Over lopen en zo...

We gaan mooie dagen tegemoet! Ideaal weer om te gaan wandelen of fietsen, een terrasje te pikken of te hardlopen.

Tja, hardlopen... De laatste weken heb ik niet zoveel te vertellen op hardloopgebied, en de schaarse verhalen die er zijn behoren niet tot de meest begeesterde. Grotendeels heeft dat met lichte fysieke strubbelingen te maken, blessure is een zwaar woord. Het is vooral een wat hinderlijke uitstraling vanuit het zitbeen naar rechterbeen en heup - dat het hardlopen niet onmogelijk maakt maar wel afremt. Zoals gisteren, daags na de Coopertest ging ik een duurloop doen. Moet wel, want 'Vaals' is over een maand. Dat is gelukt, maar in een moeizaam, traag tempo (zes minuten per kilometer op zijn best). De coopertest en de 10 km in Noordwijkerhout vorige week gingen ging ook niet echt vlot, vooral moeizaam. Je ben te bij elke stap bewust van dat hinderlijke gevoel in je benen.

Smoesjes over mijn gewicht kan ik niet hebben, ik weeg nu 78.9 kilo. Dat is nog niet helemaal wat het zijn moet (zomergewicht is meestal rond de 74, 75 kilo) maar 'dik' ben ik zeker niet. Ouderdom? Dat is een smoes die enige grond heeft en door de meesten zal worden aanvaard. Maar de ervaring heeft geleerd dat er na een dip meestal weer een opleving komt, dus gewoon maar doortrainen (uiteraard voor zover het lichaam wil wat ik wil).

Volgende week wel naar Delft voor The Golden Ten, ik was te laat met inschrijven maar kon het startnummer van Hugo Maerten overnemen. Dat blijft toch een leuke loop, die Golden Ten, al was het maar omdat er vanuit het gezellige oude centrum van Delft wordt gestart en gefinishd. Na het lopen nog een biertje of i.d. pakken op een van de vele terrassen met je loopmaatjes, zeker als de zon schijnt is dat altijd leuk.

En oh ja, ook had ik mij ingeschreven voor The Royal Ten op 31 mei, en een week later 20 km 'Vaals trail'. Voor je het weet is het zo ver... Tja, de geest wil nog genoeg, nu het lichaam nog!


Inmiddels heeft de barre tocht door de Alblasserwaard een paar dagen terug wel een fikse verkoudheid opgeleverd, maar dat blijft hopelijk beperkt tot snuiten en niezen. Straks toch weer naar buiten, de paden op de lanen in. Wel in de buurt. Overigens heb ik de plaatjes bij deze post vanmorgen gemaakt tijdens de ochtendronde. In mei leggen alle vogeltjes een ei...

Het digitale Verkade-album en Coopertest

Wat een veelbewogen dag was het deze woensdag. Ik had in Dordrecht een afspraak met Corrie voor ons jaarlijkse uitje. Met de trein reisde ik naar NS-station Dordrecht waar zij mij met de auto opwachtte. Na een korte beraadslaging - wat gingen we doen, musea bezoeken of wandelen - reden wij naar de Alblasserwaard. Het werd dus de wandeling, daarmee de weersvoorspellingen met gepaste verachting negerend.


Onderweg even bij zo'n gezellig knijpje gestopt om koffie te drinken, daarna nog een paar kilometer rijden totdat we ergens op een stil plekje van de Alblasserwaard de auto parkeerden.

In ieder geval scheen de zon volop toen wij de benen strekten en het ronduit schitterende natuurgebied Donkse Laagten betraden. Een vol uur lang liepen we door een oer-Hollands Landschap zonder een spoor van horizonvervuiling, zoals Nederland er vijftig jaar geleden bijna overal uitzag: uitgestrekte weilanden met houten hekjes, koeien en weidevogels alom. Sla zo'n oud Verkade-album open, bijvoorbeeld over Texel of het Naardermeer, en je begrijpt wat ik bedoel.


