Vergeten en verloren schoenen in Voorschoten

Dat was mij het ochtendje wel, in Voorschoten. Ik was al vroeg uit de veren, om vijf uur. Ik voelde mij behoorlijk stijf, vooral rug en knieën. Waarschijnlijk door het vele bukken tijdens het tuinieren, waarbij veel snoeiwerk is verricht en de overtollige begroeiïng  in en rond de vijver is verwijderd. Al met al zo'n twee uur bezig geweest. Geen straf want het was heerlijk weer afgelopen zaterdag.

Na een licht ontbijt en wat heen en weer geloop op weg met een goedgevulde sporttas.

In de auto van Izaac Luteijn konden Jan G. en ik meerijden vanaf Scheveningen Lindoduin tot aan Voorschoten. Wij waren er meer dan op tijd, wat in dit geval betekent dat we er rond half tien waren.

In ieder geval genoeg tijd om nog - in mijn geval - te na-inschrijven voor de 5 kilometer. Aan de Voorschoten Loop kan iedereen meedoen, jong en oud, en de snelle ambitieuze lopers in het kader van het Zorg en Zekerheidscircuit. Daar valt een aantal lopen onder en dit was er een van.

Zowel Jan als Izaac zaten hoog in het klassement van 70+ en 75+ lopers, dus voor hen was het meelopen vooral interessant. Zelf deed ik gewoon mee als recreatieloper, want er zit de laatste tijd steeds minder snelheid in de benen. Sterker nog: er zit veel traagheid in. Ook ditmaal ging het lopen behoorlijk moeizaam en ik moest zelfs een paar keer wandelen, en dat bij een 'lousy' vijfje. 

Izaak ging ook vandaag prima maar had ditmaal wel wat meer concurrentie van andere zeventigers. 

En Jan? Tja, hij had een probleempje. Bij het omkleden kwam hij tot de ontdekking dat hij zijn hardloopschoenen was vergeten. Tja, nogal essentiële attributen voor een wedstrijd. 'Daar gaat mijn klassering' zei hij, maar wilde het toch niet proberen op de sportschoenen die hij al aan had en mijn extra schoenen waren te groot voor hem. Nou ja, dan maar gewoon kijken en supporten, ook leuk.

Eerst ging de jeugdloop van start, daarna om 11:00 uur de 10 km lopers en de lopers op de 10EM. Er deden in totaal aardig wat mensen aan mee.

Een kwartier later waren de vijf kilometer lopers aan de beurt. Waaronder ook een aantal clubgenoten zoals Marjolein (die naderhand derde dame in haar categorie werd) en Pierre.

Zoals gezegd, ging het niet makkelijk. Weliswaar ging de eerste kilometer nog onder de zes minuten maar allengs dwong mijn lijf mij tot gas terugnemen en probeerde ik het rustiger tempo zo lang mogelijk vol te houden. In de laatste kilometer heb ik zo'n twintig seconden gewandeld om nog wat over te hebben voor het rechte stuk naar de finish. Maar een sprint zat er niet in. Maar goed, ook nu weer volbracht. 

Terug in de kleedkamer kwam er een tweede schoenenprobleem, maar nu was ik de pineut. Ik had voor de loop mijn zwarte hoka's (die ik vaak als wandelschoenen draag) omgewisseld voor de blauwe saucony's. Maar nu zag ik nog maar één hoka, de ander was foetsie. Nog even gekeken op het toilet, nog een keer goed gezocht in de kleedkamer en vervolgens in de kantine gevraagd of er een schoen gevonden was. Helaas pindakaas...

Kleintje CPC en andere feestjes

Ook dit jaar meegedaan aan de CPC, maar dan wel 'de kleine' variant, de vijf kilometer. Dit na jarenlang de 'hele halve' te hebben gelopen en ook meermalen de tien kilometer. Maar al wordt het lijf ouder en trager, het loopplezier zit er nog steeds in. 

Wat was het weer druk op het Malieveld en directe omgeving, echt het welbekende CPC-sfeertje. Duizenden mensen hadden er overduidelijk zin in. 

Ik had er, gegeven de vele afgebroken trainingen en fysieke ongemakken de afgelopen maand, een hard hoofd in. Ook al ging het 'maar' om vijf kilometer. Maar toch ging het zondag best naar mijn zin, liep in een constant tempo, zij het met een wat 'douwende' loopstijl. Maar geen wandelpauzes ingelast of anderssoortige stops.

Na de loop weer terug naar huis, maar later die middag even naar de Daal en Bergselaan, waar het 10km punt van de halve marathon was. Daar heb ik enige tijd gestaan en heb het grootste deel van de eerste 'wave' zien passeren. Uiteraard had ik mijn camera bij me....

Een impressie in dit album! 

Overigens hebben andere fotografen, zoals Lodewijk van Dongen, nog veel meer foto's gemaakt die vandaag of morgen gepubliceerd worden.

Eerder dit weekend met familie en oude vrienden een feestje gevierd in partycentrum 'De Kastanjehof' in Kwintsheul. Eigenlijk was dit een voortijdige verjaardagsviering, maar 'om logistieke redenen' was het niet goed mogelijk om dit op de verjaardag zelf  te doen. Het was er niet minder gezellig om.

Diezelfde avond met 'het familiedeel' gegeten in Restaurant Madestein. Dit omdat mijn zwager en schoonzus vorig jaar 50 jaar getrouwd waren en dit etentje hadden we nog tegoed.  Lekker gegeten in een fijne ambiance!

Nogmaals Napels zien, en dan...

Gisteren weer eens een echt goede film gezien in Het Filmhuis. Ik heb het over 'Nostalgia'. En dan niet de gelijknamige film van Tarkovsky uit de jaren tachtig. Die heb ik destijds ook gezien en dat was eveneens een meesterwerk van cinematografische schoonheid. Daarvan heb ik evenwel - door vermoeidheid in combinatie met  de lengte van de film en de traagheid van handelingen en beelden - een groot deel gemist omdat ik onder de film in slaap ben gevallen. Veertig jaar later, gisteravond, heb ik die film alsnog bekeken want de integrale versie is op het net te zien.

Maar dit even naar aanleiding van die 'nieuwe' Nostalgia (regie: Mario Martone) van gistermiddag. Het is een film waarin de stad Napels centraal staat, met alle mooie en minder mooie beelden van dien. 

Napels is de geboorteplaats van Felice (een mooie rol van Pierfranceso Favino), die na zijn middelbare school stad en land heeft verlaten en elders een nieuw leven heeft opgebouwd. Inmiddels heeft hij als zakenman carrière gemaakt, woont in Caïro en is getrouwd met Arlette, die als arts werkzaam is in het plaatselijke ziekenhuis. 

Na jaren keert Felice terug naar Napels om zijn bejaarde moeder te bezoeken. Hij herontdekt de stad die gevuld is met eigen regels en gewoontes, maar die ook veel herinneringen bij hem oproept die hem nog steeds achtervolgen. Zoals zijn jeugdvriend Oreste, met wie hij in zijn puberteit veel optrok en heftige dingen heeft ervaren. Hij zou hem graag weer ontmoeten. Het is een voornemen waarop iedereen aan wie hij dat vertelt geschrokken of met verontwaardiging reageert. Het blijkt namelijk dat Oreste zich inmiddels heeft ontpopt als een beruchte en gevreesde maffiabaas.

Ondanks dat de lokale priester hem op het hart drukt zijn verleden te laten rusten, zoekt Felice zijn jeugdvriend op. Dat gaat bepaald niet van een leien dakje, maar uiteindelijk komt het tot een ontmoeting op een geheime, sterk bewaakte locatie.

Hoe de film verder afloopt... Geen spoilers meer. Wel een  film die wat mij betreft past in de categorie: Ga dat zien!

Over rode zon, penisplanten en Einsteins stoel

Update van de afgelopen week. Zit fysiek in een dipje op dit moment, wat ik vooral afgelopen zondag merkte bij de Bertusloop in Delft. Ik heb de vijf kilometer weliswaar zonder onderbreken volbracht, maar vraag niet hoe. 

