezoek bracht aan de prachtige Sint Willibrordkerk. Een kerk die niet eens zó oud is, want in de 19de eeuw gebouwd. Niettemin is het een kerk van middeleeuwse pracht en praal, wat vooral in het interieur tot uitdrukking komt.

Een dame - kennelijk een gids - vroeg mij wat ik van de kerk vond en vertelde iets over de ontstaansgeschiedenis. Tijdens de reformatie heerste er een op zijn zachtst gezegd zeer intolerante sfeer jegens andere godsdiensten, met name het katholicisme. Reden dat de katholieken hun godsdienst bijna letterlijk ondergronds moesten belijden. Naderhand, toen er meer godsdienstvrijheid kwam, is deze katholieke kerk in volle luister opgebouwd, geheel in neo-gotische stijl. Alsof de katholieken daarmee na eeuwenlange repressie een statement wilden afgeven: 'Wij zijn er ook nog!'

 

Na het kerkbezoek was er nog tijd over om naar het Centraal Museum te wandelen, waar ik in het halve uurtje dat nog restte tot aan sluitingstijd enkele oude meesters bewonderde. Het lijkt erop dat vandaag de dag alleen de niet-naturalistische kunst tot de Kunst (met grote K) mag worden gerekend waarbij bovendien de nadruk wordt gelegd op originaliteit, vernieuwing en maatschappelijke relevantie. Toch blijf ik vinden dat met name de technisch vaardige meesters, met name van weleer, het predikaat 'kunstschilder' met recht verdienen. 'Vroeger' wist men met het grootst mogelijke vakmanschap en geduld de prachtigste schilderijen te vervaardigen.

Het onderstaande schilderij van Franciscus is weliswaar een hedendaags werk, maar gebaseerd op een ouder werk waarin Christus wordt belaagd door barbaren. In deze voorstelling is Christus een travestiet die door twee lichtgetinte jongeren wordt beroofd: duidelijk een actueel thema, ik vond het wel bijzonder.

Ee ander schilderij dat mij opviel, vooral vanwege het sterke licht-donker contrast, is wel van vroeger eeuwen. Het stelt een lichtekooi voor die twee mannen tracht te verleiden, zo te zien met succes.

 

Maar het eigenlijke doel van mijn Utrecht-reis was een etentje met een aantal oud-collega's. Tegen 18:00 uur was ik weer terug bij het station, waar ik in de hal van het volstrekt en bijna onherkenbaar gerenoveerde Hoog Catharijne Yvonne opwachtte. Wij hadden afgesproken om van daaruit naar restaurant Delphi's te lopen.

 

Inmiddels was het aardig gaan regenen dus even van tevoren had ik een parapluutje geregeld. Al vroeg waren wij in het restaurant, de anderen kwamen later. Om kwart over acht was het gezelschap (negen personen) compleet. Ondanks dat iedereen op zijn of haar gebied te maken heeft met gezondheidsproblemen of crisis-gerelateerde problemen, werd het toch een gezellige avond. Er is heel wat bijgepraat. En het eten was prima, we namen allemaal het speciale drie-gangen menu met - naar keuze - vlees, vis of vegetarisch. Toen we rond half elf het restaurant verlieten, was iedereen het erover eens: dit zou niet de laatste reunie-achtige ontmoeting moeten zijn.

Den Dolder en verder...

En toen werd het zaterdag en wederom toog 'uw verslaggever' naar Utrecht, maar nu naar de gelijknamige provincie. Wij gingen weer eens wandelen met de Doornvogels! Walter en ik waren om tien voor tien - bijna veertig minuten voor de afgesproken tijd - in Den Dolder. Eerst maar eens kijken waar je koffie kon drinken. We belandden uiteindelijk bij het Italiaanse café-restaurant Cantina Italia. De cappucino was, zoals je mag verwachten bij een Italiaans restaurant, prima alhoewel, het had best iets warmer gemogen.

Zelf liep ik even later terug naar het station om de andere wandellustige Doornvogels op te wachten. Ze waren er allemaal, negen personen inclusief drie nieuwe 'vogels' Elma, Elly en Ko. Het is al een tijdje terug dat we met zo'n groot aantal wandelden. Weer gingen we, maar nu met z'n allen, koffie drinken in het voornoemde mooie en apart ingericht Italiaans restaurant. Daarna op weg.

 

Na zo'n  tien minuten lopen waren we het dorp uit en gingen we de in overvloed aanwezige bossen in. We boffen enorm, want het is prachtig wandelweer - droog en soms ook nog met een blauwe lucht en een lekkere temperatuur - en dat zou heel de wandeling zo blijven! Wel moesten we oppassen voor de plassen die we de hele dag tegenkwamen op de bospaden. Het werd een typische boswandeling alhoewel we ook stukjes heideveld en af en toe door bossen omzoomde weidelandschappen passeerden.

Na ruim anderhalf uur wandelen lasten we in het pittoreske Lage Vuursche een rustpauze in. Het eerste restaurantje bleek propvol - en dat voor de zaterdagmorgen - maar in de uitspanning aan de overkant daarvan was nog genoeg plaats. Daar bestelde ik een forse kom erwtensoep met 'originele slagersworst.' Ook hier hetzelfde verhaal als bij de cappucino van vanmorgen: prima soep maar het had warmer gemogen, nee, gemoeten.

 

Na de stop in Lage Vuursche trokken we weer de bossen in. Even later kwamen we langs het mooi gelegen Pluismeer. Maar ook waren de bochtige eeuwenoude onverharde landweggetjes, waar soms stokoude boerderijen aan liggen, een plezier om op te lopen. Landgoederen trokken we ook door: Pijnenburg is één daarvan.

Zie voor de onderweg gemaakte foto's deze link.

 

Rond vier uur zijn we weer terug in Den Dolder. De wandeling van 19 km ( 17 km + 2 km extra naar en van Lage Vuursche) zit er op.  In hetzelfde restaurant van vanmorgen dronken we nog iets, daarna gingen Walter en ik terug naar Den Haag, de anderen bleven achter om nog iets te eten.