Ditjes en Datjes

En weer zit er een enorm gat (9 dagen!) tussen dit en mijn vorige bericht. Niets te melden? Nou, activiteit is er nog wel maar ik ben niet de enige die door de coronamaatregelen steeds sterker wordt teruggeworpen op het eigen huis en de directe omgeving. Vooral huishoudelijke klusjes, beetje schilderen, veel lezen en tv (pc) kijken, muziek luisteren en in de tuin genieten van het mooie weer, want aan dat laatste was geen gebrek.

Maar dagtripjes, treinreisjes naar andere steden of natuurgebieden, dat zit er even niet in. Ik mag dan misschien een vitale blogger zijn, een vitaal beroep kun je het niet noemen...

Hoe zit het met hardlopen? Niet, en niet alleen omdat alle georganiseerde lopen zijn afgelast. Ruim een week word ik geplaagd door een fikse blessure - hernia-achtige uitstraling en pijnscheuten vanaf onderrug/bekken naar knie waardoor zelfs een klein stukje wandelen een moeizame excercitie wordt en hardlopen onmogelijk. Het gaat iedere dag wel steeds iets beter dus hoop binnenkort de hardloopschoenen weer aan te trekken...

Bont zandoogje bezocht op Koningsdag onze tuin

De tuincentra hadden de afgelopen week een goede klant aan ons. Eerder deze week bij Tuincentrum Hanenburg onder meer polygala myrtifolia (moet steeds weer opzoeken hoe je dat ook alweer schrijft), bougainville en passiflora gekocht, en op Koningsdag kamperfoelie bij Tuincentrum Ockenburgh. Konden we meteen op de terugweg een paar - erg lekkere - oranje tompoucen kopen bij Banketbakkerij De Vries aan de Ockenburghlaan. Oh ja, rustig fietsen gaat nog wel.

Verder nog wat? Oh ja, eergisteren nog even bij Paul Versteegh in zijn atelier geschilderd en enkele dingen die daar nog lagen opgehaald.

En zaterdagavond - gelijk met Boer zoekt Vrouw (guilty pleasure van mij, ik kijk daar graag naar hoewel ik het ditmaal iets minder spannend vond dan voorgaande jaren) - via Zoom een online bijeenkomst gehad met een aantal vrienden van Haag. Het was de tweede keer en hoewel het de eerste keer wel wennen was (in ieder geval voor mij) liep het nu beter. Het was gezellig en de tijd (anderhalf uur) vliegt om!

Cultuurbarbaar 16 jaar

Vandaag bestaat mijn weblog exact zestien jaar! Met onderstaand bericht beet ik ooit het spits af. Ik kon toen niet bevroeden dat ik daar in 2020 nog steeds mee bezig zou zijn. Toegegeven, de frequentie van de berichten is de laatste tijd fors afgenomen. Voornaamste reden: het voorkomen van herhaling van zetten. Daarbij komt dat dit weblog al vrij snel een verkapt hardloopblog is geworden. Niets op tegen, want lopen deed en doe ik nog steeds met plezier. Ook al lopen de tijden steeds meer op (wat uiteraard niet meer dan logisch is), de gedrevenheid blijft.

Dus ga ik nog maar even door met bloggen....

Terug naar het allereerste bericht!

Posted on April 19, 2004 by fredgonn

Vanaf heden, 19 april 2004, zal ik mijzelf en anderen lastig vallen met mijn wederwaardigheden.

Het begint al goed: mijn wederhelft Hanne is jarig! En niet alleen dat, want over een week zijn wij 25 jaar getrouwd. Een hele prestatie voor beiden, want ik voel mij – en ben – een eeuwig getrouwde vrijgezel.

Het is opvallend rustig tot op heden, misschien komt er vanmiddag wat visite. Je begrijpt: ik heb een dagje vrij. Vrijdag jl. ook trouwens, ik heb toen een lange eenzame wandeling gemaakt vanaf Nijverdal via De Holterberg naar Holten. Er zijn nog plaatsen in ons land waar je twee uur achtereen kunt lopen zonder een mens tegen te komen! Ook geen kip trouwens, hooguit een korhoen. Alhoewel: het is paartijd, maar ik heb geen korhoenders gezien en gehoord. Waarschijnlijk toch te laat op de dag.

