Dagje Dordrecht

Even een update van de afgelopen dagen. Twee keer getraind, één keer op dinsdag (drie kwartier met driemaal twee minuten sneller) en woensdag een keer (70 minuten met tweemaal 10 minuten duurloop 3 en vijf minuten herstel tussen de series).

Woensdagochtend hadden we na de gebruikelijke sessie in het krachthonk een reunie van - letterlijk en figuurlijk 'oud' - krachthonkers, waarbij een jarige Carel Knoester voor het gebak-bij-de-koffie had gezorgd.

En de rest van de week? Misschien is het een 'generatie-dingetje' maar ik kijk 's avonds toch af en toe TV.  En al worden de programma's van de NPO door menigeen als erg 'politiek correct' beschouwd - niet geheel ten onrechte overigens maar dat is ook hun wettelijke plicht, wordt weleens vergeten - zitten er soms 'verduiveld' aardige juweeltjes tussen. Gisteren weer genoten van het zowel leerzame als hilarische programma met de 'Van Rossums' die steden 'met een historie' bezoeken.

Maar helemaal top vond ik het programma 'Ilses Veranda', met Ilse de Lange en Barry Hay in Nashville, waarbij de zanger van de Golden Earring onder (veel) meer een van zijn grootste idolen ontmoet, Brenda Lee. Wie het niet gezien heeft, beslist (terug) kijken!

Dit moest ik even kwijt. We gaan naar de donderdag.

De reis ging toen naar Dordrecht om - op de valreep - de expositie Het Koninklijk Paradijs in Het Dordrechts Museum te bekijken. Daar is nog steeds een grote expositie van het werk van de 18de eeuwse kunstschilder Aert Schouman, met als thema: de verbeelding van de natuur. En dan vooral van vogels, véél vogels.

Ik was er met oud-collega en beeldend kunstenaar Corrie van der Weijden. Als het er van komt, maken we zo'n twee keer per jaar een 'cultureel uitstapje'. Doen we al zo'n veertig jaar. Na de koffie met pruimengebak liepen we via het restaurant het museum in.

Het was een prachtige expositie - nog maar een paar dagen (t/m 16 september, dus haast u niet te langzaam) - in een al even fraai museum. Eén ding werd mij duidelijk: deze mijnheer Schouman heeft een enorme collectie bij elkaar geschilderd. Aquarellen, gouaches, schilderijen enzovoorts. Vooral vogels, maar ook andere dieren. Veel kunstwerken dus maar, zoals iemand van de museumwinkel naderhand opmerkte, Schouman is in de tachtig jaren die zijn leven telde altijd vrijgezel gebleven: met zijn werk was hij 'een soort van' getrouwd.


Na dit prachtige museum achter ons te hebben gelaten, was er nog tijd over om een ander museum te bezoeken. Dat werd het Nationaal Onderwijsmuseum, vlak bij het station. Het museum is ondergebracht in het gerestaureerde gebouw De Holland, een ontwerp van architect Sybold van Ravesteyn.


Wij hadden het nog nooit bezocht en een bezoek kun je ervaren als een reis door zo'n tweehonderd jaar Nederlandse onderwijsgeschiedenis, met een grote verscheidenheid aan voorwerpen en objecten (390.000 stuks). En ook zijn er prachtige nostalgische foto- en filmbeelden.

Met de OLA naar de Kopjesloop en andere monumenten

Afgelopen weekend was er een met een paar hoofdingrediënten: op zaterdag koffie drinken met familie in Madestein en Open Monumentendag, op zondagochtend Kopjesloop in Delft en 's avonds ziekenhuisbezoek in Amersfoort. Het laatste omdat vorige week een prominent lid van ons wandelgroepje De Doornvogels werd getroffen door een hersenbloeding. Eenzijdig verlamd, veel moeite met spreken, maar geestelijk nog steeds alert en vief. Het werd een bezoek waarin ook van mijn kant weinig is gepraat maar wel veel tv is gekeken (alle voetbalfragmenten van de eredivisie).

Wat De Kopjesloop betreft: toen we er met de OLA (oude lullen auto volgens bestuurder Jan W., ditmaal met Paul W. en ondergetekende) naar toe reden wist ik nog niet zeker welke afstand het ging worden. Mij leek vijf kilometer mooi zat omdat ik mij niet echt optimaal voelde, maar omdat Jan 'de tien' ging doen besloot ik geen watje te zijn en koos op het laatste moment ook voor die afstand. 

Eerlijk gezegd ging het - na een week waarin heerlijk is getraind - niet erg makkelijk ditmaal. Dat was al zo bij het begin, ik had een trage start en ook later kwam ik niet echt op gang. Het draaide niet lekker met op acht kilometer een korte sanitaire stop. Dat kun je zo hebben, de boog kan niet altijd gespannen zijn. Maar de moeizaamheid vertaalde zich ook in de eindtijd, dik 56 minuten. Jan Wierenga ging een stuk lekkerder, ruim 53 minuten. Volgende keer beter zullen we maar zeggen.

Na afloop nog wel gezellig wat gedronken met Jan, Michel, Hizkia en Paul in het clubgebouw.

Ook nog een nagekomen plaatje van vorige week, gemaakt bij de Holland Duin Trail. Hand in hand met Sanny richting finish.

Dit weekend was het overal in ons land Open Monumentendag. Voor menigeen een mooie aanleiding om er even op uit te gaan, en bij regenachtig weer de mogelijkheid te hebben te schuilen in een of ander monumentaal pand. Als het even kan, pak ik op dergelijke dagen het een en ander mee.

Nu wil het geval dat ons (trainings)groepslid Namita Krul, die haar jeugd in India en Australië doorbracht, vanwege haar indiase 'roots' een sterke affiniteit met dat land, de religie en haar rijke cultuur heeft. Niet zo verwonderlijk dus dat zij tijdens de Open Monumentendagen groepen rondleidde in en rond Villa Meyland in Wassenaar, de officiële residentie van de Indiase ambassade in Nederland.

Een miniatuuruitvoering van Villa Meyland, ooit gebruikt als hondenverblijf 

De start van de bouw van Villa Meyland was in 1912 en het werd gecompleteerd in 1914. De regering van India kocht het in 1953 als residentie voor de ambassadeur. In 2002 werd het gebouw opgenomen in het register van monumentaal en cultureel erfgoed.  In de eetsalon stonden heerlijke indische hapjes gereed voor de bezoekers. Ik was niet de enige die het zich goed liet smaken. 
Terug in Den Haag, kwam ik al wandelend - vanaf het busstation via de Korte Voorhout en langs de Hofvijver richting Nieuwe Molstraat - Joop Nennie en zijn wandelpartner tegen. Met hen nog diverse locaties bezocht. Zoals het Willibrordushuis aan de Oude Molstraat, waar heuse monniken woonachtig en werkzaam zijn. Ik kocht er nog een blik zelfgemaakte honingpastilles.

Daarna namen we een kijkje in de verscholen Oud-Katholieke Kerk van de H.H. Jacobus en Augustinus. Dat was voor mij niet de eerste keer, maar nu speelden hier een pianiste en violiste fraaie composities van onder andere Johan Christian Bach.

Als laatste bezochten we de Waalse tempel, opvallend door het 'kale' en sobere interieur en in een van de gangen een grote portrettengalerij van de dominees die hier in de loop der eeuwen hebben gepredikt.

We wilden ook nog naar het Kabinet van de Koningin, maar bij aankomst bleek dat al gesloten te zijn.

Staartje van de zomer

Op (voorlopig?) de laatste nazomerse dag van dit jaar werd de vlinderstruik in ons voortuintje bezocht door - voor zover binnen een tijdsbestek van vijf minuten waargenomen - twee atalanta's, diverse witjes en een muntvlindertje. Vorige week zag ik daar ook nog twee gehakkelde aurelia's.


Later in de middag zijn we weer naar de buurttuin aan de Kornoeljestraat gegaan, waar Chloë bloemetjes heeft geplukt voor haar papa en mama.

Daarna zijn we naar huis gegaan en hebben we met een deel van Frank Inklaars appeltjes-uit-eigen-tuin appelmoes gemaakt. Dank Frank en Ingeborg! De rest wordt binnenkort verwerkt in appeltaart.

