Met je kop tegen de muur

Groep 5 heeft een heel gezellige training genoten gisteravond. Niet dat ik er bij was - ik vreesde weer net zo'n 'rustige' duurloop als vorige week - maar dat bleek uit het bloemrijke verslag dat groepslid Hans Uijtenhout op FB had geschreven.

Zelf was ik minder sociaal bezig: ik heb gelopen, zelfs een behoorlijk stuk - alles bij elkaar zo'n 80 minuten - maar in mijn eentje. Het was namelijk voor mij een mix van een duurloop en een hersteltraining. Toch waren er momenten dat ik in gezelschap liep: op de heenweg van huis naar de baan liep ik een kilometertje op met Ko Walkers, een snelle telg aan de Westbroek-boom, en tegen het einde van de training een paar honderd meter met de groep van Ton Gerritsen, onder wie Sherman en Murat. De hele tijd is er in een rustig (duurloop 1) tempo gelopen  behalve de laatste 7 minuten en 32 seconden, dat was de tijd in snel tempo vanaf de Fuutlaan tot aan de voordeur...

Die Wand

Gistermiddag ben ik naar 'Die Wand' gegaan, een film die voor de allerlaatste dag draaide in het Filmhuis. Een heel bijzondere film was het, en een al even bijzonder verhaal over iemand die letterlijk 'tegen de muur' oploopt.

Een film dus over eenzaamheid, het volstrekt op zichzelf teruggeworpen en aangewezen zijn. Mooi thema natuurlijk, want uiteindelijk zijn wij allemaal 'alleen op de wereld' en moeten we het zelf zien te rooien in het leven, ongeacht of je een groot of klein sociaal netwerk (familie, vrienden, kennissen en collega's) hebt.

 

Als de film begint zien we een jonge vrouw achter haar bureautafel zitten, geconcentreerd bezig met het schrijven van een boek of verslag. Daarin verhaalt zij over een zeer bijzondere episode uit haar leven. Een leven dat zij als een hedendaagse Robinson Crusoë ondergaat. Al haar gedachten daarbij worden gedurende de hele 105 minuten durende film door een 'voice over' uitgesproken.

Het eigenlijke verhaal speelt in Oostenrijk en begint als die vrouw (gespeeld door Martina Gedeck) op het punt staat een weekend door te brengen in de jachthut van haar nicht Luise, gelegen in een bergdal. Luise en haar man gaan even naar de stad, de vrouw blijft achter. Als het echtpaar de volgende ochtend niet blijkt te zijn thuisgekomen, gaat de vrouw op onderzoek uit.

Met de hond des huizes, Lusch, loopt ze op een bergpad. De hond - die in de film een belangrijke rol als onafscheidelijke vriend zal spelen - begint hevig te janken en gedraagt zich of-ie ergens tegenaan gelopen is. De vrouw gaat kijken wat er aan de hand is en stuit op een onzichtbare maar ondoordringbare muur. Onverklaarbaar, het lijkt wel een onzichtbare glazen wand waardoor het dal afgescheiden is van de rest van de wereld. Je kunt zoiets wel ervaren in dromen bedenk ik mijzelf nu.

Alles wat zich achter die wand bevindt is dood of in het moment bevroren. Dat blijkt even verderop, waar een ouder echtpaar verstard is in de activiteit waarmee zij het allerlaatste moment bezig waren. dan volgt er een film waarin de vrouw, in gezelschap van een hond, een koe - die later nog een kalf krijgt - en een kat hard aan de slag gaat om te overleven.

Ze inventariseert de bestaande voorraden, zoekt naar een plek voor een aardappelakker, struint het bos af op zoek naar eetbare planten en ze jaagt, wat helemaal tegen haar natuur ingaat. Ze vervreemdt van zichzelf; om niet gek te worden en grip te houden op de tijd schrijft ze. Het merkwaardige is dat alles in de natuur doorgaat, het leven, de groei en bloei, de wisseling van seizoenen. Maar je ziet geen mens. De enige mens die zij gedurende die (twee? drie?) jaren ziet is een volstrekt verwilderde figuur die zij onmiddellijk doodschoot omdat hij even daarvoor, om onbekende redenen, haar hond en stier op gruwelijke wijze had afgeslacht.

