Vlinders aan de Vliet

Nu eens een keer een tussenblogje met weinig tekst. Vandaag zijn wij op de fiets via Haagse Bos en Voorburg naar het grensgebied tussen Leidschendam en Voorschoten gegaan. Daar staat een groot kascomplex dat is omgebouwd tot een ware tropische vlinderjungle.
Het heet Vlinders aan de Vliet.

Behalve vlinders, zie je er ook geelwangschildpadden en andere kleine reptielen, tientallen vogels en vissen tussen het weelderige groen en de veelkleurige bloemen. Maar de vlinders vormen toch de hoofdmoot. Leuk om daar eens een kijkje te nemen!

Parijse memoires? Nu even niet...

Ik ben nog niet klaar met mijn Parijse memoires, maar dat komt nog wel. Een plaatje kan er nog wel van af, deze is gemaakt in de Jardin de Luxembourg waar ik inmiddels heel wat voetsporen heb achtergelaten.

Eerst iets over het alledaagse leven, en voor een loper bestaat het èchte leven uit... inderdaad, lopen. Nou jaaa, voorál lopen, het geeft je de energie voor heel wat andere dingen. Gisteravond (woensdag) weer de eerste training op Nederlandse bodem. Klinkt wel wat pathetisch, want ik ben maar vijf dagen in het buitenland geweest, maar het voelde als twee weken. Typisch een geval van kwaliteit die de kwantiteit verre overtreft.

Ter zake. De training dus. Er stond een duurloop op het programma. Klinkt niet al te zwaar, was ook niet al te zwaar, al werden er zo nu en dan korte tempo's ingelast, nooit langer dan één kilometer. Eerlijk gezegd weet ik niet of je echt van tempo's kunt spreken, het waren meer versnellingen naar duurloop 3 (zeg 10, 15 km tempo) maar die gingen best. Of het met mijn zomergewicht te maken heeft (75 kilo t.o.v. 83 kilo 's winters) of met het regelmatiger trainen, of puur met autosuggestie, geen idee. Maar dat het 'lekker' ging gisteravond, daarover geen misverstand. De groep was weer ouderwets groot. Uit mijn hoofd: Eveline, Ilse, Anja, Dick, Ton, Hans & Hans, Patrick (jaaa, hij was er weer!), Rob, Peter en Fred. De vakantieperiode is weer bijna voorbij!

We liepen naar het Westduingebied waar we de gebruikelijke oefeningen deden, waarna wij onze weg vervolgden naar Kijkduin, onder andere via de natuurpaadjes heuvelop achter de hekken en het wildrooster. Bij Kijkduin volgden wij het onverharde voetpad en liepen nog een stuk door, waarbij wij ook langs de puinduinen en door landgoed Ockenburgh kwamen. Daarna terug via Meer en Bosch. Uit en thuis negentig minuten en circa 13 km gelopen.

De witte wijn en broodjes tonijn na afloop smaakten naar meer, en dat gold ook voor de bitterballen aan het eind van de uiteraard zeer gezellige avond. En laat ik vooral niet de gevarieerde krokante Japanse hapjes waarop Pierre T. ons tracteerde en die hij van een van zijn reizen naar dat land had meegenomen niet vergeten!

Tous Ensemble

Eerder deze woensdag ging ik naar het Filmhuis. Daar draaide een Franse film, mooi om even af te kicken van Parijs. Of juist niet.

De film, getiteld 'Tous ensemble' (regie: Stéphane Robelin)  gaat over vijf bejaarde vrienden die, hun leeftijd (omstreeks 75 jaar) ten spijt, geen zin hebben om naar het bejaardentehuis te gaan. Zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen, wie wil dat niet?  Als een van hen door toedoen van zijn zoon toch in zo'n tehuis belandt, slepen de andere vier hem er weer weg.