Deed mij trouwens denken aan een van mijn vroegste herinneringen, toen ik als driejarige 'zelf' appelmoes heb gemaakt. Was ik erg trots op. In feite had ik niet veel meer gedaan dan een appeltje half schillen waarna ik het in een kopje water zette, mijn moeder deed de rest. Zaten wel wat schilletjes in die appelmoes, maar 'die had ik er immers zelf ingedaan' dus dat nam ik maar voor lief.

'l'Histoire se répète', maar nu was Chloë degene die de appelmoes had gemaakt, hoewel ze realistisch genoeg is om later te zeggen dat wij het samen hadden gedaan.

Indivisibili

Donderdagochtend was ik in de stad en ben even Het Filmhuis ingesneakt. Om kwart over tien begon daar een film met de intrigerende titel 'Indivisibili'. Regie: Edoardo De Angeles. Kortste samenvatting: een verhaal over een siamese tweeling.

Het was een bijzondere film die steeds spannender en intrigerender werd, tot het moment waarop je als toeschouwer een noodlottige afloop vermoedt.

Het verhaal gaat over de siamese tweeling Dasy en Viola. Zij groeien op in de arme regio rond Napels. Moeder is aan alcohol verslaafd en vader aan gokken. Niettemin leeft het gezin redelijk goed van inkomsten door optredens van beide meiden. Zij zingen namelijk niet onverdienstelijk op bruiloften, partijen en andere festiviteiten.

Hun vader is impresario en schrijft de liedjes. Hij is van mening dat hij recht heeft op al het inkomende geld. Daarom voelt hij zich niet schuldig als blijkt dat hij een aanzienlijk deel van de inkomsten heeft vergokt, zo'n 20.000 euro. Een bedrag waarmee anders de 'scheidings-operatie' van zijn dochters bekostigd had kunnen worden.

Hoewel de zussen identieke tweeling zijn, hebben ze allebei een andere karakter en verschillende wensen. Dasy is bereid om een operatie te ondergaan teneinde van haar zus gescheiden te worden, maar Viola kan zich een leven naast haar zus niet voorstellen.

Bij de pogingen van de meisjes - vooral Dasy, maar Viola moet wel mee - om geld te krijgen worden ze geconfronteerd met de slechtheid van de volwassenen, zoals de met grote Jezusbeelden rondreizende priester, een eersteklas klootzak die weigert de meisjes te helpen en hun aanraadt geld te verdienen met freakshows, en een steenrijke gladakker waar Dasy verliefd op is geworden, die de meisjes wel wil helpen op financieel gebied maar wel in ruil voor optredens 'en andere taken' in zijn door freaks bevolkte hoerentent. De meisjes weten hieraan op het laatst te ontsnappen.

Maar goed, ik ga niet het hele plot verklappen, maar ik vond het een aparte en best goede film.

Coopertest of de pyramides van Don

Woensdagochtend weer wat gefitnessd, waarbij de prestaties van ons senioren-groepje een 'boost' kregen nadat wij onverwacht bezoek kregen van een 'nieuwe' dame. Zij wilde wel eens kennis maken met het krachtcentrum.

Deze woensdagavond was er weer een coopertest, die ik aan mij voorbij heb laten gaan. Had te maken met 'voorzichtigheid'. Na de trailrun van zaterdag en de training van maandag waarbij ik flink mijn best heb gedaan bij de tempo's, zou twaalf minuten 'voluit gaan' misschien wat te veel van het goede zijn.

In plaats daarvan was er een training die wat zwaarte betreft niet onderdeed voor de coopertest. Weer Groep 7, maar in een andere samenstelling dan maandag. Ana (die was er maandag ook bij maar ben ik vergeten te vermelden), Ilja, Alice, Sanny, Namita, Sonja, Jan, Henk, Arie, Fred en Freddy, Ton en Sonja.

Arie leidde voortvarend de training. Wij kregen het niet cadeau! Het werd een duurloop met twee aaneengesloten pyramides volgens het schema 2-4-6-4-2 minuten in 10km tempo. Het voelde behoorlijk pittig aan. Er waren steeds herstelpauzes van twee minuten, ook tussen beide pyramides in.

Wat vooral opviel was dat de groep de hele training door dicht bij elkaar zat, zelfs tijdens de tempo's waren er geen achterblijvers of  'lossers'. Wat tot gevolg had dat er nauwelijks 'geveegd' hoefde te worden. Ana en Namita hadden er bepaald zin in, zij liepen steeds 'van voren' met Jan en ik-zei-de-gek in hun kielzog, Ilja is ook weer duidelijk op de (snelle) weg terug, maar meest opvallend vond ik wel hoe sterk de 76-jarige Henk Moesman liep, hij gaf amper een duimbreed toe en handhaafde zich uitstekend temidden van de anderen. Ook trainer Arie liep na een periode van licht blessureleed weer sterk door.

Terug op de baan liepen de series van de coopertest tegen het einde. Het zijn vooral de snellere lopers van de vereniging, en vooral die uit de loopgroepen, die hier hun krachten meten waarbij je zelf je grootste tegenstander bent. Je wilt immers proberen iedere keer wat sneller te gaan dan een vorige keer. Wat velen inderdaad lukt, maar niet iedereen. Uitslagen staan hier.


Enkele bewegende beelden gaan hierbij, in het eerste filmpje zien we lopers van de eerste groep die al om 18:30 uur startten. En ze deden dat voortvarend. Let vooral op de 8-jarige Anne Vrolijk, dochter van Helmie en Mike (beiden snelle lopers) die met 2714 meter als eindresultaat menige goedgetrainde volwassen loper haar hielen had laten zien. Vader Mike liep nog ruim voor haar, maar over een paar jaar moet hij gaan uitkijken ;-)....

In het tweede filmpje zien we hoe lopers (onder anderen uit Groep 5) zich aan het warmdraaien zijn. We zien Ellis, Eveline, Anja, Caroline, Jos en anderen. Dit terwijl de eerste groep zo'n beetje bezig is aan de laatste ronde. Ook hier zien we Anne weer, voorafgegaan door een steeds sneller wordende Febe.

Op naar de najaarsloopjes...

Maandag 4 september 2017. Voor de derde keer op rij een mooie dag, zij het dat het minder zonnig was. De temperatuur was wel prima en weinig wind: ideaal weer om te trainen!

Op het programma stond ditmaal een duurloop van 75 minuten met een aantal versnellingen. Dat past wel in het voornemen om - als voorbereiding op de loopjes die dit najaar op het programma staan - meer kilometers te maken. Nu was het wel zo dat de Noordwijkse trailrun nog in de benen zat, dus maar afwachten of en hoe het zou gaan.

Oh ja, de foto's slaan niet direct op dit verslag, maar ik had zo snel iets anders en het heeft toch ook met 'najaarsloopjes' te maken. Dit was bij de 20 kilometer van Parijs, in 1984 als ik mij niet vergis. Meteen een mooi stukje nostalgie... Deze loop bestaat trouwens nog steeds, lijkt mij leuk om weer aan deel te nemen. Wie weet komt het er nog eens van.

Terug naar de maandagavondtraining. Groep 7 bestond deze avond uit Odette, Sandra, Alice, Ellie, Sonja, Arie, Jan, Peter, Alex, Barend en ik. Odette leidde de training en Sandra, met een triathlon van afgelopen weekend nog in haar benen, begeleidde de groep op de fiets.

Wij liepen vanaf de Laan van Poot via het veld bij de De Savornin Lohmanlaan de duinen in. Vervolgens gingen we richting Kijkduin, over het Deltaplein en langs de puinduinen naar Madestein en van daaruit terug en via de villawijk bij de Machiel Vrijenhoeklaan terug naar Haag Atletiek.

Bij het inlopen voelde ik nog wel wat 'trail-aanwezigheid' in de benen maar naarmate de training vorderde ging het steeds soepeler. Het (duur)lopen werd afgewisseld met vijfmaal twee minuten 'in 5 km tempo' wat prima ging, daarnaast mochten we tot twee keer toe een vrij lang stuk - naar schatting tussen de 600 en 800 meter - 'in eigen tempo' lopen. En ook dat ging boven verwachting goed.

Heel 'lekker' getraind waarbij ik niet het idee heb mij te hebben geforceerd. Maar toch: woensdag staat de Coopertest op het programma. Afhankelijk van hoe 'het voelt' doe ik daar wel of niet aan mee. Mocht ik op het laatste moment toch besluiten om mee te doen, dan ga ik zeker niet voluit, want het motto is: 'heel blijven'.

