Met de Tom Tom naar Tom

Tom en Antoinette (in mintblauw gekleed) temidden van een deel van de 'seventies-clan'

Het is een bekend feit dat hetgeen een mens in een bepaalde levensfase meemaakt - namelijk de fase grofweg tussen het zeventiende en dertigste levensjaar - altijd op de een of andere manier blijft 'hangen' in de herinnering. Dat is aangetoond, bijvoorbeeld bij muziek (de meeste van mijn leeftijdgenoten hebben nog steeds 'iets' met The Stones, Bob Dylan, Leonard Cohen, en vele andere muziek(soorten) uit de late sixties en seventies). Maar het geldt ook voor de vrienden met wie je in die tijd min of meer intensief omging en waarmee je gezelligheid, gedachten, gebeurtenissen (reisjes, feestjes, lief en leed) deelde. Ongeacht wat er later in ieders leven is gebeurd, carrières die al dan niet zijn gemaakt, eventuele gezinnen die werden gesticht, de vele 'nieuwe' mensen, vrienden en avonturen die op ieders pad kwamen, die kring blijft altijd iets 'speciaals' - om niet te zeggen iets essentieels - houden.

Dat dit niet louter een particuliere gedachte is bleek onder meer gisteren weer. Een van die vrienden van weleer, Tom van der Vlugt, vierde zijn 65ste verjaardag. Dat was niet bij hem thuis, maar in Delft, bij zijn eigen bedrijf. Voor ons was het nog lastig om straat en locatie te vinden, we vroegen eerst de weg aan iemand bij een snackbar die ons zeer ter wille was met zijn smartphone, maar uiteindelijk bracht een ouder echtpaar ons in hun auto via de tom-tom naar het juiste adres.

Het was al druk toen wij er arriveerden. Het werd een gezellige bijeenkomst worden met een buffet en naderhand een toespraak met lichtbeelden waarbij Tom met vijf punten uiteenzette waarom hij zijn verjaardag juist hier vierde.

Een belangrijk en enigszins emotioneel moment was het omdat de jarige de scepter van zijn bedrijf overdroeg aan zoon en schoondochter. Overigens gaf Tom aan nog steeds betrokken te blijven bij het bedrijf, zij het wat meer op de achtergrond en in adviserende zin.

Hij had hiertoe allemaal mensen uitgenodigd uit zijn persoonlijke heden en verleden: familieleden, vrienden uit zijn middelbare schooltijd, collega's en ex-collega's en de vriendenkring uit de seventies waar hij zijn vrouw Antoinette had ontmoet. Inmiddels zijn zij veertig jaar getrouwd, hebben zij volwassen kinderen en zijn zij grootouders. Deze vriendenkring - die voor een flink deel aanwezig was - werd in beeld gebracht door een tekening die ik ooit, in een zeer grijs verleden, had gemaakt. Ik geloof dat dit ten tijde van hun huwelijk was, dat weet ik niet eens meer zeker.

Uiteraard kwam naderhand zowel bij mij als bij anderen de gedachte om weer eens een 'groepsfoto' te maken van die 'seventies-club'! En meteen maar een soortgelijke tekening met de groep zoals die 'toen' was opgeduikeld... Maar zowel op de huidige foto als op de oude tekening is de groep niet helemaal compleet.

Oranjeloop Kwintsheul

De afgelopen week heb ik niet veel getraind, zeg maar rustig: niet getraind. De laatste keer was zondag in Delft, maar dat was een prestatieloop en geen training (5 km bij de Koplopers). Maar deze avond stond er weer een loopje op het programma, en wel de Oranjeloop in Kwintsheul. Deze loop maakt deel uit van de feestweek die jaarlijks in dit Westlandse dorp plaatsvindt.

Ik ging met het openbaar vervoer, wat vrij goed te doen is: met bus 23 vanaf de Thorbeckelaan tot Station Rijswijk, van daaruit met bus 30 naar Naaldwijk. Uitstappen bij de Rooms Katholieke kerk in Kwintsheul, vervolgens is het amper vijf minuten lopen naar 'Leeuwerik', want zo heet de straat waar de sportieve activiteiten van deze avond plaatsvonden.


Het was een drukke boel, met een complete dorpskermis, een speciale tent voor de lopers waar men zich kon (na)inschrijven of het startnummer ophalen en eventueel wat drinken. Omkleden en douchen na afloop was mogelijk in de plaatselijke sporthal Quintus.