Baltsende korhaan (foto: Beeld Buitenbeeld)

Ik pik gelijk zaterdag 17 april mee, want toen heb ik een halve marathon in Naaldwijk gelopen. Prachtig weer, ik liep tot 15 kilometer als een zonnetje. Daarna ging de kaars uit…. Toch nog een redelijke tijd (1.44) gelopen. Volgende keer beter!

Over ommetjes, frisse neuzen en - ruim - afstand bewaren

Gisteren, tijdens een spontane online 'meeting', wees een vriend mij er op dat ik al een hele tijd geen berichten heb gepubliceerd op dit weblog. Weliswaar ben ik - af en toe - actief op Facebook maar inderdaad, het CPC-verslag was mijn laatste post. Drie weken geleden!

Over de reden hoef ik vermoedelijk niet uit te wijden. Net als wij allemaal houd ik mij, gevoed door coronacrisis en alle berichtgeving daaromtrent, bezig met wat er momenteel gaande is in de wereld. Tegelijkertijd is er het 'teruggeworpen zijn' op het eigen huis.

Afgezien van de door MP Mark alsnog toegestane 'frisse neus' ligt de focus vooral op het huiselijke 'Umfelt'. Genoeg te doen en te (over)denken, te lezen, info - actuele en spirituele - op te zuigen, wat te schilderen en huishoudelijke klusjes doen zoals stofzuigen, beetje tuinieren, afwassen en koken. En als het kan even in de tuin zitten, zeker bij windstil zonnig weer. Anders niet of goed beschut.

Niet dat het in die tuin nou zo rustig is, want bij de naaste (toekomstige) buren zijn polen(?) al maandenlang bezig met een complete renovatie van het huis - inclusief aanbouw in de tuin - , met alle overlast (giga-herrie van brullende steenboren, opstuivend fijnstof etc.) van dien.

Er waren momenten dat we letterlijk het huis moesten ontvluchten, maar 'vluchten kan (nu) niet meer'....

HOU AFSTAND

Hardlopen doe ik nog wel, bijna dagelijks, maar kleine stukjes en altijd alléén. Voor mij geen opgave want ik was altijd al een 'einzelganger' op loopgebied. De eerste tien dagen na de CPC was ik erg verkouden met veel hoesten (bronchitis), toen hield ik mijzelf al in een soort (half)quarantaine. Toen liep ik af en toe binnenshuis, van de ene kant van de kamer naar de ander, eerst 20 minuten lang en dat liep een keer op tot 40 minuten. De afgelopen week was ik voldoende hersteld om een paar keer (driemaal) buiten te joggen, van een half uur tot vijftig minuten. En ook elke dag een paar basale oefeningen zoals opdrukken, planken en beetje stoeien met dumbells.

Bij dat hardlopen buiten kostte het geen moeite om ruim afstand tot anderen te bewaren (van twee tot tien of meer meters). Dat heb je dan zelf uitstekend in de hand: bij tegenliggers een grote bocht maken (desnoods de rijweg op), omkeren of oversteken.

Maar goed, het zijn allemaal zaken waar je niet dagelijks over kunt en wilt bloggen. Ik hou het voorlopig maar op wat foto's plaatsen die ik tijdens 'frisse neuzen' buiten heb gemaakt. Waaruit blijkt dat de lente zich niets van wat ons mensen (terecht) bezighoudt, aantrekt.

Ik zou zeggen: wees gedisciplineerd en volg de aanwijzingen van overheidswege op. Ook als je er kritisch tegenover staat. Er valt even weinig te relativeren. Hou je veilig, vermijdt samenscholingen (drie personen of meer), óók thuis! Geen bezoek of visite (bij jezelf of anderen), hoe ongastvrij dat ook mag klinken. Zeker geen bezoek als er mensen bij zijn die verkouden zijn. Er is nog zóveel onbekend over wie wel en wie niet besmet is. En bovenal: HOU AFSTAND!

