And the Times, they are a'changing...

Ditmaal eens géén hardloopfoto's, eerder zijn het foto's die goed passen bij het liedje van Annie M.G. Schmidt: 'Op een mooie pinksterdag'.  Verder commentaar overbodig lijkt mij ;-)...

Het bruggetje naar de sport is een beetje lastig te maken, maar voor de komende maanden zijn wel al een aantal lopen gepland.

Op 24 augustus de Bradelierloop in De Lier. Een erg populaire loop in de regio.

Zojuist heb ik mij ingeschreven voor de Zilveren Kruis Achmea loop (halve marathon) op 29 september. Een aantrekkelijke halve marathon met start en finish op de Haarlemse Grote Markt.

Een week eerder is de Vredespaleisloop of Vredesloop zoals die tegenwoordig heet. Een 5 en 10 km loop. Evenals Haag Atletiek bestaat het Vredespaleis 100 jaar, mooie gelegenheid om een en ander te combineren.

Op 6 oktober is de Discovery Run in Harwich. Het is de laatste keer dat dit wordt georganiseerd door Johan Knoester en de zijnen, dus een mooi moment om daaraan deel te nemen.

Een week later (12 oktober) is de 1 van de 4 loop (de tweede van dit seizoen), de loop waaraan veel leden van de vier atletiekverenigingen deelnemen.

En (voorlopig) ten slotte: op 20 oktober is de halve marathon van Amsterdam. Onder voorbehoud doe ik daaraan mee. Twee dames van Groep 5 gaan daar de hele marathon lopen.

Nou, dat is wel even genoeg voor de komende tijd dacht ik zo...

Beren op de weg?

Vanmorgen om kwart voor zes de deur uit voor een duurloop van 100 minuten. Het is lang geleden dat ik zo lang achter elkaar liep maar het ging prima, op het laatst zat er zelfs nog een relatief snelle kilometer van 4'20'' in. Geen mens tegengekomen, geen dier ook trouwens of het zou deze vlinder moeten zijn. Een beervlinder zat in mijn hoofd en dat bleek na thuiskomst (check via internet) te kloppen. De rupsen van de beervlinder zijn die dikkerds met hun lange borstelige haren die je een maand terug veel zag (over)lopen op de duinpaden.

De Route ging via de Zonnebloemstraat naar de Fuutlaan, daar de duinen in, linksaf tot aan Hotel Atlantic, daarna via Kijkduin en het pad tot iets voorbij de zandmotor, vervolgens nog een kilometer rechtdoor gelopen en daarna terug door de duinen, bij park Ockenburgh eraf, nog een keer rond de puinduinen en via Meer en Bosch - Laan van Meerdervoort terug naar huis.

Ik koos voor de duurloop, ten eerste omdat 's ochtends lopen te gek is maar tot dusver is het er nauwelijks van gekomen. Reden: daags na een wedstrijd of training kan ik het (of liever gezegd mijn benen) nauwelijks opbrengen om te lopen, zeker geen lang stuk. Verder merk ik dat drie keer per week op tempo lopen voor mij net iets teveel wordt, ook vanwege die heup. Had ik nu overigens nauwelijks last van! Hoe dan ook heb ik meer tijd dan vroeger nodig om te herstellen. Wat logisch is natuurlijk. Dus geen woensdagavondtraining ditmaal, al ga ik vanavond wel even naar de club om een kijkje te nemen.

Zuurloopje

Het was een lui dagje gisteren. Of, positiever gesteld, een rustdagje. Dochterlief had na die leuke maar enerverende weken - de bruiloft inclusief alle voorbereidingen en nasleep, de huwelijksreis naar Mauritius v.v. inclusief jetlag - kennelijk behoefte aan een dagje rust, dus ging ze 'lekker saai' met haar ouders naar het strand. Daar was het weer goed toeven, ook het zeewater was prima op temperatuur.

's Avonds ging ik toch trainen. Daags na een prestatie- of wedstrijdloop (ook al is het 'maar' vijf kilometer) voelt het doorgaans voor mij het beste om wat uit te lopen via een relaxed duurloopje, zeg tussen de drie kwartier en een uur. Noem het een hersteltraining. En een duurloopje was nu ook precies wat op het programma stond. Tenminste, dat stond op het eerder opgestelde schema. Weliswaar in duurloop 2 tempo, niet ultralangzaam dus, maar kom op: waarom niet gezellig meegelopen met Groep 5?