Veel mensen van Haag Atletiek gaven acte de présence, en niet de langzaamsten: Jeroen van Aken, Rutger Kramer, Remco Mocking, Marianne Nijmeijer, Janna van Dijk, ga zo nog maar even door. Maar ook mindere goden waaronder ikzelf en enkele andere mensen van Groep 7: Arie, Henk, Ellie, Ton, Bert, Jan, Catharine, wie ben ik nog vergeten.... Zij/wij allen hebben ons beste beentje vóór gezet.

Er kon tussen twee afstanden worden gekozen. Of eigenlijk drie, als je de kinderloop meetelt maar die werd gelopen voordat de 5 en 10 km van start gingen. Zelf deed ik weer een 5 km, evenals in Delft. Ik had mij hiervoor al van tevoren ingeschreven.

Groepje Spartanen - onder wie Marlon, Mulay en Mattijs - aan het inlopen

Ondanks de allergie - die overigens al minder is geworden - ging het lopen best goed. Op deze 5 km kon ik vlak achter Ton en Bert blijven, en uiteindelijk kwam ik in 25 minuten en 40 seconden (netto) over de streep, net zo snel (of langzaam zo u wilt) als zondag in Delft. De anderen van onze groep hebben ook naar voldoening gelopen. Eén naam wil ik niet onvermeld laten namelijk die van Henk Moesman die met zijn 75 jaren net boven de 26 minuten finishde. Overigens ging het gerucht dat de afstand iets langer (70 meter) dan 5 km zou zijn.

Even later ging de 10 km van start, dat was tien minuten nadat de lopers van de 5 km waren vertrokken. Ook hier was het geel-groen veelvuldig te zien. En ook hier zijn goede tijden gelopen.

Uitslagen van de 5 km en van de 10 km staan op de site van Olympus.

Na afloop kon ik in de auto met Murat, Mirjam en Sherman mee terug naar Den Haag rijden. Dat was wel fijn omdat de bussen 's avonds niet zo vaak gaan, hooguit éénmaal per uur geloof ik.

Stoute rups!

Rups van de bastaardsatijnvlinder

Goed mogelijk dat ik mij schuldig maak aan valse beschuldigingen, en dat dit diertje er niets mee te maken heeft. Feit is echter wel dat ik de afgelopen dagen zowel op het strand heb gelegen als in de duinen ben geweest waarbij ik soms al lopende de gebaande paden verlaat. Ander feit is dat ik gisteren opstond met beide bovenbenen vol uitslag (vele honderden rode bobbeltjes en vlekken), terwijl ook andere lichaamsdelen - stukje buik, achterkant armen, rug enzovoorts aangedaan waren. Erg jeuken deed het niet, maar het ziet er niet uit. Besmettelijk is het niet.

Op internet las ik dat er diverse soorten uitslag zijn en dat dit veroorzaakt kan worden door warmte, zonne-allergie (is mogelijk) of een andere allergische reactie op het een of ander. En dat het doorgaans vanzelf over gaat. Een oorzaak kàn ook zijn dat ik indirect in contact ben gekomen met de brandharen van de bastaardsatijnrups. Niet dat ik 'm heb gezien of aangeraakt, maar het kàn. Deze gedachte kwam in mij op toen er via de media voor gewaarschuwd werd dat er juist nu veel rupsen van de bastaardsatijnvlinder in de duinen zijn met alle mogelijke ongerief van dien.

Hoe dan ook heb ik gisteren de training overgeslagen. Wel nog even naar de club gegaan want het is daar altijd gezellig op woensdagavond. En straks even naar de dokter, maar eens zien wat hij (of zij) er van zegt.

Update: De dokter achtte die rups niet geheel uitgesloten, maar het leek haar minder waarschijnlijk omdat de uitslag te uitgebreid was. Nou ja, ik heb tabletjes meegekregen ter voorkomen en genezing van allergische reacties, dat zou het 'genezings' proces moeten versnellen.

Pics of June

Ook goedemorgen! Zojuist heb ik een kort loopje achter de kiezen. Of achter de benen, of nee, achter de rug, dat is de uitdrukking. Een goed begin van een nieuwe werkdag, namelijk als onbezoldigde oppas-opa. Door omstandigheden doen wij dat nu twee, drie keer per week en vooral oppas-oma zet zich volledig in voor deze dankbare taak. En uiteraard bij en voor de liefste kleindochter ter wereld!

De maand juni is inmiddels doorgezaagd en we gaan hard op weg naar de langste dag van het jaar. Pessimistisch geredeneerd worden de dagen daarna weer korter, optimistische naturen zeggen dat de zomer eerst dan gaat beginnen! Beide visies zijn niet van realisme gespeend.

Maar de natuur trekt zich niets aan van de door ons mensen gecreeërde kalenders en tijdsbegrippen en gaat zijn eigen natuurlijke weg. De meeste vogels zijn nu druk doende met de zorg van hun kroost terwijl het geel van schildkruid, het roze van Japanse Kers en rhodondendron en het blauw van boshyacinth stilaan zijn vervangen door bonte kleuren van vingerhoedskruid, campanula, lavendel, kattenkruid, stokrozen en wat dies meer zij.

Zomaar wat plaatjes van waar je zoal min of meer toevallig langs komt, onder meer ons eigen voortuintje, in Delft (het water de Brasserskade), Bieslandse Bos (die steltloper waar je tureluurs van wordt en de scholekster).

Feestgedruis bij Vlaggetjesdag, Mini en Maxi en Kopjesloop

Dit was het weekend van de muzikale diversiteit: op Vlaggetjesdag werd het publiek enkele momenten teruggezet in de jaren veertig met een kostelijk optreden van Sergeant Wilson's Army Show, thuis voor zowel de buis als de pc vele artiesten en groepen gezien bij Pinkpop (op het moment van dit schrijven Triggerfinger met een heerlijk 'vet' optreden inclusief scheurend-orgastische geluidsexplosies), en op zaterdagavond naar de schouwburg voor een geweldige voorstelling van Mini en Maxi.

Om met Vlaggetjesdag te beginnen: ondanks het feit dat de nieuwe haring pas volgende week verwacht wordt is besloten dit jaarlijkse oer-Scheveningse festijn niet te verzetten. Dat bleek de pret geenszins te drukken.

Zelf was ik er - na wat in de stad te hebben gebanjerd - vrij laat in de middag, juist op tijd om een van de haagse hostesses/ambassadeurs (en snel clublid) gezelschap te houden bij het uitdelen van flyers met het programma van Vlaggetjesdag.

Veel muziek heb ik niet gehoord. Of het zou die Schotse doedelzakspeler moeten zijn die vrolijk fidelend op zijn instrument heen en weer liep. Maar eerdergenoemde Army Show was geweldig, eerder in 2006 had ik ze ook hier gezien. Een trio prima zangeressen in de stijl van de Andrew Sisters, voor iedereen maar vooral voor de generatie zeventig- en tachtig plus moet het een feest van herkenning zijn geweest.


Naast Marjolein was naderhand Paul Kruijssen van de partij en bij het verlaten van de binnenhaven - ik had inmiddels een portie goedgebakken kibbeling verorberd - Jan Groeneveld. Laatstgenoemd tweetal was ook in Delft aanwezig vanmorgen. Maar daarover straks.

Want eerst wil ik het even hebben over Mini en Maxi gisteravond. Ze treden al een paar maanden op in de Koninklijke Schouwburg, in september nog een paar keer. Ik wilde hen een keer zien. Daarmee heb ik eindelijk - na naar schatting dertig jaar - de tip van de enkele jaren geleden overleden Fred Bourgonje sr. (ooit hun impresario en neef van mijn moeder Tony Bourgonje) opgevolgd om beslist een keer naar een optreden van het illustere tweetal te gaan. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.

Gisteren zijn we op de fiets naar de schouwburg gegaan - het was toch mooi weer. We hadden kaartjes voor stoelen op het derde balkon achteraan, aan de zijkant. Niet de allerbeste plaatsen omdat alle voorstellingen snel waren uitverkocht. Toen ik anderhalve maand geleden bij de kassa kwam bleek dat er voor deze dag nog een paar beschikbaar waren. Aanvankelijk leek het er op dat wij daar goed zaten, met zicht op het podium. Maar toen het drukker werd en de stoelen voor ons bezet raakten keken we tegen allemaal achterhoofden aan.

Wacht, verderop het balkon richting podium waren nog twee stoelen onbezet. Zodra het licht uitging en de voorstelling begon, zijn wij behoedzaam die richting opgelopen en hebben die plaatsen ingepikt. Prima zicht van bovenaf! Saillant detail: aan de overkant van het balkon, recht tegenover ons, zaten Ferry Mingele en (vermoedelijk) zijn zoon.

Het gevaar leek mij niet ondenkbeeldig dat het een wat oubollige voorstelling zou worden. De heren Karel de Rooij en Peter de Jong zijn immers niet de jongsten meer, bovendien is subtiele humor niet ècht van deze tijd. Het werd echter een geweldige voorstelling.

De heren bleken nog van alles in huis te hebben en uit de kast te trekken: grote muzikale virtuositeit, scherp gevoel voor timing, fysieke behendigheid, een sterk mimisch vermogen, gevoel voor zelfspot... Veel van de ten tonele gebrachte sketches waren 'klassiekers' zoals die waarbij Maxi als zwaar verkouden, niezende poppenspeler de marionettenpop Mini bespeelt; of de 'vogeltjesdialoog' waarbij met louter vogelzang gecommuniceerd werd; de lang uitgesponnen flirt-act met enkele dames op de voorste rij waarvan een op het toneel werd ontboden, op de vleugel werd gevleid en onderdeel werd van een hilarische act. Ik heb werkelijk tranen met tuiten gelachen. En ik was bepaald niet de enige.

Kopjesloop

Oh ja, en dan was er nog Delft vanmorgen! Er is ook nog hardgelopen dit weekend, en wel bij De Kopjesloop. Daar aangekomen bleek ik niet de enige van onze vereniging te zijn. Hizkia en Michel, Ton en maar liefst drie Paulen (Kruijssen, Versteegh en Wobbe). En Jan, maar die liep niet mee, hij was ons aller supporter.

Zelf wilde ik 'een pittig vijfje' lopen na die 22 kilometer trailrun van vorige week. Deze week stond ongewild in het teken van herstel. Afgezien van de woensdagavond - toch nog een pittige fartlektraining - heb ik niet veel gelopen deze week, wel gewandeld en aardig wat gefietst. Nu dus vijf, ik hoopte die wel omstreeks de 25 minuten te kunnen lopen maar liefst er onder. Maar dat zat er, ondanks een stevig aanvoelend tempo, niet in, het werd uiteindelijk 25'40''. Misschien toch nog wat restvermoeidheid. Nou ja, echt slecht was het ook weer niet.


Kaartje ingevuld en samen met Paul V. en Jan G. weer teruggelopen naar het clubhuis, camera gepakt en weer terug naar het start/finishgebied om de andere clubgenoten vast te leggen die nog bezig waren met de 10 kilometer. Ik heb ze bijna allemaal kunnen spotten.


Na afloop nog geruime tijd gezellig met elkaar buiten gezeten, wat gedronken en gekletst. Daarna naar huis. Ik kon met Ton meerijden. Het duurde echter nog enige tijd - we zijn zelfs een flink stuk omgelopen - voordat we zijn auto terugvonden. Maar dat is uiteindelijk gelukt en de terugweg naar de residentie was voorspoedig. Op naar de nieuwe week en 'blijven trainen!'

Haag Atletiek Nederlands kampioen bij de teams!

Nederlands kampioen bij de teams met onder anderen Daniel Leyba, Fabian Florant, Erik van Vreumingen, Rabin S. Baldewsingh, Khaled Choukoud, Menno Beck, Nils Mulder, Bas Uitbeijerse, Yunis Stitan Bigman, Duncan Visser, Paul van der Sluijs, Sander Pupella en Pierre de Windt. Ook zien we een aantal coaches zoals Paul Wernert en de legendarische Bram Wassenaar en Jerry Monsels.

Een mens is geneigd zo gericht te zijn op eigen gedachten, activiteiten en futiliteiten dat je andere gebeurtenissen, hoe belangrijk ook, bijna zou vergeten. Zoals het feit dat afgelopen weekend een selectie van onze top-atleten Nederlands kampioen is geworden bij de teams. Toch beslist een mijlpaal in de geschiedenis, want het is lang geleden dat dit onze vereniging overkomen is. Wel was dat nog ten tijde van voorgangers V&LTC en V&L een paar keer het geval, maar dat is alweer tientallen jaren geleden. Het is echter de eerste keer dat dit Haag Atletiek is overkomen.