 

Maar ondertussen komen wel de gebreken die met het ouder worden te maken hebben naar voren. Dat levert wel tragi-komische situaties op. Zo is er de bon-vivant Claude (Claude Rich), de grijsaard met een opvallend libido die nog steeds een actief sexueel leven leidt, maar een zwak hart heeft. En dan is er de voortdurend verwonderd om zich heen kijkende Albert (Pierre Richard), die steeds vergeetachtiger wordt, zijn vrouw Jeanne (Jane Fonda) die een ernstige ziekte onder de leden heeft waar ze niemand iets over vertelt, en Annie (Geraldine Chaplin) die haar huis heeft opengesteld voor haar vrienden en daarvoor zelfs een zwembad heeft laten aanleggen. Dit zeer tegen de zin van haar man Jean (Guy Bedos) die met lede ogen moet toezien hoe zijn moestuin om zeep gebracht wordt.

Ze besluiten met zijn vijven onder één dak te gaan wonen. De Duitse student Dirk (Daniël Brühl) helpt hen in de huishouding. Als tegenprestatie mag hij het groepje observeren voor zijn studie; hij is bezig met een scriptie over alternatieve woonvormen bij bejaarden.

Tous ensemble is ondanks het thema vrij 'licht', niet gespeend van humor. Oude verhoudingen komen na al die jaren naar voren en dat geeft de nodige jaloerse scènes maar zowel veertig jaar vriendschap als de wijsheid van de ouderdom zorgen ervoor dat dit niet uit de hand loopt. De film bevat ook voldoende waarachtige momenten. De acteurs weten wel raad met hun rollen; Fonda speelt sterk en vooral haar scènes met de jonge Dirk - met wie zij openhartig praat over seks en ouderdom - en met haar echtgenoot Richard als liefdevol, aftakelend stel zijn mooi, maar het is allesbehalve een 'huil-film'. Het zijn echter de scènes waarin  Geraldine Chaplin speelt (en als Annie 'de meest normale' van het stel is) die de film geloofwaardig maken.

      

Conclusie: een heel aardige film. Citaat uit een recensie op Filmtotaal: 'Het mooie aan Tous Ensemble is dat hij eerlijk is over het proces van ouder worden, maar nergens te sentimenteel wordt. Hij laat zien dat ouder worden niet betekent dat je geen lust meer voelt of plezier kan maken, maar wel dat je met het verliezen van je zelfstandigheid ook door de samenleving wordt vergeten. Het is niet allemaal even leuk, maar wel onvermijdelijk.'

 

Hot Club du Paris?

Maar nu ben ik, zoals ik aan het begin van dit stukje schreef, nog steeds niet klaar met mijn verhaaltje over Parijs. Dat wordt teveel voor één bericht, daarom daarover later op de dag meer.

Hot Club du Paris - deel 2

Donderdagochtend vertrokken we in alle vroegte voor ons reisje naar Parijs. Buurman Jan had aangeboden ons naar het station te brengen, wel tof natuurlijk, temeer omdat hij op dezelfde dag moest werken. Om kwart voor zes waren we bij Den Haag CS, waar we even later een trein richting Rotterdam namen, want van daaruit vertrekt de Thalys.

Het werd een snelle reis met geriefelijke zitstoelen en meteen al een ontbijtje. Wij hadden eerste klas gereserveerd, niet zozeer uit behoefte aan comfort of vanwege een aanval van snobisme, maar op advies van de Treinreiswinkel omdat het - met mijn seniorenkorting - maar een of twee euro duurder bleek dan een 'normale' reis met de tweede klas. Het is ons prima bevallen.

Twee-en-een-half uur later kwamen we aan op het Gare du Nord. Wij pakten meteen de metro naar Luxembourg. Bij het Jardin de Luxembourg kwamen we boven de grond, van daaruit was het nog maar vijf minuten lopen naar ons hotel (Excelsior) in de Rue Cujas.

De eerste wandeling was uiteraard naar dat befaamde Jardin de Luxembourg. Het wordt in alle reisgidsen het mooiste park van Parijs genoemd, iets dat ik alleen maar kan beamen. De dagen erna zou ik daar elke ochtend mijn rondjes lopen, zoals eerder gezegd met veel andere lopers en loopsters van allerlei niveaus. Iedere keer kom je weer dezelfde gezichten tegen, de ene wat eerder, de andere keer wat later. Hoe dan ook was het heerlijk lopen daar,  de eerste dag 75 minuten, op zaterdag en zondag een uurtje. Alleen de laatste (maan)dag kwam er niet zoveel van rennen, toen heb ik eigenlijk alleen maar foto's gemaakt van de vele beelden die in het park staan.

