Verslag ener training met BBQ-terugblik

Tot dusver heb ik mij een beetje op de vlakte gehouden wat betreft het plaatsen van foto's van de BBQ afgelopen zaterdag. Dit omdat er door anderen ongetwijfeld betere zijn gemaakt, maar goed: ik heb er een paar gemaakt, waarom zou ik ze dan niet plaatsen? Heb ik meteen weer wat plaatjes voor bij het volgende summiere verslagje.

Maandagavond was mijn tweede training met Groep 7 van Arie Don. De groep was vrij groot maar niet zo groot als afgelopen woensdag. Wel met mensen die ik wat beter ken onder wie Karin Dee, Henk Moesman en Hugo Maerten, die zich fysiek aan het voorbereiden is voor het komende toneelseizoen bij De Appel. Was de eerste training vorige week woensdag op de baan (tien vierhonderdjes), nu stond er een ontspannen duurloopje van ongeveer 75 minuten op het programma. Dit met het oog op de Vredesloop en/of de Vredesmarathon komend weekend. Wij liepen door de duinen tot en met Kijkduin, met onderweg wat versnellingen: twee blokken van 1-2-3-2-1 minuten, met vijf minuten rust tussen de blokken.

Het ging eigenlijk best goed deze avond, bij de versnellingen kon ik prima meekomen met de voorsten, dat waren ditmaal Barend Engelenburgh en Anna Pascadinha. Laatstgenoemde gaf steeds aan wanneer wij iets te hard dreigden te gaan - een keer zelfs sneller dan 4'10'' min/km - en dan namen we gas terug. De bedoeling was namelijk om op 10 km tempo te lopen.

Overigens kwamen wij tijdens onze loop door de duinen steeds Groep 5 tegen, nu eens op een van de duinpaden, dan weer bij de pomp. Groep 5 die nu Berry Verkijk als trainer heeft, tot voor kort was hij met Arie trainer bij Groep 7, waarnaar Ton van der Pol en ik als lopers zijn overgegaan. Ik zeg met nadruk niet 'overgelopen' want het blijft allemaal in de familie!


Nadat we na ongeveer zeventig minuten terug waren, gingen we op het grasveld naast het clubhuis nog enkele grondoefeningen doen ter versterking van onder meer buik- en rugspieren. Daarmee was een 'lekkere' training afgerond.

Van diverse walletjes...

De kop boven dit bericht lijkt kant nog wal te raken, naar toch: dit weekend heb ik het Atlantik Wall Museum Scheveningen bezocht, en heb ik meegedaan aan de Strandwal-loop in Rijswijk. Om die kop nòg kloppender te maken had ik ook nog naar de Amsterdamse walletjes moeten gaan - gewoon als toerist natuurlijk - maar mijn agenda was al druk genoeg.

Laat ik maar met het laatste beginnen, de loop op zondag. Het was weliswaar geen Urban Hero Obstacle Run, die op dezelfde dag in Scheveningen werd gehouden (een immens intensieve bootcamp waarbij grote fysieke behendigheid en kracht nog belangrijker zijn dan loopvermogen), maar de Strandwal-loop, een pittige ronde over de bospaden van landgoed Te Werve die je één-, twee of driemaal (3200 m, 5100 m. en 7050 m.) kon afleggen. Ik had gekozen voor de 5100 meter en was van plan voluit te gaan. Met de bus ging ik naar Rijswijk, bij halte Rijswijkse Schouwburg uitstappen waar het toch nog tien minuten lopen was naar het startgebied. Dat was bij Te Werve, vlak voor jongerensociëteit Don Bosco.


Daar startnummer opgehaald en andere Haag-mensen gespot waaronder Wim en Marianne van Es en de latere winnaar van de 7050 meter, Rutger Kramer. Ook trainer Jos was aanwezig met een aantal dames en een heer van zijn trainingsgroep. Even met z'n allen op de foto! Rutger staat op de onderste foto links (met bloemen), maar dat was na afloop toen alle eerst aangekomen mannen en vrouwen van de verschillende afstanden gehuldigd werden.

