Hete Kopjesloop

Zó zag de hemel er gisteravond uit, alsof  er een hevige brand was uitgebroken aan de horizon. Dat was een voorteken voor een zonnige zomerse zondag.

En dat klopte. Wat een onwijs mooie en warme septemberdag was het vandaag! Ik ging weer eens meedoen aan de Kopjesloop in Delft. Evenals de afgelopen keren, bij de Kerkpolderlopen, mocht ik meerijden met Jan Wierenga. Op weg naar Meer en Bosch, waar ik om kwart voor tien had afgesproken, brandde de zon al aardig door mijn t-shirtje heen. Zo warm was het al!

Vrijwel onmiddellijk verscheen Jan. De andere Jan, Groeneveld dus, had afgezegd wegens een gevoelige hamstring dus reden we met z'n tweeën naar Delft. Echter bij de Delftse Hout aangekomen, bleek dat een andere vriend van Haag, Paul Kruijssen, present was. Hij ging het weer proberen. Zowel Jan W. als Paul hebben vorige week meegedaan aan de 1 van de 4 loop bij Sparta, ik heb die loop gemist vanwege de wandeling tussen Dieren en Velp. Dus nu kon ik kijken hoe het zou gaan.

Terwijl Koploper-kopstuk Hans Verbeek druk aan het 'speakeren' was, begaven we ons gedrieën naar de start. Om elf uur ging het startschot. De meute - er waren aardig wat deelnemers - zette zich vrij rustig in beweging. De eerste kilometer ging zoals altijd over een vrij smal pad, dus wie niet in de voorste gelederen startte maar toch door wilde lopen, moest een beetje slalommen of even wachten totdat er gepasseerd kon worden. Zelf had ik vrij snel een goed ritme te pakken.

Er konden vijf, tien of vijftien kilometers worden gelopen. Wij kozen alledrie voor de 10 kilometer. Het werd best een zware loop, niet zozeer vanwege het parcours maar door de warmte. Dit ondanks het feit dat een groot deel van het parcours door schaduwrijk bos voerde. Bij het passeren van de eerste ronde zag ik de vijf kilometertijd op de digitale tijdklok: 24:31'. Dat viel tegen, ik had het gevoel dat het sneller ging. Een tijd onder de 50 minuten leek mij niet erg waarschijnlijk meer. Nou ja, doorlopen maar.

Ondanks de warmte voelde ik toch dat de gedrevenheid in de benen niet afnam en was zelfs in staat in de tweede ronde een paar lopers in te halen. Jan Wierenga, die normaal een stukje voor mij zit (of loopt liever gezegd) was mij echter nog niet voorbijgegaan. Paul daarentegen liep geheel volgens verwachting een stuk voor mij. Op het laatste rechte stuk hoorde ik wat gehijg, ik keek om en zag dat Jan bezig was met een opmars. Dat gaf mij vleugels, voor zover je daar nog van kon spreken, en wist nipt onder de 50 minuten te finishen: 49:57''. Maar wel onder de 50  minuten, eindelijk weer eens een keer!  Jan kwam vijf seconden na mij binnen, hij had twee minuten langzamer gelopen dan bij Sparta en weet dat aan de warmte. Ook Paul had een minuut langzamer gelopen, maar was niettemin met zijn 47 minuten en nog wat dik tevreden.

Na de loop teruggelopen, briefje ingevuld met naam, afstand en eindtijd, gedouchd - we transpireerden zo hevig, na het douchen bleven we nog lange tijd nat en klam - en wat gedronken, koffie voor Paul en mij, AA-drink voor Jan.
En oh ja, even op de foto om te laten zien dat we in het zweet onzes aanschijns hebben gelopen!

Terug in Den Haag - Jan bracht mij bijna tot aan de deur - onmiddellijk met mijn wederhelft naar het strand, op de fiets. Ook daar was het warm en de hele middag een strakblauwe lucht! Ook Paul was daar met zijn Marlies en nog meer kennissen, waaronder Jan Haasnoot met vrouw, dochter en kleinzoon en Ruud Fabrie, onze supergebruinde voorzitter van Haag. Om kwart over vier verliet ik het strand om boodschappen te doen voor het avondeten. Lasagne met tomaten, spinazie, gerookte zalm en bechamelsaus met parmezaanse kaas. Een zomers gerecht als afsluiting van een zomerse dag!