We vervolgden onze wandeling en bereikten via de Sorbonne (zoals algemeen bekend Frankrijks oudste universiteit) de Rue Soufflot. Daar keken we uit op het indrukwekkende Panthéon. Langs de Mairie via de Rue de Clotaire naar de Rue des Fossés St-Jacques, de Rue de l'Estrapade naar het leuke pleintje Place de la Contrescarpe. van daaruit loop je door een van de leukste straten van Parijs, de Rue Mouffetard, een straatje dat helemaal naar beneden loopt (of naar boven, het ligt er maar aan van welke kant je de straat inloopt).  In deze straat zouden we de komende dagen veel uit eten gaan, telkens op een andere locatie.

Het werd inmiddels tijd voor een korte onderbreking, op een van de talrijke gezellige
buitenterrasjes dronken we iets en bestelden we een klassieke Croque Monsieur, ook al eeuwenlang een traditioneel Parijse lunch-hap. Van bijna alle Franse maaltijden heb ik een shotje gemaakt. Je bent tourist of je bent het niet....

De volgende bezienswaardigheid was het Jardin des Plantes, die we via de Moskee van Parijs bereikten. De droogte had goed huisgehouden, niettemin stonden er nog heel wat planten in bloei. Ongetwijfeld mede dankzij het overvloedig irrigeren. Onder al dat moois zagen we enkele bijzondere lotusbloemen, roze of wit, waarvan de merkwaardig afgeplatte stamper een heleboel oogjes lijkt te bevatten zodat het er, ontdaan van bloembladeren, uit ziet als een buitenaards wezen.

Minder buitenaards waren de groene kikkers die in een van de vijverbakken lagen te genieten van de zon. Ze waren weliswaar wat bruin uitgeslagen, kennelijk zijn ze vergeten zich in te smeren. Over dieren gesproken: de dierentuin hebben we ditmaal niet bezocht. In plaats daarvan liepen we via de Quai Saint-Bernard tot aan de Pont de Sully.

Een wandeling langs de Seine en de Notre Dame volgde, dit is weer een van de klassieke dingen die je nooit nalaat in Parijs, hoe vaak je die gang ook hebt gemaakt. Mooi uitzicht over de rivier en de bruggen, bruidspaartjes die zich daar 'op de mooiste dag van hun leven' laten vereeuwigen, muzikanten die fraaie jazzy klanken aan hun instrument weten te ontlokken. Niet dat het er overal langs de Seine zo romantisch is: de clochards maken nog altijd deel uit van het straatbeeld evenals de zogenaamd doofstomme zigeunermeisjes die zich hevig aan je opdringen om je een lijst te laten ondertekenen. Waarna het uiteraard dokken geblazen is. En je weet soms niet hoe snel je de overdekte passagetunneltjes moet doorlopen vanwege de doordringende urinestank die daar hangt.

Na veel omzwervingen keerden we uiteindelijk terug in de Rue Mouffetard waar we na enig zoeken en heen-en-weer geloop terecht kwamen in een restaurantje dat vooral door Fransen werd bezocht. Dat is meestal een goed teken. En inderdaad hebben we er, ondanks dat we de gestoofde vis met blanke saus wat flauwtjes vonden smaken, prima gegeten.  Daarmee was de eerste dag afgesloten.

Zoals beloofd zal ik niet elke dag zo uitvoerig verslaan. Misschien dat ik de foto's in secties onderbreng zodat ik daar zonder - de van mij gebruikelijke - omhaal van woorden naar kan linken.

Hot Club Du Paris

Gisteravond teruggekeerd van een korte vakantie in Parijs. Vijf dagen lang genoten van de stad waar ik al zo vaak ben geweest maar elke keer weer nieuw is. En dat te bedenken dat vooral het oude Pariis van St. Germain en Quartier Latin decennialang niets veranderd is.

