Bovenstaande plaatjes heb ik tijdens ons laatste wandelingetje naar het Bieslandse Bos gemaakt. Daar gaat onderstaand dagboekverslagje niet over maar het 'leukt' het bericht wel een beetje op.
Na een dagje waarop ik onder meer twee mensen ïnterviewde voor het clubblad, was het gisteravond weer goed trainen bij Haag. Aardig wat mensen gaven acte de présence, onder wie Pierre die door Henk geïntroduceerd werd als 'het nieuwe groepslid' (hoewel hij ook alweer vele jaren lid van de vereniging is). Berry gaf de training deze avond. Eerst het gebruikelijke inlopen, daarna wat speelse oefeningen op een grasveld ergens in de Vogelwijk, dan weer terug naar de baan waarbij wij een keer of drie, vier een versnellinkje deden 'van lantaarnpaal tot lantaarnpaal'.
Het schema was omgewisseld: wat wij vandaag zouden doen (duurloop van ca. 75 minuten) is maandag gebeurd - geloof ik, want ik was er toen niet bij - en het programma van de maandag was naar deze woensdag verschoven.
Het kwam neer op een baantraining met twee series langere tempo's, volgens het schema: 200-200-400-400-600-600 meter, met 60 seconden rust tussen de tempo's en vijf minuten rust tussen beide series. Omdat ik mezelf echter op een duurloop had ingesteld, had ik mijn nieuw Hoka's aan. Niets mis mee maar voor een pittige baantraining toch net iets te log (lees: veel demping). Wat niet wegnam dat het allemaal goed ging. Gemiddeld werd er 1 minuut per 200 meter gelopen, naderhand werd dat wel iets sneller (wat natuurlijk altijd beter is dan andersom). Hoe dan ook was het een training die tot ieders voldoening is uitgevoerd.
Daarna snel een kopje thee gedronken met Groep 5, waarna ik met Ton en Harry het krachthonk indook voor de wekelijkse bankdruksessie. Krachtpatsers zullen wij nooit worden (daar doen we het ook niet voor) maar toch gaat het elke week ietsje beter.
Overigens vertekent de spiegel aardig, als onze benen in werkelijkheid ook zo lang waren, dan zouden we ongetwijfeld goede hoogspringers zijn geworden...
Deze mijnheer heb ik al eeuwen niet gezien, maar hij is geen steek veranderd: Henk Simonis, broer van Hans. Henk was in de jaren tachtig een van de snelste hardlopers in de regio Den Haag, zo liep hij gemiddeld 31 tot 33 minuten op de 10 km. Hij is zeventig jaar - je geeft het 'm niet - en is nog steeds een actief sporter, maar het hardlopen staat nu wel - begrijpelijkerwijs - op een lager pitje.
Hij was toeschouwer en coach bij de Royal Ten deze middag, een loop waaraan ik ook heb meegedaan. En dat ging goed, gezien de omstandigheden.
Maar wat ik nu precies heb gelopen? Ik zou het niet precies weten want ik stond niet in de uitslagen vermeld. Wat er mis is gegaan, geen idee, ik droeg een groene MyLaps Chip en heb de tijdregistratiematten keurig betreden. Nou ja, het zijn voorlopige uitslagen, mailtje naar het wedstrijdsecretariaat gestuurd, we zien wel. Misschien ben ik niet de enige.
Update: inmiddels bericht gekregen dat ik 53'58'' heb gelopen, ik had het nummer van mijn gele chip destijds bij de inschrijving opgegeven maar droeg 'de groene' chip.
Het was hoe dan ook weer een mooie editie van een loop die onze bevriende club The Hague Road Runners sinds vele jaren organiseert. De Royal Ten is een leuke loop, tenminste, zo ervaar ik dat. Mooi parcours, vrij vlak, het enige dat vandaag een beetje tegenzat was het weer. Maar goed, daar kon niemand iets aan doen.
Ik heb ook 'lekker' (in ieder geval ontspannen) gelopen met in de laatste anderhalve kilometer zelfs iets dat op een versnelling leek.