Feestelijk nazomeren op het strand

Een mooie zaterdag, met veel zon aan de kust! 's Ochtends een stukje hardgelopen, niet te snel en niet te lang want zondag (als dit stukje wordt gepost: vandaag) wil ik meedoen aan de Kopjesloop in Delft. Een 10 km. prestatieloop die eens per maand wordt georganiseerd door de Delftse Koplopers.

Ik heb 's ochtends nog wel een stuk ingelopen met 'mijn' Groep 5, maar na de oefeningen ging ik al snel mijn eigen weg. De anderen gingen nog ruim anderhalf uur lopen en Eveline en Yvette zelfs twee-en-een-half uur ter voorbereiding op de 'hele' Berenloop begin november, oftewel de hele marathon. Petje af, zo ver ben ik nog niet en al zou ik het willen: twee maanden is te kort dag, zeker omdat ik dit jaar weinig op duur heb getraind. Te veel bezig met andere dingen, vooral mentaal. Het relatief kleine stukje van vanmorgen (ca. 50 minuten netto) ging overigens wel goed.

De mensen van Groep 5 zou ik later in de middag weer treffen bij strandtent Bo Beach, waar groepslid Dick Pak met zijn vrouw Maartje hun 60-jarig bestaan vierden. Maar eerst ging ik naar de stalling bij het Centraal Station om mijn fiets op te halen. Dat zat zo, gisteren ben ik mijn fietssleuteltje kwijtgeraakt, waarschijnlijk uit mijn tas of broekzak gegleden, geen idee. Gelukkig hadden we thuis nog een reservesleutel liggen dus die kwam goed van pas.

Na terugkeer toch nog even naar het strand gegaan waar het èrg warm en zonnig was, en ruim twee uur gezonnebaad. Maar om half vijf werden we bij de verjaardag van Dick verwacht. Dus naar huis gegaan, opgefrist en op de fiets naar Kijkduin. Daar was het nog even zoeken naar Bo Beach, een meisje die bij een strandtent werkte had er zelfs nog nooit van gehoord. Even verderop wel, ik moest nog een aardig stukje terugfietsen door de duinen.

Beter weer dan vandaag hadden de jarigen niet kunnen treffen. Er waren ook nog aardig wat mensen van groep 5 komen opdraven. Zelf kwam ik nog een aantal goede bekenden tegen, vooral mensen uit de tijd dat mijn dochter nog op de Heldringschool zat. Er kwam zelfs nog een 'juf' van haar op mij af die mij herkende, juffrouw Drost. Ik moest de groeten doen. En de zoon van Dick had met mijn dochter in de klas gezeten. Grappig.

 

Er was een prima indisch buffet geregeld, smakelijk en gevarieerd. En zo bleven we, doorvoed en wel, tot zonsondergang op het strand. Een mooie en gezellige nazomermiddag in september, dat was het. Met dank aan Dick, Maartje en de weergoden!

Het Aardhuis

Al in de jaren zestig las ik over het bestaan van het Aardhuis, een museum dat 'ergens' tussen Amersfoort en Apeldoorn zou liggen. Daar zou onder andere het gewei hangen van het grootste edelhert uit die tijd, Cesar. Dat was een vierentwintigender als ik mij niet vergis, hij leefde in de Kroondomeinen. Ook tegenwoordig, nu herten op veel locaties worden bijgevoerd en de geweien mede daardoor groter zijn dan destijds, zou het nog een zeer respectabele jongen zijn. In 1964 - Cesar was toen al bejaard en zijn gewei was flink aan het 'terugzetten'- heeft hij het leven gelaten tijdens een bronstgevecht met een jongere en krachtiger rivaal. 'Geforkeld' heet dat in jagersjargon.

Maar al die tijd - dus bijna vijftig jaar - speelde van tijd tot tijd de gedachte door mijn hoofd om een bezoek aan het Aardhuis te brengen. Tot dusver was het voor mij een welhaast mysterieuze locatie. Waar kon ik het Aardhuis nu precies vinden?

Van de week ging ik eens googlen. Ik las dat het museum midden in de natuur - zij het vlak bij de grote weg - staat en dat in het omliggende gebied herten en zwijnen voorkomen. In het museum, eigenlijk een groot chalet-achtig gebouw, worden exposities gehouden met betrekking tot de natuur op de Veluwe.