Nou, dat viel toch tegen. Het werd geen vlakke duurloop maar een heel gevarieerde loop, zowel wat tempo's betreft als qua parcours, waarbij een aantal malen behoorlijk zware 'pukkels' in stevig tempo genomen moesten worden. Het eerste deel van de training ging best goed, maar in de Puinduinen ging het mij te hard en werd het mij te veel, heuvelopwaarts ging niet meer. Pijn in mijn benen, verzuring en zuurstofschuld en de hele tijd last van een opspelende heup/onderbil. Niks herstelloop, dit was niet meer of minder dat een pittige fartlektraining. Prima hoor, maar vandaag even niet. Ik was niet de enige die afhaakte, ook Hans - toch een snelle lopert - had moeite om de groep (met Jos, Ellen,  Katelijne en 'die nieuwe jongen') te volgen. Samen liepen/wandelden wij via Meer en Bosch terug naar ons beider huizen.

Allemaal zomergasten

Gistermorgen voor de derde achtereenvolgende zondag naar de Kerkpolderloop gegaan, met Jan Wierenga. En voor de derde maal een mooie 5 kilometer gelopen. Met 24'28'' moet de constatering zijn dat ik heel regelmatig presteer, zonder grote uitschieters naar boven of naar beneden. Vorig jaar schreef ik nog dat ik niet geheel tevreden was met de tijden die ik toen liep (steeds ruim 23 minuten), dit jaar lukt het niet om onder de 24 minuten te komen. Maar ja, dat zijn de facts of life. In ieder geval is er weer lekker gelopen al was het weer iets warmer dan vorige week.
Na afloop nog even wat gedronken op het terras van Onder Ons met Jan, Boudewijn en zijn vrouw. Lekker in het zonnetje, als ware zomergasten...

Vlindertellingen

Nog meer zomergasten! Op de site Vlinder mee staan de resultaten van de vlindertellingen over 2013, waarbij de gegevens meteen vergeleken worden met de tellingen in 2012 en 2011. Er staat ook bij waar en door wie de meeste vlinders op één plek (tuin) zijn gespot (dat was in Rutten)  en waar de grootste diversiteit aan vlindersoorten is waargenomen (Molenschot).

 

Ik kon toch weer niet nalaten om foto's te maken van deze gehakkelde aurelia en de kleine vos, ik spotte ze vandaag in resp. achter- en voortuin.

Zomergasten

Weer een mooie avond Zomergasten voorbij. Ja, ik ben zo'n type die daar de hele avond naar kan kijken en luisteren, terwijl ik geen uitgesproken tv-verslaafde ben. Na vorige week een alleszins meevallende Hans Teeuwen te hebben gezien - mooie, grappige en originele fragmenten, een laconiek-zelfrelativerende zomergast, veel minder de vuilbekkende overjarige puber uit zijn cabaretshows - was het ditmaal de beurt aan Nelleke Noordervliet.

Mijn favoriete item gisteravond ging over 'vreugdevolle melancholie': de ontroering die Nelleke Noordervliet beving bij het luisteren naar de aria 'Dido's Lament' door Jessye Norman en het aansluitende gesprek daarover met Wilfried de Jong. Voor mij werd dat het mooiste onderdeel van een avond vol interessante fragmenten, waaronder een deel van de film 'Houen zo'  uit 1952 van Herman van der Horst en een stukje docu over de Baghwanbeweging.

Waarom het mijn favoriete fragment is komt omdat exact dezelfde ontroering mij beving toen ik in 2007 - zes jaar geleden alweer - de opera Dido en Aeneas van Henry Purcell (1659 – 1695) in de Bartkapel aan de Brouwersgracht zag. Het was een uitvoering door het Barokorkest van het Koninklijk Conservatorium met het koor, leerlingen van de eerder cum laude afgestudeerde zangeres Klaartje van Veldhoven die de rol van Dido vertolkte.


Wat daar ten gehore werd gebracht was MUZIEK. Inderdaad, met hoofdletters.
Dido en Aeneas is het verhaal van de Koningin van Carthago (Dido) die dodelijk verliefd werd op de veldheer Aeneas. Een liefde die in dit stoffelijke leven niet gerealiseerd kon worden…
Meteen bij het beginstuk al, bij het wonderschoon klinkende – en in zekere zin opvallend modern aandoende – intro van het orkest met barokviolen, viola, barokcello, clavecimbel en barokgitaar, hield ik het niet echt droog. Sterk spul, die Fishermans Friends…

Het loopt natuurlijk slecht af, zoals hoort bij een opera. Bij de slotaria 'Dido's Lament' waarbij Dido sterft door liefdespijn ("When I am laid in Earth"), kreeg ik het wederom spaans benauwd. Zeg maar rustig dat ik het niet droog hield. Dat lag niet alleen aan mij, want links en rechts van mij werd menig traantje weggepinkt.

