Naar de Kruikenzeikers

Het is een paar dagen rustig geweest op dit blog. Er is ook niet zo heel veel bijzonders gebeurd, buiten de normale werkzaamheden om. Ik had natuurlijk iets kunnen schrijven over de trainingen, maar ook dat heb ik sinds woensdagavond niet gedaan. Die twintig minuutjes van vandaag tel ik niet mee. Mijn hoofd zit een beetje bij een ander evenement dit weekend... Wat niet wegneemt dat ik morgenochtend nog wel een stuk ga lopen.

 

Update zondag 10/02: 'Met lange tanden eten', iedereen weet wat daar mee bedoeld wordt. Bestaat er een equivalent voor lopen? Ik zie het nog even aan, rond een uur of elf ga ik proberen om echt een stukje te lopen. Zo rond zeven uur was ik buiten, mij te koud en te glad. Wel nog even dit fotootje gemaakt bij het Stokroosveld...

In Delft is de kopjesloop maar dat gaat 'm niet worden, in plaats daarvan eerst een lange duurloop, daarna de zondagochtend-tv aan, en 's middags, ja, 's middags. Daarover zondagavond laat of  maandagochtend meer...

 

Twee pyramides en de Matterhorn

.

Het was behoorlijk fris, al de zon scheen een groot deel van de dag. Prima weer om de gemiste training van woensdag in te halen. Jawel, er waren ook buien, als je daarin verzeild raakte was het bitter koud, maar ik heb deze zoveel mogelijk gemeden (met dank aan Buienradar).

Via de Zonnebloemstraat en Fuutlaan liep ik de duinen in en ben zo naar Kijkduin gelopen. De benen voelden alsof zij zich de mini-marathon van afgelopen zondag nog konden herinneren, even doorzetten maar. Onderweg laste ik de eerste pyramide van 1-2-3-2-1 minuten in. Het is en blijft raar, op papier lijkt het een eitje, maar toch was het pittig. Misschien kwam dat door de wind, want die woei vrij stevig. Erg snel gingen die tempo's niet voor mijn gevoel, maar ik heb ze allemaal keurig netjes afgewerkt, met steeds een minuut tussenpauze.

Na circa tien minuten 'gewoon' hardlopen werd het tijd voor de tweede pyramide, grotendeels door Meer en Bosch. Ook die ging netjes, maar aan de derde ben ik niet toegekomen. Ik vond het wel goed zo. Netto trainingstijd een uur, met in- en uitlopen meegerekend 70 minuten.

Erbarme Dich...

's Middags heb ik in het filmhuis een heel bijzondere film gezien, getiteld Matterhorn. Bijzonder, omdat het een wonderlijk-hilarische en ontroerende mix was van absurdisme, oubolligheid en jiskefet-achtige types.
Dat Diederik van Ebbinge, ooit deel uitmakend van die geweldige cabaretgroep De Vliegende Panters (hij is die grote, wat flegmatiek ogende panter), de regisseur is, kun je zien aan de stijl en humor van de film.  Maar onder de grappen en karikaturale typetjes zit een sterke tragiek en er zijn veel ontroerende momenten.

De film was de publieksfavoriet tijdens het Rotterdams Filmfestival!

Plaats van handeling is zo'n oerhollands dorpje - in Friesland of Groningen? - waarvan ik mij afvraag of die vandaag de dag nog bestaan. Weilanden zover als het oog reikt, een kerk waar de dorpelingen zondags de dienst bijwonen en uit volle borst psalmen en gezangen meezingen. In dat dorp woont ook ene Fred (een rol van Ton Kars, de acteur die in de tv-serie 'Het Schaep' de echtgenoot van Carrie Tefsen speelt). Fred is een steile, zeer christelijke man van middelbare leeftijd. Al snel blijkt dat een diepe tragedie zijn leven op zijn kop heeft gegooid. Sinds de dood van zijn vrouw - omgekomen tijdens de beklimming van de Matterhorn - woont hij eenzaam en alleen in het dorp. Hij heeft een zoontje maar die is kennelijk uit huis geplaatst. De eenzame weduwnaar leeft zijn leventje volgens zeer strakke, stipte regels, gaat elke week naar de kerk en nuttigt iedere dag om zes uur 's avonds het avondmaal, groente met aardappels en een stuk vlees. En hij luistert vaak naar Bach, vooral naar het ontroerende 'Erbarme Dich' uit de Matthaus Passion. Op een cassettebandje staat een uitvoering met een jongenskoor waar zijn zoon kennelijk deel van uitgemaakt heeft.