Gisteren werden bij onze vereniging Haag Atletiek onze top-atleten letterlijk en figuurlijk in het zonnetje gezet en overladen met toespraken van voorzitter Ruud Fabrie, pr-man Louis Hueber en de wethouder van Den Haag, Rabin Baldewsingh. Wethouder Rabin Baldewsingh herhaalde ter plekke wat hij eerder op Twitter schreef: "Trots. Wat ben ik trots. Echt trots op deze kanjers". Daar konden we het uiteraard alleen maar helemaal mee eens zijn.

Na zo'n introductie lijkt het bijna een dissonant om terug te keren tot voornoemde kleinschalige 'eigen dingetjes', maar dat heb je nu eenmaal bij een particulier weblog.

De afgelopen dagen heb ik niet meer gelopen, dat wil zeggen na de trailrun in Vaals. Ik had al besloten om wat rust te nemen en woensdag weer aan de bak te gaan. Dat was dus gisteren.

Eergisteren was een klein familiefeestje, mij schoonzus was jarig en we gingen met z'n allen - onder wie ook kleindochter Chloë - uit eten bij De Volle Maan.

En gisteren wandelden wij naar Kijkduin waar we bij strandtent People, beschut tegen de noordenwind, nog een kleine consumptie namen. Op weg daarheen zagen we nog een oefening van de reddingsbrigade. De zee was behoorlijk woest, best nog zwaar en moedig werk van deze jongens en meiden.

's Avonds gingen we met onze Groep - naar al doende bleek - een fartlek-training doen. Aanvankelijk aarzelde ik om hieraan (helemaal) deel te nemen en voor mijzelf een stukje rustig te lopen want ik was nog niet helemaal hersteld van zondag. Alhoewel ik moet zeggen dat ik amper last heb gehad van spierpijn en 'zware benen'. Nadat we hadden ingelopen naar Kijkduin, gingen we vanaf de boulevard eerst een flinke tempoversnelling doen: vanaf de pomp richting hotel Atlantic naar beneden het strand op, linksaf en na pakweg 150 meter weer linksaf de trap op naar de boulevard. Daarna naar de puinduinen gelopen voor een soort estafette waarbij we na elke ronde het denkbeeldige stokje overdroegen aan een loopmaatje. Dat werden twee ronden door de puinduinen inclusief een hoge 'trap op'. Dat was wel even pittig.

Daarna naar Meer en Bosch waar we viermaal twee minuten over de bospaden - inclusief wat kleine klimmetjes en dalertjes - draafden, met steeds een minuut herstel tussen de tempo's. Op de terugweg kreeg ik echter flink last van mijn linkervoet, met name aan de 'hallus gallus' (stekende pijn). Of het aan de schoenen lag (ik had mijn hoka's aan), daar ben ik nog niet uit, wel weet ik dat deze schoenen niet ideaal zijn voor het wat pittiger tempowerk. Volgende keer maar weer andere stappers aandoen... Na de training nergens meer last van gehad.

Na de training snel gedouchd en met z'n allen de huldiging van de Haag-toppers meegemaakt. Daarna even met Ton en Harry enkele bankdrukoefeningen in het krachthonk gedaan en dan aan de aquarius, de wijn en het bier.

Vaalserberg Challenge met Groep 5: een verslag

Wat een fantastisch weekend hebben wij achter de rug, wat hebben wij genoten van de schitterende natuur, de mooie panorama's, het heerlijke weer, de lekkere biertjes en andere culinaire geneugten. En van elkaars gezelligheid. Wij waren een paar dagen in het ronduit paradijselijke oord dat Vaals heet, van vrijdag tot en met zondag. En al die dagen met een strakblauw uitspansel en een stralende zon. Alsof we ergens midden in Frankrijk bivakkeerden.

Deze 'wij' waren Ilse, Ellen, Anja, Eveline, Yvette en Yöran, Patrick, Arne, Cor (van Veen) en 'uw verslaggever'. Allemaal mensen die een afvaardiging van (Groep 5 van) Haag Atletiek vormen. Strikt genomen train ik niet meer bij deze groep maar maak er in sociaal en virtueel opzicht wel deel van uit. Hoe dan ook, wij kwamen niet alleen voor de hierboven opgesomde bourgondische geneugten, maar ook voor regelrechte spartaanse kwellingen die niet alleen wij maar ook andere deelnemers na afloop unaniem als 'fantastisch', heerlijk' en 'geweldig genoten' classificeerden. Jaja, dat lopers masochisten zijn wist u natuurlijk al lang.

Een aantal maanden geleden hadden wij ons ingeschreven voor de Vaalserberg Challenge, een trailrun over - naar keuze - 53 km, 30 km, 20 km of 11 km. Het merendeel van de groep had voor de 30 km gekozen, Arne en ik voor de 20 km. De afstanden bleken achteraf 31 en 22 kilometer te zijn.

Yöran had ons (Arne en mijn persoontje) vrijdag van onze respectievelijke huizen opgehaald en na ruim drie uur karren arriveerden we, even na 15:00 uur, bij Landall Park in Vaals. De anderen waren er inmiddels al. Laat ik alleen in grote lijnen aangeven wat wij hebben gedaan op deze dag: onze kamers gecheckt - we bewoonden twee huisjes, één voor de mannen, de ander voor de vrouwen - waarbij bleek dat met name het 'vrouwenhuisje' nog tientallen andere logees bevatte, namelijk vliegjes die zich in een zwarte colonne hadden verzameld bij de voordeur. Na dit bij de parkreceptie te hebben gemeld, kwam iemand van de interne dienst ons later melden dat we een ander huisje konden kiezen.


Na bij de receptie de mogelijkheden te hebben gepeild, gingen Anja en ik de huisjes die nog vrij waren checken en besloten wij die met het mooiste (vrije) uitzicht op het schone Limburgse landschap te kiezen. De verhuizing viel uiteindelijk nog best mee, daarna hadden we nog ruim de tijd om te relaxen in de warme zon, en 's avonds hebben we gezellig gebarbecued. Puur vakantie!

Later nog heerlijk melige spelletjes gedaan, zoals 'Jan en Miep' en een spel met een maffe kip, die naderhand als 'Chickie Plofkip' tot mascotte van deze trailrun werd gebombardeerd, compleet met een eigen facebook-pagina...

Het hijgend hert, der jacht ontkomen...

Op dag twee eerst een kort ontspannen ochtendloopje gedaan. Een deel van de groep ging hiertoe na het ontbijt de Vaalserberg checken, Cor en ik liepen een stuk richting "'t Hijgend Hert", een uitspanning ergens midden in het bos bij Holset, waar we diezelfde dag met de hele groep iets zouden gaan gebruiken. Wij kwamen aardig in de richting van dat doel, maar besloten toch om eerder rechtsomkeert te gaan. Daarna was het goed ontbijten, onder meer met die knapperig-verse broodjes die je daar elke ochtend vanaf acht uur in de kampwinkel kunt kopen.

Even na het middaguur gingen we met het hele gezelschap een boswandeling maken naar genoemd Hijgend Hert. Daar kwamen nog enkele trailrunners voorbij die deel uitmaakten van de 'trail-driedaagse' want daar kon je ook nog voor kiezen. Bij de - drukbezochte - uitspanning zagen wij nog een soort 'geiten-pedicure' aan het werk en nadien genoten we van de vlaai, appelgebak of wat dies meer zij, en ook van het smakelijke bier 'van eigen huis'.

Op de terugweg, ook weer door het mooie Limburgse landschap, kwamen wij over een pad waar een wijnproeverij gaande was, een 'open dag'. Wij lieten ons de gelegenheid niet ontgaan om een glaasje van dat geestrijke vocht tot ons te nemen. De eigenaar, bijgestaan door zijn lieftallige assistent, ontving zijn gasten hartelijk, verstrekte de nodige informatie over de wijngaard, de kwaliteit van de druivenstokken en de grondsoort (leem) dat een speciale smaak aan de wijn geeft. Er werd een prima glas 'bubbeltjeswijn' ingeschonken, verfrissend met een licht zoetje en een licht 'lemige' nasmaak. Best lekker maar echt goedkoop was de wijn niet, bovendien zou het nu teveel gesjouw geven om een of meer flessen aan te schaffen, maar online zijn ze ook te bestellen.

's Avonds gingen we met z'n allen - in de auto - naar België om naar een restaurant te gaan waar wij van tevoren een tafel hadden gereserveerd. Daar gebruikten we een 'soort van' tapasmaaltijd. Er was van alles; stoofvlees, gebakken zalm met pasta, aspergesoep, salade. Met tapas had het m.i. niet zoveel te maken maar het was lekker, van de honger zijn wij dit weekend in elk geval niet omgekomen.

Het werd al donker toen wij thuiskwamen, we hebben nog even gekeken naar de binnenkomst van de eerste lopers van de 15 km 'Night-trail' die je  door de koplampen op hun hoofd van geruime afstand kon zien aankomen. Heel apart.

Vaalserberg Challenge

En toen was het zondag, voor ons de grote dag waarop wij 22 of 31 kilometer zouden gaan lopen. Spannend, voor sommigen was het de eerste kennismaking met een heuse trailrun. Zelf was ik heel vroeg op, even later was ook Yöran uit de veren. Samen gingen we kijken naar de start van de 53 km lopers. Dat was om acht uur precies. Yöran kende een aantal van de deelnemers waarvan een deel deze trailrun als training liep voor een van de grote uitdagende berg-trails binnenkort in de Alpen.

Na de start weer terug met de verse broodjes - het winkeltje was net open - voor het ontbijt, dat evenals de dag ervoor in 'het vrouwenhuisje' plaats vond. Daarna een deels relaxede, deels licht gespannen sfeer, de normale wedstrijdspanning. Alhoewel, wedstrijd, bij een trail gaat het niet om 'een tijd' neer te zetten (tenzij je een superprofessional bent) maar om de ervaring en liefst het volbrengen van een - wat later bleek - een prachtige zware tocht over soms ternauwernood begaanbare paden en velden, temidden van de vrije natuur.

Om elf uur gingen de lopers op de 31 km van start. Arne en ik zouden een uur later de 22 km doen dus konden we onze groepsgenoten 'uitzwaaien' en tegelijk wat foto's maken. Alzo geschiedde.

Een uur later was het onze beurt voor een loopavontuur waarvan wij naderhand zouden zeggen dat het de mooiste loop ooit was, in ieder geval over het mooist denkbare parcours in Nederland. Omdat het echter een trailrun was waarbij ook in België en (voor de 30 km) Duitsland werden aangedaan, kun je gerust stellen dat het een 'drielanden trail' was.

Heuvels, weilanden, modderpoelen, slootjes, paden steil omhoog, scherpe afdalingen, stenen en keien en van alle kanten uitstekende boomwortels op paden, wij kwamen het allemaal tegen.

Wat is er geklommen en afgezien, maar wat wàs het mooi! De overgrote meerderheid van de lopers moest regelmatig - zeg maar rustig vaak - wandelend omhoog de paden op, waarna op enkele wat vlakkere trajecten plekken desgewenst iets van de opgelopen (relatieve) achterstand kon worden ingehaald.  Arne was trouwens al snel weg, na een kilometer of drie zag ik hem niet meer voor mij lopen.

Bij de eerste verversingspost (op het 5 km punt, dat pas na dik 37 minuten werd bereikt) trof ik Anja, Ilse en Cor van onze groep, zij hadden er op dat moment al vijftien kilometer op zitten. Na wat te hebben gedronken en gesnoept, liep ik een stukje met ze op, ongeveer anderhalve kilometer. dat ging goed maar besloot toch maar wat rustiger-aan te doen opdat ik mij niet zou opblazen, uiteindelijk ben ik ook de jongste niet meer (sterker, achteraf zag ik dat ik de oudste van de 22 km lopers was).

Naderhand passeerden mij achtereenvolgens  Eveline, Yvette en Ellen (dat was voor hen zo tussen 23 en 25 km, voor mij even na het 12, 13 km punt) waarbij vooral opviel hoe makkelijk Ellen zelfs het steilste pad omhoog rende - waar iedereen moest wandelen - zodat zij ook de andere dames naderhand heeft ingehaald.

Het laatste stuk door het weiland was het moeilijkste, loop-technisch gezien, vol hobbels, bulten en kuilen, elke stap die je daar zette kon een ernstige verzwikking of verstuiking inhouden. Iemand voor mij gleed uit in de modder en viel pardoes in de sloot maar was in staat om - enigszins bebloed door een schaafwond - haar weg te vervolgen. Maar uiteindelijk bereikten we de verharde weg en toen was het nog slechts twee kilometer naar de finish. Op het laatst bleek ik nog in staat tot een versnelling en heb een aantal mensen die voor mij liepen ingehaald. Niet eens zo vreselijk moe maar meer dan voldaan over de finish waar de anderen al waren gearriveerd. Eindtijd 2 uur en 46 minuten, precies wat ik van tevoren had ingeschat. Tevreden!