Wilde flora en fauna in westduinen

Van alle dingen die ik gisteren heb gedaan, was het fietstochtje door de duinen gistermorgen wel het meest blogwaardig. Dit vooral vanwege de plaatjes. Met de fiets peddelde ik richting Savornin Lohmanlaan en daar de duinen in, waar ik meteen al onze inmiddels vertrouwde Hooglanders zag fourageren.

Het zijn overigens twee koeien met hun kalveren, er is geen stier bij zoals ik laatst veronderstelde. Volgens de groenwerkers die daar aan het werk waren zou een stier te gevaarlijk zijn voor de voorbijgangers, ook die moeten daar immers (betrekkelijk) ongestoord rond kunnen lopen.

Jacobskruiskruid en slangenkruid

Verder maar weer op het ijzeren paard. Niet dat het zo'n makkelijk tochtje was, met op de heenweg een stevige zuidenwind tegen, en een fiets die aan een onderhoudsbeurt toe is want 'vierkante wielen' heeft. Bij het minste of geringste hellinkje moet ik rechtop, vol op de trappers alsof ik de Mont Ventoux aan het beklimmen ben, terwijl alle andere fietsers - van babies tot hoogbejaarden - mij met gemak voorbijpeddelen.

Hoe dan ook was het een mooi tochtje maar dat was vooral 'de schuld' van Moeder Natuur. Ik wil nog wel eens sippen en mopperen over de teloorgang van landschap en natuur in ons land, dit vanwege alle nieuwbouw, maar daarmee had ik niet het westduingebied en het duingebied van Kijkduin tot aan Hoek van Holland op het oog. Zeker, daar is de laatste jaren ook wel wat veranderd, onder andere met het nieuwe lange fiets- en wandelpad langs een zeer breed gemaakt strand waar wij maandag tijdens de training zelfs zeehonden meenden te zien. Maar ik kan mij niet herinneren dat de duinen eerder zo bloemrijk waren. De duinen kleuren vooral zo geel door het jacobskruiskruid, de gele toortsen en de teunisbloemen. Het blauw-paars van het Slangenkruid en het roze, rood of wit van de duinroos contrasteert daar mooi mee.

Het is heerlijk om door zo'n gebied te trainen, zeker als het weer ook nog eens meewerkt en dat is - ondanks de vrij troosteloze zomer - dit seizoen wel het geval. Voor hardlopen moet het ook weer niet tè warm zijn.

Laat ik dit stukje niet dichttimmeren met allemaal overbodige tekst - waar ik inmiddels aardig mee bezig ben - en het woord geven aan de foto's. Helaas kan ik bij blogspot geen foto's naast elkaar plaatsen, dat was bij weblog.nl - dat door derden 'vernaggelde' weblog bestaat nog steeds, echter alleen als 'archief', ik kan er geen nieuwe berichten op plaatsen - wel het geval. Vandaar hierbij slechts een selectie van de gemaakte foto's.

Voor de volledigheid meld ik nog dat wij gisteravond op verjaarsvisite zijn geweest bij onze schoonzoon. Het derde familiebezoek binnen één week, maar het was uiteraard wel weer gezellig.

Tapas, mokum en de drie pyramides

De afgelopen dagen waren echte familiedagen. Erg gezellig. En het was niet eens mijn familie, maar schoonfamilie van dochter Daphne. Na de feestelijke ontvangst in haar huis en dat van haar vriend in Ypenburg, was er zondagavond een tapasavond georganiseerd door haar schoonouders John en Carmen - inderdaad, van Spaanse kom-af - waarbij ook hun andere zoon met vriendin en haar Belgische ouders aanwezig waren.

Er waren wel zeven gangen: courgettesoep met pijnboompitten, gehaktballetjes met tomatensaus, geroosterd knoflookbrood met serranoham, garnalen met inktvisringen, tonijnsalade, franse kazen, toast en stokbrood. En tortilla niet te vergeten. Het was lekker en leuk om zelf ook eens uit te proberen.

