Zonnige duin-strand duurloop

Na een somber en vochtig begin van de maandag brak in het late middaguur de lucht steeds meer open, en toen we 's avonds om 19:00 uur gingen trainen was het gewoon topweer. Zon, en die paar wolkjes die er waren werden weggeblazen door de wind, die minder sterk woei dan het afgelopen weekend.

Kortom optimale condities voor een mooie trainingsloop! Wim is een paar weken met vakantie en de honneurs werden op relaxede manier waargenomen door Ilse.

De groep was niet groot maar toch: Beide Hansen, Dick, Jan en ikzelf waren van de partij en van de dames Ilse, Ellis, Ellen en Eveline. Via de Bosjes van Pex staken we de Savornin Lohmanlaan over en kris-kras door straatjes bereikten we een park in de buurt van de Daltonschool. Daar deden wij onze oefeningen. Op het programma stond een duurloop van een uur (met inlopen erbij werd dat uiteindelijk 1 uur en 35 minuten, maar een kniesoor die daar op let).

Vervolgens liepen we via Meer en Bosch naar het gebied rond de Puinduinen. Van daar uit gingen we de duinen in tot aan de ingang van Camping Ockenburgh, rechtsaf en het strand op. En toen begon de strandtraining. Lekker zo, met de zon op je kop en windje-mee. Gelukkig was het zand over een brede strook hard en viel goed te belopen. We liepen weer terug, over het strand langs Hotel Atlantic bij Kijkduin, en gingen pas bij oprit Zuid weer terug naar de Wieringsestraat (eindpunt tramlijn 12) en daar de duinen weer in.

Bij de Fuutlaan ging de groep richting Laan van Poot en club, maar ik sloeg nog even rechtsaf langs het veld, omdat ik even verderop nog altijd een foto maken van dat stukje bos langs het duinpad waar de  Judaspenning - want dat is het volgens mij - uitbundig bloeit (zie boven). Een weelderig gezicht.

Nadat het plaatje is gemaakt, liep ik via het paardenpad - wat ik na deze training toch wel voelde in de benen - terug naar het veld en dan naar beneden, uitkomend op de Fuutlaan en terug naar de Laan van Poot. Al met al is er heerlijk getraind en bij tijd en wijle werd er ook aardig aan getrokken.

Oranje even uit de mo(o)d(e)...

Vaderdag is ook aan ons huis niet ongemerkt voorbijgegaan. Met onze dochter en haar vriend zijn wij zondagavond uit eten gegaan bij Bogor, een van de oudste en informeelste maar niettemin beste Indische restaurants van Den Haag. En na de uitgebreide rijsttafel zijn wij met z'n allen naar huis gegaan om gezellig naar het voetbal te kijken.

Gezellig, ja. Een voetbalgek ben ik niet en ik zal nooit zo maf zijn om vlaggetjes op te hangen of een oranje shirt aan te trekken wanneer 'Oranje' speelt. Tenminste, dat kon ik tot gisteravond zeggen. Dat was het moment dat mijn wederhelft mij dit t-shirt toewierp dat ik een aantal jaren terug droeg tijdens de 12-uurs estafette. Met de gedweeheid die lang-getrouwde mannen eigen is, heb ik het shirt maar aangedaan en de bijbehorende ongepast-jolige pose aangenomen. Dat was natuurlijk nog tijdens het eerste kwartier van de wedstrijd tegen Portugal.
Maar eigenlijk is de foto ook geschikt voor na de wedstrijd met als onderschrift: "Wij gaan er weer voor in 2016!"

Nou ja, genoeg over dat voetbal want het zou toch maar neerkomen op verhalen en analyses die anderen en  jullie zelf ook allang hebben bedacht.

Eerder op die zondag - 's middags - fietste ik naar het Sorghvliet Gymnasium aan de Johan de Wittlaan. Klaartje van Veldhoven gaf daar, onder begeleiding van een klein orkest (drie violisten, een hoboïst, twee blokfluitisten en een organist), een mooi en intiem concert waar diverse liederen van Bach werden vertolkt. Er zong ook een koor mee bestaande uit leerlingen en docenten van deze school.

