Van Dieppaars tot Kandinsky

Ik had al het een en ander op Facebook gezet, maar deel nu ook dit bericht op mijn blog. Zo blijft de herinnering beter bewaard.

Zoals geschreven was het een geweldig concert van Deep Purple, waarbij Jefferson Starship - gemakshalve noem ik het maar even de follow up van Jefferson Airplane - in het voorprogramma stond. 

Laatstgenoemde groep - met onder anderen bevlogen frontvrouw Cathy Richardson en een opvallend helder klinkende David Freiberg (86 jaar!) - had er duidelijk zin in. Naast enkele hits uit de jaren tachtig (Sarah, Nothing's gonna stop us now en We Built this City) werden twee echte Jefferson Airplane klassiekers ten gehore gebracht: White Rabbit en Somebody to love.

Hoe goed ook, die ondefinieerbare magie van Jefferson Airplane - destijds vooral bewerkstelligd door de 'presence' en indringende stem van Grace Slick en de smartelijke tenor van Marti Balin - miste ik wel een beetje.

Na hun optreden volgde een pauze waarbij de apparatuur en muziekinstrumenten van het Starship van het podium werden verwijderd, en het drumstel van Ian Pace met daarop de letters 'Deep Purple' zichtbaar werden. Het duurde toch nog even voordat aanzwellende symfonische klanken het intro van de groep inluidde. Het spits werd afgebeten met een echte klassieker, 'Highway Star'.

Het was de start van een geweldig concert dat het voltallige publiek twee uur lang in de ban hield. Vrijwel niemand - zeker niet degenen die vooraan bij het podium stonden - verliet de zaal voor een consumptie of sanitaire stop, zelfs niet bij de toegift.

Opvallend was de rol van topmusici als toetsenist Don Airy en de 'nieuwe' sologitarist Simon McBride. Airy ging bij vlagen helemaal los op zijn keyboards, waarbij hij tijdens solomomenten accoorden van 'Tulpen uit Amsterdam' en 'Hocus Pocus' op speels-virtuoze manier verwerkte. Nog opvallender was de verbluffende virtuositeit van de 'nieuwe' sologitarist Simon McBride, bij vlagen deed zijn spel aan Jimi Hendrix denken. 

Roger Glover (boven) en Simon McBride

De dagen erna stonden deels in het teken van museumbezoek. Donderdag gingen wij met kleindochter Chloë naar De Gevangenpoort. Zij wilde dat graag zien, opdat zij er naderhand iets over kon vertellen in de klas.

Later wederom naar Amsterdam, naar het d'Hart Museum, voorheen de Hermitage. Ik ging er heen voor de Kandinsky tentoonstelling. Het was er mega-druk. 

Maar hoe dan ook was het een goed opgezette expositie, over diverse zalen en drie verdiepingen verdeeld. De bezoeker wordt - al dan niet onder begeleiding van een gids of via een audiotour - door de zalen geleid. 

Borden bij de schilderijen geven uitgebreid informatie over levensloop, wandel en handel van de kunstenaar en de stroming die hij vertegenwoordigde. Er is uiteraard veel werk van Kandinsky te zien, maar ook van zijn tijdgenoten. Mooi opgezette expositie en mooi kleurrijk werk, al heb ik eerlijk gezegd geen echte (gevoelsmatige) 'klik' met zijn schilderijen: te abstract-geometrisch naar mijn smaak. 

Na dit museumbezoek ben ik nog even wezen kijken bij 'de buren' van de Hortus Botanicus.