Vanmorgen riep mijn vrouw vanuit de slaapkamer: "Snel, pak je fototoestel en kom naar boven!" Als zij dat zegt moet er wel iets bijzonders te zien zijn. En dat was het geval: in de boom waarop wij vanuit het slaapkamerraam uitkijken, zat dit stelletje halsbandparkieten genoeg'lijk bij elkaar.
Overduidelijk een echtpaartje, gelet op de aandacht voor elkaar en het verliefde gedrag. Het zijn monogame vogels, alhoewel zij ook zeer sociaal zijn. In de avonduren trekken ze naar gemeenschappelijke slaapplaatsen waar ze luid kwetterend vergaderen, en 's ochtends na het wakker worden gaan ze allemaal weer een bepaalde kant op om met z'n tweeën of hooguit met een klein groepje elders te fourageren en avonturen te beleven.
De halsbandparkiet is in feite een exoot uit tropisch Afrika en Zuid-Azië, die ooit naar Europa is gehaald als volièrevogel. Kennelijk is in de loop der jaren een aantal van deze vogels ontsnapt of vrijgelaten. Zij bleken goed te aarden in ons klimaat en konden zich vermenigvuldigen tot vele tienduizenden exemplaren. De
halsbandparkitisering van de vogelsamenleving, wat u zegt. Ze maken herrie, vreten alles op, jagen alle autochtone vogels weg (de huismus is uit ons stadsbeeld zo goed als verdwenen). De PVV (Partij voor de Vinken) is er niet blij mee...
Maar als oudere babyboomer die nog steeds niet geheel losgezongen is van de wat roodgetinte idealen uit de hippietijd, vind ik deze vogels toch wel een verrijking (kuch..) van onze veelkleurige multi-aviale samenleving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten