Of het met Angela Merkel te maken heeft, de vrouw die momenteel zo'n cruciale rol speelt in de wereldpolitiek, geen idee. Feit is wel dat er woensdagavond een 'duitse avond' is georganiseerd bij Haag Atletiek. Compleet met broodjes Bratwurst, Erdinger Weissbrau bier en barpersoneel in tiroler klederdracht. En Odette als een heuse Dirndl-dame.
Maar dat alles was uiteraard na de training. En het werd een pittige training voor bijna alle loopgroepen. Zelf kan ik alleen praten voor Groep 7, waar de opkomst overweldigend was. Volgens Henk de trainer gaven maar liefst 21 lopers acte de présence.
Op het programma stond een duurloop met een stevige kern, en die bestond uit 4-6-8-6-4 minuten in 10 km. wedstrijdtempo, met vier minuten rust tussen de tempo's in.
Wij liepen via de duinen bij het De Savornin Lohmanplein ('het veldje') en de Machiel Vrijenhoeklaan naar de Ockenburghstraat, waar we met het programma begonnen. Nu maar proberen de tempo's ontspannen te lopen. Op die manier kwam ik zelf vlak achter de kopgroep te lopen. Een kopgroep die bestond uit Jan, Barend en Sonja. Niet iedereen liep de tempo's voluit, vooral niet degenen die de halve marathon (Schoorl) hadden gelopen.
De training duurde in totaal 80 minuten. Daarna gedouchd, sommigen gingen even het krachthonk in en daarna het feest! Zoals steeds had het 'ludieke bar-team' met onder anderen Ruud, Theo en Cor er weer iets moois van gemaakt: een in duitse stijl versierde kantine, duitse muziek, twee lange biertafels en eerdergenoemde uitmonstering van de mensen achter de bar. Es war ganz toll!
Zaterdag is er bij Haag Atletiek een testloop over 5, 10 of 15 kilometer. Omdat ik er de vorige keer niet bij was - wel als parcourswachter, niet als loper - doe ik ditmaal wel mee. Er gaat waarschijnlijk ook een aantal lopers van Groep 7 de andere kant op voor een duurloop van circa 15 kilometer, de zogeheten Casembrootloop.
Om de Duitse avond in stijl af te sluiten, hierbij nog een hilarisch filmpje (klassieker!)... De link naar de complete aflevering hier!
Trouwens, deze is ook wel aardig: absurdisme ten top!
Na een paar keer afwezigheid wegens griepverschijnselen, was Henk M. er maandagavond weer bij. Dat was-ie overigens zaterdag al, bij de lange duurloop, maar toen was ik er niet. Hij nam zijn trainers-honneurs met verve op.
Het afgelopen weekend is er door menigeen flink getraind of aan wedstrijden meegedaan. Zoals in Schoorl, een van de aansprekende loopevenementen, onze mensen hebben daar vooral aan de halve marathon meegedaan. Schoorl is pittig maar wel een goede training voor het hoofddoel van veel lopers uit de Haagse regio, de CPC (City Pier City Loop).
Dat is de reden dat er een hersteltraining op het programma stond. Het tempo lag vanzelfsprekend niet hoog, maar het werd wel een vrij lange duurloop, zelf heb ik bruto 90 minuten gelopen (netto ca. 80 minuten).
Vandaag van alles een beetje gedaan: een beetje geschilderd, een beetje gewandeld, een beetje in de tuin gerommeld (het overschot aan gevallen bladeren bijeengeharkt en in vuilniszak gedaan). Gisteren in de voortuin het flink woekerende klimop uitgetrokken en in de groene bak gedaan, in de vrijgekomen bodem en ook in de achtertuin - héél laat, ik weet het - allemaal bolletjes geplant. Omdat het steeds vochtig weer was had ik dat niet eerder kunnen doen (om rotting van de bloembolletjes te voorkomen).
Tussen de bladeren die ik heb laten liggen - we kunnen nog vorstnachten krijgen - laten de eerste voorjaarsbloemetjes zich trouwens al zien. Hier en daar een sneeuwklokje, de Helleborus (maar dat is eigenlijk een winterbloeier) zit vol bloemen en in een van de Cameliastruiken zitten dikke rode bloemknoppen.
Vandaag kwam ik tijdens een middagwandeling deze jongen tegen. Hij bleef niet staan, integendeel, hij liep rustig maar vastberaden op mij af dus schoot ik wijselijk een zijpad in. Onze Hooglander liep vervolgens via hetzelfde pad waar ik zojuist vandaan kwam - en naar bovenstaande poel liep - en ging vervolgens naar boven. Gek, meestal zie je een hele groep bij elkaar maar kennelijk maakte hij nu een solo-uitstapje.
Echt lekker ging het niet, vanmorgen bij de Kopjesloop, maar kom op, laat ik niet negatief beginnen. Het was hoe dan ook mooi weer, lekker zonnetje en lang zo koud niet meer als de afgelopen week. Wel stond er een stevige, frisse wind maar dat viel te overleven.
Ik reed mee met buurman Jan die elk jaar bij Haag meetraint voor de CPC. Maar ook een andere Jan (Groeneveld) kon meerijden, terwijl de twee Haag-Paulen (Kruijsen en Versteegh) met de fiets naar Delft zouden gaan. Zij waren er al toen wij aankwamen, overigens ruim op tijd. In de kantine waren ook andere Haag-leden aanwezig, maar ook weer niet zoveel als ik - gezien de facebookberichten en de voorinschrijvingen - had verwacht. Maar het zijn vooral de snellere lopers die graag aan deze editie van de 1 van de 4 wilden meedoen omdat er in dit circuit punten - en prijzen - kunnen worden gescoord. In ieder geval hebben zij allemaal hun beste en vooral snelste beentje voorgezet.
Jan, 'de twee Paulen' en de immer zorgzame trainer Mulay
De vorige keer had ik voor de 15 km gekozen, ditmaal voor de 10 km. Volgens mij was er officieel geen 15 km bij ditmaal.
Voordat de 5- en 10 km lopers van start gingen, werd er een moment stilte verzocht in verband met het overlijden van een lid - en trouw vrijwilliger - van de koplopers. Daarna kon men op tempo één of twee ronden door de Delftse Hout lopen.
De eerste ronde ging in een voor mijn doen vrij pittig tempo, maar echt ontspannen voelde het niet aan. Na 25'20'' passeerde ik het 5 km punt, twee van mijn 'concurrenten' (65 plussers) van de Hague Road Runners waren mij inmiddels al gepasseerd. De tweede ronde ging een beetje op de automatische piloot, echt versnellen zat er niet meer in. De energie zat er niet meer in, bovendien gingen de ingewanden flink protesteren dus gezien dit alles viel de eindtijd van 52'30'' mij nog mee.
Maar er is nog wel iets te doen aan de basissnelheid, want de laatste maand ben ik toch wat trager dan in de laatste maanden van 2014. Werk aan de winkel, misschien toch wat regelmatiger de groepstrainingen volgen en steeds letten op wat ik in mijn mond stop: héél moeilijk in deze wintertijd met veel behaaglijk binnen zitten met een snackje hier, wijntje daar...
Lodewijk als coach-op-de-fiets
Er waren veel dames van Groep 5 aanwezig en voor zover ik dat kan beoordelen (of liever gezegd: kan verwachten) hebben ze allemaal heel goed (dus snel) gelopen. Ook zal Lodewijk, trainer van 'de snelle groep' met gepaste trots de verrichtingen van 'zijn jongens en meisjes' hebben gadegeslagen.
Carel en Wim, de vrolijke trainers
Dan waren er de veteranen-trainers Carel Knoester en Wim Hartman, zij hebben ook gelopen. Wim liep evenals Eric en Pierre de 5 kilometer. Maar hoe iedereen heeft gepresteerd, geen idee, want de uitslagen van De Koplopers laten altijd even op zich wachten.
Vandaag even op en neer naar Mokum. Daar was ik al een tijdje - zeker twee maanden - niet geweest. Aanleiding voor deze mini-pelgrimstocht was het aanschouwen van 'ons' jubileumboek temidden van 32 andere boeken die geëxposeerd staan - of liever gezegd liggen - in 'Het Stedelijk'. Al eerder heb ik vermeld dat 'ons' boek tot de 33 best verzorgde boeken van 2013 is uitgeroepen. Dat was dus de aanleiding voor deze expositie. Haast was geboden want deze boeken zijn tot 15 februari in genoemd museum te bezichtigen.
Ik meld dit met enige trots omdat ik een van de vijftien redactieleden was en voor het boek een aantal (10) portretten (interviews) heb mogen schrijven. Maar tegelijkertijd past mij de grootste bescheidenheid, want degenen die alle eer toekomt zijn de vormgevers van het boek.
Deze vormgevers zijn Jeroen Koelewijn en zijn partner Judith Brüggenwirth. In het jubileumjaar 2013 hebben zij - naast hun drukke werkzaamheden met hun eigen studio - met veel passie, enthousiasme en grote gedrevenheid een in elk opzicht prachtig boek samengesteld, rijk geïllustreerd met tientallen foto's, zowel historische - opgedoken uit diverse, soms persoonlijke, archieven - als actuele. De actuele foto's zijn gemaakt door zowel professionele- als amateurfotografen.
Uiteraard ook nog even in vogelvlucht het museum doorlopen, vooral de zalen met schilderkunst vanaf de 19de eeuw tot midden 20ste eeuw. Ook goed voor de inspiratie...
Dat laatste (grote) schilderij is natuurlijk geen schilderij maar een foto van de kunstijsbaan op het museumplein: een hedendaags breugheliaans ijstafereel.
Na die tien engelse mijlen in Apeldoorn heb ik niet zo gek veel getraind, reden dat het nogal rustig was op blog-gebied. Woensdagavond was de eerste keer na Apeldoorn, wandelingen buiten beschouwing gelaten. Maar erg lekker ging het niet die woensdag, wat overigens meer te maken had met het weer en mijn - mogelijk overdreven - voorzichtige instelling dan met mijn fysieke constitutie. Het was namelijk spek- en spekglad. Er stond een baantraining op het programma maar de baan was overdekt met een spiegelend laagje ijs, het NK schaatsen had er bij wijze van spreken op gehouden kunnen worden. Dan maar 'naar buiten', de straat op. Maar ook daar was het uitkijken geblazen, alleen de stoepen van woonwijken waren redelijk goed beloopbaar.
Kort en goed: we gingen - ditmaal onder leiding van Sanny - welgemoed op weg, maar na het inlopen en wat loopscholing besloten drie van ons 'hun eigen weg' te gaan, de Thorbeckeweg af en terug naar de Laan van Poot. Al met al amper zeven kilometer gelopen, maar de dag daarop heb ik voor mezelf de schade goedgemaakt door het programma van woensdag goeddeels te imiteren. Dat werd een uurtje (zeventig minuten bruto) lopen via Zonnebloemstraat en Fuutpad de duinen in tot aan Kijkduin en verder, en via Laan van Meerdervoort en een stuk Meer en Bosch terug. Met eenmaal vijf minuten snel, één keer 1-1,5-2 minuten, eenmaal 1-1,5-2-1,5-1 minuten en ter afsluiting nog één kilometer in bijna 5 minuten.
Dreigende lucht boven Nootdorp
Op maandag en dinsdag hadden wij 'oppasdag', wat betekent dat we dan vooral bij Chloë thuis de aanwezig zijn om op haar te passen, te voeden, met haar te spelen (bijvoorbeeld plaatjesboeken bekijken) en wat te wandelen in de omgeving, kris-kras door de nieuwe en oudere wijken van Ypenburg en Nootdorp.
Ondertussen slaapt Chloë in de wandelwagen die door opa wordt voortgeduwd.
Lekker verven
Hoe het komt weet ik niet, maar de laatste tijd ben ik steeds geneigd om vogels te schilderen. Zo ook gisteravond tijdens de tweewekelijkse workshop onder leiding van Paul Versteegh. Op woensdagavond na de training vroeg-ie nog of ik een onderwerp had. Nou nee, nog niet erg over nagedacht.
Meestal ontstaan de onderwerpen ter plekke. Maar de vorige keer was het thema: winter en de kleuren die je in dit seizoen buiten ziet. Daar iets mee doen. We zitten nu in een tussenfase: de winter loopt zo langzaam-aan naar het einde (ik heb zo mijn optimistische buien) en in februari beginnen bij sommige vogels de hormonen al op te spelen. Zoals bij het Auerhoen, een vogel die niet in ons land voorkomt - althans niet in het wild - maar wel in het hoge noorden, Zweden en Noorwegen bijvoorbeeld maar ook in bosrijke gebieden bij onze oosterburen.
Omdat ik het zowel qua uiterlijk als gedrag zo'n intrigerende vogel vind tekende ik een auerhaan op een stuk karton en ben het beest vervolgens te lijf gegaan met acrylverf. Het is nog niet af, dat komt de volgende keer wel.
Ik had 'm trouwens al eens paar keer eerder vereeuwigd, ik kan ondertussen wel zowat een dierentuin met auerhanen starten. Maar dan moet mevrouw Auerhaan, de Auerhen dus, er nog eigenlijk bij. Maar ja, bij vogels zijn de mannetjes nu eenmaal veel mooier en kleurrijker dan de vrouwtjes, in tegenstelling tot... nou ja, je weet wel...
Dat geldt natuurlijk ook voor de mooist gekleurde vogel van ons land, de Wielewaal. Die zijn nog lekker aan het overwinteren in een warm land, maar ook wanneer ze terug zijn in Nederland (omstreeks mei) zie je 'm zelden of nooit. Hij vertoeft hoog in de bomen - en dat bovendien op slechts enkele lokaties in ons land - waarbij het helgeel wonderlijk genoeg een prima schutkleur vormt.
Deze wielewaal had ik al veel eerder in acryl geschilderd, maar vorige week heb ik 'm met wat olieverf bijgewerkt.
Naast Paul Versteegh waren ook Paul Kruijsen en Vincent van de partij. Dat wil zeggen: Paul K. kwam later vanwege drukte op het werk en in het verkeer. De anderen schilderden er ook lustig op los. Het was, kortom, een productieve avond waarbij alle genoemde mannen een of twee vellen hebben volgeschilderd, daarna gingen we ter afsluiting een wijntje en is er een aardig potje gefilosofeerd, of liever gezegd: Paul K. gaf spontaan een mini-college filosofie weg waarbij onder anderen Plato, Oividius, Heidegger, Freud en Jung de revue passeerden. Echt zo'n jaren-zeventig sfeertje tussen een stel linkse hobbyisten...
Midwintermarathon 2015 - Vanmorgen was ik vroeg uit de veren want de bus naar Apeldoorn zou om 08:00 uur vertrekken vanaf de Laan van Poot. Om tien voor half acht was ik op weg daarheen, met de benenwagen. De bus - of eigenlijk twee bussen - arriveerde tien voor acht, maar nadat iedereen was ingestapt vertrokken ze inderdaad op tijd. Ik zat in de bus bij een groepje met Frank Inklaar en de snelle meiden Ellen, Ellis, Yvette, Eveline en Anja (en de twee jongens Bas en Hans U.) van Groep 5.
Ana van Groep 7 zat achter in de bus en Karin en Sanny, eveneens van Groep 7, zaten in de andere bus maar hen zag ik naderhand.
Wat volgde was een rustige busrit naar Apeldoorn, naarmate we oostelijker kwamen zagen we hier en daar wat sneeuw liggen. Nabij Apeldoorn, waar wij na anderhalf uur rijden aankwamen, lag er zelfs een vers laagje. Nadat wij op de plek van bestemming waren aangekomen, was het nog een klein stukje lopen naar Theater Orpheus, het kloppend hart van de Midwintermarathon. Daar kon je de tassen neerzetten, iets gebruiken en toiletteren.
Ook zag ik nog een paar bloggers onder wie John de Boer en zijn vrouw Ans (dezelfden die wij jaarlijks in ons pension op Terschelling tegenkomen) en het supersnelle stel Rik en Ilonka. Zij gingen allemaal voor de langste afstand, de Achmea Asselronde over 25 kilometer.
Om kwart over elf was de start van de 'Mini-marathon', een 10 EM waarvoor ik mij een paar maanden geleden had ingeschreven. Op naar Vak B, want dat stond op mijn startnummer. Nadat het startsein had geklonken vertrokken de echt snelle lopers van Groep A, pas na een minuut of twee volgde de rest. Onder hen de al bij leven legendarische marathonman Aad Steylen, 80 jaar inmiddels maar nog steeds een heel gedreven en goede loper.
Wat mijzelf betreft: gewoon maar in mijn ritme zien te komen, dat lukte vrij goed. Het tempo was niet echt hoog (iets meer dan 11 km per uur) maar ik kon het aardig vasthouden. Op een gegeven moment haalde ik de boomlange volleyballer Bas van der Goor in, die diabetes heeft en directeur is van de Bas van de Goor Foundation, een stichting die als missie heeft de levenskwaliteit van diabetici te verhogen door middel van sport. Maar dit terzijde.
Het lopen ging goed, geen verval en uiteindelijk kwam ik in 1:26'51'' over de meet, anderhalve minuut na Frank en twee minuten na Wim Kramer, die met z'n 70 jaar nog aardig wat pit in de benen heeft. Maar hoe dan ook: best tevreden met hoe het is gegaan.
Terug in Orpheus omstandig in het toilet omgekleed en zo goed en zo kwaad als het ging een beetje gewassen. Douches waren er niet, wel elders geloof ik maar het ging zo ook wel.
Even later met Frank terug naar de finish om een paar mensen die aan de 25 km deelnamen op te wachten. En het moet gezegd: er is héél behoorlijk gelopen! Vooral de dames waarvan Ellen met 1:54' de snelste van Groep 5 was, maar ook de andere dames waren snel.
Ook ruim onder de twee uur zijn José en Simone van Sparta gebleven. Daar waren ze uiteraard blij mee en dat is ook te zien.
Verder nog wat foto's van bekenden die de Asselronde hebben volbracht. Nog meer foto's (helaas niet van het lopen zelf) staan hier.
Veel van 'onze mensen' van Haag Atletiek gingen later in het centrum van Apeldoorn iets drinken en eventueel eten bij 'De Graaf van Vlaanderen', een groot en gezellig bruin café dat de naam 'Biercafé' mag dragen. Daar hebben wij, verspreid in groepjes over diverse tafels, ons een tijdlang aangenaam verpoost.
Maar ook later, in de bus, ging het eten doodleuk door. Met name Eveline, Ilse en Yvette hadden allemaal lekkere versnaperingen bereid - bladerdeeghapjes met feta en spinazie, Antilliaanse puddingstukken, chocoladekoeken enzovoorts - en die verdwenen binnen de kortste keren in de al niet meer zo hongerige lopersmagen.
Even na zessen waren we weer terug op de plek waar we die ochtend waren vertrokken. Een ieder kon terugkijken op een mooi en gezellig uitje met de stichting (loopvrienden)!
Verse schoenen Even off topic ("maar eigenlijk ook weer niet!" zou dominee Gremdaad zeggen): ik liep in Apeldoorn op splinternieuwe schoenen (Asics Gel Super J33, foto rechts) die ik afgelopen week bij John (van Zier Running) kocht en die amper zijn ingelopen. Eén keertje maar, net 20 minuten.
Ik zocht een lichte schoen maar wel met enige hakdemping, dat ontbrak bij de schoenen waarop ik normaliter wedstrijdjes loop (Asics Gellyte33, foto links). Ook prima, die is zelfs nòg lichter maar heeft weinig demping (het is een 'natural running' schoen) zodat je steeds op je hak neerkomt, met als gevolg dat ik na afloop van een lange duurloop of i.d. steeds wat lichte pijn krijg in mijn rechterbeen, een pijn die ergens vanuit mijn onderbil lijkt uit te stralen. In Apeldoorn geen centje last, ook niet na afloop.
Vrijdag was Rotjeknordag! En dat klinkt oneerbiediger dan ik bedoel want het was een mooie middag. Telkens weer verbaas ik mij over de overweldigende pracht en diversiteit van de moderne architectuur en kunstuitingen die onze grootste havenstad zo aantrekkelijk maakt. En dat zeg ik die op architectuurgebied uitgesproken conservatief genoemd mag worden.
Zo had ik nog niet de nieuwe markthal bezocht, die vorig jaar oktober officieel is geopend. Ik werd er op aangename wijze mee geconfronteerd toen ik op station Blaak uitstapte en daar naar boven ging. Wat moest ik op De Blaak? Naar de film! In het kader van het IFFR 2015 gingen wij een film in Cinerama bezoeken, en later een andere film in Theater Venster/Lantaren.
'Wij' want mijn gezelschapsdame was gisteren Marjorie, oud-collega en een tijdlang mijn kamergenote bij het Ministerie van WVC, dat was in de jaren tachtig. Via FB kregen we weer contact. Voordat we naar Cinerama liepen, gingen we even neuzen in die markthal. Het doet denken aan een hypermoderne versie van Les Halles in Parijs, met vele marktkramen waar de meest uiteenlopende exotische, bijzondere en kleurrijke producten worden verkocht.
Daarnaast zijn er overal zitjes en eetgelegenhedenwaar je iets kunt gebruiken, hetgeen we ook hebben gedaan. We kwamen bij een zeer drukbezochte luxe burgerrestaurant uit waar we wijn en een gevarieerde kaasplank met garnituur bestelden.
La Creazione di Significato
Maar we kwamen niet voor die Markthal, hoe mooi ook, we kwamen voor de film. In Cinerama, waar we na tien minuutjes wandelen arriveerden, werd onder meer de film 'Creazione di Significato' vertoond. Een ècht Italiaanse film met prachtige beelden van de weelderig begroeide heuvelachtige Apuaanse Alpen. De film opent met een schoolklas, die in een kring onder een boom zitten temidden van het paradijselijke landschap. De kinderen vertellen elkaar verhalen over de Tweede Wereldoorlog, toen de Duitsers tijdens hun terugtocht honderden burgers afslachtten.
Daarna wordt de camera gericht op Pacifico, een vriendelijke schaapherder van een jaar of zestig die door de economische crisis genoodzaakt is zijn land aan een Duitser te verkopen.
In deze film worden beelden van de overweldigende natuur afgewisseld met close-ups van insecten en bloemen, inkijkjes van het alledaagse leven en een kort amateurfilmpje over de veldslag in de Alpen.
Persoonlijk vond ik al die beelden door de verstilling en uitgesponnenheid ervan nogal vermoeiend om naar te kijken, ik moest vechten om niet in slaap te vallen. Het interessantste deel vond ik de tweede helft van de film, waar we een groot gezelschap buiten aan een eettafel zien zitten praten en zingen, en vooral het ongedwongen zeer 'naturel' gespeelde(?) gesprek van Pacifico met de Duitse koper en zijn zoontje. Ze praten over het leven in het Italië van Berlusconi, waarbij de duitse man vraagt hoe het mogelijk is dat de Italianen zich jarenlang achter zo'n man hebben geschaard. Het antwoord weet Pacifico ook niet, wel weet hij dat mensen geneigd zijn een standpunt te kiezen en daar niet van af te willen wijken.
La Vie de Jean-Pierre
Na afloop van de film moesten we spoorslags, of liever gezegd metroslags, naar Wilhelminahaven waar theater Lantaren/Venster tegenwoordig is gevestigd. We moesten nog haast maken om op tijd in het theater te zijn, want als de film eenmaal begint mag je niet meer naar binnen. Maar het is gelukt, zij het na enig zoeken en de weg vragen.
De film werd kort ingeleid door de maker, Peter van Houten, die na afloop een aantal vragen uit het publiek zou beantwoorden.
Wat we zagen was een erg lange, maar fantastisch mooie docu-film waarin het leven van dorpspastoor Jean-Pierre in beeld wordt gebracht. Van Houten heeft deze gevoelige, grappige, eigenzinnige man van 2005 tot en met 2008 gevolgd tijdens zijn dagelijkse activiteiten, terwijl hij terugblikt op zijn leven, zijn jeugd, zijn liefde voor meisjes en vertelt waarom hij priester is geworden. Ook vertelt hij over de vrouwen die in zijn huidige leven een belangrijke rol spelen. Daarbij worden soms zwart-wit beelden getoond alsmede veel oude foto's, onder meer van het grote gezin waarin hij opgroeide.
Deze Jean-Pierre die net zo lief in zijn paradijselijk fruit- en bloementuin werkt als de soutane aantrekt om minstens eenmaal daags ergens een mis op te dragen, roept in al zijn bijna kinderlijke vrolijkheid en tegelijkertijd wijsheid onmiddellijk sympathie op bij de kijker. Je gaat als het ware van deze man houden, misschien wel één van de redenen dat deze film vooralsnog op de tweede plaats staat in de Top 10 van publieksfavorieten van deze IFFR. Voorwaar, een geweldig succes.
En terecht, haast ik mij te zeggen. Nogmaals, het is een hele zit - bijna drie uur film - maar schitterend door de liefde en zorg waarmee Van Houten alles heeft gefilmd en naderhand uit al dat beeldmateriaal thuis in een nagemaakte bioscoopsetting urenlang heeft gemonteerd tot een van de mooiste portretten die ik heb gezien. En dan heb ik het nog niet eens over de prachtige 'scenery', de fraaie panorama's van de pyreneeën en die oer-franse sfeer van de oude dorpjes en hun bewoners.
Aan het eind van de film zien we Jean Marie afscheid nemen als pastoor en met zijn geliefde vriendin - waar hij tot aan de dag van vandaag mee samenwoont 'als broer en zuster' - een nieuw leven begint. De man is nu tachtig jaar en komende zomer wordt deze film in het dorp waar hij pastoor was vertoond.
Echt een erg goede film, zoek je spanning en sensatie, niet gaan kijken, wil je genieten van een echt mooi, met liefde gemaakt portret en mooie natuurbeelden: een aanrader van de bovenste plank!