Het was warm in Parijs, nee, het was heet, bloedheet. In de ochtenduren viel het nog mee, elke ochtend heb ik gelopen in de Jardin de Luxembourg, in gezelschap van tientallen andere lopers, jonge oude, zwarte, gele en blanke, mannen en vrouwen, razendsnelle lopers en trage joggers. Een fantastisch park om hard te lopen, vanuit ons hotel was het amper twee minuten lopen daar naar toe. Daarna wel een paar rondjes om het park heen lopen bij wijze van tijdverdrijf want de hekken gingen pas om half acht open.

's Avonds laat was het - vooral afgelopen vrijdag - nog steeds bloedjeheet, de thermometer stond om kwart voor elf  - het was allang donker - nog op 37 graden celsius! Het was alsof Christo heel Parijs had toegedekt met een onzichtbare wollen deken. Maar de temperatuur heeft ons niet kunnen beletten om veel te wandelen. Want dat hebben we vooral gedaan, veel gewandeld, van 's ochtends vroeg tot vroeg in de avond, waarna we telkens ergens anders gingen eten.

Moet ik nu uitgebreid verslag gaan doen van een reisje Parijs waar zo goed als iedereen een of meer keren in zijn of haar leven is geweest? En wat dus helemaal niet zo bijzonder is? Je zou zeggen: laat maar zitten, wie zit daar op te wachten. Ik zal de komende blogjes dus gedoseerd voorzien van flarden tekst met af en toe een fotootje erbij (ik heb er 630 gemaakt, wat gaat dat snel). Maar nu naar bed, want ik mag dan nog vrij zijn, kwart over twee is zelfs in vakantietijd redelijk laat...

Les Vacances de Monsieur Barbare

Nog even een pittige training voordat we voor een korte vakantie naar Frankrijk vertrekken. Die 'we' slaat overigens niet op dit groepje waar ik in 2006 deel van uitmaakte. Wij liepen toen de Marathon van Parijs.

Woensdagavond: later in de avond zou het behoorlijk gaan spoken, maar op dit moment, het is 22.43 uur als ik deze zin intik, is het nog steeds rustig. Geen slagregens, geen bliksemschichten en donderslagen in de regio Den Haag, maar het kàn nog veranderen.

In ieder geval hebben wij het tijdens de training droog gehouden. Wat regen betreft tenminste, er is meer dan genoeg eerlijk zweet geplengd. Dat kwam door de warmte, alhoewel het stukken minder warm was dan overdag. Ik heb de hele middag liggen bakken op het strand en ben driemaal de zee in geweest. Maar het was niet alleen de warmte, op het programma stonden twee series van 2-4-6-2 minuten, en dat tweemaal met een tussenpauze van ongeveer tien minuten. Door Ockenburgh en de duinen, een glooiend parcours kortom. De tempo's gingen best snel, toch is er vrij ontspannen gelopen. Al met al was het een geslaagde training.

De nazit was uiteraard weer gezellig, maar laat heb ik het niet gemaakt. Morgenochtend om vijf uur uit de veren, want wij nemen de vroegste trein naar Parijs. Jawel, ik ben er wel meer geweest, bijna elk jaar eigenlijk. De eerste keer was op mijn negentiende, met mijn toenmalige geliefde. Ik heb gewoon iets met deze stad, en in die liefde sta ik bepaald niet alleen.

Bloggen doe ik de komende dagen waarschijnlijk niet, de eerstvolgende keer is volgende week dinsdag. Iedereen heel veel mooi weer en fijne dagen toegewenst!

Terugblik OS

De afgelopen Olympische Spelen zijn - afgezien van de legendarische editie met Fanny Blankers Koen in mijn geboortejaar 1948 - voor ons land misschien wel de meest succesvolle geweest. En waarschijnlijk komen deze spelen - en niet alleen om die reden - als een van de beste en meest gedenkwaardige in de geschiedenisboeken. Sommige mensen zoals atleten-blogger Bjorn Paree waren al die tijd in Londen en hebben zich totaal ondergedompeld in het hele gebeuren, hij heeft belangstellenden dan ook via Facebook, Twitter en weblog dagelijks voorzien van zijn impressies, gelardeerd met talrijke foto's.

