Donderdag ging ik naar het Haagse Filmhuis om 'een filmpje te pikken'. Ik koos, na het scannen van diverse korte filmbeschrijvingen op hun site, voor Le Meraviglie (De Wonderen). Het thema sprak mij wel aan: het gaat over een imkergezin dat een teruggetrokken bestaan leeft in het woeste natuurgebied van Umbrië, maar ook daar geconfronteerd wordt met elementen uit de hedendaagse maatschappij.
De jongen - die de hele film door geen stom woord zegt maar veel lijkt te begrijpen - fungeert in zekere zin als katalysator. Vanaf dat moment is het gedaan met de rust in het gezin waarin vader het voor het zeggen heeft. Met name lijkt er iets te 'broeien' tussen de jongen en de oudste dochter, de 14-jarige Gelsomina (Maria Alexandra Lungu) die vader als zijn opvolger ziet. Zij speelt een hoofdrol in de film, een wat flegmatisch ogend meisje, deels volgzaam, deels recalcitrant, die het gezin tegen de wil van vader in voor een tv-programma inschrijft waarin regionale boeren competitie leveren over wie zijn streekproducten het beste kan verkopen.
Gelsomina's bedoelingen zijn goed want de winnaar kan aardig wat geld verdienen, iets dat het gezin op dat moment hard nodig heeft. Maar - uiteraard? - wint het gezin niet, de vader 'verknalt' het door zijn onhandig-stuntelende presentatie en Gelsomina en Martin kunnen dat met hun ingestudeerde 'act' niet goedmaken. De eer gaat naar de veel minder integere, dominant-ambitieuze buurman 'met de grote bek' en een gelikte performance. Niets nieuws onder de zon dus in onze hedendaagse westerse maatschappij. Al met al een aardige en typische 'filmhuis-film', maar m.i. niet bij uitstek geschikt voor 'een avondje uit',
Over wonderen gesproken: evenals voorgaande jaren zijn wij vandaag (vrijdag dus) naar De Keukenhof geweest. Met de tram naar Den Haag CS, de trein naar Leiden en de bus (Keukenhofexpress van Arriva) naar de grootste toeristische trekpleister van ons land. Het lijkt misschien wat tuttig, toeristje spelen in eigen land, maar als er één plek is waar de lente in al haar kleuren zicht- en voelbaar is, dan is het wel op De Keukenhof.
En je hoeft geen chinees te zijn, met de camera voortdurend in de aanslag, om al dat moois vast te leggen. Met als resultaat dat, als je weer op de terugweg bent en in de bus je foto's checkt, blijkt dat je alweer véél te veel foto's hebt gemaakt. Het wordt ernstig als je, na het inladen van de afbeeldingen, merkt dat het moeite kost om er een paar te verwijderen.
Overigens heb ik diezelfde vrijdagochtend nog een stukje hardgelopen. In de Zonnebloemstraat zag ik de gedaante van Paul Versteegh, die hetzelfde deed als ik, hardlopen dus. In de Bosjes van Pex troffen wij elkaar, op het moment dat hij zijn rek- en strekoefeningen deed. We hebben nog een kilometertje samen opgelopen, daarna scheidden onze wegen. Maar op de Laan van Meerdervoort troffen we elkaar andermaal. Bij elkaar misschien hooguit vijf, zes kilometer gelopen.
's Avonds ging ik nog even naar het atelier 'de Steenslag' van beeldend kunstenaar Thea Bonnecroy, waar een aantal mensen die in de door haar geleide workshop actief zijn, hun werk exposeerden. Vincent, met wie ik evenals eerdergenoemde Paul (tevens echtgenoot van Thea) en Paul Kruijssen op bepaalde donderdagavonden schilder, was een van hen. Mooi werk, hij heeft ook een fraai boekje samengesteld om zijn beste werk, voorzien van summiere tekst, te presenteren. Lang kon ik echter niet blijven want wij kregen bezoek deze avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten