Onder de rook van Amsterdam

Het was weer heerlijk wandelen zaterdag. Of heerlijk, nog steeds was het weer niet geweldig, er stond een frisse stevige wind. Echt 'uitwaai-weer', maar, mits goed gekleed, was het met een uiterst flets zonnetje goed te doen.

Rond negen uur had ik met Walter afgesproken op Hollands Spoor. Een voorspoedige treinreis resulteerde in een vroege aankomst op Amsterdam CS, waarop wij besloten bij Café Karpershoek aan de overkant van het station koffie te drinken. Daarna keerden we terug naar de andere (IJ-)kant van het station. Aat stond daar al te wachten, Hugo kwam even later waarna het pontje ons over het IJ naar de overkant bracht. Geen dames ditmaal onder de wandelaars!

Weer koffie gedronken bij het Wilhelmina Doc (per slot van rekening hadden Hugo en Aat nog niets gedronken) en daarna volgde de 21 kilometer lange wandeling door het WH Vliegenbos en over de Nieuwendammerdijk naar de Waterlandpolders van De Weeren, het weidse polderlandschap onder de rook van de stad. Heel wonderlijk dat je daar in een volstrekt landelijk gebied terecht komt met boerderijtjes en pittoreske huisjes.

Vooral frappeert de authenticiteit van de Waterlanddorpjes Ransdorp en Zunderdorp, alleen worden die niet meer, zoals in de jaren vijftig, bewoond door boeren en boerinnetjes maar door moderne welgestelde juppen. De rust en landelijkheid is echter gebleven. In het eerste dorpje was het enige caféetje dat we op deze lange route tegenkwamen zelfs gesloten. Leuk was anders, want we waren wel aan wat drink- en eetbaars toe.

 

Dus hebben we maar op een bankje de zelf-meegebrachte bammetjes verorberd. Zelf had ik niets bij me - ik ging er van uit dat ik onderweg wel iets zou tegenkomen - dus kreeg ik een chocoladerijstekoek van Hugo. Precies voldoende om welgemoed door te gaan.

 

Even na Zunderdorp was evenwel een voetbalveld waarop net een wedstrijd aan de gang was, dus Hugo kreeg het lumineuze idee om in de sportkantine aldaar iets te gebruiken. Alzo geschiedde: van de vriendelijke meisjes aan de bar kregen we koffie, een tosti, warme chocolademelk. De anderen bestelden nog een warme gehaktbal.

We zetten de wandeling voort langs het Noordhollandskanaal, door het Florapark en uiteindelijk kwamen wij via Amsterdam-Noord weer uit bij het IJpontje die ons snel weer naar het Centraal Station bracht.

 

Zoals vaker sloten wij de wandeling af met een tapas-maaltijd bij een Spaans restaurant. Erg druk, wat meestal een goed teken is. We hadden een super-energieke, snelle, temperamentvolle spanjool als ober en het eten was inderdaad prima. Weldoorvoed gingen we een uur later ieder ons weegs, Hugo naar Doorn, Walter, Aat en ik reisden samen met de trein terug naar Den Haag.

Een foto-impressie van de wandeling in vogelvlucht gaat hierbij!

Weer een etentje

 

Bij voorbaat excuses aan degenen die zich ergeren aan blogjes over etentjes. Maar er valt niet aan te ontkomen: vrijdagavond was weer een etentje, ditmaal van, voor en met de jubileumboekcommissie. Zie het als een geste van de vereniging voor het toch wel vele werk dat is verricht en de (vrije) tijd die er in is gestoken.

Misschien is het, als mede-auteur, niet aan mij om te zeggen dat het in elk opzicht een prachtboek is geworden, maar zo is het wel! Zowel inhoudelijk als qua vormgeving, maar ja, dat mag ook wel als jouw vereniging 100 jaar bestaat. Veel geschiedenis ook over de Haagse en Nederlandse atletiek, met schitterende foto's uit die tijd.

Maar daar ging het gisteren niet over. We hebben in een gezellig-informele ambiance (Café Emma aan het Regentesseplein) gegeten. Erg aardige bediening, bovendien was het eten buiten verwachting goed, zelden zo'n lekkere Osso Bucco gegeten. Een meer dan goede voedingsbodem voor de wandeling die ik vandaag ga maken en de Team Time Trial aanstaande zondag. Daarover later meer!

