Een aangenaam loopje in de Delftse Hout

Tijd geleden dat ik met de twee J's (Jan G. en Jan W.) richting Delft reed voor een prestatieloopje. Misschien wel een half jaar. Dit kwam vooral vanwege een nogal hardnekkige blessure van onze chauffeur Jan W., maar de laatste tijd loopt hij weer. Wat Jan G. betreft, die loopt ook nog steeds en behoorlijk goed, maar vandaag even niet. Het aanwezig zijn bij zo'n loop vindt hij net zo leuk.

Bij AV'40 was het wat drukker dan normaal. Niet zo gek, want menigeen ziet zo'n prestatieloop - er kon gekozen worden uit 5, 10 of 15 kilometer - als een goede voorbereiding op de CPC begin maart. Dat zal onder andere gelden voor Ellis van Groep 5, die een goede 10 km wilde lopen.

Zelf koos ik voor de 5 kilometer omdat ik - ditmaal - niet van plan ben de halve marathon te gaan lopen, althans niet de CPC. Duurlopen langer dan anderhalf uur gaan mij moeilijk af de laatste tijd, dat komt vooral door fysieke ongemakken die uitsluitend bij het hardlopen optreden. Dan maar een kortere afstand en langzaam-aan opbouwen naar grotere afstanden.

De kop van deze post luidt positief: 'Een aangenaam loopje in de Delftse Hout'. Eerlijk gezegd: echt lekker ging het gisteren niet bij de Delftse Houtloop. Een combinatie van iets teveel lichaamsgewicht (bleek achteraf, 80 kilo alweer) en verminderde fitheid (door kriebelhoest en geïrriteerde bronchieën) maakte dat die paar kilometertjes (iets meer dan 5 km) aanvoelden als een marathon. Na een redelijk voortvarende start zakte ik snel terug en het duurde even voordat ik in mijn ritme kwam. Uiteindelijk kwam ik in een voor mij langzame tijd van 27'47'' over de meet.

Verdere uitslagen staan hier.

Oh ja, dat is waar ook. Zag zojuist een treffen van de heren Peter Jan Rens en Emile Ratelband in RTL Boulevard (kijk ik nooit naar natuurlijk, zag het bij de kapper ;-)). Ratelband wil Rens failliet laten verklaren omdat deze hem nog zesduizend euro schuldig zou zijn. Beide positivo's kwamen er tijdens de uitzending niet uit, dus dat muisje krijgt nog een (ratelslang)staartje.

Lekker belangrijk zou je zeggen, maar voor mij was het een mooie aanleiding om een oude koe uit de sloot te halen, een soort van cartoon die ik destijds maakte naar aanleiding van de 'fittie' tussen 'treiterjournalist' Rob Muntz en 'Mister Tjakka' Emile Ratelband.

Muntz, verkleed als Ratelband, bestookte de èchte Ratelband in de vertrekhal van Schiphol. Hetgeen hem op een welgemikt knietje van de positiviteitsgoeroe kwam te staan. In zijn kruis. Filmpje! Over kruis gesproken: Muntz was ook spraakmakend door zich voor te doen als televisie-dominee, en zijn persiflage van Hitler riep veel hilariteit op, anderen vonden deze 'act' het toppunt van smakeloosheid.

Ed van der Elsken in Het Stedelijk

Het is alweer 37 jaar geleden dat Ed van der Elsken overleed. Bij leven was hij al een beroemd fotograaf, niet in de laatste plaats door zijn weergaloze straatportretten. Waar Ed was, droeg hij zijn camera met zich mee. Zelden heb ik een enthousiaster, gepassioneerder en aardiger mens ontmoet. Niet dat ik hem nou zo goed kende, het contact hield verband met een filmproject dat via het ministerie van WVC liep. Later kwam ik 'm tegen in Amsterdam, toen maakte hij een foto van ons vlak voor de start van de marathon. Dat was - meen ik - in 1980.

De foto is al meer op dit blog geplaatst, maar in dit verband is-ie niet te missen natuurlijk.

Vandaag ging ik naar de Ed van der Elsken expositie in Het Stedelijk Museum van Amsterdam. Ondanks het aanvankelijk wat sombere - want mistige - weer leek het wel hoogseizoen in de hoofdstad. Maar dat lijkt het elk moment van het jaar wel, wat een drukte.