Het loopje ging inderdaad voortvarend, wat niet wegnam dat clubgenoot Wim van Es mij na ca. twee kilometer passeerde en toen kon ik niet meer aanhaken. Jan Wierenga zat zelfs nog een stuk voor ons maar hij was zó hard van start gegaan dat-ie geen puf meer had voor de 7050 m waarvoor hij zich had ingeschreven. Het resulteerde wel in een prima 5 km tijd, Wim en ik-zei-de-gek kwamen direct na hem, als veertiende en vijftiende van de 53 lopers op de 5100 m., over de finish. Later nog even met z'n allen een bakkie gedronken in het restauratiedeel van Don Bosco, waarbij Wim trots zijn oranje t-shirt toonde dat hij zojuist had gewonnen (startnummer-loterij).

En nu naar de Zaterdag, die met een niet al te druk bezochte maar niettemin zeer geslaagde verenigings-BBQ werd afgesloten. Met dank aan onder anderen aan Theo, Cor en Peter en alle anderen die ik hier niet heb vermeld. Het eten was top, alles was even lekker. En het werd helemaal leuk op het moment dat er na het eten onverwacht, maar wel langdurig en ongedwongen, werd gedanst op de klanken van opzwepende dance-, rock en funkmuziek. Goede muziekkeuze mensen!



Open Monumentendag

Verder was dit het weekend van de Open Monumentendag. Dus ook in Den Haag. Altijd leuk om dan een paar herenhuizen, andere in historisch opzicht bijzondere gebouwen en pittoreske hofjes te bezoeken. En dat hebben we ook gedaan.

's Ochtends eerst in mijn eentje de gang naar Scheveningen gemaakt waar ik De Badkapel wilde bezoeken. Voor mij geen onbekende locatie omdat ik mij daar meerdere malen heb verlustigd aan de Matthaüs Passion. Maar afgelopen zaterdag was het zó druk - vooral vanwege de tientallen kraampjes voor en opzij van de badkapel - dat mijn bezoek zich beperkte tot een vluchtige blik in de kerk vanaf de ingang. Daar was juist een gezelschap aan het zingen.

Vervolgens fietste ik naar de splitsing Badhuisweg/Nieuwe Parklaan waar twee bunkers uit de Tweede Wereldoorlog staan en deel uitmaakten van de Atlantikwall, een verdedigingslinie die het Duitse leger had ontwikkeld langs de gehele Noordzeekust van Europa. Dit omdat zij een invasie over zee vanuit Engeland verwachtte. Dat hield wel in dat de bevolking binnen zo'n sperrgebiet moesten verkassen naar het achterland.

Enthousiaste vrijwilligers steken heel wat tijd in de instandhouding van de bunkers en de daarin aanwezige collectie curiosa uit die roemruchte oorlog. Ik vond het wel interessant. Om een beeld te krijgen zie deze foto's.

Weer naar huis, en 's middags gingen wij op de fiets via Laan van Meerdervoort en Weimarstraat naar de stad in chronologische volgorde de volgende monumenten bekeken: de Bethlehemkerk, gebouwd in 1929. Een voor kerkbegrippen vrij 'strak' interieur zonder tierelantijnen, overwegend witgepleisterd met een spitsbogige overkapping. Het is een gebouw waarin invloeden van de Nieuwe Haagse School zichtbaar zijn.

Interieur Bethlehemkerk

Interieur Heilige Familiekerk

In sterk contrast met voornoemd gebouw staat de Heilige Familiekerk aan het Kamperfoelieplein, het volgende stoppunt. Een echte katholieke kerk met die uitbundige decoraties: muurschilderingen, gebrandschilderde ramen, mozaïeken en zwart-en-wit tegelwerk. De kerk werd in 1921 gebouwd naar een ontwerp van architect Jan Suyt. De grote muurschilderingen met bijbelse voorstellingen (zoals de bruiloft van Canaïn en de wonderbare broodvermenigvuldiging) zijn pas in de jaren zestig aangebracht.

Volgende bezoekpunt was Theater De Nieuwe Regentes, maar die was alleen zondag open, zo bleek. Niettemin mochten wij wel even een kijkje nemen in het voormalige zwembad dat inmiddels al vele jaren een cultureel centrum is waar een grote diversiteit aan voorstellingen wordt gegeven. Nog steeds zien we in het gebouw kenmerkende Art Deco rudimenten, zoals tegeltjes, bewegwijzering en badhokjes die bij de renovatie zijn behouden.