En dan die spectaculaire sluitingsceremonie. Waar was u op dat moment? Een drie uur lang durend mega-popfestival werd het, een spektakel waarbij een deel van de top van de Britse muzieksien optrad. Ik zat op dat moment niet voor de buis, reden dat ik gisteravond via YouTube de hele show heb teruggekeken. Het was helemaal àf. Schitterende fragmenten van onder anderen David Bowie en John Lennon (Imagine, hoe toepasselijk bij dit evenement) en spetterende optredens van George Michael, Spice Girls, Elbow, The Who en vele anderen waaronder Annie Lenox. Ik vond dat laatstgenoemde beter zong dan tijdens het feestje van de Koningin eerder dit jaar, maar op een gegeven moment zag ik haar lippen a-sync bewegen ten opzichte van de zang... Ik heb nog even gegoogled, maar kennelijk was ik de enige kniesoor die dat opgevallen was.

Een ieder zal zijn of haar momenten hebben gehad bij dit spectaculaire slotfeest. Voor mij was het onderstaande onderdeel een van de hoogtepunten. Het is en blijft een waanzinnig mooi nummer. Jammer dat Kaatje Bos zelf niet aanwezig was. Wel via onderstaande video even doorklikken naar Youtube...


  Het werd al helemaal mooi toen aansluitend op deze wervelende compilatie van beelden en muziek de officiële huldiging en medaille-uitreiking plaatsvond van de eerste drie op de herenmarathon. Daarmee werd dit meteen dé huldiging van de Olympische Spelen. Je zult daar maar staan... Schitterend!

Van Monnickendam naar Marken

Mensen, vooral jongeren, trekken vandaag de hele wereld over: China, Peru, Brazilië, Nepal, India, Bali, Australië, zij draaien er hun hand niet voor om. Al die landen uit het grote rijk Verweggistan komen in aanmerking. En gelijk hebben ze, haast ik mij te zeggen. Frankrijk? Spanje? Ach, dat is iets voor de oudjes. Ik weet nog hoe blij mijn grootouders waren toen ze in de jaren vijftig een busreis naar Zwitserland maakten, en een schoolreisje naar Drievliet ervoer je als een reis naar de andere kant van de wereld, maar ja , Bob Dylan zong al: "The Times They Are A'changing"...


De eerste dag van onze vakantie hebben wij zeer kneuterig, op z'n puur-Hollands, doorgebracht. Het was niets meer of minder dan een flinke wandeling van Monnickendam naar Marken, grotendeels over een dijk. 's Ochtends om half elf erheen, 's avonds om tien uur thuis.

Voor mij was het niet de eerste keer dat ik deze wandeling maakte, in mei 2009 liep ik de route ook al met de Doornvogels. Meimaand bloeimaand, toen was alles geelgekleurd van de dotter- en boterbloemen, nu, in augustus, was het iets minder kleurrijk en uiteraard hoor je lang zoveel vogels niet. Maar niettemin een mooie wandeling, zeker niet te lang (acht kilometer) met als hoogtepunten Monnickendam en Marken. Mooie monumentale dorpen waar de modernisering aanmerkelijk minder verwoestend heeft uitgewerkt als in de rest van ons land. Met respect voor traditionele, historische waarden zogezegd.

In Monnickendam - waar je met de bus vanaf Amsterdam CS binnen twintig minuten bent - hebben we eerst koffie gedronken met appeltaart, onder de klanken van het carillon waarvan de beiaard zich, evenals in Praag, elk uur in beweging zet.

De vorige keer vielen de vele foto’s van Elvis Presley, The Beatles en The Rolling Stones mij op, zwart-wit foto’s uit de jaren zestig. Het meisje achter de bar vertelde dat Elvis dit café ooit heeft bezocht en met de toenmalige eigenaar is vereeuwigd, en de andere foto’s had haar grootmoeder gemaakt die destijds in Blokker (waar o.a. The Beatles optraden) werkte.