Voordat de 10 km van start ging (dat was om half drie) heb ik eerst de 5 km. lopers gefilmd, ik was aan de vroege kant dus daar was nog even tijd voor. Ik heb de lopers gefilmd terwijl ik onder het viaduct stond, ongeveer 250 meter voorbij de finish. Daar stond ik in ieder geval redelijk droog.
Het was namelijk wel Kwalitatief Uitermate Teleurstellend weer, regenachtig maar vooral (alweer) die nare koude wind. Nee, ik ben niet van chocola maar die wetenschap maakte het weer er niet beter op. Yöran stond er ook als toeschouwer, met zijn zoontje op de rug.
Het feit dat de lopers niet - zoals voorgaande jaren - in het gebouw met die overdekte 'markt' terecht konden, leverde hectische taferelen op in de grote tent waar men kon (na)inschrijven en de tassen kwijt kon. Zeker toen het harder begon te regenen, het werd toen ook akelig kil buiten.
Ik was laat in het startvak van de 10 km, wat betekende dat ik behoorlijk achteraan stond. Nou ja, maakt niet uit, ik had toch een chip. Nadat de meute werd 'weggeschoten' duurde het even voordat de 'start-mat' was bereikt, maar daarna ging ik relatief rustig op weg. Mij wordt wel eens verweten dat ik te hard van start ga, maar daar was vandaag in ieder geval geen sprake van. De tien kilometer werd in een constant tempo gelopen en ik had op het laatst zelfs ietsje over.
Het groen-geel van Haag Atletiek was op het erepodium rijkelijk vertegenwoordigt: Op de 5 km zette Maikel van Gemert met 16:59 een prachttijd neer en werd daarmee vijfde heer. Op diezelfde afstand werden Elsbeth Ciesluk, Irene Aldersma en Helmie Ramakers resp. eerste, tweede en derde dame. Proficiat! Cynthia Gijzen zette met 21'04'' eveneens een mooie tijd neer en werd vijfde dame. Verder knappe prestaties van onder anderen Sonja van Breukelen (24'12'') en Pierre Tissot van Patot (24'42'').
Op de 10 km schitterde Jeroen van Aken - door de speaker aangeduid als de 'Vincent van Gogh van Haag Atletiek' - met 33:21, met Mohamed Labeyquira in zijn kielzog. Ze werden resp. derde en vierde in de categorie M35.
Onder de vele snelle Haag-dames liep 'onze' Marianne Nijmeijer met 42'09'' naar een tweede plaats bij de V35, bij de V45 waren de eerste en tweede plaats weggelegd voor Marleen Westhoff en Ellen Oostvogel, 'spartaanse' Simone Lankhuyzen werd derde.
Kijkend naar mijn/onze andere groepsgenoten, hebben Yvette Solognier (47'34''), Jetze Ybema en Jan Rensen (ca 51 minuten) en Ton van der Pol (ca 53 minuten) mooi gepresteerd en onze 'grand old master' Henk Moesman zette een méér dan keurige tijd van 55 minuten neer. Alleen heb ik Ton en Henk niet in de uitslagen teruggevonden, mogelijk heb ik er overheen gekeken. Verder zijn van Groep 7 Gusta en Carla gesignaleerd, ze hadden geen chip maar zullen zo rond de 52, 53 minuten hebben gelopen. Corrigeer mij gerust als dit niet klopt!
Na afloop ben ik met Ton van der Pol, Jan Groeneveld en Paul Kruijssen lekker gaan 'bieren' in een café aan de Theresiasstraat. Er gingen - in mijn geval - twee Grimbergen Dubbel en een glas wijn naar binnen, ook hebben wij er wat smakelijke bitterballen bij besteld. Maar daarna naar huis, waar de asperges met ham wachtten...
Vandaag was een stralend zonnige dag. Ideaal voor de fietstocht die Wim Hartman, trainer van Groep 5, had gepland. Ofschoon Ton en ik nu allebei bij Groep 7 trainen, waren wij er, evenals vorig jaar, weer bij.
Het werd een recreatieve maar pittige fietstocht. Dat pittige kwam vooral doordat er een stevige wind stond waartegen wij voor een groot deel van de vijftig afgelegde kilometers moesten opboksen. Verder hadden drie van de dertien deelnemers een degelijke stadsfiets in plaats van een race- of crossfiets, dus die moesten extra bikkelen. Ik kan er van meepraten. En uiteraard was er eentje die weer zo nodig kiekjes moest maken onderweg, dus die ging regelmatig vol op de trappers om de groep te achterhalen. Ook daar kan ik van meepraten...
Maar dat alles mocht de pret niet drukken, het was weer heerlijk fietsen door het mooie Westland, waarbij we op plekjes kwamen waar menigeen nog niet eerder was geweest. Dat gold niet voor onze leider Wim, een fervent fietser die zowat elk plekje in het Westland kent, hij kan het hele afgelegde parcours wel dromen.
Na pakweg twintig kilometer te hebben afgelegd, bereikten we het altoos pittoreske dorpje 't Woud waar we buiten in de zon genoten van koffie, thee of ander vocht, al dan niet met wat lekkers er bij (bv. appeltaart of Woudse Broeder, een soort krentenmik). Het daardoor opgenomen overschot aan calorieën zouden we er naderhand ruimschoots af fietsen.
Daarna weer op de fiets voor de lange weg terug door het mooie Westland. Een weg met verrassende momenten zoals die ooievaar die door een paartje kieviten werd verjaagd, en een paar obstakels in de vorm van bruggetjes en een steile loop- annex fietsbrug waarbij alleen Wim in staat bleek om die in één keer 'te nemen', de rest moest afstappen en met de fiets aan de hand naar boven klimmen. De terugweg ging onder andere via Naaldwijk. Uiteindelijk gingen we bij Monster naar boven, de duinen in, fietsen tot het eind van het pad. Vervolgens voor het strand rechtsaf het lange fietspad op, langs de Zandmotor naar Kijkduin en daar weer door het Westduinpark terug naar het uitgangspunt, de Laan van Poot. Eenmaal daar gearriveerd, bleek dat wij in totaal een kleine vijftig kilometer hadden afgelegd.
Meer foto's van dit mooie fietstochtje staan hier.
Naar Lissabon
's Ochtends naar het westen (Westland), 's middags naar het zuiden (Lissabon). Maar nee, weinig is wat het lijkt, zo mooi kan ik het nu ook weer niet maken. Wel ging ik vrij snel na thuiskomst van de fietstocht weer de deur uit, naar de Denneweg, waar een tiental kunstenaars onder wie Nellie Schotman (een vriendin) exposeert in Galerie Lissabon. Toen ik kwam was zij net aan het lunchen, grappig genoeg bij Pulchri waar ik twee dagen eerder met Kerstin was. Dus had ik mooi de tijd om de schilderijen van haar en de andere kunstenaars te bewonderen. Toch altijd wel inspirerend om het werk van anderen te zien.
Even later kwam Nellie, inmiddels was ook een andere vriendin, Wendela, gearriveerd. Even wat gepraat en onze bewondering voor het werk van Nellie uitgesproken. Zij is een uitgesproken talent, bovendien zeer productief. Hierboven poseert ze voor een aantal schilderijen van haar hand, het topje van de ijsberg. Op haar website staat nog veel meer moois.
Bovenstaande foto maakte ik gisteren in Ypenburg, aan het kanaal langs de Rijswijkse Landingslaan. Onwillekeurig moet ik hierbij denken aan de Hitchcock-klassieker 'The Birds'. Er staat ook een bruggetje op die foto, en die had ik net nodig om de link te leggen naar een andere Vogel, de naam van een ex-collega met wie ik gisteren heb gelunchd op de binnenplaats van Pulchri. Heerlijk in het zonnetje bijgepraat, met een glas witte wijn en zalm-salade.
De wijn was tegen de avond wel uitgewerkt, zeker na een hazenslaapje. Dat was maar goed ook want er moest getraind worden! Maar eerst ging ik even langs Goedman om wat schildersmateriaal te kopen. Weer later ging ik naar Zier Running, nadat ik 's ochtends had gegoogled. Ik had al veel goede dingen gehoord over de Hoka's (die hardloopschoenen met superdikke zool), een aantal dames van Groep 5 hebben ze en de recensies op internet waren positief. Bij het binnengaan in de winkel lachten ze mij al tegemoet. Ik moet zeggen: het was meteen raak. Ik deed ze aan en ze zaten als gegoten. Uiteraard nog wel - zoals gebruikelijk - enkele tientallen meters op gelopen om te voelen hoe ze zaten, maar dat zat wel snor, inpakken maar.
Het grappige is dat deze Hoka-variant (de Clifton) er zwaar uitziet maar dat beslist niet is, integendeel: hij weegt 225 gram (per schoen). Ik heb ze die avond meteen uitgeprobeerd en heb vooralsnog het idee dat ze - ondanks het lichte gewicht - voor korte snelle loopjes iets minder geschikt zijn maar als trainingsschoen voor langere duurlopen ideaal, je voelt nauwelijks dat je een schoen aanhebt.
Oh ja, de training. Eerst een bekentenis: ik ga zo nu en dan vreemd de laatste tijd. Nee, niet in de gangbare zin des woords, maar afgelopen maandag (tweede pinksterdag) trainde ik met een paar mensen van 'mijn' oude Groep 5 mee, en woensdag (gisteren inmiddels) ging ik met Groep 7 mee. De opkomst bij de laatste groep was groot: maar liefst 21 personen!
Berry en Sandra leidden een stevige training door de duinen met als kern: vijfmaal 1000 meter in 10 km tempo. In de praktijk kwam dat neer op vijf minuten redelijk 'voluit' lopen. De eerste drie keer liep het sub-groepje waarmee ik opliep (met onder anderen Sandra, Odette, Sanny en Karin) steeds net iets onder de vijf minuten.
Nu had ik op zich niet zo'n probleem met dat voluit lopen, maar wel dat dit bijna continu heuvel-op - of op zijn minst opwaarts - gebeurde. Op een bepaald moment - al na de tweede keer eigenlijk - trok ik dat niet meer, waar anderen vrolijk tegen de duinen oprenden begon ik te verzuren. Weliswaar ben ik niet afgehaakt maar had moeite om in de buurt van de '5 minuten-groep' te blijven, laat staan de snellere '4'45'' groep. De laatste keer moest ik zelfs even stoppen om op adem te komen.
Hoe dan ook de training helemaal afgerond. Daarna gedouched en het krachthonk in waar - naast het vaste groepje jeugd-atleten, Marvin en Ruud (onze voorzitter) - Ton, Harry en Vincent bezig waren. Laatstgenoemd drietal was al bezig met de 'afbouw' van hun bankdruksessie, zelf 'stapte ik in' bij vijftig kilo. Vier keer omhoog, dat is momenteel al heel wat voor mij, de tien keer haal ik nog niet. Daarna nog 'hap snap' wat andere oefeningen gedaan en vervolgens, zoals wij dat plachten te noemen, 'polsspieroefeningen' doen (bier drinken) in de kantine. Al met al was het een welbestede dag.
Het waren rustige pinksterdagen. Eerste pinksterdag zeker, dat was een uitgesproken tuin-dag. Dat werd dus in korte broek en ontbloot bovenlijf in de zon zitten, en soms languit liggen. Tussendoor wel wat gedaan, maar dat waren vooral kook-handelingen.
Tweede pinksterdag, vandaag dus, heb ik mij weer eens aangesloten bij een training van Groep 5. Gewoon, op basis van een e-mail-oproep van Ilse, de assistent-trainer. Wij waren niet met velen, een select groepje met Eveline, Ilse, Ellen, Katelijne, Stephan en ik. Het was geen zwaar programma: een ontspannen duurloopje door de duinen tot pakweg een kilometer voorbij Kijkduin, daarna terug. Het gemiddelde tempo lag iets boven de 6 minuten per kilometer, niet zo snel dus.
Niettemin haakte ik op de terugweg af - even nadat ik flink had moeten aanzetten om bij de groep te komen (ik wilde mijn jackje weer aandoen maar dat duurde even) - omdat ik weer last van 'uitstralingspijn' kreeg vanuit de bilstreek, wat het lopen meteen een stuk zwaarder maakte. Op eigen houtje en in een héél rustig tempo terug naar huis gelopen, waarvan de laatste twintig minuten zelfs wandelend. Al met al toch zo'n 70 minuten gelopen (inclusief het stuk van huis naar de club, het inlopen en het uitlopen: de 20 minuten wandelen niet meegerekend).