Op google las ik dat het chalet er al vanaf 1861 staat. Koning Willem III had opdracht voor de bouw gegeven om er zijn jachtverblijf van te maken, daarnaast zouden er bijeenkomsten met militaire autoriteiten worden gehouden. Het chalet werd ontworpen door zijn hofarchitect Henri Camp. Na de dood van Koning Willem III werd het Aardhuis door prins Hendrik alleen nog maar gebruikt voor de jacht. Pas in de jaren tachtig is het jachtchalet geopend als museum.

Meteen maar de OV-reiswijzer geraadpleegd en vandaag, op deze mooie najaarsdag, besloot ik er naar toe te gaan. Dat was best nog een lange reis als je op het Openbaar Vervoer bent aangewezen.
Eerst fietste in naar station Den Haag CS, daar nam ik de trein naar Utrecht en van daaruit een overstap in de trein naar Amersfoort. Daar moest ik twintig minuten wachten op Bus 201 richting Apeldoorn. Eenmaal met die bus op weg, bleek-ie heel vaak te stoppen. Ik kwam door plaatsen als Hoevelaken, Zwartebroek, Terschuur, Voorthuizen, Wittenberg, Nieuw Millingen en Hoog-Soeren. Bij die laatste plaats moest ik zijn. Pas na 75 minuten(!) was ik bij halte Aardhuis.

Na een korte boswandeling kwam ik ter bestemde plekke. Het Aardhuis staat bovenop een heuveltje, de Aardmansberg. Je moet een stenen trap op om de ingang te bereiken. Met het kaartje (kosten € 5,-) heb je niet alleen toegang tot het museum, maar ook tot het Wildpark. De dame achter de toonbank - waar je ook koffie en allerlei hebbedingetjes kon krijgen - overhandigde mij een paar folders van het Aardhuis en attendeerde mij er op dat de edelherten zojuist gevoederd werden, als ik ze nog wilde zien kon ik beter meteen die kant op.

Dat heb ik dus gedaan. Na amoer tien minuten was ik bij de uitkijkpost, waar zich inmiddels meer mensen hadden verzameld. Op het veld stond een roedeltje hinden, een paar kalveren, twee volwassen herten en één jonger exemplaar. Overigens is het nog een 'lauwe boel' wat bronstactiviteit betreft. De twee volwassen hertenbokken die ik zag waren weliswaar imposant maar allesbehalve actief. Maar dat gaat de komende dagen beslist veranderen...

Onderweg kwam ik ook de zogeheten houtskoolmeilers tegen, daar komt/kwam dat zwarte spul vandaan dat je als medicijn kon/kunt innemen (Norit). En uiteraard de houtskool waarmee je die mooie zwart-wit tekeningen en schetsen kunt maken. Tegenwoordig wordt de houtskool alleen nog in de vorm van briketten verkocht, voor de BBQ.

Na terugkomst bij het museum nam ik eerste een kop koffie, daarna even gaan kijken. Wat je zoal tegenkomt in het Aardhuis kun je hier zien.

Nazomerse fartlek

En weer was het een fantastische training woensdagavond, in mijn beleving tenminste. Lekker weer, niet te warm, niet te koud, en er kan nog steeds, de hele training door, in het licht gelopen worden. Dat zal nu elke week wat minder worden denk ik zo.

Onze groep was groot! Op het gevaar af dat ik mensen vergeet: Patrick, de beide Hansen, Dick, Jos, Ton, Cor, Eveline, Yvette, Ilse, Ellen (ook weer terug van een verre en avontuurlijke vakantie), Ellis, Anja en ikzelf. Dat was het lopende deel van de groep: Wim begeleidde ons op zijn onafscheidelijke fiets.

Er stond een fartlek op het programma. En wat voor een, via het oervertrouwde maar toch afwisselende parcours. Eerst liepen we via de Laan van Poot en duinen naar Kijkduin. Onderweg deden wij de welbekende rek- en strekoefeningen.