Een en ander was ter voorbereiding op een CD die in de maak is en waarvoor men tijdens de pauze of na afloop van het concert kon intekenen. Dat heb ik gedaan, want ik hou niet alleen van Bach maar ook van de stem van Klaartje. Het is niet een sopraan met zo'n 'mature' geluid dat diep uit de keel lijkt op te wellen, al dan niet met een min of meer zwaar aangezet vibrato. Integendeel, het is een ragzuivere sopraan, helder klinkend als het zuivere, natuurlijke water van een bergbeek. De zangeres heet niet voor niets 'Klaartje'.

Crea bij Artifac en Sporta bij Wateringse Veldloop

Wij zijn weer lekker bezig geweest vandaag. Dat wil zeggen, 's ochtends waren wij flink aan de weer met verf op karton bij Artifac, onder het toeziend oog van onze coach Paul Versteeg. Voor de vierde en (voorlopig) de laatste keer. Nu maar thuis verder oefenen, als er tijd voor is. Ik moet zeggen dat de andere Paul, Paul K., zichzelf heeft overtroffen met een zeer spontaan aangebrachte landschapsschildering, met dikke klodders rode en groene verf en vervolgens wild bewerkt met een paletmes. Zo wordt de suggestie van een uitbundige bloemenweide met op de achtergrond een landschap gewekt. En een mooie helblauwe lucht met wolken. Het resultaat mag er zijn, ik althans vind het een heel expressief schilderij, met mooi contrasterende kleuren. Zelf heb ik mijn 'Herakles bevecht een stymphalische vogel' (die volgens de mythe mensenvlees at en zijn veren als giftige pijlen kon afschieten) afgerond. Een volgende keer ga ik ook proberen wat expressiever te werken, hoewel het absoluut abstracte niet zo aan mij besteed is.


's Middags gingen wij (wederom Paul K. en ik) naar het Wateringse Veld, een vrij nieuwe, mooie wijk op de grens van Den Haag en Wateringen. Van tevoren even op de OV-reiswijzer gekeken hoe ik er met het openbaar vervoer heen kon. Of die reiswijzer nu altijd de snelste of meest efficiënte weg aangeeft, kun je je afvragen. Ik ging er met bus 23 heen tot aan sporthal De Schilp, van daaruit was het toch nog gauw een half uurtje lopen naar de sporthal waar ik mij moest na-inschrijven voor de Wateringse Veldloop. Want dat was het uiteindelijke doel van deze reis.

Paul ging op eigen gelegenheid, met de fiets vanaf de Troelstrakade tot aan het Wateringse Veld, zo'n vier kilometer. Wij troffen elkaar dus te plekke. Maar er waren nog meer bekenden en lopers van Haag Atletiek (letterlijk) op komen draven. Evenals vorig jaar - toen was de eerste editie van de Wateringse Veld Loop - was het zonnig en vrij warm.

Om kwart voor vier was de gezamenlijke start van de vijf en tien kilometer. Met z'n allen - vooral inwoners van het Wateringse Veld maar ook een stel allochtonen waaronder die geel-groene types van Haag Atletiek, de geel-zwarte van Sparta en de bordeaux-rood-grijze van de HRR en wat lopers die je ook altijd ziet bij de loopjes die in Delft worden georganiseerd - stonden wij op het startschot te wachten. Ex- Haaglid Elly Burgering, die de laatste jaren heel sterk loopt, stond naast ons, haar man Gideon liep ook mee. Zij wonen al een paar jaar in Zoetermeer en lopen bij Ilion. Vlak voor mij stond een lange, slanke jongeman met vrij lang blond haar die ik direct herkende als de directeur van de NOS. Dat bleek te kloppen, ik heb hem ooit eens geïnterviewd. Hij zei dat hij zijn 'roots' in Wateringen had, wat natuurlijk veel verklaart over zijn aanwezigheid.

Vorig jaar liep ik hier de vijf, nu de tien kilometer. Maar eens kijken hoe het nu zou gaan. En het ging, zo bleek snel. Dat wil zeggen, de eerste twee kilometers liep ik in het kielzog van Paul en Elly, daarna namen ze meer afstand, en dat gold ook voor de NOS-directeur, al bleef ik hem toch redelijk goed in het vizier houden. Gideon liep ook goed, na een vrij rustige start maakte hij een gestage opmars. De weergoden waren ons goedgezind, veel zon dus het was warm, maar er stond ook veel wind en dat bleek toch een spelbreker om ècht een snelle tijd te lopen. Het parcours was, afgezien van een enkele brug, vlak - want liep helemaal door de nieuwe wijk heen - maar door de wind bleek menigeen het toch een zware loop te hebben gevonden.

Alhoewel ik bij de twee drankposten (bij het 5 en bij het 6 km. punt) even stopte om water te drinken en ik de laatste kilometers naar mijn gevoel steeds trager ging lopen (het werd meer 'joggen'), was er de laatste 500 meter sprake van een bescheiden opleving. En waarachtig, ik liep een tijd die méér dan redelijk te noemen is, 50'55'' netto. Dus wellicht gaat het toch weer eens lukken de komende tijd, onder de vijftig minuten.

Na het douchen en omkleden liepen Paul en ik weer terug naar het start-finishgebied waar de prijsuitreiking plaatsvond. Een aantal clubleden kwam op het erepodium, waaronder Anno Govers (eerste 60 plusser), de winnares van de 5 km, Ilse Bouman, en van de 10 km, zagen wij Cynthia en Caroline (van 'onze' Groep 5!). Ook eerdergenoemde Elly B. was in haar categorie in de prijzen gevallen.

Leuk, er was echter geen bier! Drooglegging? We namen zo'n vegetarische baro (ik weet niet eens of ik het goed spel) en een tropisch slush-drankje met schaafijs. Dat smaakte best en was dorstlessend, maar toch zochten Paul en ik, voor het scheiden van de markt, een locatie waar we een biertje konden vatten. Die was vrij snel gevonden, ook al was het emer een snackbar dan een gezellig bruin kroegje. Maar het blikje Heineken ging er in als een biertje. Waarna we ieder voor zich de terugweg naar huis aanvaardden.

Zonnen met een sportlegende

Het was wel een heel merkwaardige donderdag waarbij ik een flink deel van Zuid-Holland heb doorkruist. Eerst naar Barendrecht, dus met de trein naar Rotterdam Lombardijen (bweeh), dan een stuk met de bus en vervolgens nog zo'n kwartiertje wandelen door een omgeving waar menigeen niet eens zijn schoonmoeder heen zou sturen. Echt zo'n ongezellig bedrijvengebied. Echter het bedrijf waar ik iets speciaals wilde kopen bleek op de donderdagen pas om 13.00 uur open. Het was half elf, wachten was geen optie want 's middags moest ik ergens anders heen. Dus maar weer terug naar het station, ditmaal wandelend, een half uurtje. Dan de trein, de tram, terug naar huis. En het gaat allemaal zo lekker vlot met het openbaar vervoer maar niet heus. Kortom: een reis van bijna vier uur voor niets gemaakt.

Thuisgekomen, had ik net een half uurtje tijd om even in de voortuin te zitten waar het windstil is. Daarna moest ik weer in de benen. Ditmaal ging de weg richting Noordwijk. Tram (randstad-rail), trein naar Leiden en daar de bus naar Noordwijk, ook weer dik een half uur rijden met al die haltes onderweg.

Maar het einddoel was wel bijzonder, namelijk een interview met een (nog) levende legende. Nou ja, hij heeft wel niet de naam en faam gekregen als zijn vrouwelijke sportcollega Fanny Blankers Koen, maar hij was in de tijd dat ik als peutertje nauwelijks de luiers ontgroeid was tot aan mijn negende levensjaar (1951 - 1957), zes jaar lang Nederlands kampioen op de 100 meter, en twee jaar achtereen Nederlands kampioen op de 200 meter. Bovendien nam hij deel aan de Olympische Spelen in Helsinki en de Europese atletiekkampioenschappen in Bern.

Reden genoeg om aan dit inmiddels 84-jarige clublid een portret voor het jubileumboek te wijden. Wie hij is verklap ik niet, dat bewaar ik voor het boek. Aan de andere kant hoef ik er ook weer niet tè geheimzinnig over te doen, wie wil kan het met de verstrekte gegevens achterhalen. Degenen die (nog) ouder zijn dan ik weten waarschijnlijk wel over wie ik het heb, maar hij stelde zich voor als Theo.

Het bleek nog een allemachtig complexe onderneming om de plek te vinden waar Theo woont. Uiteindelijk is dat gelukt, maar ik was ruim een half uur te laat op mijn afspraak. Onderweg heb ik aan diverse autochtone Noordwijkers en binnen, aan personeel in een restaurant vlak naast Huis ter Duin, de weg gevraagd. Een stomverwonderde blik was vaak de reactie. Of ik wel in Noordwijk moest zijn? Uiteindelijk wist een dame in een apotheek aan het eind van de Parallelboulevard mij de juiste weg te wijzen. Uiteraard had ik mijn gastheer van tevoren wel even gebeld dat het later zou worden. Maar eenmaal in zijn flat, een complex dat als het ware 'vast zit' aan het befaamde Huis ter Duin, was het ijs, voor zover dat al aanwezig was, snel gebroken.

Wij gingen buiten op zijn riante balkon zitten, in de volle zon met uitzicht op zee. Ik stelde mijn vragen en luisterde vooral, al pennend, naar de antwoorden van mijn gastheer. Onderwijl serveerde mevrouw S. thee met chocolade. Een heel bijzondere ervaring was het om deze vriendelijke man, die het in zijn leven zowel op sportief als maatschappelijk gebied uitstekend heeft gedaan, aan te horen.

SCHWEINSTEIGER!!

Wat bekt die naam toch lekker, SCHWEINSTEIGER! Ik heb 'm gisteravond zowel voor als na de training diverse malen horen roepen - ook uit eigen mond - op die krachtige, bijna snauwende manier. Hoe dan ook een - niet geheel onverwachte - winst van 'Der Mannschaft', maar eerlijk is braaf: de Nederlanders hebben zich prima geweerd, een stuk beter dan bij de wedstrijd met de Denen. En het was een nederlaag, maar zeker geen vernederende nederlaag. De leeuw stond in zijn hempie, maar het hempie was van goede kwaliteit en kan zonder schaamte worden gedragen. Dat schot van Persie mocht er absoluut zijn.

Kijk mij nou eens, deze inleiding kan bijna niet door mij zijn geschreven, want ik heb niet alleen de ballen verstand van voetbal, ik heb er ook nauwelijks iets mee. Maar nu ben ik ook toegetreden tot het leger van 16 miljoen bondscoaches...

Grappig, of tragi-komisch was wel dat toen de Duitsers het eerste doelpunt maakten, de oranje-geklede clubleden allemaal iets timides kregen, op het randje van terneergeslagen. Toen het tweede doelpunt kwam, was de sfeer er helemaal uit. Maar ja, helemaal onverwachts was het niet natuurlijk. Na de tweede helft ging ik naar huis om met mijn vrouw getuige te zijn van het eerste en enige doelpunt van de Nederlanders. Dat maakte de deceptie, hoe je het ook wendt of keert, niet compleet.

Goed, even genoeg voetbal. Er is ook nog getraind vanavond, en dat was in één woord fantastisch! Met z'n tienen waren wij: Ellis, Ilse, Katelijne en Eveline, en van de mannen waren Jos, Dick, Ton, Hans, Hans en ik van de partij. Wat er fantastisch aan was? In de eerste plaats het weer. Een beetje wind, veel zon, een meer dan aangename temperatuur. In de tweede plaats het parcours. Prachtig, wat is de natuur mooi momenteel, eerst kris-kras over diverse paadjes in Meer en Bosch, naderhand in het altijd mooie Park Ockenburgh en terug via Kijkduin en de duinen. Op het laatst zelfs nog een vos gezien die zich schielijk in het struweel verschool. En dan de training zelf: een duurloop van in totaal tachtig minuten met van tijd tot tijd flinke versnellingen van twee tot vijf minuten. Last but not least ging het bij mijzelf zonder meer heel goed, een paar keer liep ik vlak achter de snellere groepsleden aan en dat kostte mij niet buitensporig veel moeite.

Ach, of het er bij een wedstrijd uitkomt, daar ga ik niet over speculeren. Ik overschat mijn mogelijkheden de laatste jaren wel een beetje, maar hoe dan ook: de trainingen gaan de laatste weken weer goed. Dat is ook wat waard. Dat is zelfs veel waard.

Duik in het verleden

Het zal de oplettende lezer niet ontgaan zijn dat ik mij dit jaar wat minder sterk concentreer op de trainingen, het lopen van wedstrijden, of überhaupt het (hard)lopen. Zeker, zo nu en doen neem ik deel aan een loopje in de buurt, maar daar blijft het dan vooralsnog bij. Ook ben ik minder vaak de hort op voor culturele uitjes. Best een beetje saai dus, voor mijn doen. Een en ander heeft echter niet te maken met een verminderd loop-libido als wel met een bezig zijn op velerlei gebied. Het werk natuurlijk, maar dat was voorgaande jaren niet anders dus dat telt niet. Veeleer heeft het te maken met de activiteiten - waarvan ik de meeste nog moet verrichten - die samenhangen met het jubileumboek en met het clubblad. In mijn geval zijn dat vooral het afnemen, schrijven en uitwerken van interviews.

Mijn excuses trouwens voor de archaïsche zinnen in dit blogbericht, het heeft er vermoedelijk mee te maken dat ik momenteel het boek 'Herinneringen aan Godfried Bomans' aan het lezen ben, op weg naar en van mijn werk, in de trein. Maar ach, dat ouderwetse past wel een beetje bij het onderwerp van vandaag.

Estafetteloop op de boulevard van Scheveningen, 1916.
De rechtse wissel is waarschijnlijk die van Cor Wezepoel op Albert Heijnneman.
Beide lopers maakten in 1920 deel uit van de Olympische estafetteploeg 4x100 m

Zo hadden we deze avond redactievergadering voor het clubblad bij Henk thuis. Dat was best gezellig. Ook Henk is druk met het jubileumboek en had samen met de secretaris van onze geliefde vereniging heel wat oude fotoboeken verzameld. Prachtig om te zien, al die oude foto's en clubbladen uit lang vervlogen tijden. Zo'n foto als hierboven bijvoorbeeld, prachtig toch? In de zomer van 1916 genomen, toen mijn moeder amper zes maanden oud was.

Ik had trouwens de smaak te pakken, want thuisgekomen ging ik gelijk kijken op http://www.haagseverenigingen.nl , op zoek naar oude foto's. En ook meteen gekeken of de operettevereniging van mijn moeder er op stond. Waarachtig! Echter zonder verdere gegevens, dus heb ik de beheerder van de site enkele scans van die operettefoto's toegezonden en meteen een verhaaltje erbij zoals dat ooit hier (nog op mijn oude site) te lezen is.

Overigens is er gisteren toch wel gelopen, maar zó kort dat dit nauwelijks vermeldenswaardig is. Twintig, vijfentwintig minuutjes, dinsdagochtend van kwart over vijf tot tien over half zes 's ochtends. Het had misschien ietsje langer gekund, maar het goot van de regen. Met de temperatuur was overigens niets mis, het was zelfs zacht. Wat ik maar zeggen wil: ondanks alle afspraken en werkzaamheden de komende tijd, zal er toch ook gelopen worden. Wat mij betreft genoeg, want 'Blijven trainen' is en blijft het motto.

Mooi weekend achter de (Honds)rug

Eigenlijk zou ik vandaag, zoals zovele lopers, naar Maasdijk zijn gegaan, de VTM Telecomloop, om tien kilometer te lopen. Familiaire verplichtingen maakten echter dat ik de andere (meer noordelijke) kant opging.

Zaterdagmorgen vertrokken wij al vroeg naar Gieten om onze schoonzus en zus te verrassen. Zij was namelijk jarig op die dag. De heenreis met tram, trein en bus verliep zeer voorspoedig, kwart voor elf waren wij te bestemder plekke. Enige probleem was de spit van mijn wederhelft, die vooral na lang zitten behoorlijk opspeelde. Er zijn heel wat paracetamolletjes doorheen gegaan dit weekend.

Het werd een huiselijke dag, maar het thuis-zitten werd al na een paar uur onderbroken door een autorit - met achterneef Emanuel aan het stuur - naar Stadskanaal. Het oorspronkelijke idee was om naar Groningen te gaan omdat ik bij mijn aldaar woonachtige 'thee-man' Gerard (van 'De Santekraam') weer een voorraadje van de allerbeste thee die in Nederland te koop is wilde inslaan. Echter na hem gebeld te hebben via zijn 06-nummer, bleek Gerard inmiddels van Groningen naar Stadskanaal te zijn verhuisd. Dus aldaar afgesproken, het is in ieder geval vanaf Gieten goed en vrij snel te bereiken.

Het was bij een huis aan het kanaal waarvoor een blauwe bestelwagen geparkeerd stond. Dat was niet te missen, maar het was wel even zoeken naar het juiste huisnummer. Dat bleek zich aan de andere kant te bevinden. Net wilde ik omlopen toen iemand mij riep. Het was Gerard die mij wenkte, zo kon ik via de achterdeur naar binnen. Een sfeervolle parterrewoning met de welbekende rekken vol bussen met de meest uiteenlopende theesoorten.