Al wandelend langs het water - het Grote of Achterwaterschap-kanaal - dat door het veenweidegebied loopt, hoorden we karekieten vanuit de rietkragen, zagen we grauwe en canadese ganzen met hun kroost, futen, kieviten, een lepelaar, een puttertje en een vink enzovoorts. Met zo nu en dan een molen of pittoresk oud boerderijtje als enige bouwwerken. Puur genieten.

Echter nadat we een uur hadden gelopen ging de lucht steeds meer betrekken en besloten we via een ander pad naar ons uitgangspunt terug te keren. Op datzelfde moment begon het te druppelen en nog geen minuut later begon het ongenadig hard te regenen, binnen een minuut waren we volkomen doorweekt. Ik had wel een regenjack meegenomen en Corrie gaf mij zelfs nog een poncho, maar die beschutte alleen het bovenlijf enigszins.

Na vijf minuten was het droog, de zon scheen weer een beetje maar dat duurde niet lang, in de verte naderde een angstig dreigende blauwzwarte lucht. Als het maar niet ging onweren, nergens in dit gebied kon je schuilen. Dat die angst niet geheel ongegrond was bewees het verschrikkelijke incident dat ongeveer terzelfdertijd in Amersfoort plaatsvond, waarbij twee meisjes dodelijk door de bliksem werden getroffen. Dat hoorde ik uiteraard later.

Het onweer bleef gelukkig uit, maar het laatste kwartier van de wandeling begon het wederom onbarmhartig hard te regenen, het hemelwater en hagel kwam loodrecht naar beneden, en andermaal werden we helemaal doorweekt. Met soppende schoenen en nat tot op het bot bereikten we de auto. Even verderop gingen we in weer een andere uitspanning wat opdrogen, onderwijl bestelden we iets te eten en te drinken, zelf nam ik chocolademelk en een pannenkoek.

Meer foto's van dit fraaie uitstapje? Zie hier!

Coopertest

's Middags was ik alweer thuis, en ging mij een beetje voorbereiden op de Coopertest. Daar hadden we ons als Groep 7 voor ingeschreven. Om 20:10 uur ging de groep van start. Daarvan heeft Bas van Binnendijk trouwens onderstaande foto gemaakt.

Al eerder was ik er om een beetje in te lopen en meteen wat foto-impressies te maken van met name Groep 5, die voor ons van start was gegaan. Daarvan onderstaande impressie.


Wat van deze Coopertest gezegd kan worden is dat de meesten veel hinder ondervonden van de wind(stoten), dat menige prestatie heeft beïnvloed. Zelf heb ik mijn slechtste test ooit gelopen (2385 meter), het scheelde 100 meter met de tijd van vorig jaar en die was al niet geweldig.

Foto Sanny Schoon

Het gaat de laatste maanden niet best met het lopen, het verval lijkt opeens snel te gaan. Toch maar blijven trainen en hardlopen, een alternatief is er niet!

Hierbij tot slot een paar foto's van de Coopertest die ik tussen de bedrijven door schoot.

War Requiem

Vanmiddag toog ik naar de Dr. Anton Philipszaal aan het Spui, op dit moment nog dè zaal voor klassieke concerten in Den Haag. Ik was niet de enige van onze vereniging. Een van onze (sport)vriendinnen, Marlies, maakt deel uit van het Haags Toonkunstkoor. Al eerder woonde ik concerten van dit koor bij, dus toen zij ons een tijdje terug attendeerde op hun nieuwe project, de uitvoering van het magistrale War Requiem van Benjamin Britten, hoefde ik niet lang na te denken.

Het concert van vorig jaar - De Elias van Mendelssohn - was zeer de moeite waard en omdat ik het War Requiem niet ken - klassieke muziek-barbaar als ik ben - wilde ik dat wel eens meemaken. Een mens is nooit te oud voor ´een stukje´ culturele zelf-educatie. Ik kreeg er geen spijt van.

Het is een heel bijzonder, maar niet zo'n makkelijk in het gehoor liggend stuk, met complexe arrangementen en melodieën. Maar buitengewoon indrukwekkend was het wel. Britten schreef dit requiem in 1962, ter gelegenheid van de inwijding van de nieuwe kathedraal van Coventry.
Dit omdat de oude kathedraal in de Tweede Wereldoorlog door Duitse bommen was verwoest. Het is dus in feite een modern klassiek stuk.

