After the Storm (!) Op weg naar reunie

Ik ben vandaag (ik schrijf dit nog nèt voor middernacht) gaan trainen in plaats van zaterdag. Of dat erg handig was weet ik niet want mijn lijf lijkt niet voldoende hersteld van de afgelopen week, herstel vergt tegenwoordig nu eenmaal meer tijd. Ik ben ongeveer twee-en-een-half uur onderweg geweest, waarvan bijna twee uur lopend. Ik gebruik niet het woord 'hardlopend' want dat leek er voor mijn gevoel niet op (en voor een ander zag het er vast niet zo uit, dat geschuifel). Het werd een uiterst langzame en moeizame duurloop (veel wind, bijna stormachtig) maar wel door een mooie omgeving! Vanaf Den Haag CS (begin Koekamp) via het Haagse Bos en langs Clingendael naar Meijendel en terug via de Van Alkemadelaan en Scheveningse Bos tot aan het Gemeentemuseum. Al met al zo'n 16 kilometer. 

Waarom niet zaterdag gaan lopen (vandaag als u dit leest)? Heel eerlijk: omdat er slechter weer wordt voorspeld dan op vrijdag, en omdat ik mij een beetje wil instellen op de middag, want dan is er een kleine schoolreunie waar een kleine twintig oud-klas/schoolgenoten worden verwacht. Kan gezellig worden!

Misschien dat ik nog een staartje van het Songfestival meekrijg. Gek eigenlijk, ik ben nooit zo'n fan van het Songfestival geweest - keek alleen altijd naar de puntentelling, dat vond ik nog het spannendst - en de meeste liedjes vond ik ook niks. Maar dit jaar heb ik beide uitzendingen van de halve finale gezien. En zowaar heb ik voor mijzelf een strikt persoonlijke top 5, niet gebaseerd op verwachtingen (want dan ziet-ie er anders uit) maar op wat ik mooi of leuk vond.

Dat wordt dan: 1. Azerdbeidzjan 2. Zweden  3. Noorwegen 4. Oostenrijk 5. Nederland.  Ik denk dat het, wat de eerste plaatsen betreft, zal spannen om Oostenrijk en Zweden, en durf er nauwelijks aan te denken dat Nederland gaat winnen. Uiteraard hoop ik dat wel, maar wie niet!

Maar eerst dus die reunie. Om een beetje in de stemming te komen, en wetende dat veel van mijn bezoekers foto's 'uit den ouden doosch' op prijs stellen, hierbij enkele klassefoto's uit die tijd. Vijftig (50!) jaar geleden!

Bijna-dicht ervaring...

... die hadden wij - Paul van Oyen, Murat en ik - toen wij het sportcomplex aan de Laan van Poot verlieten, anders dan normaal was het toegangshek bijna gesloten, er was nog net een nauwe opening waar we ons met de fiets doorheen konden worstelen. Maar dat was helemaal aan het eind van de avond.

De woensdagavond hebben we zoals vaker doorgebracht volgens het patroon: spartaans beginnen, bourgondisch afsluiten. Gisteravond was ik gehoorzaam aan trainer Wim ("Je eigen tempo lopen, niet over de kop lopen"). Kennelijk probeert Wim mij dat steeds aan het verstand te brengen en vindt hij dat ik die waarschuwingen of adviezen niet genoeg oppak. Waarschijnlijk is dat omdat ik het niet het gevoel heb te forceren. Hoe dan ook bestond dat risico op deze woensdagavond zeker niet: in de benen voelde ik nog teveel de training van afgelopen maandag en de vijf kilometer van zondag. Dus plannen om 'lekker hard' met de anderen mee te gaan had ik toch al niet. Dat kon niet eens! Bovendien stond er een heftige training op het programma: vijf keer zes minuten in (iets minder dan) 10 km. tempo, waarvan de eerste drie met stormachtige wind tègen, de laatste twee via de duinen terug.

Kortom: deze avond liep ik helemaal mijn eigen tempo zonder mij gek te laten maken door degenen die voor mij liepen (en dat was de rest van de groep). Dus helemaal achteraan. Dat werkte wel, want ik kon het tot en met het laatste (vijfde) tempo volhouden - wel even een plaspauze waardoor de anderen even dachten dat ik van de aardbodem verdwenen was - en kreeg tenslotte zowaar aansluiting met de staart van de groep.