De ontroering waardoor ik toen bevangen werd, gekoppeld aan de ervaring van onze zomergast, brengt mij persoonlijk tot de conclusie dat voornoemde aria tot de ontroerendste muziekstukken ooit gerekend moet worden. Met Noordervliet ben ik van mening dat het niet nodig is om die ontroering te analyseren, het is het samenkomen van muziek, de tekst en de stem op één bepaald moment dat dwars door je ziel snijdt. Alleen vond ik de vertolking door Klaartje van Veldhoven vele malen mooier dan die van wereldster Jessye Norman maar dat is een kwestie van persoonlijke smaak. Ik hou kennelijk niet zo van dat pompeuze en overdreven statige wat de ware diva kenmerkt, Dido's Lament komt sterker over als het 'klein' wordt gehouden. Maar nogmaals, dat is mijn mening.

Op Youtube staan diverse vertolkingen, voor deze blogpost koos ik voor een vertolking van Emma Kirkby.

Bloemendaal en Zuid-Kennemerland

Toen we gisteren met een bescheiden afvaardiging van 'De Doornvogels' aan het wandelen waren door het prachtige natuurgebied Zuid-Kennemerland, realiseerde ik mij dat ik hier nog nooit ben geweest. En tegelijkertijd herinnerde ik mij een 'meester' van mijn vroegere lagere school, mijnheer van Zanten, die geen gelegenheid voorbij liet gaan om de loftrompet te steken over die prachtige Kennemerduinen. Voor hem was dat hèt ultieme natuurgebied in ons kikkerlandje en hij ging er vaak wandelen. Vandaar dat dit wandelverslag begint met een foto waar mijnheer Van Zanten op staat, ik zit vlak achter hem.

Die foto is eind jaren vijftig van de vorige eeuw gemaakt (het was de zesde klas), zo'n vijfenvijftig jaar later kan ik melden dat de Kennemerduinen nog steeds een bezoek meer dan waard zijn, met name natuurpark Zuid-Kennemerland biedt veel natuurschoon met de nodige afwisseling. Voor de bloggers die daar in de buurt wonen - Rinus bijvoorbeeld - is dit natuurlijk geen geheim meer.

Uitgangspunt van de wandeling was het rijkste dorp van ons land, Bloemendaal. Wij (Dea, Hugo, Walter en ik) dronken eerst koffie of cappucino op het terras van de plaatselijke patisserie. Daarna was het een klein stukje wandelen naar de ingang van Zuid-Kennemerland, via groene wijken met mooie villa's en landhuizen en langs de sportvelden, onder andere van de befaamde hockeyvereniging Bloemendaal.

Hoge duintoppen met fantastisch uitzicht, duinmeren vol vogels, vlinders alom - waaronder de parelmoervlinder - eeuwenoude bossen, mooie landgoederen: laat ik niet teveel woorden vuilmaken aan de wandeling, de foto's zeggen genoeg. Wel wil ik kwijt dat het een van de mooiere wandelingen in de geschiedenis van De Doornvogels was, het weer (heerlijke temperatuur, veel zon, beetje wind, lang zo heet niet als de voorgaande dagen) heeft daar zeker aan bijgedragen!

Ongeveer halverwege onderbraken we de wandeling bij Parnassia, het befaamde strandpaviljoen van Bloemendaal. Wij dronken daar wat, zelf nam ik nog een - voortreffelijk - broodje tonijnsalade (met stukjes appel) en een sportdrankje (lees: glaasje witte wijn). Uitgerust en goed doorvoed vervolgden we onze weg, deels over het door sportieve surfers bevolkte strand - ideaal weer voor hun sport, met die wind en de ruige zee - en een paar honderd meter verderop weer de duinen in.


Om half vijf keerden wij weer terug bij ons uitgangspunt, Bloemendaal. Ik kocht bij de plaatselijke kaasboer een stuk boerenkaas 'voor thuis' waarna we bij Café 't Hemeltje een afzakkertje namen en een lichte maaltijd (pannekoeken met spek of kaas).

De terugkeer naar Den Haag (of Rotterdam, in Dea's geval) verliep voorspoedig, om half acht was ik thuis.

Wie ook na een lange vliegreis veilig teruggekeerd zijn van een bijzonder exotische en mooie 'Honeymoon' in Mauritius waren mijn dochter en schoonzoon (dat kan ik nu zonder 'tongue in cheek' zeggen). Je hebt altijd baas boven baas natuurlijk ;-)...

Gefriemel in de warmte

Woensdag en donderdag waren dagen waarop niet veel uitgevoerd is, schrijf ik met schaamrood en zonnebrandbruin op de kaken. Maar misschien is het meer een gevoel dan realiteit, want dinsdagavond hadden wij een uitgebreide redactievergadering en woensdagochtend zijn er alweer interviews afgenomen, ditmaal met twee mensen die al héél lang lid van onze vereniging zijn. En woensdagavond is er getraind. Maar voor de rest waren het lome dagen, vooral overdag. Tegen alle adviezen in tòch geruime tijd - zeg maar rustig: urenlang - op het strand doorgebracht, wel met het nodige leesvoer èn hopelijk genoeg zonnebrandolie (factor 30) om enige bescherming te bieden aan de brandende, maar overigens méér dan welkome zon.