Op de terugweg via de Machiel Vrijenhoeklaan en de Bosjes van Pex viel op wat iedereen zal zijn opgevallen: de natuur is nu op zijn mooists. Alles groeit en bloeit en de vogels zingen dat het een aard heeft.
Louwman Museum
's Middags hebben wij een fietstochtje gemaakt naar het Louwman Museum. Prima fietsweer, ook nu de zon zich een beetje schuil begon te houden achter een wolkendek.
Na drie kwartier fietsen bereikten we het museum. Voor mij was het de tweede keer dat ik dit bezocht, de eerste keer was in december vorig jaar. Daar was toen een kerstreceptie van een bedrijf waarvoor ik was uitgenodigd. De benedenverdieping konden we toen bezichtigen, ik was - als niet-autoliefhebber - onder de indruk van de schitterende vehikels die daar tentoongesteld stonden.
Maar het bezoek van vandaag overtrof onze stoutste verwachtingen. Nu kwamen we ook - met de lift - op de bovenste twee verdiepingen van het gebouw. Je zou - zoals ook een suppoost zei die ons aansprak - met gemak een dag kunnen uittrekken om alles goed te bekijken en de informatie tot je te nemen.
Tweemaal bouwjaar 1948!
De bezoeker wordt via de museumroute door de hele geschiedenis van de auto geleid, vanaf de draagkoets via het rijtuig tot aan de supersonische race-auto's. En vele tientallen, zo niet honderden auto's waarvoor de kwalificatie 'old timer' beslist tekort schiet. Onderweg kun je een filmpje bekijken, je ziet ontelbare curiosa, één zaal hangt vol met tientallen affiches, posters en schilderijen die betrekking hebben op bv. auto-exposities, en de benedenverdieping is omgetoverd tot een plein waar je iets kunt eten en/of drinken.
Ik ga over dit museum geen verhaal schrijven, dat zou veel te veel worden en veel te vér leiden (uiteraard zijn er wel weer de onvermijdelijke foto's ;-)), maar dit museum is een bezoek méér dan waard! Aanrader dus.
En toen was daar de DIOS Lenteloop. Vorig jaar heb ik 'm overgeslagen wegens verplichtingen, maar die had ik nu niet. Of het zou moeten zijn om de vijf kilometer te lopen, en deze Lenteloop was een uitgelezen moment om dat te doen.
Hoe dan ook ging ik samen met Jan G. naar Den Hoorn. Hij kwam mij vanmorgen rond elf uur ophalen, na 'een bakkie' liepen wij samen naar de bushalte aan de Thorbeckelaan, daar namen we bus 23 en bij bushalte Leyenburg stapten we uit om vijf minuten later over te stappen op Bus 37. Die stopte onder meer in Den Hoorn. Dat was toch nog een half uurtje rijden maar we hadden de tijd: de vijf kilometer ging pas op kwart voor twee van start.
In Den Hoorn liepen we even de verkeerde kant op, naar het clubhuis van handbalvereniging DIOS, maar daar was het angstig stil. Na deze en gene de weg te hebben gevraagd bleek dat we een stuk moesten doorlopen, naar het centrum. We gingen op het geluid van de speaker af.
Bij de feesttent aangekomen, zagen wij weer de nodige bekende gezichten waaronder opvallend veel 'Groep 7 - lopers': Karin, Sandra, Odette en Sanny. En van de heren Jetze en deze oude cultuurbarbaar.
Ik kon mij omkleden in de sporthal vlak bij de start. Ik schrijf in de ik-vorm omdat Jan last van zijn rug had en hem geadviseerd is om eventjes geen wedstrijden te lopen. Maar gewoon even kijken naar de lopers vindt hij ook leuk, genoeg bekenden om aan te moedigen. Overigens waren er ook in de kleedkamer weer een hoop bekenden.
Jelle en Wim filosoferen nog wat na...