Rondetafelconferentie Groep 5

Terug in de duinen op weg naar de Laan van Poot liep ik in de achterhoede met Ton van der Pol op. Net wilde ik een praatje aanknopen maar dat ging niet door omdat ik ergens over struikelde en opeens languit gestrekt lag. Ik krabbelde onmiddellijk op en vervolgde mijn weg, 'niets aan de hand', wel een schaafwond aan het linkerbeen. Maar die viel naderhand onder de douche aardig te reinigen

Murat: proost!

Na afloop was het weer gezellig in het clubhuis, waar Murat zijn verjaardag vierde voor zijn groepsgenoten. Maar ik kreeg ook een flinke appeltaartpunt! En even daarvoor waren er knabbeltjes bij onze groep, en naderhand waren er weer de traditionele nootjes en kaasblokjes dus met de calorieënaanwas zat het wel weer goed. Maar ja, ik had van tevoren ook niet zo veel gegeten. Vandaag maar weer rustig-aan!

En tenslotte nog een kort filmpje van de Coopertest van de HRR afgelopen dinsdagochtend, waaraan een aantal al wat oudere leden van onze collega-vereniging deelnamen.

We zijn door!

Ziezo, het eerste deel van de halve finale zit er op. En dan heb ik het natuurlijk over het Songfestival. Hoewel ik het niet van plan was, heb ik het hele programma uitgezeten. Dit direct nadat ik thuiskwam van een redactievergadering. Daardoor kon ik ook mijn persoonlijk oordeel vormen over wat er allemaal voorbijkwam: zestien acts uit evenzoveel landen waarvan er uiteindelijk tien door zouden gaan. En hoewel ik zoals veel anderen mijn twijfels had of Ilse en Waylon het zouden halen, gingen ze door! Op de valreep, dat werd dus spannend.

Persoonlijk sprak de bijdrage van Azerbeidzjan mij het meeste aan, al denk ik dat Zweden en Hongarije 'straks' in de finale ook hoge ogen zullen gooien.

Dinsdagmorgen even gekeken naar een Coopertest op het sportcomplex aan de Laan van Poot. Ditmaal niet van onze eigen vereniging Haag Atletiek, maar van collega-club The Hague Road Runners. De deelnemers waren voornamelijk een aantal superveteranen waaronder zich zeker een aantal pensionado's zullen hebben bevonden. Moest ik dan niet meedoen? Nee, dat moest niet maar het mocht wel. Maar zondag had ik al vijf kilometer intensief gelopen en maandag was er een al even intensieve training, dus ik geloofde het wel en mijn onderstel helemaal. Even pas op de plaats dus. Maar ik heb wel een paar foto's gemaakt van de lopers, en zelfs een filmpje dat helaas niet helemaal gelukt is.

Daarna wat laatste zaken geregeld in verband met het organiseren van een 'informele' borrel/reunie aanstaande zaterdag van mijn oude middelbare school. Ik heb er de afgelopen weken - geheel vrijwillig, want het is best leuk - heel wat zoekwerk- en in een aantal gevallen ook vindwerk - in gestoken om klas- en schoolgenoten van weleer op te sporen. Nu hadden we al een flinke lijst, daterend uit 2008 toen we een grote schoolreunie hadden, maar die lijst is ook niet meer volledig, veel e-mailadressen kloppen niet meer. Dus er is heel wat af-gegoogeld, en soms ook heb ik mensen gebeld. Mensen die ik 50 jaar niet gesproken had! Want dat kan tegenwoordig ook nog, gewoon opbellen. Verder de nodige briefings verstuurd.

Tenslotte, om in de sfeer te blijven, nog een songfestivalliedje uit een letterlijk grijs verleden. 1957 was dat, ik was toen negen(!) jaar. Het is wel iets anders dan al die visuele spektakelstukken van tegenwoordig, en ook de liedjes waren heel anders van toon en sfeer. Met dit lied won Corrie Brokken destijds voor Nederland.

Ja, ik weet het, ik heb dit al eens eerder geplaatst maar ik blijf het, ruim 55 jaar na dato, nog steeds een prachtnummer vinden! 'Net als toen' helemaal geweldig!

Bevrijdende training

          Marathonlopers arriveren op het Malieveld om de fakkel aan de burgemeester aan te bieden

En zo was er ook op bevrijdingsdag, of dag van de vrijheid zo u wilt, gewoon weer een normale training. En dat was meteen een fikse training, met drie series van 2-4-2 minuten in wedstrijdtempo (5 km tempo) met vijf minuten rust tussen de series. En dat alles in de duinen.