Net zomin duidelijk is of en waar die glazen wand ophoudt, zomin is niet duidelijk of de vrouw ooit uit haar isolement wordt verlost. In die zin kent deze film over afgeslotenheid een open einde.

Struikrover

Zondagochtend weer meegedaan aan de Kerkpolderloop, ditmaal met mijn zwager die bij ons logeert. In zijn auto reden wij naar Delft. Jan Wierenga sloeg een keertje over.

Wie ook meededen waren Hizkia en Michel, ik dacht even dat zij zich (voorgoed?) hadden bekeerd tot het fietsen. Maar ze hebben het lopen nog niet verleerd.

 

Over de loop zelf valt weinig verrassends te melden. Hooguit dat het wat meer waaide dan vorige week en het was ook iets warmer, wat niet wegnam dat er weer 'lekker' is gelopen. Lekker vlot naar mijn gevoel maar de tijd was voorspelbaar: dik 24 minuten. Zwager Wim, die in Afrika (hij werkt bij de Shell) regelmatig zijn rondjes loopt, kwam drie minuten later aan. Prima, want hij heeft de laatste weken nauwelijks gelopen. Waarschijnlijk is het voor mij de laatste Kerkpolderloop dit jaar. Komende zaterdag is de Bradelierloop en om nu twee loopjes vlak achter elkaar te lopen...

De rest van de dag doorgebracht met boodschappen doen en koken voor de schoonfamilie. Ik had nog veel mosselen over van de paëlla daags ervoor dus die heb ik bereid met witte wijn en gesneden groenten: bleekselderij, prei, uit en schijfjes winterwortel. Na het eten en de koffie volgde een lange Zomeravonden, ditmaal met theaterregisseur Johan Simons. Een goede uitzending, al kan ik mij voorstellen dat sommigen hebben afgehaakt omdat het wat al te 'zwaar' van sfeer was. Wel interessante fragmenten gezien van onder anderen Toon Hermans en Pasolini. Ook de keuzefilm van Simons, Hundstage, heb ik gefascineerd uitgekeken. Dat werd dus nachtwerk. Een heel wonderlijke, bizarre film.

 

Vanochtend in alle vroegte bramen geplukt. De eersten zijn alweer rijp! Er staan een heleboel wilde struiken langs de weg, dus er was al snel een zak vol. Ik ga er straks jam van maken. Ondertussen begon het flink te regenen, zelfs zo dat ik de capuchon van mijn korte zwarte jack over mijn hoofd trok. Ik zal er bepaald onguur uitgezien hebben, zo tussen die struiken. Van cultuurbarbaar naar struikrover is maar een klein stapje...

Waterproef na het dauwtrappen

Vrijdagochtend is er (netto) een uur gelopen, het werd een duurloop in een rustig tempo waarvan 35 minuten barrevoets op het grasveld achter ons clubhuis aan de Laan van Poot. Prima hersteltraining. Herstellen waarvan? Van de woensdagavondtraining waar ik mijn beste beentje heb voorgezet. En dat konden beide benen zich maar al te goed herinneren.

Ik denk niet dat ik een echte 'barefoot runner' ga worden, maar het gewone hardlopen op schoenen afwisselen met blootsvoets rennen op een geschikte ondergrond (gras of zand bijvoorbeeld) zie ik mijzelf toch wel meer doen in de toekomst. Het voelt heel plezierig, letterlijk 'natural' aan.

 

 

De rest van de dag afwisselend in de tuin en achter de pc doorgebracht. Er moet nog veel gedaan (geschreven) worden. Op de schaarse momenten dat ik in de tuin was heb ik weer enkele van de vele vliegende en fladderende bezoekers in beeld kunnen brengen.

's Avonds hadden wij een etentje bij Waterproef, een restaurant aan de Dr. Lelykade, aan de Scheveningse jachthaven. Het Saint Tropez van Scheveningen zal ik maar zeggen. Dochter Daphne en schoonzoon Daniël hadden het ons (hun ouders en schoonouders) aangeboden. Iedereen bestelde iets anders maar alles was erg lekker en van uitstekende kwaliteit. Dat het restaurant was genomineerd voor een Michelin-ster en ook op IENS hoog scoort is veelzeggend.