Ook interessant was het bezoek aan De Tempel (volledige naam: Haagsche Commissie Bank De Tempel), een door architect F.A. Bodde ontworpen bankgebouw dat tot voor kort vooral bekend stond als 'danstempel' voor de uitgaande jeugd.
Een prachtig gebouw met natuurstenen gevels, een imposante ontvangsthal en een marmeren trap die leidt naar de kelderverdieping en een houten trap naar de verdiepingen. In de kelderverdieping is een kluisruimte die via een stalen kluisdeur met Art Nouveau ornamentiek, toegankelijk is. De afdeling Archeologie van de Gemeente Den Haag heeft hier het depot gehuisvest. De aanwezige geoloog gaf uitgebreid informatie over de diverse voorwerpen waarvan een groot aantal uit de Romeinse Tijd afkomstig waren maar sommigen van nog vroegere datum waren.

Daarna naar de Nieuwe Molstraat gefietst waar we een bezoek aan het oudemannenhuis brachten. Het pand is in 1772 gebouwd. Het mooiste deel is de Regentenkamer waarvan de wanden zijn beschilderd met landschapstaferelen in Italiaanse stijl. Interessant is ook de poepdoos, volgens de dame die als gids optrad is dit het eerste toilet in Den Haag dat zich binnenshuis bevond.

Tot 1980 heeft het gebouw als oude mannenhuis gefunctioneerd. de mannen woonden in de kleine kamers langs de gang. Inmiddels zijn de kamertjes gemoderniseerd op één na die in oude staat is gebleven. Het gebouw biedt nu tijdelijk onderdak aan mensen (vooral gezinnen met jonge kinderen) die ernstig in de problemen zijn geraakt en uit huis zijn geplaatst.

Tenslotte nog even het Hoofts Hofje bezocht. Het hofje, dat uit drie vleugels om een binnenhof bestaat, is in 1754 gebouwd uit een legaat van mevrouw Angenis Hooft. Boven de toegangspoort is haar hoofd afgebeeld, geflankeerd door het wapen en de achternaam van de eerste regenten. Hofjes hebben altijd wel iets, het zijn oases van rust in een stad met 21ste eeuwse drukte. Alsof de tijd hier een paar eeuwen geleden is blijven stilstaan.

En dit was het laatste dat wij op deze zaterdag hebben gezien op het gebied van open monumenten, er was nog heel veel meer maar dat paste niet in het tijdschema. Naar huis gegaan, nog even op de fiets naar Loosduinen waar onder anderen de Clarks speelde, ik een oud-collega van het ministerie ontmoette (Hennie Al) met wie ik even heb staan praten, daarna nog Arne nog gezien met vrouw en dochter en daarna spoorslags naar de club voor de BBQ.

Stelletje eikels en andere kleinoden der natuur

Het zomert nog aardig na. Gisteren lekker in de zon gezeten bij La Cantina, de strandtent direct links van de opgang naar de voormalige Norfolkline. Ik had een afspraak met Inge, een van de vrienden uit de 'seventies-clan'. Dat zat al maanden in het vat maar daar kwam steeds niets van. Doel was om gewoon weer eens wat bij te praten. En er viel veel bij te praten. Over gemeenschappelijke vrienden; of wij die-en-die nog wel eens zagen; over de vele korte uitjes en feestjes; over de liftvakantie door Frankrijk destijds met haar en een andere vriend van ons. Over de kinderen. En over nog meer koetjes en kalfjes, waaronder de nodige - weliswaar oude maar dierbare - koeien die wij gaandeweg uit de sloot haalden.

Eerder deze week kwam ik via internet en een vingerwijzing weer in contact met Janneke, een andere jeugdvriendin die al jaren - vanaf haar twintigste - in Frankrijk woont. Ook bij haar en haar gezin zijn wij - een vriend met zijn collega, mijn vrouw, dochter en ik - ooit op bezoek geweest in de Dordogne, nabij Brives. Waar ik toen een geweldige halve marathon heb gelopen, maar dit terzijde.

En zo heeft FB, ondanks alle kritiek die er ook is op dit sociale media-platform, zeer bijgedragen aan reunietjes met vrienden, goede kennissen en collega's van weleer. Mensen die op 'normale' (ouderwetse en grotendeels analoge) manier veel lastiger - of niet - traceerbaar zouden zijn. Zo spelen we allemaal zo van tijd tot tijd achter PC of iPhone Derek Boldje, en dat is op zichzelf al leuk.