Het was een fijne training - en ik kon behoorlijk meekomen - al heb ik de derde serie laten schieten: na de vijf kilometer van zondag die op volle kracht is gelopen leek het mij niet te verstandig al te veel te forceren.

Overdag ben ik wel even naar het vrijheidsfestival op het Malieveld gegaan. Het weer was ideaal: warm en zonnig, beter kon niet. En het werd druk, erg druk. Ik kwam ook nog een aantal bekenden tegen. Verder was het ook spitsroeden lopen om de in grote getale aanwezige lotenverkopers en ledenwervers voor goede doelen te ontwijken. Egoïstisch misschien, maar ik hou niet zo van dat inspelen op schuldgevoelens waardoor je eigenlijk niet met goed fatsoen kùnt weigeren. Waarmee uiteraard niets ten nadele is gezegd van de goede doelen op zich.

Er was muziek en er was de officiële opening van het festival door burgemeester Van Aartsen. Dat gebeurde nadat een team duurlopers onder wie Marlon Voorn, die in Wageningen een fakkel hadden aangestoken en vervolgens 110 kilometer van Wageningen naar Den Haag waren gerend en eenmaal gearriveerd op het Malieveld,de fakkel hadden overhandigd aan de burgemeester. Deze werd vervolgens via een hijskraan omhoog gehesen, waarna hij het bevrijdingsvuur ontstak.

Maar ondanks de buitengewoon goede sfeer had ik het al vrij snel gezien en besloot al tijdens het optreden van Gers Pardoel de rust van huis en tuin op te zoeken. Niet dat daar nou zo veel van kwam want er moesten ook nog boodschappen worden gedaan.

Struin-weekend

Dit weekend is het ene been met enige regelmaat voor het andere gezet. Vandaag (zondag) was ik deelnemer  aan een van de vele prestatielopen die in Delft worden georganiseerd, ditmaal bij AV 40. Zoals vaak kon ik met Jan Wierenga meerijden. Er kon tot en met de halve marathon worden gelopen, iets dat snelle Rutger Kramer van plan was. Wij kozen echter voor de 5 kilometer.

Dat ging best redelijk, een voor mijn doen snelle start en een tempo dat ik tot de laatste kilometer aardig kon vasthouden. Uiteindelijk was mijn tijd netto 24'40'', Jan finishde twintig seconden eerder voor mij.

Rutger Kramer (met zijn gezin) en Wim van Es waren ook van de partij!

Zaterdag ging het lopen in een ander (wandel)tempo. 's Ochtends op de fiets naar station Den Haag CS. waar ik met Walter had afgesproken. Samen gingen wij naar Heemstede waar wandelgroep De Doornvogels zich zou verzamelen. Ondanks 'werkzaamheden aan het spoor' verliep de reis vrij voorspoedig. De hele dag reden er geen treinen tussen Leiden en Haarlem, dus moesten wij in Leiden uitstappen en overstappen op de bus die als 'vervangend vervoer' bij het busstation gereed stond. In ca. drie kwartier werden wij naar station Heemstede gebracht, met een tussenstop bij station Hillegom.

Wij hadden om elf uur afgesproken maar het was een half uur vroeger dus gingen wij op zoek naar een koffietentje of iets dergelijks. Dat werd uiteindelijk een luxe bakkerij annex chocolaterie waar je ook kon zitten en koffie bestellen, hetgeen wij ook deden. Na de cappucino liepen we weer terug naar het station waar ik leidsman Hugo herkende aan zijn onafscheidelijke grote hoed. Hij was alleen ditmaal, wat betekent dat de wandelclub nu uit slechts drie personen bestond.

Wederom een koffie genomen bij het NS-uitgiftewinkeltje in de stationshal, waarvan de uitbater wist te vertellen dat de wandeling die Hugo had gepland vandaag lastig te realiseren was omdat een gedeelte van de route was afgesloten. Dus stelde ik voor om de wandeling te nemen die ik al vaak in Heemstede-Aerdenhout had gelopen. Uiteindelijk bleek dat een goed idee. Vanaf Heemstede station liepen we door bosrijke lanen via het fietspad binnen vijfentwintig minuten naar de ingang van de Waterleidingduinen. Bij uitspanning Oase kocht ik dagkaartjes en dronken we weer koffie, waarna wij op weg gingen: even binnen een kijkje nemen in het bezoekerscentrum, waarna wij 'de blauwe route' van het mooie natuurgebied volgden. Het was schitterend weer, een tikje fris weliswaar als de zon achter de wolken verdween maar dat gebeurde die dag niet veel.