Vanaf Amsterdam CS liep ik naar het Museumplein waar ik als museumjaarkaarthouder mocht aansluiten in de zogeheten 'snelle rij'. Maar erg snel ging het niet. Hoe dan ook: eenmaal binnen, ging het een stuk vlotter.


Van der Elsken was een ongelooflijk productieve fotograaf, cineast en cameraman. Dat werd ook wel duidelijk tijdens deze expositie, een retrospectief waarbij de wanden van tien zalen zijn volgehangen met zijn foto's - stuk voor stuk kunstwerkjes - die goed het tijdsbeeld weergeven van het moment waarop die foto's zijn gemaakt. Intrigerend zijn de foto's uit de periode dat hij in Parijs woonde en werkte en waar hij zijn 'muze' Valeri ontmoette. De foto's geven een goed beeld van de bohemien-achtige 'sien' van Parijs in die jaren.

Verder veel foto's die hij maakte van zijn reizen (Japan, India, Cuba, Groenland, Indonesië, Zuid-Afrika enzovoorts), natuurfoto's, portretten van optredende jazz-legendes onder wie Chet Baker, Ella Fitzgerald, Count Basie, Duke Ellington, Benny Goodman en vele, vele anderen.

Overal richtte hij zijn camera op mensen, op het leven. Terwijl hij filmt en vertelt verschijnen foto’s en filmfragmenten van bevallingen, verliefde stelletjes, politieke gebeurtenissen, kinderen en pubers. Rond de vijfduizend opnamen heeft de fotograaf bewaard, allemaal zijn ze uitdrukking van Van der Elskens credo: het leven loven in elk opzicht, of het nu de liefde en schoonheid is of  ‘razernij, bloed, zweet en tranen’.

Van der Elsken was een verre van afstandelijke fotograaf: met een wonderlijke combinatie van enthousiasme, charmante brutaliteit, gedrevenheid en ontwapenende vriendelijkheid legde hij contact met de mensen voor de camera. In de films die hij maakte liet hij zichzelf ook vaak zien, begeleid door kleurrijk, zelf gesproken commentaar.


Ook zien we fragmenten uit de documentaire reeks die zijn dochter maakte en waarin Van der Elsken strijd levert tegen de vijand waar niemand van kan winnen, de dood. Eind jaren tachtig werd de serie gemaakt en later uitgezonden, het was een indringende documentaire. Treffend is het eindshot waarin Van der Elsken afscheid neemt van zijn publiek met een treffende boodschap: "Het ga jullie goed! En laat de wereld zien wie je bent".

Picasso's aardewerk

Je kunt van Picasso vinden wat je wilt, maar dat hij een superproductief man was zal niemand ontkennen. Wij kennen hem vooral als kunstschilder die - na de gebruikelijke eerste periode waarin hij, zoals zoveel beroemde kunstenaars, had bewezen 'echt' te kunnen schilderen (lees: 'normaal' naturalistisch werken) - een ware revolutie ontketende met zijn kubistische kunst.


Tot en met 5 maart exposeert het Museum Beelden aan Zee keramisch werk van Picasso. Want ook op het gebied van keramiek en sculptuur heeft de grote meester zijn sporen verdiend.


Het museum is snel te doorlopen, niettemin toch nog even in het museumcafé op de begane grond koffie met een zogeheten 'Picasso Petit Four' genomen.

Dat was allemaal gisteren. De terugweg vanaf de boulevard (Strandweg) ging met de benenwagen. Wat geen straf was, want de zon scheen weliswaar zwak, maar wel voortdurend. Onderweg bij de kruidenier die op de kleintjes let en bij slager Waayer op 'De Fred' boodschappen gedaan voor het avondeten. Biefstuk met roquefortsaus.


In en rond het water van het Segbroekpark waren twee knobbelzwanen druk bezig een soortgenoot te verjagen, vooral mijnheer Zwaan liet zich niet onbetuigd en vloog de jonge indringer een paar keer woedend in de veren, ook nadat de laatste zich tientallen meters verderop in veiligheid meende te hebben gebracht. Spring is in the Air!