Maar waarom ik dit nu schrijf is eigenlijk óók om wat tekst te hebben bij de nazomerse foto's die ik de afgelopen dagen maakte in onder andere De Uithof en Clingendael. Het is immers steeds ideaal weer voor een fietstochtje of wandeling en die zakcamera gaat steeds mee. Op het gevaar af dat ik wat al te veel groen in mijn blogs stop, toch maar weer een selectie gemaakt....

Gezamenlijke vierhonderdjes

De hertenbronst is misschien wel de indrukwekkendste gebeurtenis van het jaar. Tenminste, als het om natuurevenementen gaat. De bronsttijd is nu begonnen en culmineert over een à twee weken, is eind september op zijn hoogtepunt. Als ik tijd kan vinden - dat wordt lastig met een volle agenda - ga ik binnen nu en twee weken weer naar de Hoge Veluwe om het spektakel te aanschouwen.

Edelherten houden zich overdag nogal verscholen in het bos, maar tegen de avond 'treden zij uit de dekking' zoals dat in jagersjargon heet. Dan kan het gebeuren dat verschillende roedels kaalwild (groepen hinden met hun kalveren) tegelijk de vlakte betreden. Elk roedel wordt vergezeld door een plaatshert (een groot, sterk hert) en diverse bijherten. Omdat de roedels zich op dat moment min of meer vermengen, leidt dat soms tot schermutselingen en geweigekletter bij de heren. 

Iets dergelijks gebeurde gisteren aan de Laan van Poot. Een grote groep met overwegend dames - enkele tientallen - had zich verzameld op het veld. Nadere observatie leerde dat het in feite twee groepen waren. De plaatsherten waren in dit geval Wim Hartman, Berry Verkijk en Arie Don. In de groepen liepen ook nog een aantal bijherten mee waaronder Ton van der Pol, Henk Moesman en blogger dezes. Het grootste verschil met herten was dat de mannen collegiaal en kameraadschappelijk met elkaar omgingen.

Voor Ton en mij was het wel een speciale avond omdat we allebei een groep zijn 'gezakt', in ieder geval tijdelijk en mogelijk permanent. We moesten teveel aanpoten om groep 5 - die in onze beleving behoorlijk hard gaat - bij te blijven. Dus gisteravond liepen we voor het eerst met de groep van Arie Don mee. Nu wilde het geval dat er juist een baantraining op het programma stond van zijn groep en groep 5. 

Eerst wat inlopen, oefeningen op de baan waaronder wat korte steigerungen en oefeningen waarbij je eerst een stok met gestrekte armen recht vooruit moest houden en naderhand in de nek moest leggen; dit ter verbetering van de loophouding. Daarna stonden 10 x 400 m op het programma, opgedeeld in twee blokken van 5 x 400 m met 90 seconden rust tussen de tempo's en vijf minuten rust tussen de blokken. Al naar gelang het loopniveau moesten die 'vierhonderdjes' in 1'40'' tot 2'00'' worden gelopen. Ton, Ana en ik liepen bij elkaar en kwamen steeds zo tussen de 1'50'' en 1'55'' per 400 m uit. 

Na deze training wat uitlopen en op het grasveld nog wat afsluitende grondoefeningen. Al met al was het een fijne training. Uiteraard is na afloop in de kantine gezellig nagepraat, zelf heb ik nog een kaartje gekocht voor de jaarlijkse club-BBQ aanstaande zaterdag. Dat gaat vast weer gezellig worden.

Een weekend vol natuur, cultuur en sport

Een veelbewogen weekend! Zaterdag ging ik naar Doetinchem. Daartoe moest ik in Arnhem overstappen, maar die trein ging net voor mijn neus weg zodat ik een half uur moest wachten op de volgende. Daarom maar even Arnhem in gewandeld waar ik in een gezellige winkelstraat opeens een ouderwetse platenzaak zag waar nog èchte muziek-cd's werden verkocht. Zóóó 2012, maar ik heb wel mooi het laatste album van Robert Plant uit de bakken gevist. De officiële release is 9 september maar hier hadden ze 'm al.

In Doetinchem werd ik door Karin - 'museumvriendin' die daar al een paar jaar woonachtig is - van het station opgehaald. Zij had al een OV-fiets voor mij geregeld. Vervolgens maakten wij een mooie fietstocht in de omgeving, maar eerst even een kijkje genomen in haar nieuwe woning en bij haar ouderlijk huis waar ik kennismaakte met een van de flatbewoners, een oud-leraar Frans uit haar gymnasiumtijd.

Fietsend door het mooie Achterhoekse coulissenlandschappen passeerden we diverse boerderijen waarvoor verkooppunten van diverse soorten groenten en fruit. Bij een van deze punten kocht ik een megazware zak goudrenetten uit eigen boomgaard. Dat wordt veel appelgebak eten de komende dagen....

En aan het eind van de fietstocht hebben we geluncht in een restaurant dat ooit bij die scholengemeenschap hoorde. Je hebt daar ruim zicht... Heerlijk broodje tonijn trouwens.

Het was mooi weer in de Achterhoek, de zon brak zelfs flink door wat niet overal in het land het geval was. Ik kan er lang of kort over praten, of schrijven liever gezegd, maar de foto's in dit foto-album zeggen genoeg denk ik.

Vlietloop

Zondag, gisteren dus, ging ik naar Voorschoten om de 10 EM te lopen. Helemaal fit was ik niet, vooral mentaal niet. Vraag mij niet waarom, dat kun je zo hebben. Hoe dan ook besloot ik het rustig aan te doen, meer als een pittige training. Dat wil zeggen, ruim 16 kilometer in een constant duurloop 3 tempo zonder tussentijdse versnellingen. Ik moet zeggen dat het aardig ging maar zeker niet snel, in 1:26'' finishde ik. Mijn vroegere(?) clubgenoot Rutger Kramer deed aanzienlijk sneller over deze afstand, in 1:01'' kwam hij over de finish en werd daarmee meteen derde heer en derde over-all. Knappe tijd Rutger!


Uitmarkt

Weer terug in Den Haag (Boudie gaf mij met zijn auto nog een zetje naar station Voorschoten) mijn fiets opgehaald uit de stalling voor het station CS. Op weg naar huis even langs de Lange Voorhout gereden, waar de jaarlijkse uitmarkt gaande was.

Daar heb ik in zeer korte tijd mijn sporttas bijgevuld met folders van allerlei cursusaanbod - van Tangodansen tot Spaanse taalles - culturele activiteiten en programma's voor allerlei soorten voorstellingen. Er was ook muziek, op het moment dat ik kwam traden net de door DWDD bekend geworden tweelingbroers Tangarine op. Gratis voorstellingen heb ik ditmaal niet bezocht, omdat ik toch al het weekend de hort op was wilde ik op tijd thuis zijn.

Wel nog even een praatje gemaakt met Marlies, lid van het Haags Toonkunstkoor, en oud-klasgenoot Toos van der Zalm en haar man. Op 12 oktober is er een optreden van dat koor in de H. Antonius Abtkerk, zij zingen dan het Requiem van Brahms.

Spontane Italiaanse avond

Amper was ik thuis, of de huistelefoon ging. Jawel mensen, die dingen bestaan nog! Het was Sergio, een jeugdvriend van mijn vrouw. Zijn zoon had vorige maand een kind gekregen en zijn twee broers waren uit Italië overgekomen, daarom vond hij het een leuk idee als we even langs kwamen. Liefst met mijn schoonmoeder en schoonzus maar eerstgenoemde kon niet vanwege lichte gezondheidsproblemen en tweedegenoemde zat in Drenthe. Mee-eten kon ook nog. Een spontane actie!

We moesten er even over nadenken maar waren er snel uit, wij besloten op de invitatie in te gaan. De familie woont in Zoetermeer-Oost dus gingen wij daar vanaf Den Haag CS met de sprinter heen, Sergio zou ons ophalen. Alzo geschiedde.

Thuis was zijn hele familie aanwezig: vrouw, zoon en dochter met hun partners en kinderen en zijn twee broers die alleen Italiaans spraken en een beetje Engels. Het werd een erg gezellige avond, met een echte Italiaanse maaltijd en goede wijn. Een van de broers, Franco, is fotograaf en kunstschilder en toonde het een en ander van zijn werk dat wat mij betreft duidelijk van topprofessioneel niveau is.
Wij mochten zelf ook nog twee reprodukties van zijn tekeningen uitzoeken.

