Nous maintiendrons!

Dit weekend hebben we een huis vol logees, inclusief een hond, alleen zal ik er niet bij zijn.

Ongeveer 80 leden van Haag Atletiek gaan namelijk naar Zeeland voor het jaarlijkse trainingsweekend. Dat klinkt spartaanser dan het is, al zal er elke dag wel gelopen worden, met op zaterdag de zogeheten 'Wim Hartman Cross' (zo genoemd naar onze trainer en trainings-coördinator).

Toch zal - en daar zullen de trouwe lezers van mijn blogs niet raar van opkijken - het bourgondische element ook niet worden veronachtzaamd.

Voor iedereen een fijn en sportief weekend! Maandag volgt uiteraard het verslag.

Romance in de achtertuin

Vanmorgen riep mijn vrouw vanuit de slaapkamer: "Snel, pak je fototoestel en kom naar boven!" Als zij dat zegt moet er wel iets bijzonders te zien zijn. En dat was het geval: in de boom waarop wij vanuit het slaapkamerraam uitkijken, zat dit stelletje halsbandparkieten genoeg'lijk bij elkaar.

Overduidelijk een echtpaartje, gelet op de aandacht voor elkaar en het verliefde gedrag. Het zijn monogame vogels, alhoewel zij ook zeer sociaal zijn. In de avonduren trekken ze naar gemeenschappelijke slaapplaatsen waar ze luid kwetterend vergaderen, en 's ochtends na het wakker worden gaan ze allemaal weer een bepaalde kant op om met z'n tweeën of hooguit met een klein groepje elders te fourageren en avonturen te beleven.

 

 

 

De halsbandparkiet is in feite een exoot uit tropisch Afrika en Zuid-Azië, die ooit naar Europa is gehaald als volièrevogel. Kennelijk is in de loop der jaren een aantal van deze vogels ontsnapt of vrijgelaten. Zij bleken goed te aarden in ons klimaat en konden zich vermenigvuldigen tot vele tienduizenden exemplaren. De halsbandparkitisering van de vogelsamenleving, wat u zegt. Ze maken herrie, vreten alles op, jagen alle autochtone vogels weg (de huismus is uit ons stadsbeeld zo goed als verdwenen). De PVV (Partij voor de Vinken) is er niet blij mee...

Maar als oudere babyboomer die nog steeds niet geheel losgezongen is van de wat roodgetinte idealen uit de hippietijd, vind ik deze vogels toch wel een verrijking (kuch..) van onze veelkleurige multi-aviale samenleving.

Stokoude roze gloed!!

De benen voelden wel wat stroefjes aan overdag, dus besloot ik om voor mijzelf te gaan lopen. Echter nadat ik thuiskwam en mijn dagelijkse kloffie had omgewisseld voor hardloopkleren, bleek even later dat het inlopen naar de club best redelijk ging. Dus toch maar met de groep meetrainen? Jawel!

Echter dat bleek van zeer korte duur, dat lopen met de groep bedoel ik. Het inlopen ging best. Het ging in een meer dan redelijk tempo. De benen voelden goed en de heup- en rugproblemen zijn van de baan. Maar nu was er weer wat anders: intestinale problemen! Balen, maar ik besloot dat het toch beter was om voor mijzelf te gaan lopen. Wel linea recta naar huis. Daar bleek dat ik in totaal vijftig minuten had gelopen.

Wassen, omkleden en terug naar de club. Gezellig, uiteraard. Met deze en gene vooruitgeblikt op het komende trainingsweekend: vrijdagochtend komt Joop Nennie mij ophalen met de auto, met hem en Frits Bos rijden wij naar Burg Haamstede. Trainen, crossen, gezellig. Ongeveer tachtig Haag-leden gaan naar het Landall-park aldaar, verdeeld over tig huisjes. Wordt leuk!

En nu iets wat totaal nergens op slaat, althans niet op het voorgaande. Vraag niet waarom, maar een uur geleden zong er opeens een stokoud Pink Floyd nummer door mijn hoofd. Stokoud, want het is een nummer uit de jaren zestig. Ik heb Pink Floyd al vaak gezien, ook deze 'oer-line up'. Zó heb ik ze nog gezien, in De Houtrusthallen destijds, spelend op een krap podium en belicht met vloeistofdia's. Het was de tijd dat Syd Barrett, het bloedmooie muziekgenie, nog de creatieve leider van de band was. Dat was vele jaren voor de spectaculaire stadionoptredens. Die heeft Barrett nooit meegemaakt, hij was toen al jarenlang 'gek' en leefde als een kluizenaar in zijn ouderlijk huis.

Dat niet iedereen gecharmeerd was van de 'teringherrie' die Pink Floyd destijds produceerde, blijkt uit onderstaand intrigerend filmpje. Zeer de moeite waard! Gaat u even met mij mee, terug naar 'The Sixties'?....

Weer meetrainen!

Je kunt er op wachten. Facebook en weblogs bevatten veel 'happy news'. De berichten zijn doorgaans luchtig van aard, meestal niet al te diepgravend of levensbeschouwelijk. Dat is ook helemaal niet erg, berichten op social media moeten vooral 'gezellig' zijn en kunnen daardoor iets oppervlakkigs hebben. Niets mis mee wat mij betreft. Maar FB gaat óók over het dagelijks leven van mensen en daarin kunnen dingen gebeuren, nee, gebéuren dingen, die diep ingrijpen in levens. Het gaat niet alleen over lief, maar ook over leed. Zo kreeg ik vanavond een bericht onder ogen van een weblog- en FB-vriend wiens vrouw momenteel in kritieke toestand is opgenomen, met een long-embolie. Het is niet aan mij om de naam van die persoon te vermelden maar wel zet zo'n bericht alles weer even in perspectief.

Trainingsweekend Hoenderloo, 2011

Deze maandagavond heb ik voor het eerst sinds een maand weer samen met de groep meegetraind. Heel voorzichtig weliswaar, omdat ik de rug niet teveel wilde belasten. Maar eigenlijk ging het best nog redelijk, vooral het eerste half uur. We deden een duurloopje van ca. tachtig minuten met wat versnellingen, eerst van lantaarnpaal tot de daarop volgende tweede lantaarnpaal, dan twee lantaarnpalen rustig, dan weer sneller enzovoorts totdat we zes van die afstandjes (ik schat zo'n 60 meter) hadden afgelegd. Daarna liepen we naar het viaduct bij Madestein, daar gingen we in een fors tempo  naar boven en eenmaal bovenaan gekomen, in een rustig tempo naar beneden waarna deze geschiedenis zich één keer herhaalde. Vervolgens liepen we naar en door landgoed Ockenburgh.

Het ging wonderwel maar na een uurtje voelde ik de benen wel branden en pijn doen, kennelijk ben ik zowel de lengte als de intensiteit van de training een beetje ontwend. Dus het laatste kwartier ben ik op eigen houtje naar huis gelopen. Negentig minuten, maar als je het inlopen en de oefeningen niet meetelt kom ik uit op tachtig minuten netto. Het meest verheugende is wel dat ik ook ná de training heup en onderrug nauwelijks meer voel. Er zit dus weer een stijgende lijn in!

Dat komt goed uit want komend weekend is trainingsweekend, ditmaal in Zeeland (Burg Haamstede), dan kan ik waarschijnlijk weer gewoon meelopen en aan de Wim Hartman Cross deelnemen.

Stralend weer tijdens Clingendael Cross

Vanmorgen ben ik op de fiets naar Clingendael gegaan, daar werd de jaarlijkse cross gehouden, georganiseerd door The Hague Road Runners. Niet om zelf mee te doen - ik durf dat nog niet aan - maar om te kijken. Evenals Wim Hartman en zijn wederhelft, wij vormden de supportersclub van Groep 5 die met twee personen vertegenwoordigd was.

Maar als je dan toch gaat kijken, dan kan je net zo goed een paar foto's maken en een filmpje. Bij deze dan!

Hierbij ook de link naar mijn foto-album. Niet alle foto's zijn gelukt (in de zin van: onscherp), maar ongetwijfeld hebben anderen, en zeker Pieter de Graaf, een mooie serie gemaakt....

Jos loopt lekker door

 

Blogger Hans loopt nog steeds hard, maar had het zwaar

 

Hans Uytenhout houdt het uit!

 

Spartaan José Xavier, vaak fotograferend maar nu snel lopend

 

Behalve Roadrunners, deden ook veel Spartanen en Haag Atletiekers mee. Je kunt ze op het filmpje al ontdekken aan de clubkleuren (als het goed is ;-)).

Jan en een clubgenote: "wat was het zwaar!" (Maar ze hebben een goede tijd gelopen)

Van onze groep waren Jos en Hans van de partij, en ook Hizkia en Michel. Ze hebben allemaal goed gelopen. Ook de 'ouwe taaien' (met respect uiteraard) weerden zich goed. Jan G., Anno, Henk Moesman, Jan Wierenga, het zijn maar een paar van de superveteranen die dikwijls van de partij zijn.

Na afloop in de kantine tomatensoep gegeten en wat met een paar Roadrunners gekletst. Helaas geen pannenkoeken en chocolademelk ditmaal! Nou ja, wel zo goed voor de lijn... Even later fietste ik met Hans Uytenhout op naar huis...
 

Na de kunst: Wijn en kaas proeverij. Uit de kunst!