Wat hardlopen betreft: dinsdag zeventig minuten gelopen en vandaag (vanmorgen, na een korte 'oppas-sessie' en de krachttraining) bijna een uur, met wisselende tempo's tussen de 200 en 800 meter.

Koning Winter op de terugtocht?

Wat een mooi winters weekend was het, en wat heeft jong en oud genoten van de sneeuw! Zaterdag was de testloop, daar was ik als fotograferend parcourswachter getuige van. Leuk gezicht, al die sportievelingen in de sneeuw.

Zondag was ik weer in het Westduinpark, tot twee keer toe zelfs: de eerste keer wandelend. Daarbij liep ik niet alleen door de duinen maar ook nog een stuk over het strand, en bij Kijkduin zakte ik af naar Meer en Bosch en vandaar terug naar huis. Foto's van deze winterse wandeling staan hier.

Later op de dag ging ik weer eens een stukje hardlopen. Eerder heb ik overwogen om in Delft aan De Kopjesloop mee te doen, maar vrij vroeg in de ochtend kwam het bericht van de organisatie dat de loop werd afgelast vanwege de sneeuw. Dus dat probleem verviel.

Het loopje van gisteren was bruto 50 minuten, netto drie kwartier. Mooie opstart naar een week waarin ik de loopschoenen wat vaker zal aantrekken.

Wat mij trouwens opvalt (mede dankzij de herinneringen van Facebook) is dat in voorgaande jaren op deze dag voorjaarsboden in de vorm van sneeuwklokjes, narcissen en hyacinthen al aardig wat kleur brachten. De koude februarimaand heeft een en ander nu wel vertraagd. Of moet ik zeggen 'genormaliseerd?' Winter 2017 was in mijn beleving namelijk (tot dusver) een 'normale' winter zoals deze in de jaren zestig tot begin jaren negentig jaarlijks voorkwam, toen kwamen de eerste crocussen ook pas in maart of april tevoorschijn.

Echte winter of niet, het zal deze aalscholver worst zijn, hij heeft zijn bruiloftspak al aangetrokken. Het is wel een foto uit 2014 maar een kniesoor die daar op let...

Winterse testloop

Bijna een volle week mijn weblog niet bewerkt, dat komt niet veel voor. Ik zat een beetje in de lappenmand, eerst een paar dagen flink hoesten, daarna algehele lusteloosheid en stijve spieren en gewrichten. Dus ook een week niet (hard)gelopen, zondag was de laatste keer.

Maar op deze zaterdagochtend was de tweede testloop - vooral bedoeld voor de deelnemers aan de CPC - aan de Laan van Poot. Men kon één ronde (bijna 8km), twee ronden en sommigen zelfs drie ronden lopen. Ik had mij aangemeld als parcourswachter, want zelf lopen zat er nog niet in.

Vanmorgen meldde ik mij, samen met een aantal anderen, bij Carel voor instructies, een plattegrondje van het parcours waarop het punt vermeld stond waar wij moesten staan (in mijn geval was dat bij strandafslag 9 nabij Duindorp) en een geel hesje. Inmiddels was het al aardig druk in en rond het clubgebouw, uiteindelijk zouden er aardig wat leden en aspirantleden meedoen.

Na nog even iets met mede-clublid en collega-voor-een-dag Jean Nicolas Gilliquet te hebben gedronken, gingen we naar de punten toe waar we geacht werden te gaan staan. Zelf ging ik met de benenwagen en heb meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om het wandelen af te wisselen met stukjes hardlopen.

Inmiddels werd het laagje sneeuw dat die nacht overal in Den Haag was gevallen steeds meer aangevuld met verse sneeuw die rond half tien begon te vallen. Tijdens de loop die om 10:00 uur van start ging ging het alleen nog maar meer sneeuwen, wat deze testloop een bij uitstek winters karakter gaf. Best mooi eigenlijk!

Hoe dan ook stond ik vanaf dat moment twee uur lang bij de strandopslag waar in een wirwar van splitsingen de lopers de goede kant moesten worden gewezen. Tegelijkertijd meteen wat foto's gemaakt en deze staan HIER!