Dat 'Erbarme Dich' inspireert Fred kennelijk om iets meer voor de medemens te doen.

Dan verschijnt Theo ten tonele, een zwijgzame, bijna autistisch aandoende zwerver (René Hof). Fred toont erbarmen, stelt zich op als de barmhartige samaritaan en laat Theo bij hem intrekken.


Theo lijkt amper te kunnen praten - af en toe zegt hij 'ja' op wat er gezegd wordt en daar blijft het bij. Als een strenge vader probeert Fred zijn nieuwe huisgenoot op te voeden. Al snel ontdekt hij dat Theo over een bijzonder talent beschikt (dierengeluiden imiteren), waardoor Fred weer langzaam stapjes in de wijde wereld durft te zetten. Overigens is er in de film ook een verrassend element wanneer blijkt dat Theo in het verleden een heel vlotte, normale persoon was en hoe het komt dat hij geworden is zoals hij nu is.

Ik zag een paar matige recensies, onder andere in De Volkskrant. Daar ben ik het echter niet mee eens, vijf sterren is misschien wat overdreven maar vier sterren verdient deze - grappige maar bij vlagen ontroerende - film zeker!

Niet getraind...

Woensdagavond was ik veel te laat thuis, tien minuten voordat de officiële groepstrainingen begonnen. Uitgevallen treinen en vertragingen waren de oorzaak. 's Ochtends wel met de fiets naar het station (CS) gefietst, en 's avonds weer terug  naar huis, dus enige lichaamsbeweging heb ik wel gehad. Misschien was dat de reden dat ik niet stond te springen om mij direct na thuiskomst in trainingsoutfit te steken en naar de Laan van Poot te rennen.

Sterker nog: ik heb in het geheel niet gelopen gisteravond. Reden dat ik dat straks (want het inmiddels donderdag) wel ga doen, en daarbij tevens ga proberen de pittige tempo's  (1-2-3-2-1 minuten, en dat twee of drie keer) te imiteren.

Wel ging ik deze avond naar de club, want bourgondische trekjes zijn mij niet volkomen vreemd. Het was toch vrij rustig. Koning Influenza waart rond, zo begreep ik uit diverse afzeggingen binnen onze groep en binnen de vereniging in het algemeen. Superfit voel ik mij nu ook niet maar misschien moet ik nog een beetje wakker worden...

De gesprekken gingen onder de invloed van geestrijk gerstenat weer alle kanten uit, onder andere over dit onderwerp. Ik heb niets met cijfers moet ik zeggen, maar de bevlogenheid waarmee bijvoorbeeld een hoogleraar zoals gisteren bij DWDD hierover kan vertellen werkt wel aanstekelijk...

Uitlopen

Toen ik vanavond om vijf over half zeven naar de Laan van Poot liep, ging dat in een superlangzaam tempo. De bovenbenen voelde ik wel.

Deze avond was een 'uitloop-training', ditmaal zonder Wim. Het grootste deel van de aanwezige lopers had zondag meegedaan aan de Midwintermarathon, waarvan het leeuwendeel - of leeuwinnendeel liever gezegd - de 27,5 km had gelopen. Namen? Ilse, Grote Hans, Eveline, Ellen en Arne. Patrick en Yvette waren er vanavond niet bij maar hadden 'm ook gelopen in een snelle tijd. Dat gold ook voor Kleine Hans, hij heeft 'm uitgelopen maar niet in een wereldtijd omdat-ie ziek werd. Het is hen niet echt meegevallen wat niet verbazingwekkend was, want de 18,7 km vond ik al zwaar. Ellis en ik hadden de mini-marathon gelopen, Ton ook maar hij was er ook niet vanavond. Dick en Katelijne waren volgens mij de enigen die niet in Apeldoorn waren.
De aantekening moet worden gemaakt dat de anderen de laatste tijd meer lange duurlopen hebben gedaan dan ik. Daar komt verandering in, vanaf 1 maart!