Na dit stukje cultuurgeschiedenis ging de wandeling pas echt van start. Eerst nog een stukje door Monnickendam. Wat een prachtstadje. Monumentale panden, gevels en hier en daar opmerkelijke gevelstenen. Toch is maar weinig van het Monnickendam uit de middeleeuwen bewaard gebleven. Het plaatsje dat in 1355 stadsrechten verkreeg van de Graaf van Holland, is vanaf die tijd behoorlijk geplaagd door diverse grote branden. In 1940 zijn grote delen van Monnickendam gerenoveerd.

Via rustieke ophaalbruggetjes en een haventje bereikten we een pad dat we moesten blijven volgen. Dat pad leidde naar een dijk met aan weerskanten smalle stukken gras- en rietland, weilanden en water. Een mooie wandeling zonder horizonvervuiling, en dat onder de rook van Amsterdam. Het weer viel ook niet tegen, het was vrij warm en ook al had de zon soms wat moeite met het wolkendek, liet hij zich meer dan genoeg zien.

Vogels zagen wij vooral in de vorm van meerkoeten, honderden, misschien wel duizenden dobberden op het Gouwmeer, verder futen, veel wilde ganzen enzovoorts. Ook vlinders zagen wij, vooral Atalanta's en de Kleine Vos (zie boven),  maar ook Dagpauwogen. En dat was leuk omdat 1912 niet de boeken zal ingaan als een goed vlinderjaar.

Wij stapten stevig door en bereikten Marken, het oer-Hollandse maar super-toeristische dorpje met de karakteristieke houten huisjes en het haventje. Beroemd geworden vooral door de welhaast legendarische Sijtje Boes. Wij liepen eerst het Marker Huisje aan de haven binnen, waar een dame uitgebreide informatie verstrekte over de voorwerpen en klederdrachten uit het Markense verleden die daar te zien waren.

Daarna wandelden we wat rond door het plaatsje. Opvallend. al die pittoreske, goed onderhouden panden en pandjes waar, naast oorspronkelijke Markenaren, ook import woont. Je zou zeggen dat een stevig gevulde beurs voorwaarde is om daar te kunnen wonen, maar de huizenprijzen vallen nog mee: tussen de twee en vier ton. Maar ja, je moet het wel leuk vinden om onderdeel van een toeristische trekpleister te zijn, met alle nieuwsgierige pottenkijkers van dien.

Een kort muziek aan het kleine museum gebracht, waar je het nodige over de geschiedenis van Marken te weten kunt komen. Toen IJsselmeer nog Zuiderzee was, zeg maar. Er zijn nog maar enkele oudere vrouwen zijn die iedere dag in - veelal zelfgemaakte -klederdracht zijn gestoken. Een uitstervende traditie, jongeren zijn hiertoe niet meer bereid. Ergens wel jammer. In dit kleine museum zagen wij overigens genoeg voorwerpen en klederdrachten die ons aan het Marken van vroeger tijden deden herinneren. Ook kon je een film bekijken over de geschiedenis van Marken. 

Na het museumbezoek liepen we terug naar de haven. Daar namen we een portie zeer goed doorbakken smakelijke kibbeling en even later op een terrasje een frisdrankje. Vervolgens was het even zoeken naar de goede weg richting vuurtoren aan het eind van een wederom lange dijk, drie kilometer verderop. Lang verbleven wij daar niet: toegang verboden, je kunt hem alleen vanaf een afstand bekijken. Via dezelfde weg liepen we terug naar Marken, waar we net op tijd waren voor de bus naar Monnickendam.

Aldaar werd de dag afgesloten met een goed glas Westmall Triple op het buitenterras van een café in de Havenstraat. Dat de terugweg gehinderd werd door uitvallende en niet-rijdende treinen richting Den Haag, waar wij uiteindelijk via Rotterdam arriveerden, geloven we wel. We waren inmiddels genoeg uitgerust om met de fiets naar huis terug te peddelen.