UIT: Goed voor u!

Wij waren bepaald niet de enigen die gisteren het Haagse UIT-festival bezochten. Altijd leuk, al was het voor mij toch wel jaren geleden dat ik daar meer dan één voorstelling bijwoonde. Meestal - zeg maar rustig altijd - valt het festival samen met de Vlietloop in Voorschoten. Een loop die ik nooit over sla, waardoor ik altijd pas laat in de middag, letterlijk en figuurlijk tegen het scheiden van de UIT-markt aan, nog iets kon 'meepikken'.

Dit jaar had ik echter gekozen voor de trailrun op zaterdag. Dus konden we ons op zondag onderdompelen in het Haagse 'uit-gebeuren', waarbij tal van culturele instellingen, muziek- en theatergezelschappen en kleinere creatieve collectieven presentaties gaven van en flyers, posters en wat dies meer uitdeelden over wat cultuurminnend Den Haag het komende seizoen kon verwachten.

Omdat er ook aan der allerkleinsten is gedacht, had ik mijn dochter getipt, zij is ook gegaan met man en dochtertje (onze kleindochter), naar verluidt hebben ze genoten van 'Buurman en Buurman' in het Filmhuis. Later kwamen ze nog terug voor onder andere de Silent Disco en een Kleurfeest met muziek. En kaartjes gescoord voor de voorstelling van 'Woezel & Pip' (waanzinnig populair bij de kleintjes de laatste tijd) in november.

Evenals zaterdag was ook deze zondag een prachtige dag, met veel zon en een ronduit aangename temperatuur. Rond half twaalf gingen we er op de fiets naar toe. Het weer kon niet beter zijn voor het festival dat zich deels buiten - vooral rond Het Spui, het Korte Voorhout en het Lange Voorhout - als binnen (Atrium, Koninklijke Schouwburg, Filmhuis, Spuitheater, Diligentia en Pulchri) afspeelde.

Na onze fiets te hebben gestald bij de Openbare Bibliotheek, bezochten we in het Atrium de eerste voorstelling. Daar speelde het muziektheatergezelschap Het Vijfde Bedrijf een showcase van de voorstelling De Dansende Madonna, bijnaam van Piet Mondriaan. Een mix van jazz en theater.

Daarna gingen we nog even langs bij Café van Beek aan de Turfmarkt om Anouk (dochter van vrienden van ons) en Eljon te feliciteren met hun huwelijk twee dagen terug. We werden daarvoor nog beloond met koffie en een stevig stuk bruidstaart. Was nog over...

Daarna gingen we naar De Lange Voorhout waar we die middag van alles hebben gezien

De Règâhs waren zoals altijd kostelijk. Ditmaal werd niet alleen in plat haags maar ook 'hoog haags' ten gehore gebracht, tijdens het lied 'Dames van Den Haag'.


Verder hebben we van alles wat gezien. Diverse soorten dans en choreografie op het speciale danspodium, Soul en hardrock op het grote podium en in Diligentia twee cabaretoptredens, een van Jochen Otten ('die kale' uit onder andere het TV-programma Sluipschutters, een soort mini-Koefnoen) en een met Arie Koomen en Edo Brunner. Altijd lachen, cabaret.

Even off-topic: gisteren nog NUHR gezien op TV? Briljant!

Echt theater hebben we niet gezien vandaag, ondanks de aanbevelingen van clubgenoot Eveline van Leeuwen (voormalige PR-dame bij De Appel) en Marlies Alberts (penningmeester Haags Toonkunstkoor), die aan het werven waren voor de activiteiten ter plekke. Maar zo gaat dat: er valt zóveel te zien en te luisteren op zo'n UIT-markt, en dan kom je weer mensen tegen met wie je optrekt en iets anders willen, zo gaat dat...


Oh ja, deze is wel grappig. Wil je een paar bewegende beelden maken van genoemde rock & soul band, schuift er op het eind zomaar een welbekende politieke journalist door het beeld. Dat gebeurde mij in Den Haag vandaag..

Mooie Holland Trailrun in Noordwijk

In tegenstelling tot de dreigende beelden op Buienradar.nl vanmorgen, waarbij rode plekken rond 13:00 uur wezen op wolkbreuken in Noordwijk, is het daar droog gebleven. Sterker nog, deze tweede september kan wat mij betreft de boeken ingaan als een van de mooiste stranddagen van de afgelopen maanden.