De afgelopen zaterdag is zowaar weer een stukje hardgelopen. Vrijdag tussen de middag ook, in Hilversum, maar dat was slechts twintig minuten. Zaterdag was ook niet direct wat je noemt een lange duurloop, maar toch nog veertig minuten. Het 'plekkie' in de rug is nog niet weg, maar het gaat elke dag ietsje beter. Maandag maar weer eens proberen om met Groep 5 mee te trainen, of het een complete training wordt is nog maar afwachten.

Over Groep 5 gesproken. Deze zaterdag stond min of meer in het teken van de namiddag en avond. Patrick, Ilse en Anja hadden namelijk een wijn- en kaas proef evenement georganiseerd voor onze trainingsgroep.

Maar voordat het zover was, ging ik onder andere naar Pulchri Studio. Dat was in de voormiddag. Hans Rietbergen, beeldend kunstenaar en onder andere ontwerper van ons clublogo, had mij een week geleden gebeld om mij te attenderen op zijn fotocollage, dat deel uitmaakt van een expositie.

De expositie bestaat uit duizend foto's van mensen die de afgelopen maanden aan zijn huis aan de haagse Beeklaan voorbij zijn gegaan. In feite dus een fotoproject. Het aardige is - zeker als Hagenaar en (bijna) buurtgenoot - dat je ook enkele bekenden onder de gefotografeerde passanten ziet 'lopen'.

 

In werkelijkheid hangen die foto's niet onder elkaar - zoals bovenstaande twee fragmenten suggereren - maar naast elkaar en beslaan een hele wand van Pulchri, waar trouwens nog veel meer kunst van beeldende kunstenaars hangt. Het aardige van Pulchri is dat bezoekers zómaar binnen kunnen lopen, zonder te betalen. Ik heb meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om na Pulchri even 'mijn' Museum Bredius binnen te stappen, waarna ik naar het Gemeentemuseum Den Haag ben gegaan om de Meesters van het Mauritshuis te bezichtigen.




Caspar Netscher, (1639-1684). Bellenblazend jongetje (1670)

 

Ik kom daar later nog op terug, maar het was wel leuk om een schilderijtje van een verre voorvader van mij, Caspar Netscher, tussen al die meesters te zien hangen.

Maar het leukste van deze dag moest nog komen. Dat was dus 's middags, de wijn- en kaasproefavond van Patrick, Ilse en Anja. Die vond plaats in een ruimte inclusief bar onder een woningblok aan de Margaretha van Hennebergweg. Het handigste was om er met de fiets heen te gaan.

Rond half vijf waren de meesten aanwezig, Groep 5 was zo goed als compleet. 

 

 

Het spits werd afgebeten met een witte sauvignon uit het Loiregebied, een Rochelles. Een zeer smaakvolle wijn die wij - conform de toelichting annex instructies die Patrick ons gaf - proefden (eerst wijn in het glas laten walsen, dan de geur goed in je opnemen en de eerste slok goed 'kauwen' zodat alle smaakpapillen worden aangedaan) met een of meer blokjes jonge geitenkaas.

 

Daarna kregen we een tweede witte wijn, met een frisse, volle smaak en in de mond iets lichtelijk 'mousserends' had. Dat was een chardonnaye, waarbij de druiven met schil en al worden verwerkt. Ook erg lekker, een aantal van ons vond deze zelfs nog smaakvoller dan de vorige. Hierbij kregen wij blokjes Comté, 'de lekkerste Franse kaas' aldus Patrick.

De derde wijn was een rode, een 'Chateau Mire l'Étang'. Een Languedoc-wijn die ik persoonlijk erg lekker vond, zacht met een heel licht zoetje. Niets mis mee. De sterk op roquefort gelijkende Valdéonkaas was in goed(?) modern Nederlands 'helemaal goed'.

De vierde en laatste wijn was eveneens een rode, een Rioja. Nu ben ik persoonlijk geen grote rioja-fan, ik vind de smaak meestal net iets te uitgesproken 'houtig', maar deze was erg lekker.

 

 

Inmiddels werden er naast de kazen ook andere lekkernijen verorberd, waaronder een quiche en een tomatentaart die Eveline had gemaakt, erg lekkere cakes - eigenlijk tulbands - met een mooi groen kleurtje, een stuk huisvlijt van Peter, en oerhollandse, eerlijke patat met bitterballen. En dat alles onder de klanken van muziek geselecteerd uit een grote database op de ter plekke aanwezige pc.

Al met al werd het een gezellige avond, die ietsje later dan de op de uitnodiging vermelde tijdstip (omstreeks 20:00 uur) ten einde was, het werd omstreeks 10:00 uur... Patrick, Ilse en Anja (en uiteraard ook Peter en Eveline), bedankt!




Autumn Leaves in Clingendael

 

 

 

 

Niet veel tekst vandaag, maar de foto's spreken voor zich. Clingendael is op dit moment werkelijk schitterend met al die herfstkleuren. Volgende week kan het gedaan zijn, dan zijn de meeste bladeren wel gevallen.