Daags ervoor ging het ook al niet lekker, maar binnenzitten is niets voor mij. Dus toch maar met het OV naar Leiden en dan een stukje wandelen. Het was er bij aankomst ongelofelijk druk. Lange dikke rijen mensen die richting centrum liepen. Zelf liep ik - bijna standaard als ik in Leiden ben - naar de Hortus Botanicus, waar de eerste voorjaarsbloemen al welig tieren. Ik zag zelf, ondanks de kou - want koud wàs het, het afgelopen weekend - een hommel vliegen die zich bij een Helleborus tegoed deed aan de nectar.

Ook bloeide op dat moment de Amorphophallus Gigas, twee exemplaren van de zogeheten 'penisplanten'. Nou ja, nog net niet bloeiend - dat gaat de komende dagen gebeuren - maar wel in volle knop.

Uiteraard staan er meer bijzondere planten in De Hortus, met name in de tropische kassen. Zoals bovenstaande reuzenaronskelk.

Meer info op de site van de Hortus!

Aansluitend liep ik via een draaihek door naar het terrein waar de Oude Sterrewacht zich bevindt. Het is de oudste bestaande universitaire sterrenwacht ter wereld. Studenten krijgen er college, maar er is ook een gedeelte toegankelijk voor het publiek. Hoewel niet van tevoren gepland, ging ik er toch een kijkje nemen. Juist op dat moment was het 'open dag' en gingen de deuren van het gebouw open. 

De nodige steile trappen beklommen en naderhand weer afgedaald om de inmiddels 'ouderwetse' telescopen van de Oude Sterrewacht te bezoeken. Meerdere enthousiaste vrijwilligers/gidsen gaven uitvoerig informatie over een en ander.

Zo stond er op de bovenste verdieping in dezelfde ruimte waar een van de telescopen stond opgesteld deze bijzondere stoel. Onze gids vertelde dat niemand minder dat Albert Einstein hier vaak op gezeten heeft, op deze plek.

Uiteraard waren er bij klaarlichte dag geen sterren en andere hemellichamen te zien, maar wel de zon. Met een filter tegen de sterke straling liet onze centrale ster zich zien als een rozerode schijf waarop op het oog kleine vuiltjes te zien waren. Dat lag niet aan de lens van de telescoop; het waren zonnevlekken, die de ene keer vaker te zien zijn dan een andere keer. Over in hoeverre dit invloed heeft op het klimaat lopen de meningen nogal uiteen. Die invloed is er waarschijnlijk wel, maar niet in zo grote mate als soms wordt voorgesteld.

Ook hier geldt: ben je geïnteresseerd in deze materie, rondleidingen en nadere informatie over een en ander, zie deze link! 

Running Blind en Suze Robertson

De afgelopen week heb ik weer de nodige wandelkilometers afgelegd en een paar keer hardgelopen. Maandag, dinsdag  en zaterdag zo'n tien kilometer wandelen per dag. Woensdag na het bezoek aan het krachthonk en het gezamenlijk koffie drinken erna, gingen Ton, Vincent en ik lopen volgens het schema 4x2minuten tempo, en dat tweemaal. Deels op het grasveld achter het clubhuis, deels op de baan. 

In het weekend heb ik niet aan een loopje - voor zover ze al in de regio waren (not) - meegedaan. Wel heb ik zondag op het sportpark Laan van Poot en in het duingebied daarachter, ook deels op het strand, wandelend en deels joggend van punt naar punt, foto's gemaakt van de deelnemers aan de Running Blind trailrun. Dat was een loop waarbij slechtziende en blinde hardlopers onder begeleiding van een 'goedziende' loper één of twee ronden (ca. 5 resp. 10 km) moesten afleggen, en dat over een mooi maar pittig parcours waarin alle trail-ingrediënten (verharde paden, zandpaden- en paadjes, klimmetjes, strand) aanwezig waren. 

De foto's van bovengenoemde trailrun staan hier.

Ook nog een beetje aan het schilderen geweest, maar moet nog een beetje in mijn 'flow' zien te komen. Misschien een beetje inspiratie opdoen in een museum. Dus zaterdagmiddag ging ik maar weer eens naar Museum Panorama Mesdag. Mooi weer, dus dat werd wandelen.

Niet zozeer vanwege dat panorama dat ik in mijn leven al tig keren heb gezien. Meer iets voor touristen zou je zeggen. Dat neemt niet weg dat dit werk steeds opnieuw grote indruk maakt, het lijkt wel of je buiten staat en uitkijkt op zee en het Scheveningen van de 19e eeuw, met alle bedrijvigheid van dien.

Waar ik echter vooral voor kwam was de expositie van Suze Robertson. Geen Engelse, Amerikaanse of Australische kunstenares maar een Haagse dame (1855 - 1922) die tot de grootste en vernieuwende  kunstenaars van haar tijd werd - en wordt - gerekend. Een toegewijde, eigenzinnige en moderne persoonlijkheid. Zij was ook een van de eerste vrouwelijke beroepskunstenaars in Nederland. Ze schilderde en tekende stillevens, naakten, stadsgezichten en vrouwen in sobere interieurs. Alledaagse onderwerpen, maar zij verbeeldde die op een buitengewone manier, waardoor haar werk een zekere verstilling en tijdloosheid krijgt.

Kortom: voor wie van schilderkunst houdt, kan ik de expositie met het werk van Suze Robertson van harte aanbevelen. Maar haast u niet al te langzaam, want haar schilderkunst is tot 5 maart 2023 te bezichtigen in Museum Panorama Mesdag (Zeestraat 65, Den Haag). Niet te verwarren met Museum Mesdag aan de Laan van Meerdervoort!

Zondagsloopje op zijn kop

Het was een wonderlijke zondag. Ik zou vijf kilometer gaan lopen bij de kopjesloop in Delft die morgen, maar het is er niet van gekomen. Omdat de tram waarmee ik normaliter reis vandaag niet reed, kon ik - via bemiddeling door Jan G. - met Erik en Ellen meerijden. 

Ik vertrouwde er op dat er alternatieve manieren waren om op de plaats van bestemming te komen. Dus de OV-wijzer geraadpleegd, ik moest bij De Koplopers zijn en daar in de buurt stopte een bus. Na een tram- en treinreis via Laan van NOI naar Delft, nam ik de bus (30) naar Delfgauw en vanaf de bushalte was het nog een stukje lopen. Echter bleek daar wel het secretariaat van De Koplopers gevestigd maar dat was niet de plek waar de start en finish was. 

Het werd uiteindelijk toch nog een stevige wandeling van drie kwartier voordat ik op de plaats van bestemming was. Een joggende heer aan wie ik de weg had gevraagd, kwam later bij Ikea langszij, maar ditmaal in zijn auto. "Stap maar in, ik breng je naar de start". Dat was mooi! Na enig zoekwerk en omrijden kwamen we uiteindelijk bij de start aan. Ik dankte David - zo had hij zich desgevraagd voorgesteld - voor zijn behulpzaamheid maar voelde mij wel een beetje schuldig dat ik hem niets kon aanbieden. Snel liep ik naar het clubgebouw van DES om mijn startnummer op te halen en mij gedeeltelijk om te kleden. Ik had nog maar tien minuten. Toen ik uiteindelijk het pad naar de start afliep, hoorde ik dat het startsein gegeven werd. 

Er waren ditmaal - voor kopjesloopbegrippen - veel deelnemers, op de 5 maar vooral op de 10 kilometer. Dat had te maken met dat deze editie deel uitmaakte van de regionale 1 van de 4 lopen.

Ruim anderhalve minuut nadat de meute was vertrokken, ging ik van start. Ik zou de achterste lopers wel kunnen inhalen dacht ik, maar na 500 meter kwam er een loper terug: het was Jan G. die niet goed op dreef kwam vanwege spierpijn: daags ervoor had hij lang en hard getraind. Ik besloot met hem terug te lopen naar DES, waar we koffie dronken en weer teruggingen om lopers op de vijf kilometer te zien finishen. 

Alzo geschiedde! Naderhand mocht ik wel mee terugrijden met Erik en Ellen. Jan en ik kregen niet alleen die lift maar werden ook nog eens getracteerd op enkele smakelijke pitloze mandarijntjes. En eenmaal thuisgekomen, toch nog een paar kilometertjes gelopen, dus al met al toch nog wel in beweging geweest.

Maar eerlijk gezegd gaat het nog steeds niet optimaal wat het hardlopen betreft. Uiteraard moet ik aanvaarden dat de leeftijd een grote rol hierbij speelt, maar thuis gaf de weegschaal 82 kilo aan, wat voor mij veel te zwaar is (om nog een beetje uit de voeten te kunnen). Toch maar weer nog strenger zijn op wat ik in mijn mond stop.... 

De pittoreske kant van Rotterdam

Even een terugblik op de afgelopen dagen. Vorige week zaterdag ging onze kleine maar vertrouwde wandelgroep 'De Doornvogels' wandelen in Rotterdam. 

Na koffie te hebben gedronken in een uitspanning bij het Centraal Station, gingen we op weg. Het werd een echte stadswandeling ditmaal. We liepen eerst langs het water van de Heemraadsingel waar diverse opvallende kunstwerken staan, waaronder de drie houten appels van Cees Fransen en een grote zilverkleurige motor.

Het was zeker niet de eerste keer dat wij deze stad bezochten, maar de wandelingen zijn altijd weer een beetje anders. Ditmaal vooral omdat Delfshaven een belangrijk onderdeel van de wandeling vormde. Een opvallend stadsdeel dat associaties oproept met zeeuwse plaatsen als Middelburg, Veere enzovoorts. Delfshaven is een zogeheten bestuurscommissiegebied van Rotterdam, dat vroeger deel uitmaakte van Delft. Nadat het in 1795 zelfstandigheid verkreeg werd het in 1860 geannexeerd door Rotterdam.

Ongepland kwamen we langs een kerk. Onze steelse blikken naar binnen trokken de aandacht van een aldaar aanwezige dame en een rijzige heer, die ons nodigden verder te komen. De dame gaf vervolgens een korte rondleiding door de kerk, waarbij wij allengs meer te weten kwamen van de geschiedenis van de Pelgrims Vaders, zo heet ook de kerk. Meer info hier! 

Na het bezoek aan deze kerk liepen we door langs het water en kwamen we na enige tijd aan bij het gebied rond Hotel New York. Onderweg zagen we veel beelden, met als meest opvallende het Slavenmonument. 

Eerder zagen we in de verte drie personen 'abseilen' van de Euromast. Zij liever dan ik, maar ik heb dan ook hoogtevrees.

 
Ook nog even met de watertaxi het water overgestoken naar Hotel New York, waar we in het parkpaviljoen de lunch genoten. Zelf bestelde ik een erg smakelijke pittige warme currysoep. 

Laatste bezienswaardigheden van deze dag waren de 'Lost Luggage Depot' van Jeff Wall langs het water en het herdenkingsmonument. Nog steeds aangrijpend, al die namen van jonge - veelal joodse - kinderen die in WO II het leven lieten.

Wat verder de afgelopen dagen?

Uiteraard de gebruikelijke sessies in het krachthonk, dagelijkse wandelingen en af en toe wat hardlopen (korte stukjes, maximaal een half uur).

Verder enkele bezoekjes gebracht aan oude vrienden (Bas, Tom, Ria) waarvan ik - herkennen jullie dat? - het gevoel kreeg hen een beetje te hebben veronachtzaamd de afgelopen jaren. Het was in alle gevallen een leuk weerzien, alsof de tijd had stilgestaan. Je pakt meteen de draad - soms van dertig, veertig jaar geleden - gewoon, op een natuurlijke manier weer op. Ik denk er toch over om in de nabije toekomst wat kleinschalige reunietjes te entameren.

En ook nog naar het Filmhuis, maar daarover later. Anders wordt dit bericht te lang....