Echter heb ik deze stranddag niet op een van mijn favoriete plekken op het Zuiderstrand doorgebracht, maar - zoals hiervoor aangegeven - in Noordwijk. Daar vond voor de eerste keer in de geschiedenis van deze prachtige badplaats een trailrun plaats. De lopers konden kiezen uit 30, 20 of 10 kilometer.

Bij trailruns, waarvan ik inmiddels al een aardig aantal heb gelopen, kies ik meestal voor een tussen-afstand, dus in dit geval had 20 kilometer voor de hand gelegen. Maar het werd 10 kilometer, want dat vond ik zowel qua afstand als qua inschrijfgeld mooi genoeg. Met de tram (randstadrail 3) en de bus (90 naar Lisse) ging ik vanmorgen naar de betreffende locatie aan De Zeereep, surfcentrum Beach Break. Daar kon het startnummer worden opgehaald dan wel worden (na-)ingeschreven.

Aangezien ik vooraf had ingeschreven, bevatte mijn startnummer (130) mijn volledige naam, en dat was uiteraard bij alle andere voorinschrijvers ook zo. Nu wil het geval dat ik niet het enige Haag-lid was: bij aankomst was groepslid Sanny Schoon al aanwezig, ze was meegereden met de andere HAAGenaars Daniël Vermeulen, Annemiek van der Meer en Marcel.

Ook was Nanda Blom van de partij, die in wel buitengewoon korte tijd erg op Hans Verbeek is gaan lijken. Maar goed, een kniesoor die daar op let, zeker in deze gendervriendelijke tijden. Zoals altijd had ze er zin in! 'Zij' deed mee aan de 20 km, evenals echtvriend Cyril.

De lopers van de 30 kilometer, onder wie Marlon Voorn en José Xavier, waren al een tijdje onderweg.

Zelf was ik er rond half een, te laat om de 30 kilometerlopers van start te zien gaan. Maar ik kon nog wel een paar filmpjes maken van de start van de 20 kilometer... 

Even na twee uur vertrokken wij voor de 10 kilometer. Ook hier ging het eerste stuk (ik schat zo'n 800 meter) over het strand, waarna we rechtsaf naar boven gingen voor een ca. negen kilometer traject door de duinen. Het was een mooi en afwisselend parcours, veel bos- en duinpaden, de nodige klimmetjes en twee keer een lange 'stairway to heaven'. Pittig loopje, maar op mijn (relatieve) gemakkie gelopen en dat ging goed. Bij de verversingspost rond het 7 km punt wat gedronken (cola in een meegebracht 'eigen' bekertje) en wat versnaperingen genuttigd. Tenslotte nog een stuk chocola achter de kiezen en weer verder. 

Na de tweede steile trap zag ik dat Sanny vlak achter mij liep, dus zijn we samen de laatste kilometers ingegaan. Dan liep ik weer voor, dan zij. Vooral de laatste kilometer voor de finish was pittig vanwege het zeer mulle zand maar we hadden power genoeg om netjes - bijna hand in hand - over de finish te gaan. 

De uitslagen staan op deze pagina (even klikken)!

Na afloop tas opgehaald bij de bergingspost en in een 'soort van' kleedruimte naast de toiletten een tijdje uitgezweet en vervolgens aanstalten gemaakt om om te kleden. Er zaten nog twee mannen die zojuist de dertig kilometer hadden gelopen als ultieme duurloop voor de marathon van Berlijn over twee weken.

Er kwamen vier surfmeisjes binnen, type Doutzen Kroes, die vroegen of wij er bezwaar tegen hadden als zij zich bij ons zouden omkleden. Nee hoor, daar hadden we helemaal geen moeite mee. :-).

Ik kon met Marcel en de andere Haagvrienden mee terugrijden. Een aanbod dat ik in dank aanvaardde. 

Tenslotte hieronder nog een filmpje dat ik gisteren (vrijdag) maakte toen ik op de club ging fitnessen. Het was weer het groepje met Maarten de Niet als trainer. De snelle dames en de ook weer sneller wordende heren Jos en Pierre waren ook van de partij.