Carel ging voor de start nog even alle posten langs, ook om te kijken of alle parcourswachters gearriveerd waren. Daarna kon het winterfeest beginnen.


Na afloop was het goed snert eten - bepaald geen snertsoep - in het clubhuis en nakaarten met diverse loopmaatjes. Daarna weer naar huis. Heb zelf al met al ook wel een paar kilometer gelopen, komende week maar weer de schade van een week-niet-trainen inhalen.

Over de rest van de afgelopen week valt niet veel blogwaardigs te melden, of het moet de docufilm 'Down to Earth' zijn, gezien in Filmhuis Den Haag.

De film is gemaakt door filmmakers Rolf Winters en Renata Heinen. Met hun drie kinderen reisden zij over de hele wereld, van Peru tot Namibië, van Noord-Amerika tot een afgelegen eiland bij Australië. Het ging hen er vooral om de levenswijsheden van volkeren die nog intens met de natuur verbonden zijn, op te doen. Hiertoe voerden zij intensieve gesprekken met diverse stamhoofden en oude wijzen, de zogeheten 'Earth Keepers'. Een en ander werd vastgelegd in 200 uur film, en dat materiaal is uiteindelijk verwerkt in een anderhalf uur durende docu.

Mooi om naar te kijken, maar het geeft ook stof tot overdenking, met name over wat ons in het westen, in de zogeheten beschaafde wereld, drijft. En dat is, hoe je het ook wendt of keert, de drang tot consumeren. De media, reclamemakers en de entertainmentindustrie prikkelen ons op alle mogelijke manieren tot een levenshouding van steeds méér willen, groter, mooier, ingenieuzer, alsof waar geluk kan worden gevonden in spullen en spectaculaire ervaringen. Wij putten hiermee zowel onszelf als de aarde uit.

De Earth keepers weten als geen ander hoe alles met elkaar in verbinding staat en hoe noodzakelijk het is om de aarde te koesteren.

In Sedona (Arizona) is de film inmiddels bekroond als Best Film tijdens het Illuminate Film Festival. Ook bij ons trekt Down to Earth volle zalen in de Nederlandse filmtheaters!

Feest en kwakkelen op de Hondsrug

In een weekend waarin veel clubgenoten hun beste beentje hebben voorgezet tijdens de Midwintermarathon en de Leo Ammerlaan (kassen)loop, hoopte ik enige compensatie te vinden tijdens hardlooptrainingen door het Drentse landschap. Andermaal gingen wij naar Gieten, waar mijn schoonmoeder haar 93ste verjaardag vierde.

Zaterdagochtend - voordat de visite kwam - heb ik nog wel een stukje gelopen, deels door het bos bij Het Zwanenmeer. Al met al zo'n vijftig minuten. Daarna werd het echt een visitedagje waarbij foto-albums met onder meer huwelijksreportages van 'vroegâh' werden ingekeken. Heeft altijd wel iets, foto's van veertig, vijftig jaar geleden bekijken, al was het maar vanwege het tijdsbeeld.

Zondag voelde ik mij - na inleidende hoestbuien daags ervoor en 's nachts - lamlendig. 's Ochtends maar meteen paracetamol geslikt. Later in de ochtend wilde ik toch naar buiten, ik werd kriegel van het binnen zitten. Dus eerst een stukje gewandeld. Later die ochtend toch maar de loopschoenen aangetrokken. Het was immers goed loopweer, windstil, gematigde temperatuur, eigenlijk ideale weersomstandigheden. En ik voelde mij wel iets beter.

Maar goed, ik heb het geweten. De eerste twee kilometers door het uitgestrekte Drentse land gingen nog wel, daarna begonnen vooral benen, knieën en luchtwegen zodanig te protesteren dat het afwisselend lopen en wandelen werd. De fut was er helemaal uit. Bij thuiskomst had ik er negentig minuten opzetten maar in die tijd zal ik amper zeven, acht kilometer hardlopend hebben afgelegd, terwijl de meeste lopers in Apeldoorn al ruimschoots binnen die tijd de dubbele afstand hadden afgelegd.

Iets is beter dan niets, dus hierbij toch nog maar een loopfoto geplaatst van de Safari Trailrun vorige week in Arnhem, de organisatie had van alle lopers een finishfoto gemaakt.