Terwijl neef Emanuel buiten wachtte - het bleek achteraf héél lang wachten voor hem te worden - bestelde ik de thee waar ik inmiddels goede ervaringen mee had, daarnaast kreeg ik nog wat monsterzakjes mee. Het was een kwestie van zorgvuldig afwegen, onderwijl een praatje makend met Gerard en zijn vrouw en daarna afrekenen.

Met een zak vol thee - de kruidige, citrus-achtige geur was op grote afstand nog te ruiken - nog even bij de plaatstelijke AH andere boodschappen gedaan, daarna haring gekocht en vervolgens terug naar huis.

Weer even later een wandelingetje gemaakt naar het Zwanenmeer. Bij terugkomst liep ik naar het dorp om een fles Bokma te kopen. Dit als aardigheidje voor mijn andere neef Michael, die mijn PC recentelijk weer aan de praat heeft weten te krijgen nadat professionals van de PC-winkel mij het advies hadden gegeven Windows helemaal opnieuw te installeren, harde schijf was waarschijnlijk onherstelbaar beschadigd. Niet dus.

Onderweg naar het dorp bleek de markante molen van Gieten, 'De Hazewind', geopend te zijn. Nu kom ik al ruim dertig jaar in Gieten maar was nog nooit binnen in die molen geweest. Vrijwillige molenaars gaven er zaterdag een rondleiding. Het was wel flink klimmen via steile houten trappen van verdieping naar verdieping, en deze klim moest achterstevoren worden uitgevoerd.

Op de eerste verdieping was een soort boekenwinkeltje, d.w.z. van die oude tweedehandsboekjes. De dame (eigenaresse?) die er bij stond zei dat ook op deze manier bescheiden inkomsten worden gegenereerd voor de molen. Na enig snuffelen kocht ik twee boeken, een over en een van Godfried Bomans: Herinneringen aan Godfried Bomans en Pieter Bas.

Het waaide zaterdag nog dat het een aard had, en dat was ook de reden dat de wieken niet draaiden, dat zou te riskant zijn. Wel is het de bedoeling om de molen zo vaak als mogelijk 'draaiende' te houden. Ook vereist een molen veel onderhoud en daar zit een aardig kostenplaatje aan. De gemeente is echter bereid om te doen wat in haar vermogen ligt om de molen te behouden en operationeel te laten zijn.

's Avonds hebben we asperges gegeten met ham en zalm en daarna voor de TV! Uiteraard is het voetbal ook in Gieten niet aan ons voorbij gegaan, zelfs niet aan mij. De buren hadden een partytent opgesteld en hadden een barbecue geregeld voor de omwonenden (waar wij overigens niet aan hebben deelgenomen). De stemming zat er aanvankelijk goed in en ging er naderhand goed uit. Maar aangezien ik niet tot de 16 miljoen bondscoaches behoor, laat ik alle analyses achteraf graag aan hen over. Ik mag het overigens wel graag zien, al die nabeschouwingen en discussies achter-af, vooral op TV.

Over de volgende (zon)dag kan ik kort zijn: 's ochtends is er een duurloop gemaakt door de fraaie en ongelofelijk rustige omgeving van Gieten. Onderweg ben ik niemand tegengekomen, terwijl er in totaal toch maar liefst tachtig minuten is gelopen. Het was een heerlijke loop: droog, de temperatuur was een stuk aangenamer dan zaterdag en naderhand deed de ochtendzon ook een poging om door het wolkendek te breken.

Klein Hilbingshof vroeger (onder) en nu (boven)...

Onderweg waren er wel - zij het zeer korte - stops om met mijn smartphone foto's van de omgeving te maken. Op de terugweg ook een foto van de plek waar enkele maanden geleden nog de mooie historische boerderij Hilbringshof stond. Een zieke pyromaan heeft korte metten met dit pand gemaakt, het is tot de grond toe afgebrand. Hoe erg het is, daarvan getuigen deze foto's. Er is niets maar dan ook niets meer van over.

Zwanemeer, Gieten

Al vrij vroeg in de middag zijn wij weer richting Den Haag vertrokken. Wederom via een familiale lift naar Assen, van daaruit naar Den Haag. Met toch nog een overstap in Utrecht omdat de trein waarin wij zaten op het laatst naar Rotterdam in plaats van naar Den Haag bleek te gaan.