Kort na de prijsuitreiking van de winnaars van de jeugdloop eerder die ochtend, gingen de lopers van de 5 kilometer van start. Ik ging meteen 'flink in de benen' en hoewel ik op het laatst door enkele groepsmaatjes werd gepasseerd, wierp dat toch zijn vruchten af. 24'55'', dat is veel beter dan ik van tevoren had ingeschat. Tja, wil ik een beetje 'normale' tijd lopen dan werkt deze manier (voor mijzelf) toch het beste. Uiteraard moet ik mezelf niet over de kop lopen, zeker als senior niet, maar daar was voor mijn gevoel geen sprake van, ook al zakte ik in de tweede helft iets in. Maar op zo'n relatief korte afstand rustig beginnen en daarna - zo mogelijk - versnellen heeft in de 47 jaar dat ik loop zelden goed gewerkt, uiteraard spreek ik nu uitsluitend voor mijzelf.
Hoe dan ook was iedereen dik tevreden over zijn of haar tijd, Groep 7 heeft over de hele linie goed gepresteerd dus trainer Arie kan trots op zijn pupillen zijn. Na afloop even met z'n allen op de foto, wèl met de flitsende sportzonnebril op die alle lopers na afloop als aandenken kregen uitgereikt. Topcadeautje van de organisatie, en een toploop ook!
Om kwart voor drie gingen de lopers op de 10 km van start. Daarvan heb ik alleen de doorkomst voor de tweede ronde - gedeeltelijk - meegemaakt, want wij moesten op tijd terug zijn. Enkele foto's van staan hier!
Gisteren was een stralende dag, in ieder geval in de omgeving van Delft en Iepenburg. Wij hadden een 'oppasdag'. In ons geval komt dat er meestal op neer dat wij een stuk gaan wandelen met Chloë.
Nu is Iepenburg, het relatief nieuwe stadsdeel tussen Nootdorp en Delft, een nogal 'recht toe recht aan' omgeving, maar als je eventjes doorloopt kun je verrassend landelijke stukjes tegenkomen. Dat is zeker het geval bij het Bieslandse Bos. Op weg daarheen al hoorden we diverse malen karekieten driftig kwetteren ('karrekarrekietkietekrrrkarrekiet') vanuit de dichtbeboste rietkragen in de - veelal aangelegde - meertjes, en spotten wij nestelende meerkoeten en deze fraaie fazant.
Alhoewel het Bieslandse Bos mij niet volstrekt onbekend was, kwamen wij gisteren toch voor een meer dan aangename verrassing te staan. Wij besloten een kijkje te nemen bij de boerderijwinkel, maar daartoe moesten wij een zijweg inslaan en een lang pas aflopen.
Dat pad voerde door een weiland zoals dat er - wat mij betreft - in heel Nederland uit zou moeten zien: als een natuurgebied. Verrassend was het om te ontdekken hoeveel weidevogels hier bivakkeren. Op dat kleine stukje (pakweg 800 meter) naar de boerderij zagen wij, naast de meer 'gewone' koeten en wilde eenden, twee ooievaars, een lepelaar, een grutto, diverse scholeksters, kieviten en een tureluur. En eenmaal bij de boerderij - echt zo'n 'ouderwetse' - spotten we nog de al even ouderwetse huismussen en boerenzwaluwen.
Bij het boerderijwinkeltje - dat was ondergebracht in een soort alternatieve SRV-wagen - kochten we brood, eieren, appeltjes en een potje jam. Allemaal van prima kwaliteit kan ik achteraf zeggen. De jonge vrouw die ons hielp zei dat ze hier al een aantal jaren werkte maar niet weg wilde. Kan ik mij voorstellen, in dit paradijs, met deze landelijke rust en de mooie natuur, amper twee kilometer verwijderd van een hypermoderne stadse omgeving.
Op de terugweg hoorden en zagen wij groene kikkers, het warme weer stimuleerde hun hormonen en stembanden, of kwaakblazen liever gezegd. Even verderop - maar toen waren we al op weg naar huis (van onze dochter) - hoorden we in het water de meerkikker luid kwaken. De meerkikker (Rana Ridibunda) is de grootste groene kikker hier te lande en door zijn 'stacatto-achtige' roep duidelijk van andere groene kikkers te onderscheiden. Opname van gemaakt...
Uiteraard had ik mijn trouwe digicam steeds in de aanslag, ziehier: Bieslandse Bos.