Op het moment dat wij het restaurant verlieten begon net het vuurwerkfestival. Het was de eerste keer dit seizoen. Acht landen doen mee: op deze vrijdag ontstaken België en Duitsland hun vuurwerk, zaterdag zijn Oostenrijk en China aan de beurt.

Er waren ca. 60.000 toeschouwers, maar wij waren er niet bij omdat wij problemen hadden om de parkeergarage te verlaten: het kaartje werkte niet en de bomen bleven gesloten. Er ontstond zelfs een kleine opstopping. Uiteindelijk, na veel vijven en zessen, is het toch gelukt.

Maar goed, het vuurwerkfestival is nog niet afgelopen, dus wie weet. Of ik er speciaal voor naar Scheveningen zal gaan is de vraag. Vandaag kan het nog (maar dan heb ik logees) en volgende week vrijdag en zaterdag kan het ook nog. Dan mogen Spanje en Zuid-Korea het publiek op het strand vermaken, waarna Japan en Nederland het evenement op zaterdag zullen afsluiten. De jury maakt daarna bekend welk land het vuurwerkevenement heeft gewonnen.

De bietentaart op!

Heerlijk getraind deze woensdagavond. Mooi weer, niet al te warm, en anderhalf uur bijna alleen maar over duinpaden gerend. Er was een kleine Groep 5 (Rob, Jos, Hans, Peter, Fred en Ellen als enige vrouw) die onder leiding van Wim voor een pittige fartlek gingen. Daar gingen de oefeningen, wat loopscholing en enkele korte tempoversnellingen aan vooraf. Wat mij betreft ging het heel goed vanavond, ik kon lange passen maken, zakte niet in en ging bij de tempo's steeds met de voorsten mee. Met een voldaan gevoel liepen we terug naar de Laan van Poot.

Trots als een dagpauwoog poseert deze vlinder in onze tuin...

Maar wacht: er kwam nog één onderdeel! Dat zou een stukje 'in eigen (duurloop)tempo' moeten worden over een stuk van het oliebollencrossparcours, zonder de 'zandbak' weliswaar maar mèt die verschrikkelijke klimmetjes. Toen bleef ik wel achter, het duurloopje werd bijna wedstrijdtempo en bij het laatste klimmetje ging ik even wandelen. Dat was niet helemaal de bedoeling natuurlijk, maar ik zat er een beetje doorheen. Achteraf gezien was het ook een beetje mentaal denk ik, door koste wat het kost bij de voorsten te willen blijven werd dat net een beetje teveel van het goede. Met z'n allen liepen we het duinpad af en bij het speelveldje aan de Laan van poot deden we de 'cooling down' oefeningen.
Per saldo was het een fantastische training die met veel genoegen en voldoening is volbracht.

 

Zoals uit bovenstaande foto's blijkt, was het weer gezellig bij de 'na-zit'. Onder andere zien we Jeanet Weeber zitten, zij was weer even vanuit Spanje 'op vakantie' in Nederland. Zeventig jaar is zij al maar ze loopt de 5 km nog makkelijk in 23 minuten.

 

Er is onder meer gepraat over het trainingsweekend in Zeeland komend najaar. Wim (die dat altijd regelt met Lodewijk) zei dat alle huisjes nu al helemaal vol te zitten, afgaande op het aantal inschrijvingen. Er willen toch nog een paar mensen mee, dat zal passen en meten worden.

 

En dan was er nog iets! Ellen (zie onder) had van tevoren nog gezegd dat zij een verrassing voor ons in petto had. En die verrassing werd in het clubhuis, bij de thee, koffie of wat anders - uit de folie gehaald. Die ochtend was ze vroeg opgestaan en had ze een bietenchocoladetaart voor ons, althans voor Groep 5, gemaakt.  

 

 

Ik moet zeggen dat het goed gelukte creatie was: heel smakelijk, maar ook heel voedzaam. Het lijkt een wonderlijke combinatie, chocolade met bieten, maar wat smaak betreft proef je zowel de pure chocolade (zoals bij een brownie) met een subtiel-gronderig zweem van bieten. Toch lekker, er is niets van de taart overgebleven...

Over grote vrouwen in de geschiedenis

Even een update van de afgelopen dagen. Maandagochtend, daags na de 5 km Kerkpolderloop in Delft, lekker een uurtje gelopen, het bekende werk: deels door de duinen, ook een stukje puinduinen en Meer en Bosch.