Rond tien uur bracht onze gastheer ons weer naar het station waar we nog even hebben moeten wachten op onze trein richting Den Haag. Geen probleem, want ook in de avonduren was het heel zacht weer.

Heerlijk Iers: Jimmy's Hall

Vandaag maar weer eens een filmhuis-filmpje gepikt. En was ik de vorige keer de enige toeschouwer, vandaag was het aanmerkelijk drukker in de zaal: maar liefst twee personen, mijzelf inbegrepen. Desondanks was het een steengoede film van regisseur Ken Loach.

Vooral het eerste half uur was die film een lust voor oog en oor, zeker als je 'iets' met Ierland hebt. Weidse en ruige groene landschappen, idyllische huisjes, Ierse folkmuziek en dans, poëzie van Yeats. Heerlijk iers sfeertje, in ieder opzicht. Een romantischer decor voor een authentiek iers verhaal dat op ware historische feiten is gebaseerd kun je je nauwelijks voorstellen. Maar het verhaal, het thema zelf is allesbehalve romantisch.

Het verhaal speelt begin jaren dertig van de vorige eeuw, de periode van de Ierse onafhankelijkheidsstrijd en de daaropvolgende burgeroorlog. De hoofdpersoon, Jimmy Gralton (Barry Ward), is na tien jaar afwezigheid teruggekeerd uit New York waar hij zijn 'American Dream' wilde realiseren. In 1932 keerde hij terug naar zijn geboortedorp vanwege de depressie. Hij wordt met open armen door zijn moeder, een jeugdliefde en andere oude bekenden ontvangen. Niettemin is het weer wennen om het eenvoudige harde boerenleven van weleer op te pakken. Op aandringen van de plaatselijke jeugd richt hij, net als 10 jaar eerder, met een aantal bewoners een dorpshuis voor culturele activiteiten op. Zijn achterliggende ideaal is om mensen uit de lagere klassen muziek, literatuur en andere vormen van culturele activiteit bij te brengen.

Echter valt dit niet in goede aarde bij degenen die de macht hebben. Gralton krijgt met sterke tegenwerking van de kerk (in de persoon van de plaatselijke priester) en de bezittende klasse te maken waarbij geweld niet wordt geschuwd. De strijd wordt tot het bittere einde gevoerd. Op meeslepende wijze worden onrecht en historische misstappen aan de kaak gesteld, de film is dan ook echt, wat je noemt, een sociaal drama.

Persoonlijk vond ik de scène waarbij een meisje aan de keukentafel een gedicht van de beroemde Ierse dichter Yeats voorleest het meest aangrijpend. Niet alleen omdat het een van de mooiste gedichten van Yeats is, maar ook vanwege de manier waarop zij dit voordraagt: heel sober, onnadrukkelijk, zonder enig effectbejag. Ik heb dit fragment helaas niet op YouTube kunnen vinden.

THE SONG OF WANDERING AENGUS

by: W.B. Yeats

Because a fire was in my head,

And cut and peeled a hazel wand,

And hooked a berry to a thread;

And when white moths were on the wing,

And moth-like stars were flickering out,

I dropped the berry in a stream

And caught a little silver trout.

When I had laid it on the floor

I went to blow the fire a-flame,

But something rustled on the floor,

And some one called me by my name:

It had become a glimmering girl

With apple blossom in her hair

Who called me by my name and ran

And faded through the brightening air.

Though I am old with wandering

Through hollow lands and hilly lands,

I will find out where she has gone,

And kiss her lips and take her hands;

And walk among long dappled grass,

And pluck till time and times are done

The silver apples of the moon,

The golden apples of the sun.

Struinen door Duin en Kruidberg

Bij het ouder worden gaan herinneringen een grotere rol innemen. Niet dat je urenlang achter een pot geraniums zit te mijmeren over hoe mooi en goed alles vroeger was, maar feit is wel dat je sommige dingen van 'toen' weer gaat herleven. Dat gebeurt aan de hand van oude foto's - de laatste tijd wil ik weleens snuffelen in oude foto-albums en gisteren kreeg ik een hele zwik toegemaild van een vriendin - maar ook via muziek, boeken en hernieuwde ontmoetingen.