Too much monkey business

Stel je voor: je loopt een lege bioscoopzaal binnen. Even daarvoor had je bij de juffrouw achter de kassa een kaartje gekocht. Zij vroeg waar je precies wilde zitten: voor, midden of achter. Was er nog keus? Nou, dan maar een beetje vooraan. Wel in het midden graag. Je kreeg het kaartje met daarop de rij- en het stoelnummer geprint. Echter zat er geen mens in de zaal en dat zou de hele voorstelling door zo blijven. Nou ja, er zat één mens, dat was jijzelf. Een wel heel onwaarschijnlijk verhaal? Ja, zoiets zou je ook in een droom kunnen meemaken.

Maar het was geen droom, wat betekent dat de operator bij Pathé donderdagochtend om kwart over elf alleen voor mij een complete bioscoopfilm heeft gedraaid.

Oscar en zijn moeder in betere dagen

De film - overduidelijk geen publiekstrekker - die ik zag was Chimpanzee, een film over het leven van chimpansees in de rimboe. Een film met heel mooie beelden, waarin het leven van de groep op liefdevolle wijze in scherpe beelden is vervat. Bijvoorbeeld over hoe de dieren werktuigen gebruiken - stenen om noten te kraken, stengels om mieren uit hun gangen te halen. En hoe kinderen de kunst van hun ouders afkijken en zodoende leren.

De eigenlijke hoofdrolspeler is de peuter Oscar, de kleuter-chimpansee, die onafscheidelijk is van zijn moeder. Verder is de vijftigjarige Freddie een markante figuur, hij is de onbetwiste leider en alfa-man van het gezelschap.

Scar en zijn mannen op oorlogspad

De groep leidt een relatief vreedzaam leven waarin steeds andere plekken worden bezocht waar voedsel is te vinden: de ene keer noten, de andere keer vruchten, of honing, of zelfs een stukje vlees in de vorm van een franje-aap.

 

Scar op de uitkijk

Freddie en zijn groep wordt regelmatig bedreigd door een rivaliserende groep chimpansees, een stel vervaarlijk uitziende mannen onder leiding van Scar. In de film worden ze neergezet als een stel slechteriken - en daarmee vermenselijkt - maar door hun woeste aanblik ben je niet geneigd dat in twijfel te trekken. Toch is de groep door interne spanningen niet zo sterk als je op grond van hun individuele fysieke kracht zou verwachten.

 

Freddie adopteert Oscar

De vlam slaat in de pan tijdens een hevig onweer. De Scar-groep zet de aanval in en er onstaat een felle strijd met de Freddie-groep. Na afloop bleek de moeder van Oscar verdwenen te zijn. Zij is nooit meer teruggekomen, vermoedelijk ten prooi gevallen aan een luipaard. Het zichtbaar treurende jongetje is nu op zichzelf aangewezen. De andere vrouwen binnen de groep sturen hem weg, druk als ze het hebben met hun eigen kinderen. Deze accepteren op hun beurt Oscar niet als speelkameraadje. Het ziet er moeilijk uit maar dan geschiedt het wonder. Degene van wie je dat het minst zou verwachten, de altijd wat afstandelijke en dominante leider Freddie, ontfermt zich liefdevol over Oscar, hij adopteert hem als het ware.

 

Het lijkt een beetje op een geromantiseerd Bambi-verhaal en dat is het ten dele ook wel, temeer omdat de film uit de Disney-studio's komt. De voice-over (Carice van Houten) geeft voortdurend en soms overbodig commentaar en uitleg bij de beelden, die op hun beurt zó gesneden zijn dat er een mooie verhaallijn ontstaat. In die zin is het een enigszins gemanipuleerde natuurdocumentaire. Wat niet wegneemt dat hetgeen je te zien krijgt daadwerkelijk zo heeft plaatsgevonden. 

Witte rook na zonnige winterdag

Het is alweer donderdag op het moment dat ik deze woorden intik. Maar de donderdag is nog héél jong, daar valt nog niets over te zeggen.

Des te meer valt er iets te vertellen over de woensdag. Nou ja, dat valt ook wel mee, of tegen, als je tenminste het grote wereldgebeuren buiten beschouwing laat. Doen wij dat niet, dan kunnen we zeggen dat 'we' een nieuwe Paus hebben! Een Argentijn, Jorge Mario Bergoglio, oftewel Paus Franciscus de Eerste.

 

Nu ben ik niet katholiek, maar was ik dat wel dan zou ik heel gelukkig zijn met deze keuze denk ik. Tenminste, afgaande op hoe deze man overkomt en wat er over deze man wordt gezegd - hoogst intelligent, vriendelijk, bescheiden en opkomend voor de armen - zou hij wel eens Paus Johannes qua populariteit kunnen evenaren, zo niet overtreffen.
Wat ik mij wel afvroeg is dat wij al Máxima hebben, Franciscus I is nu hoofd van de Roomskatholieke kerk: is er sprake van een sluipende Argentijnisering van de Europese samenleving?

Maar goed, ik schreef zojuist dat we het wereldgebeuren buiten beschouwing zouden laten en nu heb ik toch al een heel verhaal geschreven over de nieuwe paus. Terzake nu.

 

Gisteren heb ik aardig wat afgewandeld, ik liep vanaf huis naar het centrum om bij Run2Day mijn sporthorloge af te geven: de batterij is op en moet vervangen worden. Het was wel buiten verwachting mooi weer: blauwe lucht, de hele dag zon en de buitentemperatuur was 9 graden C., een stuk warmer dan werd voorspeld. Op de terugweg zag je dat op de Lange Voorhout de krokussen al zijn opgekomen maar de meeste bloemen hielden hun blaadjes voorzichtigheidshalve gesloten. Zó warm was het uiteindelijk ook nog niet, integendeel.

's Avonds was de training, ik had besloten om met groep 5 mee te trainen omdat ik mijn neus daar toch al zo weinig laat zien, maar de benen voelden nog steeds niet tof. Op het programma stonden drie tempo-series van 1-2-1-2-1 minuten. Niet al te zwaar dus en de eerste serie heb ik keurig met de anderen afgewerkt. Maar eigenlijk was het nèt iets teveel voor mij, herstel-technisch gezien, dus nam ik even voorbij Kijkduin afscheid van de groep en liep terug naar huis, waarbij ik de andere twee series voor mezelf heb afgewerkt, op eigen tempo.

Nu even wat rustiger-aan want zondag is de Time Trial, het eerste officiële hardloopevenement in het kader van Haag100, het jubileumjaar. De bedoeling is dat de 46(!) teams van 4 tot 7 hardlopers 5 kilometer gaan rennen waarbij de tijd van de derde loper (eventueel rekening houdend met de zogeheten 'Methusalem-factor') als finishtijd voor het hele team telt. Ik heb mij ook aangemeld bij een team, de 'Hartmannen 5'. Ervaren en minder ervaren lopers mogen meedoen. Nou ja, enige ervaring heb ik wel maar veel echte snelheid zit er niet in, ik mag momenteel blij zijn als ik onder de 25 minuten finish. We gaan het zien!

Bericht van een oud-strijder

Deze dinsdagavond ben ik weer wezen schilderen in het atelier van Thea Bonnecroy en Paul Versteeg. 'Wij' dat zijn Ariane, Corrine, Joke, Vincent, Paul K. en ikzelf.
Deze avond was het thema 'tinten grijs'. Niet noodzakelijkerwijs vijftig tinten, maar wel hoe je kleuren zodanig met grijs(tinten) kunt mengen dat die kleuren eenzelfde toonwaarde krijgen.

Overdag heb ik nog een klein uurtje uitgelopen in de duinen. Echter bleken de benen nog zó van de leg vanwege de CPC, dat ik amper heb kunnen hardlopen. Dus werd het afwisselend honderd tot driehonderd meter joggen en stukken wandelen. Door de zon die aan de kust de hele dag heeft geschenen, voelde het minder koud aan dan ik had gevreesd. Nu was ik wel flink ingepakt en dat scheelt ook natuurlijk. Hoe dan ook heb ik alles bij elkaar een uur gelopen.

Maar waar ik het eigenlijk over wilde hebben is een onverwacht telefoontje dat ik maandagavond kreeg. "Je weet vast niet wie je aan de lijn hebt" zei de stem. Ik kon niet veel anders dat dit beamen, waarna de stem zei: "Ik ken jou onder andere van het hardlopen in de jaren tachtig, van de Drieluikmarathon in het Zuiderpark, waaraan ik ook altijd meedeed, met Hans Vrolijk". En of ik het toen wel wist. Nou, eerlijk gezegd: het zouden zoveel mensen kunnen zijn! Maar ik antwoordde als bij een ingeving: "Bruno Schlack?"



Hans Vrolijk (l) en Bruno Schlack (r)
voor de marathon van Antwerpen (1982)

Tot mijn eigen verbazing was het meteen raak. Het wàs Bruno Schlack. Ongetwijfeld een 'Aha-erlebnis' voor iedere hardloper die in de jaren tachtig in de regio actief was. Maar dat gold ook voor zijn loopmaat Hans Vrolijk (die een paar jaar terug helaas is overleden als gevolg van een verwaarloosde tekenbeet). Het waren allebei enorme 'klasbakken' zoals dat heet. Grote, sterke kerels die helemaal idolaat waren van het hardlopen en bovendien behoorlijk talentvol waren. Om een idee te geven: Bruno liep zijn eerste marathon in 2 uur en 27 minuten(!).  Hans Vrolijk won heel wat wedstrijden in de regio, maar dat gold ook voor Bruno. Nederlandse sub-toppers waren het, niet minder.