Daarna gingen we via Kijkduin naar de Ockenburghstraat, waar we een serie korte tempo's (pas-verlengingen) deden: steeds van lantaarnpaal 1 tot en met lantaarnpaal 3, en dat een keer of vier tot aan de stoplichten bij de Monsterseweg. Daar bleef het niet bij. Even verderop hadden we een 'viaduct-tempo'. In een flink tempo van start en na zo'n - naar schatting - 200 meter met kortere pasjes en opgetrokken knieën naar boven, het viaduct op, en daar in een wat rustiger tempo naar beneden en bij het keerpunt terug, hetzelfde verhaal maar dan de andere kant op. Dat was wel het pittigste onderdeel deze avond, maar er zouden nog een aantal van dit soort langere versnellingen volgen, onder andere vanaf Madestein tot aan de Monsterseweg (pakweg 800 meter), en als een van de laatste via het pad met een paar flinke ups en downs door de puinduinen, uitkomend bij de pomp.
Ook nu ging het weer heel goed, voor mijn doen liep ik snel maar nergens kwam ik 'stuk' te zitten.

 

Terug weer een gezellige boel in de 'na-zit'. Eerst met Groep 5 aan 'onze' ronde tafel - grappig toch dat wij mensen altijd een speciaal plekje gevoelsmatig als 'van ons' gaat beschouwen - waar we de dingen van de dag bespraken, de nodige consumpties tot ons namen en vooruitblikten op een aantal 'leuke dingen' die we in het najaar van plan zijn om als groep te gaan doen. En getuurd naar een kaart van Pierre vanuit Talinn, een mooi stadje in Estland. Geen van ons had een leesbril bij ons dus de tekst was ternauwernood tot niet te ontcijferen maar ik heb de kaart mee naar huis genomen, vandaar. Meteen maar even gegoogled naar plaatjes van Talinn en waarachtig. Daarna ook nog even bij de andere kornuiten gestaan en gezeten.

Vandaag maar weer eens een stukje uitlopen en daarna ergens wandelen, het weer is ideaal!

Als een tierelier

Foto is tijdens de Beach Run gemaakt

Na een weekend waarbij weliswaar de wandelspieren in hoge, maar de hardloopspieren in mindere mate zijn aangesproken, was de maandagavond een uitgelezen moment om de training te hervatten. En het was meteen al een vrij pittig programma, ondanks het feit dat een aantal van ons - in ieder geval Ilse en Hans - dit weekend de 1 van de 4 hebben gelopen.

De groep bestond deze avond uit Hans, Hans de P., Ilse, Eveline, Yvette, Dick, Jos en Ellis, die net een week terug is van een mooie avontuurlijke vakantie in Bolivia. Ze liep meteen in de voorste gelederen mee. Hoogtestage gedaan? Wie weet...

Na een korte inloopronde, de oefeningen en een aantal versnellingen, het programma: een baantraining met twee blokken van 200-400-600-400-200 meter, drie minuten rust tussen de series.

Hoe het kwam weet ik niet, maar het ging als een zonnetje vanavond. Geen gezwoeg, integendeel, het ging als de spreekwoordelijke tierelier. Ook bij het uitlopen naderhand, waarbij wij een stuk de duinen inliepen, moest ik mij echt inhouden om niet té snel te gaan. Zeker, mijn gewicht is niet toegenomen, eerder wordt het nog steeds ietsje lager, dat kàn een verklaring zijn, in combinatie met de regelmatige trainingen. En wat ook zo is: de laatste weken ben ik aan de bietensap, elke ochtend voor het ontbijt een half glaasje. Eerst vond ik het niet lekker, sterker nog, ik vond het bocht, maar tegenwoordig drink ik het met genoegen. Niet te veel, en er zit een zuurtje in (citroen of zo) dat het drinkbaarder maakt.

Hoe dan ook, ik teken ervoor als het zo blijft gaan als deze avond. Om met Paul Kruijssen te spreken: "Blijven trainen!"

Kaapse Bossen en Posbank-trail

Er is veel gewandeld dit weekend, en voor de vorm is er ook wat hardgelopen op zaterdag maar dat mag eigenlijk geen naam hebben: twintig minuten 's ochtends en een half uurtje laat in de middag, direct na thuiskomst van een flinke wandeling door de Kaapse Bossen eerder op die dag.

Zaterdag was Doornvogelsdag. Ruim op tijd was ik in Doorn, na een wandeling van twintig minuten was ik bij huize Hugo. Het goede nieuws was dat ik er een stuk vroeger was dan afgesproken, het minder goede nieuws was dat alle andere Doornvogels hadden afgezegd, geheel in tegenstelling tot hetgeen het enthousiaste mailtje van Hugo eerder deze week deed vermoeden. Dus Hugo en ik gingen met z'n tweëen lopen. Eerlijk gezegd had ik die reis niet ondernomen als ik dit geweten had, waarschijnlijk had ik dan voor een 10 km prestatieloop in de buurt gekozen. Maar goed, als ('as') is verbrande turf, zei mijn oma altijd.