Gisterochtend een paar uur achter de pc gezeten, onder andere om interviews verder uit te werken. Gisteravond met een kleine delegatie van Haag Atletiek naar Joke Bijleveld gegaan. Zij was een zeer goede atlete van de toenmalige Haagse sportvereniging Celebes, een van de clubs die naderhand is gefuseerd met Haag 68 en uiteindelijk met Haag Atletiek. De sprint en het verspringen waren haar specialiteit. In de jaren zestig van de vorige eeuw heeft zij heel wat medailles en Nederlandse Kampioenschappen vergaard. En ze nam meerdere malen deel aan WK's en Olympische Spelen.

Op de nationale ranglijst met Beste Atletes Aller Tijden staat zij nog altijd, 52 jaar nadat ze 6,31 (ver) sprong, op de twaalfde plaats.

Nog steeds is zij een enthousiaste, gedreven dame die opvallend jeugdig oogt en zich uiterst soepel beweegt. Het was een gezellige avond met haar en ex-collega (en zeer goede loper) Herman Kromhout waarbij veel over 'vroeger' is gepraat. Er valt weer heel wat uit te schrijven en uit te werken, maar om dat over zo'n coryfee te doen is uiteraard leuk.

Tussendoor - 's middags - ging ik naar het Filmhuis om de film 'Hannah Arendt' te zien. Nog een vrouw die geschiedenis heeft geschreven (tegenwoordig zou je zeggen: Wikipedia heeft gehaald). Ik had al het een en ander over de film en de hoofdpersoon meegekregen, ook in Zomergasten met Nelleke Noordervliet kwam zij ter sprake. De film draait zelfs als voor de 15de week. Wie wil weten wie Hannah Arendt was, raadplege Wikipedia waarop een uitgebreide beschrijving van haar persoon, leven en werk staat.

De film (regie Margaretha von Trotta) gaat in feite over de felle kritiek van - vooral - een deel van de joodse gemeenschap op de manier waarop Arendt verslag heeft gedaan van het Eichmann-proces, dat door haar is bijgewoond. Dat deed zij op een onafhankelijke, geheel eigen wijze, hetgeen haar - voorzichtig uitgedrukt - niet door iedereen in dank is afgenomen. Zij weigerde Eichmann als een gruwelijk monster te portretteren, wat natuurlijk wel de algemene emotie destijds was, niet lang na Wereldoorlog II.

Wat was het geval? In Jeruzalem was tijdens dat proces niet een of ander gruwelijk monster te zien maar een normale, zelfs niet onintelligente man. Er zijn ook zwart-wit beelden van het proces in de film gemonteerd: Eichmann kwam daarin op mij over als een vrij rationeel-gedecideerde man die eerlijk en 'normaal' antwoord gaf op de aan hem gestelde vragen. Anderzijds ook van iemand die geen blijk gaf van overdreven schuldgevoelens: hij was immers niet verantwoordelijk voor het eindresultaat van zijn werkzaamheden, hij deed gewoon wat hem was opgedragen, hij deed 'zijn plicht'. Eigenlijk was Eichmann niets meer of minder dan een bureaucraat, een qua functie relatief onbetekenende persoon die niettemin - zij het indirect - in staat bleek om vele miljoenen Joden om te brengen.

In haar studie over dit proces laat Arendt (evenals Harry Mulisch trouwens in zijn verslag van hetzelfde proces) zien dat het kwaad iets banaals, iets raadselachtigs heeft. De Holocaust kon plaatsvinden omdat de nazi's het hele proces in stukjes hadden gebureaucratiseerd, waarbij niemand, behalve Hitler, verantwoordelijk was voor het geheel en ieder slechts voor een enkel klein onderdeel. Het kwaad (de jodenmoord) krijgt dan een banaal karakter; duizenden ijverige ambtenaren die op hun deelterrein hun taak al dan niet gewillig uitvoeren. Het eindresultaat is bekend.

Uit Wikipedia: "Het kwaad is volgens Arendt niet radicaal maar banaal, een optelsom van opgesplitste activiteiten. Haar theorie is door sommigen onderstreept. Anderen hebben haar theorie bestreden. Arendt uitte in haar boek stevige kritiek op het openbaar ministerie, dat steeds maar bezig was om te tonen dat Eichmann, in strijd met de feiten, een grote schurk was met zeer veel invloed in het Derde Rijk."

Kritikasters interpreteerden haar conclusies zo dat het leek alsof zij het opnam voor Eichmann, hetgeen uiteraard niet het geval was. Wel plaatste Arendt de nodige nuances en betrok hetgeen Eichmann naar voren heeft gebracht bij haar eindconclusie. En die is ongemakkelijk.

Aan het eind van de film zet Arendt haar zienswijze met betrekking tot het Eichmann-proces op indrukwekkende wijze uiteen tegenover een gehoor dat grotendeels bestaat uit aandachtig luisterende studenten. De kou was daarmee niet helemaal uit de lucht, maar zij heeft de wereld met haar visie wel stof tot nadenken gegeven. Wat uiteindelijk een van de al dan niet impliciete oogmerken van de filosofie is...

Zieltjes gewonnen voor de kerk(polderloop)

Er was vanmorgen weer eens een andere Haag-delegatie bij de Kerkpolderloop. Ditmaal twee 'snelle jongens' uit groep 2 (mijn 'oude' groep van Ton van Westbroek) die de vijf minuten dik onder de 20 minuten kunnen lopen, en dit vervolgens ook gedaan hebben. Wij spreken over Aad Tieleman, de rijzige snelle 50 plusser wiens dochter Odette de vorige keer meedeed, en Peter Rotteveel, die voor de eerste keer aan de Kerkpolderloop deelnam. Het is hem goed bevallen geloof ik, aan de gelopen tijd zal het in elk geval niet liggen. Hij liep 19 minuten en nog wat, op de voet gevolgd door Aad. Knap gedaan heren!

Maar ook de oudjes waren er weer, sterker nog: de oudere lopers lijken in de meerderheid. Hoe dan ook hadden Jan Wierenga (met wie ik weer mee kon rijden), Wim van Es en 'uw verslaggever' er weer zin in. Paul Wobbe en Bert Gerritsma waren ook weer van de partij. Het was overwegend bewolkt, het leek minder warm dan het uiteindelijk werd, bij het inlopen merkten Jan en ik dat de luchtvochtigheid aan de hoge kant was maar ach, vijf kilometer is uiteindelijk niet zo lang.

Ongeveer 60 meter na deze brug is het 1 km punt

Zelf had ik weinig last van al het gewandel, gisteren in Limburg, ik had een redelijk snelle en soepele start. In het begin passeerde ik zelfs snellere lopers. Ach ja, jeugdige overmoed hè? Het duurde geruime tijd - zeg maar rustig in de laatste anderhalve kilometer - dat Wim en Jan mij passeerden. Uiteindelijk finishden wij redelijk dicht bij elkaar, eerst Wim (maar dat is nog een jonkie van 55 jaar ;-)), dan Jan, daarna ik. De tijd weet ik niet maar Jan had 24'04'' geklokt, ik zat zo'n tien seconden achter hem. Kortom, niet slecht gelopen. Wil nog wel een keertje onder de 24 minuten maar - zoals superveteraan Steven Koelink achteraf zei - op onze leeftijd is het best lastig om vele seconden sneller te worden. Maar zeg nooit nooit en eerlijk gezegd ben ik nu al dik tevreden, het lopen en het trainen gaan de laatste weken ook weer lekker.

Het bronsgroen eikenhout

Vroeger, in het voorblogse tijdperk, gingen we met enige regelmaat naar Zuid-Limburg. Dat zat zo: wij trokken veel op met een bevriend stel - zij zijn inmiddels al heel wat jaren gescheiden - en de ouders van Ria, 'de vrouwelijke helft' van het stel, woonden in Kerkrade. Af en toe ging ze bij haar ouders op bezoek en wij mochten mee. Heel gastvrije mensen waren het, de hele dag stond er een koffiepot te pruttelen in de bijkeuken. Er was veel aanloop: buren en familieleden kwamen onaangekondigd via de achterplaats naar binnen om een praatje te maken en een bakkie te doen. Dat was de gewoonste zaak ter wereld, mij sprak dat enorm aan. Zal toch iets te maken hebben met de zuidelijke mentaliteit.