Ik doe nu ook - maar dat is meer een aardigheidje - mee aan de vlinderteldagen van de Vlinderstichting. Dat houdt in dat je drie dagen achter elkaar (van vrijdag 2 augustus t/m zondag 4 augustus) gedurende een tijdsbestek van - zeg - een kwartier (het moment kun je zelf bepalen) de vlinders telt die je in jouw tuin ziet. Daarna noteer je per soort het maximale aantal dat je tegelijk hebt gezien door naar voornoemde stichting. Hoe het precies in zijn werk gaat, kun je hier lezen.

Gelukkig laten zich de laatste dagen steeds meer vlinders zien. In mijn vorige blogpost maakte ik al gewag van de atalanta, de gehakkelde aurelia en het alom bekende koolwitje. Gisteren (2 augustus, op vele plaatsen de warmste dag van de afgelopen vijf jaar) kwamen daar nog eens twee dagpauwogen en een boomblauwtje bij. En er fladderde zo nu en dan ook een ander vlindertje over maar wat voor 'merk' het was heb ik niet kunnen ontdekken.

Deze vlinder telt niet mee (voor mijn lijstje) want die spotte ik bij de Heemtuin in Madestein. Het is een zogeheten geaderd witje.

Wel grappig was de grote bruilofts-uittocht van de mieren gistermiddag. Ik was te laat om het vast te leggen, want drie minuten voordat ik nevenstaande foto maakte, hadden zich letterlijk duizenden gevleugelde mieren voor en bij de uitgang verzameld: ze kwamen in één keer naar buiten, geëscorteerd door bedrijvig heen en weer rennende werkmieren. Uit de door de vele vleugeltjes zilverkleurige zwerm maakt de een na de ander zich los om het luchtruim te kiezen. Het leek wel een soort Schiphol in het klein waarbij de vliegtuigen zeer snel na elkaar opstijgen. Een groot aantal 'vliegmieren' (het merendeel zijn mannetjes) overleeft deze vlucht niet - feest voor de zwaluwen en een paar uur later zag ik duizenden in zee drijven - maar het lukt een aantal toch om de koninginnen (de grootste vliegmieren) te bevruchten. Die graven zich dan ergens in om een nieuwe kolonie te stichten.

De Vlinderstichting is niet alleen geïnteresseerd in vlinders, maar ook in libellen en beekjuffers. Ik had al eens blauwe en rode juffers gesignaleerd bij ons vijvertje, maar de laatste dagen zie ik vooral deze groene (foto links).

Trouwens, op het strand zag ik een reusachtige libelle (foto boven) overvliegen. Geen idee welke soort het was, hij maakte wel een hoop lawaai...

Vlinderend door Den Haag Zuid-West

Het is alsof de vlinders op de kalender hebben gekeken: "Jongens, het is 1 augustus, hoogste tijd om uit te vliegen!" Zag ik vanmorgen vroeg tijdens een ochtendwandelingetje naar en door de duinen en weer terug nog precies 0,0 vlinders, een paar uur later zag ik in de voortuin van mijn buren deze prachtige atalanta, en in de achtertuin op 'mijn' buddleia een gehakkelde aurelia.

Een dag eerder zag ik in de tuin nog een bont zandoogje, en een of meer grote koolwitjes. Dus misschien valt het toch nog mee, met de teloorgang van de vlinders in Den Haag West en zijn ze alleen wat later. 

Leuk en aardig, al die beessies, maar hoe zit het met de trainingen? Gisteravond was er weer een kleine vakantieselectie van Groep 5, ditmaal bestaande uit Rob, Hans U., Peter, Fred, Ilse, Ellen en Marianne. Er stond een fartlek op het programma.

Ondanks dat ik de pittige maandagavondtraining nog in de benen had, ging het redelijk. Onder andere 5 maal 30 seconden, drie rondjes via een bospad met wat snelheidswerk en een redelijk tempoloopje over de puinduinen. Totdat we in Meer en Bosch waren. Op een bospad - ik liep toen achteraan - vloog een of ander insect mijn keel binnen (toch nog beessies) - die ik met wat onsmakelijk geschraap, gehoest en gespuug trachtte te verwijderen. Dat is uiteindelijk gelukt, maar de anderen waren inmiddels vooruitgesneld en ik heb ze met al die gesplitste bospaadjes niet meer kunnen traceren. Waarop ik in mijn eentje terugliep naar de Laan van Poot.
Wel weer wat hinder ondervonden van de heup, dus dat teruglopen ging in een heel rustig tempo. Hoe dan ook was het  een geslaagde training. En wederom een zeer rustig clubhuis, het is vakantiehoogtijd!