Dat hardlopen bijvoorbeeld, een hobby die ik nu al 46 jaar beoefen. Dat is zeker niet uniek, maar niettemin best lang. Hoe je het ook wendt of keert, in die 46 jaar leer je jouw lichaam wel kennen, die ervaring zit in je lijf. Ervaring die ik vanaf het begin - zelfs jarenlang - als 'alleen-loper' en naderhand ook in diverse groepen opdeed.

Toch kun je nooit beweren dat je het allemaal al weet, zelfs niet na al die jaren en al die loopjes, lopen en trainingen. Iedere keer ervaar ik het alsof ik voor de allereerste keer loop en dat levert een raar soort spanning op tussen ontvankelijkheid en eigenzinnigheid, 'het nu wel weten'. Dit nog los van het feit dat je bij het ouder worden in meerdere opzichten jezelf tegenkomt, soms van de ene minuut op de andere.

Woensdag liep ik weer met Groep 5 mee, het was een fartlek. Alhoewel het niet echt heel slecht ging blijf ik problemen houden met het tempo van de groep, en al helemaal met heuveltjes waarop ik stuk ga en vervolgens helemaal achterop kom te lopen. Voor een keertje is dat niet zo erg, maar als je in (relatief) goede vorm bent is dat mentaal gezien niet prettig, bovendien houd ik de groep op, zo is dat gewoon.

Dus heb ik besloten om weer als vanouds voor mijzelf te lopen en/of een groepje te zakken. Dat is geen drama want de mensen van en de contacten met Groep 5 blijf ik toch wel houden. Een persoonlijk afgang is het ook niet want bij prestatie- en wedstrijdloopjes haal ik nog dezelfde tijden als vorig jaar. Ik denk dat het een kwestie is van goed op gewicht blijven, uitgebalanceerd trainen en voldoende rust nemen. Wel blijf ik steeds last houden van ichsias-achtige pijntjes vanuit de rechterbil, maar ik ben er niet uit of er een relatie bestaat met het uiterst moeizame klimmen.

Gisteren heb ik een fikse wandeling gemaakt door Landgoed Duin en Kruidberg. Daartoe moest ik eerst met tram en trein via Haarlem naar Santpoort Noord. Van daaruit een wandeling gemaakt van pakweg tien kilometer. Daarbij mooie stukjes natuurschoon doorkruist. Om te beginnen het park rond herenhuis Duin en Kruidberg. De parktuin annex beeldentuin bij dat immense huis is aangelegd in Engelse landschapsstijl met slingerende paden, mooie waterpartijen en vergezichten. In dat huis zit onder andere een hotel en een brasserie en een groot buitenterras. Het straalt wel een enorme 'chique' uit. Een foto-impressie van de wandeling staat hier.

Er was wel even een probleempje: het voetpad dat op de van internet uitgedraaide wandelroute aangegeven stond kon ik niet vinden. Daarom verliet ik na een korte ronde het park en ging linksaf. Op een gegeven moment sprak ik een fietsende dame aan. Deze bestudeerde mijn paperassen maar kwam er ook niet uit, totdat zij op het lumineuze idee kwam dat er een tweede ingang van genoemd landgoed was. De vriendelijke en behulpzame dame liep een stuk met mij terug met de fiets aan de hand, onderwijl pratend over haar vakantie en de vloer die zij thuis moest afschuren. Totdat we bij die tweede ingang stonden. En inderdaad, daar was het voetpad met route-aanduiding.


Ik volgde die weg en weldra kwam ik via een heus trailpad (Cremerpad) met veel uitstekende boomwortels - niet ongevaarlijk - uit bij een afwisselend begroeid duingebied. Ook daar waren schotse hooglanders aanwezig. In welk Nederlands natuurgebied zijn ze niet, kun je je afvragen.

Na vier kilometer maakte ik rechtsomkeert en liep dezelfde weg terug naar Santpoort-Noord. Bij paviljoen Duin en Kruidberg een soft-ijsje gekocht - het lekkerste en romigste softijs dat ik ooit proefde - waarna het nog maar tien minuten lopen was naar het station. Rond 17:00 uur was ik thuis waar ik meteen achter het fornuis voor twee inwendige mensen ging zorgen.