Vandaag (maandag) had ik een vrije dag. Nee, ik moet dat anders zeggen: ik heb een weekje vrij. Vakantie is een groot woord, want wij gaan niet weg - hooguit een keertje en dag ergens fietsen - maar ik was wel toe aan een weekje uit de dagelijkse tredmolen. De èchte vakantie komt later pas. 's Ochtends nog wat werkjes verricht die verband houden met het jubileumboek, 's middags ging ik - alleen, want mijn vrouw moest werken - met de trein naar Amsterdam. Daar aangekomen, werd het al snel heel slecht weer, van die zeikregen ook al was de temperatuur goed. Eventjes wat rondgewandeld, Kalverstraat, Dam, Keizersgracht, Herengracht, Museumplein en PC Hoofstraat. Ik wilde naar het stedelijk, maar dat is nog gesloten tot eind september. En het Van Gogh museum heb ik al zo vaak gezien, ik had geen zin om in de rij te staan. Ook moest ik de tijd in de gaten houden want de training wilde ik niet missen. Dus pakte ik op het Museumplein lijn 5 richting Centraal Statio, waar ik snel een trein naar den Haag had. Dat was wat je noemt een goedkoop middagje-weg, in totaal heb ik maar liefst € 0,00 uitgegeven.

De avondtraining was weer top. In regio-midden is de zomervakantie losgebarsten, dus was het wederom rustig bij de club, maar ook weer niet overdreven rustig. Wij (Groep 5) waren met z'n vijven: Jos, Hans en ik, en de dames Eveline (zij laat zelden, misschien wel nooit, verstek gaan), Ellis en Yvette.

Kadeloop - dat wel maar deze is van 2009...

Weer een trainer-loos groepje! Nu nam Jos het over en later ook Ellis. Op het programma stond een duurloopje met drie pyramides van 0,5 - 1 - 1,5 - 1 - 0,5 minuten, met tussen deze series zo'n tien minuten 'normaal' duurlooptempo. De eerste twee pyramides werden op de heenweg, in de duinen tussen Kijkduin en Terheijde, gelopen. We hadden een fikse wind tegen, die blies vanuit het zuiden. Aanvankelijk hield ik mij gedeisd, dat kwam deels door de tegenwind, bovendien voelden de benen nog niet hersteld van de Kadeloop, maar de laatste pyramide - we waren inmiddels op de terugweg, over het nieuwe brede fiets/wandelpad, met rugwind - probeerde ik wat meer mijn best te doen, en prompt liep ik bijna voorop, vlak achter Yvette. Woensdag is een testloop over 5 of 10 kilometer, naar keuze. Ik denk dat het vijf kilometer gaat worden wat mij betreft, want in het weekend wil ik voldoende hersteld zijn om 10 kilometer van de doorgaans zeer zware Beachrun (die deel uitmaakt van de Beach Challenge) op een redelijke manier uit te lopen.

Van Kade naar Verkade

Gisteren was weer de jaarlijkse Kadeloop in het pittoreske Schipluiden, een van de aantrekkelijkste lopen van de regio (met dank aan José Xavier die bijgaande foto's heeft gemaakt). Vanmorgen rond half elf vertrok ik van huis, ik zou met het openbaar vervoer gaan. Omdat de tram net voor mijn neus wegging, besloot ik naar de volgende halte te lopen of nog verder, naar de halte van lijn 12. Ik passeerde hardloopwinkel Zier en bij de gitaarwinkel - die veelvuldig wordt gefrequenteerd door Haagse rock-artiesten zoals Spike - stak ik over. Toen kwam Karin 'van de club' voorbij op haar fiets. Zij ging ook naar Schipluiden en bood aan om met haar mee te rijden, met de auto. Dan moest ik wel om 13.00 uur voor haar huis staan.

Dat aanbod sloeg ik niet af. Het was vroeg, ik kon dus weer naar huis. Drie kwartier heb ik in de tuin in het zonnetje gezeten alvorens voor de tweede keer de reis naar Schipluiden te aanvaarden, ditmaal in de auto van Karin. De reis verliep voorspoedig, zij het dat er nog een spiegelkastje naar de gemeentelijke vuilstort moest worden gebracht.

Het weer was en bleef mooi en het was zelfs uitgesproken warm. Het was behoorlijk druk bij de Kadeloop (2, 5 en 12 kilometer). Drukker dan andere jaren, dacht menigeen. Vanaf de inschrijflokatie was het een flink stuk lopen naar de startlokatie. Honderden lopers en loopsters verdrongen zich achter het startdoek, het was nog een hele toer om wat naar achteren te gaan.

Het startschot werd vrij precies op tijd gegeven, mèt de mededeling dat je achteraf zelf de tijd die verliep voordat je over de streep kwam moest aftrekken van de 'officiële' tijd.