En dan Limburg zelf, die  heerlijke omgeving. Ik heb daar goede herinneringen aan. Alsof je in eigen land op vakantie in het buitenland bent. Elke ochtend ging ik ruim een uur hardlopen, een rondje om het meertje bij kasteel Erenstein. We maakten ook veel uitstapjes naar Limburgse highlights zoals het Geuldal, Gulpen, de Brunssumerheide, Maastricht en soms over de grens, Aken bijvoorbeeld.

Alleen dat taaltje, het Kirchroads. Heel gezellig authentiek Limburgs dialect hoor, daar niet van, maar volstrekt onverstaanbaar!

Dat dit nooit een officiële taal is geworden zoals het Fries is mij een raadsel. Het zal te maken hebben met de aard van de Limburgers, het zijn kennelijk niet zulke assertieve drammers als de Friezen in het noorden.

Gisteren maar weer eens naar het zuiden getrokken om - zo bleek achteraf - twee wandelingen te maken door het bronsgroen eikenhout. Daar ging wel een aardig treinreisje aan vooraf. Eerst naar Utrecht, daar de trein naar Heerlen genomen.

Het station Heerlen ziet er net zo uit als elk zichzelf respecterend Nederlands station anno 2013: één grote bouwput. Maar goed, als je je niet wilt ergeren moet je gewoon wegkijken. Het zal ongetwijfeld allemaal 'heel mooi' worden binnen korte of langere tijd, alleen zal er tegen die tijd wel wéér iets verzonnen worden om de boel open- of af te breken. Zoals overal. Kennelijk is dat het nieuwe 'mooi' in Nederland, al die bedrijvigheid.

In Heerlen nam ik de bus naar de Brunssummerheide. Daar aangekomen, is er van heide nog niet veel te zien en is het een kleine kilometer lopen tot het bezoekerscentrum. Tijd voor koffie. Daarna pakte ik de zogeheten 'blauwe route'. Een 7 kilometer lange wandeling met bospaden (vooral veel dennen en berken), heidevelden en af en toe een ven. De heide staat nog niet in volle bloei, maar het eerste lilapaars is al zichtbaar. Ook staan er, vooral langs sommige bospaden aan het begin, veel vlierbomen en bramenstruiken.


Anderhalf uur later nam ik dezelfde bus terug naar Heerlen, van daaruit ging de weg met een stoptrein van Veolia naar Schin op Geul.

Daar weer de klassieke wandeling door het Geuldal naar Valkenburg gemaakt, voor zover mij bekend is dit de wandeling met de mooiste ouverture. Zodra je het stationnetje uitkomt, wordt je geconfronteerd met een van de talrijke panorama's die Limburg rijk is.

Vervolgens is het een kwestie van via pittoreske straatjes naar beneden lopen, Sla je linksaf dan kom je langs mooie huizen met bloeiende tuinen die uiteraard veel door vlinders worden bezocht - alleen heb ik de Grote Koningsmantel niet gezien - en je kunt daar ook iets gebruiken op het terras van het plaatselijke café-restaurant.

Dat heb ik niet gedaan, ik ging meteen rechtsaf. Na een paar honderd meter kom je dan bij het bospad dat evenwijdig loopt aan de ruisende Geul, dat pad volg je.

Het is geen lange wandeling (ca. 5 kilometer) maar wel een mooie. Altijd leuk om na een kilometer of twee het pad linksaf te nemen, naar kasteel Schaloen. Even een kijkje nemen, het kasteel en de binnenplaats zijn de moeite van het bezichtigen waard. Je kunt daar ook zitten om iets te eten en/of te drinken. Je kunt er zelfs trouwen als je wilt maar dat ben ik al, dus liep ik terug en door richting Valkenburg.

Bij 'Het Koetshoes' heb ik wel even op de binnenplaats gezeten en een heerlijk 'kasteeltje' tot mij genomen. Ook er meteen maar een lichte late lunch bij besteld, een ouderwetse tosti ham/kaas. Daarna terug naar Valkenburg waar ik binnen no time bij het station was. De terugreis was even lang maar ook even voorspoedig als de heenreis, even na acht uur 's avonds was ik thuis. De benen zijn aardig doorgesmeerd, kijken hoe dat straks zal gaan in Delft. Alweer een Kerkpolderloopje!