De Ellufde van de Ellufde

Haag Atletiek in het teken van de elfde van de elfde (2014)

Carnavalsfeest bij uitgeverij Succes-NBC, 1967

Nou, wij zijn er wel vroeg bij, niet? Ik was gisteravond traditiegetrouw bij 'de club' en aanvankelijk drong niet helemaal tot mij door waartoe die carnavalshoedjes en carnavalssnacks dienden. Oh ja natuurlijk: het was de elfde van de elfde, en op 11 november is de start van het carnavalsseizoen. Voor wie onder de Moerdijk woont of daar geboren is een begrip, dat seizoen dat begin februari volgend jaar culmineert in feestgedruis, verkleedpartijen, optochten en vrolijke muziek.

Of er nog gelopen is? Zeker, ik heb woensdagmiddag 'voor mijzelf' gelopen, een uurtje. Maar hoe het komt komt het, echt lekker ging het niet, beetje last van het al tijden aanwezige pijnlijke plekkie in de onderbil. Dat werd dus aan aantal keren wandelen en joggen, dus besloot ik de groepstraining later in de avond maar een keertje over te slaan.

Thuisgekomen, meteen naar de site van de Meeuwen- en Makrelenloop gesurfd (ouderwets woord eigenlijk) en mij ingeschreven voor de jaarlijkse Meeuwen- en Makrelenloop op 13 december. Over tradities gesproken...

Wie daar aan mee wil doen, haast u niet te langzaam, want gisteravond - amper twee uur na het tijdstip waarop kon worden ingeschreven  - waren er al over de 400 inschrijvingen! En er is al een stop bij 500 deelnemers...

Terug van de zeeuwse kust (deel 2)

De derde en vierde dag Burgh Haamstede. Voor hardlopers is dit deel van het verslag wellicht minder boeiend, want de Mosselloop op zaterdag was eigenlijk het hoofddoel van dit weekend. Wat weer niet wil zeggen dat er helemaal niets is gedaan.

Mij beperkend tot ons huisje: Paul K. heeft niet alleen vier rondjes om het huis gelopen (zie boven), maar later op de dag een heus duurloopje van minstens één uur volbracht. En zelf heb ik op maandag in de ochtendschemering drie kwartier gelopen, deels door de duinen, deels via dezelfde route die wij zondag naar het dorp wandelden.


Was nog even vergeten te vertellen dat we zaterdagavond laat naar 'huisje 16' zijn gegaan waar een heus feestje gaande was, compleet met dansen en muziek. 'We' waren in ieder geval de twee Paulen en ikzelf.
Kort nadat wij binnenkwamen was er even 'een soort van' aanvaring tussen een medewerker van Landall Park die de zekering er uit wilde halen (vanwege de veroorzaakte geluidsoverlast) en de tijdelijke hoofdbewoner van huisje 16, Sherman. Het liep met een sisser af, de muziek werd op aanvaardbaar volume teruggedraaid en het feest kon verder gaan.

Het was leuk al moet ik bekennen dat ik niet lang ben gebleven: moe, niet helemaal fit of gewoon een saaie bui? Misschien wel een combinatie van die drie. Thuis nog even op de bank gezeten en een docu gezien over Daniël Johnston, een Amerikaanse cult-artiest. Was best interessant. Pas rond drie uur 's nachts (ik lag inmiddels al op één oor) hoorde ik de andere feestgangers thuiskomen.


Zondagochtend na het ontbijt dus gewandeld. We zijn redelijk dicht bij huis gebleven, we liepen naar het dorp Burgh Haamstede dat nog 'echt Nederlands' (vanuit mijn jaren vijftig-optiek) genoemd mag worden: weinig tot geen nieuwbouw, pittoreske molen, oude kerk, knusse huisjes, knoestige fruitbomen in het straatbeeld en bovenal natuurlijk oernostalgische winkeltjes zoals 'In den Soeten Suickerbol'.