Echter schreef Britten geen 'overwinningsrequiem', maar een universele aanklacht. Als motief citeerde hij dichter Wilfred Owen: "My subject is War, and the pity of War".

Britten koos voor een traditionele Latijnse dodenmis die door het koor en sopraansolist wordt vertolkt. Af en toe doven de klanken uit, en verplaatst de aandacht zich naar een kamerorkest met twee mannelijke solisten. Zij verbeelden negen oorlogsgedichten van Wilfred Owen, een militair die in november 1918 sneuvelde in de loopgraven van Frankrijk, een week voor de wapenstilstand.

Af en toe komt het kinderkoor er tussendoor. In het begin wisselen de koren elkaar af, maar gedurende het stuk lijken ze steeds sterker met elkaar verweven te zijn. Tussen de klassieke requiemteksten voegde Britten gedichten toe van Owen, die hij schreef in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog. Hierdoor is het War Requiem zowel een universele als tijdloze aanklacht tegen oorlog geworden.

Het concert duurde anderhalf uur en werd uitgevoerd door het Haags Toonkunstkoor, het Residentie Bachkoor en het VU-orkest, dit alles onder leiding van dirigenten Daan Admiraal, Jos Vermunt en Silvère van Lieshout. Wat mij vooral opviel was de grote rol die voor de koren was weggelegd. De bezoekers konden een programmaboekje kopen waarin het hele concert woordelijk kon worden gevolgd. Nadat de laatste tonen waren weggestorven, werden de musici getracteerd op een minutenlang applaus.

Op Youtube staan tal van (complete) uitvoeringen van het War Requiem.

Na afloop hebben wij nog met z'n allen iets gedronken in de foyer. Die 'allen' waren onder anderen Paul K., Paul V., Frank en Ingeborg en Jan G. 'Onze' Marlies, een van de zangeressen, voegde zich even later bij ons.

Meiwandeling door Noordhollandse dreven

Twee reebruine ogen...

De dagen vliegen voorbij, en aangezien de laatste weken van april en de eerste weken van mei de mooiste van het jaar zijn - als het om natuurschoon gaat -, kun je maar het beste zoveel mogelijk buiten zijn. Dat vind ik tenminste. Gelukkig werkt het weer steeds mee. Nu was het de laatste tijd best koud, vooral als die noordenwind weer eens de kop opstak, maar de zon scheen vaak en dat is veel waard.

Daags na ons bezoek aan De Keukenhof, was er weer de maandelijkse wandeling met De Doornvogels. Dat was dus op zaterdag 2 mei. De zon scheen volop en er was nauwelijks sprake van wind waardoor het aanmerkelijk prettiger aanvoelde dan gisteren. Wij verzamelden rond half elf aan de Heemstede kant van NS-station Heemstede-Aerdenhout.

De route liep het eerste deel langs het spoor en vervolgens langs weilanden, de binnenduinrand en de bossen van Heemstede, Vogelenzang en Bennebroek. Ook liepen we een stuk door de Waterleidingduinen waar we bij uitspanning Panneland een eerste koffiestop hielden, en daarna zetten wij de wandeling voort door de mooie provinciale landschappen Woestduin, Vinkenduin en Leyduin.

Wij zouden ook langs bloembollenvelden lopen maar die hebben wij maar één keer gezien. Nu had ik mijn portie al in en rond De Keukenhof gehad, maar voor anderen was dat wel een beetje jammer. Maar geen nood, want toen wij in de namiddag, ruim vijf uur na de start, eindelijk waren neergestreken bij restaurant Azzurro, 'een Italiaan' vlak bij station Heemstede, konden we allemaal terugkijken op een ronduit schitterende wandeling.

Zonder meer een aanrader!

Uiteraard is mijn digicam niet onaangeroerd gebleven, dus wie alsnog mee wil wandelen kan dit in virtuele zin doen... ;-)

Le Meraglivie, maar ook de wonderen van De Keukenhof

Donderdag ging ik naar het Haagse Filmhuis om 'een filmpje te pikken'. Ik koos, na het scannen van diverse korte filmbeschrijvingen op hun site, voor Le Meraviglie (De Wonderen). Het thema sprak mij wel aan: het gaat over een imkergezin dat een teruggetrokken bestaan leeft in het woeste natuurgebied van Umbrië, maar ook daar geconfronteerd wordt met elementen uit de hedendaagse maatschappij.