Ik heb Bruno zeker een half uur aan de lijn gehad. Hij vertelde honderduit. Na vele lange jaren is hij weer de wilgenboom ingeklommen en heeft daar de loopschoenen uit gehaald. "Het werd te gek, ik woog vorig jaar nog 125 kilo schoon aan de haak en mijn bloeddruk was zodanig dat mijn arts zei dat ik eigenlijk al dood en begraven had moeten zijn."
Bruno zei dat hij mijn weblog regelmatig volgde en dat hem onder meer die oude foto's van loopevenementen waren opgevallen: foto's die ene Jos van Iersel altijd maakte. Nostalgie!

"Het waren mooie jaren, maar het was wel afzien hoor! Op die foto uit de Haagsche Courant (hieronder) zie je dat we beiden doodleuk voor in het veld meestreden. In mijn kielzog loopt Cor Vriend en achter Hans loopt John Graham, die in Rotterdam nog eens een 2:09 liep. Verder zie ik Cor Lambregts, Ray Crabb, Leon Wijers enzovoorts."

 

Tja, dat waren allemaal grote namen in die jaren. En wat Schlack en Vrolijk betreft, voor de redelijke trimmer die ik destijds was waren dat inspirerende figuren, ze straalden individualisme en passie voor het lopen uit.

"Nee, aan strijdlust ontbrak het ons niet" zei Bruno. "Of het allemaal wel zo handig en slim was is een ander verhaal... We liepen wel eens weken van meer dan 300 km. Een keer kan ik mij herinneren dat wij 100 km. in twee dagen liepen. En dat waren bepaald geen gezapige duurloopjes. Veel tempo's en snelheidstrainingen. Er werd met krachten gesmeten. Achteraf gezien eigenlijk jammer, met een goede dosering hadden we veel harder kunnen lopen in die tijd. Ik kan er een boek over schrijven, en ben dat ook al lang van plan. Het waren mooie en rijke jaren, maar er is ook nog zoiets als sportverdwazing. Niet voor niets hebben ze destijds nog eens een stuk over ons in de panorama geschreven met als titel: de Hardloopjunks."

 

Het goede nieuws is dat Bruno - ook alweer 63 jaar - weer begonnen is met hardlopen.
"Het valt alleen zwaar, ik ben nu op een niveau ver en ver onder NAP. Liep ik vroeger de 10 kilometer in 30 minuten en zelfs daaronder, nu ben ik blij als ik 65 minuten haal. Ik bèn ook veel te zwaar. Maar de gekkigheid van vroeger is er nog steeds. Vanaf eind vorig jaar tot vorige week ben ik maar liefst 22 kilo afgevallen! De weg terug is lang, maar ik kom er weer aan! Ik loop weer bijna iedere dag, zelfs alweer -voorzichtig- tempo's. Momenteel zou ik een 10 km. in 65 minuten kunnen lopen. Het lijkt niets, maar het gewicht is nog wel 103 kilo! En de jaren gaan tellen...

Old soldiers never die....

CPC 2013: de kou was bar en boos

'Waarschijnlijk de koudste CPC ooit', dat staat op de website van deze loop. Nou, laat dat 'waarschijnlijk' maar weg, denk ik dan, want nog nooit maakte ik zo'n koude editie mee, en ik loop bijna vanaf het begin mee.

Ik was aan de vroege kant op het Malieveld, omdat ik nog wel iets wilde zien van de start en vooral de finish van de 10 kilometer. Dat is ten dele gelukt. Ten dele, omdat het te koud was om op de snelste terugkeerders te wachten. Snel naar de tent gezocht die als ontmoetingsplaats voor Haag-leden fungeerde. Daar was het nog rustig.

Angelo (links) zou later 1:25' lopen...

 

Even later zag ik Jan G., weer later Angelo. Twee buurtgenoten uit Scheveningen die allebei aardig kunnen doorstappen. Angelo zou later zelfs 1:25' lopen op de halve marathon.

 

Even daarvoor werd Jan op het modderige Malieveld geïnterviewd door een paar studenten, over de hoeveelste keer het was dat-ie meeliep en wat hij dacht te gaan lopen.

Ook zag ik even later in de Haag-tent buurjongen Victor die behoorlijk kan rennen. Hij kwam net terug van de 10 kilometer die hij in 41 minuten had afgelegd.