Het werd een enigszins moeizame loop, en dat kwam vooral door de warmte en in zekere zin ook door de tegenwind, er waren niet veel momenten dat je de wind in de rug had. Bovendien kwamen daar in mijn geval duidelijk vermoeide benen bij, de tempo's afgelopen woensdag hebben kennelijk hun tol geëist. En dan, wàt een hitte, vooral tijdens die vier kilometer over dat smalle paadje langs het water. Maar goed, om nou te zeggen dat het èrg slecht ging, nou nee. Op het laatst - Paul Wobbe kwam de laatste kilometer vrolijk voorbijgelopen - zat er nog een kort eindsprintje in, wat niet kon beletten dat ik in 1 uur en 3 minuten exact over de meer kwam. Met aftrek van seconden bij de start en korte stops bij de drinkposten zal dat netto 1 uur, 2 minuten en 45 seconden zijn geweest.

Na afloop nog wat nagepraat met Ton van W. en gekeken wie er van 'ons' nog over de finish kwam. Dat waren er niet veel. Wel begreep ik naderhand dat 'onze' Jeroen van Aken eerste 'all over' op de 5 kilometer werd met Robert Tjoa op de tweede plek. Dat bleek bij de uitreiking van de prijzen na afloop. En Cynthia werd daar derde dame. Ik had er ook foto's van gemaakt, tenminste, dat dacht ik, maar die bleken bij thuiskomst simpelweg niet te zijn gemaakt! Alleen het fotootje dat Arne van mij en Karin maakte was gelukt. Misschien heb ik toch steeds het verkeerde knopje ingedrukt.

Van onze club waren onder meer Hizkia en Michel, Cynthia, Jos en Arne van de partij. En Helmie en Mike niet te vergeten, met dochter Anne. En Sonja en Chris, die ons nog een biertje aanboden. En nog meer, mijn excuses aan degenen die niet zijn genoemd.

Karin bracht mij na afloop weer thuis en zette keurig voor de deur af. Met dank! Ik ging meteen aan de potten en pannen. Oh nee, nu lieg ik want er is gisteren niet gekookt. Mijn eega zou gebakken vis meenemen, omdat we 's avonds naar het verjaardagsfeestje van onze schoonzoon zouden gaan. Nou ja, zouden gaan, wij zijn gegaan. Het werd een gezellig avondje met wederzijdse familie, de Verkades. Morgen weer, dat wordt tapas eten.

Smoren in Mokum

Vandaag weer eens naar Amsterdam gegaan. Ik had daar met Karin afgesproken - die had ik al een hele tijd niet gezien na haar verhuizing - om een bezoek aan de Hermitage te brengen. Momenteel is daar een expositie over het impressionisme. Dat doel hebben wij bereikt, maar het bezoek was nogal vluchtig, eigenlijk was het te warm en te druk om overal bij stil te staan. Misschien ga ik een andere keer wat beter kijken.

Maar voor het museumbezoek hebben we eerst in De Jordaan, in het bruine café Papeneiland, een inmiddels wereldberoemde appeltaart gegeten. Wereldberoemd omdat niemand minder dan Clinton (Bill, niet George) daar tijdens zijn bezoek in Amsterdam appeltaart heeft gegeten en die zo goed vond dat hij er een had meegenomen 'voor thuis'. De trotse kroegbaas heeft uiteraard wat krantenknipsels en foto's van dat bezoek ingelijst.

En inderdaad, het moet gezegd: de appeltaart was prima, hij werd warm opgediend met een royale toef slagroom.

Nog wat in de buurt geslenterd, want voor normaal wandelen was het veel te warm. Mooie grachtjes, winkeltjes en portieken waar momenteel veelkleurige stokrozen bloeien.

Bij een winkeltje lag een aantal boeken uitgestald. Mijn oog viel op dit oude boek en ik bladerde het wat door. Het is een druk uit 1973, dus misschien is het 'fake-oud' maar daarom niet minder mooi. Rijkelijk geïllustreerd, grappige en au fond wat stichtelijke verhalen staan er in, ontzettend leuk. Voor die vijf euro kon ik het niet laten liggen. Bij thuiskomst later bleken er nog twee losse krantenknipsels in te zitten, één strip van Kapitein Rob en een cartoon van voormalig MP Joop den Uyl. Die zaten waarschijnlijk ook al 40 jaar tussen de bladzijden...

Loop naar de pomp!