De training werd min of meer geleid door Ilse, die niet zo hard ging als anders, ook zij voelde de benen nog. Het werd een ontspannen duurloopje, we gingen de hele Laan van Poot af, sloegen linksaf de Houtrustweg af tot aan de opgang naar het strand maar daar keerden wij om en liepen via de Binnenhaven naar de Westduinweg, waarna er over de Van Boetzelaerlaan, Houtrustweg en Laan van Poot teruggelopen werd. Zelf nam ik afscheid bij de Nieboerweg, ging linksaf richting Vruchtenbuurt. Met inlopen en de oefeningen meegerekend toch al gauw 1 uur en 40 minuten gelopen, wat een pittig uitlooptraininkje mag worden genoemd.

Midwintermarathon helemaal leuk en helemaal zwaar

Vandaag dus de langverwachte Midwintermarathon. 's Ochtends vroeg (voor zondagbegrippen heel vroeg, om kwart voor zeven) verliet ik steels het huis, onze logee (Semmie, de Cavalier King Charles Spaniel van de buren) dacht even dat-ie mee mocht maar sprong snel weer op de bank toen dat niet het geval was. Het was tien minuten lopen naar de halte van Lijn 2, de enige tram die zondagmorgen vroeg rijdt. Al snel nadat ik op het station gearriveerd was, kwamen Jan G. en Murat E., zij waren met de fiets gekomen. Had best gekund, het was toen nog droog en qua temperatuur een stuk zachter dan later op de dag. 


Fred en Jan (met dank aan Murat)

We namen koffie bij Broodzaak (ook al open) en liepen naar de trein van 08:53 uur, die rechtstreeks naar Apeldoorn ging. Het is de laatste dag dat mijn OV-Jaarabonnement geldig is, daarom heb ik niet de bus genomen maar de trein gepakt. Een heleboel Haag-mensen zijn namelijk die ochtend met de bus vanaf de Laan van Poot richting Apeldoorn gegaan. Een soort schoolreisje dus, of zo u wilt 'een dagje uit van de stichting'.

Hoe dan ook waren we vroeg in Apeldoorn en hadden ook een vroege pendelbus waarin op dat moment nog anderhalve man en een paardenkop zat. Nadat echter iets later twee treinen waren gearriveerd en groepen lopers 'van boord' gingen werd de bus snel gevuld. Het was toen nog maar 10 minuten rijden naar Schouwburg Orpheus, het ontvangstcentrum voor de lopers.

Koffie gedronken, de parkeergarage opgezocht waar de 'Mini-marathonners' hun spullen kwijt konden, omgekleed en daarna wat (in)gelopen. Daarbij kwamen we uiteraard tal van bekenden tegen.

Mini-marathon vlak voor de start

Maar dan was het moment toch daar om naar het startvak te gaan. Ik stond onder meer met Frank Inklaar, Ton van der Pol en Ellis Stolwijk in startvak B, Jan en Murat stonden in startvak C. Toen het startsein was gegeven, duurde het voor eerstgenoemd drietal zeker anderhalve minuut voordat we over de startmatten onder het startdoek kwamen en wij het op een lopen zetten.



Ellis voor de start

Vanaf dat moment was het rennen geblazen, niet te snel, niet te langzaam, op een 'naturel' manier. De eerste vijf kilometers gingen best goed, ik liep in het kielzog van Frank, maar rond het 6-kilometer punt werd het echt zwaar, loodzwaar door dat kl... vals plat waaraan geen einde leek te komen. En dit soort gemene lange stukken zaten wel meer in het parcours, zeker drie of vier keer. Maar het ging desondanks redelijk goed.

Helaas zag ik mij bij het 15 km punt genoodzaakt tot een korte sanitaire stop waarmee ik wel wat tijd heb verloren, een tot twee minuten, maar ja.
Het was nog een hele ruk naar de finish, maar we hebben het gehaald. En zodra je over de meet bent ben je meteen weer vergeten hoe zwaar het ook alweer was. Het is net een bevalling al kan ik daar natuurlijk niet over meepraten. Eén ding weet ik wel: àls ik ooit weer een marathon zou willen lopen (moet er nu niet aan denken) vergt dat weer héél veel voorbereidingstijd en vele zeer lange duurlopen. Je hele lichaam moet weer naar zo'n mega-afstand gaan staan. Overigens was ik niet geheel ontevreden over mijn eindtijd...