Hoewel ik het gebied in het najaar - met de damhertenbronst - wel iets interessanter vind (immers meer leven in de brouwerij) is het ook in dit mei-seizoen de moeite waard om hier doorheen te wandelen.

Twee uur later kwamen we andermaal uit bij De Oase. Weer een drankje en daarna het laatste onderdeel: een kortere wandeling - naar Vogelenzang en terug 5 kilometer - waarna wij de wandeldag afsloten met een overheerlijke pannenkoek. Als die mensen één ding goed kunnen, dan is het wel pannenkoeken bakken: heerlijk van smaak, tikje krokant, aanrader!

Terug met de bus naar Heemstede en daar de bus naar Haarlem waar onze wegen zich scheidden: Hugo nam de trein naar Utrecht, Walter en ik de trein naar Sloterdijk waar even later de trein richting Den Haag CS vertrok.

Clingendael en de Japanse Tuin

Vandaag weer eens naar Clingendael gefietst, vooral om weer eens De Japanse Tuin te bezichtigen, want die is nu, aan het begin van de bloeimaand, op zijn mooist. Met een paviljoen vanwaar je de tuin kunt bewonderen. Dat kan tot en met 9 juni, en daarna weer van 13 tot en met 26 oktober.

De tuin is, kortom, niet het gehele jaar open voor het publiek. Dat heeft te maken met de kwetsbaarheid van de vegetatie. Er staan mooie bomen en planten waaronder een aantal zeldzame exemplaren. Maar ook buiten de Japanse Tuin staan op dit moment veel struiken in bloei, vooral veelkleurige rhodondendrons.

De Japanse Tuin is in het begin van de 20ste eeuw aangelegd door 'Freule Daisy', zoals de toenmalige eigenaresse van landgoed Clingendael werd genoemd. Haar werkelijke naam was Marguerite M. Baronesse van Brienen (1871-1939). Deze dame had iets met Japan. Zij is er minstens één keer geweest maar vermoedelijk heeft zij meerdere reizen naar dat land ondernomen. Per schip natuurlijk, vliegtuigen waren toen (zo omstreeks 1910) nog geen gangbaar vervoermiddel.

Freule Daisy was hoe dan ook een ondernemende dame en de attributen die je in deze tuin ziet - zoals stenen lantaarns, watervaten, beeldjes en bruggetjes - heeft zij destijds eigenhandig (nou ja, zij zal haar 'mannetjes' gehad hebben) naar Nederland verscheept.

MEI

Een nieuwe lente en een nieuw geluid:  Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,  Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht  In een oud stadje, langs de watergracht -  In huis was 't donker, maar de stille straat   Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat  Nog licht, er viel een gouden blanke schijn  Over de gevels in mijn raamkozijn.  Dan blies een jongen als een orgelpijp,  De klanken schudden in de lucht zoo rijp  Als jonge kersen, wen een lentewind  In 't boschje opgaat en zijn reis begint

Zo luidt het begin van het aloude gedicht van Herman Gorter (1864 tot 1927). Een gedicht dat maar liefst 4381 regels telt waarvan de eerste misschien wel de allerberoemdste Nederlandse dichtregel is.Mei luidt het begin in van een nieuwe periode, maar er zijn ook de herinneringen. Hoe toepasselijk. Nieuw leven. De cirkelgang van het leven. Op dezelfde dag dat ik hoorde dat een ex-collega is overleden met wie ik lange tijd de kamer deelde en nadien af en toe ging lunchen, waren wij - de wederzijdse ouders - bij mijn dochter en schoonzoon op bezoek om te vernemen welk geslacht de komende nieuwe wereldburger zou hebben. Daartoe moesten we eerst naar de echografist waar wij allemaal via de monitor getuige waren van wat altijd een wonder is, het kleine leven in de buik van de moeder, slechts 16 weken en 3 dagen maar alles er op en er aan. 

Pas thuis kregen wij het nieuws te horen, eerst via de gebakjes (kleur voetjes), later mochten ook de vrienden en vriendinnen van het jonge paar via FB delen in de feestvreugde. Wat bij hen onmiddellijk tot een bombardement van reacties leidde. Bob Dylan zong het al: "The Times they are a'changing!'