Het is een vrij lange en wat trage film (ca. 150 minuten) geworden. Het gezin, bestaande uit een man, zijn vrouw en hun vier jonge dochters, produceert honing en kan daarvan bestaan. Totdat Martin in hun leven komt, 'een probleemjongere' met criminele trekjes die liefdevol door de idealistische vader - een duitse immigrant - wordt opgenomen.

De jongen - die de hele film door geen stom woord zegt maar veel lijkt te begrijpen - fungeert in zekere zin als katalysator. Vanaf dat moment is het gedaan met de rust in het gezin waarin vader het voor het zeggen heeft. Met name lijkt er iets te 'broeien' tussen de jongen en de oudste dochter, de 14-jarige Gelsomina (Maria Alexandra Lungu) die vader als zijn opvolger ziet. Zij speelt een hoofdrol in de film, een wat flegmatisch ogend meisje, deels volgzaam, deels recalcitrant, die het gezin tegen de wil van vader in voor een tv-programma inschrijft waarin regionale boeren competitie leveren over wie zijn streekproducten het beste kan verkopen.

Gelsomina's bedoelingen zijn goed want de winnaar kan aardig wat geld verdienen, iets dat het gezin op dat moment hard nodig heeft. Maar - uiteraard? - wint het gezin niet,  de vader 'verknalt' het door zijn onhandig-stuntelende presentatie en Gelsomina en Martin kunnen dat met hun ingestudeerde 'act' niet goedmaken. De eer gaat naar de veel minder integere, dominant-ambitieuze buurman 'met de grote bek' en een gelikte performance. Niets nieuws onder de zon dus in onze hedendaagse westerse maatschappij. Al met al een aardige en typische 'filmhuis-film', maar m.i. niet bij uitstek geschikt voor 'een avondje uit',

Over wonderen gesproken: evenals voorgaande jaren zijn wij vandaag (vrijdag dus) naar De Keukenhof geweest. Met de tram naar Den Haag CS, de trein naar Leiden en de bus (Keukenhofexpress van Arriva) naar de grootste toeristische trekpleister van ons land. Het lijkt misschien wat tuttig, toeristje spelen in eigen land, maar als er één plek is waar de lente in al haar kleuren zicht- en voelbaar is, dan is het wel op De Keukenhof.



En je hoeft geen chinees te zijn, met de camera voortdurend in de aanslag, om al dat moois vast te leggen. Met als resultaat dat, als je weer op de terugweg bent en in de bus je foto's checkt, blijkt dat je alweer véél te veel foto's hebt gemaakt. Het wordt ernstig als je, na het inladen van de afbeeldingen, merkt dat het moeite kost om er een paar te verwijderen.

Overigens heb ik diezelfde vrijdagochtend nog een stukje hardgelopen. In de Zonnebloemstraat zag ik de gedaante van Paul Versteegh, die hetzelfde deed als ik, hardlopen dus. In de Bosjes van Pex troffen wij elkaar, op het moment dat hij zijn rek- en strekoefeningen deed. We hebben nog een kilometertje samen opgelopen, daarna scheidden onze wegen. Maar op de Laan van Meerdervoort troffen we elkaar andermaal. Bij elkaar misschien hooguit vijf, zes kilometer gelopen.

's Avonds ging ik nog even naar het atelier 'de Steenslag' van beeldend kunstenaar Thea Bonnecroy, waar een aantal mensen die in de door haar geleide workshop actief zijn, hun werk exposeerden. Vincent, met wie ik evenals eerdergenoemde Paul (tevens echtgenoot van Thea) en Paul Kruijssen op bepaalde donderdagavonden schilder, was een van hen. Mooi werk, hij heeft ook een fraai boekje samengesteld om zijn beste werk, voorzien van summiere tekst, te presenteren. Lang kon ik echter niet blijven want wij kregen bezoek deze avond.