Ondanks Corona drukbezette CPC

Met gemengde gevoelens ging ik vanmorgen naar het Malieveld om tien kilometers te gaan rennen, met een paar duizend anderen. Gemengde gevoelens wegens een - hopelijk tijdelijk - ziektegeval thuis, bovendien speelde bij mij de vraag of het wel zo'n verstandig idee was om de CPC door te laten gaan. Het antwoord daarop ligt in de nabije toekomst besloten.

In ieder geval was vandaag de 45ste CPC, heb ze bijna allemaal meegelopen en - zeker vóór 2010 - vrijwel altijd de halve marathon. Maar er zijn legio (oudere) lopers die deze loop jaarlijks op het programma hadden (en hebben) staan, zeker Hagenaars en Hagenezen

Maar terug naar 8 maart 2020. Daags ervoor had ik - als late inschrijver - mijn startnummer bij het wedstrijdsecretariaat opgehaald. Dus meteen opgespeld en vanmorgen geheel in 'loopklare loopkleding' van huis gegaan. Met de tram (Randstadrail 3) ging de reis naar het centraal station. Van daaruit wandelen naar het Malieveld. Potverdrie wat was het koud zeg, het zou toch zacht weer worden? Het had vooral met de stevige wind te maken waar zelfs mijn windstopper nauwelijks tegen bestand was. Met de voorspelde regen viel het wel mee: aanvankelijk 'motterde' het wat maar naderhand, tijdens de loop, bleef het nagenoeg droog.

Het was even zoeken naar de tent waar de Haag-atleten hun bagage kwijt konden. Dat was tegenover de Koekamp. Mijn sporttas daar neergezet en een korte warming up gedaan met een groepje onder leiding van Carel Knoester.

Een half uur van tevoren stond ik al in vak 3, of 'Wave 3' liever gezegd. Dat was tussen Paviljoen Malieveld en de Koekamp in. Om twaalf uur waren de lopers van de eerste Wave (1) van start gegaan, een kwartier later de lopers van Wave 2. Om half een waren 'wij van wave 3' aan de beurt, na ons eerst wat opgewarmd te hebben aan Snollebollekes 'links rechts'.

Meteen flink in de benen, tenminste, ik had het gevoel dat het vlot ging, misschien zelfs tè vlot. Dat bleek niet zo te zijn, want het 5 km punt bereikte ik 'pas' na ruim 29 minuten. Daarna werd het aanmerkelijk zwaarder: op de terugweg waren er zelfs enkele momenten dat ik het wel mooi vond en stukjes ging wandelen. Daarna weer rennen natuurlijk om niet tè dramatisch achterop te raken.

Uiteindelijk terug bij de finish op het Malieveld in één uur en vijftig seconden. Wat ik ongeveer had verwacht. Had uiteraard gehoopt onder het uur te lopen, maar dat zat er vandaag niet in.

Na afloop snel naar huis en later in de middag gekeken bij de Bosjes van Pex (Daal en Bergse Laan) , waar het 10km punt van de halve marathon was. Wel mijn fototoestel meegenomen om, naast aanmoedigingen, enkele geel-groene lopers in actie vast te leggen. Het is allesbehalve volledig, beschouw ze (slechts) als spontane shots van een niet zo toevallige passant. Ik zet deze en een aantal andere foto's in een album, link volgt morgen op FB.

Een vierde van de 20 van Alphen

Vandaag weer eens aan een prestatieloopje meegedaan, Ditmaal buiten de regio Haaglanden, namelijk in Alphen aan den Rijn. De 20 van Alphen liever gezegd, want zo heet dat evenement. Alleen liep ik geen twintig, maar ruim vijf kilometer (5100 meter om precies te zijn), een van de afstanden bij dit loopevenement.