 

Wie ook snel had gelopen - zonder zijn rugklachten had-ie nog sneller gekund - was Patrick Meijer, 43 minuten. En Ellis van onze groep had 47 minuten nodig om de afstand te overbruggen. Goede tijden dus!

 

Veelgefotografeerd deze dag is Cynthia, een van de snelste loopsters van onze vereniging en altijd met een ontwapenende lach. Zij had deze dag haar zusje 'gehaasd' op de 10 kilometer en met succes: zuslief liep een zeer fraaie 51 minuten.

Cynthia (links) met zus en vriendin

Even later kwam Ton van der Pol. We zouden met Groep 5 inlopen, maar wie er kwam, geen groep 5. Maar ze hebben wel bijna allemaal gelopen vandaag! Zoals Cor van Veen die even later kwam. Gedrieën liepen we om kwart over twee naar de start. In vak C, waar we stonden ingedeeld, was het nog rustig. Zó rustig dat we van een van de vrijwilligers konden opschuiven naar vak B.

Om half drie was de start van de eerste groep lopers. Daar liep ik dus ook bij. En nu kan ik natuurlijk een uitgebreid verhaal gaan houden over hoe de 21 kilometer en 195 meters gingen, maar laat maar. De eerste acht kilometers gingen redelijk, de kou viel mee en de wind ook maar dat was logisch: we hadden 'm op dat moment in de rug.
Bij de Savornin Lohmanlaan stonden mijn vrouw, dochter en schoonzoon mij op te wachten om mij en een aantal kennissen en vrienden aan te moedigen. Daar maakte dochter Daphne dit fotootje. Het ziet er vrolijk uit maar op dat punt begon ik het al zwaar te krijgen. Dat bleef zo tot het eind. Nee, ik kan niet zeggen dat het erg soepel ging, dat zal zeker ook te maken hebben met de leeftijd. Ik maak het de laatste tijd té vaak mee om te blijven hangen in een soort ontkenningsfase. Zo van: 'Volgende keer beter!' Maar toch blijf ik steeds zo denken, het beste is om dat maar zo te laten denk ik.

Het stuk vanaf de eerste binnenhaven, waar het 15 km punt was, gingen we de boulevard op en meteen tegen die beruchte helling op naar boven. Dat bleek behoorlijk zwaar. Maar gelet op alle alarmerende verhalen van tevoren viel zowel de sneeuw - die wel even is gevallen - als de tegenwind nog mee.

Uiteindelijk kwam het beruchte stuk Badhuisweg-Nieuwe Parklaan-Madurodam-Koningskade naar de finish. Vals plat en zijwind. Maar ondanks de zwaarte en mijn relatieve traagheid was er geen moment dat ik er aan dacht te gaan wandelen. Uiteindelijk kwam ik in exact 1 uur en 57 minuten (netto) over de finish. Absoluut geen wereldtijd waar niettemin erg hard voor is gewerkt.

 

Direct na de finish had ik last van een pijnlijke lies en strompelde naar de tent, maar gelukkig trok de pijn na een kwartiertje weg en moest er nog enigszins haast gemaakt worden, want om half zeven was er een etentje van onze groep bij Didong, een prima restaurant waar je gezellig en lekker indisch kunt rijsttafelen. Eerst naar huis (wat was het verschrikkelijk koud, ik had continu dode vingers en het lange wachten op de randstadrail was ook niet bevorderlijk), daar wassen, omkleden en in mijn dikste winterjas op de fiets naar het restaurant. Desondanks sneed de ijzige wind door alle lagen kleding heen als een scheermes door een pakje boter.

 

Het was erg gezellig in Didong. Uiteraard werd veel teruggeblikt op de loop van vandaag. De leden van Groep 5 hadden allemaal prima gelopen, vooral de dames. Ilse had 1:39 gelopen, Yvette en Eveline 1:42', waarmee Eveline zelfs 6 volle minuten van haar pr had afgehaald. Maar laat ik niet alle tijden noemen, er is door bijna iedereen erg goed gelopen, zeker gelet de omstandigheden die zonder overdrijving bar en boos genoemd mochten worden. 

Alle uitslagen staan inmiddels op de site van de CPC-loop!
  

CPC en de tand des tijds

Iedereen die vandaag aan dè Haagse loop, de City Pier City Loop, meedoet: veel succes! Maar vooral en in de éérste plaats: veel plezier!

 

Het lijkt droog te worden maar als ik verkeerd voorspel, dan doe ik dat in commissie (met Buienradar.nl). In ieder geval niet al te luchtig gekleed gaan want het is guur en bij vlagen bitter koud...