Vandaag, deze woorden inkloppend, gaat het nog verre van ideaal dus komende week wordt waarschijnlijk een van 'rustig-aan' doen.

Maar ook van andere activiteiten in Drenthe is niets gekomen. Dus niet naar Stadskanaal om thee te halen bij De Santekraam Gerard Sagel, niet naar het Drents Museum in Assen, ook niet naar Groningen. Nou ja, dat komt een andere keer wel. De boog kan niet altijd gespannen zijn.

Zie ik zo Blake...

Even een update van de afgelopen dagen. Deze week heb ik voor mijzelf getraind, waarbij wel het algemene schema van de trainingsgroepen is aangehouden. Maandag was dat twee keer 5 x 400 meter in 10km tempo, wat in mijn geval neerkomt op ca. 2 minuten per 400 meter. De eerste keer lukte mij dat niet, met veel moeite perste ik er een 2min. 5sec. uit. Daarna ging het wat beter, een keer zat ik zelfs aan de 1min.56sec maar toch ging deze training minder soepel dan in groepsverband.

Wat trouwens ook niet zo soepel ging, was deze klim bij de Safari Trail vorig weekend. Niet echt een heroïsche foto, eerder hilarisch. Maar ja, het was wel de realiteit van dat moment...

Woensdag is er niet veel van trainen gekomen, afgezien dan van de gebruikelijke ochtendsessie in 'het honk'. Donderdagochtend heb ik het goed gemaakt door de looptraining van de woensdagavond na te bootsen, dat werden vijf keer zes minuten in 15km tempo oftewel 'duurloop 3'. Ik was niet erg gefocusd op het aantal meters dat ik in die zes minuten aflegde. Het was wel heerlijk weer, met 12 graden voelde het al lente-achtig aan.

Daarnaast heb ik op alle dagen een flink stuk gewandeld, het weer was er dan ook naar.

Ook nog even een 'filmpje gepakt' in Het Filmhuis. Dat werd I Daniel Blake van regisseur Ken Loach. De film, die in Cannes de gouden palm in de wacht sleepte, kan beschouwd worden als een sociaal drama, of als een pamflet tegen de bureaucratie. Een 'linkse' film maar dat zijn de films die in Het Filmhuis draaien bijna per definitie.

Het verhaal gaat over Daniel Blake, een timmerman van 59 jaar. Hij is al een tijdje weduwnaar. Op zeker moment krijgt hij een hartaanval. Onderzoek wijst uit dat hij zowel door zijn huisarts als andere specialisten niet langer geschikt wordt geacht om aan het arbeidsproces deel te nemen. Hetgeen betekent dat hij een beroep op de staat moet doen. Maar dat valt niet mee. Het liefst wil hij werken omdat hij niet afhankelijk wil zijn, maar dat mag niet van zijn artsen. Echter wordt hij op grond van allerlei regelingen wel in staat geacht te werken en heeft hij sollicitatieplicht. Kortom: om allerlei redenen past Blake nog in het ene, noch in het andere vakje, de ziektewet is voor hem ook niet van toepassing. Hoe dan ook een heel gedoe om zich een weg te banen door het onpersoonlijke en bureaucratische uitkeringssysteem.

Wie daar ook problemen mee heeft is de alleenstaande moeder Katie en haar twee kinderen. Blake ontmoet haar in de wachtkamer van de sociale dienst en neemt het voor haar op als blijkt dat ze niet adequaat, in ieder geval niet menselijk, wordt geholpen.

Blake gaat intussen zelf allerlei bedrijven langs om zijn diensten aan te bieden. Dat lijkt te gaan lukken, een werkgever wil hem aannemen maar Blake ziet zich op het laatst genoodzaakt het aanbod af te slaan omdat hij - medisch gezien - niet màg werken.

De film is dramatisch en humoristisch tegelijk, maar kent geen 'happy end'. Het is een goede film maar het thema moet je wel aanspreken natuurlijk.

Tenslotte: iedereen die dit weekend aan een wedstrijd meedoet - of het nu de Kassenloop is of de Midwintermarathon in Apeldoorn - veel succes gewenst!