In het verleden heb ik de 20 van Alphen meermalen gelopen. Vraag mij niet hoeveel keer en wanneer, geen idee!  Wel 'ergens' in de jaren zeventig, mogelijk ook in de jaren tachtig. Nou ja, dat schiet niet op.

Hoe dan ook werd de eerste editie in 1953 georganiseerd. Ik was toen vijf jaar en liep nog niet hard. Het evenement vond toen nog niet jaarlijks plaats. Sinds 1975 is dat wel het geval.

Vroeger werd de twintig van Alphen op zaterdag gehouden, tegenwoordig - vanaf 2000 - op zondag. Ook vandaag dus, op 1 maart 2020. Verder kan van deze klassieker gesteld worden dat de wedstrijd vanaf 1987 de status als internationale wegwedstrijd kreeg. Sinds 1990 maakte de 20 van Alphen onderdeel uit van de Run Classics

Waarom vandaag in Alphen gelopen terwijl bij AV Sparta ook de 1 van de 4 loop (het jaarlijkse loopevenement waar de vier hardloopverenigingen van Den Haag en directe omgeving aan deelnemen) werd gehouden? Dat is toch immers 'mijn' thuiswedstrijd?

Bij de Hoge Veluwe Loop vorig jaar raakte ik aan de praat met een loper uit Alphen aan den Rijn, Ronald Verkade. Desgevraagd bleek hij naamgenoot Ronald Meijer - een snelle loopvriend uit Alphen en ooit 'collega-blogger' - te kennen.

Wij hadden het over de 'klassieker' onder de wegwedstrijden 'De 20 van Alphen' en dat ik die al heel lang niet had gelopen. Dit omdat deze 'te dicht' op de CPC zit, wat voor mij - als Hagenees/Hagenaar - een verplicht nummer is. Tijdens ons praatje kwam naar voren dat Ronald Verkade sinds enige tijd voorzitter van de 20 van Alphen is! Hij nodigde mij uit een keer mee te doen en dat heb ik onthouden.

Grappig dat ik beide 'Ronalds' vandaag heb gezien en mogen begroeten!

Dus met de tram en trein naar Alphen, wat een alleraardigste stad blijkt te zijn. Weliswaar heeft het niet zo'n oude historische kern als Delft, Gouda of Haarlem, maar het mist ook de voorspelbare eenvormigheid van vele steden waar nieuwbouw is gepleegd. Vanaf het station was het een kwartiertje lopen naar het centrum. Bij aankomst waren juist 'de kids' bezig met hun onderdeel.

Het was even zoeken naar de lokatie waar ik mijn startnummer kon afhalen en mij omkleden. Dat was in theater Castellum. Evenals in Apeldoorn (midwintermarathon) was ook hier een theaterzaal de kleedgelegenheid, waarbij het podium was ingeruimd voor de massagetafels - ook 'onze' Jan Slootweg was daar operationeel - en het bagagedepot.

Daarna bij Grandcafé De Zaak een cappucinootje gedronken, daarna en even gekeken naar het finishen van de eerste lopers op de 2,5 kilometer. Klein stukje ingelopen, vervolgens naar de start. Dat was achter gebouw Castellum. Het was er verschrikkelijk koud vanwege de harde wind en de zon, die zich de rest van de dag best vaak liet zien, had zich op dat moment verscholen achter binnentrekkende wolken waaruit zelfs nog een spatje regen viel. Het duurde even voordat het parcours vrij werd gegeven maar daarna gingen we van start.

Moet zeggen dat ik lekker heb gelopen, best vlot voor mijn gevoel, en dat ik het tempo - op de laatste kilometer na - goed kon volhouden. Uiteindelijk kwam ik in ca. 29 minuten over de finish en ben in  mijn streven (of hoop liever gezegd) om onder het half uur te blijven geslaagd. Ja, natuurlijk wil ik nog wat sneller maar of dat gaat lukken is altijd de vraag, het lukt nog steeds niet om onder de tachtig kilo te komen. Wel leuk om te vermelden is dat ik als 200ste (van de 550 lopers op 'de vijf'') ben gefinishd, mooi 'rond' getal!