Wel had ik van tevoren aangegeven niet de hele wandeling mee te lopen. We liepen eerst naar Maarn, daar namen we bij een bakkertje met buitenterras koffie met een stuk voortreffelijk appelgebak erbij. Bij datzelfde bakkertje kwamen we na een mooie wandeling door de Kaapse Bossen van pakweg 15 kilometer terug.

 

 

 

Daarna liepen we nog één rondje om het Henschotermeer voordat we voor de derde keer terugkeerden naar Maarn, waar ik de trein terug naar Utrecht nam en vervolgens de trein naar Den Haag, het laatste stuk met de fiets. Zoals ik die ochtend ook naar CS toegekomen was trouwens.

Wandeltrail Dieren-Velp

Zondag was er een trail-loop, zo u wilt een alternatieve Posbankrun, van Dieren naar Velp. Maar in feite was het gewoon een stevige wandeling. En meteen een van de mooiste wandelingen van Nederland. Drie uur lang ging de weg door afwisselend gebied: bossen, heidevelden, langs een beek, over heuvels en door dalen. Werkelijk schitterend!

 

 

 

Er is veel geklommen, erg veel geklommen zelfs. En dus ook gedaald. Hoogtepunt van de fraaie wandeling was wel de Posbank, waar je een geweldig uitzicht had. Zelfs mijn metgezel, zowel uitmuntend Puinduinenrunster als Trappenloopster, voelde na afloop van de 15 kilometer haar benen wel.

 

 

 

Bij de Posbank - waar je een mooi uitzicht hebt over de heidevelden die momenteel in volle bloei staan - kwam nog een groot wielerpeloton langs, voorafgegaan door motoragenten, auto's, enfin, de hele caravan. We hoorden bekende namen omroepen waaronder die van Geert Lubberding.

Veel tekst is er ditmaal niet, maar des te meer foto's. Die kan ik niet allemaal kwijt in dit bericht, wie wil kan hier verder kijken.

Loopplannen voor de herfst...

Het wordt een uitzonderlijk weekend: ik had mij vast voorgenomen om de komende tijd méér te gaan hardlopen. Het hele jaar was minder gericht op een doel, of dat doel zou moeten zijn: lekker blijven bewegen, regelmatig trainen en af en toe aan een loopje meedoen.

Meijendelloop 2010

Dat blijft ook de komende tijd het adagium, D.V., maar er kan nog wel een schepje bovenop. Ultralopen kan ik vergeten, ik vind mensen die dat doen zeer inspirerend en ik kan mij voorstellen dat het heerlijk is om te doen, àls je het mentaal en fysiek aankunt. Maar een marathon? Ach, ik sluit het nog niet helemaal uit. Volgend jaar september komt er in ieder geval weer eens een Haagse Marathon, daar wil ik mij wel op voorbereiden.

Dit weekend vliegen de loopjes en lopen bij ons in de regio je letterlijk om de oren: de 1 van de 4 loop bij AV Sparta, de Vlietloop op dezelfde zondag, vandaag onder andere de Dorpspomp loop, maar ik zal aan geen van die loopjes meedoen. Ik had namelijk al afgesproken om te gaan wandelen en die wandelingen kunnen moeilijk verzet worden. Dus vandaag gaat de weg richting Kaapse Bossen, morgen wordt er gelopen van Dieren naar Velp. Uiteraard gaat de camera mee.

Maar... de komende tijd gaat er, mits blessures of ander ongerief roet in het eten gooit, véél gelopen worden. Gisteravond, nou nee, eigenlijk vannacht, heb ik mij online ingeschreven voor de Meijendelloop op 24 november. In diezelfde maand doe ik mee aan de Berenloop (halve marathon) op Terschelling en waarschijnlijk ook aan de halve marathon in Monster. In september wil ik ook ergens een halve marathon lopen en in oktober ook een of twee, misschien de Hoge Veluweloop of zo. Dat is best veel, dus een goede voorbereiding (meer langere duurlopen) zijn geen overbodige luxe. Maar nu eerst wandelen!