In de snoep annex curiosawinkel hebben we nog gelunchd, niet te zwaar (want nog vol van het ontbijt en het copieuze buffet van de vorige avond) maar een prima tomatensoep met vers brood ging er wel in!

Aan het eind van de middag ging Paul K. dus hardlopen, Frank en ik gingen een wandeling maken die uitkwam bij de uitkijktoren. Steile wenteltrap op naar boven, waar je een mooi uitzicht had op de omgeving. Het begon overigens al aardig te schemeren...

Zondagavond gingen de meeste Hagenezen huiswaarts, ook Marlies (als enige vrouwelijke component in een huisje met zeven mannen) besloot terug te gaan met Frits, Ton en Harry. De cijfermatig getalenteerden onder ons weten nu dat we met vier mannen zijn overgebleven. Die zouden maandag vertrekken. 

's Avonds hebben wij met z'n vieren uitstekend en tegen een zeer schappelijke prijs gegeten bij 'Ketelbinkie', een - alweer heel gezellig - restaurant vlak naast de uitgang van het bungalowpark. Mooi driegangenmenu, was niets mis mee.

Het vertrek

Maandag 10 november was ons vertrek vanuit Burgh Haamstede, maar alvorens naar het noorden af te reizen wilden we nog een of twee plaatsjes bezichtigen. 'Typisch Zeeuws' natuurlijk, maar dat spreekt vanzelf. De keus viel op Veere, als we tijd over hadden zouden we daarna Zierikzee aandoen.

Vanaf Burgh Haamstede was het niet zo ver rijden naar Veere, waar wij bij aankomst ontdekten dat drie van ons hier (althans voor zover we ons konden herinneren) nooit geweest was. Onze chauffeur Paul K. wel, maar hij heeft een tijdlang in Zeeland gewoond.


Ik moet zeggen dat Veere het bezichtigen méér dan waard is. Mij is het in ieder geval goed bevallen. De reden waarom hoef ik niet uit te leggen denk ik, zie de foto's! Na door het stadje en de haven heen en weer te hebben gewandeld, gingen we op een buitenterras - het kon nog steeds in november! - zitten en bestelden koffie met een ècht zeeuwse bolus.


Daarna nog een bezoek aan een winkeltje gebracht, enkele cadeautjes gekocht voor 'thuis' (vooral kleindochter) en terug naar de parkeerplaats.

Laatste aanlegplaats was Zierikzee, een stadje waar wij de vorige keren ook al zijn geweest maar altijd leuk blijft om te bezichtigen. Via onder meer de vijf kilometer lange Zeelandbrug bereikten wij Zierikzee, waar wij na een korte wandeling de lunch genoten bij Café Restaurant Concordia. Prima en rijk gevulde vissoep wordt hier geserveerd!

Over de terugreis valt eigenlijk niet veel meer te zeggen dan dat-ie voorspoedig verliep en dat Paul K. ons allemaal heelhuids thuis heeft afgeleverd. Een mooi lang weekend achter de rug, dat was ééns maar nog een keer! ;-)

Terug van de Zeeuwse kust

V.l.n.r.: Alice de Klerk, André Tap, Janna van Dijk, Fred van der Gon Netscher, Sjoerd Witmont, Gerdjan van Zanten, Helmie van Delft. Zittend: Sandra Kleijn

Vier dagen Burgh Haamstede. Je kunt gerust spreken van een kleine vakantie. Maar het was een
trainingskamp. Weliswaar zonder commando's, tijgeren en klauteren op een stormbaan en strafexcersities, maar mèt overvloedig drankgebruik - uiteraard uitsluitend sportdrank! - , copieuze maaltijden en heel veel snacks. Zowel de benen als de inwendige organen hebben flink te verduren gehad de afgelopen dagen. Maar leuk was het; helemaal leuk zelfs. En gezellig natuurlijk!

Wij spreken natuurlijk over het jaarlijkse trainingsweekend van Haag Atletiek voor de loopgroepen. Evenals vorig jaar en het jaar dáárvoor was het Landall Park in Burgh Haamstede de lokatie. En weer gaven een dikke honderd personen, over twaalf bungalows verdeeld, acte de présence.

Zelf ging ik afgelopen vrijdag met Marlies, Paul K. en Paul van O. en Frank I. in de auto van Marlies naar Zeeland. Verzamelpunt was bij Paul van O, op een klein kwartiertje lopen vanaf mijn huis. Via Europoort zakten wij af naar Schouwen-Duiveland waar we een lunch- en sightsee-stop hielden in het mooie Ouddorp. Het begon al goed en calorierijk: chocolademelk met slagroom en appelpannenkoek (voor mij dan), en die voedzame trend zouden we het hele lange weekend en de maandag daarop volhouden.

Overigens voegden naderhand Frits B., Harry R. en Ton van der P. zich bij ons in het huisje, wegens hun werk e.d. kwamen zij later die avond met de auto van Frits.

Eenmaal in Burgh Haamstede de sleutel(s) van ons huisje opgehaald bij de receptie - tevens daar iets gedronken en een aantal reeds gearriveerde clubgenoten begroet - en in ons nieuwe thuis kamers betrokken en sportkleding aangetrokken. Die middag al zouden we namelijk onze eerste training doen, een korte duurloop in groepsverband.

Alzo geschiedde. We vertrokken vanaf het huisje van trainer-organisator Wim Hartman en gingen vrijwel onmiddellijk via het klaphekje de duinen in. Ongeveer een kilometer verderop hebben wij meteen een deel van het parcours van de Mosselloop - een pittige boss-cross - gelopen. Die zouden we op zaterdag lopen, wij hadden ons van tevoren ingeschreven voor de prestatieloop (3 of de 6 km).


Eenmaal terug van die eerste trainingsloop, gedouchd, wat gezeten en gedronken en daarna naar het dorp op boodschappen te doen bij de plaatselijke Albert Heijn. Ook voor het avondeten, dat werd een in meer opzichten hete maar smakelijke chili concarne.

's Avonds na het 'uitbuiken' toch nog even 'naar voren' gelopen waar een groot deel van onze Haagvrienden zich had verzameld om wat te drinken, te kaarten of te bowlen.

Mosselloop

De volgende middag was dus de Mosselloop. Die loop werd in de buurt van Landall Park gehouden dus konden we er, wederom 'en groupe', al wandelend naar toe lopen. De start was om 13:30 uur. Het was een wedstrijd/prestatieloop over 3, 6 of 8 kilometer. Nou ja, loop, zeg maar rustig een cross!

Van tevoren werd ons van diverse kanten gewaarschuwd voor het uitzondelijk zware parcours, bij één ronde zouden wij bijvoorbeeld geconfronteerd worden met een nagenoeg loodsteile zandheuvel. Die zijn wij echter niet tegengekomen omdat die 'pukkel' in het 8 km parcours zat. Wij namen echter deel aan de 3 of 6 kilometer, alleen de beide Paulen uit ons huisje vertoonden dissidentengedrag door tòch de 8 km te lopen waardoor zij naderhand weliswaar als laatsten van de 6 km in de uitslagen werden vermeld, maar wèl verslag konden doen van hun beklimming.

De beste beentjes van Groep 7 met hopman Arie Don

Wat overigens resteerde was een heel plezierige, best pittige maar ook weer niet overdreven zware boss-cross met veel klimmetjes en een terrein dat door de vele boomwortels en het hier en daar glibberige bladendek tot enige behoedzaamheid noopte. Zelf ging ik lekker, ik kon een tijdje achter Paul K. blijven maar moest na twee kilometer wel terrein op hem prijsgeven. Andere Paul (van O.) passeerde mij pas na ruim een kilometer, hij was rustig gestart. Na een paar van die slingerdeslang-heuveltje op- heuveltje-af rondjes over al die bospaden en paadjes naderden we de finish. Op het laatst haalde ik clubgenoot Geert nog nèt in nadat ik bij Frank, die mij de laatste kilometer passeerde, trachtte aan te haken. Toen was de finish daar. Het was alleszins 'een lekker loopje' geweest.

Onze club had het overigens best goed gedaan, en de trainingsgroep waarbij ik mij recentelijk heb aangesloten (Groep 7) al helemaal: maar liefst drie prijswinaars! Dat bleek niet zozeer (of alleen) uit de uitslagen maar met name 's avonds, bij de gezamenlijke maaltijd van clubgenoten in het restaurant van Landall (een koud en warm buffet). Tussen de bedrijven door werden Haag-deelnemers die in hun categorie eerste bij de prestatieloop waren geworden naar voren geroepen, waarna Wim Hartman en zijn lieftallige assistente Rimke bekers aan hen uitreikten.

Bij de dames waren dat Janna van Dijk (Senior), Sandra Kleijn (40+), Helma van Delft (50+) en Alice de Klerk (60+).

Bij de heren waren dat Sjoerd Witmont (Senior), André Tap (40+), Gerdjan van Zanten (50+) en Fred van der Gon Netscher (60+).

Eerlijk is eerlijk: toch leuk, zo'n beker, zo vaak gebeurt het niet dat je op mijn leeftijd in de prijzen valt, temeer omdat er zat zestigers zijn die stukken sneller lopen. Ook bij mijn club trouwens, maar die waren er nu niet bij...

Om dit verslag niet al te lang te maken knip ik het in tweeën, morgen komt het tweede deel van het verslag over ons vierdaags verblijf in het land van Blöf en Zeeuws Meisje.

Tussen cranberries en mosselen in...

Gisteren, woensdagavond, was voor mij de eerste training na de Berenloop. Er stond een duurloopje van pakweg 80 minuten op het programma met twee series van 6-4-2 minuten 'in 15 km. tempo'. Het was ook de eerste avondtraining die in volledig donker werd afgewerkt. De tijd vliegt... over anderhalve maand gaan de dagen weer lengen!

Wij liepen ditmaal dus allemaal in lichtgevende kledij, al dan niet met zo'n arm- of polsbandje met (knipper)licht. De route ging via de villawijk langs de Machiel Vrijenhoeklaan naar Kijkduin, vervolgens een eindje door bungalowpark Ockenburgh en weer terug. Gewoon lekker getraind, ditmaal onder leiding van Sanne (Groep 7 heeft een grote trainersdichtheid :-)).

In de kantine even met de mensen van onze 'Burgh Haamstede groep' wat praktische zaken besproken met het oog op het komende (trainings)weekend. Wie rijdt met wie mee, hoe laat vertrekken wij, waar gaan we boodschappen doen, dat soort zaken. Gaat hoe dan ook gezellig worden, tenminste, die trainingsweekenden waar een groot aantal clubleden aan deelneemt zijn dat altijd.

En zaterdag wordt er een - naar verluidt zeer pittige - cross gelopen, de Mosselloop. Het is niet erg lang (6 kilometer) maar het zal zwaar genoeg worden. En vrijdagmiddag begint waarschijnlijk met een rustig duurloopje door de duinen, dus er wordt komend weekend - naast 'socializen' - wel wat gedaan...

Terug van Terschelling

Geen beren op, wel langs, de weg: de Terschellingse Berenloop was, zoals bijna altijd, een doorslaand succes. Maar zo teleurstellend de editie 2013 is verlopen - want afgelast wegens hevige storm en het daarmee gepaard gaande gevaar van omvallende bomen - , zo geslaagd werd het inmiddels roemruchte evenement dit jaar. En wat een prachtig weer zou het worden...

Zaterdagochtend vertrokken wij - Ellis, Ilse en ik - in Ilse's auto naar het hoge noorden. Het werd een rit zonder hindernissen, slechts onderbroken door een plaspauze bij een benzinestation waar we meteen cappucino scoorden.

Ruim op tijd kwamen we in Harlingen aan, waar onze andere reis- en groepsgenoten (Eveline, Yvette, Marianne, Patrick, Eric en Anja; Ellen en haar moeder waren al op Terschelling) nagenoeg terzelfder tijd arriveerden. Met z'n allen liepen we naar de terminal waar we onze bagage parkeerden en op het buitenterras koffie dronken.

Met de snelboot was de overtocht naar het eiland van Sil de strandjutter en Hessel de strandzanger in drie kwartier gepiept. Nu nog een fietstochtje naar Midsland, waar we in pension 'De Wadvaarder' wederom gastvrij werden onthaald door onze sympathieke gastheren Jan en Peter. En uiteraard waren hardlopende John de Boer en zijn Ans ook nu weer aanwezig, al zagen wij hen 's avonds pas.

Die eerste dag hebben wij al lunchend, wandelend, horeca-bezoekend en dinerend bij 'Het Wapen van Terschelling' doorgebracht. 's Avonds in de kamer van Patrick mijn matje en slaapzak uitgerold (door een misverstand had ik verzuimd te reserveren maar voor de eerste nacht kon het zo worden opgelost. de tweede nacht kreeg ik een 'eigen kamer'). Prima geregeld zo al heb ik die nacht niet goed geslapen, daar heb ik overigens overdag geen last van gehad.

De volgende dag, zondag, fietsten we kort na het ontbijt - dat om 09:00 uur werd geserveerd - naar de Brandaris, in de omgeving waarvan het start- en finishgebied zich bevindt. Bagage afgegeven bij de daartoe bestemde kraam, met z'n allen een stukje ingelopen door de omringende straatjes, laatste plas en op naar de start.

Ik had een groene streep op mijn startnummer, wat inhoudt dat ik als wedstrijdloper was ingeschreven en recht had om in het voorste wedstrijdvak te staan. Sinds jaar en dag heb ik een wedstrijdlicentie en heb dat nooit opgezegd. Echter heb ik het gevoel dat ik daar nu niet meer thuishoor dus heb ik niet van dat 'recht' gebruik gemaakt. Ik stelde mij bescheiden in het recreatievak op waar onze snelle Marianne en Eric ook stonden. Niet wetende dat ik daar naderhand voor zou worden 'gestraft' omdat wedstrijdlopers die in het recreatievak stonden in de uitslagen alleen met de brutotijd zouden worden vermeld, terwijl het wedstrijdvak wel vijf minuten eerder van start ging! Overigens hadden Marianne en Eric, gelet op hun loopsnelheid, eigenlijk in het wedstrijdvak moeten staan maar zij hebben (nog) geen wedstrijdlicentie.

Nadat het startschot had geklonken, ging de hele meute van start. Oh nee wacht, eerst de wedstrijdlopers! Pas na vijf minuten weerklonk het tweede startschot en toen mocht de rest van start, zoals gezegd werd bij de 'echte' recreatielopers naderhand automatisch vijf minuten afgetrokken bij de vermelding van hun netto finish-tijd.

Zelf ging ik meteen in een redelijk snel tempo van start, nu maar eens zien hoe lang dat kon worden volgehouden. Dat viel nog mee, echt 'ingezakt' ben ik maar op één moment, namelijk waar je bij het - goed beloopbare - strand naar boven gaat en de daarop volgende kilometer. Daarna herstelde ik snel en kon in 'snelle schuifelpas' door.

Het overgrote deel van de Berenloop gaat over straat en door de duinen, en je passeert al hollende diverse dorpjes - Baaiduinen, Hee, Midsland, Den Hoorn enzovoorts - waar veel Terschellingers en supporters van de lopers stonden aan te moedigen. Sommige doorkomstposten waren uitbundig versierd met erebogen, beren, vlaggetjes en balonnen. En zo hier en daar stevige hoempamuziek. Erg gezellig allemaal.

Mijn hoop voor deze dag was om onder de twee uur te finishen. Toen ik bij het 10 km. punt in 52 minuten 'hoog' doorkwam wist ik dat dit haalbaar was. Maar ja, dan moet je nog een end. Zoals gezegd voelde ik de tweede helft geen dramatische terugslag maar heb wel moeten inleveren. Maar eerlijk is braaf: de Berenloop is niet een van de lichtste (halve) marathons van Nederland. Overigens zat het ons 'weers-technisch' alleszins mee: zon, véél zon onderweg, heerlijk zachte temperatuur. Weliswaar was het niet windstil (windkracht vijf à zes) maar waar we daar het meeste last van zouden kunnen ondervinden waren de laatste zes kilometers en daar liepen we redelijk beschut door de bomen.

v.l.n.r. Eric Pontier, Ellis Stolwijk, Marianne Nijmeijer, Fred van der Gon Netscher, Patrick Meijer, Eveline van Leeuwen (achter), Ilse Houtman en Yvette Solognier

De laatste kilometers vlogen voorbij en eindelijk was daar het laatste kilometerpunt, linksaf en dan nog via enkele vals-plat straatjes naar boven en dan de ultieme bocht naar rechts richting finish. Ik passeerde die in 2:00'34'', en heb dus 1:55'34'' gelopen. Onder de twee uur! (Ook al staat dat zo niet in de uitslagen).

Niet mijn beste tijd, maar niettemin dik tevreden. Dit omdat ik de laatste tijd weinig op 'duur' train, de trailrun in Drunen veertien dagen geleden beschouw ik als enige ècht lange duurloop. De anderen van mijn groep hadden ook prima gelopen met een dik PR voor Eric die 1:34' had gelopen. Hij was waarschijnlijk extra gemotiveerd om dit te halen omdat hij de avond ervoor, terwijl we in de algemene woonkamer van ons pension zaten te relaxen, een sms-je kreeg van zijn neef die doorgaf dat hij juist een halve marathon in 1:37' had gelopen en daarmee zijn PR met zeven minuten had verbeterd!  Eric is dus nog flink onder die tijd gebleven en heeft daarmee zelf ook zijn PR op eclatante wijze verbeterd.

Marianne kwam enkele seconden na Eric over de meet, zeer goede prestatie, waarna de anderen volgden, allemaal zo tussen de 1'42'' en 1'48''. Groep 5 en heeft dus over de hele linie prima gepresteerd!

Terug in Midsland gebadderd en nog wat gerelaxed, later weer ergens gezellig 'gebierd' waarbij Anja zich niet onbetuigd liet met het maken van foto's van de hele groep. Weer later naar 'De Drie Grapen 3' gefietst, een mooi authentiek Terschellings restaurant waar we evenals bij 'Het Wapen' daags ervoor lekker hebben gegeten en gedronken. Ik moet toegeven dat er het afgelopen weekend aardig wat calorieën zijn verstouwd en wat het drinken betreft: het is niet bij water alléén gebleven ;-).

De laatste dag, maandag, begon voor een aantal van ons met een kort duurloopje voor het ontbijt. Daarna de spullen vergaard en beneden klaargezet voor het busje die de bagage vanaf het fietsverhuurbedrijf ook naar Pension De Wadvaarder had gebracht. Zelf gingen we toen, na het ontbijt en afscheid genomen te hebben van Jan en Peter - en John de Boer (die overigen de hele marathon in een mooie 3:45' had volbracht) en Ans - op de fiets naar West-end. Het voorspelde slechte weer met veel wind en vooral veel regen is echter uitgebleven, dus hebben we die ochtend nog een mooie fietstocht door het mooie duingebied van Terschelling gemaakt.


Later in het dorp geshopt - aantal lekkernijen en hebbedingetjes gekocht voor het thuisfront - en daarna bij strandtent 'De Walvis' gelunchd. Patrick, Eric en ik waren daar overigens wat eerder omdat de dames nog niet waren uitgeshopt. Naderhand kwamen zij ook, wij hadden inmiddels al gegeten maar schoven gezellig bij de anderen aan.

Daarna - toch op het laatst nog met flink wat regen - weer terug naar West-end, fiets teruggebracht en naar de terminal. We waren er op tijd omdat een aantal van ons zeker wilde zijn van 'ons hoekje' op de boot. De terugtocht met de snelboot verliep voorspoedig evenals de terugrit met Ellis en chauffeur Ilse. We konden allemaal terugzien op een mooi, sportief en voldoening gevend weekend Terschelling!

November start met herfstkleuren

Het heeft even geduurd dit jaar, maar het lijkt nu toch wel door te zetten: de kleuren van de herfst. Ik zag dat gisteren rond de Koekamp en in Het Haagse Bos. Dit weekend is er alle gelegenheid om daar van te genieten, want het weer wordt top!


Nu wij toch in bossige sferen zijn: vandaag nog even het Filmhuis binnengewipt om 'een filmpje te pikken'. Het was nog een première ook. De film die ik koos was 'Song from the Forest'.

Het is in feite een documentaire film waarin we een Amerikaan van middelbare leeftijd volgen in de regenwouden van Centraal-Afrika, waar hij sinds jaar en dag bij de Bayaka, een pygmeestam van jagers en verzamelaars woont. Als jonge man werd deze man, Louis Sarno, gepakt door een lied op de radio en wel zo, dat het een obsessie voor hem werd. Hij volgde het geluid tot diep in de regenwouden waar hij die stam trof, en sinds 25 jaar leeft hij daar als één van hen.

Hij leert de taal spreken en krijgt een relatie met een van de pygmee-vrouwen, waarvan een zoon, Samedi, het tastbaar resultaat is. Sarno verzamelde in de loop der jaren ruim duizend uur aan unieke muziekopnames, die hij onlangs aan het Pitt Rivers Museum in het Engelse Oxford heeft geschonken.
In de film zien we Louis met zijn inmiddels 13-jarige zoon afreizen naar Amerika, zijn oorspronkelijke thuisland. Aanleiding is dat hij Samedi heeft belooft om kennis te maken met die totaal andere wereld.

In New York bezoekt hij zijn oude vriend, de befaamde cineast Jim Jarmusch, die zich vooral hun studietijd herinnert, en die vertelt hoe Louis veranderde na zijn eerste reis naar de Pygmeeën. Zo ook de ex-vrouw of vriendin van Louis, die met een mengeling van verbazing maar ook met liefde vertelt over de verwijdering tussen hen vanwege die onstuitbare drang zijn passie te volgen. Hetzelfde geldt voor de broer van Louis, die ook aan het woord komt. Qua levensstijl is hij de volstrekte tegenpool van zijn oudere broer: steenrijk, mooi huis, dure auto en golfspelen op de gang. Hij verbaast zich erover dat hun twee levens zo'n andere wending hebben kunnen nemen, maar prijst Louis om het volgen van zijn dromen.



Nu is het echter Louis die zich een vreemde in zijn oude wereld voelt. Onder de grijze wolken van New York, verandert zijn band met Samedi eveneens. Door de reis naar Amerika en zijn leven in het oerwoud beschikt Louis nauwelijks meer over financiële middelen, maar hij denkt dat zijn dorpsgenoten in Afrika verwachten dat hij, als Amerikaan, veel geld heeft en ook veel cadeaus zal meenemen naar hun dorp. Hoe dat verder afloopt vertelt de film niet.