Het was pompen of verdrogen woensdagavond, want het was bloedwarm.
Elke training is weer een verrassing de laatste weken. Wim, onze trainer is met vakantie, zijn assistente Ilse had bardienst, Ellen, de andere assistente, moet nog bijkomen van haar kwart triathlon (denken wij), dus wie nam nu de leiding? Er was één vrouwtje en er waren vier mannetjes. Zelf ben ik niet zo van het leidinggevende type (ik hou er niet van om mensen aan te sturen), maar leraar Dick wierp zich op voor de functie van trainer-voor-één-dag. En dat deed hij met verve! Of het allemaal evenwichtig was en volgens de regelen der trainingskunst, soit. Maar leuk was het wel en pittig ook!

Wij zouden, mede gezien het bloedwarme weer, 'een pompenparcours'  afleggen. Dus van waterpomp tot waterpomp, en bij elke pomp even wat drinken. De eerste pomp annex drinkpost was meteen al aan het eind van de Savornin Lohmanlaan. Of aan het begin, het is maar hoe je het bekijkt. Daarna trokken we meteen van leer en de duinen in. Nog vóór de oefeningen hadden wij er - na een korte inloop - al een tempoversnelling van pakweg drie minuten op zitten, en die versnelling eindigde bij een van de toegangshekken naar een of ander natuurgebied.

Door de duinen liepen we, aldaar deden we ook de oefeningen, daarna gingen we al snel over tot alweer een fikse versnelling, duin-opwaarts, tot aan Kijkduin. Op de boulevard maakten wij ons op voor de volgende versnelling: helemaal tot aan de pomp bij de Puinduinen. Het viel mij op dat de tempo's best goed gingen, ondanks een 'zeer plekkie' in de onderrug.

Na de tweede verversingspost mochten we een stuk zo snel mogelijk, dus in wedstrijdtempo, tot aan de rotonde lopen. Wie als eerste de rotonde zou bereiken... Dat werd dus een overjarige puber die steeds van die blogjes schrijft. Als dat maar goed bleef gaan. Maar gelukkig, het bleef goed gaan want ook op de terugweg via het strand werd er flink aan getrokken. Het ging van Kijkduin tot aan De Kwartel en van daaruit de duinen in, met een lange eindsprint tot aan de Fuutlaan als afsluitend tempo.

Lekker getraind kortom! In het clubhuis was het echter héél rustig, alsof de grote vakantie-uittocht al is begonnen. En misschien is dat ook wel zo.

Mini-bootcamp annex strand-duinloop

Er was geen sprake van een grote bezetting, vanavond bij Groep 5. Drie mannen en drie vrouwen, dat was het. Maar wel dus een evenwichtige verdeling! Om nog specifieker te zijn: Ilse, Eveline en Ellis (D) en Jan, Dick en Fred (H).

Ilse dacht: "laten wij iets geks doen". Niet de gebruikelijke trainingsroute. We liepen van de Laan van Poot richting Nieboerweg, staken die over en liepen tot aan de ingang van de Bosjes van Poot, 500 meter verderop. Na een korte loopscholing-sessie met versnellinkjes liepen we naar een grasveldje ergens in het bos. Daar werd, wat ik zou willen noemen 'een mini-bootcamp' ingelast: drie oefeningen van één minuut en daarna een minuutje op de plaats dribbelen. De eerste oefening was opdrukken, kikkersprong en dan vanuit rechtopstaande houding een sprongetje maken. De tweede oefening was een buikspieroefening: plat met de rug op de grond liggen, benen gestrekt naar boven en dan naar beneden brengen zonder de grond te raken. De derde oefening was bekend: vanuit rechtopstand beurtelings het rechter en linkerbeen gestrekt naar achteren brengen.

Het stelt niet zoveel voor zou je zeggen, maar toch had een enkeling moeite met de oefeningen. Daarna zijn wij een duurloopje gaan doen met af en toe een versnelling tussendoor. Wij liepen via Duindorp naar het havenhoofd, daar deden wij een fikse versnelling tot aan het vuurtorentje. Daar hadden nogal wat mensen hun hengel uitgeworpen om een zeevisje te verschalken.

We liepen terug, gingen nog wat drinken bij een pomp vlak bij de oprit naar het strand, daarna renden wij die oprit af en vervolgden onze weg op het strand. Gek genoeg - want de vijf kilometer van gisteren voelde ik wel in de benen - ging zowel het stuk over het havenhoofd (waar ik gelijk met Eveline en Ilse het vuurtorentje bereikte) als over het strand tot aan De Fuut wonderwel, Jan en ik liepen toen zij aan zij.

Via de duinen liepen we terug naar de Laan van Poot, van daar uit ben ik naar huis gaan lopen (zo was ik ook gekomen), dus bij thuiskomst bleek dat er toch al snel 100 minuten is gelopen.