Frank, Arne en Ton zijn er helemaal klaar voor!

Het driekoppige reisgezelschap Ja, Murat en Fred van vanmorgen ging ook weer gezamenlijk naar huis. We namen de pendelbus die ons naar het station zou brengen. Echter viel ons al snel op dat de rit veel langer duurde dan vanmorgen en door straten voerde die wij toen niet hadden gezien. Uiteindelijk hield de bus stil bij de kazerne waar veel lopers hun auto hadden geparkeerd. Bleken wij de verkeerde bus te hebben genomen, deze ging niet naar het station!
Dus weer terug naar Orpheus, waar na korte tijd de goede bus arriveerde, met dezelfde chauffeur en assistente. Uiteindelijk hadden we toch nog een gunstige aansluiting met een trein naar Den Haag. In de trein hadden we nog een leuk gesprek met een moeder-en-dochter uit Ermelo, die gezamenlijk 'gezellig' de mini-marathon hadden gelopen.

Aangekomen op Den Haag CS, nam ik afscheid van Jan en Murat en ging bij Bruna een boek kopen voor mijn schoonmoeder die jarig is vandaag. Ik kon nog net bij haar langsgaan om haar te feliciteren, gelukkig bleek het huis nog vol visite. Ik zat er wel een beetje merkwaardig bij met mijn trainingsbroek en hardloopschoenen maar ach, ik heb nog even mijn gezicht laten zien en dat is het voornaamste.

Opvallende zaken

Een snelle blik op de uitslagen leerde dat Richard van der Klis zijn doel om de 'hele' marathon onder de drie uur te lopen glansrijk heeft gehaald, wat een mega-prestatie is want het is een onwijs zwaar parcours.



Midwintermarathon... Oh jee, het verkeerde jaar!

Wat ook opviel was dat ons charmante clublid Nicolette I. een mega-tijd op de 18,7 km heeft gelopen, 1 uur en 30 minuten maar liefst. Een verklaring kan zijn dat haar haas, ene Jan G., tevens een van mijn reisgenoten, zich wel heel sterk met haar heeft vereenzelvigd, als een soort superhaas. Ik weet het, dit klinkt behoorlijk vaag maar de trouwe FB-lezer zal wel weten waarop ik doel.
Opvallend was wel dat Jan G. eveneens 1:30 heeft gelopen!

Verder de verrassende uitslagen van de leden van Haag Atletiek, waarbij ik in het bijzonder kijk naar onze Groep 5. Geconstateerd mag worden dat iedereen de 18,7 of de 27,5 (de bikkels!) km heeft uitgelopen. Of zij allemaal tevreden zijn met de gelopen tijden, geen idee, dat kan ieder voor zich beoordelen, maar als ik het allemaal zo bekijk zie ik weinig redenen tot klagen. Zo bleek de 'snelle zoon' van Dick Witmont wel heel snel met zijn 1:17. Wow! Maar alle anderen verdienen eveneens een welgemeend proficiat.

Tenslotte mocht ik constateren dat de winter op zijn einde loopt en daarmee (voor mezelf) meteen het jaargetijde van het beroerde lopen, inclusief een aantal DNF-jes. Want eigenlijk heb ik best aardig gelopen, en mijn tijd had zelfs nog wat scherper kunnen zijn (anderhalve minuut tot twee minuten sneller) als ik bij het 15 km punt niet een korte sanitaire stop had ingelast. Maar akkoord, we doen niet aan 'hadden' en dan ben ik met mijn 1.41 best content.

Amersfoort Den Treek

Drie maanden lang schitterde ik door afwezigheid tijdens de Doornvogels-wandelingen. Iedere keer had ik wat, een loop, een afspraak, druk met jubileumboek en clubblad, maar het was nooit een gebrek aan zin. Al moet ik toegeven dat naarmate het voorjaar nadert, die zin groeit.

Hoe dan ook ging ik vandaag weer mee. Samen met Walter, met wie ik had afgesproken op Den Haag CS, reisden we met de trein af naar Amersfoort waar we tien voor half elf arriveerden. We hadden een heel rustige coupé.

 

Walter had een fraai boekje bij zich dat Lulu Wang hem had gegeven, zij had mij eerder gemaild dat het boekje via een app gedownload kon worden, maar dat lukte mij niet. Vandaar een exemplaar in print, wat eigenlijk wel zo mooi is. Dank je wel Lulu! Ik heb er op de terugweg al een beetje in gelezen en moet zeggen dat het een vlot geschreven verhaal is. Of liever gezegd verhalen, over de wederwaardigheden van een intelligent Chinees meisje in een volstrekt vreemd land. En wat haar zoal is opgevallen in dat merkwaardige landje onder de zeespiegel. Leuk om te lezen hoe zij tegen 'ons' Nederlanders, onze manieren van doen aankijkt. Dingen die voor ons vanzelfsprekend zijn of waaraan wij gewend zijn komen zo in een heel ander daglicht te staan.

In de coupé zat op de bank naast ons een sportief uitziende dame die ons even later aansprak. Ze herkende mij (zij kwam mij ook bekend voor) en zei dat ze ook lid van Haag Atletiek was, al 32 jaar zelfs, en in het bestuur had gezeten. Leny van der Steen is haar naam en ook zij ging wandelen met een vriendin die zich in Gouda bij haar voegde.
Grappig, in Amsterdam sprak iemand mij afgelopen donderdag aan die ook (oud) lid van onze vereniging was, Kees Gravemaker. Hij ging met zijn vrouw naar een concert van Joseph Calleja, de nieuwe Pavarotti.


Maar dit terzijde. In de hal, vlak bij de uitgang van station Amersfoort, wachtten wij de anderen op. Eerst kwam Dea, toen Hugo met zijn onafscheidelijke hoed, tenslotte Aad. Geen grote groep ditmaal, maar ook niet klein. Net goed.

De wandeling ging door een villawijk van Amersfoort, we volgden de route zoals deze beschreven staat op de website van Groene Wissels. Na enige tijd kwamen we uit op landgoed Den Treek-Henschoten, een mooi afwisselend natuurgebied op de overgang van de Utrechtse Heuvelrug naar de Gelderse vallei. De gemeenten Leusden, Maarn, Woudenberg en Zeist zijn daar gesitueerd. Dit uitgestrekte landgoed van bijna 2000 hectaren is in particulier bezit. In 1807 kocht Willem Hendrik de Beaufort (1775-1829) van Jan Andries du Bois de buitenplaats Den Treek met bossen en landerijen. Hij knapte het landhuis op, legde vijverpartijen aan en begon met de ontginning van heidevelden.

De benaming Den Treek-Henschoten komt voort uit de 'fusie' van twee landgoederen in 1919. Landgoed Den Treek was van de ene tak van de familie De Beaufort en het landgoed Henschoten van een andere tak van deze familie. Beide landgoederen zijn sindsdien onder gezamenlijk beheer. Uitbreiding van het landgoed vond voornamelijk eind 19e eeuw plaats met het vrijkomen van de gemeenschappelijke gronden van de ‘Marke de Leusderberg’. Vanaf dat moment had de bosbouw de overhand. Dit is nog steeds goed zichtbaar in het landschap.

 

Tegenwoordig ligt de nadruk op de grondgebonden landbouw, natuurontwikkeling en bosbouw. De uitgestrekte heidevelden, bossen en landbouwgronden geven een afwisselend natuurbeeld en maken het landschap gevarieerd en spannend.

 

 

Goed, geen lange verhalen, wel wat fotootjes. De zon scheen de hele dag uitbundig en dat was maar goed ook want het was best fris, om niet te zeggen koud. Heerlijk weer voor de wandeling die de laatste kilometers door Amersfoort voerde en door de muurnisbuurt kwam. Daar ben ik een maand of wat terug ook geweest.

Via een mooi stadspark bereikten we het drukke centrum. Pas op de grote markt vonden wij een plek om iets te drinken. Dat was bij De Gaaper, waar we warme chocolademelk bestelden. Voor mij was dat de afsluiting, de anderen gingen nog ergens eten (chinezen). Ik moest op tijd thuis zijn want we kregen een logee, de hond van de buren.

Op station Den Haag CS stapte ik tegelijkertijd uit met good old Hans Verbeek. Hij kwam juist terug van een trainerscursus. Mooi, binnenkort Hans als trainer, vooral leuk voor de Koplopers. Of Koploopsters, het zou mij niets verbazen als zijn trainingsgroep een hoog paardenstaartjesgehalte gaat krijgen...

Onverwacht bij Anne Frank

Sinds jaar en dag kom ik in Amsterdam, sterker, ik kom er meerdere malen in een kwartaal. Ik heb er zelfs ruim een jaar gewoond tijdens mijn diensttijd, en mijn eerste beetje serieuze verkering woonde in Amsterdam. Maar na al die jaren blijft het een 'nieuwe' stad, iedere keer als ik er ben lijkt het wel alsof ik er voor het eerst kom, dan slenter ik als een toerist over de grachten en wandel uren rond.

Zo ook vandaag. Doel was om op de Albert Cuyp kruidenthee te kopen, maar voordat het zover was heb ik een paar ongeplande dingen gedaan. Een beetje over de grachten in de buurt van de Jordaan gelopen bijvoorbeeld.

 

Al lopende passeerde ik opeens het Anne Frankhuis. Daar ben ik in mijn - toch niet zo korte - leven nog nooit binnen geweest!  Vorig jaar was ik het echt van plan, maar toen stond er zo'n geweldig lange rij, dat ontmoedigde mij. Maar vandaag, op deze doordeweekse, waterkoude en winderige dag stonden er amper zes mensen voor de ingang. Het moest er nu maar eens van komen!

Nu ga ik niet een heel verhaal schrijven over het Anne Frank Museum en het Achterhuis, enerzijds omdat de meeste lezers het allang bezocht zullen hebben en zo niet, iedereen kent het verhaal.

Maar het was wel een ervaring. De bezoeker wordt keurig via een aangegeven route en teksten op de wanden - meest dagboekfragmenten van Anne - door het Achterhuis geleid, moet soms steile houten trappen bestijgen om de volgende verdiepingen te bereiken, op elke verdieping wordt op heel toegankelijke wijze, middels foto's, teksten en korte filmfragmenten, een helder beeld gegeven hoe het er in die tijd aan toe ging. Hoe de onderduikers door middel van een boekenkast van de buitenwereld werd afgesloten, dat ze overdag muisstil moesten zijn. Het brandmerken, daarna de deportatie van grote groepen joden.

Oh mooie Westertoren...

 

Maar vooral ook krijg je, al kijkende, luisterende en lezende, een beeld van wat voor meisje Anne was: niet het lieve, wat dromerige meisje dat stilletjes poëtische teksten aan haar dagboek toevertrouwt, maar een pittig, vrolijk en gevat, intelligent meisje dat - en dat komt ook naar voren in het dagboek dat ik (eindelijk) in het museumwinkeltje kocht - best kritisch is, op iedereen wel iets op- of aan te merken heeft (positief en negatief) maar bij veel kinderen in de klas heel populair is, niet in de laatste plaats bij de jongens uit haar klas. Niet dat ze iets met hen begint, daarvoor is zij met haar dertien jaren nog te jong. Maar ook krijg je een beeld van hoe de acht onderduikers ('schuilers' werden ze genoemd) in dat achterhuis hebben geleefd, hoe benauwend dat moet zijn geweest en de angst die zij bij tijd en wijle moeten hebben gevoeld. Geen onterechte angst, want zij zijn naderhand verlinkt, al is tot op de dag van vandaag onbekend door wie.

 

Nog even een kop cappucino met een brownie geconsumeerd in het museumcafé - met uitzicht op de gracht en de Westertoren - en daarna verder gewandeld. Na de nodige omzwervingen kwam ik uiteindelijk uit bij de Albert Cuypmarkt, verderop in die straat is een kruidenwinkel waar ik vier soorten thee heb aangeschaft. Daarna met de tram terug naar het station en met de trein terug naar Den Haag. Daar nog wat boodschappen gedaan voor het avondmaal.