Voordat ik de terugweg naar huis aanvaardde, bij de McDonalds een milkshake en een chocoladekoek gescoord - tja, zo verlies ik nooit gewicht natuurlijk - en gekeken naar de start van het koningsnummer, de twintig kilometer! Heb daar ook een filmpje van gemaakt met mijn telefoon...

Flitsschoentjes en parasieten

Vrijdag was een 'van hot naar her' dagje. In de ochtenduren krachthonk, daarna een half uurtje lopen met enkele (vier) versnellingen op de baan. Nou ja, versnellingen, het tempo is er behoorlijk uit, het kostte mij de grootste moeite om de tweehonderdjes onder de minuut te blijven.

Later in de ochtend naar Rotterdam gegaan om bij Decathlon op de Coolsingel een paar lichte hardloopschoentjes te kopen. Dit omdat het vorige paar aan vervanging toe was. Die heb ik vorige week, met vier paar andere hardloopschoenen, aan de container toevertrouwd.

Het werden deze. Wel erg flitsende kleurtjes, maar er was maar één kleurvoering. En een maat groter dan normaal voor mij maar volgens de verkoper zit dit type schoen vaak iets te krap in jouw 'eigen' maat. Overigens waren deze schoenen bij Decathlon Den Haag niet voorradig, vandaag mijn reisje naar Rotterdam.

Terug in Den Haag even bij Het Filmhuis naar binnen gewipt om de met Oscars overladen film 'Parasite' te zien. Het is een bijzondere film, zeker vanuit cinematografisch oogpunt. Maar wel lastig om na te vertellen, het verhaal bevat een mix van absurdisme, sociaal-realisme, horror, drama en klucht. Het is een koreaanse film met dito regisseur, acteurs en crew, en is ook in Zuid-Korea opgenomen.


Heel in het kort (en zonder spoilers) gaat het over een arm gezin dat zich financieel staande probeert te houden met het vouwen van pizzadozen. Dat gaat niet helemaal goed, waarna zij zich in het huis en leven van een zeer welgestelde familie weten in te dringen. De zoon profileert zich - met een vals getuigschrift van Harvard - als docent Engels. Hij begeleidt de dochter des huizes met haar huiswerk. Zijn zus verkoopt zich overtuigend als kunsttherapeut, vader werpt zich op als chauffeur van de familie en moeder als huishoudster. En alhoewel geen van hen de expertise heeft om deze beroepen uit te oefenen, komen ze er goed mee weg. Echter gaandeweg ontstaan er spanningen die mede het gevolg zijn van - deels onbewuste - standsverschillen.

Een bijzondere rol is weggelegd voor de huishoudster van het rijke gezin die door de 'indringers' wordt ontslagen en vervangen. Naderhand komt de oude huishoudster terug om iets op te halen, waarna de film een heel bizarre, sinistere en gewelddadige wending krijgt. Op dat moment weet je dat de regisseur goed naar Tarantino heeft gekeken die het patent lijkt te hebben op bloederige, compromisloze en extreem zinloos-gewelddadige scenes. In tegenstelling tot menigeen heb ik een hekel aan dat soort absurdisme (hou niet van geweld, of het moet - voor mij - op enigerlei wijze 'zin' hebben) maar dat is uiteraard heel persoonlijk.

Het valt mij toch op dat die Tarentino-achtige scènes zo ongelofelijk populair zijn. Dat had ik een tijd geleden ook bij de Nederlandse equivalent, die film over 'The New Kids' oftewel de Maaskantjes. Ik erger mij er groen en geel aan (de Haag-kleuren), maar vooral bij jongeren, mogelijk het een en ander gewend door Games, was het bon ton om dat excessieve geweld hartstikke grappig en leuk te vinden.

Ook bij de - eveneens Oscar-winnende 'Once upon a time in Hollywood' van Tarentino zelf komen de meest - volkomen disproportionele - gruwelijke en bloederige scènes voor, maar het enige dat je over deze film leest/las dat -ie zo geweldig, grappig en geniaal is.

nostalgisch duikje in verleden en plastic soep

Weer eens een blogje! Het 'elke dag een blog' ritme is er een beetje uit de laatste tijd. Dit ter voorkoming van herhaling van zetten. Het leven kabbelt in een bepaalde routine voort, zoveel bijzonders valt daarbij niet te melden.

Nog een paar foto's uit de inmiddels oude doos, alhoewel de herinneringen nog vers in het geheugen liggen. De foto hierboven is van de 12-uurs estafette bij Haag Atletiek in 1987, toen ik deel uitmaakte van een 'straat-team', die van de Van Weede van Dijckveldstraat.

Nu wil het toeval dat ik gisteren - bij het herschikken van cd's en dvd's - cd-roms tegenkwam, eveneens van de 12-uurs estafette maar dan van de edities 2001 en 2003. Wel leuk om na zoveel jaren die foto's terug te zien.

Maar terug naar februari 2020. Nog steeds staat het hardlopen op een laag pitje, maar met drie keer per week zit er wel enige regelmaat in. In het weekend heb ik niet hardgelopen, voelde - en voel - mij niet fit genoeg (nog steeds flink verkouden) en het weer noodde ook niet tot hardlopen, op zijn zachtst gezegd. 

Na vorige week woensdag (krachttraining, daarna 45 minuten rustig loopje met enkele (8) versnellingen van 2 minuten) en de vrijdagochtendtraining (20 minuten inlopen en oefeningen, dan 6x200 m in gemiddeld 52 seconden meegelopen met Baangroep Maarten, daarna het krachthonk) heb ik alleen maandag voor mezelf getraind, ongeveer 50 minuten met enkele versnellinkjes (5 x 200 m in gemiddeld 52 seconden). 

En vanmorgen - na een kort maar ultiem k*t fietstochtje naar de club, met veel wind, hagel en ijskoude regen- naar het krachthonk. Straks nog een uurtje voor mezelf lopen. Het is pappen en nathouden, op oudere leeftijd moet je ook niet tè lang niets doen.... 

Goed. Wat verder? Gisteren (dinsdag) hadden we een onverwachte oppasdag waarop wij met onze kleindochtertjes naar een voorstelling van Krokus Kabaal zijn gegaan, dat was in de - recent gerenoveerde - bibliotheek in Loosduinen.

In het kader van Krokus Kabaal is op 10 locaties een rondreizend programma van voorstellingen en activiteiten voor kinderen.

Watervrees

De voorstelling van gisteren ging over het jongetje Marijn (een pop), die zwemangst heeft. Hij gaat  op zwemles maar hij heeft zowel vrees voor water als voor zijn strenge zwemlerares; deze eist dat Marijn na de vakantie zonder bandjes kan zwemmen. Misschien kan een strandvakantie hem over deze angst heen helpen!

In de voorstelling waarbij animatiefilm en live-action op een leuke manier in elkaar overvloeien, zien we hem voorzichtig over kleine golfjes springen, maar ziet niet de reusachtige golf die boven hem hangt.

Plotseling wordt hij in het diepe gegooid en komt in de onderwaterwereld terecht. Daar ontmoet hij een zeemeermin die hem in contact brengt met diverse onderzeese figuren en hem helpt zijn zwemangst te overwinnen.

Het was een leuke voorstelling waarbij de zeemeermin onvervalst plat haags sprak (in mijn jeugd werd dat als grof, ordinair en zeer agressief ervaren, tegenwoordig als stoer en grappig) en Neptunus als CEO van de zee zich ontpopte tot een èchte NEP-tunus, echter wel met een hekel aan mensen omdat die voor de 'plastic soep' in de zee verantwoordelijk zijn. Er zat dus wel een duidelijk educatief element in de voorstelling, met terloopse verwijzingen naar genderneutraliteit ( de meermin voelde zich niet thuis in haar lichaam), co2 problematiek en milieuvervuiling.