Jeune premier uit den ouden doosch...

Wat grappig. Na lange tijd heb ik weer mijn foto's terug uit de tijd van mijn eerste werkgever, uitgeverij Succes-Nederlandse Boekenclub.

Twaalf jaar geleden had mijn ex-collega - en naar blijkt ook een van de medespelers in het toneelstuk dat wij destijds opvoerden - Annemiek een grote reunie in Monster georganiseerd, waarbij heel wat oud-collega's uit die tijd (jaren zestig) kwamen opdraven. Ik had zelf foto's uit die periode meegenomen. Echter had ik ze toen, bij het scheiden van de markt, vergeten mee terug te nemen. Ik had naderhand contact opgenomen met Annemiek, er was niets aan de hand: zij had de foto's meegenomen. Maar door allerlei omstandigheden is het er nooit van gekomen om te af ze halen in Naaldwijk, ook al zijn er van tijd tot tijd wel vage afspraken gemaakt.

Maar nu zijn ze terug! Vanmiddag ging ik naar tennispark Hanenburg waar Annemiek wekelijks haar balletje slaat, en jawel: ze was er en ze had de foto's meegenomen en daarnaast foto's van de voorlaatste reunie bij 'de Chinees'  in Monster. We hebben nog even gezellig nagepraat, iets gedronken en daarna naar huis.

Eén van de geestiger dingen was een programma van een toneelstuk waarin ik een van de spelers was, negentien jaar oud was ik(!). Ik had zelf geen flauw idee meer hoe het stuk heette, waar het over ging en ik wist ook niet meer dat Annemiek daar ook in had meegespeeld! Typisch, want veel dingen van vroeger weet ik mij scherp te herinneren.

Wat het overigens niet minder leuk maakt. En omdat ik weet dat veel bloggers foto's 'uit den ouden doosch' leuk vinden, zal ik dit ook nu niet nalaten. En de komende tijd komt er nog het een en ander.

Maar waar ging het stuk ook weer over? Ik moest googlen om er achter te komen, en de korte inhoud gaat hieronder. Het zal jullie hoogstwaarschijnlijk aan de eh... dinges oxyderen, maar voor de volledigheid!

Familieproblemen

Het gezin Harrington is in twee kampen verdeeld: aan de ene kant vader en Patricia, aan de andere kant moeder en Grace. Vooral Patricia heeft last van het andere kamp. Zij staat vaak alleen omdat haar vader voortdurend op zakenreis moet. Wanneer haar vader afwezig is, wordt zij door haar moeder en oudere zus behandeld als een soort assepoes. Grace is verloofd geraakt met een goede partij, Billy Caldwell. Om diens familie op een etentje te kunnen uitnodigen, heeft zij geld van haar zus Patsy gestolen. Patsy had dat geld hoognodig om een ongedekte cheque aan de bank te betalen. Bovendien heeft Grace haar opdracht gegeven Tony, haar vorige verloofde, de bons te geven in haar plaats. Gelukkig helpt vader zijn lievelingsdochter Patsy uit de geldnood en helpt hij haar de kwestie met Tony af te handelen.

 

 

In feite houdt Patsy zelf van Tony, maar zij durft het hem niet op de man af te zeggen. Daarom veinst zij alsof zij hem om raad vraagt in een liefdesaffaire: zij houdt van iemand maar die man merkt het niet; hoe moet zij toch proberen hem voor haar te winnen. Alle truukjes die Tony voorstelt, begint zij op Yony zelf toe te passen, maar Grace komt weer eens roet in het eten strooien. Door haar onmogelijke karakter is zij Billy kwijtgespeeld en nu wil zij Tony terug. Dit leidt tot een daverende ruzie tussen de twee kampen van het gezin Harrington. Uiteindelijk gaat de verloving tussen Grace en Billy toch door, zodat de baan vrij is voor Patsy en Tony.

Herstelloopje. Nou ja...

Vavavond ging Groep 5 welgemoed op weg voor een herstelloopje. Zelf was ik niet minder welgemoed, en ofschoon er best pittig werd ingelopen viel het aanvankelijk goed bij te houden. Aanvankelijk en tot op zekere hoogte: het werd een training met een paar korte versnellingen en de nodige stijgingen en klimmetjes, onder andere in de duinen, op landgoed Ockenburg, in de Puinduinen, bij Kijkduin en wederom in de duinen vanaf Kijkduin naar de Laan van Poot.

Wat voor anderen ongetwijfeld een plezierig en ontspannen herstelloopje was, werd voor mij - de oude man - bikkelen op het laatst, vooral die stijgingen werden mij na de 10 kilometer van gisteren teveel, de benen verzuurden en de adem stokte in de keel. Tot drie keer toe zag ik mij genoodzaakt te gaan wandelen.

Tja, dat kan niet de bedoeling van een herstelloop zijn, dus op het laatst ben ik weer eens afgehaakt en ging op eigen gelegenheid en in eigen (wandel)tempo naar huis. Nou ja, toch al met al (inclusief lopen van huis naar de baan en v.v.) 75 minuten gelopen.

Overigens heb ik mij de rest van de dag bezig gehouden met een kort bezoek aan het krachthonk: dat was 's ochtends. Daarna een stukje wandelen, dit in combinatie met een bezoekje aan een administratiekantoor in Voorburg, daarna weer naar huis om de schuur te beitsen, althans een gedeelte daarvan. Zodra het droog is moet er nog een laagje overheen, dat zal pas donderdag of vrijdag worden.

Met v.l.n.r. Ilse, Wim en Jan G.

 

De foto's bij dit stukje zijn ook nog van gisteren en zijn gemaakt door HRR-trainer en fotograaf Pieter de Graaf.

1 van de 4: Winter- en zomerervaring op één dag

Vanmorgen ging ik tien over negen de deur uit, op de fiets. Het was verrassend en ijzig koud, zo in die mist, en de randen van de fietspaden waren wit uitgeslagen met een laagje ijs. Het was ongeveer drie kwartier fietsen naar het clubhuis van de Hague Road Runners (de HRR) en op het laatst had ik het gevoel dat mijn vingers er af vielen, mijn gevoerde handschoenen ten spijt. Een uitgesproken winters begin van de dag!

Ik was vrij vroeg op de plaats van bestemming, even over tien. Zo had ik ruim de tijd om mijn startnummer op te halen, me om te kleden en een stukje in de lopen. Naarmate de tijd voortschreed, werd het uiteraard drukker en drukker. Lopers van alle vier de verenigingen waren er in vrij groten getale.

Om elf uur was de start van de 10 km gepland. Het werd iets later. Tegen die tijd had de zon kracht genoeg gekregen om de vrij dichte mist op te lossen resp. te verjagen. Was ik een kwartier eerder nog vast van plan om met lange broek en een jackje van start te gaan, nu volstond een kort sportbroekje en twee t-shirts. Dat bleek heel goed te doen.

Foto José Xavier

 

Nadat het startsschot was gelost, ging ik redelijk pittig weg. En dat tempo kon ik vrij goed volhouden, ik liep de eerste twee ronden vlak achter Aad Tieleman die veel sneller kan lopen maar ditmaal fungeerde als 'haas' voor dochter Odette, die opvallend goed achter haar Pa aan bleef lopen. Maar toen gebeurde er iets stoms: ik had geen (sport)horloge om dus kon ik de tijd niet in de smiezen houden. Maar 'op gevoel' was elke ronde zo'n vijf kilometer en ik wist niet beter of de 10 km loop bestond uit twee ronden. De laatste ronde - althans dat dacht ik - heb ik nog flink aangezet om in een behoorlijke tijd over de finish te komen. De parcourswachter riep mij ook nog toe dat ik er bijna was...

Helaas... Ik moest nog één hele ronde. Dat viel niet mee, ik had best redelijk veel gegeven dus had geen puf meer. Maar ja, uitstappen is ook weer zoiets. Dus heb ik braaf de derde ronde uitgelopen, op de automatische piloot want zowel de motivatie als de power was verdwenen om het tempo te handhaven. Carel kwam mij voorbij, Ton ook, maar ik had de kracht niet meer om hen bij te houden laat staan hen weer in te halen. Bovendien nog een - zij het korte - sanitaire stop gemaakt, dat scheelt ook weer twintig seconden of zoiets. Maar een laatste eindsprint aan het eind van de derde ronde zorgde er wel voor dat ik net onder de 51 minuten over de finish kwam, 50:56". Nou, dat kan slechter, gegeven de omstandigheden.

  

Na mij te hebben gedouchd en omgekleed, weer terug naar het clubhuis waar ik mij twee lekkere pannenkoekjes met stroop goed liet smaken. Er was ook nog een officiële prijsuitreiking waarbij de winnaars in de diverse categorieën in het zonnetje zijn gezet. Van onze club waren dat Ellen Oostvogel, Cynthia Ghijssels en Odette Tieleman, Paul Kruijssen, Ko Walkers, Eddy Doorschodt (met dank aan de reageerder) en Michel Out.... wie ben ik nu nog vergeten?!



v.l.n.r. Arne, Anja, Eveline, Ilse en Wim

Overigens hadden ook de Groep 5-ers het weer goed gedaan, zeker onze enthousiaste en gedreven dames. Eveline had alweer een pr gelopen, Ilse, Yvette en Anja liepen ook snel als altijd en Katelijne was zelfs de allersnelste van onze groep met 43 minuten. De heren waaronder Arne, grote en kleine Hans, Jos, Dick, Ton, trainer Wim en ik hebben ook flink hun best gedaan en goed gepresteerd. Uitslagen staan hierrrrrrr.....

Met Jan Wierenga en Hans Uytenhout ('Kleine' Hans) ben ik teruggefietst naar huis. Hans had trouwens, evenals Wim, aan de 5 km meegedaan. Hans in ruim 21 minuten, Wim in 27 minuten. En dat is helemaal niet slecht voor iemand die voor het eerst sinds jaren weer de wedstrijdschoenen heeft aangetrokken...

 

De middag hebben wij zonnend in de voortuin en vervolgens bij een strandtent in Kijkduin doorgebracht. Beschut tegen de wind en met volop zon werd het zowaar een zomerse namiddag, in gezelschap van onze dochter en (aanstaande) schoonzoon, genietend van cappucino, een lunch voor de liefhebbers en daarna drankjes in de vorm van witte wijn of bier. Zo kreeg een dag die uitgesproken winters begon een uitgesproken zomers slot.

Wandelend door Kaapse dreven

Vandaag gaan wij - veel lopers van HAAG - naar Clingendael om bij onze vrienden The Hague Road Runners de '1 van de 4' te lopen. Eén van de vier 10 km lopen die jaarlijks worden gehouden en waaraan leden van de vier grote atletiekverenigingen binnen de regio Haaglanden deelnemen.

Een stuk rustiger, maar niettemin best pittig, was de wandeling gisteren. Zaterdagmorgen ben ik met Walter afgereisd naar Doorn voor de maandelijkse wandeltocht van - hoe kan het ook anders - De Doornvogels. Eerst met de trein naar Utrecht, en daar - na eerst bij Starbucks een dure maar matige beker slaplauwe cappucino te hebben gescoord - overgestapt op de trein die in Driebergen-Zeist stopte. Daar tien minuten gewacht op Bus 50 richting (o.a.) Doorn, een tijd die ik heb besteed aan het opwaarderen van mijn OV-Chipkaart.

Eenmaal in Doorn, was het nog, inclusief drie keer vragen naar de weg, een half uur flink doorlopen naar het huis van Hugo. Dat vormde ditmaal het vertrekpunt van de wandeling. Maar voordat wij op weg gingen tracteerde onze gastheer op gebak in verband met zijn verjaardag, reden waarom ik als cadeautje iets had geschilderd en Walter een boek over schilderkunst had gekocht.

Wie er ook heel even bij was, was Monique, ooit collega van Hugo bij het ICN en nu werkzaam als adviseur bij de Raad voor Cultuur. Wegens drukke bezigheden zou zij naderhand een kleine drie kilometer meelopen.

Even later gingen we op weg, en van de weeromstuit trok de zwaarbewolkte lucht open en ging de zon schijnen. Dat zou-ie het grootste deel van de dag blijven doen. Daarmee werd het meteen de eerste dag sinds een maand die 'weerstechnisch' als heel redelijk kan worden beoordeeld.

 

 

We hebben op deze dag ruim 22 kilometer gewandeld door Nationaal Park De Utrechtse Heuvelrug en liepen onder meer over het Landgoed Broekhuizen en passeerden het gelijknamige kasteel, passeerden het Doornse Gat, een grafheuvel uit de Keltische tijd, gingen over een grote camping, en op het laatst via een omweg terug naar Doorn.

 

De vogels lieten zich al meer horen dan ik mij de afgelopen weken bewust ben geweest. Eéntje klonk wel heel bijzonder: met een luidkeels, steeds herhaald 'Tjoewie!!" overstemde hij het gezang van al zijn naburige geverderde vrienden. Ik kijken of ik het diertje kon spotten, en jawel: op het laatst zag ik 'm zitten, hoog in een boom. Het bleek een boomklever te zijn.
 
Na een kilometer of twaalf pauzeerden we op het terras van een hotel-restaurant. Lekker in het - toch alweer iets warmer schijnende - zonnetje, onder het genot van koffie met een uitmuntend stuk appelgebak. Zelf zou ik de hele dag in de 'appel-sfeer' blijven, want die ochtend had ik een appelgebakje bij Hugo en Rineke gegeten en aan het eind van de dag zou het appel-spekpannekoek worden.

Kortheidshalve beperk ik deze blogpost tot wat foto's van de wandeling in de vorm van een diapresentatie, later op de dag mogelijk nog wat tekst. Eerst nog wat klusjes binnenshuis doen en daarna op weg naar The Hague Road Runners...

Lente... Waar blijf je?!

Misschien wel even leuk om deze foto te plaatsen. Deze is op dezelfde dag als vandaag, op 5 april dus, gemaakt. Maar dan in 2011.

Normaliter rond deze tijd had ik al lang en breed foto's geplaatst van de ontluikende natuur. Maar er ontluikt nog helemaal niets, afgezien van de eerste voorjaarsbloeiers zoals sneeuwklokjes en crocussen.

Wat wil je, met die rotkou. Wanneer houdt dat nu eens op? Zelf moet ik het nog zien, maar volgende week lijkt het ietsje beter te worden met vanaf dinsdag temperaturen van boven de tien graden. Dat zal wellicht gepaard gaan met bewolking en regen, maar de natuur kan wat warmte hoognodig gebruiken. Neem bijvoorbeeld de padden: normaliter zie je ze met een beetje vochtig weer eind februari, begin maart vanaf hun winterverblijf naar poelen en vijvers trekken om bruiloft te vieren. Maar ik heb ze dit jaar nog niet gezien. Als echte koudbloedigen bevinden ze zich nog in winterslaap, evenals de bruine kikkers en de salamanders.

Gisteren was ik een beetje aan het rommelen in de tuin: eerst naar de Gamma gegaan om buitenbeits, schuurpapier en kwasten te kopen, want de schuur krijgt een opknapbeurt. Meteen maar even de vijver bijgevuld met water en nog wat drab en overtallig bladafval er uit gehaald. Er zit wel leven in de vijver, ik had opeens een salamander in mijn handen en toen ik wat bladafval in een teiltje stopte om het leven wat zich daar nog in bevond te redden en terug te zetten, kon ik de kokerjuffers waarvan er zich tientallen in de vijver bevinden goed zien. Er meteen maar een fotootje van gemaakt. Met excuses voor die roze kleur van het teiltje, dat doet wel een beetje pijn aan de ogen...

Kokerjuffers zijn de larven van schietmotten, een insectensoort die nauw verwant is aan de (nacht)vlinders. De larven heten zo omdat ze kokertjes bouwen om in te schuilen en om zuurstofrijk water rond te pompen. De kokers kunnen uit plantenmateriaal en/of overblijfselen van waterdieren bestaan, maar ook uit steentjes en allerlei combinaties van materialen. Er zijn ook soorten die vangnetten in het water bouwen.

Nou goed, een klein beetje lente dus op dit blogje. En voor wie dit nog niet genoeg is - en dat is het wat het weer betreft uiteraard niet - kijk dan even naar de vogels op deze website!

Op z'n Belgisch...

Woensdag een beetje van hot naar her gelopen. Eerst naar Loosduinen gewandeld om mijn bril te laten repareren. Het ene pootje was er tijdens de schilderworkshop pardoes afgevallen. Ik had het piepkleine schroefje - twee millimeter - zowaar nog terug kunnen vinden en zorgvuldig in mijn portemonnee gestopt, maar eenmaal bij de opticien was-ie foetsie. Geen probleem, binnen vijf minuten was de reparatie gepiept, en het kostte mij niets.

Omstreeks half een had ik een afspraak met ex-collega Annemieke bij tennispark Hanenburg. Zij zou de foto's meebrengen die ik ooit, twaalf jaar geleden na een reunie van onze eerste werkgever, vergeten was mee te nemen. Bij het tennispark aangekomen, zag ik haar met vriendinnen zitten in het restaurant. Ze zwaaide enthousiast naar mij, onmiddellijk gevolgd door een ontzet gebaar van haar hand naar de mond. Nou ja, vergeten, dat kan de beste overkomen.

Lang verhaal kort: als het goed is ben ik vandaag op weg naar Naaldwijk om de foto's alsnog bij haar thuis op te halen.

's Avonds was een ludieke trainingsavond, althans nadat de eigenlijke trainingen achter de rug waren. De barcommissie had er weer iets moois van gemaakt: een Belgische avond, eigenlijk een Vlaamse avond. Compleet met Lachouffe-biertjes, echte Belgische Patatten en Vlaamse muziek van K3 :-). Waarom óók geen muziek van Jacques Brel, Will Tura, dEUS, Zita Zwoon, Eddy Wally of iets dergelijks, maar een kniesoor die daar op let.

Maar hoe was de training? Daar kan ik de helft van zeggen. Er was een meer dan behoorlijk programma af te werken: 6-4-4-2 minuten, en dat tweemaal. Best pittig, de tempo's moesten in 10 km tempo worden gelopen en ook nog eens door de duinen. Ik had niet zulke goede benen als vorige week, ik had het gevoel dat ik mij moest forceren om bij te blijven. Reden waarom ik het na één serie voor gezien hield en in eigen tempo ben teruggelopen naar de Laan van Poot. Ik was niet de enige, zo bleek, Anja en Yvette hadden ook niet echt hun dag zullen wij maar zeggen.

 

 

 

 

Maar goed, toch nog een uurtje gelopen, iets is beter dan niets. Na de douche meteen mijn voornemen om de rest van de week een beetje rustig-aan te doen met eten teniet gedaan door een heerlijke zak vlaamse frieten met mayonaise te bestellen en een Lachouffe. De anderen waren inmiddels teruggekeerd van de training en volgden mijn voorbeeld. Het is niet bij die ene Lachouffe gebleven en naast de patatten waren ook nog kaasblokjes en nootjes.
Menigeen zal deze regels hoofdschuddend lezen maar ik beloof: de komende dagen gaan we weer een beetje gezond eten! :-)

"Niet op reageren. Da's zo'n Waalse Gaai..."

Niet jachten, wel jagten

Een hittegolf is het nog steeds niet, bepaald niet zelfs, maar de zon straalt de laatste dagen uitbundig en dat is ook wat waard. Vooral als je een goed beschut plekje weet te vinden, want de wind die weet wat.

De afgelopen dagen was er van alles wat. Het lopen stelde niet veel voor, gisteren 40 minuutjes met toch wat 'zware benen' van de laatste tempotrainingen, en vandaag hooguit twintig minuten. Maar daar staat tegenover dat ik het fitnessen weer een beetje heb opgepakt. Bij ons clubhuis is namelijk ook een krachthonk waar je gewoon je oefeningen kunt gaan doen.

 

Nu is het al een tijd geleden dat ik voor het laatst aan de ijzers hing dus zal ik het - heel voorzichtig - een beetje moeten opbouwen. Doel is overigens niet om een soort Arnold Schwarzenegger te worden, maar simpelweg om wat oefeningetjes te doen als tegenwicht voor het lopen.

Het is geen superdeluxe fitnescentrum maar dat maakt niet uit, wat je nodig hebt staat er in ieder geval. Ik was overigens niet alleen, Nederlands indoorkampioen kogelstoten Erik van Vreumingen was ook bezig met zijn oefeningen. Letterlijk een gevalletje van de muis en de olifant op de brug...

Nog even thee gedronken aan de bar met clubhuisbeheerder Frans en enkele lotgenoten die later zouden gaan fitwalken resp. hardlopen, daarna lopend terug naar huis.

Tussen de middag zijn wij naar de bioscoop gegaan, Pathé aan het Buitenhof. Elke dinsdag zijn er zogeheten '50 plus voorstellingen', tegen sterk gereduceerd tarief inclusief koffie of thee en een lekkernij (ditmaal een forse chocoladereep) in de pauze. De films zijn van hoge kwaliteit. Zo was er vandaag de film 'Jagten' van de vermaarde regisseur Lars von Trier, de waardige opvolger van 'Festen'. Ik had de film eind vorig jaar al gezien en vond (en vind nog steeds) de film de beste van 2012. Daarom wilde ik 'm nog een keer zien, samen met mijn vrouw. Maar ook vandaag ervoer ik de film net zo beklemmend en ontroerend als de eerste keer, ook al wist ik wat er ging komen. Mateloos sterke film, geweldig acteerwerk van iedereen maar met name van Mad Mikkelsen.

 

 

Omdat we vroeg in de stad waren - dat was mijn schuld, ik meende dat de film om half een begon maar het was een uur later - hebben we een korte wandeling gemaakt langs de Hofvijver, over de Kneuterdijk en rond de Koekamp. We hadden zelfs nog tijd voor een museumbezoek, het Haags Historisch Museum tegenover de Hofvijver.
Een aantal zalen werden gerestaureerd waardoor slechts een beperkt deel van het museum - de vaste collectie - te bezichtigen was, maar dat was al meer dan genoeg. Bovendien kun je als museumjaarkaarthouder bij wijze van spreken in- en uitlopen.

 

Gisteren gingen wij naar Rijswijk, onze vrienden Gerda en Wim gaven een feestje. We konden meerijden met gezamelijke vrienden Ad en Marijke en Bor de Hond. De Tom Tom bracht ons snel en feilloos naar de plaats waar het allemaal plaatsvond. De gastvrouw had zich weer in positieve zin uitgesloofd en tracteerde de visite op een tafel vol lekkere hapjes.

 

Later op de avond brachten Ad en Marijke ons ook weer terug naar huis. Wat een service, met het openbaar vervoer doe je er minstens een uur over.

 

 

Weer terug naar vandaag: 's Avonds weer naar de schilderworkshop. Wegens persoonlijke omstandigheden van onze workshopleider zijn er twee weken overgeslagen. Nu weer lekker aan de slag met z'n zessen.