Dizzy Man! Daarna naar de kerk(polder)

  De vrolijkste band van Nederland is terug! Ook al heten ze nu The Showbusters, de band van frontman Jacques Kloes speelde veel nummers van de vooral in jaren zeventig immens populaire Dizzy Man's Band. Gisteren gespot op het Zeeheldenfestival in Den Haag, als afsluiter van de avond. Weer heel wat neven en achterneven gezien...

Mijn altijd goedgemutste neef Robert had mij, toen ik hem laatst in de stad tegenkwam, gezegd dat het Zeeheldenfestival altijd erg gezellig is. Oh ja, het Zeeheldenfestival, elke keer neem ik mij voor daar eens een kijkje te nemen ook al ben ik geen wijkbewoner (maar dat hoeft uiteraard niet, een hoog 'Hagenees-gehalte' voldoet). Nu zag ik dat ook The Dizzy Man's Band optrad en aangezien nummers van die band regelmatig vanuit mijn onderbewuste opborrelen, waarna ik de hele tijd 'Jumbo' en 'The Opera' aan het zing-neurieën ben, wilde ik ze ook een keer live zien.

 

 

En dat is gelukt, dankzij de neef van mijn neef (dus een soort achterneef van mij) Jan Essenberg, die programmadirecteur van het festival is. En het was top! De oudjes (ik mag het zeggen, want Kloes en Co. zijn leeftijdgenoten) deden het opperbest. De tand des tijds heeft hooguit voor wat grijze haren en rimpeltjes gezorgd, maar heeft de energie van de groep en de stembanden van de vrolijke zangert ongemoeid gelaten. Lekkere strot, om het maar op z'n Haags te zeggen. Iedereen, van jong tot oud, ging uit zijn/haar dak met bekende nummers als 'Matter Of Fact', 'The Opera', en mooie persiflages op de bluesbrothers en Joe Cocker - heel even ontstond er een uitgelaten Woodstock-sfeertje bij 'With A Little Help of my Friends' - en zowaar gaf de gitarist een hilarische Koos Alberts-act à la Koefnoen ten beste. Het enthousiasme kwam tot een hoogtepunt toen het publiek de band met groen, blauw, roze en paars verlichte gloeistokjes ging bestoken.

Na afloop stelde neef Robert mij nog voor aan een andere neef, de halfbroer van Jan E. en geloof het of niet: ik had hem nog nooit gezien, en hij mij ook niet. Grappig. Wel de echte neef en zijn neef op de foto gezet natuurlijk! Ik ben niet te lang blijven hangen, want de volgende dag (ochtend) moest ik naar Delft voor de eerste Kerkpolderloop van dit seizoen!

Eerste Kerkpolderloop van 2012

Het is nu bijna twee uur zondagmiddag, en de Kerkpolderloop is achter de rug. Ik ben nog thuisgebracht door Jan Wieringa, na de nazit in uitspanning 'Onder Ons' met Paul Wobben. Normaliter ga ik altijd met het openbaar vervoer naar Delft, maar een lift is natuurlijk niet af te slaan, en het scheelt ook wel in de tijd. Niet dat ik haast had of zo, want zodra ik thuiskwam streken wij meteen neer in een tuinstoel en koesterden wij ons in de zon. Een enkele maal schoof er een wolk voorlangs waardoor de temperatuur van de ene op de andere tel vijf tot tien graden daalde, maar het blauw overheerste. Tot twee uur dan, mooi moment om dit blogje in te tikken.

De eerste Kerkpolderloop dus, een jaarlijks zondagochtend ritueel waaraan ik zo vaak als mogelijk is deelneem, omdat het iedere keer een indicatie geeft hoe je er voor staat, qua snelheid. Gelet op de 10 km tijden dit jaar - slechts éénmaal onder de 50 minuten helemaal in het begin van dit jaar - was ik al blij geweest met een tijd van net onder de 25 minuten, maar er zat toch iets meer in, het werd 24 minuten en tien seconden. Dat betekent dat die 49 minuten (hoog) op de 10 km. toch weer in het zicht komt. Even voor de start, in de kleedkamer, zag ik ultraloper Gert Jan van End, hij zei dat hij volgende week de 50 km van Assen ging lopen en deze loop als een laatste snelheidstraining zag. Ook hij kwam nog onder de 25 minuten binnen begreep ik.

Vijf kilometer of vijftig kilometer: het scheelt nogal, maar wie het kleine niet eert....